Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "graptolite" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-46 z 46
    Tytuł:
    A new graptolite, intermediate between the Tuboidea and the Camaroidea
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20039.pdf
    Data publikacji:
    2001
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Graptolithina
    new graptolite
    Camaroidea
    Polska
    graptolite
    Ordovician
    evolution
    Tuboidea
    Opis:
    A new tuboid graptolite, Camarotubus graptocamaraeformis gen. et sp.n., is described from a calcareous erratic boulder of middle Ordovician (Caradoc?) age from Poland. This encrusting form combines characters of both the tuboid and the camaroid graptolites, and is regarded as a purely morphological intermediate between them. This finding supports Kozłowski's (1949) concept of a close phylogenetic relationship between the orders Tuboidea and Camaroidea.
    Znanych jest kilka rzędów osiadłych graptolitów, w większości opisanych przez Kozłowskiego (1938, 1949, 1962). Związki rodowe między tymi rządami są słabo poznane. Stosunkowo najlepiej wydaje się być udokumentowane pochodzenie kamaroidów (Camaroidea) od tuboidów (Tuboidea), sugerowane przez Kozłowskiego (1949). Zdaniem tego autora, Camaroidea rozwinęły się z inkrustujących Tuboidea, zbliżonych do rodzaju Epigraptus Eisenack (= Idiotubus Kozłowski). Rodzaj ten przypomina najprymitywniejszego znanego dotąd graptolita kamaroidowego, tj. Graptocamara Kozłowski. Zasadnicze różnice pomiędzy tymi dwoma rodzajami polegają na obecności lub braku bitek: liczba bitek w koloniach Epigraptus dwu- lub trzykrotnie, czasem nawet wielokrotnie, przewyższa liczbą autotek, podczas gdy Graptocamara całkowicie pozbawiona jest bitek (cecha właściwa dla Camaroidea, z wyjątkiem problematycznego rodzaju Bithecocamara Kozłowski). W pracy opisano nowego przedstawiciela inkrustujących graptolitów tuboidowych, Camarotubus graptocamaraeformis gen. et sp. n., którego uznano za kolejną formą pośrednią między Tuboidea a Camaroidea, a zwłaszcza między rodzajami Epigraptus a Graptocamara. Charakteryzuje się on silnie zredukowaną liczbą bitek - duże obszary kolonii pozbawione są bitek, a na innych występują one pojedynczo, rozmieszczone rzadko i nieregularnie. Nowy graptolit został opisany z ordowickiego (karadok?) głazu narzutowego, znalezionego w okolicach Mocht (ok. 60 km na północ od Warszawy). Camarotubus gen. n. z racji swojego stosunkowo młodego wieku nie może być traktowany jako przypuszczalny przodek rodzaju Graptocamara, znanego juz z tremadoku. Istnienie jego wskazuje jednak, że proces eliminacji bitek, co jest cechą progresywną, następował w różnych liniach ewolucyjnych Tuboidea i w różnych momentach czasu geologicznego, podobnie jak następowało eliminowanie bitek w szczepach wiodących od Dendroidea do Graptoloidea.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2001, 46, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The ultrastructure and building of graptolite dissepiments
    Autorzy:
    Urbanek, A
    Mierzejewski, P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22043.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    paleontology
    ultrastructure
    graptolite
    building
    rhabdosome
    dendroid graptolite
    Hemichordata
    Graptolithoidea
    Dendroidea
    Dictyonema
    dissepiment
    skeletal tissue
    Ordovician
    Opis:
    Dissepiments or connecting bars between adjacent stipes in rhabdosomes of dendroid graptolites were studied by means of electron microscopy (SEM and TEM). The material, chemically isolated from rock matrix, originating from the Ordovician of Estonia and glacial boulders of Baltic origin found in Poland, is assigned provisionally to the genus “Dictyonema” sensu lato. Early growth stages of dissepiments are made only of the fusellar component. Older dissepiments are composed of the central core and the outer envelope: the central core is made of rather irregularly arranged growth units made of the fusellar tissue, whereas the outer envelope has a distinct cortical appearance. TEM observations indicate that the fusellar component is made of both typical fusellar and microfusellar tissues (the latter with complete and reduced microfuselli). The cortical component of dissepiments is made both of dependent and independent cortex. The opinion is advanced that the dissepiments were constructed externally by the mortaring activities of zooids, similar to that of Recent Cephalodiscus. Our observations indicate that bizooids were most probable dissepiment constructors. These results, in general, does not support earlier opinions that dissepiments are made of cortical tissue acquiring a fusellar aspect in some cases, and that dissepiments were produced by the extrathecal membrane surrounding the rhabdosome.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2009, 54, 2; 243-252
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kirkigraptus, a new retiolitid graptolite from Poland
    Autorzy:
    Kozlowska, A
    Bates, D.E.B.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21786.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    deposit
    Polska
    systematics
    paleontology
    Silurian
    Kirkigraptus inexpectans
    retiolitid skeleton
    Retiolitidae
    graptolite
    Graptolithina
    retiolitid graptolite
    new species
    new aspect
    East European Platform
    evolution
    Opis:
    The new retiolitid graptolite Kirkigraptus inexpectans gen. et sp. nov., from the Neodiversograptus nilssoni Biozone of the Bartoszyce borehole, Poland is described. It is unique among the retiolitids not having a preserved virgella or ancora. Instead the most proximal structures are two round proxi−lateral lists, joining the two genicular lists of the first thecae, connecting the two sides of the rhabdosome. The lists are interpreted as a possible homologue of the distal edge of the ancora umbrella in typical retiolitids. The size of rhabdosome with large proximal lateral orifices, and the ventral panels of thecae with mid−ventral lists, are similar to those of Plectograptus, whereas the two ancora sleeve panels consisting of spaced horizontal lists only, resemble those of Valentinagraptus. It is possible that the new retiolitid may represent a new pattern of development of the proximal end of the rhabdosome, different from that in all other retiolitids.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2008, 53, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Le developpement dun graptolite Tuboide
    Rozwój graptolita tuboidowego
    Razvitie tuboidnogo graptolita
    Autorzy:
    Kozlowski, R.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21603.pdf
    Data publikacji:
    1963
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    paleontology
    graptolite
    Tuboidea
    Dendrotubus wimani
    Dendrotubus erraticus
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1963, 08, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Silurian retiolitid graptolite Plectograptus: New observations and new species
    Autorzy:
    Bates, D.E.B.
    Kozlowska, A.
    Maletz, J.
    Kirk, N.H.
    Lenz, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20525.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Graptoloidea
    Plectograptus
    Retiolitidae
    rhabdosome
    Silurian
    graptolite
    new species
    paleontology
    retiolitid graptolite
    Ludlow
    morphology
    terminology
    systematics
    Opis:
    The Ludlow genus Plectograptus, with the type species Retiolites macilentus Törnquist, 1887, collected from Thuringia (Germany), has been a widely−identified, monospecific, but poorly understood taxon for almost one hundred years. This was due to poor and incomplete preservation of the type material, and misidentification by subsequent authors up to 1995. The original, and only, type specimen of P. macilentus collected by Törnquist being lost, a neotype is herein selected from a small collection of Thuringian material. The genus has now been redefined and based on this, and SEM studies of isolated material, the defining characteristics of the genus are (i) the possession of a simple ancora umbrella with five radial lists with an incompletely developed rim; (ii) an ancora umbrella separated from lateral ancora sleeve walls by exceptionally large lateral orifices; (iii) the possession of mid−ventral lists; (iv) simple, orderly zigzag lateral wall ancora sleeve lists. Recently, two additional species, P. robustus and P. wimani, previously placed in different genera, were assigned to Plectograptus. This study recognizes three new species: P. mobergi, P. toernquisti, and P. trijunctus, bringing the total number of species to six. Species are distinguished by the presence or absence of genicular processes, inclination of the thecal ventral walls and mid−ventral lists, presence or absence of reticular lists, and three−way or four−way sleeve/lateral rod/apertural lip junctions.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2006, 51, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Autothecal morphs and dormancy in the camaroid graptolite Xenotheka
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23262.pdf
    Data publikacji:
    2003
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Xenotheka klinostoma
    Graptolithina
    Camaroidea
    Sweden
    Ordovician
    microfossil
    ultrastructure
    paleontology
    dormancy
    camaroid graptolite
    Opis:
    The camaroid graptolite Xenotheka klinostoma Eisenack, 1937 is described from the lower Llanvirn limestones of Gilbergabrottet, northern Öland, Sweden. Two distinct autothecal morphs are recognized: (1) normal morph (described for the first time), i.e. an autotheca with an unsculptured outer surface, devoid of both an outer lining and autothecal occlusion, and inhabited by an active zooid; and (2) sealed morph, i.e. an autotheca coated and occluded, provided with a sculptured outer lining made of a unique verrucose fabric, and inhabited by an inactive or dormant zooid. In addition, the existence of a hypothetical (3) unsealed morph or re−opened autotheca, devoid of an autothecal occlusion but provided with an outer lining, and inhabited by a reactivated zooid, is predicted. The sealed morphs may represent an adaptation which allowed their inhabitants to survive adverse conditions. The outer lining of Xenotheka is compared with a peculiar outer membrane found in the modern hemichordate Rhabdopleura, from the intertidal zone of Fiji, and with camaroid extracamaral tissue.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2003, 48, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Graptolodendrum mutabile n.gen., n.sp. - an aberrant dendroid graptolite
    Graptolodendrum mutabile n.gen., n.sp. - aberrantny graptolit dendroidowy
    Graptolodendrum mutabile n.gen., n.sp. - aberrantnyjj dendroidnyjj graptolit
    Autorzy:
    Kozlowski, R.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22590.pdf
    Data publikacji:
    1966
