Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "ŚWITO, LUCJAN" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-24 z 24
    Tytuł:
    Legal Aspects of the Sacraments at a Distance
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29433404.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    sacraments
    power of attorney
    media
    broadcasting
    telecommunications
    Opis:
    The article addresses the problem of the possibility of administering the sacraments of marriage, penance and Eucharist at a distance, that is, using information and communication technologies. Electronic means of communication change not only our understanding of time and space, but also the experience of building a community and contact with other people. The conducted analysis led to the conclusion that taking into account the spiritual good of the faithful, especially those who found themselves in danger of death or as a result of a great distance or due to isolation, they have no access to a priest and the real community of the faithful, as well as the fact that the Holy See did not give an authoritative answer opposing the administration of the sacraments by means of new communication tools, this form should not be excluded from the practice of the Church.
    Artykuł podejmuje problem możliwości udzielania sakramentu małżeństwa, pokuty i eucharystii na odległość, tzn. przy wykorzystaniu technologii informacyjno-komunikacyjnych. Elektroniczne środki komunikacji sprawiają bowiem, że zmienia się nie tylko nasze rozumienie czasu i przestrzeni, ale również doświadczenie budowania wspólnoty i kontaktu z drugim człowiekiem. Przeprowadzona analiza skłoniła do postawienia wniosku, że biorąc pod uwagę dobro duchowe wiernych, szczególnie takich, którzy znaleźli się w niebezpieczeństwie śmierci lub na skutek wielkiej odległości lub z powodu izolacji nie mają dostępu do kapłana i realnej wspólnoty wiernych, a także fakt, że Stolica Apostolska nie udzieliła autorytatywnej odpowiedzi sprzeciwiającej się udzielaniu sakramentów za pomocą nowych narzędzi komunikacyjnych, nie należy tej formy z praktyki Kościoła wykluczać.
    Źródło:
    Philosophy and Canon Law; 2023, 9, 1; 1-9
    2450-4955
    2451-2141
    Pojawia się w:
    Philosophy and Canon Law
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czasowe wykluczenie potomstwa: terminologia i problemy praktyczne
    Temporary exclusion of offspring: terminology and practical problems
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21151040.pdf
    Data publikacji:
    2022-12-27
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    bonum prolis
    dobro potomstwa
    prokreacja
    symulacja zgody małżeńskiej
    wykluczenie potomstwa
    nieważność małżeństwa
    offspring well-being
    procreation
    simulation of matrimonial consent
    exclusion of offspring
    nullity of marriage
    Opis:
    Artykuł podejmuje próbę odpowiedzi na bardzo istotne z punktu widzenia praktyki sądowej pytanie, czy czasowe wykluczenie potomstwa, które nawiązuje do zasady świadomego i odpowiedzialnego rodzicielstwa, może spowodować nieważność małżeństwa, czyli czy jest tożsame z wykluczeniem dobra potomstwa? Często bowiem w procesach o nieważność małżeństwa można spotkać się z deklaracją stron i świadków, z której wynika, iż nupturienci zawierając małżeństwo chcieli mieć ze sobą dzieci, ale nie od razu po ślubie, lecz w terminie późniejszym, bardziej dla nich dogodnym. Odpowiadając na postawione pytanie najpierw została dokonana krótka analiza normy unieważniającej zgodę małżeńską z tytułu wykluczenia dobra potomstwa, a następnie zasada świadomego i odpowiedzialnego rodzicielstwa. Przeprowadzona analiza doktryny i orzecznictwa rotalnego pozwoliła sformułować tezę, iż o wadliwie wyrażonej zgodzie małżeńskiej będzie decydował moment podjęcia decyzji o czasowym wykluczeniu potomstwa oraz siła, z jaką ta decyzja została wyrażona. Wykluczenia dobra potomstwa nie będzie, jeśli czasowe wykluczenie potomstwa zostało podjęte po wyrażeniu zgody małżeńskiej. Jeśli natomiast czasowe wykluczenie potomstwa zostało podjęte przed wyrażeniem zgody małżeńskiej, to domniemuje się wykluczenie dobra potomstwa, jeśli zamiar odłożenia w czasie możliwości poczęcia i zrodzenia się dziecka był podjęty w sposób absolutny lub warunkowy, lub też gdy był wiadomy zamiar wykluczenia zrodzenia potomstwa na zawsze.
    The article attempts to answer a question which is very important from the point of view of judicial practice: can the temporary exclusion of offspring, which refers to the principle of conscious and responsible parenthood, make a marriage invalid, i.e. is it the same as excluding the good of offspring? Often in proceedings for the nullity of marriage one may find a declaration of the parties and witnesses, from which it follows that the nuptial couple wished to have children with each other not immediately after the marriage but at a later time, more convenient for them. Answering the question posed, first a brief analysis of the norm nullity of marriage consent due to the exclusion of the good of offspring was made, and then the principle of conscious and responsible parenthood. The analysis of doctrine and rotal jurisprudence made it possible to formulate a thesis that a defectively expressed marital consent will be determined by the moment of taking a decision to temporarily exclude offspring and the force with which this decision was expressed. There will be no exclusion of the offspring’s welfare if the temporary exclusion of the offspring was taken after the marital consent was expressed. If, on the other hand, the temporary exclusion of offspring was taken before the marital consent was given, the good of the offspring will be presumed to be excluded if the intention to postpone the possibility of conception and birth of the child was taken in an absolute or conditional manner, or if the intention to exclude the birth of offspring forever was known.
    Źródło:
    Ius Matrimoniale; 2022, 33, 2; 5-32
    1429-3803
    2353-8120
    Pojawia się w:
    Ius Matrimoniale
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tożsamość religijna dziecka w pieczy zastępczej
    Child’s Religious Identity in Foster Care
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040364.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-20
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    Aspekt religijny w wychowaniu dzieci nie ogranicza się wyłącznie do edukacji rodzicielskiej, prawo do zachowania swojej tożsamości religijnej mają także same dzieci dorastające w naturalnym środowisku rodzinnym. W równym stopniu przysługuje ono jednak także dzieciom pozostającym w pieczy zastępczej. Czy jednak prawo to jest faktycznie w Polsce przestrzegane? Czy np. dwóch trzynastoletnich muzułmanów z Turcji, zatrzymanych na Dworcu Centralnym w Warszawie po nielegalnym przekroczeniu granicy, może złożyć wniosek o umieszczenie w rodzinie zastępczej lub instytucji, w której nie je się wieprzowiny, gdzie mogą pościć w miesiącu ramadan i studiować Koran? Czy katoliccy rodzice, którzy zostali pozbawieni opieki rodzicielskiej, mogą żądać, aby ich czteroletnie dziecko, które jest umieszczone w rodzinnym domu dziecka prowadzonym przez obojętne religijnie małżeństwo, uczestniczyło w cotygodniowej Mszy św. i zapoznawało się z Biblią? W niniejszym artykule podjęto próbę odpowiedzi na te pytania.
    Taking into account the religious aspect in child-rearing is not exclusive to parental education, neither are only children growing up in their natural family environments entitled to the right to preserve their religious identity. Also children in foster care are equally entitled to it. Is, however, the right actually respected in Poland? Can, for example, two thirteen-year-old Muslims from Turkey, who are detained at the Central Station in Warsaw after having crossed the border illegally, request placement in a foster family or institution in which they are not required to eat pork, where they can fast in the month of Ramadan and study the Quran? Can Catholic parents, who have been deprived of parental custody, demand that their four-year-old child, who is placed in a family-type children’s home run by a religiously indifferent couple, attend weekly Mass and get acquainted with the Bible? This article attempts to address the abovementioned questions.
    Źródło:
    Roczniki Nauk Prawnych; 2021, 31, 4; 55-70
    1507-7896
    2544-5227
    Pojawia się w:
    Roczniki Nauk Prawnych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Piotr Steczkowski, Penitencjaria Apostolska (XIII-XVI w.). Powstanie, ewolucja, odnowienie, Rzeszów: Dzieszko:com 2013
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1891979.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2014, 3 (16) nr 1; 260-266
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Charakter prawny posługi duszpasterskiej proboszczów i wikariuszy w parafiach rzymskokatolickich w świetle prawa polskiego
    Legal character of pastoral ministry of parish priests and parish assistants in roman-catholic parishes in the light of the polish law
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/495609.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
    Tematy:
    Employment
    Taxes
    Insurance
    Priests
    pastoral ministry
    Opis:
    The presented article is an attempt to answer the question about the legal character of pastoral work of parish priests and parish assistants in the light of the polish law. Analysis of labour legislations, social insurance, current tax regulations and civil law leads to conclusion that priestly ministry cannot be classified as employment contract or any other form of employment. This sort of ministry can’t be listed in any known type of legal agreement. In such a case contractus innominatus (nameless contract) should be applied to the clerical ministry. Polish law permits the use of contractus innominatus. The content of such contracts, within the boarders determined by the absolutely obligatory norms, can be freely drawn up by the parties.
    Źródło:
    Seminare. Poszukiwania naukowe; 2010, 27; 41-50
    1232-8766
    Pojawia się w:
    Seminare. Poszukiwania naukowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Skarga o nieważność wyroku "per modum actionis" czy "per modum exceptionis"?
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/661559.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Can. 1621 CIC, necnon art. 271 Instructionis Dignitas Connubii duas formas querelae contra sententiam insanabilem distinguit: per modum actionis ac per modum exceptionis. Quae distinctio quaestiones procedurales parit. Analysis normarum in praesenti disquisitione contenta ad sequentes conclusiones perducit. Actio contra nullitatem sententiae et exceptio contra nullitatem sententiae essentialiter differunt circa terminum et modum querelae proponendae, iudicis competentiam et modum procedendi in ipsis cognoscendis. Deest tamen differentia circa indolem decisionum, quae cognitis mediis dici possunt. Tam querela nullitatis contra sententiam insanabilis nullitatis per modum actionis, quam querela nullitatis contra sententiam insanabilis nullitatis per modum exceptionis, decretum de sententiae invaliditate necessitatemque iterandi processum causare potest. Unicum distinctionis criterium inter utramque querelae formam momentum est procedendi quo querela nullitatis contra sententiam proposita est. Querela nullitatis sententiae per modum actionis accidit antequam causa devoluta sit, scilicet parte validitatem sententiae, non autem aequitatem accusante. Tunc querela nullitatis secundum normas de processu contentioso orali tractabitur. Querela nullitatis sententiae per modum exceptionis locum obtinet, quando proponitur: 1)  una cum appellatione, 2)  una cum petitione restitutionis in integrum, 3)  una cum nova causae propositione, et quando: 4)  nullitas sententiae in processu coram iudice ad quem constata est, quo casu secundum normam de causis incidentalibus tractatur.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2009, 52, 3-4; 355-367
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Moc dowodowa dokumentów kościelnych w procedurze cywilnej
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/661862.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Der vorliegende Artikel ist der Versuch eine Antwort zu finden auf die Frage, welche Beweiskraft kirchliche Dokumente im Zivilprozess haben. Die gemachten Erwägungen führen zu dem Schluss, dass manche kirchliche Dokumente im Zivilprozess den Status von amtlichen Dokumenten haben können. Dazu gehören im weitesten Sinne die Dokumente des Eherechts, aber auch die Dokumente zur Errichtung einer Pfarrei oder zur Ernennung eines Pfarrers. Das bedeutet, dass jene Dokumente sowohl aus der Vermutung der Glaubwürdigkeit dessen, was in ihnen amtlich bescheinigt wird, wie auch aus der Vermutung der authentischen Herkunft solch eines Dokumentes von seinem Aussteller Nutzen ziehen sollten. Eine eventuelle Ablehnung dieser Vermutungen sollte nach den in Art. 252 des polnischen Zivilgesetzbuches beschriebenen Grundsätzen erfolgen. Neben den amtlichen Dokumenten unter den kirchlichen Dokumenten gibt es auch private Dokumente. Sie ziehen Nutzen nur aus der Vermutung der Glaubwürdigkeit derHerkunft des in ihnen vom Aussteller Bescheinigten, der sie eigenhändig unterschriebenhat. Dokumente dieser Art sind alle Verträge im zivilrechtlichen Bereich, wie z.B. der von einem Pfarrer einer Gemeinde abgeschlossene Pachtvertrag, wie auch der von einem Pfarrer (als Arbeitgeber) ausgestellte Arbeitsvertrag. Auszüge aus den Kirchenbüchern hingegen können in einem Erbprozess nur einen Informationswert zu einem Beweis haben.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2010, 53, 1-2; 245-268
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prawo kanoniczne w formacji do kapłaństwa. między „tradycją formacyjną” a wyzwaniami współczesności w świetle „Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis” z 6 grudnia 2016 r.
    Canon Law w in priestly formation. ‘Formative tradition’ and modern challenges in the light of Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis of 6 december 2016
    Autorzy:
    ŚWITO, LUCJAN
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/662239.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    formacja kapłańska
    kształcenie kapłanów
    prawo kanoniczne
    duchowieństwo
    ratio fundamentalis
    seminarium duchowne
    priestly formation
    education of priests
    canon law
    clergy
    theological seminary
    Opis:
    On 8 December 2016, in the document entitled Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, the Confederation for the Clergy updated the general norms relating to priestly formation, applicable to the whole Church. Adoption of the new norms requires the Episcopal Conferences to establish a new national programme of priestly formation. The programme should, among others, redefine the curriculum of the seminaries, considering the circumstances and the needs identified in a given country. This paper analyses the social and legal realities in the present-day Republic of Poland, indicating the most urgent problems to be considered while educating canon law alumni. Furthermore, it posits that canon law should be taught with stronger emphasis on the secular legal regulations applicable in Poland, particularly civil law and family law. The analysis also reveals a certain anachronism in the regulations governing dealings with church property.
    W dniu 8 grudnia 2016 r. Kongregacja ds. Duchowieństwa w dokumencie „Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis” dokonała nowelizacji ogólnych norm dotyczących formacji kapłańskiej dla całego Kościoła. Przeprowadzona nowelizacja zrodziła konieczność opracowania przez poszczególne Konferencje Episkopatów krajowego programu formacji kapłańskiej. Program formacji krajowej powinien między innymi na nowo określić program studiów seminaryjnych, uwzględniając specyfikę i potrzeby danego kraju.  Prezentowany artykuł poprzez analizę współczesnych realiów społeczno-prawnych istniejących w Rzeczpospolitej Polskiej wskazuje na najbardziej palące problemy, które powinny być uwzględnione w procesie kształcenia alumnów w dziedzinie prawa kanonicznego i postuluje, aby prawo kanoniczne było wykładane z większym uwzględnieniem regulacji prawa świeckiego obowiązującego w Polsce, zwłaszcza prawa cywilnego i rodzinnego. Dokonana analiza wskazuje również na pewien anachronizm w zakresie uregulowań obrotu majątkiem kościelnym.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2017, 60, 4; 67-85
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Akty zarządzania dobrami doczesnymi
    Acts of administration of ecclesiastical goods
    Autorzy:
    ŚWITO, LUCJAN
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/662473.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    prawo własności
    dobra kościelne
    zarządzanie dobrami kościelnymi
    zwyczajne zarządzanie
    nadzwyczajne zarządzanie
    property law
    ecclesiastical goods
    administration of ecclesiastical property
    ordinary acts of administration
    extraordinary acts of administration
    Opis:
    The Code of Canon Law (Corpus Iuris Canonici, CIC), in its version enacted by Pope John Paul II, employs diverse terminology when refer- ring to acts of administration of goods. Can. 1277 of CIC refers to “acts of administration which are more important” and “acts of extraordinary administration”, while the provision of 1281 §1 and §2 of CIC points out the dierence between “acts of ordinary administration” and “acts which exceed the limit and manner of ordinary administration”. Although the terminology adopted in the Code of Canon Law clearly marks the dierence, it does not dene these terms and does not provide any list of these acts. Scholars do not provide much opinion in this matter either, leaving the issue for consideration by particular legislation and legal practice. However, the exact denition of dierences between the above-mentioned acts of admi- nistration is of great practical importance for the validity of acts related to the administration of ecclesiastical property. e article presented herein, based on an analysis of Can. 1277 and Can. 1281 §1, and §2 of CIC, indicates the existing dierences in terminology, and underlines the urgent need to develop a list of extraordinary acts of administration of ecclesiastical goods to ensure the stability of this kind of legal action, and draws attention to the criteria by which acts of extraordinary administration should be formulated. 
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2015, 58, 3; 105-116
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Istota "bonum prolis"
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/662426.pdf
    Data publikacji:
    2002
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Sempre più spesso capita che il titolo, per cui si prendono in considerazione le cause di invalidità del matrimonio, è una simulazione del consenso matrimoniale, che si concretizza nell’atto positivo della volontà che causa l’esclusione del bonum prolis. La suddetta nozione di bonum prolis da una parte non si manifesta in nessuno dei contesti del diritto canonico, dall’altra viene comunemente usata dalla canonistica e perciò suscita tante ambiguità. La definizione precisa del contenuto, accettato dalla tradizione canonistica e dalla giurisprudenza rotale del termine bonum prolis, è oggetto di questa esclusione ehe causa l’invalidità del matrimonio, provoca tante difficoltà e la giusta opinione su questo problema è oggetto di dibattito. La discussione è legata all’interpretazione della norma giuridica del can. 1101 § 2 CIC/1983, a cui nella codificazione del diritto canonico del 1917 corrispondeva il can. 1086 § 2, perché la dottrina canonistica e la giurisprudenza rotale affermano unanimemente ehe il contenuto del termine bonum prolis implicitamente si conclude in questo, la cui esclusione conforme al can. 1101 § 2 CIC/1983, che si è formato per via dell’evoluzione del can. 1086 § 2 CIC/1917 - causa l’invalidità del matrimonio. Lo scopo del tema assunto era una prova della definizione del termine bonum prolis nel contesto della simulazione del consenso matrimoniale che causa la sua esclusione. L’autore cercava di rispondere alla domanda, quale è la genesi di questa nozione, quale contenuto a questo termine attribuiva la dottrina e la giurisprudenza rotale sotto il vecchio codice ed anche quale contenuto si ascrive ad essa alla luce del nuovo codice. L’analisi della dottrina e della giurisprudenza rotale è arrivata all’affermazione che il termine bonum prolis venne preso dall’insegnamento di sant’Agostino sui tre beni matrimoniali per esprimere l’oggetto fondamentale costituente il matrimonio. Inizialmente il contenuto del bonum prolis, era collegato al can. 1086 §2 CIC/1917, in seguito venne riferito al cosiddetto ius in corpus. Tuttavia questa formula del canone, che riduceva il contenuto del bonum prolis a ius in corpus, risultò insufficiente per tutti i casi della simulazione del consenso matrimoniale, per questo motivo si avverte la necessità di una nuova redazione della suddetta norma giuridica. Nel nuovo codice il bonum prolis si riferisce - nello spirito del can. 1101§ 2 CIC/1983 – al’ „essenziale elemento del matrimonio” ed, in conformità alla comune pratica della giurisprudenza rotale, il suo contenuto comprende i seguenti diritti-obblighi matrimoniali, i quali occorre trattare come uno solo, completando il diritto matrimoniale trasmesso reciprocamente dalla coppia di sposini nel momento dell’espressione del consenso matrimoniale, che per sua natura è esclusivo, fino alla morte, e non ammette né interruzioni, né limiti. Il diritto al fecondo atto matrimoniale (ius ad coniugalem actum), il cui aspetto dell’unione è indissolubilmente legato all’aspetto della procreazione. Poi il diritto alla prole (ius ad prolem), in altre parole il diritto alla procreazione (ius ad procreationem), ovvero il diritto alla generazione e alla nascita della prole per mezzo del pieno atto matrimoniale (copula perfecta). Infine il diritto all’educazione (ius ad educationnem), nel significato di bonum physicum prolis, cioè il diritto-obbligo dell’assicurazione alla prole di un minimo di educazione, cioè il mantenere il feto del nasciturus in vita, la sua nascita, la premura nel sostenere lui e il complesso delle sue membra in vita, infine l’accoglienza del neonato natus e la possibilità della crescita e dello sviluppo come persona umana. Il diritto all’educazione morale-religiosa della prole, ossia l’elemento del bonum spirituale prolis, non rientra nel contenuto del bonum prolis.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2002, 45, 3-4; 53-105
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Osobowość prawna nasciturusa w prawie kanonicznym i polskim
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/662670.pdf
    Data publikacji:
    1997
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Der Begriff der juristischen Persönlichkeit ist der römischen Gesetzgebung, die die Person als Subjekt der Rechte und Pflichten bezeichnet hat, entnommen worden. Das römische Recht hat jedoch keine eindeutigen Begriffe, die sich auf die juristische Persönlichkeit beziehen, zu Ende herausgearbeitet. Laut des römischen Rechts erwarb der Mensch die juristische Persönlichkeit erst im Moment der Geburt, unter der Bedingung, daß das Kind lebendig auf die Welt gekommen war, und die menschliche Gestalt besessen hatte. Der Embryo im Mutterschoß (nasciturus) wurde dagegen nicht für das Subjekt des Rechts gehalten, weil er als pars viscerum matris gehalten wurde. Jedoch schnell began sich eine andere Auffassung den Weg zu bahnen, laut derer nasciturus pro iam nato habetur, quoties de commodis eius agitur. Gemäß diesem Prinzip wurde der menschliche Embryo mit dem rechtlichen Schutz ausgestattet, indem ihm das Erlangen von Vermögensvorteilen ermöglicht wurde. Man konnte auch einen Sonderverwalter berufen, der auf die Interessen des zu gebärenden Kindes aufpaßte. Alle anderen Berechtigungen und Pflichten der Ungehorenen wurden für nicht vohanden gehalten, weil sie „nicht lebten” . Das kanonische Recht ist das erste System, welches die Persönlichkeit des nasciturus in Hinsicht auf seinen eigenen Wert und die Würde der Person voll anerkennt. Nasciturus wird genauso wie jeder bereits geborene Mensch betrachtet, dem alle Rechte und Pflichten zustehen. Dafür sprechen unmittelbar zwei Argumente. Das erste wird dem kanonischen Recht entnommen. Der 1398. Kanon des Gesetzbuches des Kanonichen Rechts von Johann Paulus II, der die Exkommunikationsstrafe für den erfolgten Mord am menschlichen Embryo vorsieht, schreibt dem menschlichen Embryo das gleiche Recht auf das Leben wie den schon geboreren Menchen zu. Das zweite Argument ist der 871. Kanon des Gesetzbuches des kanonischen Rechtes, der die fehlgeborenen Embryos taufen läßt, wenn „sie leben und wenn das möglich ist” . Damit wird den fehlgeborenen Embryos die Fähigkeit zur Aufnahme der Taufe, wie jedem anderen schon geborenen Menchen, der noch nicht getauft worden ist, zuerkannt. Die juristischen Persönlichkeit des nasciturus ist dagegen im polnichen Rechtssystem problematisch und erweckt viele Diskussionen vor allem gegenüber der Gesetzgebung, die die Abtreibung erlaubt. Der durch das Gesetz über die Familienplanung, den Schutz des Menschenembryos und die Bedingungen der Zulässigkeit der Schwangerschaftsunterbrechung modifizierte 8. Artikel des Zivilgesetzbuches erkennt dem nasciturus die rechtliche Fähigkeit in bedingter Form zu. Die rechtliche Fähigkeit des nasciturus wird auch durch viele andere besondere Vorschriften des Zivilrechtes anerkannt. Die Rechtsprechung macht das noch im größeren Ausmaß, indem sie dem nasciturus den Rechtschutz verleiht. Andererseits aber besteht die Gesetzgebung, die die Abtreibung zaläßt, d.h. den nasciturus des grundsätzlichsten Rechts, des Rechts auf das Leben, beraubt. Die Subjektivitüt des nasciturus als juristischer Person ist also nicht vollkommen.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 1997, 40, 1-2; 233-248
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ograniczenie sprawowania kultu religijnego w czasie epidemii COVID-19 w Polsce. Wymiar prawny
    Restricting Religious Worship During the COVID-19 Epidemic in Poland. Legal Dimension
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040378.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-14
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    Funkcjonowanie wspólnot religijnych w przestrzeni publicznej w okresie wzmożonych zachorowań związanych z pandemią COVID-19 rodzi szereg pytań ważnych społecznie. Z jednej strony są to pytania o to, jaką postawę wspólnoty religijne przyjmują w walce z koronawirusem SARS-CoV-2 i czy w tym okresie wzmożonej próby dla całych społeczeństw, Kościoły i związki wyznaniowe w Polsce współdziałają z państwami dla realizacji dobra wspólnego? Z drugiej strony pojawiają się pytania o to, w jakim zakresie władze państwowe uprawnione są do narzucania wspólnotom religijnym określonego sposobu zachowania się i czy istnieją granice ingerencji państwa w autonomię wspólnot religijnych w dobie pandemii walki z koronawirusem? Pytania powyższe wpisują się w zagadnienie szeroko pojętej relacji pomiędzy państwem a Kościołami oraz innymi związkami wyznaniowymi i dotykają takiego aspektu tych relacji, który – ze względu na bezprecedensowy charakter i skalę samej pandemii – nie był jeszcze przedmiotem szerszej uwagi nauki współczesnej. Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na te pytania.
    The functioning of religious communities in the public space during the period of increased disease related to the COVID-19 pandemic raises a number of socially important questions. On the one hand, these are questions about the attitude of religious communities in the fight against the SARS-CoV-2 coronavirus and whether during this period of increased trial for entire societies, churches and religious associations in Poland cooperate with countries to achieve the common good? On the other hand, there are questions about the extent to which state authorities are entitled to impose a specific behavior on religious communities and are there limits to state interference in the autonomy of religious communities in the time of the coronavirus pandemic? The above questions fit into the issue of the broadly understood relationship between the state and churches and other religious associations and touch upon an aspect of these relationships which – due to the unprecedented nature and scale of the pandemic itself – has not yet been the subject of much attention of modern science. The article is an attempt to answer these questions.
    Źródło:
    Roczniki Nauk Prawnych; 2021, 31, 3; 165-185
    1507-7896
    2544-5227
    Pojawia się w:
    Roczniki Nauk Prawnych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Działalność gospodarcza kościelnych osób prawnych a alienacja majątku Kościoła Katolickiego w Polsce. Problem spółek z ograniczoną odpowiedzialnością
    Economic activity of ecclesiastical legal persons in Poland in light of canon law provisions on the alienation of property of the Catholic Church. The problem of limited liability companies
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2154930.pdf
    Data publikacji:
    2022-12-22
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    majątek kościelny
    działalność gospodarcza
    alienacja kanoniczna
    spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
    church property
    economic activity
    canonical alienation
    limited liability company
    Opis:
    W artykule podjęto próbę odpowiedzi na pytanie o to, czy kościelne osoby prawne mogą posiadać status przedsiębiorców w Polsce i prowadzić działalność gospodarczą. Analiza norm prawa polskiego i kanonicznego doprowadziła do wniosku, iż zarówno w prawie kanonicznym, jak i w porządku prawa polskiego, nie ma żadnych norm, które wykluczałyby kościelne osoby prawne z obrotu gospodarczego ze względu na ich religijną specyfikę. Nie oznacza to jednak, że podjęcie działalności gospodarczej przez kościelną osobę prawną jest irrelewantne w świetle prawa kanonicznego. Ta działalność gospodarcza, która odbywa się w przestrzeni prawa cywilnego, winna również uwzględniać respektowanie zasad dotyczących dóbr doczesnych Kościoła określonych w prawie kanonicznym. Oznacza więc to, iż podjęcie przez kościelną osobę prawną działalności gospodarczej w formule spółki z ograniczoną odpowiedzialnością stanowi alienację w rozumieniu prawa wewnętrznego Kościoła Katolickiego i tym samym wymaga – co do ważności – zgody stosownych władz kościelnych.
    The article addresses the question of whether ecclesiastical legal persons can have the status of entrepreneurs in Poland and pursue economic activity. The analysis of the norms of Polish and canon law shows that both in canon law and in the Polish legal order there are no regulations excluding ecclesiastical legal entities from economic activities due to their religious nature. This does not mean, however, that starting business activity by an ecclesiastical legal person is irrelevant in light of canon law. Economic activity which takes place under civil law should also take into account the canon law rules on the temporal goods of the Church. Thus, starting business activity by an ecclesiastical legal person by setting up a limited liability company constitutes alienation under the internal law of the Catholic Church and requires consent of the relevant Church authorities.
    Źródło:
    Studia z Prawa Wyznaniowego; 2022, 25; 195-216
    2081-8882
    2544-3003
    Pojawia się w:
    Studia z Prawa Wyznaniowego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    “New Human Rights” and the Ban on Sexual Intercourse between Relatives. Legal Contemplation
    « Nouveaux droits » de l’homme et interdiction des contacts sexuels entre les personnes qui ont des liens de consanguinité Réflexion juridique
    «Nuovi diritti» dell’uomo e divieto di contatti sessuali tra parenti Una riflessione legale
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1035629.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-18
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    human rights
    incest
    sexual decency
    feminism
    droits de l’homme
    inceste
    moralité sexuelle
    féminisme
    diritti umani
    incesto
    moralità sessuale
    femminismo
    Opis:
    The classic conception of human rights, expressed in the Universal Declaration of Human Rights signed in Paris on December 10, 1948, has been receiving attempts at reinterpretation in the recent 50 years. The appearance of the concept of “new human rights” in the public sphere serves as an example here. However, the scope of the term “new rights” and the precise meaning of “reproductive and sexual rights” are not entirely known. The change in perception of human sexuality, the affirmation of sexual liberation, and the acceptance of violating social taboo in the name of the “new human rights” invites reflection on how the concept of sexual rights relates to the ban on sexual contacts between relatives. Does a ban on incest lose its rationale in modern times, and does the penalisation of such acts constitute merely anachronistic oppression? Are the currently enforced normative solutions clear and free of questions and controversy in this matter? Lastly, one is compelled to inquire whether sexual contacts between relatives are perhaps already among the “new human rights.” The present article endeavours to answer these questions.
    Le concept classique des droits de l’homme, exprimé dans la Déclaration universelle des droits de l’homme signée à Paris le 10 décembre 1948, a fait l’objet de plusieurs tentatives de réinterprétation au cours des cinquante dernières années. L’apparition du concept de « nouveaux droits de l’homme » dans l’espace public en est une preuve éclatante. Cependant, les réponses aux questions, à savoir quelle est la portée du sens du terme « nouveaux droits », et surtout ce que signifie exactement « droits reproductifs et sexuels », ne sont pas entièrement connue. Le changement de perception de la sexualité humaine, l’affirmation de la libération sexuelle et le consentement à briser les tabous sociaux au nom des « nouveaux droits » humains provoquent une réflexion aux questions suivantes : comment le concept de droits sexuels se rapporte-t-il à l’interdiction des contacts sexuels entre les personnes qui ont des liens de consanguinité?; l’interdiction de l’inceste dans la réalité contemporaine perd-elle sa raison d’être et sa pénalisation n’est-il pas en train d’être réduit au symptôme d’un anachronisme oppressif ?; les solutions normatives actuellement contraignantes en la matière sont-elles claires et exemptes de questions et de controverses? Enfin, il est impossible de ne pas se demander si les contacts sexuels entre les personnes qui ont des liens de consanguinité ne font pas partie des « nouveaux droits » de l’homme? Le présent article tente de répondre aux questions posées.
    Il concetto di diritti umani classico, espresso nella Dichiarazione universale dei diritti dell’uomo firmata a Parigi il 10 dicembre 1948, è stato oggetto di molte reinterpretazioni negli ultimi cinquant’anni. L’apparizione del concetto di «nuovi diritti umani» nello spazio pubblico ne è una prova lampante. Tuttavia, non è completamente esplicitato qual sia la portata del significato del termine «nuovi diritti», e in particolare che cosa significhi esattamente «diritti riproduttivi e sessuali ». Il cambiamento nella percezione della sessualità umana, l’affermazione della liberazione sessuale e il consenso a infrangere i tabù sociali in nome dei «nuovi diritti» umani provocano una riflessione basata sulle domande seguenti: come capire il concetto di diritti sessuali in riferimento al divieto di contatti sessuali tra parenti? Il divieto dell’incesto nella realtà contemporanea perde la sua ragion d’essere e la sua penalizzazione diventa solo sintomo di un anacronismo oppressivo? Le soluzioni normative attualmente vincolanti in questa materia sono chiare e libere da domande e controversie? Infine, è impossibile non chiedersi se i rapporti sessuali tra parenti non appartengano ai «nuovi diritti» dell’uomo? Il presente articolo è un tentativo di rispondere alle domande poste.
    Źródło:
    Philosophy and Canon Law; 2020, 6; 57-71
    2450-4955
    2451-2141
    Pojawia się w:
    Philosophy and Canon Law
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Niezdolność do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich oraz symulacja całkowita i częściowa w niepublikowanym wyroku c. Emanuele Saturnino da Costa Gomes z dnia 1 marca 2022 r.
    Inability to undertake essential marital obligations and total and partial simulation in the unpublished judgment of Emanuele Saturnino da Costa Gomes of March 1, 2022
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/27316707.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    orzecznictwo Roty Rzymskiej
    symulacja
    istotne obowiązki małżeńskie
    jurisprudence of the Roman Rota
    simulation
    essential obligations of marriage
    Opis:
    Zaprezentowane opracowanie jest komentarzem do niepublikowanego wyroku c. Emanuele Saturnino da Costa Gomes z 1 marca 2022 r. Autor szczegółowo omówił strukturę omawianego wyroku: przebieg sprawy, motywy prawne oraz motywy faktyczne. Prezentowany wyrok jest przykładem coraz częściej spotykanej w Polsce praktyki apelo- wania od wyroków w pierwszej instancji wprost do Trybunału Roty Rzymskiej. Zjawisko to, niespotykane wcześniej w takiej skali, może rodzić pytanie o ratio legis normy kan. 1444 § 1 n. 1 KPK w kontekście normy kan. 1438 n. 1-2 KPK, czyli o porządek stopni apelacji. Nie negując bowiem prawa wiernych do rozpatrywania swoich spraw w Stolicy Świętej, a nawet przeniesienia ich tam na każdym stopniu postępowania i w każdym stadium sporu, podkreślić należy, że normalnym trybunałem apelacyjnym dla diecezji sufragalnych jest trybunał metropolity, a dla trybunału metropolity inny sąd diecezjalny, który zaaprobowała Stolica Apostolska. Apelowanie więc od wyroków pierwszej instancji wprost do Trybunału Roty Rzymskiej wydaje się być trybem ekstraordynaryjnym, domagającym się jakichś szczególnych racji. Sprowadzanie bowiem trybunału papieskiego do roli zwyczajnego sądu drugiej instancji może rodzić wątpliwości natury systemowej.  
    The presented study is a commentary on the unpublished judgment of c. Emanuele Saturnino da Costa Gomes of March 1, 2022. The author discussed in detail the structure of the judgment in question: the course of the case, legal and factual reasons. The presen- ted judgment is an example of the increasingly common practice in Poland of appealing against judgments in the first instance directly to the Tribunal of the Roman Rota. This phenomenon, unprecedented on such a scale, may raise the question of the ratio legis of can. 1444 § 1 n. 1 CIC/83 in the context of can. 1438 n. 1-2 CIC/83, that is, the order of the degrees of appeal. Without denying the right of the faithful to consider their cases in the Holy See, and even transfer them there at every stage of the proceedings and at every stage of the dispute, it should be emphasized that the normal appellate tribunal for suffragal dioceses is the metropolitan tribunal, and for the metropolitan tribunal another diocesan court, which approved by the Holy See. Therefore, appealing against the judgments of the first instance directly to the Tribunal of the Roman Rota seems to be an extraordinary procedure, demanding some special reasons. Reducing the papal tribunal to the role of an ordinary court of second instance may raise doubts of a systemic nature.
    Źródło:
    Ius Matrimoniale; 2023, 34, 2; 165-180
    1429-3803
    2353-8120
    Pojawia się w:
    Ius Matrimoniale
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy, kiedy i jak można żądać od duszpasterza ujawnienia informacji uzyskanych przy pełnieniu posługi?
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28762028.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    professional secret
    official secret
    pastoral secret
    religious service
    posługa religijna
    tajemnica duszpasterska
    tajemnica urzędowa
    tajemnica zawodowa
    Opis:
    Artykuł dotyczy problematyki tzw. tajemnicy duszpasterskiej w prawie kanonicznym oraz w prawie polskim i zawiera próbę odpowiedzi na szereg pytań, które pojawiają się w tej materii. Pytaniem zasadniczym jest, czy oprócz tajemnicy spowiedzi, oba wymienione porządki prawne rozpoznają i chronią tajemnicę, która obejmuje informacje pozyskane przy pełnieniu innych posług religijnych. W jakich sytuacjach można żądać od duszpasterza ujawnienia informacji uzyskanych przy pełnieniu posługi duszpasterskiej i jaki jest zakres odpowiedzialności depozytariusza tej tajemnicy w przypadku nieuprawnionego jej ujawnienia? Czy duszpasterz będący np. kierownikiem duchowym osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa może być w takiej sprawie przesłuchany w charakterze świadka i czy w celu pozyskania ewentualnych dowodów przestępstwa organy ściągania mogą dokonać przeszukania, np. w kościele lub kurii, i bez żadnych ograniczeń zatrzymać znalezione tam dokumenty? Czy można wykorzystać procesowo informacje pozyskane w wyniku niejawnej inwigilacji (telefonicznego podsłuchu) duchownego i osoby, która prosiła o poradę duchową? W oparciu o analizę obowiązujących regulacji prawnych, artykuł prezentuje postulaty de lege ferenda.
    The article deals with the issue of the so-called pastoral secrecy in canon law and in Polish law and contains an attempt to answer a number of questions that arise in this matter. The fundamental question is whether, apart from the secrecy of confession, both legal orders mentioned recognize and protect the secrecy that includes information obtained while performing other religious services. In what situations  can a pastor be required to disclose information obtained while performing pastoral ministry and what is the scope of responsibility of the depositary of this secret in the event of unauthorized disclosure? Can a priest who is, for example, the spiritual director of a person suspected of committing a crime, be questioned as a witness in such a case, and can the law enforcement authorities, in order to obtain possible evidence of a crime, conduct a search, e.g. in a church or curia, and retain documents there without any restrictions found? Can information  obtained as a result of secret surveillance (telephone  tapping) of a clergyman and a person who asked for  spiritual advice be used in the process? Based on the analysis of applicable legal regulations, the article  presents de lege ferenda postulates. 
    Źródło:
    Annales Canonici; 2022, 18, 2; 73-94
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Matrimonium per procura w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 i 1983 roku – zarys prawnoporównawczy
    Matrimonium per procura in the 1917 and 1983 Codes of Canon Law – a Comparative Outline
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1900602.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku
    Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku
    prawo kościelne
    zawarcie małżeństwa
    pełnomocnictwo
    1917 Code of Canon Law
    1983 Code of Canon Law
    Church law
    contracting marriage
    power of attorney
    Opis:
    W Kościele katolickim zgoda małżeńska będąc aktem woli, przez który mężczyzna i kobieta w nieodwołalnym przymierzu wzajemnie się sobie oddają i przyjmują w celu stworzenia małżeństwa dla swej ważności musi być wyrażona w formie kanonicznej i w sposób prawidłowy. Zgoda ta jest wyrażana przez nupturientów w tym samym czasie i miejscu i co do zasady wyrażana jest przez osoby zawierające związek małżeński osobiście. Jak pokazuje jednak historia, ceremonii zawierania małżeństwa nieomal „od zawsze” towarzyszy instytucja pełnomocnika. Zawieranie małżeństwa pomiędzy nieobecnymi (inter absentes), tj. pomiędzy nupturientami, którzy z jakichś względów nie mogli osobiście uczestniczyć w ceremonii zaślubin, ma wielowiekową tradycję, choć w różnych społeczeństwach i religiach formuła ta spotykała się z różnym przyjęciem i na przestrzeni dziejów podlegała rozmaitym modyfikacjom. W Kościele łacińskim matrimonium per procura skodyfikowane zostało w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 r., a następnie w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r.
    Being an act of will through which a man and a woman offer themselves to each other and accept each other to make an irrevocable union, the marriage consent in the Catholic Church has to be expressed in a canonical form and in a proper manner. Such a consent is expressed by both nupturients at the same time and place and – in principle – expressed personally by the two people entering the matrimony. However, as history shows, marriage vows have been made by proxy “since forever”. Contracting a marriage between two absent people (inter absentes), i.e. between prospective spouses who – for some reason – could not take part in the ceremony in person – has a long tradition, although its reception has varied from one society and religion to another and has undergone various modifications over time. In the Catholic Church, matrimonium per procura was codified by the 1917 Code of Canon Law and then in the 1983 Code of Canon Law.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2018, 7, 2; 153-171
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czynności administracyjne i cywilnoprawne poprzedzające zawarcie małżeństwa konkordatowego przez pełnomocnika w Polsce
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/554665.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    marriage
    permission to get married
    circumstances that exclude marriage
    power of attorney
    małżeństwo
    zezwolenie na zawarcie małżeństwa
    okoliczności wyłączające małżeństwo
    pełnomocnictwo
    Opis:
    Administrative and civil law actions preceding a religious marriage with civil legal effects seem to be regulated in great detail by the valid legislation and analysed quite well in the doctrine. However, a more thorough analysis shows that regarding a concordat marriage per procura, significant questions may arise concerning the parties participating in the proceedings, i.e. the obligations of the future spouses, a proxy, the registrar and the priest. There are also some questions regarding the jurisdiction of the court which conducts the proceedings for granting permission to marry by proxy.This article attempts to address these issues by analysing the valid regulations of the Polish Family and Guardianship Code, Code of Civil Proceedings, Civil Registry Records Act and the internal laws of the Catholic Church.
    Gdy w grę wchodzi zawarcie małżeństwa konkordatowego per procura, czynności administracyjne i cywilnoprawne poprzedzające zawarcie małżeństwa w formie wyznaniowej ze skutkami cywilnymi w prawie polskim ujawniają istotne wątpliwości. Dotyczą one wszystkich podmiotów uczestniczących w tym postępowaniu, to jest obowiązków nupturientów, pełnomocnika, kierownika USC, a także duchownego. Wątpliwości istnieją także co do zakresu kognicji sądu prowadzącego postępowanie w przedmiocie udzielenia zgody na zawarcie małżeństwa przez pełnomocnika.Artykuł poprzez analizę obowiązujących uregulowań polskiego kodeksu prawa rodzinnego, kodeksu postępowania cywilnego, ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego oraz prawa wewnętrznego Kościoła katolickiego zawiera próbę odpowiedzi na te pytania.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2018, 14, 2
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Karnoprawny obowiązek denuncjacji (art. 240 k.k.) a tajemnica posługi religijnej
    Denouncement Obligation Under Criminal Law (art. 240 of the Criminal Code) vs. the Privilege of Religious Service
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1372526.pdf
    Data publikacji:
    2018-09-08
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa
    denuncjacja
    tajemnica duszpasterska
    posługa religijna
    seksualne wykorzystanie małoletniego
    crime notification
    denouncement
    seal of the confession
    religious service
    sexual abuse of a minor
    Opis:
    The amendment of art. 240 of the Criminal Code, effective as of 13 July 2017, has replaced the previous social obligation (art. 304 of the Code of Criminal Procedure) with the denouncement obligation under criminal law with reference to sex crimes. Expanding the substantive scope of the related obligation has been justified with the need to increase the protection of the victims of such crimes, especially minors and people who are inept due to their mental and physical condition. Recognizing the abovementioned purpose of the amendment as ne-cessary and socially important, it is worth asking the question about the relationship between the obligation under the analyzed legal norm and the freedom of conscience and religion, as guaranteed by the constitution as well as the right to privacy, including the right to discretion related to spiritual life and religious practice. Does the obligation to notify law enforcement authorities refer also to clergy and religious, who have obtained this kind of information while performing religious service? Does this obligation arise even when the victim expressly states during a spiritual conversation that they don’t want the police or prosecutor to be informed and when there are reasons to suspect that a possible notification and its procedural consequences may have an adverse effect on the victim’s psyche? The article will attempt to answer these questions.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2018, 61, 3; 149-168
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kanoniczne przesłanki formalno-porządkowe i ceremonia zawarcia małżeństwa przez pełnomocnika w Kościele łacińskim w Polsce
    Canonical formal-structuring grounds and the marriage license granted by proxy in the Latin Church in Poland
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/985894.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    małżeństwo, zawarcie małżeństwa, pełnomocnictwo, kanoniczne badanie przedślubne, prawo kościelne
    marriage, marriage contraction, proxy, canonical prenuptial examination, canon law
    Opis:
    The contraction of a marriage by proxy is a tradition deeply embedded in the Church history and, although it is rare in practice, it is still present in the canon law. The contraction of a marriage while one of the nuptrients is absent is obviously far from a typical situation and not well recognized in the church practice and canon doctrine, which raises some doubts. The first question that appears is whether, due to the specific nature of matrimonium per procura, are the canonical requirements regarding the activities directly preceding the contraction of marriage still valid? Are all the regulations applied when both nuptrients are physically present also required of the nuptrients who cannot be present at the marriage contraction? What are the consequences of the potential breaches in this matter? Is the ceremony itself of the marriage contraction by proxy in any way different than the ‘classic’ ceremony, and if so – what are these differences? This article is an attempt to answer these questions, presenting the relevant regulations of the canon law concerning the subject matter.
    Źródło:
    Ius Matrimoniale; 2018, 29, 3; 5-24
    1429-3803
    2353-8120
    Pojawia się w:
    Ius Matrimoniale
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nieważność matrimonium per procura w prawie Kościoła łacińskiego
    Invalidity of Matrimonium per Procura in the Law of the Latin Church
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1752837.pdf
    Data publikacji:
    2020-05-25
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    małżeństwo
    zgoda małżeńska
    wady zgody małżeńskiej
    nieważność małżeństwa
    matrimonium per procura
    marriage
    matrimonial consent
    defects of matrimonial consent
    invalidity of marriage
    Opis:
    Zawarcie małżeństwa przez pełnomocnika w obowiązującym powszechnym prawie kanonicznym reguluje expressis verbis głównie kan. 1105 KPK/83. Stanowi on, że do ważnego matrimonium per procura wymaga się, aby było specjalne upoważnienie zawarcia go z określoną osobą oraz aby pełnomocnik był wyznaczony przez samego zleceniodawcę i osobiście wypełniał swoje zadanie. Pełnomocnictwo, by było ważne, powinno być podpisane przez zleceniodawcę i ponadto przez proboszcza lub ordynariusza miejsca, w którym wystawia się pełnomocnictwo, albo przez kapłana delegowanego przez jednego z nich, albo przynajmniej przez dwóch świadków, lub też winno być sporządzone w formie autentycznego dokumentu, zgodnie z wymogami prawa państwowego (kan. 1105 § 2 KPK/83). Jeżeli zleceniodawca nie może pisać, należy to zaznaczyć w samym pełnomocnictwie i dodać jeszcze jednego świadka, który również podpisuje dokument. W przeciwnym razie pełnomocnictwo jest nieważne (kan. 1105 § 3 KPK/83). Jeżeli zleceniodawca, przed zawarciem w jego imieniu małżeństwa, odwołał upoważnienie lub popadł w chorobę umysłową, małżeństwo jest nieważne, chociaż pełnomocnik lub druga strona o tym nie wiedzieli (kan. 1105 § 4 KPK/83). Sytuacja w której konsens małżeński nie jest wyrażany osobiście przez nupturientów lecz przez pełnomocnika (lub pełnomocników) skłania do refleksji, jak w tego rodzaju przypadku przedstawia się kwestia nieważności tak zawartego małżeństwa? Czy specyfika, która towarzyszy zawarciu matrimonium per procura przekłada się również na aspekt jego nieważności? A inaczej mówiąc: czy w przypadku zawierania małżeństwa przez pełnomocnika zachowują swoją aktualność wszystkie przesłanki nieważności, które generalnie odnoszą się do małżeństw, ewentualnie, czy przesłanki te, w przypadku małżeństwa zawieranego per procura, nie nabierają rysu właściwego sobie? A może, w matrimonium per procura występują takie elementy nieważności, które są charakterystyczne tylko dla tej formuły, a jeśli są, to czy nie budzą żadnych wątpliwości? Artykuł poprzez analizę rozwiązań obowiązujących we współczesnym prawie wewnętrznym Kościoła Rzymskokatolickiego oraz poglądów doktryny kanonicznej zawiera próbę odpowiedzi na te pytania; próbę, która w odniesieniu do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. jak dotychczas nie była podejmowana w literaturze przedmiotu.
    Entering into marriage through proxy according to the currently valid canon law is regulated expressis verbis mainly by canon 1105 CCL. It states that for a valid matrimonium per procura it is required that a special power of attorney should be issued for a designated person and that the proxy should be designated by the principal and that they should perform the act by themselves. For the power of attorney to be valid, it has to be signed by the principal as well as by the parish priest or the bishop competent for the place where the power of attorney is issued, or by a priest delegated by either of them, or at least by two witnesses, or it should be drawn up as an authentic document, as required by the state law (canon 1105 § 2 CCL). If the principal cannot write, this must be stated in the document itself and there must be another witness who also signs the document. Otherwise, the power of attorney is invalid (canon 1105 § 3 CCL). If, before entering into marriage on their behalf, the principal revokes the power of attorney or develops a mental disease, the marriage is invalid, although the proxy or the other party may not have known about it (canon 1105 § 4 CCL). The situation in which the matrimonial consent is not expressed personally by the future spouses, but by a proxy (or proxies), makes one ponder on the issue of invalidity of such a marriage. Does the specificity of matrimonium per procura also spread to its invalidity? In other words, do all the factors which make a marriage invalid remain in force in marriage per procura, as such factors generally apply to marriages, or do the factors acquire certain specific features? Or perhaps there are certain elements of invalidity in matrimonium per procura which are typical only to this formula, and if there are, do they not raise any doubts? By analysing the solutions contained in the contemporary internal law of the Roman Catholic Church and the canonical doctrine, the article attempts to answer such questions. Such an attempt has never been made with respect to the 1983 Code of Canon Law.
    Źródło:
    Roczniki Nauk Prawnych; 2020, 29, 2; 139-162
    1507-7896
    2544-5227
    Pojawia się w:
    Roczniki Nauk Prawnych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zaświadczenie o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa w procedurze matrimonium per procura
    Certificate of no impediments to marriage in the matrimonium per procura procedure
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1043438.pdf
    Data publikacji:
    2018-12-18
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    marriage
    marriage by proxy
    proxy
    certificate of no impediments to marriage
    impediments to marriage
    churches and religious organizations
    religious organization
    Law on Religion
    małżeństwo
    zawarcie małżeństwa przez pełnomocnika
    pełnomocnictwo
    zaświadczenie o braku okoliczności wyłączających małżeństwo
    przeszkody małżeńskie
    związek wyznaniowy
    kościoły i związki wyznaniowe
    Opis:
    Artykuł prezentuje rozwiązania normatywne dotyczące procedury wystawiania, treści i znaczenia zaświadczenia o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa, w kontekście regulacji związanych z zawieraniem małżeństwa przez pełnomocnika (matrimonium per procura). Zasadniczy cel i problem badawczy zawarty w publikacji oscyluje wokół odpowiedzi na pytanie, o braku jakich konkretnie okoliczności, dokument ten informuje; czy mechanizmy kontrolne towarzyszące wystawieniu tego zaświadczenia obejmują wymogi określone w art. 6 § 1 k.r.o. i czy dostrzegają specyfikę małżeństwa zawieranego przez pełnomocnika? Co konkretnie oznacza użyte w art. 8 § 1 k.r.o. sformułowanie, iż duchowny „nie może przyjąć oświadczeń przewidzianych w art. 1 § 2 [k.r.o.]” bez uprzedniego przedstawienia mu omawianego zaświadczenia i czy wskazany w tym przepisie zakaz dowodzi, że zaświadczenie o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa ma charakter konstytutywny? Artykuł stawia tezę, że o ile sama idea wystawiania omawianego zaświadczenia jest bez wątpienia słuszna, o tyle dostosowywanie przepisów k.r.o. i p.a.s.c. do Konkordatu poszło w omawianej materii za daleko. Skutkowało ono wprowadzeniem takich obostrzeń, które statuują wyraźny prymat formalizmu nad zasadą favor matrimonii i dają asumpt do zróżnicowanej oceny charakteru tego zaświadczenia, w tym do formułowania tez o konstytutywnym charakterze tego dokumentu. Dla osób zamierzających zawrzeć małżeństwo w formie wyznaniowej ze skutkami cywilnymi wymóg legitymowania się zaświadczeniem mającym moc prawną stał się przesłanką w zasadzie analogiczną do tej, jaką mają inne, konstytutywne przesłanki małżeństwa, przy czym obostrzenie to nie ma charakteru powszechnego. Nie dotyczy ono nupturientów zamierzających zawrzeć małżeństwo przed kierownikiem USC lub konsulem (art. 1 §§ 1 i 4 k.r.o) a odnosi się tylko do tych, którzy zamierzają zawrzeć małżeństwo w formie wyznaniowej ze skutkami cywilnymi. Istniejący stan rzeczy trudno uznać za właściwy. Mankamentem obowiązujących regulacji jest również to, że zaświadczenie o braku okoliczności wykluczających zawarcie małżeństwa, mimo, iż zyskało znaczenie nieproporcjonalne do swej roli, „nie rozpoznaje” specyfiki małżeństw wyznaniowych ze skutkami cywilnymi zawieranymi per procura i w tym przypadku funkcji gwarancyjnych w należytym stopniu nie spełnia.
    This paper presents normative solutions concerning the issuing procedure, the content and the significance of the certificate of no impediments to marriage in the context of regulations related to marriage by proxy (matrimonium per procura). The principal aim and the research problem posed in the article pertain to the question of the specific circumstances this document concerns. Do the control mechanisms accompanying the issuing of this certificate cover the requirements specified in Art. 6.1 of the Family and Guardianship Code, and do they recognize the specificity of marriage contracted by proxy? What is the actual meaning of the phrase used in Art. 8.1 of the Family and Guardianship Code, stating that a priest “cannot accept the declarations referred to in Art. 2.1 [of the Family and Guardianship Code]” without having been presented with the said certificate, and does the prohibition set forth in this regulation prove that the certificate of no impediments to marriage is the essential factor? The paper puts forward the hypothesis that while the idea itself is undoubtedly justified, the adjustment of the regulations of the Family and Guardianship Code and the Registry Office Records Act to ensure compliance with the Concordat has gone too far in the matter under discussion. It has resulted in the introduction of restrictions establishing a clear primacy of formalism over the favor matrimonii principle and has given rise to different assessments of the nature of the said certificate, including opinions claiming the constitutive nature of this document. For persons intending to enter into marriage in the religious form with civil effects, the requirement to present a legally valid certificate has become a condition basically parallel to other, constitutive conditions to marriage, while this restriction is not of general nature. It does not apply to couples intending to contract marriage before the head of a registry office or a consul (Art. 1.1 and Art. 1.4 of the Family and Guardianship Code), and refers only to those who intend to enter into marriage in the religious form with civil effects. The existing state of affairs can hardly be regarded as appropriate. Another deficiency of the current regulations also arises from the fact that the certificate of no impediments to marriage, although it has gained disproportionate importance, does not “recognize” the specificity of religious marriages with civil effects contracted per procura, and in this case does not duly fulfil its guaranteeing functions.
    Źródło:
    Studia z Prawa Wyznaniowego; 2018, 21; 323-343
    2081-8882
    2544-3003
    Pojawia się w:
    Studia z Prawa Wyznaniowego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    ZAWARCIE ‘PER PROCURA’ MAŁŻEŃSTWA KONSULARNEGO PRZEZ OBYWATELI POLSKICH
    Consular Proxy Marriage Contracted by Polish Citizens
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2096557.pdf
    Data publikacji:
    2020-07-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    zawarcie małżeństwa, pełnomocnictwo, konsul, prawo prywatne międzynarodowe, prawo rodzinne.
    the contracting of a marriage, power of attorney, consul, private international law, family law.
    Opis:
    Prawo polskie przewiduje między innymi dwie formy zawarcia małżeństwa: przed polskim konsulem za granicą (art. 1 § 4 k.r.o.) oraz przez pełnomocnika (art. 6 k.r.o.). O ile każdy z wymienionych sposobów zawarcia małżeństwa – analizowany osobno – jest materią ujętą przez ustawodawcę w sposób dość klarowny, o tyle jednoczesne zestawienie ze sobą obu wymienionych form zawarcia małżeństwa rodzi pytania i wątpliwości, które dotychczas nie były przedmiotem analiz. Pytaniem, które pojawia się niejako w punkcie wyjścia, jest to, czy dopuszczalne jest zawarcie per procura małżeństwa konsularnego przez obywateli polskich, a jeśli tak, to czy przepisy regulujące wymienione formuły „rozpoznają się” wzajemnie i czy są ze sobą zsynchronizowane. Artykuł jest próbą odpowiedzi na te pytania.
    Polish law provides for two forms of consular marriage, contracted before a Polish consul officiating in a foreign country (Article 1 § 4 of the k. r. o. [Polish Code of Family Law]), and by proxy (Article 6 of the k. r. o.). While the legislator gives a fairly clear separate description of each of these methods of contracting marriage, questions and dubieties still to be resolved appear as soon as the two forms are looked at together. The very first of these questions is whether it is admissible for Polish citizens to enter into consular proxy marriage, and if so, are the provisions regulating these formulas “mutually recognised” and synchronized? The article is an attempt to answer these questions.
    Źródło:
    Zeszyty Prawnicze; 2020, 20, 2; 209-233
    2353-8139
    Pojawia się w:
    Zeszyty Prawnicze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-24 z 24

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies