Ratownictwo wodne

„Na wieczną rzeczy pamiątkę”, „Słowa ulatują, pisma pozostają” „Wszystko przemija, jak dźwięk - prócz wspomnień” Ratownictwo wodne - to wyspecjalizowana dziedzina aktywności społecznej zajmująca się szeroko rozumianym bezpieczeństwem osób przebywających na obszarach wodnych. Cele swe osiąga przez organizowanie działań prewencyjnych (zapobiegawczych, propagandowych), a także w razie nieszczęścia - organizowanie i udzielanie pomocy osobom, które uległy wypadkowi w wodzie lub nad wodą (tj. nagłemu zdarzeniu, które wystąpiło podczas pływania, kąpania, uprawiania sportów wodnych lub korzystania z innych form rekreacji, z możliwym następstwem w postaci naruszenia czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia), bądź są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na obszarze wodnym. Osobą uprawnioną do prowadzenia specjalistycznych działań w zakresie ratownictwa wodnego jest ratownik wodny lub instruktor ratownictwa wodnego. Tytuły te zostały unormowane prawnie na mocy Ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 O bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych oraz Rozporządzenia Ministra Spraw wewnętrznych z dnia 21 czerwca 2012 w sprawie szkoleń w ratownictwie wodnym. Szkolenie i egzamin na stopień ratownika wodnego i instruktora ratownictwa wodnego mogą przeprowadzać podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego, powoływane za zgodą Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Jednym z takich podmiotów jest Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących (w skrócie: TZTiRT), powstałe 30 września 1993 na postawie postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Białymstoku I Wydział Cywilny. W ramach struktur organizacyjnych TZTiRT działa Niepubliczna Placówka Doskonalenia Nauczycieli„ Edukacja, Wychowanie i Bezpieczeństwo). Kiedy 45 lat temu otrzymałem tytuł „Ratownika Roku”, dla mnie sprawą najważniejszą było czynić wszystko, aby ludzie nie tracili życia przez utonięcia. Jest to wielkie nieszczęście i koszt społeczny ale również narażanie zdrowia i życia osób niosących pomoc - ratowników wodnych. Przez okres służby ratowniczej nigdy nie byłem zmuszony do ratowania tonących (chociaż nadal utrzymuję aktywność w pracy ratownika na plaży i instruktora ratownictwa wodnego, prowadząc kursy szkoleniowe z ratownictwa wodnego) i dlatego zostałem nazwany „Ratownikiem od zapobiegania”. Moje przesłanie dla innych brzmi: organizować pracę ratownika wodnego i pełnić dyżur ratowniczy, a przede wszystkim aktywnie działać na rzecz profilaktyki tonięć w taki sposób, aby ludzie nie tonęli. (w myśl zasady „Więcej potu, niż krwi przelanej w boju”). Idea mojego wystąpienia w 1988 na konferencji w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, żeby więcej czasu poświęcać profilaktyce tonięć, niż „gaszeniu pożarów” jest nadal aktualna. Trzeba z przykrością stwierdzić, że profilaktyka tonięć nie jest realizowana w sposób kompleksowy i całoroczny, lecz sporadycznie w formie akcyjnej. Książka posiada charakter wielopłaszczyznowy, interdyscyplinarny. Ratownik wodny jest funkcjonariuszem publicznym, pracuje wśród ludzi i dlatego, w wykonywaniu obowiązków oraz w poszukiwaniu sojuszników musi odznaczać się kompetencją i znajomością wielu zagadnień, np. zdrowia, ekologii, nauczania pływania itp. Powinien być dobrze przygotowany by sprostać ludzkim problemom i wątpliwościom. Książką mogą być zainteresowani: uczestnicy szkoleń na ratownika wodnego i instruktora ratownictwa wodnego, osoby zajmujące się problematyką aktywnego wypoczynku nad wodą, studenci uczelni medycznych, kultury fizycznej, rekreacji i turystyki, uczniowie szkół kadetów, a także pracownicy i instruktorzy służb mundurowych.