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    paleontology
    Graptolodendrum mutabile
    new genus
    new species
    dendroid graptolite
    graptolite
    Polska
    Dendroidea
    Middle Ordovician
    Ordovician
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1966, 11, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Convergent evolution of two Silurian graptolites
    Autorzy:
    Lenz, A C
    Melchin, M.J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21551.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    taxonomy
    biostratigraphy
    paleontology
    Graptoloidea
    nomenclature
    graptolite species
    convergent evolution
    Cochlograptus veles
    Testograptus testis
    Silurian graptolite
    Monograptidae
    Opis:
    The two graptolite speciesCochlograptus veles(Telychian, Upper Llandovery) and Testograptus testis(lower Homerian, upper Wenlock) are remarkably and uniquely similar in being strongly ventrally and planispirally coiled and in demonstrating an abrupt deflection in the immediate post−sicular regions of their rhabdosomes. The two species, however, are separated by a relatively large biostratigraphic gap and a global mass extinction, and they differ morphologically in the proportion of thecal overlap, different angles of inclination of the interthecal septa, relative proportions of the widths occupied by the free metathecae, the position of the sharp dorsal flexure relative to the tip of the sicula, and the presence of a distinctive, keel−like structure on T. testis. It is suggested therefore, that in spite of the strong proximal morphological parallelism between the two species, their origin is best explained as a remarkable example of convergent evolution. It is suggested that C. veles perhaps evolved from some modified monograptid such as Stimulograptus, whereas the small Testograptus group may have derived from some monograptid such as Monograptus flemingii. Cladistic analysis fully supports the independent derivation the two species. If correct, this hypothesis supports the validity of separate generic names for the two species, despite the close and unique rhabdosomal similarities, including proximal metathecal form.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2008, 53, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Graptolite-like fibril pattern in the fusellar tissue of Palaeozoic rhabdopleurid pterobranchs
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Kulicki, C.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22681.pdf
    Data publikacji:
    2001
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    rhabdopleurid
    rhabdopleurid pterobranch
    Paleozoic
    graptolite
    Permian
    Ordovician
    taxonomy
    ultrastructure
    pterobranch
    Opis:
    The fusellar tissue of Palaeozoic rhabdopleurid pterobranchs has been studied using the SEM techniques. The fibrillar material of Ordovician Kystodendron ex gr. longicarpus and Rhabdopleurites primaevus exhibits a distinct dimorphism, comprising: (1) thinner, wavy and anastomosing/branching fusellar fibrils proper, producing a tight three-dimensional meshwork; and (2) long, more or less straight and unbranched cortical fibrils, sometimes beaded, and arranged in parallel. These fibrils are similar to the fusellar and cortical fibrils of graptolites, respectively. Until now, dimorphic fibrils and their arrangement within fusellar tissue were regarded as unique characters of the Graptolithina. In general, the fibrillar material of these fossils is partially preserved in the form of flaky material (new term) composed of flakes (new term). Flakes are interpreted as flattened structures originating from the fusion of several neighbouring tightly packed fibrils. A Permian rhabdopleurid, referred to as Diplohydra sp., reveals a fabric and pattern of fusellar tissue similar to that of both Ordovician rhabdopleurids but devoid (?) of cortical fibrils. The results presented here question views that: (1) substantial differences in fabric and pattern of fusellar tissue exist between fossil pterobranchs and graptolites; and (2) the ultrastructure of pterobranch periderm has remained unchanged at least since the Ordovician. The Palaeozoic rhabdopleurids investigated are closer ultrastructurally to graptolites than to contemporary pterobranchs. The pterobranchs and the graptolites should be treated as members of one class - the Graptolithoidea.
    Przeprowadzono badania ultrastrukturalne perydemy trzech paleozoicznych pióroskrzelnych (Pterobranchia) z rzędu Rhabdopleurida: ordowickich Kystodendron ex gr. longicarpus (Eisenack) i Rhabdopleurites primaevus Kozłowski, oraz permskiego Diplohydra sp. Wykazano, że tkanka fuzellarna form ordowickich składa się z tego samego tworzywa co u graptolitów oraz wykazuje typowy dla nich dymorfizm fibrylarny i układ przestrzenny: tworzą ją stosunkowo cienkie, rozgałęziające się, powyginane włókna fuzellarne oraz grube, często równolegle ułożone włókna kortykalne. Włókien kortykalnych nie stwierdzono u Diplohydra sp., która zachowała jednak typowo graptolitowy charakter włókien fuzellarnych. Między włóknami wszystkich zbadanych form występują struktury określone jako płatki (flakes), powstałe wskutek cementacji kilkunastu lub więcej sąsiadujących ze sobą włókien. Materiał perydermalny zbudowany z płatków (flaky material - nowy terrnin) obserwowany był uprzednio u graptolitów. Stwierdzony w badanym materiale dymorfizm fibrylarny był dotąd uważany za właściwy jedynie graptolitom, podczas gdy tkanka fuzellarna pióroskrzelnych, zarówno kopalnych jak i współczesnych miała być zbudowana wyłącznie z cienkich, nierozgałęziających się włókien. Uzyskane wyniki potwierdzają trafność koncepcji Beklemiszewa (1951) o traktowaniu współczesnych i kopalnych pióroskrzelnych jako przedstawicieli gromady Graptolithoidea.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2001, 46, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Graptolite biostratigraphy and dating of the Ordovician–Silurian shale succession of the SW slope of the East European Cratond
    Autorzy:
    Podhalańska, Teresa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/191870.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Geologiczne
    Tematy:
    biostratigraphy
    Ordovician
    Silurian
    graptolite
    East European Craton
    Opis:
    This paper deals with the graptolite biostratigraphy and age determination of the Ordovician and Silurian lithological successions of the Baltic, Podlasie and Lublin basins that existed during the early Palaeozoic on the SW slope of the East European Craton. The biostratigraphic research described was conducted on core material coming from old boreholes and cores from several new wells. Graptolite zones were identified and the chronostratigraphic succession was constrained, with the depths to the stratigraphic units, especially those considered prospective for petroleum, being determined in the individual borehole sections. Old local stratigraphic schemes of the Silurian used for many years in the Polish geological literature are correlated with the standard schemes. The most complete succession of graptolite zones, both in the Ordovician and the Silurian, is observed in the Baltic region. The number of stratigraphic gaps increases towards the east and southeast of the regions. The stratigraphic range of the Sasino Shale Formation decreases in this direction; in the Podlasie and Lublin regions, it comprises only the Katian Stage. The stratigraphic range of the Jantar Formation in the western part of the area spans not only the Rhuddanian but also part or the whole of the Aeronian. In the Podlasie and especially the Lublin regions, sedimentation of the Jantar Formation began in the latest Rhuddanian–Aeronian. A large stratigraphic gap, spanning part or the whole of the Llandovery and increasing eastwards, was documented in the Podlasie-Lublin region. The biostratigraphic research allowed a more precise constraint on the temporal and spatial extent of erosion of Pridoli deposits and the beginning of coarse-grained, siliciclastic sedimentation (Kociewie Formation) in the Baltic Basin.
    Źródło:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae; 2019, 89, 4; 429-452
    0208-9068
    Pojawia się w:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The ultrastructure, development, and systematic position of the graptolite genus Mastigograptus
    Autorzy:
    Bates, D E B
    Urbanek, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21265.pdf
    Data publikacji:
    2002
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Graptolithina
    internal structure
    graptolite
    development
    remains
    Pterobranchia
    taxonomy
    systematic position
    stratigraphy
    Mastigograptus
    Ordovician
    ultrastructure
    paleontology
    Opis:
    Fragments of rhabdosomes isolated by chemical treatment from an erratic boulder of Baltic origin and ?Middle Ordovician age, provisionally assigned to Mastigograptus aff. tenuiramosus (Wallcott, 1881) were studied with SEM. Although exceptionally well preserved, remains lack the thin−walled free portions of thecae. Rhabdosomes are provided with a strongly developed basal disc, short stem and many branched stipes. The latter consist of heavily corticalized chains of stolothecae with alternately disposed thecal bases. Stolothecae display a morphological gradient and increase in size and change in shape distalwards. The stolon system studied with SEM on naturally and artificially broken specimens, as well as traced through open thecal bases, reveals a regular triad budding but no stolon inside the stolothecal cavity. We tentatively suggest that crassal lining, recognized earlier by TEM studies, corresponds to an unusually inflated stolonal stolon, filling the entire thecal cavity and adhering tightly to stolothecal wall. The systematic position of Mastigograptus, a matter of long debate, seems to be defined by a number of structural features which imply a distinct difference between genus in question and all known orders of sessile graptolites. The order Mastigograptida nov. and the family Mastigograptidae nov. are proposed.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2002, 47, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pterobranchites Kozłowski, 1981- an aberrant graptolite?
    Pterobranchites Kozłowski, 1981-aberranty graptolit?
    Autorzy:
    Mierzejewski, P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21631.pdf
    Data publikacji:
    1984
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    The periderm of Ordovician Pterobranchites antiquus Kozłowski, 1967 has been examined with SEM. Four components have been recognized within the thecal wall: outer lining, cortex, fusellum and inner lining. The cortex material is composed of thick, straight, unbranched fibrils arranged in several layers as in cortical layer of the graptolite periderm, p. antiquus, previously referred to cephalodiscid pterobranchs, is identified as an aberrant graptolite of uncertain taxonomic position.
    Pterobranchites antiquus Kozłowski, 1967 był uważany dotąd za jednego z dwóch paleozoicznych przedstawicieli Cephalodiscida (Pterobranchia) (Kozłowski 1967, Bulman 1970). Badania elektronowo-mikroskopowe wykazały jednak, że periderma P. antiquus różni się zasadniczo od peridermy Cephalodiscida. Zbudowana jest ona z czterech warstw: powłoki zewnętrznej, korteksu, warstwy fuzellarnej i powłoki wewnętrznej. Najsilniej wykształcony jest korteks i powłoka zewnętrzna, najsłabiej warstwa fusellarna. Powłoki wewnętrznej niekiedy brakuje. Korteks zbudowany jest z grubych, długich włókien, leżących w kilkunastu warstwach. Włókna w każdej warstwie leżą w przybliżeniu równolegle do siebie, w stosunku zaś do włókien warstw sąsiednich, ukośnie. Obserwuje się wyraźną periodyzację włókien. Tak zbudowana tkanka kortykalna właściwa jest jedynie graptolitom, nie występuje natomiast u pióroskrzelnych (Urbanek 1976). Przeprowadzono homologizację warstw peridermy P. antiquus z warstwami peridermy Mastigograptus sp. i Orthograptus gracilis (Roemer). Wyrażono pogląd, że Pterobranchites był aberrantnym graptolitem reprezentującym post-krustoidowe stadium strukturalne. Praca była finansowana przez Polską Akademię Nauk w ramach problemu MR II. 6.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1984, 29, 1-2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A new type of colony in Silurian (upper Wenlock) retiolitid graptolite Spinograptus from Poland
    Autorzy:
    Kozlowska, A.
    Dobrowolska, K.
    Bates, D.E.B.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22266.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    new type
    colony
    Silurian
    retiolitid graptolite
    Spinograptus
    Graptoloidea
    Retiolitidae
    Polska
    paleontology
    Opis:
    The new retiolitid species, Spinograptus tubothecalis, is described from the Colonograptus praedeubeli and C. deubeli biozones from two localities in Poland: a borehole on the East European Platform and the Holy Cross Mountains. This was a recovery phase after the severe Silurian Cyrtograptus lundgreni Event. The new species has a unique, previously undescribed form of finite rhabdosome. Unlike the species Spinograptus reticulolawsoni and S. lawsoni, in which the fi− nite rhabdosomes taper distally, its rhabdosome is parallel−sided with the two distal thecae developed as isolated tubes without genicular processes, with a small appendix between them. The new species also has preserved membranes of the sicula, thecae and ancora sleeve, similar to a few species of Spinograptus from the lower Homerian. Spinograptus tubothecalis, like Spinograptus clathrospinosus and S. spinosus, has paired reticulofusellar genicular processes on the pre−thecal ventral orifices, similar to but shorter than thecal processes. Transverse rods, a rare character in post−Cyrto− graptus lundgreni Event retiolitids occur in the new species in rudimentary form.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2013, 58, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Morphogenetic gradients in graptolites and bryozoans
    Autorzy:
    Urbanek, A
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23410.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Bilateria
    clone
    graptolite
    morphogenetic gradient
    colony
    bryozoan
    paleontology
    Hox gene
    Opis:
    Despite independent evolution of coloniality in hemichordates and bryozoans, their colonies show common features. In both instances colony is a genet or clonal system composed of zygotic oozooid and a number of blastozooids (= modules) integrated by physical continuity of tissues, sharing a common genotype and subject to common morphogenetic control. In some groups of graptolites and bryozoans, colonies display a regular morphological gradient. Simple graptoloid and bryozoan colonies consist of a proximal zone of astogenetic change and a distal zone of astogenetic repetition. Observed morphological gradient may be attributed to diffusion, along the colony axis, of a morphogen produced by the oozooid; in the zone of astogenetic change the morphogen is above certain threshold level and drops below it in the zone of astogenetic repetition. This model is supported by observations on regeneration of fractured graptoloid colonies. Regenerative branch never displays astogenetic change. The same rule is valid for regeneration of fractured bryozoan colonies. While the early astogeny of simple bryozoan colonies may be explained within the framework of the gradient theory, the late astogeny of more complex ones involves multiple succession of zones of change and repetition, without analogy in astogeny of graptoloids. Thus, late astogeny in bryozoan colonies may be controlled by cyclic somatic/reproductive changes, probably independent of the primary morphogen. Evolutionary changes in the graptoloid colonies involve both the spreading of the novelties over a greater number of zooids (penetrance) and an increase in the degree of phenotypic manifestation of a given character (expressivity). In the phylogeny of bilaterian colonies morphogenetic gradient probably originated as a sort of a side effect of sexual process leading to the appearance of the oozooid. The latter contaminated the neighbouring blastozooids with the products of its own morphogenesis. The resulting morphogenetic gradient could be used by selective forces to produce various effects of adaptive significance. Morphogens responsible for patterning of bilaterian colonies are probably related to the products of genes responsible for the anteroposterior control of embryos in all solitary Bilateria (Hox, zootype genes).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2004, 49, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Coexistence of algae and a graptolite-like problematicum: a case study from the late Silurian of Podolia (Ukraine)
    Autorzy:
    Skompski, Stanisław
    Kozłowski, Wojciech
    Łuczyński, Piotr
    Kozłowska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/27323966.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czasopisma i Monografie PAN
    Tematy:
    Dasycladales
    Graptolite-like epibionts
    Silurian
    Ludlow
    Ukraine
    periti dal environment
    glony
    graptolity
    epibionty
    sylur
    ludlow
    Ukraina
    Opis:
    This contribution presents the record of an abundant assemblage of well-preserved, thallophytic noncalcified algae and of an epibiotic form that has been recognised as a putative graptolite from the upper Silurian (Ludlow, Gorstian–Ludfordian) of Podolia (western part of Ukraine). The sediments represent a shallow peritidal zone of the shelf. A new genus and species, Voronocladus dryganti, belonging to the Dasycladales Pascher, 1931, is established. Most of the specimens representing the algal thallus are overgrown by problematical epibiotic graptolites, described as Podoliagraptus algaeoides gen. et sp. nov. This phenomenon is explained as an epiphytic mode of life of the putative graptolite on algae, and is herein compared to recently known coexistences of algae with other organisms. The excellent state of preservation, and the abundance of studied Dasycladales algae and epibiotic problematics indicate that the investigated mudstone layer can be treated as a ‘Konservat Lagerstätte’ sensu Seilacher (1970).
    Źródło:
    Acta Geologica Polonica; 2023, 73, 2; 115--133
    0001-5709
    Pojawia się w:
    Acta Geologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Evolution of retiolitid graptolites - a synopsis
    Autorzy:
    Kozlowska-Dawidziuk, A
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23196.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Holoretiolites
    Ludlow
    Retiolitidae
    retiolitid graptolite
    paleobiology
    Silurian
    evolution
    Graptoloidea
    paleontology
    rhabdosome reduction
    Opis:
    Twenty million years of retiolitid evolution reflect environmental changes, the most severe being the Silurian Cyrtograptus lundgreni Event. Five biostratigraphically and morphologically constrained retiolitid faunas are distinguished and characterized according to their rhabdosomal modifications: (1) the oldest and long−ranging Llandovery group of mostly large and morphologically complex rhabdosomes, (2) the less diverse Telychian−Sheinwoodian group, (3) the Cyrtograptus lundgreni Biozone varied group of intermediate size, and two short−ranged (4) late Homerian, and (5) early Ludlow groups with small rhabdosomes. Although the evolutionary history of retiolitids was complex and not linear, a common tendency toward reduction of rhabdosome size in most lineages is observed. The greatest reduction in both number and volume of thecae, and in skeletal elements is demonstrated in the Gothograptus and Plectograptusfaunas. Contrary to the thecal decrease, a distinctive increase of sicula size is observed in retiolitids. Two types of colonies are distinguished: L−colonies with a small sicula and numerous large thecae of similar size, and S−colonies with a long sicula and a few, small thecae. These changes imply modification of the soft body: an increase in siculozooid length and a decrease in the size of the zooids. Thus, the siculozooid probably produced great amounts of morphogen inhibiting zooid growth. In consequence the phenomenon of colony reduction occurred. The most extreme stages of rhabdosome reduction in Ludlow retiolitids can be seen in Plectodinemagraptus gracilis of the Plectograptuslineage and in the new species Holoretiolites helenaewitoldi, possibly representing the last stage of skeletal reduction in the Gothograptus lineage; the next hypothetical stage would be its total loss. The sicula length of Holoretiolites, about 2 mm, is reported herein for the first time.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2004, 49, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ultrastructure ot the sicula in the tuboid graptolite Kozlowskitubus erraticus (Kozlowski, 1983)
    Ultrastruktura sikuli graptolita tuboidowego Kozlowskitubus erraticus (Kozłowski, 1983)
    Autorzy:
    Urbanek, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20932.pdf
    Data publikacji:
    1979
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1979, 24, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Agastograptus from the mulde beds of Gotland
    Agastograptus z warstw mulde Gotlandii
    Autorzy:
    Kozlowska-Dawidziuk, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21121.pdf
    Data publikacji:
    1991
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Agastograptus
    graptolite
    Heloretiolites lawsoni
    Retiolites balticus
    taxonomy
    paleontology
    Gotland
    Opis:
    Agastograptus lawsoni (Holland, Rickards et Warren 1969), known previously as Holoretiolites (Balticograptus) lawsoni Holland, Rickards et Warren 1969 from upper Wenlock of Shropshire is described from Mulde Beds of Gotland. A new diagnosis of the species, basing on abundant and well preserved fossils, has been formulated. Former Retiolites balticus Eisenack is removed from the genus Agastograptus.
    Zbadano około 70 dobrze zachowanych okazów retiolitidów, pochodzących z warstw Mulde (górny wenlok) Gotlandii, co umożliwiło zbadanie astogenezy i wyróżnienie cech diagnostycznych gatunku. Stwierdzono też kilkanaście anormalnie wykształconych rabdosomów. Gatunek ten opisany był z górnego wenloku Shropshire przez Holanda, Rickardsa i Warrena (1969) jako Holoretiolites (Balticograptus) lawsoni, jednak zły stan zachowania materiału nie pozwolił im ustalić liczby wyrostków aperturalnych. Zdaniem autorki należy on do rodzaju Agastograptus Obut et Zaslavskaya 1983. Jednocześnie autorka proponuje wyłączyć z rodzaju Agastograptus dawny gatunek Retiolites balticus Eisenack z uwagi na występowanie pojedynczego wyrostka aperturalnego oraz brak beleczek pleuralnych i zygzakowatego wzoru klatrium ścian lateralnych.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1991, 36, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Graptolite nature of the Ordovician microfossil Xenotheka
    Ordowicka mikroskamienialosc Xenotheka jest graptolitem
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21274.pdf
    Data publikacji:
    2000
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Xenotheka klinostoma
    ordowik
    Xenotheka
    skamienialosci
    Polska
    graptolity
    mikrostruktura
    paleontologia
    ultrastruktura
    mikroskamienialosci organiczne
    Opis:
    Light microscopic, SEM and TEM investigations show that the periderm of the problematic Ordovician organic microfossil Xenotheka klinostoma Eisenack, 1937 is built of five layers: inner lining, endocortex, fusellum, ectocortex and outer lining. The outer lining is made of a previously unknown material named here verrucose fabric. The outer lining was presumably an adaptation which aided survival through periods of unfavourable conditions. The general morphology of the test as well as of the fusellar structure of the wall indicate that Xenotheka is an aberrant camaroid graptolite. This finding thus extends the upper stratigraphic limit of the order Camaroidea from the early Arenig to Llandeilo.
    Tematem pracy jest mikrostruktura, ultrastruktura oraz stanowisko systematyczne zagadkowej mikroskamieniałości organicznej Xenotheka klinostoma Eisenack, 1937. Gatunek ten, znany z ordowiku obszaru bałtyckiego, opisywany był w przeszłości jako należący do Foraminifera (Allogrommidae bądź Ammodiscidae), Chitinozoa incertae sedis, Graptoblasti lub jako skamieniałość o nieznanym stanowisku systematycznym. Badania przeprowadzono na kilkudziesięciu doskonale zachowanych okazach, pochodzących z landeilu wiercenia Krzyże 4 (głębokość, 473 m). Zastosowano metodę mikrotomowych skrawków seryjnych dla mikroskopii świetlnej oraz standardowe metody transmisyjnej i skaningowej mikroskopii elektronowej. Uzyskane wyniki pozwoliły na jednoznaczne wykazanie, iż ścianki X. klinostoma mają budowę typową dla wielu graptolitów, a mianowicie zbudowane są z warstwy fuzelarnej, pokrytej od zewnątrz i od wewnątrz warstwami korteksu (tzw. ektokorteks i endokorteks), określanego mianem korteksu zależnego. Najbardziej wewnętrzną warstwę ścianki tworzy cienka, homogeniczna wyściółka, pokrywająca endokorteks. Z kolei ektokorteks pokryty jest od zewnątrz niezwykłym, zupełnie nieznanym dotąd u graptolitów tworzywem ultrastrukturalnym, dla którego wprowadzono nazwę tworzywa brodawkowatego ("verrucose fabric"). Badane mikroskamieniałości rozpoznano jako izolowane autoteki graptolitów inkrustujących z rzędu Camaroidea. Rząd ten, ustanowiony przez Romana Kozłowskiego (1949), znany był dotąd niemal wyłącznie na podstawie materiałów pochodzących ze słynnego stanowiska w Wysoczkach (górny tremadok Gór Świętokrzyskich). Rozpoznanie przynależności systematycznej rodzaju Xenotheka Eisenack, 1937 podnosi górną granicę stratygrafrczną występowania Camaroidea z dolnego arenigu do landeilu, a niepewne znalezisko tej formy bylo sygnalizowane nawet z ludlowu. Wszystkie zbadane autoteki mają apertury okludowane cienką diafragmą utworzoną z tworzywa brodawkowatego. Okluzja autotek jest wśród Camaroidea zjawiskiem nagminnym, lecz diafragmy występują z reguły wewnątrz autotek, między "collum" a "camara".
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 1; 71-84
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Veliger morphs in Pristiograptus, a robust graptoloid from the Ludlow series [Silurian] of Morocco
    Autorzy:
    Rickards, B
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20404.pdf
    Data publikacji:
    2001
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    veliger morph
    velum
    graptolite
    Silurian
    robust graptoloid
    Pristiograptus
    Morocco
    graptoloid
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2001, 46, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The sequence of graptolite faunas in the Ordovician of the Shelve Inlier, Welsh Borderland
    Sekwencja ordowickich faun graptolitowych w obrębie Shelve (Welsh Borderland)
    Autorzy:
    Strachan, I.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20371.pdf
    Data publikacji:
    1981
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1981, 26, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Early Silurian (Llandovery) graptolite assemblages of Saudi Arabia: biozonation, palaeoenvironmental significance and biogeography
    Autorzy:
    Williams, M.
    Zalasiewicz, J.
    Boukhamsin, H.
    Cesari, C.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2060177.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    Saudi Arabia
    Silurian
    graptolites
    biozonation
    Opis:
    Analysis of Silurian graptolite assemblages from 1017 sample horizons in 132 cores (from 65 boreholes) through the Qusaiba Member, Qalibah Formation of Saudi Arabia, provides a refined graptolite biostratigraphy for the Arabian Peninsula comparable in its resolution to that from the British Isles and the Czech Republic. Over 150 graptolite species characterize 11 biozones from the lowermost Rhuddanian lubricus Biozone to the lower Telychian guerichi Biozone, with sub-zonal resolution for several intervals. Graptolite biozonal boundaries and the Rhuddanian-Aeronian and Aeronian-Telychian stage boundaries can be placed with high precision. Detailed analysis of graptolite spatial distribution suggests persistent depth-stratified marine assemblages across the Silurian palaeo-Arabian Plate. Near-surface-dwelling assemblages probably occupied the mixed-layer of Silurian oceans, enabling colonization of shallow shelf environments. They are low-diversity (1-2 species) assemblages characterized by Neodiplograptus, Coronograptus, Neolagarograptus and Stimulograptus species and often are preserved in strata with extensive shelly faunas. Deeper marine assemblages are of higher diversity (up to 15 species per horizon), and are characterized by dorsally curved or helically coiled species of Spirograptus, Demirastrites, Lituigraptus, Rastrites and Torquigraptus. Recognition of depth-stratified graptolite assemblages provides an important tool for establishing palaeo-basin topography and water depth at the time of sedimentary deposition. At the species level, the graptolite assemblages of Saudi Arabia are remarkably similar to contemporaneous faunas from peri-Gondwanan Europe and, from the middle Rhuddanian onwards, also to the Avalonian and Laurentian Llandovery graptolites of the UK.
    Źródło:
    Geological Quarterly; 2016, 60, 1; 3--25
    1641-7291
    Pojawia się w:
    Geological Quarterly
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A crustoid graptolite lithoimmured inside a Middle Ordovician nautiloid conch from northern Estonia
    Autorzy:
    Vinn, Olev
    Wilson, Mark A.
    Toom, Ursula
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/191686.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Geologiczne
    Tematy:
    Encrustation
    graptolites
    nautiloids
    cryptic fauna
    Darriwilian
    Baltica
    Opis:
    A light grey nautiloid conch has a dark brown colony attached to its internal surface. This colonial fossil resembles hederellids and bryozoans, but is in fact a crustoid graptolite (Hormograptus? sp.). The colony has been lithoimmured inside this nautiloid conch by early cementation. Crustoid graptolites were a part of the encrusting communities in the Middle Ordovician of Baltica, but their abundance among encrusters of biogenic substrates reached a peak in the middle Sandbian. The cryptic mode of life appeared very early in the evolution of the crus- toids. The discovery of this crustoid graptolite in a nautiloid conch indicates that the Baltic Middle Ordovician cryptic communities were taxonomically more diverse than was known previously. The nautiloid conch studied is sparsely encrusted with an encrustation density that is similar to those of other Middle Ordovician cryptic surfaces described from Estonia.
    Źródło:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae; 2019, 89, 3; 285-290
    0208-9068
    Pojawia się w:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    New evidence on graptolite succession across the Ordovician - Silurian Boundary in the Asian Part of the USSR
    Autorzy:
    Koren, T.N.
    Sobolevskaya, R.F.
    Mikhajlova, N.F.
    Tsai, D.T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23451.pdf
    Data publikacji:
    1979
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1979, 24, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ultrastructure of microfuselli and the evolution of graptolite skeletal tissues
    Ultrastruktura utworów mikrofusellarnych i ewolucja tkanek szkieletowych graptolitów
    Ultrastruktura mikrofjuzelljarnojj tkani i ehvoljucija formirovanija skeleta u graptolitov
    Autorzy:
    Urbanek, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20543.pdf
    Data publikacji:
    1976
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1976, 21, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    An attempt at biological interpretation of evolutionary changes in graptolite colonies
    Próba interpretacji biologicznej zmian ewolucyjnych w koloniach graptolitów
    Popytka biologicheskojj interpretacii ehvoljucionbykh izmenenijj v kolonijakh graptolitov
    Autorzy:
    Urbanek, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20761.pdf
    Data publikacji:
    1960
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    Problems of morphological organization in graptolite colonies are discussed and suggestions made as to the supposed genetic mechanisms of their evolution. The regular astogenetic succession of thecae is interpreted as an effect of morphophysiological gradients, The spreading of new thecal types in forms constituting successive evolutionary stages of a lineage are believed to be manifestations of the penetrance and expressivity of respective genetic factors.
    Analiza budowy kolonii w wielu grupach Graptoloidea pozwala stwierdzić, że teki wykazują wzdłuż rabdozomu regularną sukcesję morfologiczną. Różnice morfologiczne tek mogą polegać zarówno na braku lub obecności określonych segmentów teki , jak i na modyfikacjach budowy tego samego segmentu. Te ostatnie wyrażają się stopniem manifestowania się szeregu cech, określających wielkość, kształt i symetrię przydatków aperturalnych . Analiza zmian ewolucyjnych w poszczególnych liniach filogenetycznych wykazuje, że polegają one na stopniowym rozprzestrzenianiu się nowego typu teki , który początkowo występuje tylko w części proksymalnej lub dystalnej . Sposób początkowego manifestowania się nowej cechy nic jest jednak zależny od tego, czy jest ona z morfologicznego punktu widzenia cechą "progresywną" lub " regresywną”.Hipotezy Elles (1922) i Westolla (1950), wysunięte dla objaśnienia zjawisk ewolucji kolonii graptolitów, nie mogą być wiec uznane obecnie za wystarczające. Opierając się na nowych badaniach nad graptolitami oraz na danych fizjologii, mechaniki rozwoju i genetyki , autor wysuwa nową hipotezę robocza, objaśniającą organizację morfofizjologiczną kolonii graptolitów i przypuszczalne mechanizmy zmian genetycznych, jakim podlegały one w procesie ewolucji. Z biologicznego punktu widzenia, kolonie graptolitów mogą być uważane za całości zwarcie zintegrowane. Integracja osobników zachodziłaby przez dominowa nie fizjologiczne ośrodka sikularnego, Dominowanie to realizowałoby się przez rozprowadzanie wytworzonych przez sikulozoida substancji morfogen etycznie aktywnych, zbliżonych do hormonów. Substancje te byłyby rozprowadzane wzdłuż osi kolonii , przypuszczalnie przy pomocy stolonu. Stężenie tych substancji wykazywałoby regularny spadek, czyli gradient wzdłuż osi kolonii. Określona sukcesja astogenetyczna tek, tak charakterystyczną dla wyższych Graptoloidea , znajdowałaby wyjaśnienie w świetle teorii gradientów fizjologicznych, wypowiedzianej przez Childa (1915, 1941) i podjętej przez szereg badaczy. Postać zooida, a co za tym idzie - także teki , byłaby zależna od ilości substancji morfogenetycznych, działających w danej części rabdozomu. Tłumaczy to zarazem regularna sukcesję astogenetyczną tek , w szczególności wśród graptolitów o koloniach dwukształtnych ("biform"). Proces kladogenezy u Cyrtograptus Carruthers, zbadany przez Thorsteinssona (1955), pozwala zanalizować sukcesję astogenetyczną tek przy powstawaniu odgałęzień bocznych rabdozomu. Stwierdzono, że pierwsze teki gałęzi bocznej odpowiadają swym typem morfologicznym tekom bardziej dystalnym , niż wynikałoby to z ich odległości od sikuli. Zjawisko to można zrozumieć przez analogię ze zjawiskami hamowania wzrostu gałęzi bocznych przez pęd główny u roślin. Podobne przyczyny powodowały opóźnienie w tworzeniu się gałęzi bocznej w stosunku do głównej u Cyrtograptus. Ponadto rozwijałaby się ona dopiero po osiągnięciu równowagi w stężeniu substancji aktywnych na wierzchołkach obu gałązek, Tłumaczy to z kolei jednakową postać tek , pączkujących jednocześnie na obu gałązkach. Boczne gałązki stanowiłyby odpowiednio ośrodki dominujące I, II i ewentualnie wyższych rzędów ; hamowałyby one tworzenie się pączków na pewnej odległości od siebie, warunkując mniej lub bardziej stałe wzajemne odległości gałązek bocznych dla poszczególnych gatunków Cyrtograptus. Z genetycznego punktu widzenia, kolonia graptolitow może być uważana za pewnego rodzaju klon, tj. zespół organizmów mających ten sam genotyp. Zróżnicowanie astogenetyczne osobników kolonii stanowiłoby zatem jedynie wyraz różnego fenotypowego przejawiania się tego samego genomu. Ewolucja graptolitów polegałaby na modyfikacjach astogenezy, przy czym (z genetycznego punktu widzenia) odpowiadałyby one zmianom stopnia penetracji i siły przejawiania się (ekspresywności) poszczególnych cech w obrębie kolonii, Zmiany te wywołane byłyby mutacjami genów, kontrolujących powstawanie określonych cech teki, lub zmieniających ilość produkowanych przez sikulozoida substancji morfogenetycznych. Te ostatnie pod względem genetycznym wpływają stymulująco lub hamująco na przejawianie się fenotypowe określonych genów. Materiał kopalny, w szczególności obraz zmian astogenezy w liniach filogenetycznych dokładniej poznanych , potwierdza w zupełności te założenia teoretyczne. W konkretnych liniach rozwojowych, kolejno po sobie następujące formy różnią się stopniem penetracji i ekspresywności określonych cech. Gdy nowe cechy pojawiają się u przodków początkowo tylko w części dystalnej , obejmując dopiero następnie część proksymalną, należy przyjąć, że modyfikatory warunkują wytwarzanie przez sikulozoida substancji morfogenetycznej, zachowującej się w stosunku do tych cech hamująco. W filogenezie, w wyniku kolejnych mutacji, wzrastałaby aktywność genów lub malałaby aktywność inhibitora. Gdy, przeciwnie, nowa cecha pojawia się u przodków początkowo tylko u tek w części proksymalnej, aby następnie dopiero objąć także teki dystalnej części rabdozomu, należy przyjąć, że modyfikator i zarazem substancja produkowana przez sikulozoida zachowuje się jak stymulator danych cech. W ewolucji takich form wzrastałaby aktywność genów odpowiedzialnych za powstanie odpowiednich cech, lub wzrastałaby aktywność stymulatora. Analiza zmian ewolucyjnych w konkretnych liniach filogenetycznych wykazuje, że przejawiają się one w określonym zespole cech i utrzymują określony kierunek zmian. Zachowują się one przeto podobnie jak 1) czynniki kumulatywne (modyfikatory), lub też jako 2) allelomorfy wielokrotne, tj. mutacje jednego genu (locus), tworzące serie z różnym efektem fenotypowego przejawiania się i różną aktywnością alleli. Ogólny mechanizm genetyczny zmian kolonii graptolitów sprowadzałby się zatem do występowania mutacji początkowo słabo przejawiających się fenotypowo, a następnie dopiero zwiększających swą penetracje i ekspresywność. Obraz ten skłania do przyjęcia wniosku , że w wielu szczepach graptolitów ewolucja dokonywała się przez mikromutację o stopniowo zwiększającym się w szereg u potomków efekcie fenotypowym. Regularną zmianę postaci kolejnych osobników kolonii, która zdawała się stanowić cechę swoistą graptolitów, można w świetle naszych rozważań zrozumieć jako przejaw bardziej ogólnych prawidłowości biologicznych. Stanowi ona przypuszczalnie wyraz odpowiednich gradientów morfofizjologicznych. Tak jak przyczyny zmian filogenetycznych organizmów osobniczych zdają się polegać na modyfikacjach ich ontogenezy, tak ewolucja graptolitów jako organizmów kolonijnych zachodziła na drodze modyfikacji astogenezy , tj. przez zmiany sposobu rozwoju kolonii , wyrażające się: zmianami poszczególnych osobników. W ostatecznym ujęciu, przyczyny tych modyfikacji dają się sprowadzić do zmian penetracji i ekspresywności czynników genetycznych, przejawiających się w koloniach, stanowiących jednostki podlegające wspólnej kontroli genetycznej . Z naszych rozważań wynika, że w wielu liniach ewolucyjnych graptolitów,z form pierwotnie uniformicznych powstają formy cechujące się różnym stopniem biformizmu, a z nich - formy wtórne uniformiczne. W związku z tym, specjalnego rozważenia wymagają rodzaje, grupujące gatunki cechujące się silnym biformizmem - Demirastrites Eisel i Pernerograptus Pribyl. Proponuje się raczej utrzymać te rodzaje jako reprezentujące określone stadium morfologiczne, poprzez które przechodziła ewolucja wielu linii filogenetycznych, lecz nie wydzielać tych rodzajów w odrębne podrodziny (jak to proponował Pribyl, 1946). Biformiczne rodzaje mniej się różnią od swych wtórnie uniformicznych potomków (Pernerograptus Pribyl od Monogruptus Geinitz, Demirastrites Eisel od Rastrites Barrande), niż od swych pierwotnie uniformicznych przodków. W pierwszym przypadku różnice są raczej ilościowej natury (stopień penetracji i ekspresywności danych cech), w drugim zaś - bardziej jakościowej (obecność lub zupełny brak danych cech). Odpowiednio do tego proponuje się zaliczenie Pernerogruptus Pribyl do podrodziny Monograptinae, zaś Demirastrites Eisel - do podrodziny Rastritinae. Do tekstu dodano opis nowych gatunków graptolitów: Lobograptus simplex n.sp., L.exspectatus n.sp ., Cucullogruptus hemiaversus n.sp , oraz Cucullograptus aversus rostratus n. subsp.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1960, 05, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Vitrinite equivalent reflectance of Silurian black shales from the Holy Cross Mountains, Poland
    Autorzy:
    Smolarek, Justyna
    Marynowski, Leszek
    Spunda, Karol
    Trela, Wiesław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/127647.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Mineralogiczne
    Tematy:
    Holy Cross Mountains
    Lower Silurian
    maturation
    graptolite reflectance
    black shale
    Opis:
    A number of independent methods have been used to measure the thermal maturity of Silurian rocks from the Holy Cross Mountains in Poland. Black shales are characterized by diverse TOC values varying from 0.24-7.85%. Having calculated vitrinite equivalent reflectance using three different formulas, we propose that the most applicablevalues for the Silurian rocks are those based on Schmidt et al. (2015) equation. Based on this formula, the values range from % 0.71 VReqvVLR (the vitrinite equivalent reflectance of the vitrinite-like macerals) to % 1.96 VReqvVLR. Alternative, complementary methods including Rock Eval pyrolysis and parameters based on organic compounds (CPI, Pr/-C17, Ph/-C18, MPI1, and MDR) from extracts did not prove adequate as universal thermal maturity indicators. We have confirmed previous suggestions that Llandovery shales are the most likely Silurian source rocks for the generation of hydrocarbons in the HCM.
    Źródło:
    Mineralogia; 2014, 45, 3/4; 79-97
    1899-8291
    1899-8526
    Pojawia się w:
    Mineralogia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    An aberrant encrusting graptolite from the Ordovician of Estonia
    Erecticamara maennili gen. et sp. n. - niezwykly graptolit z ordowiku z Estonii
    Autorzy:
    Mierzejewski, P
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23498.pdf
    Data publikacji:
    2000
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Estonia
    ordowik
    skamienialosci
    graptolity
    paleontologia
    Erecticamara maennili
    Camaroidea
    Opis:
    An organic microfossil, Erecticamara maennili gen. et sp. n., superficially similar to some imperfectly preserved chitinozoans, is described as an aberrant camaroid graptolite from the Lower Ordovician Kunda Stage, Aluoja Substage, of the Tallinn area, North Estonia. Its elongated, bottle-shaped or subconical thecae, interpreted as autothecae, are differentiated into a broader proximal part (camara), provided with a convex, rarely flat, bottom, and a narrower distal one (collum), devoid of any kind of apertural processes. The wall of the fossil is made of the fusellar tissue; irregularly distributed oblique sutures of fuselli are not arranged in a zigzag line. A sudden change of fuselli width leading to an appearence of the microfusellar tissue is sometimes observed in the distal part of the tube. The presence of primitive cortex (paracortex? pseudocortex?) is suggested. Robust, elongated vesicles are found inside two autothecae and interpreted as a dormant structure, tentatively compared with cysts of crustoid graptolites or a blastocrypt of graptoblasts. Its upper wall is situated between the camara and collum and looks like a sclerotized diaphragm described in other camaroids. The fossil unites certain characters of cephalodiscid pterobranchs and camaroid graptolites but is not interpreted as truly transient link between these two hemichordate groups.
    W utworach dolnego ordowiku (piętro Kunda), w odsłonięciu znanym w literaturze geologicznej jako Sukhrumägi (Tallin, Estonia) stwierdzono występowanie organicznych mikroskamieniałości przypominających źle zachowane okazy Chitinozoa. Okazy te zinterpretowano jako szczątki nieznanego dotąd graptolita inkrustującego. Forma ta, opisana pod nazwą Erecticamara maennili gen. et sp. n., reprezentuje prawdopodobnie nieznaną dotąd rodzinę graptolitów kamaroidowych rząd Camaroidea. Jest ona pod pewnymi względami pośrednia między pióroskrzelnymi z rzędu Cephalodiscida a niektórymi graptolitami osiadłymi. Do Cephalodiscida zbliża ją wydłużony kształt tek, fuzellum zbudowane z nieregularnych fuzellusów, brak szwu zygzakowatego i ultrastruktura peridermy (brak tkanki korowej zbudowanej z włókien kortykalnych, obecność gęsto upakowanych struktur błoniastych). Zróżnicowanie tek na rozszerzoną część proksymalną (camara) i zwężoną część dystalną (collum) jest również charakterystyczne dla graptolitów kamaroidowych. Obecność w części proksymalnej, małego otworka wskazuje na istnienie stolonów łączqcych poszczególne zooidy. We wnętrzu dwóch autotek stwierdzono obecność pojedynczych, zamkniętych pęcherzyków, niemal całkowicie wypełniających część proksymalną. Struktury te zdają się być morfologicznymi odpowiednikami blastokrypt graptoblastów bądź cyst graptolitów krustoidowych (Crustoidea).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 3; 239-250
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Upper Homerian (Silurian) high-resolution correlation using cyclostratigraphy: an example from western Lithuania
    Autorzy:
    Radzevičius, S.
    Tumakovaitė, B.
    Spiridonov, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/139177.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    Lithuania
    Silurian
    upper Homerian
    cyclostratigraphy
    graptolite biozones
    Litwa
    sylur
    górny Homerian
    cyklostratygrafia
    Opis:
    The Gėluva regional stage stratigraphically corresponds to the late Wenlock. This time interval witnessed significant graptolite extinctions and turnovers of conodont faunas, as well as a large positive Mulde carbon isotopic excursion. Thus, the development of a detailed stratigraphy is a necessary step in understanding the complex patterns of regional and global variations in the sediments accumulating during the time interval studied. Therefore, in this contribution we present a cyclostratigraphic analysis of gamma ray (GR) logs from four wells, which are located in the deep water facies belt of the Lithuanian part of the Silurian Baltic Basin of the Gėluva regional stage. The analysis was performed using REDFIT spectral estimation, continuous wavelet transform and signal filtering techniques. As a result two 4th order and five 5th order cycles were distinguished and named in all sections. The correlation of cycles between sections was calibrated with the graptolite biozones. The comparative analysis revealed that intra-basinal cyclostratigraphic correlation could achieve resolution of the order of several tens of thousands of years.
    Źródło:
    Acta Geologica Polonica; 2017, 67, 2; 307-322
    0001-5709
    Pojawia się w:
    Acta Geologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Retiolitid graptolite Spinograptus from Poland and its membrane structures
    Retiolit Spinograptus [ Graptolithina ] z Polski i jego struktura bloniasta
    Autorzy:
    Kozlowska-Dawidziuk, A
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22473.pdf
    Data publikacji:
    1997
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fauna kopalna
    retiolity
    Spinograptus
    Polska
    struktura bloniasta
    paleontologia
    blony perydermalne
    morfologia zwierzat
    Opis:
    Spinograptus reticulolawsoni sp. n., S. latespinosus sp. n., S. cf. latespinosus, and S. sp. are described from borecore samples of the late Wenlock (Colonograptus? praedeubeli Zone), of the Bartoszyce borehole, NE Poland. They represent an early diversification phase of retiolitids, which followed the Cyrtograptus lundgreni Event. Some species display a combination of primitive and advanced characters, implying a mosaic paffern of Spinograptus evolution. Most of the material studied contains continuous peridermal membranes, suggesting that they may have been universally present in the retiolitids. Long (2 mm) siculae found in two species of Spinograplus contrast with short siculae, known for Retiolites and Paraplectograptus.
    W późnowenlockich szarych iłowcach i marglach wiercenia Bartoszyce IG 1 z platformy wschodnioeuropejskiej (Fig. 1) stwierdzono zespół graptolitów z przewodnią formą Colonograptus? praedeubeli. Obserwowany zespół monograptidów i retiolitidów jest świadectwem wczesnej fazy odradzania się makrozooplanktonu po globalej katastrofie późnosylurskiej, znanej jako "zdarzenie Cyrtograptus lungreni". Występują tu retiolity z rodzaju Spinograptus reprezentowanego przez Spinograptus reticulolawsoni sp. n., S. latespinosus sp. n., S. cf. latespinosus i S. sp. Gatunki te różnią się między sobą i od innych gatunków tego rodzaju odmiennie wykształconymi aparatami aperturalnymi o budowie retikulofuzellarnej, stopniem retikulacji rabdozomu zewnętrznego otaczającego teki, zwanego rękawem ankory (ancora sleeve) i liczbą tek w rabdozomach dojrzałych, wykazujących tendencję do zakończonego wzrostu (Fig. 12). U Spinograptus reticulolawsoni sp. n. opisano, po raz pierwszy dla tego rodzaju, rabdozom kolonii o zakończonym wzroście z krótkim rurkowatym apendyksem. Wykazano, że ewolucja Spinograptus ma charakter mozaikowy. Wyjątkowy stan zachowania opisywanego materiału, w którym występują membrany perydermalne, pozwolił na szczegółowe zbadanie cech rabdozomu Spinograptus, ważnych dla odtworzenia filogenezy retiolitów. Błony perydermalne dostarczają szczegółowych danych o budowie rabdozomów retiolitów (sikul, pierwszych tek) i jednocześnie o pokrewieństwach w obrębie grupy. Bates & Kirk (1992) wnioskowali o obecności membran na podstawie ich śladów na beleczkach rabdozomów retiolitów, co potwierdziło niedawne odkrycie przez Lenza (1994) dobrze zachowanych rabdozomów Agastograptus robustus z membranami. Kolejne dowody obecności błon perydermalnych, opisane na podstawie materiału z Bartoszyc u Spinograptus, mogą świadczyć o powszechnym występowaniu takich struktur u retiolitów. Mimo spłaszczenia i często zachowanych jedynie fragmentów membran, w materiale z wiercenia Bartoszyce odnaleziono fragmenty prosikul, metasikul, tek i rękawów ankory. Obecność długiej sikuli u Spinograptus (2 mm) potwierdza wcześniejsze przypuszczenia autorki o przynależności tego rodzaju do linii Plectograptus (do tej pory sikula o długości 2 mm znana była u jednego przedstawiciela tej linii: Agastograptus robustus). Długa sikula w linii Plectograptus, kontrastująca z krótkimi sikulami przedstawicieli starszych linii Paraplectograptus i Retiolites wskazuje, iż retiolity mogą być grupą polifiletyczną.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1997, 42, 3; 391-412
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    New and unusual upper Llandovery graptolites from Arctic Canada
    Autorzy:
    Lenz, A C
    Kozlowska, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20163.pdf
    Data publikacji:
    2007
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    graptolite
    Mirorgraptus arcticus
    Silurian
    Llandovery
    skeleton
    morphology
    Arctic Canada
    Pseudoplegmatograptus cf.obesus
    stratigraphy
    systematics
    Giganteograptus giganteus
    biostratigraphy
    paleontology
    Graptoloidea
    Pileograptus pileatus
    Opis:
    Three isolated and well−preserved retiolitid taxa, two of them new, and one taxon of unknown affinity, are described from the upper Llandovery of Arctic Canada. All taxa display unusual characteristics The three retiolitids display extraordinary morphological features: Pseudoplegmatograptus cf. obesus preserves very delicate and lacey or cobweb−like list structures external to the main skeletal lists, structures previously seen only rarely on flattened material; Pileograptus pileatus gen. et sp. nov. possesses a thecal framework typical of retiolitines, particularly Stomatograptus, but its thecal orifices possess broad, meshwork genicular hoods similar to those in the plectograptines; and Giganteograptus giganteus, formerly attributed to Pseudoplegmatograptus, with its very coarse and relatively simple skeletal framework, well−developed paired thecal apertural spines, and a pustulose micro−ornamentation on the lists. The latter feature suggests an assignment to the subfamily Plectograptinae, rather than to the Retiolitinae as has been previously presumed. The presence of pustulose lists in Giganteograptus adds a further complication to understanding of retiolitid evolution. Mirorgraptus arcticus gen. et sp. nov., the fourth taxon and of unknown systematic affinity, lacks the proximal end, but preserves lists with seams and some fusellar material suggestive of some type of new retiolitid. Unlike known retiolitids or other graptolites, however, the skeletal list development is apparently confined to a narrow region along one side of the nema.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2007, 52, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Studies on graptolites II. On the development and structure of graptolite
    Badania nad graptolitami II. O rozwoju i budowie graptolitów z rodzaju Gymnograptus bulman
    O razvitii i stroenii graptolitov roda Gymnograptus bulman
    Autorzy:
    Urbanek, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22065.pdf
    Data publikacji:
    1959
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    This paper describes the astogeny and structure of Gymnograptus linnarssoni (Moberg) and G. retioloides (Wiman) and also the structure of Gymnograptus sp. The material has been etched from erratic boulders of Scandinavian origin, which are of Middle Ordovician age. The systematic position of the genus Gymnograptus is discussed.
    W pracy opisano astogenezę i morfologię Gymnograptus linnarssoni (Moberg) i G. retioloides (Wiman) oraz fragment rabdozomu Gymnograptus sp. Materiał wypreparowano z pięciu głazów narzutowych wieku środkowo-ordowickiego, pochodzenia skandynawskiego. Gymnograptus linnarssoni (Moberg) jest charakterystyczną formą dla dolnej części środkowego ordowiku Bałtoskandii. Jednakże dotychczas nie poznano dokładnie budowy i rozwoju tego graptolita, gdyż znany był jedynie w stanie spłaszczonym, lub wypreparowany był ze skał ze zbyt silnie zwęgloną perydermą . Na podstawie okazów znalezionych w Polsce (głazy 0.94 i 0.96 z Jarosławca , Pomorze Zachodnie) gatunek ten można okreslić jako graptolita biserialnego z tekami proksymalnymi, zbliżonymi do lasiograptusowych, dystalnymi zaś - prawie ortograptusowymi. Pierwsze dwie teki pozbawione są wyrostków aperturalnych , następne opatrzone są kolcami subaperturalnymi, podwójnymi lub potrójnymi, o bardzo zmiennym kształcie. Krawędzie tek tworzą silne zgrubienia perydermv, dające w rezultacie rodzaj clathrium, na którym rozpięta jest ścieniała błona perydermalna . Sikula opatrzona jest wirgellą i kolcem dorsalnym. Rozwój diplograptidowy ; cztery lub pięć pierwszych tek alternuje, pozostałe począwszy od tek 31 i 32 tworzyły dwie niezależne serie. Jednakże septum medialne, we właściwym tego słowa znaczeniu, tu nie istnieje; brak bowiem błony perydermalnej, rozdzielającej obie serie tek . Wirgula przytwierdza się do rabdozomu przy pomocy beleczek, mających kształt litery "U " i stanowiących odpowiedniki pierścieni abaperturalnych. Budowa taka odpowiada formom septalnym; ponieważ jednak właściwego septum brak, proponuję zastosować tu termin "kryptoseptum" . Gymnograptus retioloides (Wiman) nie jest znany " in situ" , a poprzednio opisany był na podstawie fragmentarycznego okazu, pochodzącego z głazu narzutowego (Wiman, 1895). Obecnie, na podstawie materiału wypreparowanego z dwu głazów narzutowych (0.26 i 0.31 z przedmieścia Poznania - Czerwonak), można było wyjaśnić jego astogenezę i budowę. Jest to graptolit biserialny, z tekami zbliżonymi do typu lasiograptusowego. Pierwsze dwie teki opatrzone są nieparzystymi kolcami subaperturalnymi, pozostałe rozdwojonymi wyrostkami subaperturalnymi w postaci podwójnej pętli, na której rozpięta jest cienka błona perydermalna. Clathrium silnie rozwinięte, peryderma natomiast cienka. Sikula opatrzona tylko wirgellą, rozwój diplograptidowy septalny. Pięć pierwszych tek alternuje ; pączkowanie tek 11 i 12 oraz 21 i 22 - jak w stadium " dentatus", lecz zarówno teka 31, jak i 32 powstają z teki 22 Gatunek ten zaliczony był przez Wimana do rodzaju Climacograptus Hall. Różni się jednak od klimakograptusów budową tek, obecnością clathrium, przekrojem rabdozomu i budową wyrostków. Najwięcej cech zdaje się zbliżac go do Gymnograptus Bulman, choć i tu występują dość znaczne różnice w typie rozwoju i budowie wyrostków subaperturalnych. Być może różnice te można by uznać za wystarczające dla ustanowienia nowego podrodzaju lub rodzaju. Autor jednak uważał za stosowne zaliczyć te formę prowizorycznie do Gymnograptus, kierując się ogólnym pokrojem rabdozomu i kształtem tek oraz unikając tworzenia monotypowej jednostki taksonomicznej. Gymnograptus sp. opisany został na podstawie tylko jednego fragmentu części dystalnej rabdozomu (głaz 0.181 z Mocht, 40 km NW od Warszawy). Zbliża się on do Lasiograptus retusus Lapworth i może być nawet identyczny z nim gatunkowo. Do rodzaju Gymnograptus Bulman, dotychczas monotypowego, należy - zdaniem autora - zaliczyć obecnie także " Climacograptus" retiolides Wiman i prawdopodobnie " Lasiograptus" retusus Lapworth. Rodzaj ten winien być zaliczony do rodziny Lasiograptidae Bulman, w obrębie której stanowi prawdopodobnie ogniwo cechujące się niższym stopniem specjalizacji, niż Lasiograptus Lapworth. Przypuszczenie to opiera autor na analizie porównawczo-anatomicznej opisanych form i innych dotychczas poznanych graptolitów, należących do zbliżonych grup systematycznych.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1959, 04, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Calyxdendrum graptoloides n. gen., n. sp. - a graptolite intermediate between the Dendroidea and the Graptoloidea
    Calyxdendrum graptoloides n. gen., n. sp. - graptolit pośredni między Dendroidea i Graptoloidea
    Calyxdendrum graptoloides n. gen., n. sp. - promezhutochnyjj graptolit mezhdu Dendroidea i Graptoloidea
    Autorzy:
    Kozlowski, R.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22588.pdf
    Data publikacji:
    1960
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    Specimens of the graptolite here described under the name of Calyxdendrum graptoloides n. gen., n. sp. have been etched from erratic boulders of Middle Ordovician age. This form unites certain characters of the two orders : Dendroidea and Graptoloidea . As in the Dendroidea the rhabdosome here consists of 3 categories of thecae, with triad budding, while the sicula is the same as in the Graptoloidea , i. e. conical and provided with a nema.
    Podano opis nowego graptolita, Calyxdendrum graptoloides n.gen. , n.sp. , pod pewnymi względami pośredniego między przedstawicielami rzędów Dendroidea i Graptoloidea . Okazy tej formy, dość fragmentaryczne, lecz na ogół dobrze zachowane, wypreparowano z sześciu wapiennych głazów narzutowych wieku środkowoordowickiego, zebranych w latach 1950-1960 w różnych miejscowościach Polski (vide p. 108 tekstu angielskiego). Calyxdendrum graptoloides n.gen., n.sp. cechuje się, jak typowe Dendroidea, pączkowaniem odbywającym się triadami według reguły Wimana i normalnie wykształconymi autotekami, bitekami i stolotekami. Sikula jego natomiast jest typu graptoloidowego, tj. stożkowata i opatrzona nemą. Część prosikularna ma zaznaczoną linię helikoidalną, a część metasikularna odznacza się nieregularnym ułożeniem fuzellusów, bez wyraźnie ukształtowanych linii zygzakowatych, Porus otwiera się zapewne w ścianie prosikuli, lecz tuż przy jej granicy z metasikulą. W stolotekach nie stwierdzono obecności schitynizowanych stolonów i podstaw tek. Jeżeli brak tych części nie jest wynikiem stanu fosylizacji , należałoby przyjąć, że pod tym względem opisana forma realizuje stadium graptoloidowe. Ujścia bitek, prócz pierwszej (b1), otwierają się do wnętrza autotek i w stadium dojrzałym odgrodzone są od zewnątrz rodzajem daszka. Zastąpienie sikuli typu dendroidowego , tj . subcylindrycznej i opatrzonej dyskiem bazalnym, przez sikulę typu graptoloidowego, stoczkowatą, zakończona nemą, było niewątpliwie udoskonaleniem przystosowawczym przy przejściu od trybu życia bentonicznego do planktonicznego . Przeobrażenie to musiało nastąpić w stadium larwalnym, któremu odpowiada prosikula. Formy pośrednie między tymi dwoma typami sikuli nie są znane. Przejście od jednego do drugiego odbyło się zapewne w szybkim tempie, tym bardziej że było związane z radykalną zmianą trybu życia kolonii graptolitowej. Zmiana ta wywarła następnie decydujący wpływ na dalszą ewolucję graptolitow. Sikula graptoloidowa powstała według wszelkiego prawdopodobieństwa niezależnie w kilku liniach ewolucyjnych Dendroidea i w różnych momentach okresu ordowickiego. W obrębie rodzaju Dictyonema miało to miejsce w tremadoku, a w obrębie rodzaju Dendrograptus - od którego wywodzi się przypuszczalnie Calyxdendrum - w ordowiku środkowym. Nie wyjaśniony pozostaje nadal proces, drogą którego wyeliminowane zostały biteki w szczepach wiodących od Dendroidea do Graptoloidea.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1960, 05, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Quaternary deposits and weathered bedrock material as a source of dangerous radon emissions in Estonia
    Autorzy:
    Petersell, V.
    Jüriado, K.
    Raukas, A.
    Shtokalenko, M.
    Täht-Kok, K.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/94608.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    radon
    uranium
    klint
    graptolite argillite
    Quaternary deposits
    till
    uran
    argilit
    osady czwartorzędowe
    Opis:
    The risk of dangerous radon emissions in Estonia is high, being among the highest in Europe. In almost 33 per cent of Estonian land area, the content of radon in soil-contained air exceeds the safe limit for unrestricted construction (50 kBq/m3). In such high radon-risk areas the concentration of radon in soil-contained air ranges from 50 to 400 kBq/m3, in a few cases reaching up to 2,100 kBq/m3 exceeding the permitted level for residential areas. The situation is particularly serious in the northernmost part of the country, where uranium-rich graptolite argillite (Dictyonema shale) and the Obolus phosphorite are close to ground surface and their particles are constituent parts of Quaternary deposits. Radon emissions from bedrock have been investigated in detail, but to date Quaternary strata as a source of radon emissions are poorly studied. According to our measurements the highest concentrations of radon are related to tills containing clasts and fines of graptolite argillite and phosphorite. Glacial deposits include also granitoidal material, containing U, Th and K, which have been transported by glaciers from the outcrop areas of crystalline basement rocks in Finland and the Gulf of Finland. Due to weathering, outwash and repeated redeposition other genetic types are poorer in radioactive elements and they are weaker sources of radon.
    Źródło:
    Geologos; 2015, 21, 2; 139-147
    1426-8981
    2080-6574
    Pojawia się w:
    Geologos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The use of X-ray computed microtomography for graptolite detection in rock based on core internal structure visualization
    Autorzy:
    Kaczmarek, Ł.
    Kozłowska, A.
    Maksimczuk, M.
    Wejrzanowski, T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/139097.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    computed microtomography
    visualization
    graptolites
    Silurian
    Baltic Basin shale
    mikrotomografia komputerowa
    wizualizacja
    graptolity
    sylur
    łupki basenu bałtyckiego
    Opis:
    This paper presents for the first time X-ray computed microtomography (μCT) analysis as a technique for Silurian graptolite detection in rocks. The samples come from the Jantar Bituminous Claystones Member of the Opalino core, Baltic Basin, northern Poland. Images were obtained with spatial resolution of 25 μm, which enabled the authors to create a 3-D visualization and to calculate the ratio of fissure and graptolite volume to the total sample volume. A set of μCT slices was used to create a 3-D reconstruction of graptolite geometry. These μCT slices were processed to obtain a clearly visible image and the volume ratio. A copper X-ray source filter was used during exposure to reduce radiograph artifacts. Visualization of graptolite tubaria (rhabdosomes) enabled Demirastrites simulans to be identified. Numerical models of graptolites reveal promising applications for paleontological research and thus for the recognition and characterization of reservoir rocks.
    Źródło:
    Acta Geologica Polonica; 2017, 67, 2; 299-306
    0001-5709
    Pojawia się w:
    Acta Geologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The problem of graptolite affinities in the light of ultrastructural studies on peridermal derivatives in pterobranchs
    Problem pochodzenia graptolitów w świetle badań nad ultrastrukturą utworów perydermalnych u pióroskrzelnych
    Proiskhozhdene graptolitov v svete issledovanijj ultrastruktury proizvodnykh peridermy u krylozhabernykh
    Autorzy:
    Urbanek, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23439.pdf
    Data publikacji:
    1976
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1976, 21, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    New location of the known Silurian graptolite Monograptus uncinatus Tullberg, 1883 in the Mineral Raw Materials Mine in Mielenko Drawskie, West Pomeranian Province, Poland
    Autorzy:
    Tomasz, Borowski
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031473.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Przedsiębiorstwo Wydawnictw Naukowych Darwin / Scientific Publishing House DARWIN
    Tematy:
    Graptolites
    Mielenko Drawskie
    Mineral Raw Materials Mine in Mielenko Drawskie
    Monograptus
    Monograptus uncinatus
    post-glacial materials
    the Silurian period
    Opis:
    This paper presents the new location of the known graptolite genus – Monograptus Geinitz, 1852, in the Mineral Raw Materials Mine in Mielenko Drawskie, West Pomeranian Province, Poland. This specimen of the genus Monograptus was obtained as a result of many years of exploration in this mine, by searching individual lots of post-glacial materials extracted by this mine.
    Źródło:
    World News of Natural Sciences; 2021, 35; 56-67
    2543-5426
    Pojawia się w:
    World News of Natural Sciences
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Trace element variations as a proxy for reconstruction of palaeoenvironmental changes during the Late Aeronian faunal and carbon isotope perturbations: new data from the peri-Gondwanan region
    Autorzy:
    Pašava, J.
    Frýda, J.
    Štorch, P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2060353.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    Aeronian
    graptolite mass extinction
    redox-sensitive trace elements
    Barrandian area
    Bohemian Massif
    Opis:
    Trace element variations in the Upper Aeronian (Llandovery, Lower Silurian), deep-water, black shale succession of the Barrandian area (Perunica) were studied across an interval associated with a graptolite mass extinction and global, positive carbon isotope anomaly. The main aim of the paper is to test whether distinct changes in graptolite diversity during Late Aeronian were linked with changes in deep sea water oxygenation. Using multiple geochemical proxies we documented high-frequency changes in oxygenation of sea water from sediments of the convolutus to linnaei (guerichi) biozones. Detailed comparison of graptolite diversity with those high-frequency oxygenation changes suggests that the long-term and step-wise Late Aeronian graptolite crisis was not significantly influenced by changes in oxygen level and thus it probably resulted by another causes. The collapse of global carbon cycle during the Late Aeronian probably only temporarily increased extinction rate of the long-term graptolite crisis and considerably decreased evenness of the uppermost Aeronian graptolite communities. The Aeronian graptolite mass extinction was thus primarily driven by other biotic and/or abiotic causes
    Źródło:
    Geological Quarterly; 2017, 61, 1; 91--98
    1641-7291
    Pojawia się w:
    Geological Quarterly
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Phyletic evolution and iterative speciation in the persistent Pristiograptus dubius lineage
    Autorzy:
    Urbanek, A.
    Radzevicius, S.
    Kozlowska, A.
    Teller, L.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22649.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    phyletic zob.phylogenetic
    phylogenetic evolution
    iterative speciation
    Pristiograptus dubius
    lineage
    graptolite
    Graptolithina
    stem lineage
    new subspecies
    Pristiograptus dubius magnus
    Pristiograptus dubius paezerensis
    Pristiograptus dubius praelodenicensis
    Pristiograptus dubius postfrequens
    Pristiograptus dubius postmagnus
    Silurian
    East European Platform
    Polska
    Lithuania
    Opis:
    The paper focuses on patterns of the evolution of the simplest and longest−ranging (approximately 18 Ma) Silurian graptolite Pristiograptus dubius. The Pristiograptus dubius species group consists of the P. dubius stem lineage represented by a sequence of a number of subspecies displaying only small morphological changes as well as derivative species produced from the stem lineage by means of iterative speciation. This long raging graptolite lineage is the only one, apart of one retiolitid, which survived the most severe environmental event for graptolites, the Cyrtograptus lundgreni Event. Based on three−dimensional, isolated material two P. dubius groups taxa are distinguished. One group has an obtuse angle between the thecal lip and the succeeding thecal wall, the second group has a right or acute angle. Other characters differentiating P. dubius forms are: the shape of the apertural lips, differences in rhabdosome shape and size, and a different number of sicular rings. Sixteen species and subspecies of Pristiograptus from the East European Platform, Poland and Lithuania are discussed. Five new subspecies P. dubius magnus, P. dubius paezerensis, P. dubius praelodenicensis, P. dubius postfrequens, and P. dubius postmagnus are proposed.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2012, 57, 3
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-46 z 46

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies