ZAWARCIE ‘PER PROCURA’ MAŁŻEŃSTWA KONSULARNEGO PRZEZ OBYWATELI POLSKICH

Prawo polskie przewiduje między innymi dwie formy zawarcia małżeństwa: przed polskim konsulem za granicą (art. 1 § 4 k.r.o.) oraz przez pełnomocnika (art. 6 k.r.o.). O ile każdy z wymienionych sposobów zawarcia małżeństwa – analizowany osobno – jest materią ujętą przez ustawodawcę w sposób dość klarowny, o tyle jednoczesne zestawienie ze sobą obu wymienionych form zawarcia małżeństwa rodzi pytania i wątpliwości, które dotychczas nie były przedmiotem analiz. Pytaniem, które pojawia się niejako w punkcie wyjścia, jest to, czy dopuszczalne jest zawarcie per procura małżeństwa konsularnego przez obywateli polskich, a jeśli tak, to czy przepisy regulujące wymienione formuły „rozpoznają się” wzajemnie i czy są ze sobą zsynchronizowane. Artykuł jest próbą odpowiedzi na te pytania.

Polish law provides for two forms of consular marriage, contracted before a Polish consul officiating in a foreign country (Article 1 § 4 of the k. r. o. [Polish Code of Family Law]), and by proxy (Article 6 of the k. r. o.). While the legislator gives a fairly clear separate description of each of these methods of contracting marriage, questions and dubieties still to be resolved appear as soon as the two forms are looked at together. The very first of these questions is whether it is admissible for Polish citizens to enter into consular proxy marriage, and if so, are the provisions regulating these formulas “mutually recognised” and synchronized? The article is an attempt to answer these questions.