Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Roman, Bartłomiej" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 30
Tytuł:
Terapia zajęciowa a aktywizacja osób w domach pomocy społecznej
Occupational therapy and activation of persons in nursing homes
Autorzy:
Kirylenko, Marta
Roman, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/2168601.pdf
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Tematy:
terapia zajęciowa
dom pomocy społecznej
aktywność
aktywizacja
occupational therapy
nursing home
activity
activation
Opis:
Ustawa o pomocy społecznej z 12 marca 2004 roku precyzuje, że osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, nie mogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej. Usługi opiekuńcze realizowane na terenie placówki polegają na: udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych, pielęgnacji, niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych. Jednym z podstawowych zagadnień związanych z prowadzeniem domów pomocy społecznej jest problem aktywizacji jej mieszkańców. Odgrywa ona szczególną rolę w poprawie jakości życia podopiecznego.
The Social Assistance Act of 12 March, 2004 stipulates that a person requiring full time care because of age, illness or disability, not being able to function independently in daily life, who cannot be provided the necessary assistance in the care of daily living, has the right to be placed in the nursing home. Nursing services implemented in the facility consist of: providing assistance in basic activities of daily life, nursing, necessary assistance in dealing with personal care matters. One of the basic aspects related to the running of nursing homes is the problem of activation of its residents. It plays a special role in improving the quality of life of the resident.
Źródło:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi; 53-64
9788394480110
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zdrowa żywność jako czynnik sprzyjający realizacji kulturoterapii na obszarach wiejskich
Healthy food as propitious factor of realization culture therapy on rural areas
Autorzy:
Sawośko, Karolina
Roman, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/2168611.pdf
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Tematy:
kulturoterapia
kultura
terapia
wieś
Pomoc Społeczna
culture therapy
culture
therapy
village
Social assistance
Opis:
Celem niniejszego opracowania jest ukazanie możliwości rozszerzenia oferty w ramach kulturoterapii na obiekty pozaszpitalne. W pracy przedstawiono możliwość prowadzenia kulturoterapii w środowisku wiejskim, która wiąże się ze zdrową żywnością jaka występuje na wsi, a także opisano procedury oraz tajniki kuchni wiejskiej i sporządzanych w niej dań. Następnie ukazano realizowanie kulturoterapii w Domach Pomocy Społecznej.
The aim of this article is showing the possibilities of extending the offer within culture therapy objects outside the hospital. The paper presents the possibility of conducting culture therapy in rural areas, which is associated with healthy food that exists in the country, and also describes the procedures and the secrets of the country kitchen and prepared her dishes. Then the realization culture therapy shown in the Houses of Social Welfare.
Źródło:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi; 198-211
9788394480110
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ratownictwo wodne
Autorzy:
Roman, Antoni
Roman, Bartłomiej
Kosiński, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/books/2193805.pdf
Data publikacji:
2017-11-06
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
„Na wieczną rzeczy pamiątkę”, „Słowa ulatują, pisma pozostają” „Wszystko przemija, jak dźwięk - prócz wspomnień” Ratownictwo wodne - to wyspecjalizowana dziedzina aktywności społecznej zajmująca się szeroko rozumianym bezpieczeństwem osób przebywających na obszarach wodnych. Cele swe osiąga przez organizowanie działań prewencyjnych (zapobiegawczych, propagandowych), a także w razie nieszczęścia - organizowanie i udzielanie pomocy osobom, które uległy wypadkowi w wodzie lub nad wodą (tj. nagłemu zdarzeniu, które wystąpiło podczas pływania, kąpania, uprawiania sportów wodnych lub korzystania z innych form rekreacji, z możliwym następstwem w postaci naruszenia czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia), bądź są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na obszarze wodnym. Osobą uprawnioną do prowadzenia specjalistycznych działań w zakresie ratownictwa wodnego jest ratownik wodny lub instruktor ratownictwa wodnego. Tytuły te zostały unormowane prawnie na mocy Ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 O bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych oraz Rozporządzenia Ministra Spraw wewnętrznych z dnia 21 czerwca 2012 w sprawie szkoleń w ratownictwie wodnym. Szkolenie i egzamin na stopień ratownika wodnego i instruktora ratownictwa wodnego mogą przeprowadzać podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego, powoływane za zgodą Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Jednym z takich podmiotów jest Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących (w skrócie: TZTiRT), powstałe 30 września 1993 na postawie postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Białymstoku I Wydział Cywilny. W ramach struktur organizacyjnych TZTiRT działa Niepubliczna Placówka Doskonalenia Nauczycieli„ Edukacja, Wychowanie i Bezpieczeństwo). Kiedy 45 lat temu otrzymałem tytuł „Ratownika Roku”, dla mnie sprawą najważniejszą było czynić wszystko, aby ludzie nie tracili życia przez utonięcia. Jest to wielkie nieszczęście i koszt społeczny ale również narażanie zdrowia i życia osób niosących pomoc - ratowników wodnych. Przez okres służby ratowniczej nigdy nie byłem zmuszony do ratowania tonących (chociaż nadal utrzymuję aktywność w pracy ratownika na plaży i instruktora ratownictwa wodnego, prowadząc kursy szkoleniowe z ratownictwa wodnego) i dlatego zostałem nazwany „Ratownikiem od zapobiegania”. Moje przesłanie dla innych brzmi: organizować pracę ratownika wodnego i pełnić dyżur ratowniczy, a przede wszystkim aktywnie działać na rzecz profilaktyki tonięć w taki sposób, aby ludzie nie tonęli. (w myśl zasady „Więcej potu, niż krwi przelanej w boju”). Idea mojego wystąpienia w 1988 na konferencji w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, żeby więcej czasu poświęcać profilaktyce tonięć, niż „gaszeniu pożarów” jest nadal aktualna. Trzeba z przykrością stwierdzić, że profilaktyka tonięć nie jest realizowana w sposób kompleksowy i całoroczny, lecz sporadycznie w formie akcyjnej. Książka posiada charakter wielopłaszczyznowy, interdyscyplinarny. Ratownik wodny jest funkcjonariuszem publicznym, pracuje wśród ludzi i dlatego, w wykonywaniu obowiązków oraz w poszukiwaniu sojuszników musi odznaczać się kompetencją i znajomością wielu zagadnień, np. zdrowia, ekologii, nauczania pływania itp. Powinien być dobrze przygotowany by sprostać ludzkim problemom i wątpliwościom. Książką mogą być zainteresowani: uczestnicy szkoleń na ratownika wodnego i instruktora ratownictwa wodnego, osoby zajmujące się problematyką aktywnego wypoczynku nad wodą, studenci uczelni medycznych, kultury fizycznej, rekreacji i turystyki, uczniowie szkół kadetów, a także pracownicy i instruktorzy służb mundurowych.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Bezpieczeństwo nad wodą w terapii zajęciowej
Near water safety in occupational therapy
Autorzy:
Szymkowski, Łukasz
Szymkowski, Piotr
Roman, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/2168603.pdf
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Tematy:
terapia zajęciowa
bezpieczeństwo
profilaktyka tonięć
occupational therapy
safety
drowning prevention
Opis:
Zajęcia terapeutyczne odbywają się w pomieszczeniach lub w terenie, w tym nad wodą. Podstawowym warunkiem ich realizacji jest bezpieczeństwo. Po to aby podopieczni czuli się bezpiecznie, przeprowadzane są zajęcia z zakresu profilaktyki tonięć tj. wszelkiego rodzaju pogadanki, prelekcje i konkursy.
Therapeutic classes take place indoors or in the field, including water. The basic condition for their realisation is safety. For their safety, there are made some activities for the prevention of drowning. Examples are any kind of talks, lectures and competitions.
Źródło:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi; 77-84
9788394480110
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Psychologiczne aspekty rehabilitacji osób z niepełnosprawnością przez ergoterapię i kulturoterapię w turystyce wiejskiej
Psychological aspects of rehabilitation of person with disabilities by ergotherapy and culturetheraphy in rural tourism.
Autorzy:
Kamińska, Anna
Ostrowska, Daria
Roman, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/2168608.pdf
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Tematy:
percepcja
plastyczność mózgu
ekspresja terapeutyczna
głuchoniewidomi
niepełnosprawni
perception
plasticity of the brain
the expression of therapeutic
deaf - blind
disabled
Opis:
W artykule przedstawiono psychologiczne aspekty rehabilitacji osób niepełnosprawnych przez wykorzystanie w turystyce zdrowotnej na wsi metod stosowanych w terapii zajęciowej. W analizie wykorzystano badania ankietowe przeprowadzone w grupie 20 - osobowej (połowa kobiet) w wieku od 23 do 80 lat zamieszkałych w województwie podlaskim. Wszystkie osoby były w różnym stopniu głuchonieme z jednoczesnym uszkodzeniem wzroku i słuchu. Badania wykazały, że ankietowani chętnie wzięliby udział w różnych aktywnościach z zakresu terapii zajęciowej podczas pobytu w gospodarstwie agroturystycznym. Turystyka zdrowotna na wsi oparta na ergoterapii i arteterapii jest w stanie stworzyć zespół atrakcyjnych, specjalistycznych i konkurencyjnych produktów dostosowanych do potrzeb ludzi w różnym wieku z różnymi potrzebami i schorzeniami. Zajęcia terapeutyczne wpływają na zwiększenie zakresu samodzielności i zaradności życiowej, wdrażają do aktywności fizycznej i umysłowej, wspomagają rozwój osobowości, pomagają w nabywaniu nowych umiejętności oraz rozwija zainteresowania odbiorców.
The article presents psychological aspects of rehabilitation of people with disabilities, by the use of methods used in occupational therapy, in health tourism in the countryside. The analysis used a survey carried out in a group of 20 people (half women), aged 23 to 80 years living in Podlasie. All the interviewees were with deficits of eyesight and hearing (deaf - blind). Studies have shown that respondents would willingly take part in various activities in the field of occupational therapy, while staying on a farm. Health tourism in the country based on ergotherapy and art therapy, would create a range of attractive, specialistic and competitive products, tailored to the needs of people of different age with different needs and illnesses. Therapeutic classes increase the range of self-reliance and resourcefulness, implement physical and mental activity, support the development of personality, help in the acquisition of new skills and develope the interests of the target group.
Źródło:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi; 138-147
9788394480110
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ratownictwo wodne
Autorzy:
Roman, Antoni
Roman, Bartłomiej
Roman, Kamil
Kosiński, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/books/2194443.pdf
Data publikacji:
2018-09-30
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
„Na wieczną rzeczy pamiątkę”, „Słowa ulatują, pisma pozostają” „Wszystko przemija, jak dźwięk - prócz wspomnień” Ratownictwo wodne - to wyspecjalizowana dziedzina aktywności społecznej i pasja ludzka, zajmująca się szeroko rozumianym bezpieczeństwem osób przebywających na obszarach wodnych. Cele swe osiąga przez organizowanie działań prewencyjnych (zapobiegawczych, propagandowych), a także w razie nieszczęścia - organizowanie i udzielanie pomocy osobom, które uległy wypadkowi w wodzie lub nad wodą (tj. nagłemu zdarzeniu, które wystąpiło podczas pływania, kąpania, uprawiania sportów wodnych lub korzystania z innych form rekreacji, z możliwym następstwem w postaci naruszenia czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia), bądź są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na obszarze wodnym. Osobą uprawnioną do prowadzenia specjalistycznych działań w zakresie ratownictwa wodnego jest ratownik wodny lub instruktor ratownictwa wodnego. Tytuły te zostały unormowane prawnie na mocy Ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 O bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych oraz Rozporządzenia Ministra Spraw wewnętrznych z dnia 21 czerwca 2012 w sprawie szkoleń w ratownictwie wodnym. Szkolenie i egzamin na stopień ratownika wodnego i instruktora ratownictwa wodnego mogą przeprowadzać podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego, powoływane za zgodą Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Jednym z takich podmiotów jest Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących (w skrócie: TZTiRT), powstałe 30 września 1993 na postawie postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Białymstoku I Wydział Cywilny. W ramach struktur organizacyjnych TZTiRT działa Niepubliczna Placówka Doskonalenia Nauczycieli „Edukacja, Wychowanie i Bezpieczeństwo). Kiedy 45 lat temu otrzymałem tytuł „Ratownika Roku”, dla mnie sprawą najważniejszą było czynić wszystko, aby ludzie nie tracili życia przez utonięcia. Jest to wielkie nieszczęście i koszt społeczny ale również sytuacja narażania zdrowia i życia osób niosących pomoc - ratowników wodnych. Osobistym szczęściem jest to, że przez okres służby ratowniczej nigdy nie byłem zmuszony do ratowania tonących (chociaż nadal utrzymuję aktywność w pracy ratownika na plaży i instruktora ratownictwa wodnego, prowadząc kursy szkoleniowe z ratownictwa wodnego) i dlatego zostałem nazwany „Ratownikiem od zapobiegania”. Moje doświadczenie i przesłanie dla innych brzmi: organizować pracę ratownika wodnego i pełnić dyżur ratowniczy, a przede wszystkim aktywnie działać na rzecz profilaktyki tonięć w taki sposób, aby ludzie nie tonęli (w myśl zasady „Więcej potu, niż krwi przelanej w boju”). Idea mojego wystąpienia w 1988 na konferencji w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, żeby więcej czasu poświęcać profilaktyce tonięć, niż „gaszeniu pożarów” jest nadal aktualna. Trzeba z przykrością stwierdzić, że profilaktyka tonięć nie jest realizowana w sposób kompleksowy i całoroczny, lecz sporadycznie w formie akcyjnej. Obszerny materiał, zawarty w książce został ujęty w sposób holistyczny, całościowy i posiada charakter wielopłaszczyznowy, interdyscyplinarny. Ratownik wodny to osobowość i swoisty aktor pracujący na scenie, na stanowisku, którym jest kąpielisko lub pływalnia. Jest funkcjonariuszem publicznym, działa wśród ludzi, będąc przez nich oceniany i dlatego, w wykonywaniu swych obowiązków, powinności oraz w poszukiwaniu sojuszników w miejscu pracy musi odznaczać się kompetencją i znajomością wielu zagadnień, np. zdrowia, ekologii, nauczania pływania itp. Powinien być dobrze przygotowany, aby sprostać ludzkim problemom i wątpliwościom. Książką mogą być zainteresowani: uczestnicy szkoleń na ratownika wodnego i instruktora ratownictwa wodnego, osoby zajmujące się problematyką aktywnego wypoczynku nad wodą, studenci uczelni medycznych, kultury fizycznej, rekreacji i turystyki, uczniowie szkół kadetów, a także pracownicy, instruktorzy, studenci i uczniowie służb mundurowych. Stanowi ona podstawowy materiał do przygotowania i prowadzenia zajęć dydaktycznych oraz źródło wiedzy, niezbędnej do przypomnienia w przygotowaniach do pracy zawodowej lub społecznej przed sezonem letnim.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Zabawkarstwo ludowe w ergoterapii
Folk toy crafting in ergo therapy
Autorzy:
Roman, Antoni
Roman, Izabela
Roman, Bartłomiej
Grabcewicz, Zoja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/2167487.pdf
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Tematy:
terapia zajęciowa
ergoterapia
zabawkarstwo ludowe
occupational therapy
ergo therapy
folk toy crafting
Opis:
Terapia zajęciowa ma szerokie zastosowanie w medycynie, w leczeniu, usprawnianiu ludzi. Zajęcie (zajęcie się czymś pożytecznym) jest najlepszym naturalnym lekarzem (lekarstwem) i podstawą szczęścia człowieka. Dotyczy to zainteresowań, hobby, które możemy rozwijać w środowisku wiejskim. Jedną z takich przyjemności jest własnoręczne wykonywanie zabawek, w tym zabawek ludowych. Spełniają one nie tylko rolę dydaktyczną, wychowawczą, opiekuńczą i leczniczą, lecz także odgrywają zadanie leczenia zabawą z uśmiechem. Twórczość zabawkarska dzieci to przykład działań ergoterapeutycznych tj. terapii przez pracę.
Occupational therapy is widely used in medicine and in rehabilitation of people. Occupation - (addressing something useful) is the best natural medicine and the basis for human happiness. This applies to interests, hobbies that we can develop in the rural environment. One such pleasure is a handcrafted toys production, including folk toys. They meet not only the role of teaching, educational, caring and healing, but also play a task to treat with fun with a smile. Children’s toy creativity is an example of ergotherapetic actions, meaning therapy through work.
Źródło:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi; 172-186
9788394480110
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z wodą nie ma żartów
Autorzy:
Roman, Antoni
Roman, Bartłomiej
Roman, Kamil
Roman, Michał
Kosiński, Robert
Kędzierski, Leszek
Kosendiak, Aureliusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/books/2195073.pdf
Data publikacji:
2022-10-28
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
Ludzie przez cały rok korzystają z uroków i dobrodziejstw wody (spacery i wypoczynek nad wodą, uprawianie letnich i zimowych sportów wodnych, łowienie ryb, całoroczne uczestnictwo w sportach ekstremalnych w wodzie, jazda na łyżwach na otwartych zbiornikach wodnych oraz tzw. morsowanie). Woda stanowi ważny środek terapeutyczny - jest lekiem i znajduje zastosowanie w kinezyterapii. Może sprawić wiele radości i przyjemności, ale staje się groźna i niebezpieczna, kiedy wskutek tonięcia doprowadza do utraty zdrowia lub życia. Tonięcie - to rozstrój zdrowia zachodzący gwałtownie lub po-woli podczas dostawania się wody do organizmu ludzkiego, głównie do układu oddechowego. Jest to proces umierania w wodzie, a mówiąc obrazowo: „następuje wyłączanie się poszczególnych żarówek na pro-menadzie”. W ostateczności następuje utonięcie, czyli śmierć w wodzie, w wyniku zalania dróg oddechowych (ust i otworów nosowych). Innym przypadkiem śmierci w wodzie jest utopienie, tj. opadnięcie na dno wody zwłok ludzkich, gdy zgon nastąpił przed dostaniem się wody do dróg oddechowych. Główną przyczyną tonięcia, która może doprowadzić do śmierci w wodzie jest zazwyczaj niski poziom świadomości zagrożeń, a przy tym pewność i brak pokory wobec żywiołu, jakim jest woda. Są osoby, które nie doceniają wartości danego życia, postępują nieracjonalnie i z tego powodu powstają nieszczęścia. Środowisko wodne stanowi dobrodziejstwo dla człowieka, ale nie wybacza osobom nierozsądnym. Dopiero po tragedii („Polak mądry po szkodzie”) - tylko na chwilę, następuje moment refleksji, zastanowienia - jednostka ludzka odzyskuje rozsądek. Jednak wraz z nastaniem gorącego lata pojawiają się kolejne wypadki śmiertelne w wodzie. Tę trudną sytuację może przerwać jedynie permanentne, ustawiczne i powszechne kształtowanie świadomości, w tym kultury przebywania i korzystania z uroków wody. Podstawą kształtowania prawidłowych postaw i zachowań nad wodą, ograniczających ilość utopień powinny być sprawne i skuteczne programy edukacyjno-wychowawcze, zbudowane nie na blokach przedmiotowych, lecz na zagadnieniach problemowo-praktycznych. Propagowaniem bezpiecznego wypoczynku nad wodą i popularyzacją bezwypadkowej służby ratowniczej zajmuje się od 30 lat Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących w Białymstoku. Realizowane są takie inicjatywy, jak: 1. przeprowadzanie całorocznych kampanii „Poprawa bezpieczeństwa nad wodą” w kategoriach: - działalność kreatywna i przedsiębiorcza „Mistrz racjonalizacji” - budowa i wyposażenie bezpiecznego kąpieliska oraz racjonalizacja osobistego sprzętu ratowniczego, - zdobywanie uprawnień „Animator bezpiecznych gier, zabaw i konkursów nad wodą”, - filmy i zdjęcia poglądowe „Niebezpieczne i bezpieczne zachowania nad wodą”, - mapa niebezpiecznych, „dzikich” miejsc kąpieli i kąpielisk strzeżonych, - opracowanie gier planszowych, krzyżówek, łamigłówek, zagadek, re-busów, szyfrogramów, zgaduj-zgaduli pod hasłem „Bezpiecznie nad wodą przez cały rok”. 2. przeprowadzanie całorocznych kampanii: „Wszyscy na wodę, każdy chce być pływakiem, a dobry pływak - ratownikiem”, a w tym: - nauczanie i doskonalenie pływania wraz ze zdobywaniem odznaki „Już pływam” i „Dowodu pływaka”, - organizowanie szkoleń i zdobywanie uprawnień ratowniczych i instruktorskich w ratownictwie wodnym, 3. przeprowadzanie zawodów pływackich dla dzieci i młodzieży, w tym osób niepełnosprawnych, 4. przeprowadzanie zawodów w ratownictwie wodnym i medycznym dla dzieci i młodzieży, w tym osób niepełnosprawnych, 5. przeprowadzanie konkursów plastyczno-literackich „Bezpiecznie nad wodą przez cały rok”, 6. przeprowadzanie spotkań edukacyjnych w przedszkolach, szkołach podstawowych i średnich, uczelniach, zakładach pracy, na pływalniach i kąpieliskach, 7. popularyzacja idei bezpiecznego wypoczynku nad wodą wśród dzieci, młodzieży, studentów oraz zachęcanie do działalności publicystycznej w ramach organizowanych konferencji, forów i kongresów, 8. opracowanie i popularyzacja gier komputerowych „bezpieczny wypoczynek nad wodą”, 9. działalność publicystyczna w książkach, prasie, radiu, telewizji, na stronach internetowych, forach społecznościowych w zakresie bezpiecznego wypoczynku nad wodą, 10. organizacja bezpiecznych spływów kajakowych z instruktażem dla dzieci, młodzieży, osób dorosłych, w tym seniorów i osób niepełno-sprawnych, 11. współpraca z organizacjami pozarządowymi i fundacjami, szkoła-mi, w tym uczelniami, instytucjami państwowymi i samorządowymi oraz zakładami pracy, zajmującymi się problematyką bezpiecznego wypoczynku nad wodą, 12. uczestnictwo w opracowaniu strategii bezpiecznego wypoczynku nad wodą na terenie samorządów, 13. opracowanie z władzami samorządowymi planów zabezpieczenia i monitoringu kąpielisk oraz bezpiecznej pracy ratowników wodnych, 14. organizowanie i otwieranie certyfikowanych bezpiecznych kąpielisk, 15. opracowywanie, recenzowanie i wydawanie prac naukowych i dydaktyczno-wychowawczych dotyczących rozwiązywania problemów bezpiecznego wypoczynku nad wodą, 16. realizacja akcji sprzątania kąpielisk, rzek, jezior, morza „Czyste środowisko wodne” oraz uczestnictwo w akcji „Sprzątanie świata” oraz akcji „Sprzątamy dla Polski”, 17. opracowanie, udoskonalanie i wdrożenie autorskich programów szkoleń na ratownika wodnego i instruktora ratownictwa wodnego, jako osób pełniących służbę ratowniczą i jednocześnie będących animatorami oraz realizatorami bezpiecznych gier, zabaw i konkursów nad wodą, 18. opracowanie, udoskonalanie i wdrożenie autorskiego programu szkoleniowego na instruktora sportu - specjalność nauczanie pływania, 19. organizowanie spotkań z zasłużonymi ratownikami wodnymi i z długoletnią służbą ratowniczą, 20. organizowanie konkursów „Ratownik roku”. 21. organizacja akcji „Zdrowy styl życia nad wodą”. 22. wychowanie patriotyczne podopiecznych.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Po pierwsze zapobieganie tonięciom
Autorzy:
Roman, Antoni
Roman, Bartłomiej
Roman, Kamil
Roman, Michał
Gierasimiuk, Tomasz
Kosiński, Robert
Kędzierski, Leszek
Kosendiak, Aureliusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/books/2195014.pdf
Data publikacji:
2023-01-08
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
Książka Antoniego Romana „Po pierwsze zapobieganie tonięciom” przedstawia podstawowe zagadnienia dotyczące problematyki bezpieczeństwa nad wodą, zapobiegania tonięciom i prawidłowego reagowania na nieszczęśliwe wypadki w wodzie. Wskazuje na określone procedury, inaczej reguły postępowania podczas wypoczynku nad wodą oraz postępowanie (rodzaj czynności) w trudnych dla człowieka sytuacjach przez posiadanie awaryjnych planów, algorytmów działania. Wdrażanie procedur odbywa się na poziomie świadomości, w sercach i umysłach jednostki ludzkiej, a także dokonuje się w kształtowaniu poprawnych relacji, stosunków międzyludzkich. Tego typu kwestie należy solidarnie, w sposób zdeterminowany i zmobilizowany urzeczywistniać w społeczeństwie, aby ograniczać rosnącą liczbę utonięć. Pozycja książkowa stanowi również swoisty rodzaj przewodnika pływackiego, adresowanego do szerokiego kręgu osób, zarówno do tych, którzy chcą samodzielnie nauczyć się pływać stylowo, a nie tylko utrzymywać się na wodzie, do tzw. „samouków”, jak też dla pływaków zmierzających doskonalić technikę. Treści i wskazówki w niej zawarte, wynikające z wieloletniego doświadczenia autora mogą być pomocne instruktorom oraz trenerom prowadzącym zajęcia z nauczania i doskonalenia pływania, nauczycielom wychowania fizycznego, instruktorom rehabilitacji ruchowej, wychowawcom i kierownikom wypoczynku kolonijnego, a także ratownikom wodnym i instruktorom ratownictwa wodnego. Pracę wzbogacają ilustracje magistra sztuki Małgorzaty Ewy Roman (MER).
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Ratownictwo wodne w systemie bezpieczeństwa publicznego
Autorzy:
Roman, Antoni
Roman, Bartłomiej
Roman, Kamil
Roman, Michał
Gierasimiuk, Tomasz
Kosiński, Robert
Kędzierski, Leszek
Kosendiak, Aureliusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/books/2162866.pdf
Data publikacji:
2022-09-30
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
Gwarancje bezpieczeństwa osobistego, finansowego, własnościowego i informacyjnego, w tym cybernetycznego i antyterrorystycznego stanowią jedną z podstawowych potrzeb człowieka. Pojęcie bezpieczeństwa ujawnia się we wszystkich dziedzinach aktywności człowieka. Daje ono gwarancje przetrwania (egzystencji) i swobody inaczej wolności w realizacji własnych celów. Redukuje ryzyko oraz przeciwdziała (zapobiega i przeciwstawia się) różnego rodzaju zagrożeniom. Bezpieczeństwo publiczne i prywatne gwarantują zgodnie z Konstytucją powołane do tego instytucje rządowe i samorządowe, organizacje pozarządowe i firmy. Mają one na celu ochronę życia i zdrowia osób oraz ich mienia na poziomie lokalnym, regionalnym, krajowym i międzynarodowym. Osobą uprawnioną do prowadzenia specjalistycznych działań w zakresie ratownictwa wodnego jest ratownik wodny lub instruktor ratownictwa wodnego. Tytuły te zostały unormowane prawnie na mocy Ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 O bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych oraz Rozporządzenia Ministra Spraw wewnętrznych z dnia 21 czerwca 2012 w sprawie szkoleń w ratownictwie wodnym. Ratownik wodny czy też instruktor ratownictwa wodnego to swoiści „aktorzy” na scenie teatralnej, którzy odgrywają bardzo ważne role społeczne, w tym zawodowe. Ich sceną jest stanowisko pracy na plaży, pływalni lub kursach szkoleniowych. Do wypełniania ról aktorskich trzeba każdorazowo solid-nie się przygotować oraz uczciwie i odpowiedzialnie wykonywać swoje obowiązki. Pomagają im w tym autorytety. m zespół) - bo to porażka zawodowa. Ratownik wodny to także animator gier, konkursów i zabaw nad wodą, Grupą społeczną szczególnie narażoną na tonięcie są dzieci bez opieki, osoby spożywające napoje alkoholowe oraz jednostki wykazujące się bezmyślności, brawurą i głupotą. Aby temu zapobiec, ratownik powinien utrzymywać bezpieczne warunki przebywania osób w środowisku wodnym i gotowość operacyjną sprzętu ratowniczego oraz obserwować wyznaczony obszar wodny, niezwłoczne reagować na każdy sygnał wzywania pomocy i podejmować akcję ratowniczą. W wolnej chwili może organizować gry, konkursy i zabawy dzieciom. W książce przedstawiono atrakcyjne i bezpieczne propozycje spędzania czasu wolnego, które pozwolą przenieść się w przeszłość. Książką mogą być zainteresowani: uczestnicy szkoleń na ratownika wodnego i instruktora ratownictwa wodnego, osoby zajmujące się problematyką aktywnego wypoczynku nad wodą, studenci uczelni medycznych, kultury fizycznej, rekreacji i turystyki, uczniowie szkół kadetów, a także pracownicy, instruktorzy, studenci i uczniowie służb mundurowych. Stanowi ona podstawowy materiał do przygotowania i prowadzenia zajęć dydaktycznych oraz źródło wiedzy, niezbędnej do przypomnienia w przygotowaniach do pracy zawodowej lub społecznej przed sezonem letnim. W pracy przyjęto metodę kształcenia w oparciu o bloki problemowe a nie jak dotychczas - bloki przedmiotowe. Licząc się z zapotrzebowaniem społecznym na tego typu informację, książka ułatwi pełne zrozumienie roli ratownictwa wodnego w życiu codziennym i jego powiązań w systemie bezpieczeństwa publicznego, oraz pracy edukacyjnej i wychowawczej. Mam nadzieję, że nowe, kompleksowe wydanie pod-ręcznika spotka się z życzliwym przyjęciem grona odbiorców.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Terapia zajeciowa jako innowacyjna forma turystyki zdrowotnej na wsi
Autorzy:
Roman, Michał
Roman, Antoni
Krzyżanowska, Krystyna
Roszkowska-Mądra, Barbara
Hermanowicz, Adam
Sokolova, Sofiia
Jaska, Ewa
Banasiuk, Joanna
Roman, Bartłomiej
Data publikacji:
2016-06-06
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
Turystyka wiejska, tak jak każda inna forma aktywnego wypoczynku (regeneracji sił fizycznych i psychicznych, inaczej umysłowych) poza miejscem stałego zamieszkania i pracy w czasie wolnym jest oparta na trzech filarach: -kontakcie z przyrodą, -obcowaniu z kulturą (w obrębie której występuje sztuka) i spotkaniach ze społecznością lokalną, -usprawnianiu, w tym rehabilitacji organizmu ludzkiego w aspekcie fizycznym, psychicznym i społecznym w ramach szeroko rozumianego pojęcia „zdrowie”, określonego przez WHO. Z tego wynika, że na wsi realizowana jest turystyka przyrodnicza, kulturowa i zdrowotna. Jak dotąd pobyt w środowisku wiejskim oparty na zasadach 3S (słońce, morze, piasek) został wzbogacony o wartości i atrakcje turystyczne w postaci 3E (rozrywka, przeżywanie i emocje, a także kształcenie i wychowanie), przy jednoczesnym zwróceniu uwagi na kwestie zdrowotne, poprawy zdrowia podczas choroby, rekonwalescencji lub niepełnosprawności oraz podnoszenia sprawności organizmu osoby zdrowej. Leczenie indywidualne, grupowe lub zbiorowe osób (poza praktyką lekarską) w zakresie usprawniania i aktywizacji w sferze fizycznej, psychicznej i społecznej oraz motywowania do podejmowania określonych czynności i działań odbywa się podczas terapii zajęciowej nie tylko w szpitalach, ośrodkach rehabilitacyjnych, sanatoriach, prewentoriach, domach pomocy społecznej, warsztatach terapii zajęciowej, lecz także podczas turnusów rehabilitacyjnych (zdrowotnych) w obiektach turystycznych na wsi. Wypoczynek w ciszy, spokoju i w naturalnym otoczeniu człowieka wraz z uszlachetnianiem zdrowia przez terapię zajęciową, realizowaną w środowisku może stanowić innowacyjną ofertę turystyki zdrowotnej na wsi. Do realizacji zadań terapii zajęciowej w ramach turystyki wiejskiej potrzebne są uporządkowane opracowania metodyczne, których brakuje. Niezbędne staje się zatem zorganizowanie konferencji naukowo-praktycznej, która umożliwi rozwiązanie w jakimś stopniu tego problemu.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Kreatywność i przedsiębiorczość w ergoterapii i kulturoterapii a turystyka zdrowotna na wsi
Autorzy:
Roman, Antoni
Mantur, Maria
Lukin, Siarhei
Roszkowska-Mądra, Barbara
Hermanowicz, Adam
Karpowicz, Joanna
Roman, Bartłomiej
Banasiuk, Joanna
Goc, Mateusz
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
Leczenie i usprawnianie osób chorych, niepełnosprawnych, niesamodzielnych lub niedostosowanych społecznie może być farmakologiczne i (lub) bezlekowe tj. za pomocą terapii zajęciowej. Prowadzenie zajęć terapeutycznych przekłada się na ograniczenie negatywnych postaw i zachowań społecznych, zmniejszenie stopnia kalectwa i liczby osób niezdolnych do pracy oraz przyspiesza ich powrót do zdrowia i aktywności społecznej, w tym zawodowej. Podnosi sprawność zatrudnionych, inaczej wydajność pracy, co jest ważne nie tylko z punktu widzenia jednostki ludzkiej, lecz także gospodarki. Terapia zajęciowa wywodzi się od słów: grec. therapeuéin – opiekować się kimś, troszczyć się o kogoś oraz leczyć i ang. therapy – postępowanie lecznicze wpływające na samopoczucie jako jeden ze wskaźników zdrowia bez użycia środków farmakologicznych lub ingerencji chirurgicznej wobec osób, które źle się czują pod względem fizycznym, psychicznym i są niedostosowane (nieprzystosowane) społecznie. To specjalistyczne i zorganizowane działania i czynności, prowadzone przez terapeutę zajęciowego mają na celu osiągnięcie pełnej sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej oraz ogólnej aktywności, zadowolenia, satysfakcji oraz radości z życia. Dotyczy ona stosowania różnego rodzaju zajęć opartych na pracy fizycznej i wysiłku intelektualnym jako elementów leczenia i usprawniania organicznego (fizycznego, biologicznego), psychicznego i społecznego, a także zapobieganie bezczynności i nudzie przez zachęcanie do aktywności oraz umożliwienie korzystnego, aktywnego i przyjemnego spędzenia czasu wolnego. Zajęcia tego typu powinny być dostosowane do zainteresowań, możliwości, wieku i potrzeb osoby podopiecznej. Pojęcie terapii zajęciowej jest szersze w stosunku do rewalidacji i resocjalizacji. Wcześniej terapia zajęciowa była stosowana w lecznictwie psychiatrycznym. Obecnie stanowi ona jeden z działów rehabilitacji leczniczej w szpitalach, sanatoriach, prewentoriach i ośrodkach rehabilitacyjnych. Prowadzi się ją w różnych formach, przy zastosowaniu określonych metod, technik i środków w domach pomocy społecznej, warsztatach terapii zajęciowej, dziennych domach pobytu osób niepełnosprawnych, w żłobkach i przedszkolach, dziennych oddziałach psychiatrycznych, oddziałach odwykowych w zakresie terapii uzależnień, domach opieki osób starszych, klubach seniora, domach dziecka, środowiskowych świetlicach socjoterapeutycznych, zakładach opieki leczniczej, szkolnych ośrodkach wychowawczych i szkolnych gabinetach terapii pedagogicznej oraz w hospicjach. Jak dotąd przedmiotem zainteresowania są głównie osoby chore, niepełnosprawne i niesamodzielne, które dzięki terapii zajęciowej usprawnia się pod względem fizycznym i psychicznym oraz stwarza się im możliwości dostosowania społecznego, powrotu do pracy zawodowej lub wyboru zawodu. Zbyt mało uwagi poświęca się usprawnianiu ludzi zdrowych, w tym sportowców oraz osób z „wypaleniem zawodowym” np. nauczycieli, menedżerów i robotników, a także jednostek silnie znerwicowanych wśród takich grup zawodowych jak policjanci, strażacy, ratownicy wodni i medyczni czy pracownicy służby więziennej. Należy zauważyć, że terapię zajęciową można również realizować w obrębie turystyki zdrowotnej na wsi. Wypoczynek w ciszy, spokoju i w naturalnym otoczeniu człowieka, połączony z uszlachetnianiem zdrowia przez terapię zajęciową może stanowić innowacyjną ofertę pobytu w środowisku wiejskim. Obecnie jest on oparty na zasadach 3S (słońce, morze, piasek), wzbogacony o inne wartości i atrakcje w postaci 3E (rozrywka, przeżywanie i emocje, a także kształcenie, wychowanie i opieka). W programie pobytowym brakuje aspektów zdrowotnych, poprawy zdrowia podczas choroby, rekonwalescencji, niepełnosprawności lub niesamodzielności oraz podnoszenia sprawności organizmu osoby zdrowej. Leczenie i usprawnianie ludzi w obiektach turystycznych na wsi może odbywać się miedzy innymi podczas turnusów rehabilitacyjnych. Terapia zajęciowa wykorzystuje różne metody i odpowiadające im techniki terapeutyczne. Jej rozwój i innowacyjny charakter oraz sprawność, skuteczność i popularność działań terapeutycznych jest możliwy dzięki kreatywności (pomysłowości) i przedsiębiorczości ergoterapii i kulturoterapii. Ich analiza była przedmiotem konferencji naukowo- praktycznej. Ergoterapia - (z grec. ergo oznacza czynie, robię) to metoda terapii zajęciowej przez pracę fizyczną (prace ręczne)i umysłową (intelektualną), wykorzystująca na bazie zasad ergonomii różnego rodzaju zajęcia i czynności manualne (zajęcia praktyczno-techniczne, majsterkowanie) oraz usprawniania umysłowego (intelektualnego, psychicznego) w toku pracy jako środka terapeutycznego w zorganizowanych różnego rodzaju pracowniach lub w terenie. Z kolei kulturoterapia pochodzi od łacińskiego słowa „cultura” - co oznacza uprawa roli. Cyceron przyjął określenie „cultura animi” - uprawa umysłu. W tej metodzie wykorzystuje się do celów leczniczych terapeutyczne formy artystyczne (plastyczne, muzyczne, literackie i teatralne) oraz idee i wytwory kultury w celu symbolicznego wyrażania trudnych przeżyć, doświadczeń i stanów emocjonalnych w warunkach bezpiecznych. Głównym zadaniem terapeuty jest oderwanie myśli podopiecznego od trosk i zmartwień, które stanowią istotę wszelkich dolegliwości. Biorąc pod uwagę integralne powiązania duszy i ciała człowieka w relacjach ze środowiskiem przyrodniczo-kulturowym trzeba organizować różnego rodzaju innowacyjne, nowatorskie i ciekawe zajęcia, oparte na pracy fizycznej i intelektualnej, które wyzwolą emocje oraz będą lekarstwem i siłą przezwyciężającą cielesny ból, nostalgię, a także niepokój wewnętrzny.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Instytucjonalne i przedsiębiorcze formy wypoczynku w czasie wolnym od pracy w ramach turystyki na wsi w okresie pandemii koronawirusa SARS CoV-2 i innych czynników pozaekonomicznych
Autorzy:
Roman, Antoni
Karpowicz, Joanna
Nowicki, Bohdan
Kosiński, Robert
Lukin, Siarhey
Roman, Michał
Grabcewicz, Zoja
Roman, Bartłomiej
Kędzierski, Leszek
Kosendiak, Aureliusz
Gierasimiuk, Tomasz
Stolarczyk, Piotr
Data publikacji:
2022-06-25
Wydawca:
Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących
Opis:
W życiu każdego człowieka najważniejszą sprawą życiową i najcenniejszą wartością jest zdrowie. Określa się je jako dobrostan, błogostan, dobro-byt czyli pełnię dobrego stanu (z ang. wellbeing): - fizycznego (biologicznego), - psychicznego (emocjonalnego i umysłowego, inaczej intelektualnego), - duchowego (świadomościowego), - społecznego (rodzinnego, towarzyskiego i zawodowego). Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) pojęcie „zdrowie” oznacza dobrostan, inaczej stan pełnego, zadawalającego samo-poczucia fizycznego, psychicznego, duchowego i społecznego, a nie wyłącznie brak choroby czy niedomagania. Inna definicja określa zdrowie jako motywowaną zdolność do aktywności i pracy, a nie jedynie brak choroby, czy nie-domagania w postaci niepełnosprawności, starości i niesamodzielności. Do oceny stanu zdrowia stosuje się najczęściej tzw. mierniki negatywne, określające z reguły brak zdrowia (stan docelowy, pożądany) jako chorobę i jej skutki. Są też oceny stanu zdrowia na bazie mierników pozytywnych, określające np. rozwój badanej jednostki ludzkiej, jej sprawność fizyczną na podstawie prób czynnościowych (przez pomiar tętna po wysiłku fizycznym, pomiary ciśnienia krwi, czy oddechu). Stanowią one cenne uzupełnienie mierników negatywnych. Podanie dokładnej granicy między zdrowiem a chorobą, inaczej pomiędzy stanem normalnym i docelowym a stanem patologicznym jest bardzo trudne, a czasami niemożliwe. Umownie przyjmuje się, że stan zdrowia czyli określoną sprawność funkcji fizjologicznych organizmu ludzkiego mierzy się metodami klinicznymi lub próbami laboratoryjnymi. Utrzymanie zdrowia wymaga pracy, przez: - przyswajanie, opanowanie wiedzy, posiadanie mądrości i wykształcenie umiejętności w działalności prozdrowotnej i czynności profilaktyczno-leczniczych, - zdobywanie doświadczenia w sferze prozdrowotnej, wykształcenie trwałych nawyków kulturowych, w tym kultury aktywności fizycznej i higieny, - odpowiednich postaw tj. świadomości wobec zdrowia fizycznego, psychicznego, duchowego i społecznego. Według Marca Lalonde'a występują cztery pola zdrowia (i związane z nimi czynniki), wpływające na stan zdrowia człowieka i społeczeństwa, takie jak: - biologia (warunki genetyczne, czynniki genetyczne) (16%), - warunki środowiskowe, środowisko życia (środowisko przyrodnicze i kulturowe w miejscu funkcjonowania człowieka, tj. w domu, szkole, pracy, podczas odpoczynku) (21%), - opieka zdrowotna, inaczej służba zdrowia (10%) - jej struktura oraz sprawność (efektywność) i skuteczność funkcjonowania systemu zdrowotnego, a także dostępność do świadczeń medycznych (oferty terapeutycznej) oraz ich jakość, - styl (jakość) życia, pracy, i odpoczynku po pracy (53%), o którym decyduje aktywność fizyczna, sposób odżywiania się, umiejętności radzenia sobie ze stresem, zachowania seksualne czy stosowanie używek, a także racjonalne zagospodarowanie czasu wolnego. Między pracą zawodową a wypoczynkiem po pracy powinna zachodzić ścisła korelacja. Kategoria „zdrowie” ma charakter interdyscyplinarny, jest przedmiotem zainteresowania wielu dyscyplin naukowych, w tym szeroko rozumianej medycyny (sztuki leczenia, a w niej psychiatrii, psychologii klinicznej), a po-nadto filozofii (i związanej z nią etyki), socjologii, pedagogiki, kultury fizycznej, ekonomii, zarządzania i nauk technicznych. Zdrowie stanowi najważniejszy i podstawowy składnik kapitału ludzkiego, determinującego kreatywność i przedsiębiorczość, a przez to wydajności pracy. Jako pierwsi kapitałem ludzkim zajęli się: - Theodore William Schultz (1902-1998) - amerykański ekonomista, laureat Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii w 1979, - Stanley Becker (1930-2014) - amerykański ekonomista, laureat Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii w 1992. Promocję i ochronę zdrowia, a także leczenie i usprawnianie organizmu ludzkiego, inaczej produkcję zdrowia można realizować w ramach systemu państwowego opieki zdrowotnej oraz w wiejskich obiektach turystycznych, w ciszy, spokoju i w naturalnym otoczeniu, wśród życzliwie nastawionej do turystów społeczności lokalnej i władz samorządów terytorialnych oraz organizacji społecznych. Produkty turystyki zdrowotnej na wsi mogą stać się ważną rezerwą jako komplementarny lub substytucyjny (alternatywny) zasób w państwowym systemie promocji ochrony zdrowia, w którym kluczowym pod-miotem są szpitale. Innowacyjnym sposobem usprawniania organizmu ludzkiego i motywowania jednostki ludzkiej do działania są turnusy rehabilitacyjne, w programie których istnieje możliwość świadczenia usług zdrowotnych na wsi. Potrzebne jest upowszechnianie instytucjonalnych i przedsiębiorczych form pobytu w środowisku wiejskim w czasie wolnym, w ramach funkcjonowania: - gospodarstw agroturystycznych lub agroekoturystycznych, - gospodarstw ekoturystycznych, - gospodarstw etnoturystycznych, - gospodarstw terapoturystycznych, - wiosek tematycznych, - NAL (nie obozowej akcji letniej) i obozów i zimowisk harcerskich, - świetlic terapeutycznych na wsi, - dziennych domów pobytu, - klastrów na terenach wiejskich, - wiejskich domów pracy twórczej, - wiejskich inkubatorów kreatywności i przedsiębiorczości, - kół gospodyń wiejskich, - targów agroekoturystycznych, - turnusów rehabilitacyjnych, - przygodowo-rozwojowych placów zabaw, - zielonych przedszkoli i szkół, - klasztorów, - zagród edukacyjnych, - gospodarstw opiekuńczych, - wiejskich domów kultury, - wiejskich kiermaszów produktów lokalnych i regionalnych, - centrum informacyjno-marketingowego na wsi, - wsi przyszłości, - infrastruktury turystycznej na obszarach wiejskich, - ogrodów sensorycznych, ogrodów wyobraźni, ogrodów wrażeń, ogrodów medytacji, ogrodów kontemplacji, - ogrodów botanicznych, - ogrodów kwiatowo-roślinnych, - ścieżek terapeutycznych, - ścieżek zdrowia, - siłowni na świeżym powietrzu, - WTZ (warsztatów terapii zajęciowej), - DPS (domów pomocy społecznej), - domów aktora, domów „jesieni życia”, domów „późnej starości”. - hospicjów. Pomysły na instytucjonalne i przedsiębiorcze formy wypoczynku na wsi stanowią kluczowy zasób w systemie ochrony zdrowia i klucz służący rozwojowi turystyki na wsi oraz podnoszeniu jej konkurencyjności, co wpływa na wzrost poziomu życia społeczności wiejskiej. Staje się to szczególnie ważne w okresie licznych ograniczeń, w tym dostępu do przygranicznej bazy turystycznej i wzrostu kosztów działalności turystycznej na wsi. Spowodowane jest to oddziaływaniem czynników ekonomicznych (inflacja, bezrobocie) oraz negatywny wpływ elementów pozaekonomicznych np. biologicznych (w postaci pandemii koronawirusa SARS CoV-2), militarnych (konflikt zbrojny na Ukrainie, zagrożenia na granicy polsko-białoruskiej) i politycznych, w tym ambicji politycznych i pryncypiów ideologiczno-ustrojowych oraz przynależności do bloków gospodarczych, wojskowych i politycznych w Europie Środkowo-Wschodniej.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
The Roman Period in the Lower Oder region – – issues of the Lubusz group
Okres wpływów rzymskich na dolnym Nadodrzu – kwestia grupy lubuskiej
Autorzy:
Rogalski, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/442470.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Instytut Archeologii
Tematy:
Roman Period
Lower Oder Region
Lubusz Group
Scandinavian influences
Roman influences
Przeworsk influences
Elbe Germanic influences
Opis:
The researches carried out in the last decade allow to verify the current status on the Lubusz group in the literature on the subject. The Wkra (Uecker) Land should be incorporated into the borders of this group changing radically its western scope. The eastern scope is established by the enigmatic and still unrecognized Pyrzyce group, whereas the north-eastern edge by the Ina and Płonia rivers. The southern edge is determined by the Warta river due to the poor state of the research of regions to the south of the river. Thanks to the recent research on a cemetery in Czelin, Gryfino County, site 23 it was possible to verify the cultural content of the Lubusz group. The cemetery was used from phase A3 of the younger Pre-Roman Iron Age until phase C1b of the Roman Period. The main component of the cultural tradition is tradition of the Lower Elbe region expressed in the funerary rite (urn burials are in majority), pottery (the Lower Elbe shapes) and fibulae (Almgren 10–14, 136). Next comes the tradition of the Przeworsk culture noticeable mainly in the funerary rite (weapon deposits, cremated burials in pits), pottery shapes and weapons. The third element is the Wielbark tradition present in pottery shapes. The fourth element is the Scandinavian tradition recorded in metal objects including weapons (umbo Ilkiær 5/Jahn 8, sword of Vimose-Illerup type). The last one is the Roman provincial tradition (situla: Eggers 20-21, fibulae: Almgren 68 and 236, gladius of Pompeii type). The results of the research conducted in Czelin allow to consider the cemetery as eponymous site for the group (Czelin group), especially that the term “Lubusz group” does not match its western and southern scope.
Badania prowadzone w ostatniej dekadzie na dolnym Nadodrzu pozwalają zasadniczo zweryfikować zasięg i status kulturowy grupy lubuskiej, jaki znamy z dotychczasowej literatury (por. ryc. 1 i 13; Wołągiewicz 1981, 205–209). Na podstawie obecności depozytów uzbrojenia (ryc. 2) Ziemię Wkrzańską (Uckermark) należy włączyć w obszar osadnictwa grupy lubuskiej zmieniając tym samym zasadniczo jej zachodni zasięg (por. Wołągiewicz 1961, 119–124). Od wschodu grupa lubuska sąsiaduje z „grupą pyrzycką”. Jest to jednostka o wciąż niejasno zdefiniowanych kryteriach wyróżnienia (Wołągiewicz 1986), zatem także granica pomiędzy obiema grupami kulturowymi pozostaje enigmatyczna. Na północnym wschodzie zasięg grupy lubuskiej opiera się na linii rzek Płoni i Iny. Zasięg południowy grupy lubuskiej wyznacza na obecnym stanie badań rzeka Warta ze względu na nie wystarczający stan badań obszarów położonych dalej na południe. Badania cmentarzyska w Czelinie, pow. Gryfino, stan. 23 (ryc. 3–4) pozwoliły zweryfikować treść kulturową materiałów grupy lubuskiej (Rogalski 2013). Nekropolia funkcjonowała od fazy A3 młodszego okresu przedrzymskiego do fazy C1b okresu wpływów rzymskich. Do roku 2013 przebadano 30,5 ara powierzchni stanowiska rejestrując 106 obiektów archeologicznych: 31 grobów popielnicowych, 24 groby jamowe, 45 obiektów nie będących pochówkami. Pozostałe obiekty datowane są na neolit i nowożytność. Podstawowy nurt kulturowy obecny w materiałach z Czelina stanowi tradycja nadłabska, czytelna w obrządku pogrzebowym (przewaga grobów popielnicowych; ryc. 4), stylistyce ceramiki (zdobienie kółkiem, formy nadłabskie; ryc. 5:1, 3–4, 6–7, 9) i zapinek (m.in. Almgren 10–14, 136; ryc. 6:2–3). Następnym nurtem kulturowym jest tradycja kultury przeworskiej obecna w stylistyce uzbrojenia (ryc. 8:1–11; 11:1, 3–4), ceramiki (ryc. 5:2, 8) i w obrządku pogrzebowym (groby jamowe). Trzecim elementem kulturowym jest tradycja kultury wielbarskiej manifestująca się w formach naczyń (ryc. 5:5). Czwarty nurt tworzy tradycja skandynawska czytelna w uzbrojeniu (umbo Ilkiær 5/Jahn 8, miecz typu Vimose-Illerup; ryc. 8:12; 11:5) i obecności krzesiw iglicowych (ryc. 10:5–7). Ostatni nurt, prowincjonalno-rzymski, definiuje obecność przedmiotów importowanych: situli typu Eggers 20–21, zapinek Almgren 68, 236 oraz gladiusa typu Pompeje (ryc. 6:5, 8, 10; 10:11; 11:2). Cmentarzysko w Czelinie jest obecnie najdłużej badanym metodycznie i najbogatszym stanowiskiem tzw. „grupy lubuskiej”. Można je zatem uznać za eponimiczne dla „grupy czelińskiej” zwłaszcza, że termin „lubuska” okazuje się całkowicie nieadekwatny w świetle weryfikacji zasięgu zachodniego i południowego tejże jednostki kulturowej.
Źródło:
Recherches Archéologiques Nouvelle Serie; 2015, 7; 77-116
0137-3285
Pojawia się w:
Recherches Archéologiques Nouvelle Serie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 30

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies