„Układ limfatyczny demokratycznej metropolii”: Seksualność a przestrzeń miejska w Nowym Jorku ery AIDS

Artykuł analizuje zmieniający się charakter przestrzeni miejskiej Nowego Jorku w latach 80. I 90. XX w. przez pryzmat lefebvrowskiej idei prawa do miasta. Poświecony jest on zanikaniu kultury seksu publicznego w kon¬tek¬ście działań rewitalizacyjnych miasta. Te zakorzenione w neoliberalnym paradygmacie działania, w połą¬cze¬¬niu z wybuchem epidemii AIDS, falą bezdomności i intensyfikacją nastojów homofobicznych, godziły w postulaty sprawiedliwości społecznej wysuwane przez ruch na rzecz emancypacji osób homoseksualnych. Władze miasta stopniowo delegitymizowały nienormatywne formy pożądania, zamykając dostęp do łaźni, nabrzeżnych mol, czy likwidację lokali wokół Times Square oferujących usługi seksualne. Wywłaszczanie osób nieheteronormatywnych i nosicieli HIV szło w parze z zanikaniem miejsc kluczowych dla artykulacji alter¬na¬tywnych kontrpubliczności, prowadząc do napięć i konfliktów w obrębie lokalnej społeczności. Wprawdzie straty, jakie poniosła kultura publicznego seksu, są nieodwracalne, lecz niedawne oddolne działania mło¬dzie¬ży LGBTQ, odwołującej się do idei prawa do miasta, wpłynęły mobilizująco na członków rozproszonej kontr¬publiczności queerowej, a ich działania przełożyły się na korzystne rozstrzygnięcia w sprawie korzystania ze zrewitalizowanych przestrzeni publicznych.

This paper examines the contested nature of New York’s public spaces in the 1980s and 1990s through the lens of Lefebvre’s notion of „the right to the city.” With particular attention to the loss of public sex culture to gentrification and neoliberal policies of urban growth, this paper points to the interplay of such factors as the AIDS epidemic, homophobia, and homelessness, which inhibit the achievement social justice for sexual minorities. When the New York authorities closed down spaces crucial for the articulation of urban counterpublics – such as bath houses, piers, and Times Square sexual establishments – they delegitimized queer forms of desire and displaced various urban subjects already marginalized by race, class, homelessness, and AIDS. While the past destruction is irreversible, more recent grassroots initiatives relying on the right to the city rhetoric have been able to mobilize fragmented urban counterpublics in a successful bid for certain contested spaces.