Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:

Przegląd w pełni strukturalizowanych narzędzi do oceny zaburzeń psychicznych w populacji dzieci i młodzieży
A review of fully structured diagnostic tools for psychiatric disorders in children and adolescents

Autorzy:

Kowol-Trela, Katarzyna
Gorczyca, Piotr

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/941334.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
kwestionariusz
młodzież

Opis:

Fully structured interviews allow diagnosis of the majority of psychiatric disorders found in the paediatric and adolescent population. Administration requires relatively short time, and the presence of a psychiatrist specialising in children and adolescents is not essential. Since the interviews can be conducted by specially trained interviewers, the tools are primarily utilized in studies involving large groups. Nonetheless, the use of structured interviews is now increasingly common also in clinical practice. This paper reviews the currently available fully structured diagnostic interviews designed for the evaluation of paediatric patients and adolescents that cover the majority of psychiatric disorders present in this age group. Three interviews, namely the Mini-International Neuropsychiatric Interview for Children and Adolescents (MINI-KID), the Diagnostic Interview Schedule for Children, and the Children’s Interview for Psychiatric Syndromes, have been discussed at length, including the range of psychiatric disorders covered by each format, age group, time required for administration and interviewer training, versions, and availability in various languages. This presentation is aimed at familiarising the reader with the available instruments, as at the moment only MINI-KID has a Polish version (Mały Międzynarodowy Kwestionariusz dla Dzieci i Młodzieży). The other two have not yet been translated or adapted to Polish conditions, so cannot be applied for either research or daily clinical practice in Poland.
W pełni strukturalizowane kwestionariusze pozwalają na badanie większości zaburzeń psychicznych występujących w populacji pacjentów małoletnich. Badanie jest możliwe do wykonania w stosunkowo krótkim czasie oraz nie wymaga obecności specjalisty w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży. Ze względu na możliwość przeprowadzania wywiadów przez odpowiednio przeszkolonych ankieterów narzędzia te stosuje się głównie w badaniach obejmujących duże grupy. Niemniej jednak wywiady strukturalizowane są także coraz częściej używane w praktyce klinicznej. Artykuł stanowi przegląd aktualnie dostępnych kwestionariuszy w pełni strukturalizowanych przeznaczonych do badania dzieci i młodzieży; uwzględniają one większość zaburzeń psychicznych występujących w tej grupie wiekowej. Przedstawiono trzy kwestionariusze: Mały Międzynarodowy Kwestionariusz Neuropsychiatryczny dla Dzieci i Młodzieży, Diagnostic Interview Schedule for Children oraz Children’s Interview for Psychiatric Syndromes. Przegląd uwzględnia wykaz zaburzeń psychicznych wziętych pod uwagę w każdym kwestionariuszu, grupę wiekową, czas przeprowadzania badania i szkolenia ankieterów, pokrewne wersje kwestionariuszy i dostępność wersji językowych. Zestawienie kwestionariuszy ułatwia wstępne zapoznanie się z istniejącymi narzędziami. Do tej pory powstała polska wersja tylko jednego z nich – Małego Międzynarodowego Kwestionariusza dla Dzieci i Młodzieży. Pozostałych narzędzi nie przetłumaczono i nie przystosowano do warunków polskich, nie ma więc niestety możliwości ich użycia w codziennej praktyce naukowej i klinicznej w naszym kraju.

Źródło:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 2; 137-141
1644-6313
2451-0645

Pojawia się w:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:

Trudności diagnostyczne w rozpoznaniu pierwszego rzutu idiopatycznego zespołu nerczycowego u dzieci
Diagnostic challenges associated with the first episode of idiopathic nephrotic syndrome in children

Autorzy:

Kuźma-Mroczkowska, Elżbieta
Such-Gruchot, Agnieszka
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034453.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
obrzęki
zespół nerczycowy

Opis:

Aim: The study was aimed at assessing the difficulties in the diagnosis of the first episode of idiopathic nephrotic syndrome in children, based on the analysis of the initial presenting symptoms, laboratory findings and comorbidities, and evaluating the effect of the time to diagnosis on the course of the disease and its management. Material: The study included the clinical characteristics of 51 paediatric patients aged 4.89 ± 2.72 years. Factors such as the initial presenting symptoms/reason for performing urinalysis, time to diagnosis and presence of comorbid diseases were analysed. On hospital admission, clinical symptoms, laboratory findings and time to remission were assessed. Results: In 40 (78%) children urinalysis was prompted by the presence of oedema, in 11 (22%) by abdominal pain, recurring respiratory tract infections, or was performed as followup to infection. The time from onset of oedema to hospital admission was 1–60 days (median 5.5). Twenty-five children were admitted into hospital within 7 days from disease onset, 10 children – within 8–14 days, 5 children – after more than 14 days. Twelve patients had a recent history of allergy, 9 – frequent respiratory tract infections, 1 – urinary tract infections, and 2 had a family history of nephrotic syndrome. On hospital admission, 40 children presented with oedema (transudation of fluids in to body cavities was present in 27 patients), 25 – with infections (respiratory or gastrointestinal), 8 – with carious lesions, 3 – with insect stings. Laboratory testing showed nephrotic proteinuria – 303 ± 224 mg/kg/day, hypoalbuminemia – 2 ± 0.4 g/dL, mean total cholesterol level – 332.8 ± 104 mg/dL, triglycerides – 222.6 ± 95.3 mg/dL. Proteinuria resolved on average after 9 ± 5.75 days from treatment. A positive correlation has been demonstrated between the number of days that the symptoms persisted and total cholesterol level (r = 0.36, p = 0.012). Conclusions: In 37.5% of children, the diagnosis of idiopathic nephrotic syndrome is delayed, despite oedema. Seventy-one per cent of the children have been found to show signs of an acute or chronic inflammatory condition.
Cel pracy: Celem pracy była ocena trudności w rozpoznaniu pierwszego rzutu idiopatycznego zespołu nerczycowego, przeprowadzona na podstawie analizy początkowych objawów, wyników badań laboratoryjnych i towarzyszących schorzeń, oraz ocena wpływu czasu, jaki upłynął od wystąpienia objawów do ustalenia rozpoznania, na przebieg choroby i leczenie. Materiał: Uwzględniono dane 51 dzieci w wieku 4,89 ± 2,72 roku. U wszystkich analizowano początkowe objawy choroby/powód wykonania badania ogólnego moczu, czas od ich wystąpienia do ustalenia rozpoznania, choroby współistniejące. Przy przyjęciu do szpitala oceniano objawy kliniczne, wyniki badań laboratoryjnych oraz czas uzyskania remisji. Wyniki: U 40 (78%) dzieci badanie ogólne moczu wykonano z powodu obrzęków, u 11 (22%) – z powodu bólu brzucha, kontroli po infekcji lub częstych nawrotów infekcji dróg oddechowych. Czas od wystąpienia obrzęków do przyjęcia do szpitala wynosił 1–60 dni (mediana 5,5). W okresie ≤7 dni przyjęto 25 dzieci, 8–14 dni – 10 dzieci, >14 dni – 5 dzieci. W wywiadzie występowały: alergia – 12 dzieci, częste infekcje dróg oddechowych – 9, układu moczowego – 1, zespół nerczycowy w rodzinie – 2. Przy przyjęciu do szpitala u 40 dzieci stwierdzono obrzęki (u 27 – przesięki do jam ciała), u 25 – infekcje (dróg oddechowych, jelitowe), u 8 – próchnicę zębów, u 3 – ślady ukąszeń owadów. W badaniach laboratoryjnych: białkomocz nerczycowy – 303 ± 224 mg/kg/dobę, hipoalbuminemia – 2 ± 0,4 g/dl, średnie stężenie cholesterolu całkowitego – 332,8 ± 104 mg/dl, triglicerydów – 222,6 ± 95,3 mg/dl. Białkomocz ustąpił średnio po 9 ± 5,75 dnia od rozpoczęcia leczenia. Wykazano dodatnią korelację pomiędzy czasem trwania objawów a stężeniem cholesterolu całkowitego (r = 0,36, p = 0,012). Wnioski: U 37,5% dzieci rozpoznanie idiopatycznego zespołu nerczycowego zostaje ustalone z opóźnieniem, mimo występowania obrzęków. U 71% dzieci stwierdza się cechy ostrego lub przewlekłego stanu zapalnego.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 195-202
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:

Ocena surowiczego stężenia 25(OH)D u dzieci z nawracającymi infekcjami z regionu łódzkiego
Serum concentration of 25(OH)D in children with recurrent infections from Łódź Province

Autorzy:

Stępień, Ewelina
Jerzyńska, Joanna
Woicka-Kolejwa, Katarzyna
Stelmach, Iwona

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035525.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
nawracające infekcje
witamina D

Opis:

Vitamin D plays an important role in regulation of innate and acquired immunity. The aim of the study was to assess the serum concentration of a vitamin D metabolite – 25(OH)D – in children with recurrent respiratory tract infections. Two hundred and ninety-six children with recurrent infections, aged 1–18 years, who were hospitalised in the Department of Paediatrics and Allergy for an extended diagnosis of recurrent infections were recruited. The hepatic metabolite of vitamin D, namely 25(OH)D was determined in the analysed sera in different seasons of the year. Sixty-one per cent of the children had a low concentration of 25(OH)D. The vitamin D level was shown to be inversely correlated with the age of the patient; the younger the child, the higher the serum concentration of calcidiol. There was no correlation between the concentration of 25(OH)D and gender or season of the year in which the measurements were done. The results showed that vitamin D deficiency (serum concentration below 30 ng/mL) is common in children with recurrent respiratory tract infections from the region of Łódź.
Witamina D pełni bardzo ważną funkcję w procesach regulacji wrodzonej i nabytej odpowiedzi immunologicznej. Celem niniejszej pracy była ocena surowiczego stężenia metabolitu witaminy D – 25(OH)D – u dzieci z częstymi infekcjami dróg oddechowych. Badanie objęło 296 często chorujących dzieci w wieku od 1. do 18. roku życia, które były hospitalizowane na Oddziale Klinicznym Interny Dziecięcej i Alergologii w celu poszerzenia diagnostyki nawracających infekcji. W badanych surowicach oznaczano wątrobowy metabolit witaminy D – 25(OH)D – w różnych porach roku. U 61% dzieci stwierdzono niskie stężenie 25(OH)D. Wykazano odwrotną korelację stężenia oznaczanej witaminy D z wiekiem pacjenta: im młodsze dziecko, tym wyższe surowicze stężenie kalcydiolu. Nie stwierdzono zależności między stężeniem 25(OH)D a płcią i porą roku, w jakiej dokonywano oznaczeń. Uzyskane wyniki wskazują, że niedobór witaminy D (surowicze stężenie poniżej 30 ng/ml) jest częsty u dzieci z regionu łódzkiego z nawracającymi infekcjami układu oddechowego

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 2; 183-188
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:

Blastocytoza u 5-letniego chłopca – opis przypadku
Blastocytosis infection in a 5-year-old boy – a case report

Autorzy:

Pawłowska, Joanna
Pawłowska-Iwanicka, Kamila
Stelmach, Iwona

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1030871.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

blastocytoza
dzieci
leczenie
objawy

Opis:

Blastocystis hominis is one of the most common parasites present in the human gastrointestinal tract. Transmission usually occurs via food and water contaminated with cystic forms or via the faecal-oral route. The prevalence of infection is approximately 30–50% in developing countries and about 1.5–10% in developed ones. Blastocystis hominis was long considered as a large intestine commensal due to asymptomatic infestation, possibly characterised by temporary or permanent gastrointestinal carrier state, in some cases. Currently, this protozoan is considered pathogenic as symptoms develop in the course of infestation, especially in infected immunocompromised individuals. The importance of Blastocystis hominis as a factor responsible for enteral and parenteral symptoms is underestimated in clinical practice, and the infestation with this parasite is underdiagnosed. We present a case of a 5-year-old boy infected with Blastocystis hominis, who developed gastrointestinal symptoms and urticaria.
Blastocystis hominis to jeden z najczęściej stwierdzanych pierwotniaków bytujących w przewodzie pokarmowym człowieka. Do zarażenia człowieka dochodzi najczęściej drogą fekalno-oralną lub pokarmową przez zanieczyszczony cystami pierwotniaka pokarm lub wodę. Częstość występowania Blastocystis hominis w krajach rozwijających się wynosi około 30–50%, zaś w krajach rozwiniętych – w granicach 1,5–10%. Przez długi okres Blastocystis hominis uznawany był za komensala jelita grubego, ponieważ w niektórych przypadkach inwazja może przebiegać asymptomatycznie, a cechować ją może przejściowe lub trwałe nosicielstwo w przewodzie pokarmowym. Obecnie jednak pierwotniak uznawany jest za gatunek pasożytniczy, gdyż objawy występują zwłaszcza u osób z obniżoną odpornością, zarażonych tym patogenem. Znaczenie Blastocystis hominis jako czynnika odpowiedzialnego za objawy jelitowe i pozajelitowe jest niedoszacowane w praktyce klinicznej, a zarażenie tym pasożytem nie jest w pełni diagnozowane. W pracy przedstawiono przypadek 5-letniego chłopca, u którego zarażenie Blastocystis hominis wywołało objawy ze strony przewodu pokarmowego oraz pokrzywkę.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 3; 324-326
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:

Nieprawidłowy rozwój psychomotoryczny dzieci. Część II: diagnostyka elektroencefalograficzna
Abnormal psychomotor development of children. Part II: Electroencephalography

Autorzy:

Kurowska, Klaudia

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035535.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

diagnostyka
dzieci
elektroencefalografia
neurologia

Opis:

In paediatric neurology, various pathological conditions, including psychomotor retardation, are assessed in electroencephalography (EEG). This examination is inexpensive, non-invasive and can be repeated multiple times. Moreover, there are no significant contraindications to its performance. The examination consists in registration of brain bioelectrical function with electrodes placed on the surface of the patient’s head in accordance with the international 10–20 system created by Dr Herbert Jasper from the Montreal Neurological Institute. The electrodes are fixed to the patient’s head using conductive gel (applied in order to facilitate the transition of ionic current from the skin surface to the electrode), head band or a special rubber cap which additionally helps with proper location of the electrodes on the patient’s head. In the 10–20 system, even numbers in the electrode markings refer to the right hemisphere, while odd numbers refer to the left hemisphere. The cerebral function recorded during an EEG examination is a result of the motion of electrical loads present in neuronal membranes. The EEG signal recorded during the examination with the use of electrodes is transferred to an electroencephalograph (where it is enhanced) and then, in the digital form, to a computer. Several types of waves are distinguished in EEG: delta, theta, alpha, beta, gamma, mi and lambda. Children are characterised by the variability in the occurrence, range, shape and amplitude of brain waves. EEG involves the use of various activation methods, such as hyperventilation, photic stimulation and sleep deprivation. They are useful in making a proper diagnosis and can be factors that elicit abnormalities that could not be otherwise visualised. Psychomotor retardation is often strictly associated with structural and functional central nervous system abnormalities.
W neurologii dziecięcej do diagnostyki różnych stanów patologicznych, w tym także opóźnienia psychomotorycznego, wykorzystuje się badanie elektroencefalograficzne (EEG). Jest to badanie tanie, nieinwazyjne i może być wielokrotnie powtarzane. Nie ma też znaczących przeciwwskazań do jego wykonania. Polega na rejestracji czynności bioelektrycznej mózgu na powierzchni głowy pacjenta, na której rozmieszcza się elektrody według międzynarodowego układu elektrod 10–20, którego twórcą był dr Herbert Jasper z Instytutu Neurologicznego w Montrealu. Elektrody mocuje się do głowy pacjenta przy użyciu żelu przewodzącego (nakładanego w celu ułatwienia wędrówki prądu jonowego z powierzchni skóry do elektrody), taśmy lub specjalnego gumowego czepka, który jednocześnie umożliwia prawidłowe umieszczenie elektrod na głowie. Liczby parzyste w oznaczeniu elektrod według systemu 10–20 odnoszą się do prawej półkuli, a liczby nieparzyste – do lewej. Czynność mózgowia, która jest rejestrowana podczas zapisu EEG, wynika z ruchu ładunków elektrycznych znajdujących się w błonach neuronalnych. Uzyskany podczas badania EEG sygnał pochodzący z elektrod jest przesyłany do elektroencefalografu (gdzie zostaje wzmocniony), a następnie – w formie cyfrowej – do komputera. W badaniu EEG wyróżnia się kilka rodzajów fal – delta, theta, alfa, beta, gamma, mi oraz lambda. U dzieci zauważalna jest zmienność w występowaniu, zakresie, kształcie i amplitudzie fal mózgowych. W badaniu EEG stosuje się różne metody aktywacji zapisu: hiperwentylację, fotostymulację, a także deprywację snu – pomocne przy stawianiu właściwej diagnozy i mogące być czynnikami wyzwalającymi nieprawidłowości, które nie zostaną uwidocznione bez zastosowania wywołującej je metody aktywacyjnej zapisu. Opóźnienie psychomotoryczne często wiąże się ściśle z nieprawidłowościami w budowie oraz funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 2; 151-156
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:

Czy słabo nasilone bóle brzucha mogą być jedynym objawem rozwijającej się choroby Leśniowskiego–Crohna? Opis przypadku
Can mild abdominal pain be the only sign of developing Crohn’s disease? A case report

Autorzy:

Sakson-Słomińska, Agnieszka
Wasielewska, Zuzanna
Szaflarska-Popławska, Anna
Krogulska, Aneta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1033909.pdf

Data publikacji:

2016

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

choroba Leśniowskiego–Crohna
diagnostyka
dzieci
objawy

Opis:

Crohn’s disease is a condition of multifactorial unclear aetiology and increasing incidence. It can involve any fragment of the gastrointestinal tract and considerably deteriorates quality of life. Typical symptoms include: abdominal pain, chronic diarrhoea with mucus and/or blood, palpable, frequently tender resistance in the abdominal cavity, weight loss, weakness, subfebrile/febrile temperature and perianal changes. Approximately 30% of children with this disease manifest symptoms that are not associated with the gastrointestinal tract, such as growth delay, joint pain, ocular changes and skin lesions. A diversified and sometimes atypical clinical course can pose a number of diagnostic difficulties, delay diagnosis and, consequently, increase the risk of complications, which is of particular significance in patients of developmental age. The aim of this paper is to present a patient who, during the diagnosis for Crohn’s disease, presented a disproportion between very few clinical symptoms and considerable severity of inflammatory changes on endoscopy. The shrewd attitude of the first contact physician enabled a rapid diagnosis and implementation of proper treatment.
Choroba Leśniowskiego–Crohna jest schorzeniem o nieznanej, wieloczynnikowej etiologii i narastającym trendzie występowania. Dotyczy dowolnego odcinka przewodu pokarmowego i powoduje znaczne obniżenie jakości życia. Do typowych objawów należą: bóle brzucha, przewlekła biegunka z domieszką śluzu i/lub krwi, badalny, często tkliwy opór w jamie brzusznej, utrata masy ciała, osłabienie, stany podgorączkowe/gorączka oraz zmiany okołoodbytnicze. Około 30% dzieci z rozpoznaną chorobą rozwija objawy spoza przewodu pokarmowego, do których zalicza się opóźnienie wzrastania, bóle stawów, zmiany w narządzie wzroku i zmiany skórne. Zróżnicowany i czasami nietypowy przebieg kliniczny może sprawiać wiele trudności diagnostycznych, opóźniać rozpoznanie i w konsekwencji zwiększać ryzyko wystąpienia powikłań, co ma szczególne znaczenie w populacji wieku rozwojowego. Celem pracy jest przedstawienie pacjentki, u której w momencie rozpoznania choroby Leśniowskiego–Crohna zwracała uwagę dysproporcja między skąpymi objawami klinicznymi a znacznym nasileniem zmian zapalnych w badaniu endoskopowym. Wnikliwe podejście lekarza pierwszego kontaktu umożliwiło szybkie ustalenie rozpoznania i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 4; 445-450
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:

Profilaktyka niedosłuchu u dzieci do 7. roku życia
Prevention of hearing loss in children up to 7 years of age

Autorzy:

Dominowska, Julia Krystyna
Cybulski, Mateusz
Krajewska-Kułak, Elżbieta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1033924.pdf

Data publikacji:

2016

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

audiologia
dzieci
niedosłuch
profilaktyka
zaburzenia słuchu

Opis:

Hearing impairment can be classified based on various criteria. Each of these criteria provides information on the cause as well as characterises the impairment in terms of parameters needed for prevention, diagnosis and further treatment. The main criteria for the classification of hearing disorders include aetiology, location, age of onset and the depth of hearing loss. Hearing impairment is currently a very important social problem and one of the most common developmental disorders. Hearing impairment often occurs at birth. Statistics show that 2–3 children per 1,000 births are affected by the disorder, therefore prevention is essential. It allows to prevent hearing loss, or at least reduce its impact on the further life of an individual. This paper describes the classification of hearing impairment in children. The aim was to present measures for the prevention of hearing defects in children up to seven years old. The used research method was a 1998–2014 literature review. Phase 1 prevention, which includes activities undertaken by expectant mothers, should be used to prevent the risk of hearing impairment in children in this age group. Phase 2 prevention (the Universal Neonatal Hearing Screening) is the most common and effective strategy. Phase 3 prevention in children with hearing impairment involves the use of a hearing aid or implant. Avoiding ear infections is a less invasive, although sometimes insufficient, method.
Niedosłuch można klasyfikować na podstawie różnych kryteriów. Każde z nich dostarcza informacji na temat pochodzenia niedosłuchu, jak również charakteryzuje go pod kątem cech istotnych dla profilaktyki, diagnostyki i leczenia. Głównymi kryteriami podziału są etiologia, lokalizacja, wiek wystąpienia i głębokość ubytku słuchu. Niedosłuch jest obecnie bardzo ważnym problemem społecznym i jednym z najczęstszych zaburzeń rozwojowych. Wada słuchu nierzadko występuje już w momencie narodzin. Statystyki pokazują, że 2–3 dzieci na 1000 rodzi się z tym zaburzeniem, dlatego tak istotna jest profilaktyka, która pozwala uniknąć niedosłuchu lub przynajmniej zniwelować jego oddziaływanie w dalszym życiu jednostki. W artykule opisano różne klasyfikacje niedosłuchu u dzieci. Celem pracy było zaprezentowanie działań zapobiegających wystąpieniu wad słuchu u dzieci do 7. roku życia, a metoda badawcza polegała na analizie piśmiennictwa z lat 1998–2014. Aby zminimalizować ryzyko niedosłuchu w omawianej grupie wiekowej, najlepiej zastosować profilaktykę I fazy, która obejmuje działania podejmowane przez przyszłe matki. Najbardziej rozpowszechniona i skuteczna jest profilaktyka II fazy (Program Powszechnych Przesiewowych Badań Słuchu u Noworodków). W ramach profilaktyki III fazy w przypadku niedosłuchu u dzieci możliwe są zaaparatowanie lub zaimplantowanie. Działaniem mniej inwazyjnym – jednak nie zawsze wystarczającym – jest unikanie infekcji ucha.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 4; 384-393
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:

Ropień płuca u immunokompetentnej 4-letniej dziewczynki – opis przypadku
Lung abscess in an immunocompetent 4-year-old girl – a case report

Autorzy:

Podlecka, Daniela
Jach, Beata
Podsiadłowicz-Borzęcka, Małgorzata
Stelmach, Iwona

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034590.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
pneumokoki
ropień płuc
zapalenie płuc

Opis:

Lung abscess is a rare diagnosis in the paediatric population. It most often arises as a complication of bacterial pneumonia; therefore, it is sometimes difficult to distinguish its symptoms from the symptoms of pneumonia. The abscess may be primary (it develops in immunocompetent children) or secondary (when there are favourable factors such as congenital malformations, immunological disorders, infections or neurological diseases). Treatment consists of initiating intravenous antibiotic therapy for 3–4 weeks and continuing it for 5–6 weeks orally to minimise the risk of complications. The purpose of this clinical case report was to draw the attention of general practitioners to the possible occurrence of lung abscess also in immunocompetent children. Attention was drawn to the severity of patient’s condition in the absence of auscultation symptoms. Physician’s experience has an impact on the sensitivity of the assessment of child’s clinical condition.
Ropień płuca jest rzadkim rozpoznaniem w populacji pediatrycznej. Najczęściej powstaje jako powikłanie bakteryjnego zapalenia płuc, więc czasem trudno odróżnić jego objawy od objawów zapalenia płuc. Ropień może być pierwotny (u dzieci immunokompetentnych) lub wtórny (kiedy istnieją czynniki sprzyjające, przykładowo wady wrodzone, zaburzenia immunologiczne, zakażenia albo choroby neurologiczne). Leczenie polega na rozpoczęciu szerokowidmowej antybiotykoterapii prowadzonej dożylnie przez 3–4 tygodnie i kontynuowaniu jej do 5–6 tygodni doustnie, by zminimalizować ryzyko wystąpienia powikłań. Celem niniejszego opisu przypadku jest zwrócenie uwagi lekarzy pierwszego kontaktu na możliwość wystąpienia ropnia płuc również u dzieci immunokompetentnych. W pracy podkreślono ciężki stan ogólny pacjenta przy nieobecności objawów osłuchowych. Na czułość oceny stanu klinicznego dziecka wpływa doświadczenie lekarza.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 4; 567-571
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:

Niecharakterystyczne objawy neuroinfekcji po ugryzieniu przez kleszcza u 10-letniego chłopca – opis przypadku
Non-specific signs of neuroinfection after a tick bite in a 10-year-old boy – a case report

Autorzy:

Choroś, Daria
Blicharz, Leszek
Kuchar, Ernest

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034664.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

choroby odkleszczowe
choroby wektorowe
dzieci
neuroinfekcja

Opis:

Borrelia burgdorferi (the aetiological factor in Lyme disease) and the tick-borne encephalitis virus are two of the pathogens transmitted by ticks in Poland, which are an important cause of central nervous system infections. According to the data of the National Institute of Hygiene, a total of 13,866 cases of Lyme disease and 196 cases of tick-borne encephalitis were reported in 2014. The highest incidence of Lyme disease is observed in summer in the north-eastern part of the country. The disease may manifest with skin, motor, cardiovascular and neural symptoms. A history of exposure to ticks is important information for determining the aetiology of meningitis. An early diagnosis and effective treatment of neuroinfection reduces the risk of permanent complications. The presented case illustrates the need to include Lyme disease in the differential diagnosis of central nervous system infections.
Dwa spośród patogenów przenoszonych przez kleszcze na terenie Polski stanowią ważną przyczynę zakażeń ośrodkowego układu nerwowego: krętki Borrelia burgdorferi (czynnik etiologiczny boreliozy z Lyme) oraz wirus kleszczowego zapalenia mózgu. Zgodnie z danymi Państwowego Zakładu Higieny w roku 2014 odnotowano 13 866 przypadków boreliozy i 196 przypadków kleszczowego zapalenia mózgu. Największą zachorowalność na boreliozę obserwuje się latem w północno- -wschodniej części kraju. Choroba może manifestować się objawami ze strony skóry oraz układów ruchu, sercowo- -naczyniowego i nerwowego. Wywiad obciążony narażeniem na kleszcze jest ważną wskazówką pomocną przy ustalaniu etiologii zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Wczesne rozpoznanie oraz skuteczne leczenie neuroinfekcji zmniejsza ryzyko trwałych powikłań. Prezentowany przypadek ilustruje konieczność uwzględniania boreliozy z Lyme w diagnostyce różnicowej zakażeń ośrodkowego układu nerwowego.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 1; 121-125
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:

Czynniki ryzyka bruksizmu w czasie snu u dzieci – przegląd literatury
Sleep bruxism risk factors in children: a literature review

Autorzy:

Zieliński, Grzegorz
Byś, Aleksandra
Baszczowski, Michał
Ginszt, Michał
Suwała, Marta
Szkutnik, Jacek
Majcher, Piotr

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035505.pdf

Data publikacji:

2019

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

bruksizm
czynniki ryzyka
dzieci
przegląd literatury

Opis:

Introduction: Bruxism is defined as a repetitive jaw and muscle activity involving teeth clenching and/or grinding which may occur during everyday activities or during sleep. The aetiology of bruxism includes three groups of causes: psychosocial, personal and pathophysiological factors. Currently, there is no effective method of treatment to completely eliminate the problem of bruxism. Teeth protection and pain reduction methods are used. Bruxism-associated pain is found in approximately 47.6% of children aged 3–6 years. The aim of the present study was to establish sleep bruxism risk factors in children based on a literature review. Material and methods: The material for review included articles from the PubMed, ResearchGate and Google Scholar databases. In order to identify suitable publications the search was conducted using combinations of the following keywords: “bruxism,” “child,” “teeth grinding” (according to Medical Subject Headings, MeSH). This review includes 12 publication regarding sleep bruxism risk factors in children. Results: The association between bruxism and respiratory disorders and that between bruxism and sleep problems were described by three studies each. Stress as a predisposing factor was noted in four articles and parental divorce in two papers. Conclusions: 1) Respiratory disorders during sleep, sleep disorders and stressful situations, particularly parents’ divorce, contribute to sleep bruxism in children. 2) The impact of the remaining factors discussed in this paper on the development of sleep bruxism requires further research.
Wstęp: Bruksizm jest definiowany jako powtarzalna czynność szczękowo-mięśniowa, przejawiająca się zaciskaniem i/lub zgrzytaniem zębów, która może wystąpić podczas codziennych aktywności lub w czasie snu. W etiologii bruksizmu można wyodrębnić trzy grupy jego przyczyn: czynniki psychospołeczne, czynniki osobowe i czynniki patofizjologiczne. Obecnie brak jest skutecznej metody leczenia, która zupełnie eliminowałaby problem bruksizmu. Stosuje się metody chroniące zęby oraz zmniejszające dolegliwości bólowe występujące w przebiegu tego zaburzenia, które jest stwierdzane u około 47,6% dzieci w wieku 3–6 lat. Celem badań autorów niniejszej pracy było ustalenie na podstawie przeglądu literatury czynników ryzyka bruksizmu występującego w czasie snu u dzieci. Materiał i metody: Materiał do przeglądu stanowiły artykuły z baz PubMed, ResearchGate i Google Scholar. W celu identyfikacji odpowiednich publikacji wyszukiwanie zostało przeprowadzone przy użyciu kombinacji słów kluczy: bruxism, child, teeth grinding (według Medical Subject Headings, MeSH). W niniejszym przeglądzie uwzględniono 12 publikacji dotyczących czynników ryzyka bruksizmu w czasie snu u dzieci. Wyniki: Związek między występowaniem bruksizmu a trudnościami z oddychaniem w trakcie snu, jak również problemami ze snem opisały po trzy prace. Stres jako czynnik predysponujący został dostrzeżony w czterech artykułach, a rozwód rodziców dziecka – w kolejnych dwóch. Wnioski: 1) Zaburzenia oddychania w trakcie snu, zaburzenia snu oraz sytuacje stresowe, w szczególności rozwód rodziców, przyczyniają się do występowania bruksizmu sennego u dzieci. 2) Wpływ pozostałych czynników omawianych w niniejszej pracy na rozwój bruksizmu w czasie snu wymaga dalszych badań.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 17-21
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:

Wpływ usunięcia migdałków na moczenie nocne u chrapiących dzieci
The effects of adenotonsillotomy on nocturnal enuresis in snoring children

Autorzy:

Kostrzewa, Marta
Faltin, Kamil
Konopka, Wiesław
Andrzejewski, Jarosław
Stańczyk, Małgorzata
Tkaczyk, Marcin

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034544.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

adenotonsillotomia
chrapanie
dzieci
moczenie nocne

Opis:

Introduction: Nocturnal enuresis is a common problem in the paediatric population. A number of reports indicate that there is a relationship between sleep-disordered breathing in children with tonsillar hypertrophy and nocturnal enuresis. Restoration of nasopharyngeal patency may eliminate nocturnal enuresis. Aim: The aim of the study was to evaluate the incidence of nocturnal enuresis in children snoring due to nasopharyngeal lymphatic tissue hypertrophy as well as to assess the effects of restored upper respiratory patency by means of adenectomy and tonsillectomy on the resolution of nocturnal enuresis in children. Material and methods: The study included 50 children with sleep-disordered breathing qualified for adenectomy, tonsillotomy or adenotonsillotomy (median age 7 years). The control group consisted of 20 healthy children (median age 8 years). Children in the study group were assessed prior to surgical procedure as well as 3 and 6 months after surgery. The presence of sleep-disordered breathing and nocturnal enuresis was determined based on author’s questionnaire completed by parents. Results: The incidence of nocturnal enuresis in children with nasopharyngeal lymphatic tissue hypertrophy was 18% (M:F 17%:19%; p > 0.05). Nocturnal enuresis was still reported in 6% of children 3 months after tonsillotomy. The disorder resolved in all girls and 97% of boys 6 months after procedure. Conclusions: Sleep-disordered breathing in children with nasopharyngeal lymphatic tissue hypertrophy is associated with nocturnal enuresis. Restoration of nasopharyngeal patency in these patients eliminates nocturnal enuresis. Tonsillar hypertrophy causing obstructive breathing should be included in the differential diagnosis of nocturnal enuresis.
Wstęp: Moczenie nocne jest częstym problemem w populacji pediatrycznej. Liczne doniesienia wskazują na związek pomiędzy występowaniem zaburzeń oddychania podczas snu u dzieci z przerostem migdałków a obecnością moczenia nocnego. Zabieg przywrócenia drożności nosogardła może się wiązać z ustąpieniem moczenia nocnego. Cel badania: Cele niniejszej pracy obejmowały ocenę częstości występowania moczenia nocnego u dzieci chrapiących z powodu przerostu układu limfatycznego nosogardła oraz ocenę wpływu adenektomii i tonsillotomii przywracających drożność górnych dróg oddechowych na ustąpienie objawów moczenia nocnego u dzieci. Materiał i metody: Badaniem objęto 50 dzieci z zaburzeniami oddychania podczas snu, zakwalifikowanych do adenektomii, tonsillotomii lub adenotonsillotomii (mediana wieku 7 lat). Grupa kontrolna składała się z 20 zdrowych dzieci (mediana wieku 8 lat). Dzieci z grupy badanej były oceniane przed zabiegiem oraz 3 i 6 miesięcy po nim. Obecność zaburzeń oddychania podczas snu oraz moczenia nocnego ustalano na podstawie autorskiego kwestionariusza wypełnionego przez rodziców. Wyniki: Częstość występowania moczenia nocnego u dzieci z przerostem układu chłonnego nosogardła wynosiła 18% (M:F 17%:19%; p > 0,05). Po 3 miesiącach od zabiegu usunięcia migdałków 6% dzieci moczyło się nadal. Po 6 miesiącach od zabiegu moczenie nocne ustąpiło u wszystkich dziewczynek oraz u 97% chłopców. Wnioski: Zaburzenia oddychania podczas snu u dzieci z przerostem układu limfatycznego nosogardła wiążą się z występowaniem moczenia nocnego. Zabieg udrożnienia nosogardła u tych dzieci skutkuje ustąpieniem objawów moczenia nocnego. W różnicowaniu przyczyn moczenia nocnego u dzieci powinno się brać pod uwagę przerost migdałków powodujący utrudnienie oddychania.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 4; 507-513
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:

Ból kręgosłupa u dzieci jako manifestacja nowotworu kości o lokalizacji okołokręgosłupowej
Back pain as a manifestation of paraspinal bone cancer in children

Autorzy:

Cienkusz, Magdalena
Drabko, Katarzyna
Nurzyńska-Flak, Joanna
Grześko, Katarzyna
Kowalczyk, Jerzy

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034956.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

ból kręgosłupa
dzieci
nowotwory kości

Opis:

Aim: The aim of the study was to retrospectively assess diagnostic difficulties in paraspinal bone cancers as noted in the authors’ centre in 2009–2016. Material and methods: The study was performed in a group of 7 patients aged 3.5–17 years with paraspinal tumours, which constitutes 16.6% (7/42) of all children with bone cancers treated in the authors’ centre. The analysis involved: reported symptoms, time from the onset of the first symptoms to the correct diagnosis, type and stage of cancer, and treatment outcomes. Results: The most common symptom was pain in the lumbosacral region. In all cases, the first symptoms were considered to be the consequences of musculoskeletal system dysfunction. They persisted for 12–28 weeks before cancer was diagnosed. In this period, none of the children had spine radiography or any other diagnostic tests performed. The final diagnosis was determined on the basis of a histopathological examination. The most common were malignant tumours with extensive neoplastic infiltration. Two patients underwent radical surgery, and the remaining children required additional intensive chemotherapy. Moreover, proton therapy was implemented in 1 case. One patient died due to tumour progression, a patient with chondroblastoma is still being treated, and the remaining patients are in remission, but, due to tumour location, the prognosis is uncertain. Conclusions: 1) Cancer must be considered in children with recurrent back pain. 2) Plain radiography should be the basic diagnostic test. 3) Persisting back pain with normal radiography is an indication for magnetic resonance imaging or computed tomography, or for extending the range of imaging. 4) Imaging should be performed prior to rehabilitation for back pain.
Cel pracy: Celem pracy była retrospektywna ocena trudności diagnostycznych w rozpoznaniu nowotworów kości zlokalizowanych okołokręgosłupowo, odnotowanych w ośrodku autorów w latach 2009–2016. Materiał i metody: Ocenie poddano 7 pacjentów w wieku 3,5–17 lat z guzem w okolicy okołokręgosłupowej, co stanowi 16,6% (7/42) dzieci z nowotworem kości leczonych w klinice autorów. Analizowano: zgłaszane dolegliwości, czas od wystąpienia pierwotnych symptomów do właściwego rozpoznania, rodzaj nowotworu, stopień zaawansowania oraz wyniki leczenia. Wyniki: W badanej grupie najczęstszym objawem był ból w okolicy krzyżowo-lędźwiowej. U wszystkich pacjentów pierwsze symptomy traktowano jako dolegliwości kręgosłupa wynikające z dysfunkcji układu ruchu. Utrzymywały się one przez 12–28 tygodni, zanim postawiono diagnozę choroby nowotworowej. W tym okresie u żadnego dziecka nie wykonano zdjęcia rentgenowskiego kręgosłupa ani innych badań diagnostycznych. Ostateczne rozpoznanie ustalono na podstawie badania histopatologicznego. W analizowanej grupie dominowały guzy złośliwe z rozległym naciekiem nowotworowym. W leczeniu w 2 przypadkach zastosowano radykalny zabieg operacyjny, pozostali pacjenci wymagali dodatkowo intensywnej chemioterapii, w 1 przypadku zastosowano ponadto protonoterapię. Z powodu progresji nowotworu 1 pacjent zmarł, w trakcie leczenia jest pacjentka z chondroblastoma, pozostali pacjenci pozostają w remisji, ale ze względu na lokalizację guzów ich rokowanie jest niepewne. Wnioski: 1) Przy powtarzających się dolegliwościach bólowych kręgosłupa u dziecka należy brać pod uwagę możliwość obecności choroby nowotworowej. 2) Podstawowym badaniem diagnostycznym powinno być przeglądowe zdjęcie rentgenowskie. 3) Przedłużający się ból kręgosłupa przy prawidłowym wyniku rentgenowskim jest wskazaniem do wykonania rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej, ewentualnie poszerzenia zakresu obrazowania. 4) Przed rozpoczęciem rehabilitacji z powodu bólu kręgosłupa u dziecka należy wykonać badanie obrazowe.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 1; 61-68
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:

Hipocytraturia – znaczenie w rozwoju kamicy układu moczowego
Hypocitraturia: its importance as a factor in the development of urolithiasis

Autorzy:

Skrzypczyk, Piotr
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035500.pdf

Data publikacji:

2019

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

cytryniany
dzieci
hipocytraturia
kamica moczowa

Opis:

The citrate anion is an endogenous inhibitor of calcium deposits in the urinary tract. Moreover, by urine alkalisation, citrates enhance uric acid and cystine solubility. Hypocitraturia in adults is defined as excretion of citrates with urine below 320 mg/24 h. The most common definitions in children involve citrate excretion in 24 hour urine collection at a level <365 mg/1.73 m2/24 h in boys and <310 mg/1.73 m2/24 h in girls. Moreover, the urine citrate/creatinine ratio is also considered: for children aged 0–5 years <0.42 mg/mg and for children older than 5 years of age <0.25 mg/mg. Hypocitraturia is a common metabolic disturbance; such a diagnosis is made in approximately 20–60% of adults and 10–68% of children with urolithiasis. Various factors may affect citrate excretion with urine, the most significant of which is the pH value (of blood, urine or intracellular fluid). Most patients are diagnosed with so-called idiopathic hypocitraturia, although it also accompanies acidosis, including distal tubular acidosis, hypokalaemia, high-protein diet and treatment with certain medications (carbonic anhydrase inhibitors, angiotensin-converting enzyme inhibitors, thiazide diuretics). Patients with hypocitraturia should first and of foremost have dietary modifications introduced. This involves an increase in the dietary amount of fluids and citrus fruit as well as salt and protein restriction. Patients with recurring urolithiasis may also be recommended citrate products, the most common of which is potassium citrate. Citrus juices may be an alternative, but their effect is not as potent and unambiguous as in the case of commercially available citrate products.
Anion cytrynianowy to endogenny inhibitor powstawania złogów wapniowych w drogach moczowych. Ponadto przez alkalizację moczu cytryniany zwiększają rozpuszczalność kwasu moczowego i cystyny. Hipocytraturia definiowana jest u dorosłych jako wydalanie cytrynianów z moczem poniżej 320 mg/24 h. Najczęściej stosowane definicje hipocytraturii u dzieci to wydalanie cytrynianów w dobowej zbiórce moczu <365 mg/1,73 m2/24 h u chłopców i <310 mg/1,73 m2/24 h u dziewczynek; używa się też wskaźnika cytrynianowo-kreatyninowego z porcji moczu: dla dzieci w wieku 0–5 lat <0,42 mg/mg, a powyżej 5. roku życia: <0,25 mg/mg. Hipocytraturia to częsta nieprawidłowość metaboliczna – stwierdza się ją u około 20–60% dorosłych i 10–68% dzieci z kamicą. Na wydalanie cytrynianów z moczem wpływ ma wiele czynników, z których najważniejszym jest wartość pH (krwi, moczu oraz wewnątrzkomórkowe). Większość pacjentów ma tzw. idiopatyczną hipocytraturię, choć występuje ona także w stanach kwasicy, w tym kwasicy kanalikowej dystalnej, hipokaliemii, diecie bogatobiałkowej oraz przy stosowaniu niektórych leków (inhibitory anhydrazy węglanowej, inhibitory konwertazy angiotensyny, diuretyki tiazydowe). U pacjentów z hipocytraturią w pierwszej kolejności należy podjąć modyfikacje dietetyczne, polegające na zwiększeniu ilości przyjmowanych płynów i owoców cytrusowych oraz ograniczeniu spożycia soli i białka. U pacjentów z nawrotową kamicą zastosowanie znajdują preparaty cytrynianów, z których najczęściej stosuje się cytrynian potasu. Alternatywnie można stosować soki cytrusowe, jednak ich korzystne działanie nie jest tak silne i jednoznaczne jak w przypadku komercyjnie dostępnych preparatów cytrynianów.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 26-32
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:

Choroba kociego pazura u 8-letniego chłopca – opis przypadku
Cat scratch disease in a 8-year-old boy – a case report

Autorzy:

Pawłowska-Iwanicka, Kamila
Podsiadłowicz-Borzęcka, Małgorzata
Stelmach, Iwona

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1033969.pdf

Data publikacji:

2016

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

Bartonella henselae
choroba kociego pazura
dzieci
limfadenopatia

Opis:

Cat scratch disease is a rare infectious disease caused by the Gram-negative bacterium Bartonella henselae. Most often, it affects children and adolescents. Infection occurs primarily through bites or scratches by a cat, or less commonly a dog, rabbit or guinea pig. It is transmitted also by body lice and cat fleas. It most often occurs in the form of local lymphadenopathy, in individual cases there may be symptoms of generalised disease. The paper presents a case report of an early diagnosed and confirmed by serological tests cat scratch disease in an 8-year-old boy. The symptoms in the form of painful inguinal lymphadenopathy were observed 3 weeks after the boy sustained a cat scratch in the navel area. Except for a slightly accelerated erythrocyte sedimentation rate, the laboratory findings were normal. After 10-day hospitalisation, improvement of the patient’s overall condition and a significant reduction in lymph nodes size were achieved, and the pain was eliminated. Cat scratch disease is correctly diagnosed increasingly often, yet it still frequently poses a diagnostic problem.
Choroba kociego pazura jest rzadką chorobą zakaźną wywoływaną przez Gram-ujemną bakterię Bartonella henselae. Najczęściej dotyka dzieci i młodzież. Do zakażenia dochodzi głównie w wyniku pokąsania lub podrapania przez kota, rzadziej – przez psa, królika czy świnkę morską. Choroba przenoszona jest również przez wszy odzieżowe i pchły kocie. Najczęściej przebiega w postaci miejscowej limfadenopatii, w pojedynczych przypadkach mogą wystąpić objawy choroby uogólnionej. W pracy przedstawiono opis wcześnie zdiagnozowanej i potwierdzonej badaniami serologicznymi choroby kociego pazura u 8-letniego chłopca. Bolesne powiększenie węzłów chłonnych pachwinowych zaobserwowano po 3 tygodniach od zadrapania okolicy pępka przez kota. Wyniki badań laboratoryjnych, poza nieco przyspieszonym OB, były w normie. Po 10-dniowym leczeniu w oddziale uzyskano poprawę stanu ogólnego, znaczne zmniejszenie węzłów chłonnych i ustąpienie dolegliwości. Choroba kociego pazura jest coraz częściej rozpoznawana, ale nadal stanowi problem diagnostyczny

