- Tytuł:
-
Kto ma prawo do biopolis? Agamben, Negri i spór o metropolie
Who Has a Right to Biopolis? Agamben, Negri and the Dispute on Metropolis. - Autorzy:
- Juskowiak, Piotr
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1011993.pdf
- Data publikacji:
- 2011-01-01
- Wydawca:
- Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
- Tematy:
-
camp
multitude
metropolis
biopolis – right to the city
profanation
Agamben
Hardt – Negri
oboz
wielość
metropolia
biopolis
prawo do miasta
profanacja
Hardt
Negri - Opis:
-
W wykładzie poświęconym „kwestii miejskiej” Giorgio Agamben charakteryzował nowoczesne przeobrażenia przestrzenne w terminach przechodzenia od miasta, jako tradycyjnej formy organizacji przestrzennej, do metropolii. Proces ten zbiegał się, zdaniem włoskiego filozofa, z narodzinami biopolityki, specjalizującej się w produkowaniu i zarządzaniu nagim życiem. Metropolia w Agambenowskiej optyce to przestrzeń nierozróżnialności, materializacja, na wzór obozu, stanu wyjątkowego, obszar delokalizującej lokalizacji, kojarzony przez reprezentantów studiów miejskich z neoliberalnym miastem zerowej tolerancji. Dokonana przez Agambena negatywna analiza (miejskiej) biopolityki natra$a na swego rodzaju rewers w postaci refleksji nad metropolis autorstwa Antonia Negriego i Michaela Hardta. Podobny punkt wyjścia - opis wystawionej na mechanizmy biowładzy metropolii, przekonanie o jej bezgraniczności i heterotopiczności, zniesieniu różnicy między przestrzenią prywatną i publiczną - prowadzi autorów Multitude do przeciwstawnych, afirmatywnych, z uwagi na odmienne ujęcie biopolityki, wniosków. Zdaniem Negriego stosunek wielości do metropolii przypomina dawną relację klasy robotniczej do fabryki. Multitude zawiązuje się dziś głównie w miastach, celując w ich demokratyczne przeobrażenie. Przejmuje prawo do miasta, realizowane w akcie jego nieustannej reprodukcji. W niniejszym szkicu wskazuję na punkty przecięcia i podstawowe różnice obecne w charakteryzowanych wyżej wizjach biopolis. Argumentuję, iż przedsiębrany w jej ramach opór, związany z kulturową produktywnością miejskich podmiotów, polega na ustanowieniu miejsca w analizowanym przez Agambena nie-miejscu władzy suwerennej.
In a lecture dedicated to “the urban question”,Giorgio Agamben characterized modern spatial transformations in terms of moving from the city, as a traditional form of spatial organization, to the metropolis. =is process coincides, according to the Italian philosopher, with the birth of modern biopolitics, specialized in producing and managing the bare life. Agamben’s metropolis is a space of indistinction, another materialization (beside camp) of state of exception, an area of delocalizing localization, associated by representatives of the urban studies with a neoliberal city of zero tolerance. Negative analysis of (urban) biopolitics by Agamben has its reverse side in form of metropolis theory formulated by Antonio Negri and Michael Hardt.A similar starting point – a description of the metropolis exposed to the mechanisms of biopower, an assumption ofits boundlessness and heterotopic character, an abolishment of difference between private and public space - leads them to the contrary, affirmative, due to the different approach of biopolitics, conclusions. According to Negri, the metro-polis is to the multitude what the factory was to the industrial working class. Multitude usually takes place in urban areas aiming at their democratic transformation. It fills the empty space after the working class - urban actor privileged byHenri Lefebvre - and takes over the right to the city, carried out in acts of its constant reproduction. =e article aims at highlighting points of intersection and fundamental differences presented in both visions of biopolis. It argues that biopolitical resistance, linked to the cultural productivity of urban subject, involves the creation of place in Agambenian non-place of sovereign power. - Źródło:
-
Praktyka Teoretyczna; 2011, 3; 107-124
2081-8130 - Pojawia się w:
- Praktyka Teoretyczna
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł