Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "awangarda" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 35
Tytuł:
Avant-garde and contemporary architecture
Awangarda a architektura współczesna
Autorzy:
Kozłowski, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/370010.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
Tematy:
architecture
avant-garde
expressionism
futurism
novelty
architektura
awangarda
ekspresjonizm
futuryzm
nowość
Opis:
The text attempts to present contemporary architecture with its commercial connotations against the background of the aspirations of the early 20th century avant-garde artists. After years of modernist order, the shapes of architecture have exploded anew and those forgotten for years or known only from drawings have become important again. However, the perception of architecture and its social overtone have changed. The commercial and advertising value of art is nowadays the most important. The artists’ thought of the past can be perceived today as continuity of architecture, although similar, it is already different.
W tekście starano się przedstawić współczesną architekturą z jej komercyjnymi konotacjami na tle dążeń twórców awangardy początków XX wieku. Kształty architektury po latach modernistycznego uporządkowania wybuchły na nowo i te przez lata zapomniane lub znane tylko z rysunków, znowu stały się ważne. Zmieniło się jednak postrzeganie architektury i jej społeczny wydźwięk. Komercyjna i reklamowa wartość sztuki jest współcześnie najważniejsza. Myśl twórców sprzed lat, może być odbierana współcześnie jednak jako ciągłość architektury, choć podobna jest już inna.
Źródło:
Przestrzeń i Forma; 2020, 43; 55-70
1895-3247
2391-7725
Pojawia się w:
Przestrzeń i Forma
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Revisionism, avant-garde, actualization: The case of the Warsaw school of the history of ideas
Rewizjonizm, awangarda, aktualizacja – przypadek warszawskiej szkoły historii idei
Autorzy:
Tyl, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2096216.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
avant-garde
Warsaw school of the history of ideas
revisionism
actualization
reception
awangarda
warszawska szkoła historii idei
rewizjonizm
aktualizacja
recepcja
Opis:
If the characterization of avant-garde proposed once by Henri Saint Simon, and later maintained by Daniel Bell as well as Lidia Burska in the book entitled Awangarda i inne złudzenia. O pokoleniu ‘68 w Polsce (“The avant-garde and other illusions. On the ’68 generation in Poland”) is adopted, the philosophical revisionism inside Polish Marxism (the Warsaw school of the history of ideas) may be considered a phenomenon analogous to the artistic avant-garde which gained prominence in the middle of the 1950s. In Burska’s understanding, the significant trait of avant-garde is effective impact on the state of consciousness, stances and choices of the public. This essential factor highlights the connection between avant-garde and revisionism, due to the fact that, as it was commonly believed in Poland, the Warsaw school played a major role in the formation of the Polish post-war humanities. The purpose of the paper is to propose an understanding of the impact exerted by the Warsaw school of the history of ideas. In relation to this problem, the author refers to the testimonies of people who constituted that milieu, and he focuses on some topics from the hermeneutics of H.-G. Gadamer (the concept of the efficacy of history; the concept of application) and from the philosophy of H.R. Jauss (the concept of the horizon of expectations).
Źródło:
Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria; 2019, 2; 187-201
1230-1493
Pojawia się w:
Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The avant-garde: art as theory
Autorzy:
Sztabiński, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593780.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
avant-garde
theory
discourse
Paul Mann
Peter Bürger
Victor Burgin
awangarda
teoria
dyskurs
Opis:
The starting point of the paper are the questions formulated in 1993 by Philip Auslander as to whether the avant-garde is possible in postmodernism, or whether postmodernism itself can be regarded as a new phase of the avant-garde. The representatives of avant-garde art considered theory to be of great importance. Therefore, an attempt to answer the questions has been made here from the point of view of three theoretical approaches to the problem. The first one has been discussed with reference to Paul Mann's book The Theory-Death of the Avant-Garde assthat art today functions within the framework of a “discursive economy”. The avant-garde theories, opposed to the artistic status quo, in fact support the functioning of this mechanism, becoming “discourse productive”. Thus, instead of renewing it, they contribute to the death of the avant-garde, which is absorbed by the cultural “exchange effect”. The second approach, referred to as “theory-life”, is developed on the basis of the reneving atbaet, by Peter Bürger. He considered that the basic aspiration of the avantgarde was an attack against the institution of art and revolutionizing life as a whole. This renewal was announced in their writings and manifested in artworks which became a way of undertaking and attempting to solve theoretical problems. I have described this phenomenon as “theorism”. The third option discussed is the “end of theory”, with reference to Victor Burgin's book of the same title. The British author believes that the concept of art shaped from the Renaissance period onwards through the Enlightenment and Romanticism, has collapsed in the 20th century. Currently art operates not in the area of theory, but in the sphere of the discourses creating “semblances of truth” and performing mobilizing and strategic, not ontological functions. The article concludes with some remarks on the change of metaphors (“death”, “life”, “end”), which are employed in connection with the avant-garde, as well as the possible consequences of this situation.
Punktem wyjścia artykułu są pytania sformułowane w 1993 roku przez Philipa Auslendera dotyczące tego, czy awangarda jest możliwa w postmodernizmie, albo czy sam postmodernizm można uznać za nową fazę awangardy? Przedstawiciele sztuki awangardowej przypisywali istotną rolę teorii. Dlatego próba odpowiedzi na zadane pytania podjęta została w nawiązaniu do trzech możliwości, jakie łączono z awangardowym teoretyzowaniem. Pierwsza została omówiona w nawiązaniu do książki Paula Manna The Theory-Death of the Avant-Garde. Polega ona na wskazaniu, że dziś sztuka funkcjonuje w ramach „ekonomii dyskursywnej”. Teorie awangardowe, opozycyjne wobec artystycznego status quo, w istocie podtrzymują funkcjonowanie tego aparatu, stając się „ dyskursywnie produktywne”. Zatem zamiast do odnowy, przyczyniają się do śmierci awangardy, wchłonięcia jej przez kulturowy „efekt wymiany”. Druga możliwość, określona jako „teoria – życie”, zostaje rozwinięta na przykładzie tekstów Petera Bürgera. Uznał on, że podstawowym dążeniem awangardy był atak na instytucję sztuki i zrewolucjonizowanie życia jako całości. Odnowa ta była zapowiadana w tekstach i realizowana w dziełach sztuki, które stawały się sposobem podjęcia i próbą rozwiązania problemów teoretycznych. Zjawisko to określiłem jako „teoretyzm”. Trzecia omówiona możliwość to „koniec teorii”. Została ona przedstawiona w nawiązaniu do książki Victora Burgina o tym samym tytule. Angielski autor uważa, że w XX wieku nastąpił upadek koncepcji sztuki kształtowanej od okresu Renesansu, a uformowanej w czasach Oświecenia i Romantyzmu. Sztuka obecna rozgrywa się nie w obszarze teorii, a w sferze dyskursów tworzących „efekty prawdy” i pełniących funkcje mobilizującą i strategiczną”, nie ontologiczną. Artykuł kończą uwagi na temat zmiany metafor („śmierć”, „życie”, koniec”), które są stosowane w związku z awangardą i ewentualnych konsekwencji tej sytuacji.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 57-72
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Avant-gardists and primitivism
Autorzy:
Pawłowska, Aneta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593849.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Avant-garde
visual arts
primitivism
Black Africa
artistic affinities
Awangarda
sztuki wizualne
prymitywizm
Czarna Afryka
powinowactwa artystyczne
Opis:
Today, the relations between modern art with primitive art are almost legendary. Contemporary appreciation of non-European artists’ contribution to the development of modern art was reflected, for instance, in the ground-breaking exhibition held in 1984 at the New York Museum of Modern Art (MoMA), titled Primitivism in 20th-century Art: Affinity of the Tribal and the Modern, curated by the influential art critic and director of this institution, William S. Rubin. Even before that, however, reflections on the phenomenon of primitivism had been based on the combined exhibitions of tribal art and modern art, such as a display of Picasso's works combined with African sculptures, organized in Berlin and in Dresden in1913, as well as the presentation of African art at Alfred Stieglitz’s 291 Gallery in New York. Deeper and broader reflection on the importance of the contribution of tribal cultures (including, of course, African culture) to modern art appeared in 1938 in Robert Goldwater's book entitled Primitivism in Modern Art. The avant-gardists’ expectations concerning so-called primitive art varied. Most often, they sought formal inspirations (Cubist painters, modern sculptors Constantin Brancusi, Pablo Gargallo, Alberto Giacometti, Jacques Lipchitz). However, some artists have looked to it for new representations and symbols as well as a source of human creativity. The article concludes with the words of Georges Salles that the art of black Africa has renewed European artistic scene.
Związki sztuki nowoczesnej z prymitywną są już dziś nieomal legendarne. O tym, że obecnie ich wkład w formowanie sztuki nowoczesnej został w pełni doceniony świadczy chociażby przełomowa wystawa w nowojorskim Museum of Modern Art’s (MoMA) z 1984 r. zatytułowana Primitivism’ in 20th-century Art: Affinity of the Tribal and Modern, której kuratorem był wpływowy krytyk sztuki i zarazem dyrektor tejże placówki William S. Rubin. Zasadniczą podstawę do refleksji na temat zjawiska prymitywizmu stanowiły wspólne ekspozycje sztuki plemiennej i sztuki nowoczesnej, podobnie jak widoczne w twórczości awangardowych artystów inspiracje sztuką plemienną (n.p. prezentacja dzieł Picassa zestawionych z afrykańskimi rzeźbami, zorganizowana w Neue Galerie w Berlinie w grudniu 1913 r. i w Dreźnie czy prezentacja sztuki afrykańskiej w nowojorskiej Galerii 291 Alfreda Stieglietza, zorganizowana z inicjatywy Mariusa de Zayasa w 1914 r. pod wymownym tytułem – Statuary in Wood by African Savages: the Root of Modern Art. Poszerzona i pogłębiona refleksja nad doniosłością wkładu kultur plemiennych (w tym oczywiście afrykańskich) w sztukę nowoczesną pojawiła się w 1938 r. w książce Roberta Goldwatera Primitvism in Modern Art. Oczekiwania awangardystów względem tak zwanej sztuki prymitywnej były niejednorodne. Najczęściej uwzględniano inspiracje formalne (malarze kubiści, rzeźbiarze: C. Brancusi, P. Gargallo, A. Giacometti, J. Lipchitza). Twórcy z niemieckiej grupy Die Brücke, poszukiwali nowych wyobrażeń i symboli a zarazem źródła twórczości ludzkiej. Zainteresowanie tym ostatnim zagadnieniem związane było z badaniami nad psychiką człowieka prowadzonymi przez Zygmunta Freuda w końcu XIX w. Inspiracją dla ekspresjonistów była także nagość, której prezentacja nawiązywała do życia w warunkach społeczności plemiennych. Warto dodać, iż sami artyści niejednokrotnie – np. Picasso – zaprzeczali wpływom sztuki z Afryki na ich dzieła. Konkluzją artykułu jest myśl G. Sallesa, iż sztuka z Czarnej Afryki odnowiła tę z Europy.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 153-169
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Designing utopia. Avant-garde architecture vs. processes of modernization
Autorzy:
Ciarkowski, Błażej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593851.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
architecture
avant-garde
modernization
Constructivism
utopia
dystopia
architektura
awangarda
modernizacja
konstruktywizm
dystonia
Opis:
In the first half of the 20th century, the relations between the social revolution, the processes of modernization, and avant-garde art and architecture were very close. Piotr Juszkiewicz, analyzing the relations between modernism and totalitarian and authoritarian regimes, stated that “totalitarian regimes did not reject a certain form of artistic language by default because they were interested in their utility”. “Fundamental elements of our architecture are conditioned by the social revolution”, wrote El Lissitzky. In the face of such declarations, the relations between avant-garde designers and social or Communist trends should not come as a surprise. Post-revolutionary Russia became a true test site for new movements, whereas modernist and Constructivist artists enthusiastically proceeded to build the new (better) reality. The development of industry (primarily heavy industry) was to become a driving force behind the modernist processes. Examples of industrial plants built in the 1920s and 1930s in the Soviet Union show the enormous impact exerted by modern construction and urbanism on the formation of the “new man”. Numerous products of avant-garde architecture reflected the image of the “new world” and became the transmitters of the new Soviet ideology. For the inhabitants of Ekaterinburg, Magnitogorsk, or Kharkov, modernist buildings and landscape layout formed a permanent image of the city and its concept. Urban designs, such as the “Linear City” of Ernst May in Magnitogorsk, were utopian modernist dreams executed on an enormous scale. The circumstances of their creation, followed by the times of their greatness and fall, form a portrait of the avant-garde architecture understood as a utopia, the future that never arrived.
W pierwszej połowie XX wieku związki pomiędzy rewolucją społeczną i procesami modernizacyjnymi, a awangardową sztuką i architekturą były bardzo silne. Piotr Juszkiewicz, analizując relacje pomiędzy modernizmem, a ustrojami o charakterze totalitarnym i autorytarnym dowodził, że „reżimy totalitarne nie odrzucały z góry jakiejś formuły języka artystycznego, bo interesowała je ich użyteczność”. „Zasadnicze elementy naszej architektury uwarunkowane są rewolucją społeczną” – pisał El Lissitzky. W obliczu takich deklaracji nie powinny dziwić związki awangardowych projektantów z prądami o charakterze socjalistycznym czy komunistycznym. Porewolucyjna Rosja stała się prawdziwym poligonem doświadczalnym dla nowych ruchów, a twórcy o modernistycznej i konstruktywistycznej proweniencji ochoczo przystąpili do budowy nowej (lepszej) rzeczywistości. Kołem zamachowym procesów modernizacyjnych miał być rozwój przemysłu (przede wszystkim ciężkiego). Przykłady ośrodków przemysłowych realizowanych w latach 20. i 30. XX wieku na terenie ZSRR pozwalają ocenić ogromny wpływ, jaki nowoczesne budownictwo i urbanistyka wywarły na proces kształtowania „nowego człowieka”. Liczne obiekty awangardowej architektury niosły ze sobą obraz „nowego świata” i stawały się przekaźnikami nowej ideologii radzieckiej. Dla mieszkańców Jekaterynburga, Magnitogorska czy Charkowa, modernistyczne budynki i sposób urządzenia przestrzeni kształtowały trwałe wyobrażenie o mieście i jego idei. Osiedla, takie jak charkowskie „Miasto Liniowe” czy realizacja Ernsta Maya w Magnitogorsku, były realizowanymi w ogromnej skali utopijnymi marzeniami modernistów. Losy ich powstawania, a następnie czasów świetności i upadku, tworzą portret architektury awangardy pojmowanej jako utopia - przyszłość, która nie nadeszła.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 325-337
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The avant-garde roots of Polish design in the Socialist Realism period. A case study
Autorzy:
Sumorok, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593778.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Socialist Realism
design
avant-garde
socrealizm
awangarda
Opis:
Due to the pragmatic orientation and continuation of modernist artistic solutions, it is difficult to find explicit Socialist Realist traits in the Polish design of that time, especially as the term “Socialist Realist design” remains undefined. Design that is neutral in form can be linked to the doctrine on the level of the socialist concept, aiming at consequent changes in the socialist forms of life. However, the idea of socially oriented design combined with modernization unquestionably had its roots in the broadly understood avant-garde movements. We should not treat this phenomenon as an ideological contradiction. In spite of their avant- -garde pre-war provenance, many ideas were (successfully) put into practice at that time as the design of life for a better tomorrow of the egalitarian (socialist) society.
Trudno w sztuce użytkowej i designie lat 1949-1956 doszukiwać się cech jawnie socrealistycznych. Zresztą trudno byłoby je też precyzyjnie zdefiniować. Socrealistyczność designu, formalnie neutralnego, tkwić mogła co najwyżej w sferze socjalistycznego kontekstu, wytworzenia w konsekwencji zmian ustrojowych socjalistycznej formy życia. Ale sama idea zorientowanego społecznie designu połączonego z kwestią modernizacyjną wywodziła się z szeroko pojętych ruchów awangardowych. Relacja polskiego designu z okresu realizmu socjalistycznego z modernizmem i awangardą wcale więc nie jest oczywista. W powszechnym dyskursie dominuje jednoznaczne przeciwstawienie modernizmu socrealizmowi zakorzenione w odwilżowym micie przełomu 1956 roku. Problem ten zaś wymaga większego niuansowania, zwłaszcza w odniesieniu do designu.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 307-324
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Digital performance and avant-garde artistic distinctions
Autorzy:
Sztabińska, Paulina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593821.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
digital performance
Avant-Garde
postmodernism
cyberculture
performativity
“dialogical interaction”
digitalny performance
awangarda
cyberkultura
performatywność
“dialogiczne obcowanie”
Opis:
Digital performance is an artistic phenomenon isolated at the beginning of the 21st century. In the subsequent years, the scope of interest of the researchers analyzing this phenomenon has extended not only to new projects, but also to the works constituting its “prehistory,” dating back to the 1960s and 1970s, and to selected avant-garde projects from the first half of the 20th century. This interest has resulted in a number of theoretical studies on digital performance, which is associated on the one hand with the latest achievements in information technology, and on the other with human bodily performance, frequently contrasted with technology-based approaches in art. Digital performance seems to be a concept integrating both of those areas. Basing on this example, one can examine the various manifestations of apparent interdependence between its components, as well as the evolution of the issues that were of interest to the historical avant-garde. The present author argues that digital performance is a unique artistic phenomenon that does not fit within the usually employed theoretical categories. There are three possible perspectives from which it can be approached. Firstly, it might be considered in the context of postmodernism, as a kind of postmodern hybrid, a cross between the tendencies previously regarded as opposed (e.g. in avant-garde and neo-avant-garde art). However, as suggested by such authors as Steve Dixon, it is also possible to separate it from the postmodern strategies and see it as a manifestation of the hidden aspirations of artists from both the first and the second half of the 20th century. In the new artistic phenomenon, they have taken on an explicit form thanks to the use of the latest technological developments. The second interpretation of digital performance is to regard it as a characteristic manifestation of cyberculture, combining the biological and the technological (cf. Roy Ascott, R.W. Kluszczyński). According to this interpretation, it functions “in-between” (in interspaces and “intertimes,” revealing the multidimensional fluidity of the contemporary world. The third of the theoretical perspectives discussed here reflects the views of W.J.T. Mitchell and Mindy Fenske. Contrary to the cybercultural interpretation, which presupposes the convergence of the performative and the digital, the existence of a dialectic opposition between them is emphasized here. Overcoming it through transition from thesis to anti-thesis in order to achieve synthesis (or, using different terminology, dialogue negotiation) involves searching for a connection between biology and technology, even if the result of this search is still incomplete and not definitive. The concept of dialogue assumes that even if performativity and digitalism are converged, the original nature of the starting elements is sensed, and it is possible to consider different ways in which these elements are involved in the dialogic interaction.
Digitalny performans jest zjawiskiem artystycznym wyodrębnionym na początku XXI wieku. W następnych latach zakres zgromadzonych przykładów był powiększany nie tylko o nowopowstające realizacje, a również o prace stanowiące rodzaj „prehistorii”, pochodzące z lat 60. i 70., oraz o wybrane dokonania awangardowe z pierwszej połowy XX wieku. Jednocześnie zaczęły pojawiać się opracowania teoretyczne dotyczące tego zjawiska, które z jednej strony związane jest z najnowszymi osiągnięciami elektroniki, z drugiej zaś odnosi się do cielesności człowieka, którą często w sztuce przeciwstawiano zabiegom opartym na technologii. Dlatego na jego przykładzie można prześledzić różnorodne sposoby występowania zagadnień, które stanowiły przedmiot zainteresowania historycznej awangardy. Przedstawione w artykule rozważania wskazują, ze digitalny performans jest szczególnym zjawiskiem artystycznym, nie poddającym się konceptualizacji w ramach zwykle stosowanych kategorii teoretycznych. Po pierwsze można rozważać go w kontekście postmodernizmu, przyjmując, że jest rodzajem ponowoczesnej hybrydy stanowiącej rezultat skrzyżowania tendencji uważanych wcześniej (np. w sztuce awangardowej i neowawangardowej) za przeciwstawne lub, co sugeruje np. Steve Dixon, poprzez oddzielenie go od strategii postmodernistycznych i dostrzeżenie w nim rezultatu ujawnienia się dążeń występujących w postaci ukrytej w poszukiwaniach artystów zarówno z pierwszej jak drugiej połowy XX wieku. Przybrały one jawną postać dzięki zastosowaniu najnowszych osiągnięć technicznych. Druga wersja interpretacyjna digitalnego performansu związana jest z uznaniem go za charakterystyczny przejaw cyberkultury, łączącej w całość to, co biologiczne i technologiczne (Roy Ascott, R.W. Kluszczyński). Przy tej interpretacji funkcjonowałby on „pomiędzy” (w między-przestrzeniach i między-czasach), ujawniając wielokształtną płynność współczesnego świata. Trzecia z omówionych w artykule perspektyw teoretycznych nawiązuje do rozważań W.J.T. Mitchella i M Fenske. W przeciwieństwie do interpretacji cyberkulturowej, zakładającej zjednoczenie elementu performatywnego i digitalnego, akcentuje się tu występowanie dialektycznych opozycji między nimi. Ich przezwyciężanie na zasadzie przejścia od tezy do antytezy w celu osiągnięcia syntezy, czy też, stosując inną terminologię, dialogowe negocjowanie, zakłada poszukiwanie związku między biologią a techniką, jednak wciąż niepełnego i nie ostatecznego. Koncepcja dialogu wskazuje, że nawet wówczas, gdy dochodzi do zjednoczenia performatywnosci i digitalności wyczuwalny jest pierwotny charakter elementów wyjściowych i możliwe jest branie pod uwagę różnych sposobów ich „dialogicznego obcowania”.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 257-272
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bauhaus – the school that became the avant-garde
Autorzy:
Łarionow, Dominika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593905.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Bauhaus
Auschwitz
the avant-garde
design
Art Nouveau Tadeusz Peiper
Walter Gropius
secesja
dizajn
awangarda
Tadeusz Peiper
Opis:
The article presents the Bauhaus school as an idea that was not intended to start an independent movement, but to be one of the styles of modern art education. The school founded by Voltaire Gropius was based on the foundation of arts and crafts education which developed in the era of the Art Nouveau. The author shows the evolution of the Bauhaus, which existed barely fourteen years, but its myth spread to the entire 20th and now the 21st century. The article also touches on the difficult political context in which Bauhaus’ was launched and developed. Every contemporary designer must know this German school and should be able to define his/her work in relation to its achievements, but at the same time s/he must remember that the gas chambers of the Nazi concentration camps were also built by the Bauhaus architects. It is a difficult legacy and a difficult avant-garde.
Artykuł prezentuje szkołę Bauhausu jako ideę, która w założeniu nie miała stać się samodzielnym nurtem awangardowym, a być jedynie jednym ze stylów nowoczesnego kształcenia artystycznego. Uczelnia założona przez Waltera Gropiusa oparta była na założeniach szkolnictwa rzemiślniczoartystycznego, jakie wykształciło się w dobie secesji. Autorka pokazuje ewolucję Bauhausu, który istniał ledwie czternaście lat, ale jego mit rozpostarł się na cały wiek dwudziesty i dwudziesty pierwszy. Artykuł porusza również trudny problem polityczności, jaka wtargnęła do Bauhausu i jaką stosowano wobec Bauhausu. Każdy współczesny dizajner musi znać tę niemiecką szkołę i powinien umieć określić swoje dzieło wobec jej dokonań, ale jednocześnie musi pamiętać, że komory gazowe nazistowskich obozów koncenrtracyjnych też wybudowali architekci Bauhausu. Jest to trudne dziedzictwo i trudna awangarda.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 291-305
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The avant-garde as a movement towards the present
Autorzy:
Piotrowska, Maja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593945.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
avant-garde
eventness
happening
‘absolute present’
shock
liquidity
modernism
awangarda
nowoczesność
wydarzenie
absolutna teraźniejszość
szok
płynność
modernizacja
Opis:
This text attempts to reconsider the threads of topicality and happening as the factors defining the artistic avant-garde movement, understood as a creative formation with identifiable common assumptions that transcend disciplinary divisions and historical classifications. I have decided to assume that a large part of modern art remains faithful to the distinctive avant-garde aspirations. It seems that today, as at the beginning of the 20th century, the present appears to the artists as still difficult to grasp. This phenomenon manifests itself in both the discussion of art’s own borders in the contemporary context, and in its attempts to understand and interpret the changes in the modern life. The intensive focusing of art on the present can be viewed as a lack of reflection, but also as a response to the process of modernisation, i.e. as being unable to separate from it. Some philosophical and anthropological investigations concerning time and the idea of the present (including, above all, the concepts of the “absolute present” of Karl Heinz Bohrer, "modern Constitution" by Bruno Latour and the suspicions concerning the present of the so-called "philosophy of suspicion") will in turn allow for probative diagnoses of the potential causes for anxiety concerning the directions of the contemporary development of art, which can still be observed in its colloquial reception.