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 4; 451-454
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:

Stan uzębienia mieszanego u dzieci wczesnoszkolnych zgłaszających się do gabinetu stomatologicznego
The status of mixed dentition in early schoolchildren reporting to dental offices

Autorzy:

Fux-Zalewska, Kamila
Szalewski, Leszek
Pietryka-Michałowska, Elżbieta
Szymańska, Jolanta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034696.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

Polska
dzieci
uzębienie mieszane
zdrowie jamy ustnej

Opis:

Introduction: Negligence of the healthy behaviour associated with oral health, dental prevention and treatment in primary school children can be a source of serious health problems, both dental and systemic. Aim: The aim of this study was to evaluate the effects of selected demographic factors and reasons for visiting a dental office on the dental health of primary school children. Material and methods: The study included 210 patients aged 7–11 years, who in 2015 visited one of the dental offices in Lublin, where dental services are provided both under the contract with the National Health Fund or after payment. Dental condition was assessed by calculating dmf/DMF (decayed, missing, filled) index for deciduous/permanent teeth. Results: More than three-quarters of children (77.14%) visited a dentist for check-up, 20.0% – due to a toothache and 2.86% – due to the loss of filling. The average DMF number was 4.24 ± 3.47, and the average DMF index value was 1.74 ± 2.06. The highest intensity of caries in the primary teeth was found in children visiting the dentist due to toothache, lower – in those reporting for check-up visits and the lowest – due to the loss of filling. In the case of permanent dentition, the highest number of fillings was observed in children attending a check-up visit. Conclusions: High incidence of caries in primary school children confirms the insufficient health knowledge of parents/guardians on the oral health and insufficient dental prevention and treatment in both preschool and early-school children.
Wstęp: Zaniedbania w zachowaniach prozdrowotnych dotyczących jamy ustnej i w stomatologicznej opiece profilaktyczno- -leczniczej nad dziećmi w wieku wczesnoszkolnym mogą być źródłem poważnych problemów zdrowotnych, zarówno stomatologicznych, jak i ogólnoustrojowych. Cel badań: Celem pracy była ocena wpływu wybranych czynników demograficznych i przyczyn zgłoszenia się do lekarza dentysty na stan uzębienia dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Materiał i metody: Badaniem objęto 210 dzieci w wieku wczesnoszkolnym (7–11 lat), które zgłosiły się w ciągu całego roku 2015 do jednego z lubelskich gabinetów stomatologicznych, gdzie świadczenia stomatologiczne udzielane są zarówno w ramach kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia, jak i odpłatnie. Stan uzębienia oceniono, obliczając liczbę puw/PUW (próchnica, usunięte, wypełnione), odpowiednio dla uzębienia mlecznego i dla uzębienia stałego. Wyniki: Ponad ¾ dzieci (77,14%) zgłosiło się na wizytę kontrolną, 20,0% – z powodu bólu zęba, a 2,86% – ze względu na utratę wypełnienia. Średnia wartość liczby PUW wyniosła 4,24 ± 3,47, a średnia wartość PUW – 1,74 ± 2,06. Najwyższą intensywność próchnicy w zębach mlecznych stwierdzono u dzieci zgłaszających się z powodu bólu zęba, niższą – u zgłaszających się na wizyty kontrolne, najniższą – u zgłaszających się ze względu na utratę wypełnienia. W przypadku uzębienia stałego największą liczbę wypełnień mieli pacjenci zgłaszający się na wizytę kontrolną. Wnioski: Wysoka zachorowalność na chorobę próchnicową wśród dzieci wczesnoszkolnych potwierdza niedostateczną wiedzę prozdrowotną rodziców/opiekunów w zakresie zdrowia jamy ustnej oraz uchybienia w stomatologicznej opiece profilaktyczno-leczniczej nad małymi dziećmi i dziećmi w wieku przedszkolnym.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 3; 384-389
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 16.

Tytuł:

Problemy stomatologiczne u pacjentów z otyłością
Dental problems in obese patients

Autorzy:

Kubić-Filiks, Beata
Szymańska, Jolanta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034805.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dorośli
dzieci i młodzież
jama ustna
otyłość

Opis:

The partial aetiological overlap between overweight/obesity and oral diseases has aroused interest in the medical environment. Studies to investigate the causal relationship between these two diseases are underway. However, most of the available literature reports fail to confirm the direct positive correlation between obesity and dental caries. On the other hand, overweight and obesity are considered risk factors for periodontal diseases. The proinflammatory mediators secreted by adipocytes in obese individuals may impair immune functions, thereby modifying host responses to dental plaque antigens and contributing to blocked defence functions in periodontal diseases. Gingivitis observed in overweight and obese patients is a result of metabolic disorders, inflammatory factors and improper oral hygiene habits. The latter ones are associated with frequent consumption of sweetened, pulpy and highly processed food products and sweetened carbonated beverages, which is a risk factor for overweight, particularly in children and adolescents. Undoubtedly, overweight and obesity affect salivary secretion and properties, including changes in the microbiological composition of saliva. Obese patients are at increased risk of adverse affects of dental treatment, dental surgeries in particular. Overweight and obese individuals require permanent preventive and medical dental care addressing their periodontal preventive and therapeutic needs. Dentists should actively participate in the prevention of overweight and obesity, especially in children and adolescents, taking advantage of frequent contact with this group of patients. Obese individuals may participate in integrated therapeutic management by means of dental treatment limiting food intake.
Ze względu na fakt, że czynniki etiologiczne nadwagi/otyłości i chorób jamy ustnej częściowo są takie same, budzą zainteresowanie w środowisku medycznym. Prowadzone są badania związków przyczynowo-skutkowych pomiędzy tymi chorobami. Większość wyników badań dostępnych w piśmiennictwie dotyczącym zależności pomiędzy otyłością a próchnicą zębów nie potwierdza bezpośredniej dodatniej korelacji pomiędzy tymi schorzeniami. Natomiast nadwaga i otyłość są uznawane za czynniki rozwoju chorób przyzębia. Wydzielane przez komórki tłuszczowe mediatory prozapalne u osób otyłych mogą, poprzez zaburzanie funkcji układu immunologicznego, modyfikować odpowiedź gospodarza na antygeny płytki nazębnej i przyczyniać się do blokowania funkcji obronnych w chorobach przyzębia. Obserwowane u osób z nadwagą i otyłością zapalenie dziąseł to rezultat wpływu zaburzeń metabolicznych, czynników zapalnych i nieprawidłowych nawyków higienicznych dotyczących jamy ustnej. Te ostatnie są związane z częstym spożywaniem słodzonych, papkowatych i wysoko przetworzonych pokarmów oraz słodzonych napojów gazowanych, co stanowi czynnik warunkujący rozwój nadwagi, zwłaszcza u dzieci i młodzieży. Niewątpliwy jest wpływ nadwagi i otyłości na wydzielanie i właściwości śliny, włącznie ze zmianą jej składu mikrobiologicznego. Pacjenci z otyłością są bardziej narażeni na zdarzenia niepożądane podczas leczenia stomatologicznego, zwłaszcza z zakresu chirurgii stomatologicznej. Osoby z nadwagą i otyłością powinny pozostawać pod stałą stomatologiczną opieką profilaktyczno-leczniczą, w ramach której należy regularnie przeprowadzać periodontologiczne zabiegi profilaktyczno-lecznicze. Stomatolodzy powinni aktywnie uczestniczyć w profilaktyce nadwagi i otyłości, w szczególności u dzieci i młodzieży, wykorzystując częsty kontakt z tą grupą pacjentów. Otyłe osoby dorosłe mogą uczestniczyć w zintegrowanym postępowaniu leczniczym poprzez leczenie stomatologiczne ograniczające pobieranie pokarmów.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 4; 386-391
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 17.

Tytuł:

Współistnienie cukrzycy typu 1 z glomerulopatią submikroskopową u 9-letniej dziewczynki – opis przypadku
Coexistence of type 1 diabetes mellitus and minimal change disease in a 9-year-old girl. A case report

Autorzy:

Fornalczyk, Konstancja
Medyńska, Anna
Wikiera-Magott, Irena
Kiliś-Pstrusińska, Katarzyna
Kik, Eugenia
Hałoń, Agnieszka
Zwolińska, Danuta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034996.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

cukrzyca typu 1
dzieci
glomerulopatia submikroskopowa
steroidoterapia

Opis:

Type 1 diabetes mellitus is the most common metabolic disease in childhood, which may, after years, lead to late vascular complications, including diabetic kidney disease. Microalbuminuria, which progresses to evident proteinuria, is the first sign of this disease. However, other causes, such as nondiabetic nephropathies, should be also included in the diagnosis in diabetic patients. This is particularly important in cases where disease duration by the time proteinuria develops is short, and a good control of glycemia is maintained. We present a case of a 9-year-old girl with type 1 diabetes mellitus who was diagnosed with increasing proteinuria and a developing nephrotic syndrome at 16 months after diabetes diagnosis. The histopathological picture of renal biopsy specimen corresponded to minimal change disease. Steroid therapy was initiated with simultaneous adjustment of insulin doses, which allowed for complete clinical and biochemical remission of nephropathy with maintained normal glycaemia. The girl is under the care of a diabetologist and a nephrologist. In conclusion, a coexisting nephropathy should be considered in the case of proteinuria in a child with diabetes mellitus.
Cukrzyca typu 1 jest najczęstszą chorobą metaboliczną u dzieci – po latach trwania może doprowadzić do późnych powikłań naczyniowych, w tym do cukrzycowej choroby nerek. Jej pierwszym sygnałem jest mikroalbuminuria, z czasem dochodzi do jawnego białkomoczu. W diagnostyce proteinurii u pacjentów z cukrzycą należy jednak uwzględniać również inne jej przyczyny, w tym nefropatie niecukrzycowe. Jest to szczególnie ważne w przypadkach, gdy czas trwania choroby do wystąpienia białkomoczu jest krótki, a glikemia dobrze kontrolowana. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 9-letniej dziewczynki z cukrzycą typu 1, u której w 16. miesiącu od rozpoznania stwierdzono narastający białkomocz i rozwój zespołu nerczycowego. Obraz histopatologiczny bioptatu nerkowego odpowiadał glomerulopatii submikroskopowej. Włączono steroidoterapię z równoczesnym skorygowaniem dawek insuliny, osiągając pełną remisję kliniczną i biochemiczną nefropatii przy prawidłowej glikemii. Dziewczynka pozostaje pod opieką diabetologa i nefrologa. Podsumowując, w przypadku wystąpienia białkomoczu u dziecka z cukrzycą należy wziąć pod uwagę współistnienie nefropatii.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 1; 102-106
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 18.

Tytuł:

Rzadkie postacie kamicy nerkowej
Rare forms of nephrolithiasis

Autorzy:

Skrzypczyk, Piotr
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035507.pdf

Data publikacji:

2019

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
kamica lekowa
melamina
wrodzone wady metabolizmu

Opis:

Inborn errors of metabolism that may lead to calculus formation within the urinary tract include: adenine phosphoribosyltransferase deficiency, xanthine oxidase deficiency, orotic aciduria (acidosis) type I and alkaptonuria. All of them are autosomal recessive diseases. Adenine phosphoribosyltransferase deficiency and xanthine oxidase deficiency (congenital xanthinuria) are defects of purine metabolism, which lead to the formation of calculi composed of 2,8-dihydroxyadenine and xanthine. Xanthinuria is accompanied by hypouricaemia and hypouricosuria. Treatment involves a low-purine diet, abundant fluid administration and allopurinol (in adenine phosphoribosyltransferase deficiency) and alkalisation of urine (in xanthinuria). Orotic aciduria type I is a pyrimidine metabolism defect that manifests with failure to thrive, developmental delay, megaloblastic anaemia, immunodeficiency, skin appendage disorders and excessive excretion of orotic acid with urine. Nephrolithiasis is a rare manifestation of this disease. Treatment involves uridine and haematopoietic drugs. Alkaptonuria is a defect of tyrosine metabolism whereby homogentisate is deposited in tissues. It manifests with connective tissue pigmentation (ochronosis), osteoarthritis, calcifications in the coronary arteries, heart valve damage, pigmentation of the sclera and urolithiasis. Treatment involves nitisinone, vitamin C and dietary restriction of tyrosine and phenylalanine. Melamine urolithiasis is a consequence of crystallisation of melamine (cyanuramide), which was illegally added to infant formulas in China. Melamine stones were spontaneously evacuated from the urinary tract, but some patients developed irreversible renal changes. Moreover, certain drugs may also crystallise in the kidneys. These include aciclovir, indinavir, atanavir, sulphadiazine, triamterene, methotrexate, orlistat, ciprofloxacin and ceftriaxone. Prevention and treatment of this form of nephrolithiasis mostly consist in the administration of a large quantity of fluids.
Wrodzone wady metabolizmu, które mogą prowadzić do powstania złogów w drogach moczowych, to: niedobór fosforybozylotransferazy adeninowej, niedobór oksydazy ksantynowej, acyduria (kwasica) orotowa typu I oraz alkaptonuria. Wszystkie te choroby dziedziczą się w sposób autosomalny recesywny. Niedobór fosforybozylotransferazy adeninowej i niedobór oksydazy ksantynowej (wrodzona ksantynuria) to defekty metabolizmu puryn prowadzące do tworzenia złogów, zbudowanych odpowiednio z 2,8-dihydroksyadeniny i ksantyny. W ksantynurii stwierdza się hipourikemię i hipourikozurię. W leczeniu stosuje się dietę niskopurynową, obfitą podaż płynów oraz allopurinol (w niedoborze fosforybozylotransferazy adeninowej) i alkalizację moczu (w ksantynurii). Acyduria orotowa typu I to wada metabolizmu pirymidyn objawiająca się niedoborem wzrostu, opóźnieniem rozwoju, anemią megaloblastyczną, niedoborem odporności, zaburzeniami przydatków skóry oraz nadmiernym wydalaniem z moczem kwasu orotowego. Kamica moczowa jest rzadką manifestacją choroby. Leczenie polega na podawaniu urydyny oraz preparatów krwiotwórczych. Alkaptonuria jest defektem metabolizmu tyrozyny, w którym dochodzi do odkładania homogentyzynianu w tkankach. Objawami są pigmentacja tkanki łącznej (ochronoza), zwyrodnienie stawów, zwapnienia w tętnicach wieńcowych, uszkodzenie zastawek serca, przebarwienia w twardówce oraz kamica moczowa. W leczeniu stosuje się nityzynon, witaminę C oraz ograniczenie w diecie tyrozyny i fenyloalaniny. Kamica melaminowa to efekt krystalizacji w drogach moczowych melaminy (cyjanuramidu), dodawanej w przeszłości nielegalnie w Chinach do mieszanek mlekozastępczych. Kamienie melaminowe ulegały spontanicznej ewakuacji z dróg moczowych, ale u części chorych doszło do nieodwracalnych zmian w nerkach. W drogach moczowych mogą krystalizować także niektóre leki (acyklowir, indynawir i atanawir, sulfadiazyna, triamteren, metotreksat, orlistat, cyprofloksacyna i ceftriakson). Profilaktyka i leczenie tej postaci kamicy polega przede wszystkim na podaży dużej ilości płynów.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 38-41
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 19.

Tytuł:

Wybrane czynniki wpływające na masę kostną uczniów łódzkich szkół w wieku 7–10 lat z rozpoznaną otyłością
Selected factors affecting bone mass in students with diagnosed obesity, aged 7–10 years, from Łódź

Autorzy:

Łupińska, Anna
Chlebna-Sokół, Danuta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034582.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
gęstość mineralna kości
nadwaga
otyłość

Opis:

Introduction: Obesity may be a risk factor for mineralisation and bone structure disorders, contrary to a common belief in its protective effects on bone tissue. Aim: The aim of the study was to assess the relationship between selected risk factors and obesity indicators and bone mass in obese children. Material and methods: The study included 80 children aged between 7 and 10 years with excessive body weight (60 obese and 20 overweight); the reference group included 37 children with body weight appropriate for height. All patients underwent physical examination with anthropometric measurements. Parents were asked to complete a questionnaire. The average daily intake of selected nutrients was analysed using Dieta 2 software package. Densitometry (dual-energy X-ray absorptiometry, DXA) was performed in all children to evaluate bone mass. Results: Obese and overweight children had statistically significantly higher total body BMD and total body BMD Z-score compared to control group. Most DXA parameters (except from volumetric bone mineral density) were positively correlated with body weight, height and waist circumference. A significant positive correlation was found between physical activity and total body BMD. There was a negative correlation between the average daily intake of proteins, carbohydrates, magnesium and phosphorus in obese children and most DXA parameters (p < 0.05). Conclusions: Bone mass in obese children is positively affected by somatic features (body weight, height, waist circumference and body composition) and physical activity, and negatively affected by increased intake of proteins, carbohydrates, phosphorus and magnesium. The calculated volumetric mineral bone density may reflect the actual bone mineral density and prevent DXA overestimation in obese children.
Wstęp: Otyłość, wbrew powszechnej opinii o jej ochronnym działaniu na tkankę kostną, może stanowić czynnik ryzyka zaburzeń mineralizacji i struktury kości. Cel pracy: Celem pracy była ocena zależności między wybranymi czynnikami ryzyka i wskaźnikami otyłości a masą kostną dzieci otyłych. Materiał i metody: Badaniami objęto 80 dzieci w wieku 7–10 lat z nadmierną masą ciała (60 z otyłością, 20 z nadwagą); grupę porównawczą stanowiło 37 dzieci z masą ciała odpowiednią do wysokości. U wszystkich pacjentów przeprowadzono badanie lekarskie z pomiarami antropometrycznymi, rodzice badanych dzieci wypełniali kwestionariusz ankietowy. Średnie dobowe spożycie wybranych składników odżywczych analizowano, wykorzystując program komputerowy Dieta 2. U każdego dziecka oceniono masę kostną metodą densytometryczną (badanie densytometryczne metodą absorpcjometrii podwójnej energii promieniowania X – DXA). Wyniki: Dzieci z nadwagą i otyłością cechowały się istotnie statystycznie wyższymi wartościami BMD Total Body i BMD Total Body Z-score w odniesieniu do grupy porównawczej. Większość parametrów DXA (poza objętościową – wolumetryczną – gęstością mineralną kości) pozostawała w dodatniej korelacji z masą ciała, wysokością, obwodem talii. Zaobserwowano istotną dodatnią korelację między aktywnością fizyczną a BMD Total Body. Średnie dzienne spożycie białka, węglowodanów, magnezu i fosforu przez dzieci otyłe korelowało ujemnie (p < 0,05) z większością parametrów DXA. Wnioski: Na stan masy kostnej dzieci otyłych korzystny wpływ wywierają cechy somatyczne (masa ciała, wysokość, obwód talii i skład ciała) oraz aktywność fizyczna, natomiast nadmierne spożycie białka, węglowodanów, fosforu i magnezu oddziałuje na nią negatywnie. Wyliczona objętościowa (wolumetryczna) gęstość mineralna kości może odzwierciedlać rzeczywistą gęstość mineralną kości i zapobiegać przeszacowaniu wyniku pomiaru DXA u dzieci otyłych.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 4; 514-526
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 20.

Tytuł:

Epidemiologia i rodzaje kamicy układu moczowego
Epidemiology and types of urolithiasis

Autorzy:

Szmigielska, Agnieszka
Skrzypczyk, Piotr
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035513.pdf

Data publikacji:

2019

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
epidemiologia
hiperkalciuria
kamica układu moczowego

Opis:

Urolithiasis is a lifestyle disease. Sex, age, race, place of residence (geographical region), chronic diseases, lifestyle (including diet) and various genetic factors contribute to the risk of calculus formation within the urinary tract. The prevalence of urolithiasis in adults ranges from 1 to 20%, and children account for 2–10% of patients. The annual incidence of paediatric urolithiasis is estimated at several cases per 100,000 children worldwide; it is the reason for approximately 1 per 1,000 hospitalisations among paediatric patients. The prevalence of urolithiasis has been increasing in both adults and children. In young children, the disease is usually a result of a genetically determined metabolic defect (such as hypercalciuria, distal tubular acidosis, familial hypomagnesaemia with hypercalciuria and nephrocalcinosis, or Lesch–Nyhan syndrome). Another significant risk factor in children is a urinary tract defect with urinary retention. Urinary tract infections, in turn, may be either a cause or a complication of urolithiasis. In older children and adults, malnutrition, obesity and metabolic syndrome play a significant role. Other factors conductive to urolithiasis are: certain drugs, low level of physical activity, long immobilisation, low fluid intake, warm climate, inadequate diet and improper vitamin D3 supplementation. The disease recurs within 5 years in 50% of patients. Urolithiasis and its complications may lead to end-stage renal failure. The disease can be divided into different types based on the chemical composition of a calculus, aetiology of the disease and site of calculus formation (upper or lower urinary tract). The composition of calculi is quite often mixed, and they form due to various causes.
Kamica układu moczowego jest chorobą cywilizacyjną. Na ryzyko powstawania złogów w drogach moczowych mają wpływ: płeć, wiek, rasa, miejsce zamieszkania (region geograficzny), choroby przewlekłe, styl życia – w tym dieta – oraz liczne czynniki genetyczne. Częstość występowania kamicy u dorosłych waha się od 1 do 20%. Dzieci stanowią 2–10% wszystkich osób z kamicą układu moczowego. Zapadalność na tę chorobę wśród dzieci na świecie szacuje się na kilka przypadków na 100 000 dzieci na rok; odpowiada ona za około 1 na 1000 hospitalizacji pacjentów pediatrycznych. Zarówno u dorosłych, jak i u dzieci obserwuje się wzrastającą częstość kamicy układu moczowego. U małych dzieci jest ona najczęściej spowodowana genetycznie uwarunkowanymi defektami metabolicznymi (m.in. hiperkalciuria, kwasica kanalikowa dystalna, rodzinna hipomagnezemia z hiperkalciurią i nefrokalcynozą, zespół Lescha–Nyhana). Innym ważnym czynnikiem ryzyka powstawania złogów u dzieci są wady układu moczowego związane z zastojem moczu. Zakażenia układu moczowego mogą być przyczyną lub powikłaniem kamicy. U starszych dzieci i osób dorosłych istotną rolę odgrywają niedożywienie, otyłość i zespół metaboliczny. Do innych czynników ryzyka kamicy należą przyjmowanie niektórych leków, niska aktywność fizyczna, długotrwałe unieruchomienie, mała podaż płynów, ciepły klimat, nieprawidłowa dieta i niewłaściwa suplementacja witaminy D3. Do nawrotu choroby w ciągu 5 lat od jej rozpoznania dochodzi u 50% pacjentów. Kamica i jej powikłania mogą prowadzić do rozwoju schyłkowej niewydolności nerek. Kamicę moczową można podzielić na różne rodzaje ze względu na skład chemiczny złogu, etiologię oraz miejsce powstawania złogu (górne lub dolne drogi moczowe). Nierzadko złogi mają mieszany skład, a przyczyna ich powstawania jest uwarunkowana wieloma czynnikami.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 22-25
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 21.

Tytuł:

Torbiele nerek u dzieci – obserwacja jednego ośrodka
Renal cysts in children: a single centre study

Autorzy:

Medyńska, Anna
Fornalczyk, Konstancja
Kiliś-Pstrusińska, Katarzyna
Wikiera-Magott, Irena
Kubicki, Dominik
Zwolińska, Danuta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035540.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
przewlekła choroba nerek
torbiele nerek

Opis:

Kidney cysts may be congenital (associated or not with genetic disorders) or rarely acquired. They may be an isolated abnormality or be part of an anomaly syndrome. The aim of the study was to analyse the history of patients with suspected/diagnosed cysts of the kidney(s) admitted to the authors’ department in 2015–2016. Material and methods: In this period 1,604 patients were hospitalised, including 49 children aged 1 month – 17 years with a suspected/diagnosed cyst of the kidney(s). There were 30 first-time admissions and the remaining cases were repeat admissions. Results: There were 14 infants (mean age of 4.2 months) among the children hospitalised for the first time. The final diagnoses in this group were as follows: autosomal recessive polycystic kidney disease in 3 children, autosomal dominant polycystic kidney disease in 1 child, right multicystic dysplastic kidney in 4 children, right multicystic dysplastic kidney combined with left ectopic kidney in 1 child, bilateral multicystic dysplastic kidney in 1 child, single renal cysts in 2 children and renal cystic hypodysplasia in 2 children. Among the remaining 16 children (mean age of 10.1 years) diagnosed for the first time due to arterial hypertension or abnormalities on abdominal ultrasound imaging, autosomal dominant polycystic kidney disease was found in 11 children, right multicystic dysplastic kidney in 4 children and left multicystic dysplastic kidney in 1 child. Among 19 patients hospitalised more than once (mean age of 9.5 years) autosomal dominant polycystic kidney disease was diagnosed in 4 children, autosomal recessive disease in 6 individuals, right multicystic dysplastic kidney in 4 children, left multicystic dysplastic kidney in 3 children and other forms of cystic kidney disease in 2 children. In 23 children (47%) various stages of chronic kidney disease were found and in 3 patients a renal transplant was performed. Conclusion: Renal cysts are not a common reason for hospitalisation at a pediatric nephrology centre (3.1% of patients); however, they do require diagnosis and monitoring of patients due to the risk of development of chronic kidney disease.
Torbiele w nerkach mogą mieć charakter wrodzony (związany bądź niezwiązany z zaburzeniami genetycznymi) lub nabyty (rzadki). Mogą być zaburzeniem izolowanym lub stanowić element zespołu anomalii. Celem pracy była analiza historii pacjentów z podejrzeniem/rozpoznaniem torbieli nerki/nerek, przyjętych do Kliniki autorów w latach 2015–2016. Materiał i metody: W tym okresie hospitalizowano 1604 pacjentów, wśród nich było 49 dzieci w wieku od 1 miesiąca do 17 lat z podejrzeniem/rozpoznaniem torbieli nerki/nerek. W 30 przypadkach były to przyjęcia pierwszorazowe, w pozostałych – kolejne. Wyniki: Wśród dzieci hospitalizowanych po raz pierwszy było 14 niemowląt (średnia wieku 4,2 miesiąca). Ostateczne rozpoznania w tej grupie były następujące: autosomalna recesywna wielotorbielowatość nerek – u 3 dzieci, autosomalna dominująca wielotorbielowatość nerek – u 1, dysplazja torbielowata nerki prawej – u 4, połączona z ektopią nerki lewej – u 1, obustronna dysplazja torbielowata – u 1, pojedyncze torbiele nerek – u 2, hipodysplazja nerek z torbielami – u 2. W grupie pozostałych 16 dzieci (średnia wieku 10,1 roku) diagnozowanych po raz pierwszy z powodu nadciśnienia tętniczego lub nieprawidłowości w badaniu ultrasonograficznym jamy brzusznej autosomalną dominującą wielotorbielowatość nerek stwierdzono u 11, dysplazję torbielowatą nerki prawej – u 4, lewej – u 1. Wśród 19 pacjentów hospitalizowanych po raz kolejny (średnia wieku 9,5 roku) autosomalną dominującą wielotorbielowatość nerek rozpoznano u 4, autosomalną recesywną – u 6, dysplazję torbielowatą nerki prawej – u 4, lewej – u 3, inne postaci torbielowatości – u 2. U 23 dzieci (47%) z całej grupy stwierdzono przewlekłą chorobę nerek w różnych stadiach, u 3 wykonano przeszczep nerki. Podsumowanie: Torbiele nerek nie stanowią częstej przyczyny hospitalizacji (3,1% pacjentów) dzieci w ośrodku nefrologicznym, ale wymagają diagnostyki i monitorowania chorych ze względu na ryzyko rozwoju przewlekłej choroby nerek.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 2; 175-182
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 22.

Tytuł:

Zastosowanie aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży
The use of aripiprazole in the treatment of mental disorders in children and adolescents

Autorzy:

Cichoń, Lena
Gabryel, Bożena
Jelonek, Ireneusz
Krysta, Krzysztof
Janas-Kozik, Małgorzata

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/951712.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

aripiprazol
atypowy neuroleptyk
dzieci
farmakokinetyka
farmakologia

Opis:

The article is about aripiprazole – an atypical antipsychotic that is registered in Poland for the treatment of schizophrenia in individuals aged ≥15 years, and moderate to severe manic episodes in the course of bipolar disorder type I in adolescents aged ≥13 years in the treatment lasting up to 12 weeks. The paper discusses the mechanism of action, pharmacokinetics, and safety of aripiprazole in the paediatric population. Aripiprazole acts as a partial agonist of the dopamine D2 receptor and the serotonin 5HT1A receptor. Aripiprazole pharmacokinetics in humans is linear and proportional to the dose range of 5–30 mg. In children and adolescents aged 10–17 years, the pharmacokinetic profile is comparable to that observed in adults, after the adjustment for body weight. The article also contains a review of research on the clinical efficacy of aripiprazole in the treatment of psychiatric disorders, such as: schizophrenia, bipolar disorder, hyperkinetic disorder, pervasive developmental disorders, tics and aggressive behaviours in children and adolescents. Aripiprazole evaluated in clinical trials among children and adolescents has shown a good safety and tolerability profile. The incidence and type of side effects of aripiprazole in the paediatric population are essentially similar to those observed in adults. However, by contrast with adults, adolescents treated with aripiprazole may more often develop such side effects as drowsiness, sedation, extrapyramidal symptoms, dry mouth, increased appetite, and orthostatic hypotension. Aripiprazole may play an important role in the treatment of psychiatric disorders in children and adolescents because of its favourable metabolic profile.
Artykuł dotyczy aripiprazolu – atypowego leku przeciwpsychotycznego, który w Polsce jest zarejestrowany w terapii schizofrenii u osób w wieku ≥15 lat oraz epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I u młodzieży w wieku ≥13 lat w leczeniu trwającym do 12 tygodni. Omówiono mechanizm działania, farmakokinetykę oraz bezpieczeństwo stosowania aripiprazolu w populacji dzieci i młodzieży. Aripiprazol działa jako częściowy agonista receptora dopaminowego D2 i serotoninowego 5HT1A. Farmakokinetyka aripiprazolu u ludzi jest liniowa i proporcjonalna do dawki w zakresie 5–30 mg. U dzieci i młodzieży w wieku 10–17 lat profil farmakokinetyczny leku jest porównywalny do obserwowanego u osób dorosłych, po korekcie różnic w masie ciała. Artykuł zawiera także przegląd badań dotyczących skuteczności klinicznej aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychiatrycznych, tj. schizofrenii, zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, zaburzeń hiperkinetycznych, całościowych zaburzeń rozwojowych, tików oraz zachowań agresywnych u dzieci i młodzieży. W próbach klinicznych populacji pediatrycznej lek wykazuje dobry profil bezpieczeństwa i tolerancji. Częstość występowania i rodzaj działań niepożądanych aripiprazolu wśród dzieci i młodzieży są zasadniczo podobne jak w przypadku osób dorosłych. Jednak u młodzieży leczonej aripiprazolem mogą częściej niż u dorosłych pojawiać się efekty uboczne, takie jak senność, sedacja, objawy pozapiramidowe, suchość w jamie ustnej, wzrost apetytu i niedociśnienie ortostatyczne. Wydaje się, że aripiprazol z powodu swojego korzystniejszego profilu metabolicznego może odgrywać istotną rolę wleczeniu zaburzeń psychiatrycznych u dzieci i młodzieży.

Źródło:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 4; 373-387
1644-6313
2451-0645

Pojawia się w:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 23.

Tytuł:

Radzenie sobie przez dzieci i młodzież z doświadczeniem choroby nowotworowej oraz skutkami jej leczenia
Coping with cancer and the effects of treatment in children and adolescents

Autorzy:

Stenka, Karolina Erwina
Izdebski, Paweł Kajetan

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/941616.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

adaptacja
dzieci
młodzież
nowotwór
radzenie sobie

Opis:

Introduction: Increasing attention has been recently awarded to the process of coping with cancer among children. Cancer is the second cause of deaths among children aged 1 to 19. Still, publications concerning this issue among teenagers and children in Poland are relatively scarce. However, the enormous difficulties that young patients are faced with have led to an increased interest in the mechanisms of coping with the disease. Material and method: This article is a review of the body of research concerned with coping with cancer. The literature reviewed was accessed through Medline and PsycARTICLES databases. Additionally, some available Polish sources were used. Discussion: Paediatric psycho-oncology has no effective methods of the assessment of coping, with the diversity of the applied research methods rendering the comparison of their results difficult. Additional problems result from the huge discrepancy in patients’ age presented in different studies. Children and teenagers usually show a good level of adaptation to the situation. As a result of developmental changes, the efficacy of coping methods improves. The application of active strategies is a prerequisite for good adaptation to illness. Conclusion: Children who deal with cancer show surprisingly good adaptation. Their situation considered, a worse level of adaptation, with a higher level of anxiety and depression were originally expected, yet the hypothesis has been proved to be false.
Wstęp: Badacze coraz częściej skupiają się na analizie procesu radzenia sobie z chorobą nowotworową u dzieci. Nowotwory złośliwe stanowią drugą przyczynę śmierci osób w wieku 1–19 lat. W Polsce publikacje dotyczące tej grupy wiekowej należą do rzadkości. Ogromne trudności, z jakimi muszą się zmagać młodzi pacjenci, powodują wzrost zainteresowania badaczy zagadnieniem radzenia sobie dzieci z chorobą. Materiał i metoda: Artykuł jest przeglądem badań nad radzeniem sobie z chorobą nowotworową. Literatura pochodzi z baz danych Medline oraz PsycARTICLES. Ponadto wykorzystano dostępne źródła polskie. Omówienie: W psychoonkologii dziecięcej można zauważyć brak skutecznych metod oceny procesu radzenia sobie z chorobą. Ze względu na stosowanie różnych metod badawczych trudniej jest porównywać wyniki. Dodatkowe problemy wynikają z dużych rozbieżności wiekowych wśród uczestników prezentowanych badań. Dzieci i młodzież zazwyczaj wykazują dobre przystosowanie do zaistniałej sytuacji. Na skutek zachodzących zmian rozwojowych zwiększa się efektywność wykorzystywanych metod radzenia sobie. Stosowanie strategii aktywnych warunkuje dobrą adaptację do choroby. Wnioski: Dzieci zmagające się z chorobą nowotworową konsekwentnie wykazują niezwykle dobre przystosowanie. Z uwagi na ich sytuację spodziewano się niższego poziomu adaptacji oraz wyższego poziomu niepokoju i depresji, jednak nie potwierdzono tych hipotez.

Źródło:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 4; 334-341
1644-6313
2451-0645

Pojawia się w:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 24.

Tytuł:

Techniki małoinwazyjne stosowane w leczeniu kamicy układu moczowego u dzieci
Minimally invasive techniques used for treatment of urolithiasis in children

Autorzy:

Samotyjek, Joanna
Jurkiewicz, Beata
Uliasz, Maria
Kwaśniewicz, Piotr

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035495.pdf

Data publikacji:

2019

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

ESWL
PCNL
RIRS
URSL
dzieci
kamica układu moczowego

Opis:

The paediatric population is a special group among patients with urolithiasis. Within the past 25 years, the prevalence of this disease in the paediatric population has increased from 6% to 10%. The causes of this higher prevalence are not entirely clear but may be associated with various factors, such as: inappropriate eating habits, inappropriate diet, particularly rich in salt and animal protein, insufficient fluid intake, obesity, hypertension, pollution, faster pace of living as well as uncontrolled intake of multivitamin preparations and dietary supplements. The mean age of a paediatric patient with urolithiasis is 7–8 years. The aim of this publication is to present minimally invasive techniques used for treatment of urolithiasis in the paediatric population. Due to a high risk of disease recurrence, the selection of a treatment method that enables removal of calculi in the least invasive and the most effective way is vital in this group of patients. The choice of management depends on various factors, such as: location, size and composition of calculi, patient’s age, anatomical conditions, the degree of urinary outflow obstruction and recurring urinary tract infections. Surgical methods of urolithiasis treatment are identical in adults and in children. Minimally invasive techniques include extracorporeal shock wave lithotripsy (ESWL), percutaneous nephrolithotomy (PCNL), ureterorenoscopic lithotripsy (URSL; ureterolithotripsy) and retrograde intrarenal surgery (RIRS). Owing to the technical advancement, minimally invasive techniques are effective in children and help evacuate calculi fully, even with a single procedure. It must be remembered, however, that they should be performed by experienced urologists in highly specialised and well-equipped centres.
Populacja pediatryczna stanowi szczególną grupę pacjentów z kamicą układu moczowego. W ciągu ostatnich 25 lat częstość występowania tej choroby w populacji pediatrycznej wzrosła z 6% do 10%. Przyczyny zwiększonej zachorowalności nie są do końca wyjaśnione, ale na wzrost częstości kamicy moczowej mogą mieć wpływ różne czynniki: nieprawidłowe nawyki żywieniowe, niewłaściwa dieta, zwłaszcza z dużą zawartością soli i pokarmów bogatych w białko zwierzęce, niedostateczna podaż płynów, otyłość, nadciśnienie tętnicze, zanieczyszczenie środowiska, przyspieszenie tempa życia, niekontrolowana podaż preparatów wielowitaminowych i suplementów. Przeciętny wiek pacjenta pediatrycznego z kamicą wynosi około 7–8 lat. Celem pracy jest przedstawienie technik małoinwazyjnych w leczeniu kamicy układu moczowego w populacji pediatrycznej. Ze względu na wysokie ryzyko nawrotu choroby w tej grupie zasadnicze znaczenie ma wybór takiej metody leczenia, która umożliwiłaby usunięcie złogów w sposób jak najmniej inwazyjny i jednocześnie skuteczny. Wybór odpowiedniego sposobu postępowania zależy od wielu czynników, takich jak: lokalizacja, wielkość i skład złogu, wiek pacjenta, warunki anatomiczne, stopień utrudnienia spływu moczu, nawracające zakażenia układu moczowego. Procedury chirurgicznego leczenia kamicy u dzieci są takie same jak u dorosłych. Wśród technik małoinwazyjnych należy wymienić litotrypsję pozaustrojową (extracorporeal shock wave lithotripsy, ESWL), nefrolitotrypsję przezskórną (percutaneous nephrolithotomy, PCNL), litotrypsję ureterorenoskopową (ureterolithotripsy, URSL) i wsteczną chirurgię śródnerkową (retrograde intrarenal surgery, RIRS). Metody małoinwazyjnego leczenia kamicy u dzieci dzięki zaawansowanemu rozwojowi techniki są efektywne i umożliwiają całkowitą ewakuację złogów już podczas pierwszej procedury. Należy jednak pamiętać, że powinny być wykonywane przez doświadczonych urologów, w wysokospecjalistycznych i dobrze wyposażonych ośrodkach.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 42-46
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 25.

Tytuł:

Torbiel enterogenna w zatoce Douglasa – opis przypadku
Enterogenous cyst in the Douglas’ pouch – a case report

Autorzy:

Morawiecka-Pietrzak, Małgorzata
Klimaszewska-Adamus, Karolina
Pukas-Bochenek, Anna
Fryś-Kubala, Magdalena
Ziora, Katarzyna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035518.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
torbiel enterogenna
zatoka Douglasa
zdwojenie przewodu pokarmowego

Opis:

Enterogenous cysts are rare congenital lesions, diagnosed mainly prenatally and during infancy. These anomalies may occur anywhere along the gastrointestinal tract – from the mouth to the anus. They are difficult to diagnose because there are no characteristic symptoms. Coexistence of enterogenous cysts with other developmental defects is common. They are primarily diagnosed using ultrasound or magnetic resonance scans. Most cases of enterogenous cysts are treated surgically. We report the case of an enterogenous cyst in the Douglas’ pouch of a 3-month-old girl who was referred to the Department of Child Endocrinology with suspected ovarian cysts.
Torbiele enterogenne to rzadko występujące wrodzone zaburzenia rozwojowe, rozpoznawane głównie w okresie prenatalnym i niemowlęcym. Zmiany te mogą się wywodzić z każdej części przewodu pokarmowego – od jamy ustnej aż po odbyt. Ze względu na brak charakterystycznych objawów mogą stanowić duży problem diagnostyczny. Często obserwuje się współistnienie torbieli enterogennych z innymi wadami rozwojowymi. W diagnostyce wykorzystuje się głównie obrazowanie za pomocą ultrasonografii lub rezonansu magnetycznego. Postępowaniem z wyboru w większości przypadków zmian o charakterze torbieli enterogennych jest zabieg chirurgiczny. W pracy zaprezentowano przypadek 3-miesięcznej dziewczynki skierowanej na Oddział Endokrynologii Dzieci z podejrzeniem torbieli jajnika, u której rozpoznano torbiel enterogenną zlokalizowaną w zatoce Douglasa.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 2; 231-236
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 26.

Tytuł:

Leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne zarejestrowane u dzieci i młodzieży. Trudności prawne i etyczne związane z zakresem rejestracji leków
Antidepressants and antipsychotics authorised for use in children and adolescents. Legal and ethical challenges associated with the range of drug authorisation

Autorzy:

Niwiński, Piotr

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/941586.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

indeks leków
psychiatria dzieci i młodzieży
refundacja
rejestracja

Opis:

Introduction: When practicing the profession of a physician, not only medical principles, but also legal regulations must be followed. The legal regulations are associated, for instance, with consent to treatment and drug authorisation principles. Drugs are authorised for strictly specified indications in given groups of patients. Off-label use may be interpreted as performing a medical experiment. The guidelines for drug usage are formulated by academic societies. In child and adolescent psychiatry, numerous drugs are unauthorised for use in patients under the age of 18 years, which means that a doctor, after collecting appropriate information, must obtain a written consent to treatment from a parent or legal guardian. Aim: The aim of the study was to review drugs used for depression and psychotic disorders in children and adolescents in terms of patient age specified in the registered indications. Method: Based on the Physician’s Desk Reference, summaries of product characteristics were analysed. Results: Of 226 antipsychotics and antidepressants authorised for use in Poland, 149 are not indicated or are contraindicated in patients younger than 18 years of age. Twenty-nine drugs are authorised for use in children but for different indications than depression and psychotic disorders. Moreover, various drug formulations or formulations manufactured by different pharmaceutical companies can be registered differently. Conclusions: No authorisation of psychiatric drugs for use in children and adolescents is a legal and financial threat to doctors and might evoke parents’ distrust.
Wstęp: Wykonując swój zawód, lekarz jest zobowiązany do przestrzegania nie tylko zasad sztuki lekarskiej, lecz także przepisów prawa. Regulacje prawne dotyczą m.in. zgody na leczenie i zasad rejestracji leków. Leki są zarejestrowane w ściśle określonych wskazaniach, dla konkretnych grup pacjentów. Zastosowanie leku poza rejestracją może zostać zinterpretowane jako przeprowadzenie eksperymentu medycznego. Podstawą stosowania leków są zalecenia towarzystw naukowych. W psychiatrii dzieci i młodzieży wiele leków nie ma rejestracji do stosowania u osób poniżej 18. roku życia, w związku z czym lekarz po udzieleniu odpowiednich informacji musi uzyskać pisemną zgodę na leczenie od rodzica lub opiekuna prawnego. Cel: Celem pracy był przegląd leków stosowanych w terapii zaburzeń depresyjnych i psychotycznych w populacji dzieci i młodzieży pod kątem wieku pacjentów zgodnego ze wskazaniami rejestracyjnymi. Metoda: Bazując na Indeksie Leków Medycyny Praktycznej, przeanalizowano charakterystyki produktów leczniczych. Wyniki: Spośród 226 leków przeciwpsychotycznych i przeciwdepresyjnych zarejestrowanych w Polsce 149 jest niewskazanych lub przeciwwskazanych do podawania pacjentom poniżej 18. roku życia. Kolejnych 29 leków zostało zarejestrowanych u dzieci, ale we wskazaniach innych niż leczenie zaburzeń depresyjnych i psychotycznych. Ponadto różne postacie leków lub postacie wytwarzane przez różne firmy farmaceutyczne mogą mieć odmienną rejestrację. Wnioski: Brak rejestracji leków stosowanych w psychiatrii dzieci i młodzieży stanowi zagrożenie prawne i finansowe dla lekarza, a także może powodować nieufność rodzica.

Źródło:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 4; 274-278
1644-6313
2451-0645

Pojawia się w:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 27.

Tytuł:

Psychiatria wieku rozwojowego – badanie ankietowe uczestników I Kongresu Zdrowia Psychicznego
Developmental psychiatry – results of the survey carried out among the attendees of the First Mental Health Congress

Autorzy:

Janik, Renata
Baran, Dariusz
Gmitrowicz, Agnieszka
Janas-Kozik, Małgorzata
Łucka, Izabela
Karasek, Elżbieta
Paruszkiewicz, Jolanta
Pilecki, Maciej
Rozetti, Anna
Szaulińska, Katarzyna
Wasilewska, Olga
Wolańczyk, Tomasz
Remberk, Barbara

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/942020.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

opieka zdrowotna
opieka środowiskowa
psychiatria dzieci i młodzieży

Opis:

The ongoing debate regarding the provision of healthcare and additional support for patients with mental illnesses has continued for many years. Whilst discussing patient dignity and rights, it must not be overlooked that the right to treatment is the most important and basic among them. The First Mental Health Congress, held on May 8, 2017 in Warsaw, was organised to address the current critical state of mental healthcare in Poland. A separate session during the Congress was awarded to the issues associated with the provision of mental healthcare for children and adolescents, with a special survey distributed among its attendees; 54 completed survey questionnaires were returned. Nearly 90% of the respondents were mental healthcare professionals working with paediatric/adolescent patients. The questions asked for opinions regarding various aspects of the current situation of developmental psychiatry in Poland as well as attendee’s reflections on presentations and speeches featured during the session. The majority of the respondents evaluated the recent data concerning the prevalence of mental disorders among children and adolescents as “alarming.” They pointed out the lack of actual access to psychological and psychiatric aid within the public system, and stressed the need for urgent major improvements thereof. Another hot issue was the key role of preventive policies, including work with families. Also, systemic joint efforts of various public authorities, bodies and institutions are necessary to address the crisis, particularly effective collaboration between the medical and educational community. As a positive trend, the respondents listed the recent grassroots movement joining various social and professional groups to work together on possible solutions.
Dyskusja na temat organizacji opieki medycznej i wsparcia pozamedycznego dla osób z zaburzeniami psychicznymi trwa od wielu lat. W toku rozmów o godności i prawach pacjenta nie można zapominać, że podstawowym prawem chorego jest prawo do leczenia. I Kongres Zdrowia Psychicznego, który odbył się 8 maja 2017 roku w Warszawie, został zorganizowany ze względu na dramatyczny stan opieki psychiatrycznej w Polsce. Problemom psychiatrii dzieci i młodzieży poświęcona była osobna sesja; wśród 120 jej uczestników zostało przeprowadzone anonimowe badanie ankietowe. Otrzymano 54 wypełnione ankiety. Blisko 90% respondentów stanowili ludzie zawodowo zajmujący się opieką nad osobami w wieku rozwojowym. Pytania dotyczyły poglądów na temat sytuacji psychiatrii dzieci i młodzieży w Polsce, a także refleksji związanych z wystąpieniami prezentowanymi w trakcie sesji. Większość ankietowanych oceniła dane na temat rozpowszechnienia zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży jako alarmujące. Badani zwracali uwagę na brak realnego dostępu do pomocy psychologicznej i psychiatrycznej oraz podkreślali, że system psychiatrycznej opieki zdrowotnej wymaga radykalnych działań naprawczych. Według respondentów konieczne są zmiany systemowe. Kolejnym często poruszanym zagadnieniem była kluczowa rola oddziaływań profilaktycznych. W profilaktyce należy uwzględnić pracę z rodziną. Ważna jest też współpraca z innymi resortami, zwłaszcza z resortem edukacji. Za pozytywne zjawisko ankietowani uznali podjęcie wspólnych działań przez przedstawicieli różnych środowisk.

Źródło:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 2; 166-172
1644-6313
2451-0645

Pojawia się w:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 28.

Tytuł:

Dzieci z monosymptomatycznym pierwotnym moczeniem nocnym – charakterystyka profilu klinicznego pacjentów pierwszorazowo zgłaszających się do nefrologa
Children with monosymptomatic primary nocturnal enuresis – the clinical profile of patients during the first nephrological consultation

Autorzy:

Krakowska, Anna
Maternik, Michał
Wosiak, Agnieszka
Miklaszewska, Monika
Zachwieja, Katarzyna
Runowski, Dariusz
Jander, Anna
Ratajczak, Dariusz
Korzeniecka-Kozyrska, Agata
Mader-Wołyńska, Izabela
Kiliś-Pstrusińska, Katarzyna
Tkaczyk, Marcin

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034529.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

diagnostyka
dzieci
leczenie
monosymptomatyczne moczenie nocne
uroterapia

Opis:

Introduction: Nocturnal enuresis can be diagnosed in a child older than 5 years of age who involuntarily discharges urine in the wrong time, i.e. at night, and in the wrong place, i.e. in bed. Aim: The aim of the study was to analyse the profile of patients who consult the specialist physician with monosymptomatic primary nocturnal enuresis. Material and methods: The data were collected from a questionnaire completed by guardians of children during the first nephrological consultation. The questions concerned the following: family history of nocturnal enuresis, bedwetting intensity, other urinary tract symptoms, a voiding chart and fluid intake record, number of nocturnal enuresis incidents in 14 days, episodes of nocturia, nocturnal diuresis volume, urinary urgency volume and constipation. Moreover, basic anthropometric measurements were taken. The data were analysed and the following values were calculated: average voided volumes, maximum voided volumes, voided volumes before 5 p.m. and 24-hour diuresis. An analogous analysis was conducted with respect to fluid intake. Results: Most patients were males. The family history of nocturnal enuresis was positive in ⅓ of patients. Approximately ⅓ of patients tended to drink fluids directly before bedtime. The number of patients with sporadic nocturnal enuresis (23–45%) was comparable to the number of patients with frequent nocturnal enuresis (28–55%). Nocturnal diuresis suggested nocturnal polyuria in 11 patients (21.6%). Decreased functional bladder capacity was found in almost ¼ of patients (12–23.5%). Conclusions: Monosymptomatic nocturnal enuresis is more common in boys. The family history was positive in ⅓ of patients. Patients and their guardians are not aware of fluid intake restrictions at bedtime. The frequency of nocturnal polyuria and decreased functional bladder capacity is comparable in the investigated patients.
Wstęp: Moczenie nocne rozpoznaje się u dziecka, które ukończyło 5. rok życia i bezwiednie oddaje mocz w niewłaściwym czasie – w nocy – i w niewłaściwym miejscu – w łóżku. Cel: Celem pracy była analiza profilu pacjentów zgłaszających się do lekarza specjalisty z pierwotnym monosymptomatycznym moczeniem nocnym. Materiał i metody: Dane zebrano na podstawie ankiety wypełnianej przez opiekunów dzieci w trakcie pierwszej w życiu wizyty u nefrologa. Pytania obejmowały następujące dane: wywiad rodzinny dotyczący moczenia nocnego, nasilenie moczenia, występowanie dolegliwości ze strony układu moczowego, kalendarz mikcji i spożywanych płynów, liczba epizodów moczenia w ciągu 14 dni, epizody nykturii, objętość diurezy nocnej, obecność parć naglących, a także zaparć. Wykonano też podstawowe pomiary antropometryczne. Dane zostały poddane analizie – obliczano średnie objętości mikcji, maksymalne objętości mikcji, ilość moczu oddanego do godziny 17:00 oraz diurezę dobową. Podobnej ocenie poddano objętości przyjmowanych płynów. Wyniki: Wśród badanych dominowali pacjenci płci męskiej. Wywiad rodzinny w kierunku moczenia nocnego był dodatni u ⅓ pacjentów. Mniej więcej ⅓ pacjentów miała tendencję do spożywania płynów bezpośrednio przed snem. Liczba pacjentów moczących się sporadycznie (23–45%) była porównywalna z liczbą pacjentów moczących się częściej (28–55%). U 11 pacjentów (21,6%) diureza nocna sugerowała występowanie nocnej poliurii. U prawie ¼ pacjentów (12–23,5%) wykazano czynnościowe zmniejszenie pojemności pęcherza. Wnioski: Monosymptomatyczne moczenie nocne częściej dotyka chłopców. Wywiad rodzinny był dodatni u prawie ⅓ pacjentów. Pacjenci i ich opiekunowie nie są świadomi ograniczeń płynowych w okresie poprzedzającym sen nocny. Częstość występowania poliurii nocnej i zmniejszonej czynnościowej pojemności pęcherza jest porównywalna w badanej grupie.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 4; 498-506
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 29.

Tytuł:

Probiotyki w profilaktyce nawracających zakażeń układu moczowego u dzieci
Probiotics in the prophylaxis of recurrent urinary tract infections in children

Autorzy:

Zwolińska, Danuta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034692.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
nawracające zakażenia układu moczowego
probiotyki
profilaktyka

Opis:

Recurrent urinary tract infections are a serious clinical problem both in adults and children. Febrile episodes of recurrent urinary tract infections may lead to the formation of renal scars and development of chronic kidney disease. Traditionally, management involved antibiotic prophylaxis introduced after a first febrile episode. Recently, however, the indications for antibiotic therapy have been narrowed down to treat cases of recurrent urinary tract infections and disorders which pose a significant risk for their development. In the current era of the ubiquitous use of antibiotics, bacterial resistance is an increasingly alarming problem, hence the recent search for alternative methods of prophylactic treatment. For many reasons, probiotics appear to be an excellent alternative. The microbiome of the human gastrointestinal tract and urogenital tract consists of a multitude of helpful probiotic bacteria, including the especially beneficial Lactobacillus strain. A significant relationship has been confirmed to exist between infections of the urinary tract and a decreased number of lactobacilli. Their antibacterial properties include their ability to secrete numerous substances inhibiting the growth of pathogenic microorganisms and to form a biofilm preventing the adhesion of uropathogens to the epithelium of the urinary tract as well as, indirectly, their immunomodulatory potential. This study is aimed at discussing the existing evidence supporting the effectiveness of probiotics in the prophylaxis of recurrent urinary tract infections, with special emphasis on the paediatric population. Probiotics make an excellent and safe alternative for the traditional prophylactic antibiotic therapy.
Nawracające zakażenia układu moczowego stanowią istotny problem kliniczny zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Powtarzające się gorączkowe epizody zakażenia układu moczowego mogą skutkować tworzeniem się zmian bliznowatych w nerkach i rozwojem przewlekłej choroby nerek. Historycznie profilaktykę antybiotykową wdrażano już po pierwszym zakażeniu gorączkowym. Obecnie wskazania do jej stosowania uległy zawężeniu do przypadków nawracających zakażeń układu moczowego oraz zaburzeń, które są istotnymi czynnikami ryzyka ich wystąpienia. W dobie powszechnego stosowania antybiotyków obserwuje się narastającą lekooporność bakterii, co jest powodem poszukiwania innych sposobów leczenia profilaktycznego. Probiotyki z wielu powodów wydają się doskonałą alternatywą dla antybiotyków. W skład mikrobiomu przewodu pokarmowego oraz układu moczowo-płciowego wchodzi wiele dobroczynnych bakterii probiotycznych, spośród których szczególną rolę przypisuje się szczepom Lactobacillus. Wykazano istotny związek pomiędzy zakażeniami układu moczowo-płciowego a obniżonym stężeniem pałeczek kwasu mlekowego. Ich działanie antybakteryjne wiąże się z wydzielaniem licznych substancji hamujących wzrost bakterii chorobotwórczych, tworzeniem biofilmu zapobiegającego adhezji uropatogenów do nabłonka dróg moczowo-płciowych oraz – pośrednio – z działaniem immunomodulującym układ odpornościowy. W niniejszej pracy przedstawiono dowody skuteczności działania probiotyków w profilaktyce nawracających zakażeń układu moczowego, ze szczególnym uwzględnieniem populacji pediatrycznej. Probiotyki stanowią dobrą i bezpieczną alternatywę dla tradycyjnej profilaktycznej antybiotykoterapii.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 3; 335-343
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 30.

Tytuł:

Mechanizmy patogenetyczne IgE-zależne i IgE-niezależne w nadwrażliwości pokarmowej u dzieci i młodzieży
Pathogenic mechanisms of IgE-dependent and IgE-independent in food hypersensitivity in children and youth

Autorzy:

Kaczmarski, Maciej
Plewa, Katarzyna
Mikusek, Ireneusz

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1031547.pdf

Data publikacji:

2010

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

alergia
dzieci
młodzież
nadwrażliwość pokarmowa
patogeneza alergii

Opis:

According to the current terminology of the European Academy of Allergy and Clinical Immunology, incorrect, repeated reaction to ingested or eaten food that is well tolerated by healthy individuals is called the body’s sensitivity. We share it, because of the pathogenetic mechanisms, to immune or non-immune. The first group includes patients with food allergy, in which symptoms are the result of the participation of IgE antibodies. The group responded with an adverse food allergy affects about 8% of young children and most can be attributed to their body’s reaction to cow milk. The most important allergens responsible for the process of sensitization and/or development of food hypersensitivity are considered: cow milk, egg, fish, crustaceans, shellfish, nuts, soy, wheat. Immunological mechanisms responsible for most clinical manifestations of food hypersensitivity, correspond to the classification determined by the Gell and Coombs and are or may be: IgE-dependent, IgE-independent or mixed. Clinical signs of food allergy are very rich. The diagnosis of food hypersensitivity is a difficult and iterative process, because we do not have an easy, cheap, sensitive and specific test to facilitate this task. The diagnosis of allergy is to prove the causal dependencies between the consumption of harmful food, and the onset of symptoms. From immunological methods we have the ability to recognize food allergy IgE-dependent and determination of serum total IgE and allergen specific IgE. This pathogenetic mechanism is detected by performing skin tests such as “prick” with food or air allergens. With respect to clinical response induced by IgE-independent mechanisms, we have the possibility of making atopy patch tests with food allergens. In food hypersensitivity there is no single universal diagnostic test. To bring the proper diagnosis the most important is the oral provocation and elimination test. The basis for the treatment of this disease is elimination diet.
Według aktualnie obowiązującej terminologii Europejskiej Akademii Alergologii i Immunologii Klinicznej nadwrażliwość organizmu to nieprawidłowa, opaczna i powtarzająca się reakcja na spożyty lub spożywany pokarm, który jest dobrze tolerowany przez osoby zdrowe. Ze względu na mechanizm patogenetyczny dzielimy ją na immunologiczną lub nieimmunologiczną. Do pierwszej grupy należą chorzy z alergią pokarmową, u których objawy chorobowe są wynikiem udziału przeciwciał IgE. Alergicznie na szkodliwy pokarm reaguje około 8% małych dzieci, w większości nadwrażliwość pokarmowa jest u nich wywołana reakcją organizmu na białka mleka krowiego. Za najważniejsze alergeny odpowiedzialne za proces uczulenia i/lub rozwoju nadwrażliwości pokarmowej uważane są: białka mleka krowiego, białka jaja, ryby, skorupiaki, mięczaki, orzechy, soja, pszenica. Klinika alergii pokarmowej jest bardzo bogata. Rozpoznanie nadwrażliwości pokarmowej to trudny i wieloetapowy proces, gdyż nie dysponujemy łatwym, tanim, czułym i swoistym testem ułatwiającym to zadanie. Podstawą rozpoznania alergii jest udowodnienie zależności przyczynowo-skutkowej między spożyciem szkodliwego pokarmu a wystąpieniem objawów. Z metod alergologiczno-immunologicznych dysponujemy możliwością rozpoznawania alergii pokarmowej IgE-zależnej i oznaczenia w surowicy IgE całkowitej oraz alergenowoswoistych IgE. Ten mechanizm patogenetyczny reakcji wykrywa się poprzez wykonanie testów skórnych typu prick z alergenami pokarmowymi i/lub powietrznopochodnymi. W odniesieniu do reakcji klinicznych wywołanych mechanizmami IgE-niezależnymi dysponujemy możliwością wykonania płatkowych testów skórnych z alergenami pokarmowymi. W nadwrażliwości pokarmowej nie ma jednego, uniwersalnego testu diagnostycznego. Dla postawienia właściwej diagnozy decydujące znaczenie ma doustna próba prowokacji i eliminacji. Podstawą w leczeniu przyczynowym tej patologii jest dieta eliminacyjna.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 260-267
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 31.

Tytuł:

Relacja rodzic–specjalista w kontekście psychologicznych następstw błędów popełnianych podczas informowania rodziców o wykryciu zaburzeń rozwoju dziecka
The professional–family relation in the context of psychological consequences of errors made while informing parents about the diagnosis of developmental disorders in their child

Autorzy:

Gładyszewska-Cylulko, Joanna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/941215.pdf

Data publikacji:

2016

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci niepełnosprawne
emocje
komunikacja
relacje rodzic–specjalista

Opis:

Numerous clinical experiments show that the moment when a parent learns that their child has been diagnosed with developmental disorders is important for the process of further treatment and rehabilitation of the child. Emotional experiences while being informed of the first diagnosis may influence the parent’s attitude to the child’s disability and have an effect on the relation with professionals who participate in broadly conceived rehabilitation and therapy. An inappropriate way of informing parents about the child’s developmental disorders may even lead to a severe trauma and have serious far-reaching consequences. Although painful experiences cannot be prevented, as the situation itself is stress-inducing, the trauma may be eased if the professional avoids undesirable behaviour, such as delaying the time when the information is passed to parents, not making sure what they understood of the diagnosis, not paying attention to the parents’ emotions at a given moment and not informing them of treatment and rehabilitation possibilities. The article presents a theoretical analysis of the influence of the first diagnosis on the occurrence of such emotions as fear of the future and past, the sense of guilt and shame. Those emotions have been analysed with reference to the experiences of parents of children with developmental disorders. The author has based the analysis on the results of studies conducted by various researchers, both Polish and foreign, and discussed parents’ experiences when they are informed of their child’s disability, emotions that they feel and the influence of those emotions on cognitive processes (especially perception and memory) as well as expectations that parents have of doctors and other professionals.
Liczne doświadczenia kliniczne pokazują, że moment, w którym rodzic dowiaduje się o wykrytych u jego dziecka zaburzeniach rozwoju, jest istotny dla procesu leczenia i rehabilitacji dziecka. Przeżycia emocjonalne towarzyszące otrzymaniu informacji o pierwszym rozpoznaniu mogą wywierać wpływ na stosunek rodzica do niepełnosprawności dziecka, a także rzutować na relacje ze specjalistami biorącymi udział w jego szeroko pojętej rehabilitacji i terapii. Niewłaściwy sposób informowania rodziców o nieprawidłowościach rozwojowych dziecka może nawet doprowadzić do silnego urazu o daleko idących negatywnych konsekwencjach. Wielu przykrym przeżyciom nie można zapobiec, sama sytuacja jest bowiem silnie stresogenna – specjalista może jednak zmniejszyć jej urazowy wpływ przez unikanie niepożądanych zachowań, takich jak opóźnianie przekazania informacji, nieupewnianie się, co rodzice zrozumieli z diagnozy, niezwracanie uwagi na emocje rozmówców, niedoinformowanie o możliwościach podejmowania działań leczniczych czy rehabilitacyjnych. Artykuł zawiera analizę teoretyczną wpływu pierwszej diagnozy na powstawanie takich emocji, jak lęk przed przyszłością i przeszłością oraz poczucie winy i wstydu. Emocje te zostały przeanalizowane w odniesieniu do przeżyć rodziców dzieci z zaburzeniami rozwoju. Autorka oparła  się na  wynikach badań przeprowadzonych przez różnych badaczy, zarówno polskich, jak i zagranicznych, by ukazać doświadczenia rodziców dowiadujących się o niepełnosprawności dziecka, przeżywane przez nich emocje i ich wpływ na przebieg procesów poznawczych (zwłaszcza spostrzegania i pamięci), a także oczekiwania rodziców w stosunku do lekarzy i innych specjalistów.

Źródło:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 4; 256-261
1644-6313
2451-0645

Pojawia się w:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 32.

Tytuł:

Przypadek zespołu Gianottiego-Crostiego u 20-miesięcznego chłopca
Gianotti-Crosti syndrome in a 20 months old boy. Case report

Autorzy:

Brzeziński, Piotr

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1031016.pdf

Data publikacji:

2008

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

children
grudkowa dermatoza skóry kończyn dzieci
papular acrodermatitis of childhood
skin diseases
vaccination
viral infection
szczepionka
infekcja wirusowa
dzieci
choroby skóry

Opis:

Gianotti-Crosti syndrome (GCS) was first described in 1955 by Gianotti. This condition usually affects children aged 1-6. Only isolated cases of GCS in persons over 20 have been reported. Several factors may play a role in the pathogenesis of GCS. GCS is associated mainly with viral infection or immunization. Currently, Epstein-Barr virus (EBV) infection is considered the leading cause of GCS. Vaccination-associated cases of GCS also have been described. Peak incidence of GCS is seen during spring-summer season. Typical findings include multiple uniform pink or red-brown papules. A characteristic feature is their symmetric distribution, encompassing cheeks, extensor aspect of extremities and buttocks. Papules may persist for several weeks. About 30% of patients present with cervical or axillary lymphadenopathy. In order to facilitate diagnosis, a list of 12 key clinical signs of GCS has been developed. We present a case of a 20 months’ old boy, who developed red-brown papules over extensor aspect of extremities 3 weeks after the second dose of DTP (diphtheria, tetanus, pertussis) vaccine. Directly prior to vaccination, the boy has been coughing for 5 days. Skin lesions coexisted with cervical and axillary lymphadenopathy. Child’s overall condition was satisfactory. Lab tests did not reveal hepatitis B antigen. Treatment included oral antihistaminics and topical 1% hydrocortisone ointment. Papules persisted for about 50 days and resolved. It appears that in this case DTP vaccine was the triggering factor, but a coexisting viral infection can not be excluded.
Zespół Gianottiego-Crostiego (ZGC) został opisany po raz pierwszy w 1955 roku przez Gianottiego. Jest schorzeniem występującym głównie u dzieci w wieku 1-6 lat. Odnotowano pojedyncze przypadki zachorowań u osób powyżej 20. roku życia. Istnieje szereg czynników, które mogą mieć udział w etiopatogenezie ZGC. Występowanie ZGC ma głównie związek z infekcją wirusową lub immunizacją. Obecnie uważa się, że najczęstszą przyczyną zakażeń jest wirus Epsteina-Barr (EBV). Opisywano również przypadki ZGC po szczepieniach. Najczęściej obserwowano występowanie ZGC w okresie wiosenno-letnim. Typowe są monomorficzne grudki barwy od różowej do czerwonej. Za charakterystyczną można uznać symetrię zmian skórnych: policzki, wyprostne części kończyn, pośladki. Zmiany utrzymują się kilka tygodni. U 30% pacjentów stwierdza się limfadenopatię (szyjną i pachową). W celu ułatwienia rozpoznania zaproponowano listę 12 klinicznych kryteriów ZGC. W pracy przedstawiono przypadek 20-miesięcznego chłopca, u którego zmiany skórne, pod postacią czerwono-brązowych grudek na wyprostnych częściach kończyn, pojawiły się mniej więcej 3 tygodnie po dawce przypominającej szczepionki DTP (dur – tężec – krztusiec). Tuż przez szczepieniem chłopiec miał kaszel trwający około 5 dni. Zmianom skórnym towarzyszyły powiększone węzły chłonne szyjne i karkowe. Ogólny stan zdrowia dziecka był dobry. W badaniach laboratoryjnych nie stwierdzono antygenu HBs. W leczeniu stosowano leki przeciwhistaminowe i 1% maść hydrokortyzonową. Zmiany skórne utrzymywały się około 50 dni, po czym wchłonęły się. Wydaje się, że czynnikiem wywołującym schorzenie u pacjenta mogła być szczepionka DTP, nie można również wykluczyć współistnienia infekcji wirusowej.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2008, 4, 4; 274-277
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 33.

Tytuł:

Obraz kliniczny i epidemiologia atypowych oraz krztuścowych zapaleń płuc u dzieci nieskutecznie leczonych ambulatoryjnie, hospitalizowanych w sezonie infekcyjnym 2015–2016
Clinical picture and epidemiology of atypical and pertussis-related pneumonia in unsuccessfully treated paediatric outpatients, hospitalised during the infectious season of 2015–2016

Autorzy:

Pawłowski, Maciej
Stelmach, Iwona

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034627.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

Bordetella pertussis
Chlamydophila pneumoniae
Mycoplasma pneumoniae
dzieci
zapalenie płuc

Opis:

The incidence of respiratory tract infections caused by Mycoplasma, Chlamydophila pneumoniae and Bordetella pertussis in children increases in the infectious season of autumn-winter-spring. Infection with atypical bacteria manifests with slightly increased body temperature, dry cough and headaches. However, these clinical signs are insufficient to determine the aetiology of individual atypical forms of pneumonia. The aim of the study was to outline the clinical picture of children with atypical and pertussis-related pneumonia unsuccessfully treated as outpatients and hospitalised at the Department of Paediatric and Allergy during the infectious season of 2015–2016. In this period of time, 507 patients at the age from 5 weeks to 17.5 years were hospitalised. Pneumonia caused by Mycoplasma pneumoniae and Chlamydophila pneumoniae was confirmed by the presence of IgA and/or IgM antibodies (positive result >1.1 RU/mL), and infection caused by Bordetella pertussis – by IgA antibodies in the serum (positive result >2 IU/mL). Most of the patients had chest X-ray performed. Mycoplasma pneumoniae and/or Chlamydophila pneumoniae were detected in 51 children, and pertussis – in 131 children. Patients admitted to hospital usually presented lung signs on auscultation such as wheezing, crepitation and rales; some of them also presented rash and fever. The radiological image indicated densities depending on interstitial, parenchymal or mixed changes. Fever and rash usually occurred in younger children (2.5% and 5%, respectively), whilst 38% of patients did not present with auscultatory signs or fever at admission (mainly older children). This study reveals that clinical symptoms of atypical and pertussis-related infections can be very uncharacteristic, and delay in making a proper diagnosis results in improper treatment.
W sezonie jesienno-zimowo-wiosennym wzrasta częstość zachorowań na zapalenia płuc u dzieci – częste są infekcje dróg oddechowych o etiologii Mycoplasma, Chlamydophila pneumoniae oraz Bordetella pertussis. W przebiegu zakażenia bakteriami atypowymi występują nieznacznie podwyższona ciepłota ciała, suchy kaszel i bóle głowy. Jednakże objawy kliniczne nie pozwalają na odróżnienie etiologii poszczególnych atypowych zapaleń płuc. Celem przeprowadzonego badania było określenie charakterystyki klinicznej dzieci chorych na atypowe i krztuścowe zapalenie płuc nieskutecznie leczonych ambulatoryjnie, hospitalizowanych na Oddziale Klinicznym Interny Dziecięcej i Alergologii w sezonie infekcyjnym 2015–2016. W ocenionym okresie hospitalizowano z powodu zapalenia płuc 507 dzieci w wieku od 5 tygodni do 17,5 roku. Zapalenie płuc o etiologii Chlamydophila pneumoniae i Mycoplasma pneumoniae zostało potwierdzone obecnością przeciwciał w klasie IgA i/lub IgM (wynik dodatni >1,1 RU/ml), a o etiologii Bordetella pertussis – obecnością w surowicy przeciwciał klasy IgA (wynik dodatni >2 IU/ml). U większości pacjentów wykonano zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej. Etiologię Mycoplasma pneumoniae i/lub Chlamydophila pneumoniae potwierdzono u 51 dzieci, krztusiec rozpoznano u 131 dzieci. Pacjenci przyjmowani do szpitala często prezentowali zmiany osłuchowe nad polami płucnymi pod postacią świstów, furczeń oraz rzężeń, u niektórych występowała gorączka i wysypka. Obraz radiologiczny wskazywał na zagęszczenia zależne od zmian zapalnych śródmiąższowych, miąższowych lub mieszanych. Zwłaszcza u dzieci młodszych obserwowano gorączkę oraz wysypkę (odpowiednio u 2,5% i 5% dzieci), natomiast 38% pacjentów nie prezentowało przy przyjęciu zmian osłuchowych ani gorączki (głównie dzieci starsze). Z przedstawionego badania wynika, że objawy kliniczne infekcji atypowych układu oddechowego i zakażenia pałeczką krztuśca mogą być niecharakterystyczne, a opóźnienie rozpoznania powoduje wdrożenie nieskutecznego leczenia.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 1; 103-107
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 34.

Tytuł:

Rodzice w obliczu choroby nowotworowej dziecka
Parents facing their child’s struggle with cancer

Autorzy:

Stenka, Karolina Erwina
Izdebski, Paweł

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/942266.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

depresja
dzieci z nowotworem
lęk
rodzice
zaburzenie stresowe pourazowe

Opis:

Introduction: A diagnosis of cancer in one of family members is a highly encumbering experience. What deserves special attention is a case when the one who is diagnosed is a child. Parents face an absolute reorganisation of life on its daily basis in order to meet the demands of their child’s disease. They display a prominent role in the processes of diagnosis and medical treatment. However, the multiplicity of tasks, defined roles, and emotional responses to the situation (the diagnosis of a lifethreatening disease) could lead to various difficulties of psychological nature. Material and method: The article is for reference only. It presents research results regarding difficulties of psychological nature which may be experienced by parents of children diagnosed with cancer (anxiety, depression, acute stress disorders, posttraumatic stress disorder). The works selected for analysis also had to meet certain criteria. Results: The presented data show that an increased risk of traumatic stress, anxiety, and depression disorders may be observed in a group of parents whose children are diagnosed with cancer. One of these disorders may be even experienced by every second parent. According to the data, the most difficult moment for parents is the moment when they acknowledge that their child has been diagnosed with cancer. Discussion: Mothers are the most likely to undertake the role of the main caregiver. Fathers, on the other hand, acquire the role of a family supporter. Although experiencing the same stressor, mothers are those who experience greater difficulties than fathers. They are more frequently diagnosed with posttraumatic stress disorder and depressive disorders.
Wstęp: Diagnoza choroby nowotworowej u jednego z członków rodziny jest niezwykle obciążającym doświadczeniem. Na szczególną uwagę zasługuje sytuacja, gdy choruje dziecko. Rodzice stają wówczas przed koniecznością reorganizacji życia rodzinnego w taki sposób, by sprostać wymaganiom stawianym przez chorobę dziecka, i odgrywają znaczącą rolę na niemal wszystkich jej etapach. Biorą udział w procesie diagnozowania i leczenia, a wielość zadań iról, jak również reakcje emocjonalne na rozpoznanie zagrażającej życiu choroby prowadzić mogą do trudności o charakterze psychologicznym. Materiał i metoda: Artykuł ma charakter poglądowy. Stanowi prezentację wyników badań dotyczących trudności natury psychologicznej, jakich doświadczają rodzice dzieci cierpiących na chorobę nowotworową (lęk, depresja, ostra reakcja na stres, zaburzenie stresowe pourazowe). Prace uwzględnione w analizach musiały spełnić określone kryteria włączenia. Wyniki: Prezentowane dane wskazują na to, że w grupie rodziców dzieci cierpiących na choroby nowotworowe zaobserwować można zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej reakcji na stres, zaburzenia stresowego pourazowego, lęku i depresji. Któregoś z wymienionych zaburzeń może doświadczać nawet co drugi rodzic. Najtrudniejszym dla rodziców momentem jest otrzymanie diagnozy choroby nowotworowej dziecka. Omówienie: Matki najczęściej pełnią funkcję głównego opiekuna, ojcowie z kolei przejmują zadanie utrzymania rodziny. Mimo działania tego samego stresora matki doświadczają większych trudności niż ojcowie. Częściej diagnozuje się u nich zaburzenie stresowe pourazowe i zaburzenia o charakterze depresyjnym.

Źródło:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 3; 306-314
1644-6313
2451-0645

Pojawia się w:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 35.

Tytuł:

Zespół nerczycowy wtórny do zakażenia wirusem cytomegalii u niemowlęcia. Opis przypadku
Nephrotic syndrome secondary to cytomegalovirus infection in an infant. Case report

Autorzy:

Stańczyk, Małgorzata
Tkaczyk, Marcin

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1030517.pdf

Data publikacji:

2015

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

cytomegalowirus
dzieci
zespół nerczycowy
nephrotic syndrome
children
cytomegalovirus

Opis:

Introduction: Nephrotic syndrome in children is usually idiopathic and the first episode is rarely observed before the 1st year of life. Viral infections are a rare cause of this condition. Case report: The paper presents a case of a 9-month-old infant who developed nephrotic syndrome secondary to cytomegalovirus infection. The course of the disease was atypical – not all symptoms of nephrotic syndrome were present; only progressing proteinuria was observed. Proteinuria was preceded by respiratory tract infection with fever. Due to delayed access to serology test results, a combined therapy with glucocorticosteroids and ganciclovir was administered. A rapid remission was obtained. There were no early complications of the therapy and no relapse of nephrotic syndrome. Conclusions: The viral background of nephrotic syndrome should be considered in patients below the 2nd year of life and when the course of the disease is atypical. Causal treatment can then lead to a permanent and complete remission. This aspect distinguishes this form of nephrotic syndrome from its typical forms affecting the youngest patients – classical forms tend to be steroid-dependent or steroid-resistant.
Wstęp: Zespół nerczycowy u dzieci najczęściej ma charakter idiopatyczny, a pierwszy rzut rzadko występuje przed ukończeniem 1. roku życia. Rzadką przyczyną zespołu nerczycowego są zakażenia wirusowe. Opis przypadku: W pracy przedstawiono przypadek 9-miesięcznego niemowlęcia, u którego rozpoznano zespół nerczycowy wtórny do zakażenia wirusem cytomegalii. Przebieg choroby był nietypowy – chłopiec nie prezentował wszystkich objawów zespołu nerczycowego, obserwowano jedynie narastający białkomocz. Wystąpienie białkomoczu poprzedzała infekcja dróg oddechowych, przebiegająca z gorączką. Ze względu na opóźniony dostęp do wyników badań serologicznych zastosowano terapię skojarzoną glikokortykosteroidami i gancyklowirem. Uzyskano szybką remisję choroby. Nie zaobserwowano wczesnych powikłań leczenia ani nawrotów zespołu nerczycowego. Wnioski: Tło wirusowe zespołu nerczycowego należy rozważyć u pacjentów poniżej 2. roku życia i w przypadku nietypowego przebiegu choroby. Leczenie przyczynowe może wówczas prowadzić do trwałej i kompletnej remisji, co różni tę postać zespołu nerczycowego od klasycznych postaci u najmłodszych dzieci – postaci klasyczne mają bowiem zwykle tendencję do steroidozależnego lub steroidoopornego przebiegu.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2015, 11, 2; 215-219
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 36.

Tytuł:

Nadciśnienie tętnicze u dzieci i młodzieży – optymalizacja procesu diagnostyczno-terapeutycznego
Arterial hypertension in children and adolescents – optimisation of the diagnostic and therapeutic process

Autorzy:

Banaszak, Beata
Banaszak, Paweł

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1033729.pdf

Data publikacji:

2015

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

adolescents
arterial hypertension
children
nadciśnienie tętnicze
dzieci
młodzież

Opis:

Arterial hypertension constitutes a significant clinical problem in everyday medical practice. It mainly concerns adult patients, but can also develop in childhood and adolescence. The diagnosis of hypertension in children and adolescents is possible by the systematic measurement of blood pressure levels during routine visits (observing the principles concerning the adequacy of measurements) and by referring the values to biological norms (blood pressure percentile tables) and applying proper definitions. Arterial hypertension in children and adolescents can be essential (primary), but much more frequently (compared with adults), it is secondary to a disease of other organs and systems. The predominant secondary causes of hypertension in children and adolescents are renal parenchymal and vascular pathologies, which must be considered in the diagnostic process. Additional examinations conducted in a patient with arterial hypertension depend on the child’s age, severity of hypertension, history and physical findings. Examinations to evaluate the advancement of target organ complications should be conducted simultaneously with the diagnostic process conducted to determine the aetiology of hypertension. A diagnosis of arterial hypertension in the developmental age makes it possible to implement an adequate therapy by treating the underlying condition, modifying patient’s lifestyle or prescribing pharmaceutical agents. The goal of an effective therapy is to prevent early and late complications of hypertension and reduce the risk of hypertensive emergencies.
Nadciśnienie tętnicze stanowi ważny problem kliniczny w codziennej praktyce lekarskiej. Dotyczy w przeważającej większości pacjentów dorosłych, ale może ujawnić się już w wieku rozwojowym. Rozpoznanie nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży jest możliwe dzięki wykonywaniu systematycznych pomiarów wartości ciśnienia tętniczego przy okazji rutynowych wizyt lekarskich, przy uwzględnieniu reguł dotyczących adekwatności pomiaru, a następnie dzięki odniesieniu uzyskanych wyników do norm biologicznych (wartości centylowych) oraz zastosowaniu właściwych definicji. Nadciśnienie tętnicze u dzieci i młodzieży może mieć charakter pierwotny, jednak znacznie częściej niż w populacji ludzi dorosłych występuje wtórnie do chorób innych narządów i układów. Wśród wtórnych przyczyn nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży dominują choroby miąższu i naczyń nerek, co należy uwzględnić na etapie diagnostycznym. Zakres badań dodatkowych u pacjenta z nadciśnieniem tętniczym dobierany jest w zależności od wieku dziecka, ciężkości nadciśnienia, wyniku badania podmiotowego i przedmiotowego. Równolegle z postępowaniem diagnostycznym zmierzającym do ustalenia etiologii nadciśnienia wskazane jest przeprowadzenie badań pozwalających na ocenę stopnia zaawansowania powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego. Rozpoznanie nadciśnienia tętniczego w wieku rozwojowym daje szansę na wdrożenie adekwatnej terapii poprzez leczenie choroby podstawowej, modyfikację stylu życia lub leczenie farmakologiczne. Skuteczna terapia nadciśnienia tętniczego ma na celu zapobieganie występowaniu wczesnych i odległych powikłań choroby, a także zmniejszenie ryzyka ujawnienia się nadciśnieniowych stanów nagłych i pilnych.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2015, 11, 3; 278-288
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 37.

Tytuł:

Terapia czaszkowo-krzyżowa formą wyciszenia w nadreaktywności dziecka z zaburzeniem integracji sensorycznej – opis przypadku
Craniosacral therapy as a relaxation method for hyperreactivity in a child with sensory integration disorder – a case report

Autorzy:

Strojek, Katarzyna
Weber-Rajek, Magdalena
Radzimińska, Agnieszka

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034420.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

fizjoterapia dzieci
terapia czaszkowo-krzyżowa
zaburzenie integracji sensorycznej

Opis:

Impaired sensory processing, the so-called sensory integration disorder, occurs when the brain is unable to correctly process the stimuli coming from the internal and the external environment. Proper sensory integration allows the child for normal everyday functioning (learning, playing, resting), whereas children with impaired sensory integration often lack the psycho-affective balance. They suffer from psychosomatic disorders, which may be caused by e.g. stress due to peer competition at school. Children affected by this disorder need relaxation to regain the balance necessary for proper physical and mental development. The aim of the study is to assess the therapeutic outcomes in a 7-year-old girl diagnosed with vestibular, tactile and proprioceptive deficits. Craniosacral therapy and somatosensory integration method were used. Relaxation therapy had beneficial effects on child’s development, behaviour and the manner of communication with the environment. The hyperesthesia sites, which were present before the therapy, resolved. Previously reported self-aggressive behaviours are no longer observed. Furthermore, the child’s independence, which is crucial for the psychosocial development, also increased during the therapy.
Zaburzenie przetwarzania sensorycznego, tzw. dysfunkcja integracji sensorycznej, występuje wówczas, gdy mózg nieprawidłowo analizuje bodźce docierające ze środowiska zewnętrznego i wewnętrznego. Dzięki prawidłowej integracji sensorycznej dziecko może właściwie funkcjonować w codziennym życiu (nauka, zabawa, wypoczynek), natomiast dzieci z nieprawidłową integracją sensoryczną często cechuje brak równowagi psychoafektywnej. Cierpią one na schorzenia psychosomatyczne, których źródłem może być np. stres spowodowany współzawodnictwem szkolnym. Dzieci z tym zaburzeniem potrzebują relaksacji, aby odzyskać niezbędną równowagę, będącą warunkiem właściwego rozwoju fizycznego i psychicznego. Celem pracy jest ocena efektów terapii zastosowanej u siedmioletniej dziewczynki ze stwierdzonymi deficytami w zakresie układów przedsionkowego, dotykowego i proprioceptywnego. Wykorzystano metodę czaszkowo-krzyżową i metodę integracji sensorycznej. Terapia relaksacyjna wpłynęła korzystnie na rozwój i zachowanie dziecka oraz na jego sposób porozumiewania się z otoczeniem. U pacjentki nie występują już miejsca przeczulicy, obecne przed terapią. Nie występują również działania autoagresywne, które obserwowano wcześniej. W trakcie terapii zwiększyła się ponadto niezależność dziecka, tak ważna w rozwoju psychospołecznym.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 271-278
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 38.

Tytuł:

Kamica infekcyjna
Infectious urolithiasis

Autorzy:

Skrzypczyk, Piotr
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1035504.pdf

Data publikacji:

2019

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

dzieci
kamica infekcyjna
kamica struwitowa
zakażenie układu moczowego

Opis:

Infectious urolithiasis is a form of urolithiasis associated with the presence of bacteria in the urinary tract (Proteus spp., Klebsiella spp., Providencia spp., Pseudomonas, Morganella morganii and Staphylococcus aureus). These bacteria produce urease, i.e. an enzyme which decomposes urea. Deposits made of magnesium ammonium phosphate (struvite), sometimes combined with carbonate apatite, can quickly expand, fill the entire renal pelvis and lead to renal failure. In children, struvite urolithiasis has a variable frequency – in 1–29% of all patients with urinary tract deposits. The predisposing factors for the development of this urolithiasis in children are urinary tract defects and neurogenic bladder. Its symptoms are a combination of the symptoms of urolithiasis and urinary tract infection (fever, dysuria, lumbar pain, urinary urgency). In imaging studies, a large branched deposit is often visible, sometimes filling the entire renal pelvis and calyces. Treatment consists of surgical removal of deposits (most often by percutaneous nephrolithotomy) in combination with targeted antibiotic therapy. In Poland, combined treatment (percutaneous nephrolithotomy + ureterorenoscopy) proved to be a very effective and safe method, allowing the removal of large urinary deposits from the urinary tract in children. Antimicrobial treatment without surgical treatment is rarely effective. Other options for non-surgical management include reducing dietary phosphates, acidifying urine, administration of urease inhibitors (in adults) or citrates, and rinsing the renal pelvis with a solution of citrates or hemiacidrin. The prognosis in this group of patients depends mainly on the completeness of the surgical procedure and the lack of relapses.
Kamica infekcyjna to postać kamicy nerkowej związana z obecnością w drogach moczowych bakterii (Proteus spp., Klebsiella spp., Providencia spp., Pseudomonas, Morganella morganii oraz Staphylococcus aureus), które wytwarzają enzym ureazę – rozkładający mocznik. Złogi, zbudowane z fosforanu magnezowo-amonowego (struwit), czasami w połączeniu z węglanoapatytem, mogą szybko się powiększać, wypełniać całą miedniczkę nerkową i prowadzić do niewydolności nerek. U dzieci kamicę struwitową stwierdza się ze zmienną częstością – u 1–29% wszystkich pacjentów ze złogami w drogach moczowych. Czynnikami predysponującymi do rozwoju tej kamicy u dzieci są wady układu moczowego i pęcherz neurogenny. Jej objawy stanowią kompozycję objawów kamicy i zakażenia układu moczowego (gorączka, dyzuria, bóle w okolicy lędźwiowej, uczucie parcia na mocz). W badaniach obrazowych często uwidacznia się duży rozgałęziony złóg, niekiedy wypełniający całą miedniczkę nerkową i kielichy. Leczenie polega na zabiegowym usunięciu złogów (najczęściej metodą przezskórnej nefrolitotomii) w połączeniu z celowaną antybiotykoterapią. W doświadczeniach polskich kombinowane leczenie zabiegowe (przezskórna nefrolitotomia + ureterorenoskopia) okazało się bardzo skuteczną i bezpieczną metodą, pozwalającą na usunięcie dużych złogów infekcyjnych z dróg moczowych u dzieci. Leczenie przeciwdrobnoustrojowe bez zabiegowego rzadko jest skuteczne. Inne możliwości postępowania niezabiegowego obejmują ograniczenie fosforanów w diecie, zakwaszanie moczu, podawanie inhibitorów ureazy (u dorosłych) lub cytrynianów oraz płukanie miedniczki nerkowej roztworem cytrynianów lub hemiacydryny. Rokowanie w tej grupie chorych jest uzależnione przede wszystkim od doszczętności wykonanego zabiegu i braku nawrotów.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2019, 15, 1; 33-37
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 39.

Tytuł:

Chyba już czas na zmiany?
High time for changes?

Autorzy:

Remberk, Barbara

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/941559.pdf

Data publikacji:

2017

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

opieka specjalistyczna
psychiatria dzieci i młodzieży
psychiatria środowiskowa

Opis:

The paper discusses the organisation of psychological and psychiatric care for children and adolescents, and proposes certain changes. Areas requiring particular attention include: universal and selective prevention, effective screening for early detection of mental disorders as well as efficient specialist healthcare system. Universal prevention refers to the entire population but despite a range of undertaken actions, there are no systemic solutions. A similar difficulty is associated with screening. Rapid psychological assistance for children is essential for effective prevention and/or early intervention. This concerns both children from the general population and from risk groups, such as wards of juvenile sociotherapeutic and educational centres or foster care facilities. Specialist care is yet another level. It is currently believed that support and treatment should be delivered mainly in the patient’s community. The proposed elements of specialist healthcare system include community centres for psychological assistance, community psychiatric centres for children and adolescents as well as specialist mental health centres for children and adolescents. The last mentioned centres should be open for emergency psychiatric consultation and inpatient treatment all day and night. The current system of psychiatric and psychological healthcare is capable of helping only a slight percentage of children and adolescents. Changes are essential, and therefore a panel of experts and the Ministry of Health have initiated works to develop more effective solutions.
W pracy omówiono organizację opieki psychologicznej i psychiatrycznej nad dziećmi i młodzieżą z uwzględnieniem proponowanych zmian. Obszary, które wymagają szczególnej uwagi, to profilaktyka uniwersalna i selektywna, skuteczny skrining, ukierunkowany na wczesne wykrywanie zaburzeń psychicznych, i sprawnie funkcjonujący system opieki specjalistycznej. Profilaktyka uniwersalna odnosi się do całej populacji, jednak mimo szeregu podejmowanych działań brakuje rozwiązań systemowych. Podobna trudność dotyczy skriningu. Do efektywnych działań z zakresu profilaktyki i/lub wczesnej interwencji konieczne jest stworzenie możliwości uzyskania przez dziecko szybkiego wsparcia psychologicznego. Mowa tu zarówno o dzieciach z populacji ogólnej, jak i tych z grup ryzyka, m.in. o wychowankach młodzieżowych ośrodków socjoterapeutycznych i wychowawczych czy też placówek opieki zastępczej. Kolejnym poziomem jest opieka specjalistyczna. Obecnie uważa się, że wsparcie i leczenie powinny być prowadzone przede wszystkim w środowisku pacjenta. Proponowane elementy systemu opieki specjalistycznej to zatem środowiskowe centra opieki psychologicznej, środowiskowe centra zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży oraz specjalistyczne centra zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Te ostatnie powinny przez całą dobę zapewniać możliwość pilnej konsultacji psychiatrycznej i opiekę szpitalną. Obecny system opieki psychiatrycznej i psychologicznej jest w stanie pomóc jedynie niewielkiemu odsetkowi potrzebujących dzieci i nastolatków. Zmiany są niezbędne, więc grupa ekspertów wspólnie z Ministerstwem Zdrowia rozpoczęła prace nad stworzeniem skuteczniejszych rozwiązań.

Źródło:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 4; 256-259
1644-6313
2451-0645

Pojawia się w:

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 40.

Tytuł:

Przewlekły kaszel u dzieci – problem diagnostyczny i terapeutyczny
Chronic cough in children – diagnostic and therapeutic problem

Autorzy:

Jung, Anna
Maślany, Anna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1032227.pdf

Data publikacji:

2012

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

aetiology
children
cough
diagnosis
treatment
kaszel
dzieci
etiologia
diagnostyka
leczenie

Opis:

Coughing is a physiological defence mechanism against irritants that stimulate respiratory mucosa. On the other hand, it can be the first symptom of a disease. Depending on symptoms duration we distinguish acute cough, subacute and chronic cough. Cough can be paroxysmal, characteristic to asthma and pertussis or “barking” with inspiratory dyspnea occurring in croup (laryngitis subglottica); it can be also dry or productive. A particular type of cough is a postinfectious cough resulting from damage of respiratory mucosa, increased sensitivity of cough receptor and bronchial hyperresponsiveness. There is also psychogenic cough, cough accompanying allergic diseases and provoked by some drugs. Diagnosis of chronic cough include a detailed clinical history, physical examination and additional diagnostic tests. Among infectious agents, that predispose to long‑term cough, there are viruses, particularly human respiratory syncytial virus (RSV), atypical organisms – Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae, Legionella pneumophila, najand bacteria, especially Bordetella pertussis. Apart from infectious diseases, the analysis of causes of cough in young children include the presence of gastroesophageal reflux, allergic diseases (especially asthma), chronic sinusitis, aspiration of foreign material, congenital structural abnormalities of the respiratory system and chronic respiratory diseases, including cystic fibrosis or primary ciliary dyskineswia. A cardiac causes of cough should also be considered. Often cough characteristics and accompanying symptoms may indicate its cause. In the treatment of cough we can use casual treatment and symptomatic medications among which there are antitussives and mucoactive drugs. It is permissible to use butamirate and levodropropizine in persistent dry cough. Administration of opioid agonists and preparations containing promethazine should be avoided. Mucoactive drugs include expectorants, mucolytic, mucoregulatory and mucoregulatory medications.
Kaszel jest fizjologicznym odruchem obronnym organizmu, skierowanym przeciw czynnikom drażniącym błonę śluzową dróg oddechowych. Może być także pierwszym objawem choroby. W zależności od długości utrzymywania się objawów wyróżniamy kaszel ostry, przedłużający się oraz przewlekły. Kaszel może być napadowy, charakterystyczny dla astmy czy krztuśca, lub szczekający, z typową dusznością wdechową występującą w podgłośniowym zapaleniu krtani, suchy lub wilgotny. Szczególnym jego rodzajem jest kaszel poinfekcyjny, związany z uszkodzeniem nabłonka oddechowego, nasileniem wrażliwości receptorów kaszlowych i wtórną nadreaktywnością oskrzeli. Ponadto wyróżniamy kaszel psychogenny, polekowy oraz alergiczny. Diagnostyka przewlekłego kaszlu obejmuje szczegółowy wywiad kliniczny, badanie przedmiotowe oraz dodatkowe badania diagnostyczne. Do czynników zakaźnych, które predysponują do długo utrzymującego się kaszlu, należą wirusy, szczególnie często wirus RS, drobnoustroje atypowe: Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae, Legionella pneumophila, a także bakterie, przede wszystkim pałeczka krztuśca. Oprócz schorzeń infekcyjnych w analizie przyczyn kaszlu u małych dzieci należy uwzględnić obecność refluksu żołądkowo‑przełykowego, choroby alergiczne (przede wszystkim astmę), przewlekłe zapalenie zatok obocznych nosa, aspirację ciała obcego, a także wrodzone wady i przewlekłe choroby układu oddechowego, w tym mukowiscydozę czy zaburzenia ruchomości rzęsek. Diagnostyka przewlekłego kaszlu powinna obejmować również przyczyny kardiologiczne. Niejednokrotnie charakter kaszlu i objawy towarzyszące wskazują na jego przyczynę. W leczeniu kaszlu stosujemy leki przyczynowe oraz leki działające objawowo, do których zaliczamy leki przeciwkaszlowe i sekretolityczne/mukolityczne. Spośród leków przeciwkaszlowych w uporczywym suchym kaszlu dopuszcza się stosowanie butamiratu lub lewodropropizyny. Należy unikać podawania agonistów receptorów opioidowych i preparatów zawierających prometazynę. Spośród leków sekretolitycznych zastosowanie znajdują leki wykrztuśne, mukolityczne, mukokinetyczne oraz mukoregulujące.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 2; 97-100
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 41.

Tytuł:

Możliwości leczenia kamicy moczowodowej u dzieci
Possibilities of urolithiasis treatment among children

Autorzy:

Straż-Żebrowska, Ewa
Jung, Anna
Jurkiewicz, Beata
Bochniewska, Violetta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1030372.pdf

Data publikacji:

2010

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

urolithiasis
children
treatment
eswl
urls
kamica moczowodowa
dzieci
leczenie
ursl

Opis:

Urolithiasis is a disorder, in which deposits are formed either in kidneys or urinary tracts. Currently we can observe a rise of urolithiasis occurrence. The statistics show that approximately 0.5-5% adults and 0.1-5% of children suffer from this disease. To detect the presence of deposits is a significant problem when it comes to children and infants. Considering a rise of occurrence, relapses and complications of urolithiasis it is important to create treatment schemes, which will be both effective and safe, even if a necessity of repeating them arise. Non-operative procedures are effective in 80% as far as deposits to 4 mm size are concerned. The most common way to heal urolithiasis until the 80’s of 20th century was an open surgery. The aim of this surgery was to make an incision of the kidney pulp. Nowadays in most cases operation has been replaced by less invasive procedures such as: ESWL, PCNL, URSL. This report show the case of female patient, who suffer from urolithiasis and was treated by ESWL method several times, ineffectively. After this, URSL procedure was performed, because of the presence of deposits in the ureter. One of the complications of the ESWL procedure is a ”stone way”. After ESWL procedure, patient needs monitoring by USG, which can: quickly show the complication of ”stone way” and introduce additional treatment, which allow deposits to be expelled. ”Stone way” can cause difficulty in urine flow, which may lead to pain and dilatation of ureters and calyx-pelvis systems. In such situations often urgent surgery is the only solution. During last twenty years, a lot has changed when it comes to the methods of urolithiasis treatment in Poland. Today most common procedures are: ESWL, URSL. In comparison: setting up Zeiss loop or Dormia basket and open surgeries are rarely performed in order to remove deposits from the urinary system.
Kamicą układu moczowego nazywamy schorzenie, w którym wytwarzane są złogi w obrębie nerek lub dróg moczowych. Obecnie obserwuje się wzrost częstości występowania kamicy. Szacuje się, iż częstość występowania kamicy układu moczowego wynosi 0,5-5% w grupie dorosłych i 0,1-5% u dzieci. Istotnym problemem jest wykrywanie złogów u małych dzieci, również u niemowląt. Biorąc pod uwagę coraz częstsze wykrywanie kamicy układu moczowego, jej nawrotowość i powikłania, ważne jest wypracowanie schematów leczniczych skutecznych i jednocześnie bezpiecznych, nawet przy konieczności ich kilkukrotnego powtarzania. Postępowanie zachowawcze jest skuteczne w 80%, w przypadkach złogów o wielkości do 4 mm. Powszechnie stosowane do lat 80. XX wieku leczenie operacyjne związane z nacięciem miąższu nerki obecnie w większości przypadków zastępowane jest metodami mniej inwazyjnymi, takimi jak ESWL, PCNL, URSL, a wskazania do leczenia chirurgicznego kamicy zostały znacznie ograniczone. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjentki z kamicą układu moczowego leczonej kilkakrotnie metodą ESWL bez efektu, a następnie z uwagi na obecność złogów w moczowodzie za pomocą URSL. Jednym z powikłań po zabiegu ESWL może być „droga kamieni”. Po wykonaniu zabiegu ESWL pacjent wymaga monitorowania poprzez wykonywanie badań USG, co pozwala na szybkie uwidocznienie powikłania w postaci „drogi kamieni” i wdrożenie dodatkowego postępowania ułatwiającego wydalenie złogów. „Droga kamieni” może spowodować utrudnienie odpływu moczu, co może być przyczyną dolegliwości bólowych oraz różnego stopnia poszerzeń moczowodów i układów kielichowo-miedniczkowych. Często wymaga interwencji zabiegowej w trybie pilnym. W ciągu ostatnich dwudziestu lat nastąpiły w Polsce znaczne zmiany w sposobach leczenia kamicy moczowodowej. Rutynowo stosuje się URSL i ESWL, do rzadkości natomiast należy zakładanie pętli Zeissa, koszyczka Dormia, rzadko też przeprowadza się otwarte operacje w celu usunięcia złogów z układu moczowego.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 2; 141-145
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 42.

Tytuł:

Żółtakowe zapalenie nerki u dziecka – opis przypadku
Xanthogranulomatous pyelonephritis in a child – a case report

Autorzy:

Królikowska, Katarzyna
Benka, Błażej
Samotyjek, Joanna
Lichosik, Marianna
Jobs, Katarzyna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1030851.pdf

Data publikacji:

2018

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

USG nerek
dzieci
guz rzekomy nerki
nefrektomia
żółtakowe zapalenie nerki

Opis:

Xanthogranulomatous pyelonephritis is a chronic inflammatory condition that involves the kidney and occurs mainly in middle-aged women, but rarely in children. Its aetiology has not been elucidated completely. It is believed that the following factors may play a role in its development: an obstruction for urine flow, urolithiasis, inadequately treated urinary tract infection as well as venous and lymphatic drainage disorders. Poorly specific signs and symptoms delay the correct diagnosis by even several months. Kidney enlargement with nonspecific cysts and calcifications, and concomitant adjacent tissue reaction may be suggestive of a cancerous lesion. Computed tomography plays a vital role in imaging. It helps establish an initial diagnosis to be verified intraoperatively. The final diagnosis is made in a histopathological examination of the removed organ. The case presented herein illustrates the need to consider xanthogranulomatous pyelonephritis in the differential diagnosis of abdominal masses.
Xanthogranulomatous pyelonephritis to przewlekły stan zapalny nerki występujący głównie u kobiet w średnim wieku, rzadko u dzieci. Etiologia choroby nie została do końca poznana. Uważa się, że powstaniu tego stanu sprzyjają: obecność przeszkody w odpływie moczu, kamica układu moczowego, nieprawidłowo leczone zakażenie układu moczowego, a także zaburzenia drenażu żylnego oraz chłonnego. Mało charakterystyczny obraz kliniczny opóźnia właściwe rozpoznanie choroby nawet o kilka miesięcy. Występujące w przebiegu procesu zapalnego powiększenie zajętego narządu z obecnością niespecyficznych torbieli i zwapnień oraz towarzyszącym zajęciem okolicznych tkanek może sugerować zmianę nowotworową. Kluczową rolę odgrywa badanie obrazowe metodą tomografii komputerowej, pozwalające na wstępne postawienie diagnozy, weryfikowanej śródoperacyjnie. Ostateczne rozpoznanie jest wynikiem badania histopatologicznego usuniętego narządu. Prezentowany przypadek ilustruje konieczność uwzględnienia xanthogranulomatous pyelonephritis w diagnostyce różnicowej guzów jamy brzusznej.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 3; 319-323
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 43.

Tytuł:

Krztusiec – choroba nie tylko dzieci, aktualne strategie jej zapobiegania
Pertussis – not a specifically children’s disease, current prevention strategies

Autorzy:

Piotrowska-Depta, Maria
Piotrowska-Jastrzębska, Janina

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1031120.pdf

Data publikacji:

2009

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

adolescents
adults
children
pertussis
vaccinations
dzieci
młodzież
dorośli
szczepienia
krztusiec

Opis:

Pertussis (whooping cough) is an acute infectious disease of children, the most dangerous for newborns and infants. Before common vaccinations were introduced, pertussis was an endemic disease of high morbidity, high death rate, especially in the first year of life, and numerous complications. After the vaccinations were introduced for some time downward tendency of pertussis morbidity was observed. Nowadays morbidity rate is growing (in Poland 3.45 in 2009 vs. 2.25 in 2008), and the reasons for this tendency could lie in the fast extinction of postvaccination response in older children, which makes them vulnerable to infections. In the last decade the increase in pertussis prevalence in adolescents and adults in observed. This fact calls for the intensification of researches into creating new vaccine designed for adolescents and adults. The introduction of 2 new dTap vaccines in the USA in 2005 based on tetanus toxoid, reduced diphtheria toxoid and acellular pertussis vaccine [Boostrix, GlaxoSmithKline (10-18 years of age) and Adacel, Sanofi Pasteur (11-64 years of age)], constitutes a first step towards the improvement of the epidemio-logical situation. The study presents pertussis prevalence in Poland and in the world, as well as current prevention strategies. Nowadays prevention based on the implementation an adult program (a cocoon strategy and a single booster dose dTap) in addition to childhood and adolescents vaccination seems to be the most effective strategy resulting in significant reduction of pertussis incidence in the all age groups.
Krztusiec jest ostrą chorobą zakaźną wieku dziecięcego, najbardziej niebezpieczną dla noworodków i niemowląt. Przed erą wprowadzenia powszechnych szczepień przeciwkrztuścowych krztusiec występował jako choroba endemiczna charakteryzująca się wysoką zapadalnością, wysokim odsetkiem śmiertelności, szczególnie w 1. roku życia, oraz licznymi powikłaniami. Po wprowadzeniu szczepień ochronnych przez pewien okres obserwowano tendencję spadkową zachorowań. Obecnie współczynnik zapadalności wzrasta (w Polsce 3,45 w 2009 roku vs 2,25 w 2008 roku), a przyczyn tego zjawiska upatruje się w szybkim wygasaniu odpowiedzi poszczepiennej u dzieci starszych, co czyni je podatnymi na zakażenie. W ciągu ostatniej dekady odnotowuje się systematyczny wzrost zachorowań na krztusiec wśród młodzieży i osób dorosłych. Fakt ten skłania do intensyfikacji prac nad opracowaniem nowych, skutecznych szczepionek przeciwko krztuścowi przeznaczonych do stosowania w profilaktyce krztuśca u młodzieży i dorosłych. Rejestracja w 2005 roku w USA dwóch nowych szczepionek skojarzonych dTap zawierających acelularny komponent krztuśca, toksoid tężcowy oraz obniżoną ilość toksoidu błoniczego [Boostrix, GlaxoSmithKline (od 10. do 18. r.ż.) oraz Adacel, Sanofi Pasteur (od 11. do 64. r.ż.)] jest pierwszym krokiem ku poprawie sytuacji epidemiologicznej w całym społeczeństwie. Tym bardziej, że dotychczasowe badania potwierdzają ich immunogenność i profil bezpieczeństwa. W pracy przedstawiono sytuację epidemiologiczną zachorowań na krztusiec w Polsce i na świecie oraz aktualne strategie zapobiegania tej chorobie. Nowoczesna profilaktyka krztuśca polegająca na powszechnym wprowadzeniu programu szczepień u osób dorosłych i młodzieży (obejmującego strategie tzw. kokonu i podawania dawki przypominającej dTap) wydaje się aktualnie najskuteczniejszym sposobem zmniejszenia częstości występowania krztuśca w całej populacji.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2009, 5, 4; 240-244
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 44.

Tytuł:

Piezogeniczne guzki stóp u aktywnych fizycznie dzieci
Piezogenic foot nodules in active children

Autorzy:

Brzeziński, Piotr

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1031045.pdf

Data publikacji:

2008

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

athletes
children
feet
skin diseases
trening
sportowcy
choroby skóry
dzieci
stopy

Opis:

Skin of feet in the athletes is continuously subjected to unfavourable influence of deleterious external factors, which may contribute to the development various diseases in this area. A frequent disorder seen in active people are piezogenic foot nodules (PN). They consist in herniation of subcutaneous fat through collagen matrix of reticular dermis. PN may affect even 10-20% of general population, manifesting as painful or asymptomatic papules or nodules. Painful form of PN is more frequent in women. In the athletes, they develop usually in marathon runners and in volleyball players. Trauma may initiate formation of characteristic pedal lesions. They usually take the form of papules or nodules, located on the sole of feet. They manifest at the heel when the patient is standing upright and resolve in recumbent position. The condition may be uni- or bilateral and lesions are usually multiple. Not infrequently the patient complains of pain during standing or walking. In the case of painful lesions, no effective treatment is available. Aim of paper: Analysis of incidence of PN among active children. Material and methods: Study population included 107 children (girls and boys, mean age 14.5 years) training basketball, volleyball or football (“active group”) and 50 children (girls and boys, mean age 9.5 years) not training any sport (“control group”). Proportion of boys and girls in the “active” group and “control” group were 56.07% – 43.93% and 76% – 24%, respectively. Results: PN was seen in 24 children (22.43%) in the “active” group and in 5 children (10%) in the control group. In “active” group, 95.83% of lesions were located in the heel area, also in the control group heel area was affected in 80% of the cases. PN developed most often in volleyball players (53.13%) and was bilateral in 91.67% of the cases. Only one boy in the “active” group complained of pain. There was no family history of connective tissue disease in the “active” group. Conclusions: Development of skin lesions consistent with PN closely correlates with intensity of physical activity. Painful nodules may interfere with active sport training, negatively affecting the person’s physical activity in the future.
Skóra stóp sportowców narażona jest na stałe działanie niekorzystnych czynników zewnętrznych, które mogą przyczyniać się do rozwoju schorzeń w jej obrębie. Dosyć często spotykaną jednostką chorobową są piezogeniczne guzki stóp (PN). To przepukliny tłuszczowe, wpuklające się do skóry. Występują u 10-20% społeczeństwa, jako bolesne lub asymptomatyczne grudki lub guzki. Bolesne PN częściej stwierdza się u kobiet niż u mężczyzn. Wśród sportowców głównie spotykane są u maratończyków, siatkarzy. Uraz może zapoczątkować powstanie charakterystycznych guzków. Zmiany występują jako grudki bądź guzki zlokalizowane wzdłuż powierzchni podeszwowej stóp. PN ujawniają się zwykle w okolicy pięty, w momencie gdy pacjent stoi, w pozycji horyzontalnej zanikają. Mogą dotyczyć jednej lub obu stóp. Z reguły są to zmiany mnogie. Nierzadko pacjent odczuwa ból podczas stania czy chodzenia. W przypadku zmian bolesnych nie ma skutecznych metod leczenia. Cel pracy: Celem pracy była ocena występowania PN u aktywnych fizycznie dzieci. Materiał i metody: Badaniem objęto 107 dzieci (dziewczynek i chłopców) w średnim wieku 14,5 roku, trenujących koszykówkę, siatkówkę i piłkę nożną, oraz 50 dzieci (dziewczynek i chłopców) średnio w wieku 9,5 roku, nieuprawiających aktywnie sportu, stanowiących grupę kontrolną. W grupie sportowców chłopcy stanowili 56,07%, a dziewczynki 43,93%; w grupie kontrolnej odpowiednio 76% i 24% badanych. Wyniki: Występowanie PN stwierdzono u 22,43% sportowców (24 dzieci) i u 10% (5 dzieci) w grupie kontrolnej. W grupie sportowców w 95,83% zmiany obejmowały okolicę pięty. Również w grupie kontrolnej zmiany skórne w 80% zlokalizowane były na piętach. PN odnotowywano najczęściej u siatkarzy (53,13%) i w 91,67% dotyczyły obu stóp. Dolegliwości bólowe zgłaszał tylko jeden chłopiec – sportowiec. Wśród sportowców wywiad w kierunku chorób tkanki łącznej był negatywny. Wnioski: Występowanie zmian w przebiegu PN istotnie koreluje z nasileniem aktywności sportowej. Bolesne guzki mogą ograniczać czynny udział w grach sportowych, co może oddziaływać na późniejszą aktywność sportowca.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2008, 4, 4; 261-264
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 45.

Tytuł:

Pediatryczny system segregujący (TRIAGE) w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym Szpitala Zachodniego w Grodzisku Mazowieckim
Paediatric triage system at the Emergency Department of the Western Hospital in Grodzisk Mazowiecki, Poland

Autorzy:

Suchner, Radosław W.
Rajkiewicz, Magdalena

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1033927.pdf

Data publikacji:

2016

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

TRIAGE pediatryczny
dzieci
kwalifikacja chorych
stany zagrożenia życia
szpitalny oddział ratunkowy

Opis:

The word triage comes from the French verb trier, which means to separate from others, to sort. There are a number of prehospital triage systems in the world, usually designed for adult patients. Triage systems for children have also been developed, such as JumpSTART MCI Triage, Paediatric SATS Chart or Paediatric CTAS. Poland lacks an appropriate uniform paediatric system and paediatric hospitals use systems from other countries. Until recently no method of prioritising and coding of sick children reporting to the hospital had been developed. Such an attempt has been made at the Western Hospital in Grodzisk Mazowiecki, Poland, where an original paediatric triage system has been created to meet the needs of the emergency department. This article presents the paediatric triage system of the Western Hospital in Grodzisk Mazowiecki, which has been used since April 2016. This system for categorisation and prioritisation of patients was developed based on the Manchester Triage System. It uses the following colours: red – for patients requiring immediate help, orange – for children requiring urgent admission within 10 minutes, yellow – for patients who may wait for help up to 1 hour, green – for individuals who may receive help within up to 4 hours and blue – for patients who can wait up to 6 hours. A fast-track procedure has also been included. The triage system is an additional procedure that does not cause any inconvenience and thanks to which the patient may receive necessary help as quickly as their clinical condition requires it. In addition, full documentation of the procedure protects medical staff against unjustified claims by the guardians of sick children.
Słowo triage pochodzi z języka francuskiego i oznacza segregowanie, sortowanie. Na świecie istnieje kilka systemów przedszpitalnych TRIAGE, w większości dostosowanych do pacjentów dorosłych. Stworzono również systemy przeznaczone dla dzieci, np. JumpSTART MCI Triage, Paediatric SATS Chart czy Paediatric CTAS. W Polsce brakuje odpowiedniego, jednolitego systemu pediatrycznego, a w szpitalach pediatrycznych są wykorzystywane systemy z innych krajów. Dotychczas nie opracowano sposobu kwalifikacji i kodowania chorych dzieci zgłaszających się do szpitala. Taką próbę podjęto w Szpitalu Zachodnim w Grodzisku Mazowieckim, gdzie powstał autorski system pediatrycznego TRIAGE, dostosowany do specyficznych potrzeb oddziału ratunkowego. W niniejszym artykule przedstawiono działający od kwietnia 2016 roku „Pediatryczny TRIAGE Szpitala Zachodniego w Grodzisku Mazowieckim”. System kategoryzacji i kwalifikacji pacjentów został przygotowany na bazie Manchester Triage z użyciem kolorów: czerwonego – przeznaczonego dla chorych, którzy wymagają natychmiastowej pomocy, pomarańczowego – dla dzieci, które wymagają pilnego przyjęcia w czasie do 10 minut, żółtego – dla pacjentów, którzy mogą oczekiwać na pomoc do 1 godziny, zielonego – dla osób, którym można udzielić pomocy w czasie do 4 godzin, niebieskiego – dla chorych, którzy mogą czekać do 6 godzin. Przewidziano również procedurę tzw. krótkiej ścieżki. System TRIAGE jest nieuciążliwą dodatkową procedurą, dzięki niej pacjent może otrzymać niezbędną pomoc tak szybko, jak tego wymaga jego stan kliniczny. Dodatkowo pełna dokumentacja postępowania chroni personel medyczny przed nieuzasadnionymi roszczeniami opiekunów chorych dzieci.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 4; 457-465
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 46.

Tytuł:

Leczenie zakażeń układu moczowego u dzieci
Treatment of urinary tract infection in children

Autorzy:

Zwolińska, Danuta

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1034055.pdf

Data publikacji:

2016

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

children
treatment
urinary tract infection
zakażenie układu moczowego
dzieci
leczenie
v

Opis:

Urinary tract infection is the most frequent bacterial infection in children. Its prevalence in the population younger than 14 years of age has been estimated at 5–10%. Its high recurrence, especially in patients with risk factors, poses a significant problem. The risk factors most common in the group of children ≤3 years are congenital defects blocking the flow of urine to the bladder, whereas in older children they most typically include a tendency for constipation and dysfunction of the lower urinary tract. The clinical picture is variable and depends on the child’s age, immunity status, pathogen virulence and localisation of infection. The mildest form of urinary tract infection is asymptomatic bacteriuria, whereas more severe presentations include acute pyelonephritis, acute focal bacterial nephritis and urosepsis. Prognosis is usually good, but under certain circumstances hypertension, proteinuria and chronic kidney disease may develop. Therefore, early introduced appropriate treatment is essential. According to the Polish Society for Paediatric Nephrology guidelines, asymptomatic bacteriuria does not warrant treatment, whereas febrile patients (>38°C) under 24 months old with a suspicion for urinary tract infection must be promptly administered antibiotic therapy, after a urine specimen has been obtained for culture. For many years, urinary tract infection has remained a topic of controversy in terms of therapy duration and administration route. Inpatient treatment of children under 3 months of age is an accepted rule. Acute pyelonephritis necessitates a longer therapy, lasting from 7 to 10 days, whereas the duration of treatment of lower urinary tract infection has been cut down to 3 up to 5 days. Routine prophylactic antimicrobial therapy is not recommended following the initial urinary tract infection episode, yet should be considered in special circumstances. Alternative prophylactic methods, such as immunostimulating agents, probiotics or cranberry, may be used, but their efficacy has not been confirmed in large clinical studies.
Zakażenie układu moczowego to najczęstsza infekcja bakteryjna u dzieci. Częstość jego występowania w populacji do 14. roku życia oszacowano na 5–10%. Istotnym problemem jest duża skłonność do nawrotów, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami ryzyka – w grupie dzieci do 3. roku życia dominują wady wrodzone utrudniające spływ moczu do pęcherza, a u dzieci starszych zaparcia i dysfunkcja dolnych dróg moczowych. Obraz kliniczny jest bardzo różnorodny, zależny od wieku dziecka, stanu jego odporności, wirulencji patogenu oraz lokalizacji zakażenia. Najłagodniejszą formę stanowi bezobjawowa bakteriuria, do cięższych postaci należą ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, ostre ogniskowe bakteryjne zapalenie nerek i urosepsa. Rokowanie jest zazwyczaj dobre, ale w pewnych okolicznościach może dojść do nadciśnienia tętniczego, białkomoczu oraz rozwoju przewlekłej choroby nerek. Ważne jest zatem, by jak najwcześniej wdrożyć adekwatne leczenie. Według zaleceń Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej bezobjawowa bakteriuria nie powinna być leczona, natomiast u dzieci do 24. miesiąca życia gorączkujących bez uchwytnej przyczyny powyżej 38°C należy podejrzewać zakażenie układu moczowego i wdrożyć jak najszybciej empiryczną antybiotykoterapię, po uprzednim pobraniu moczu na posiew. Od wielu lat leczenie zakażenia układu moczowego jest przedmiotem kontrowersji w odniesieniu do czasu trwania terapii oraz drogi podania leku. Zasadą jest hospitalizacja dzieci do 3. miesiąca życia. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek wymaga dłuższej interwencji (7–10 dni), z kolei czas trwania terapii zakażenia dolnego odcinka dróg moczowych został skrócony (3–5 dni). Nie zaleca się rutynowej profilaktyki przeciwbakteryjnej po pierwszym epizodzie infekcji; należy ją jednak rozważyć w szczególnych przypadkach. Alternatywne metody profilaktyki (leki immunostymulujące, probiotyki, żurawina) są dozwolone, choć ich skuteczność nie została potwierdzona w dużych badaniach klinicznych.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 3; 264-275
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 47.

Tytuł:

Aktualne zalecenia dotyczące diagnostyki i leczenia nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży (część pierwsza)
Actual recommendations on diagnosis and treatment of high blood pressure in children and adolescents (part one)

Autorzy:

Jobs, Katarzyna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1031076.pdf

Data publikacji:

2008

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

adolescents
children
diagnosis
hypertension
treatment
nadciśnienie
dzieci
młodzież
diagnoza
leczenie

Opis:

Hypertension is one of the commonest diseases. High blood pressure and its complications are most important elements of cardiovascular risk. Positive correlation between morbidity, mortality and hypertension in adults is apparent. Early start of the disease worsens future prognosis. There are two forms of arterial hypertension: primary and secondary, the latter observed in the course of much pathology. In adults we have to do mostly with primary form of the disease. Up until recently we thought, that high blood pressure in children occurs less commonly and that it is present mostly in its secondary form. Lately, with the progress in diagnostic tools and popularisation of blood pressure measurements as a part of paediatric examination, it becomes apparent, that primary hypertension in adolescents occurs frequently and can be diagnosed even in small children. It is important to establish clear rules concerning detection, evaluation and management of high blood pressure in this age group. Periodically American authors publish reports describing that important problem. The latest report was published in August 2004 edition of “Pediatrics”.The report sets out the current canon of rules and forms the basis of this article.
Nadciśnienie tętnicze jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych chorób. Wysokie ciśnienie tętnicze i jego powikłania narządowe stanowią najistotniejszy element tzw. ryzyka sercowo-naczyniowego. Jest ono skorelowane z chorobowością i śmiertelnością sercowo-naczyniową, najczęstszą przyczyną zgonów w populacji dorosłych. Wczesny początek nadciśnienia ma wpływ na pogorszenie przyszłego rokowania. Nadal obowiązuje podział na nadciśnienie pierwotne (samoistne) i wtórne, pojawiające się w przebiegu wielu różnych patologii. Ogromna większość przypadków nadciśnienia u dorosłych to nadciśnienie samoistne. Do niedawna uważano jednak, że u dzieci choroba występuje znacznie rzadziej i przeważnie ma charakter wtórny. W ostatnich latach dzięki postępowi diagnostyki oraz rozpowszechnieniu wykonywania pomiarów ciśnienia jako elementu badania pediatrycznego stało się oczywiste, że nadciśnienie samoistne występuje u dzieci z dużą częstością i jest diagnozowane w coraz młodszym wieku. Bardzo istotne jest stworzenie jasnych wytycznych dotyczących wykrywania i sposobu postępowania w przypadku wykrycia podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży. Co kilka lat ukazuje się tworzony przez amerykańskich autorów raport na temat nadciśnienia w populacji pediatrycznej. Ostatni, którego zalecenia są aktualnie obowiązującym kanonem, został opublikowany w czasopiśmie „Pediatrics” w 2004 roku. Stanowi on podstawę niniejszego opracowania.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2008, 4, 3; 147-153
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 48.

Tytuł:

Międzynarodowy konsensus dotyczący astmy u dzieci opracowany na podstawie International consensus on (ICON) pediatric asthma
International consensus concerning management of asthma in children, based on International consensus on (ICON) pediatric asthma

Autorzy:

Mierzejewska, Anna
Jung, Anna

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1031981.pdf

Data publikacji:

2012

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

asthma
children
exacerbation
guidelines
treatment
astma
leczenie
wytyczne
dzieci
zaostrzenie

Opis:

Throughout the world asthma is the most common chronic lower respiratory disease in childhood. There are several guidelines supporting medical decisions on paediatric asthma. Although there is no doubt that the use of common systematic approaches for management can considerably improve outcomes, dissemination and implementation of these, these are still major challenges. Consequently, the International Collaboration in Asthma, Allergy and Immunology (iCAALL), recently formed by the EAACI, AAAAI, ACAAI, and WAO, has proposed an international consensus on (ICON) paediatric asthma. The aim was to highlight the key information common to the existing guidelines as well as review and comment gap thus providing a concise reference. Generally the principles of paediatric asthma management are being accepted. Overall, the treatment goal is a disease control. In order to achieve this, patients and their parents should be educated to optimally manage a disease, in collaboration with healthcare professionals. Identification and avoidance of triggers is also of significant importance. Assessment and monitoring should be performed regularly to re-evaluate treatment. Pharmacotherapy is the cornerstone of treatment. The optimal use of medication can, in most cases, help patients control symptoms and reduce the risk for future morbidity. The management of exacerbations is a major consideration, independent of chronic treatment. There is a trend toward considering phenotype-specific treatment choices however this goal has not yet been achieved.
Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą dolnych dróg oddechowych u dzieci na całym świecie. Dostępne wytyczne ułatwiają podejmowanie decyzji leczniczych w populacji dziecięcej dotkniętej astmą. Postępowanie według ujednoliconych schematów niewątpliwie poprawia efekty, ale ich rozpowszechnianie i wdrażanie nadal stanowi duże wyzwanie. Międzynarodowa współpraca towarzystw medycznych (EAACI, AAAAI, ACAAI, WAO) zaowocowała wydaniem konsensusu ICON dotyczącego astmy u dzieci. Autorzy dokumentu podkreślili kluczowe informacje wspólne dla istniejących wytycznych, a także dokonali przeglądu oraz skomentowali różnice, dostarczając zwięzłych rekomendacji. Niniejsza praca systematyzuje informacje zawarte w tym dokumencie. Zasady leczenia astmy u dzieci są powszechnie akceptowane. Celem terapii jest kontrola choroby. W celu optymalnego leczenia pacjenci oraz ich rodzice powinni być odpowiednio edukowani przez pracowników służby zdrowia. Istotne są również identyfikacja i unikanie czynników wyzwalających, a także regularna ocena i monitorowanie choroby. Podstawę leczenia stanowi farmakoterapia. Optymalna farmakoterapia w większości przypadków pomaga pacjentom kontrolować objawy i zmniejszyć ryzyko zachorowania w przyszłości. Leczenie zaostrzenia jest głównym punktem rozważań terapeutycznych zależnym od stosowanego leczenia przewlekłego. Dąży się do leczenia uzależnionego od fenotypu astmy, jednak ten cel nie został jeszcze osiągnięty.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 3; 195-206
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 49.

Tytuł:

Zespół niespecyficznych objawów chorobowych po kontakcie z toksycznymi sinicami – opis przypadku
Syndrome of unspecific symptoms after an exposure to toxic cyanobacteria – case presentation

Autorzy:

Kisiel, Agnieszka
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata
Roszkowska-Blaim, Maria

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1032906.pdf

Data publikacji:

2013

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

children
cyanobacteria
cyanotoxins
fever
intoxication
sinice
cyjanotoksyny
zatrucie
gorączka
dzieci

Opis:

Environmental pollution results in increasing frequency of cyanobacteria blooms occurrence in water reservoirs. Many genera of cyanobacteria may produce toxins which are dangerous for animal and human health. Intoxication may be a result of drinking contaminated water, eating contaminated fish or seafood but also due to skin exposure in recreational water during cyanobacteria bloom. Signs and symptoms of intoxication are unspecific and vary from less serious like skin irritation to death. Accept from confirmation of having contact with contaminated water or food there are no diagnostic tests available. In Poland cyanobacteria blooms occur especially during heat waves. Bellow we present a case of a girl who suffered from an unspecific syndrome after returning from holidays at The Baltic Sea during cyanobacteria bloom occurrence. Few days after swimming in the sea she presented feeling unwell, with fever, skin irritation, visual disturbances, joint pain, slightly elevated inflammatory indicators and proteinuria. On the basis of clinical presentation and results of additional tests we excluded respiratory, gastrointestinal and urinary tract infection. Signs and symptoms disappeared spontaneously within few days of observation. The fact that cyanobacteria bloom occurrence is increasing over the last few years indicates that cyanobacteria intoxication should be taken under consideration while diagnosing unspecific syndrome in children coming back from holidays at the seaside.
Z uwagi na rosnące zanieczyszczenie środowiska coraz częściej dochodzi do zakwitu sinic w wodach rekreacyjnych. Wiele gatunków sinic może produkować szkodliwe dla zdrowia zwierząt i ludzi cyjanotoksyny. Do zatrucia może dojść na skutek spożycia skażonej wody, ryb lub owoców morza, ale także poprzez bezpośredni kontakt skóry z wodą, w której doszło do zakwitu sinic. Objawy intoksykacji są niespecyficzne, od mniej groźnych, takich jak podrażnienie skóry, do poważnego zagrożenia życia, ze zgonem włącznie. Oprócz udowodnienia kontaktu ze skażoną wodą lub pożywieniem brak jest metod diagnostycznych potwierdzających zatrucie. W Polsce do zakwitu sinic dochodzi przede wszystkim podczas letnich upałów. Poniżej przedstawiamy przypadek dziewczynki, u której wystąpił zespół niespecyficznych objawów chorobowych po powrocie znad Morza Bałtyckiego w okresie zakwitu sinic. W kilka dni po kąpieli w morzu u dziewczynki obserwowano gorsze samopoczucie, gorączkę, podrażnienie skóry, zaburzenia widzenia, bóle stawów łokciowych, nieznaczne podwyższenie wskaźników stanu zapalnego oraz białkomocz. Na podstawie obrazu klinicznego oraz wyników badań dodatkowych wykluczono infekcje dróg oddechowych, nieżyt żołądkowo-jelitowy oraz zakażenie układu moczowego. Objawy choroby ustąpiły samoistnie w ciągu kilkudniowej obserwacji. Wobec narastającego w ostatnich latach problemu zakwitu sinic w zbiornikach wodnych intoksykację cyjanotoksynami należy rozważyć jako potencjalną przyczynę niespecyficznych objawów chorobowych u dzieci powracających znad morza lub jeziora w okresie letnich upałów.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 2; 193-196
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce

Skocz do pozycji: 50.

Tytuł:

Czy dzieci, które chrapią, mają wyższe ciśnienie tętnicze od rówieśników?
Do children who snore have a higher blood pressure than their peers?

Autorzy:

Stańczyk, Małgorzata
Mazurek-Kula, Anna
Ostrowska, Katarzyna
Raczyński, Piotr
Konopka, Wiesław
Andrzejewski, Jarosław
Tkaczyk, Marcin

Powiązania:

https://bibliotekanauki.pl/articles/1033695.pdf

Data publikacji:

2015

Wydawca:

Medical Communications

Tematy:

breathing disorders
children
hypertension
snoring
dzieci
chrapanie
zaburzenia oddychania
nadciśnienie

Opis:

Introduction: Breathing disorders during sleep in adults have an adverse influence on the circulatory system and promote the development of hypertension, among other disorders. A large number of literature data confirm the view that sleep-disordered breathing can increase the risk of the development of hypertension in childhood as well. The aim of the study was to evaluate blood pressure values in children with adenoid or tonsillar hypertrophy and sleep-related breathing disorders such as snoring or apnoea. Material and methods: Fifty-one children participated in the study (17 girls and 34 boys). Anthropometric measurements (body height and weight, body mass index, waist and hip circumference) and blood pressure values were analysed. The intensity of sleep-related breathing disorders was evaluated using a questionnaire administered to the children’s parents. The results obtained were compared to normative values established by a Polish population study (OLAF). Results: Children from the study group have body dimensions comparable with those of the whole children population. Blood pressure in the children from the study group is also within normal range, but in boys we found it to be slightly higher than in girls by comparing the Z-score values. Conclusions: We did not confirm the hypothesis that children who snore due to adenoid/tonsillar hypertrophy who were qualified to surgery had hypertension in comparison to the whole population of Polish children. However, it was observed that snoring had a greater impact on boys’ blood pressure.
Wprowadzenie: Zaburzenia oddychania podczas snu u osób dorosłych wpływają niekorzystnie na układ krążenia, m.in. sprzyjają rozwojowi nadciśnienia. Wiele danych z literatury potwierdza tezę, że zespół zaburzeń oddychania w trakcie snu może zwiększać ryzyko rozwoju nadciśnienia tętniczego również w wieku dziecięcym. Celem przedstawionej pracy było określenie wysokości ciśnienia tętniczego u dzieci z przerostem układu limfatycznego nosogardła i zaburzeniami oddychania w czasie snu pod postacią chrapania lub bezdechów. Materiał i metody: Badaniem objęto 51 dzieci (17 dziewcząt i 34 chłopców). Analizie poddano wyniki pomiarów antropometrycznych (wysokość i masa ciała, wskaźnik masy ciała, obwód talii i bioder) oraz ciśnienia tętniczego. Stopień zaburzeń oddychania oceniono za pomocą ankiety zbieranej z rodzicami dzieci. Uzyskane wyniki odniesiono do norm uzyskanych w polskim badaniu populacyjnym (OLAF). Wyniki: Z pomiarów antropometrycznych wynika, że dzieci z badanej grupy mają wymiary ciała porównywalne z ogólną populacją dziecięcą. Ciśnienie tętnicze tych dzieci również jest prawidłowe, ale u chłopców nieco wyższe (z uwzględnieniem Z-score) niż u dziewczynek. Wnioski: Biorąc pod uwagę uzyskane w badaniu rezultaty, nie można potwierdzić hipotezy, że dzieci chrapiące z powodu przerostu tkanki limfatycznej, kwalifikowane do leczenia operacyjnego, mają nieprawidłowe wartości ciśnienia tętniczego w odniesieniu do populacji dzieci polskich. Zaobserwowano natomiast, że chrapanie wywiera większy wpływ na wysokość ciśnienia u chłopców.

Źródło:

Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2015, 11, 1; 95-103
1734-1531
2451-0742

Pojawia się w:

Pediatria i Medycyna Rodzinna

Dostawca treści:

Biblioteka Nauki

/5

Artykuł

Zmień widok

• na półce