Tekst stawia sobie za zadanie namysł nad wątkami aktualności i wydarzeniowości ujmowanymi jako definiujące artystyczny ruch awangardowy, rozumiany w związku z tym jako formacja twórcza o identyfikowalnych wspólnych założeniach przekraczających podziały dyscyplinarne i historyczno- filozoficzne klasyfikacje. Zakładam, że duża część sztuki współczesnej pozostaje w ten sposób wierna pewnym dającym się wyróżnić inicjalnym dążeniom awangardowym. Wydaje się, że także obecnie, podobnie jak na początku XX wieku, teraźniejszość jawi się artystom jako wciąż trudno uchwytna. Zjawisko to dotyczy zarówno komentarzy, które odnoszą się do własnych granic i charakteru sztuki (wypowiadającej się wciąż na nowo o sobie samej wobec zobowiązującego ją wciąż imperatywu nowości), jak i jej prób rozumienia i interpretowania przemian życia współczesnego. Natężone skupienie sztuki na tym, co obecne, może być klasyfikowane jako słabość refleksji, ale także jako reakcja na tempo modernizacji, nieodłączne od niej samej. Filozoficzne i antropologiczne ujęcia czasu i współczesności (m.in. i przede wszystkim koncepcje absolutnej teraźniejszości Karla Heinza Bohrera, nowoczesnej Konstytucji Brunona Latoura i podejrzenia odnośnie współczesności tzw. "filozofii podejrzeń") pozwolą z kolei na próbne diagnozy potencjalnych powodów zaniepokojenia kierunkami rozwoju sztuki współczesnej, które daje się wciąż obserwować w jej powszechnej recepcji.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 107-120
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Avant-garde against avant-garde
Autorzy:
Kluszczyński, Ryszard
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593887.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
avant-garde
new media art
art & science
cybernetic art
robotic art
bioart
hybrot art
awangarda
sztuka nowych mediów
sztuka cybernetyczna
sztuka robotyczna
Opis:
In this paper, new media art, which is fundamentally associated with technology and science, will be discussed as a contemporary form of artistic avant-garde. In my argument, I will focus on its connections to earlier manifestations of avant-garde mindsets and attitudes, that is, to historical avant-garde and neo-avant-garde. I will also address the role of the art world and its institutions in establishing their mutual relationships.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 33-43
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
John Cage, Fluxus and the Musicality of Nam June Paik
Autorzy:
Ballengee, Olga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790955.pdf
Data publikacji:
2020-12-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
awangarda
sztuka video
performance
muzyka-jako-działanie
Fluxus
Avant-garde
video art
performance art
music-as-action
Opis:
John Cage, Fluxus i muzykalność Nam June Paika Niniejszy artykuł poświęcony jest analizie performance’u Nam June Paika. Autorka sugeruje, iż twórczość Paika, szczególnie po roku 1960, można uznać za wyjątkowo „muzyczną,” jeżeli spojrzy się na nią przez pryzmat Cage’owskiej muzyki-jako-działania. U Paika elementy słuchowe, wizualne i teatralne są zespolone w taki sposób, że performance staje się siłą jednoczącą i nadającą znaczenie. Autorka kończy artykuł argumentem, iż wpływ Cage’a był kluczowy, jeśli chodzi o rozwój dorobku twórczego Paika, skierowany w stronę eksperymentów w zakresie telewizji i wideo.
In this paper, I offer an analysis of the performance art of Nam June Paik that suggests his works, especially those from the 1960s, are essentially “musical” when viewed through the influence of John Cage’s notion of music-as-action. In Paik’s work aural, visual, and theatrical elements are integrated such that performance becomes a unifying and meaning-generating force. I conclude by suggesting that Cage’s influence set the tone for Paik’s expansion into the experiments with television and video that would occupy him for the remainder of his career.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 12; 155-164
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Polish ‘flux’ (A Review of Piotr Bogalecki, Wiersze-partytury w poezji polskiej neoawangardy. Białoszewski – Czycz – Drahan – Grześczak – Partum – Wirpsza [ Poems-Musical scores in the Poetry of the Polish Neo-avantgarde: Białoszewski – Czycz – Drahan – Grześczak – Partum – Wirpsza], Series „Awangarda/rewizje”, Kraków 2020)
O polskim „fluxie” (Piotr Bogalecki, Wiersze-partytury w poezji polskiej neoawangardy. Białoszewski – Czycz – Drahan – Grześczak – Partum – Wirpsza, seria „Awangarda/rewizje”, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2020)
Autorzy:
Orska, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2087163.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Źródło:
Ruch Literacki; 2020, 6; 663-669
0035-9602
Pojawia się w:
Ruch Literacki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Canonization of the avant-garde: on the publication Avant-garde museum
Kanonizacja awangardy – o publikacji Awangardowe muzeum
Autorzy:
Lubiak, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1932691.pdf
Data publikacji:
2021-06-23
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Avant-garde
museum
modern art
museology
art of exhibition
awangarda
muzeum
sztuka nowoczesna
muzealnictwo
wystawiennictwo
Opis:
The monumental publication Avant-garde Museum (ed. Agnieszka Pindera, Jarosław Suchan, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2020) juxtaposes and analyses four museum projects: Museums of Artistic Culture in Soviet Russia, the activity of the Société Anonyme in the USA, Poland’s ‘a.r.’ Group, and the Kabinett der Abstrakten, the selection criterion being that each was conceived by Avantgarde artists; additionally, in the projects’ assumptions the artists were to run the implementation of the projects. The publication has been divided into three sections: research papers, source texts, and the catalogue of documents and works. The study of the Avant-garde museum projects spans over four areas: the concept, collection, organization, and display. However, these issues are not isolated in the research, but more purposefully integrated. The main goal of the study is to show how the Avant-garde institutionalized itself. This very thesis is reflected upon in the present paper. Just like the consequences of this publication: e.g., entering the Avant-garde into the canon of art history and sanctifying its output as an unquestionable value.
Monumentalna publikacja Awangardowe muzeum (red. Agnieszka Pindera, Jarosław Suchan, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2020) zestawia i analizuje cztery projekty muzealnicze: Muzea Kultury Artystycznej w Rosji Radzieckiej, działalność Société Anonyme w Stanach Zjednoczonych i grupy „a.r.” w Polsce oraz Kabinett der Abstrakten w Hanowerze. Kluczem doboru jest to, że koncepcję każdego z projektów opracowali awangardowi artyści, co więcej w założeniach mieli oni również kierować realizacją tych przedsięwzięć. Publikacja podzielona jest na trzy części: artykuły badawcze, teksty źródłowe oraz katalog dokumentów i prac. Badanie awangardowych projektów muzealniczych obejmuje cztery obszary: koncepcję, kolekcję, organizację i ekspozycję. Kwestie te nie są wyodrębniane w badaniach, raczej celowo splatane. Głównym założeniem książki jest ukazanie, w jaki sposób awangarda instytucjonalizowała samą siebie. Ta teza zostaje poddana refleksji w niniejszej recenzji. Podobnie jak konsekwencje tej publikacji, do których należy m.in. wpisanie awangardy do kanonu historii sztuki i uświęcenie jej dorobku jako niepodważalnej wartości.
Źródło:
Muzealnictwo; 2021, 62; 128-131
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
What the avant-garde stands for today
Autorzy:
Guzek, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593923.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
the avant-garde
utopia
the ready-made
philosophy of dialogue
theory of encounters
icontrology
relational aesthetics
Documenta 14
awangarda
ready made
filozofia dialogu
teoria spotkań
ikontrologia
estetyka relacjonalna
Opis:
The main question of this article expresses doubts as to whether the end of the avant-garde was not in fact declared too early. Did we state too hastily that postmodernism has completely nullified the significance of the concept of the avant-garde? The resulting question that must be also asked is whether we need the avant-garde today. And if so, how do we use the methods and the theory of the avant-garde in the current context? This article assumes that the characteristics of the avant-garde continue to be recognized in contemporary art. In the beginning of my paper, I will summarize those characteristics as distinguished by Mieczysław Porębski, looking at them from the perspective of Nicolas Bourriaud's conception of relational aesthetics. Its emphasis on intersubjective relationships in their social environment and on the present moment, extends the ideas of the historical avant-garde. Here it meets the theory of encounters – icontrology. Among the historical avant-garde artists it is Marcel Duchamp who is indicated here in a pivotal role, especially with regard to his concept of the ready-made, which was extended by Joseph Kosuth. The concept of Documenta 14 was linked to the historiography of Frank Ankersmit, based on micronarrations that function as ready-mades. The exhibition of Documenta 14 is shown here as composed of such micro-histories and at the same time, organized around key narratives. Small narratives make up a grand narrative – the story of an open and tolerant United Europe which is against racism and xenophobia and invites the presence of migrants. This is the practical lesson that we draw today from the Holocaust. This is the grand European narrative told in Documenta 14.
Główne pytanie zadane w artykule wyraża wątpliwość, czy nie za wcześnie rozstaliśmy się z awangardą? Czy nie zbyt pośpiesznie stwierdziliśmy, że postmodernizm dokonał całkowitego unieważnienia znaczenia pojęcia awangarda? I wynikające stąd pytanie, czy awangarda jest dziś potrzebna? A jeżeli tak, to jak dziś na terenie sztuki wykorzystujemy metody działania i teorię awangardy? Teza artykułu zakłada, iż cechy awangard rozpoznajemy także w sztuce współczesnej. Na początku mojego artykułu streszczam cechy awangardy wyróżnione przez Mieczysława Porębskiego. Następnie cechy te zostały zestawione z założeniami estetyki relacjonalnej Nicolasa Bourriaud. Budowanie relacji międzyludzkich zostało tu wskazane jako idea najlepiej dziś rozszerzająca cechy historycznej awangardy. I tu spotyka ona teorię spotkań - ikontrologię. Wśród artystów historycznej awangardy to Marcel Duchamp został wskazany jako postać pośrednicząca, a szczególnie jego koncepcja ready made, rozszerzona przez Josepha Kosutha. Natomiast koncepcja Doumenta 14 została powiązana z koncepcją historiograficzną Franka Ankersmita, opartą na mikronarracjach funkcjonujących tak jak ready made. Wystawa Documenta 14 została pokazana jako złożona z takich mikrohistorii, a zarazem zorganizowana wokół narracji kluczowych. Małe narracje składają się na wielką narrację – opowieść o otwartej i tolerancyjnej Zjednoczonej Europie, występującej przeciw rasizmowi i ksenofobii wobec obecności migrantów. To praktyczna lekcja jaką dziś wyciągamy z Holokaustu. To wielka narracja europejska opowiedziana w Documenta 14.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 45-56
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Changing the World Through Poetry: Confessions, Poems and Banners of Adam Borzič
Zmienić świat przez poezję. Wyznania, wiersze i banery Adama Borziča
Autorzy:
Kittlová, Markéta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/913155.pdf
Data publikacji:
2020-12-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Adam Borzič
Czech poetry
contemporary poetry
contemporary avantgarde
czeska poezja
poezja współczesna
współczesna awangarda
Opis:
This study focuses on Adam Borzič, one of the most distinctive contemporary Czech poets. The study contextualises his work within current Czech poetry but also examines his other work that is not strictly classified as art as though it were cultural work with avant-garde features. It investigates four volumes of Borzič’s work in terms of the changes in the author’s creative gesture, which expands from his conviction that the world is at a turning point and the avant-garde longing to change the world by poetry. In the four volumes of Borzič’s poetry (written so far), this gesture is embodied through delicately intimate, acutely physical, or even gigantically all-embracing positions, where he employs motives of the heart, head, hand and mouth. The study attempts to evaluate the change in Borzič’s work in the lightof T. S. Eliot’s understanding of the social role of poetry and avant-garde longing to change reality through art. The Czech poet, Adam Borzič, is one of the most distinctive figures of the current Czech literary scene. His poetry is distinct because of its unique gesture andalso represents a strong current in the poetry production of the past decade with its emphasis on the social function of poetry7 and the poet’s role as somebody who should nurture the world through his/her work or even change it. This study attempts to portray Borzič’s work as focused on the mentioned topics and related issues of the end of the first decade of the twenty-first century and renew interest in them, contextualise his work within current Czech poetry but also investigate his other work, which is not strictly artistic but which possesses some avant-garde features.
Artykuł poświęcony został twórczości Adama Borziča, jednego z najbardziej wyrazistych przedstawicieli współczesnej poezji czeskiej. Poza usytuowaniem jego wierszy w kontekście współczesnej poezji czeskiej autorka dąży do zaprezentowania jego działalności artystycznej (i nie tylko) jako sui generis dzieła sztuki, mającego cechy awangardowe. Na podstawie czterech wydanych dotąd tomów poezji Borziča pokazane zostały zmiany widoczne w jego twórczości, oscylującej pomiędzy przekonaniem, że świat znajduje się w punkcie zwrotnym, a awangardowym pragnieniem jego zmiany przez poezję. Gest ten przyjmuje w poezji Borziča postać zarówno kruchych, intymnych, w tym fizycznych, jak i obszernych obrazów. Materializuje się on w motywach serca, głowy, ręki i ust. Borzič należy do wyrazistych osobowości współczesnej czeskiej literatury. Jego poezję charakteryzuje unikalny gest, jednocześnie jednak reprezentuje on jedną z bardziej zauważalnych tendencji poetyckich ostatnich dziesięciu lat – podkreślenie „społeczenej funkcji poezji” (T. S. Eliot) i roli poety jako jednostki, która za pośrednictwem twórczości powinna opiekować się światem, a wręcz zmieniać go. Autorka określa Adama Borziča właśnie jako poetę, dzięki któremu tematy te i powiązane z nimi kwestie nabierają aktualności pod koniec pierwszego dziesięciolecia XXI w.
Źródło:
Porównania; 2020, 27, 2; 325-339
1733-165X
Pojawia się w:
Porównania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 35

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies