Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "wymiar kary" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Merytoryczne przesłanki orzekania kar i innych środków wobec wielokrotnych recydywistów
Penalties and other measures applied towards multiple recidivists
Autorzy:
Janiszewski, Bogusław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/699228.pdf
Data publikacji:
1986
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:
recydywa
wielokrotny recydywista
kara
kodeks karny
środki karne
polityka karna
wymiar kary
kara pozbawienia wolności
orzecznictwo
badania empiryczne
statystyki sądowe
recidivism
multiple recidivists
punishment
penal code
penal measures
criminal policy
sentence
imprisonment
case law
empirical research
court statistics
Opis:
The aims of the present study have been: 1) to ascertain the actual conditions of the courts' decisions applying penalties and other measures towards multiple recidivists; 2) to determine the present penal policy towards this category of convicted persons; 3) to compare this policy with the assumptions included in the Penal Code in force. Punishment imposed upon multiple recidivists is regulated by the provisions of Art. 60, para. 2 and 3 Art. 61 of the Penal Code. Their formulation is as follows: on a perpetrator sentenced twice in the conditions specified in para. 1 (special basic recidivism), who has served altogether at leat one year of deprivation of liberty and in the period of 5 years after the serving of the last penalty commits again an intentional offence with the purpose of obtaining a material benefit or of a hooligan character, similar to at least one of the previously committed offencęs, the court shall impose a penalty within the limits of from three times the lowest sanction, but not less than 2 years, up to the highest statutory sanction increased by one half, and if the highest statutory sanction is not higher than 3 years: up to 5 years deprivation of liberty. The increase of the lowest statutory sanction provided in para. 1 or 2 shall not apply, when the offence is a serious offence; in this case the court shall consider the commission of the offence in the conditions specified in para 1 or 2 as a circumstance increasing the penalty. In particularly justified cases when even the lowest penalty imposed on the basis of Art. 60. paras 1 or 2 would be incommeasurably Severe by reason of the motives for the action of the perpetrator, his traits and personal conditions as well as his way of life before the commission and his behaviour after the perpetration of the offence, the court when imposing the penalty may refrain from applying the rules specified in Art. 60. paras 1 or 2; in these cases the court shall take into consideration the commission of the offence in the conditions specified in Art. 60, para 1or 2 as circumstances influencing increasing the penalty. With regard to a perpetrator sentenced in the conditions specified in Art. 60, para. 2 he court shall adjudge protective supervision; if adjudging this supervision is not sufficient to prevent recidivism, the court shall adjudge .the commitment of the sentenced person to a social readaptation centre. (Art. 62, para. 2). The present work has been based on the author's own research and to a minimum extent only on the analysis of the national statistical data. The point of departure for the study of the actual conditions of the courts decisions were the conditions specified in the Penal Code now in force. The conditions specified in Art. 61 of the Penal Code and related to the offender only have been assumed to form the ratio legis of special recidivism in the Polish penal legislation. If, however, when aplying this provision, the courts prefer the conditions related to the most recent act of the offender, this mignt be an indication of their different attitude towards the aim of punishment in the case of the discussed category of offenders. The existence of such divergences between the conditions of application of Art 61 of the Penal Code as included in the law on the one hand, and those applied by the courts on the other hand  has been one of the hypotheses verified in the present study.  The study has been based on the examination of court records. All the accessible records of criminal cases (230) have been included in it, in which Sentences were passed with regard to multiple recidivists (under Art 60. para. 2  and Art. 61 in connection with Art. 60, para. 2 of the Penal Code) in the District Court of the city of Poznań in the years 1975-1981. The question arised whether this could be treated as an equivalent to a random sample of the national population of convicted multiple recidivists. As shown by a comparison of distributions in question are highly convergent. A questionnaire to investigate the ourt records consisted of 41 questions concerning the convicted recidivist, his previous offences and criminal record, his last offence and the content of the last sentence. The impact of a number of variables on the application of Art. 61 of the Penal Code, on the length  of the prison sentence and on the decision of commitment to a social readaptation centre has been analysed in succession. Conclusions from the study are as follows: 1. In the application of Art.61 of the Penal Code ,the predominating part is played by the conditions connected with the degree of socil danger of the act and with its legal label. The conditions connected with the person of the perpetrator seem to have a much smaller effect. The reason of this state of affairs may be seeked in the fact that the court is obligated by Art. 60, para.2 of the Penal Code to impose long-term penalties of deprivation or liberty regardless of the degree of social danger (seriousness) of the offence which may be trivial in particular cases. Therefore, it is not to be wondered at that in these cases the courts apply Art. 61 of the Penal Code so as to impose a lower or more lenient penalty in order to make it commeasurable with the offence. The following conditions have been found to exert the greatest influence on the length of sentences to deprivation of liberty under Art. 60, para. 2: firstly, the legal appraisal of the offence and the related content of the instructions for meting out punishment specified in Art. 60, para. 2 of the Penal Code, and secondly, the degree of social danger of the offence. The character of the offence and the appraisal of its social danger influence the sentence too, including the type of penalty, when Art. 61 of the Penal Code is applied by the court. This is probably a further result of following the same conditions already when deciding on the application of Art. 61 of the Penal Code. When adjudging the commitment of convicted persons to a social readaptation centre, the courst were guided by the conditions connected with intense symptoms of demoralization of these persons and with a previous application of various penal measures towards them; thus the conditions were formally the same as those to be found in the Penal Code. At the same time, conditions connected with the recently committed offence were left out of account here. One should be particularly careful when interpreting the findings in this case aS the decisions in question may be conditioned by the courts' various attitudes towards the practical functioning of the centers, and by different purposes of their adjudgement in definite cases. The length of the perod for which commitment to a social readaptation centre was adjudged has appeared to increase with the length of the sentence to deprivation of libety. Admittedly, outright conclusions as to the need for amendments of the provisions of the Penal Code in its part concerning recidivists do not follow immediately from the findings of the present study. These findings have. however, demonstrated the degree to which the instructions for meting out, punishment specified in Art. 60, para. 2 of the Penal Code sever the relation between the offence and punishment, as  well as the fact that the corrective function of punishment imposed upon multiple recidivists - officially assumed by the legislator-has a fictious character in practice. In consequence, Art. 61 of the Penal Code is used in discord with its purpose; it is applied to adjust the adjudicated punishment to the seriousness of the offence committed.
Źródło:
Archiwum Kryminologii; 1986, XIII; 109-139
0066-6890
2719-4280
Pojawia się w:
Archiwum Kryminologii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Skłonności poznawcze sędziego wpływające na wysokość wymierzonej kary
Autorzy:
Markiewicz, Łukasz
Markiewicz-Żuchowska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/494296.pdf
Data publikacji:
2012-12-15
Wydawca:
Akademia Leona Koźmińskiego w Warszawie
Tematy:
prawo i psychologia
racjonalność
podejmowanie decyzji
prawniczych
sądowy wymiar kary
surowość kary
heurystyki
teoria perspektywy,
psychologia sądowa
sąd i sędziowie.
Opis:
Artykuł przedstawia wyniki przeglądu literatury dotyczącej procesu podejmowania decyzji prawniczych, ze szczególnym uwzględnieniem procesu ustalania wymiaru kary. Pierwsza część artykułu poświęcona jest dyrektywom wymiaru kary, czyli w języku teorii decyzji wagom nadawanym pewnym charakterystykom czynu i sprawcy. Autorzy zwracają uwagę, iż ustawodawca nie zdefi niował precyzyjnie hierarchii owych wag decyzyjnych, co sprzyja rozbieżnościom wyroków wydawanych przez różne sądy w przypadku oceny tych samych przestępstw. Co więcej, niejednokroć wagę niezerową otrzymują czynniki, które z natury nie powinny być brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o wymiarze kary. W pierwszej części autorzy wskazują również metody mogące posłużyć do identyfi kacji rzeczywistych wartości wag decyzyjnych, stosowanych przez� sędziów. W drugiej części artykułu autorzy dyskutują wpływ naturalnych skłonności poznawczych (wynikających z praw psychofi zyki i heurystyk poznawczych) na ustalony sądowy wymiar kary. Szczególny nacisk został położony na wpływ heurystyki zakotwiczenia oraz prawa Webera na� ońcowy wymiar kary oraz na wpływ inklinacji wynikających z teorii perspektywy na skłonność do zawierania ugody jeszcze przed postępowaniem sądowym
Źródło:
Decyzje; 2012, 18; 49-82
1733-0092
2391-761X
Pojawia się w:
Decyzje
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Legislative changes regarding directives on sentencing
Autorzy:
Konarska-Wrzosek, Violetta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392543.pdf
Data publikacji:
2016-06-30
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
amendment to the Criminal Code of 20 February 2015
penalty imposition
misdemeanours
special directives on penalty imposition
interpretational doubts regarding Article
37a and 37b CC
proposals de lege ferenda
nowelizacja k.k. z 20 lutego 2015 r.
wymiar kary
występki
dyrektywy szczególne wymiaru kary
wątpliwości wykładnicze przepisów art. 37a i 37b k.k.
postulaty de lege
ferenda
Opis:
Artykuł zawiera analizę dogmatycznoprawną nowych uregulowań, wprowadzonych przez nowelę z dnia 20 lutego 2015 r., zawartych w art. 58 § 1, 37a i 37b k.k. Autorka stoi na stanowisku, że przepisy te artykułują dyrektywy szczególne na użytek sądowego wymiaru kary za występki o lekkim, średnim lub poważnym ciężarze gatunkowym, określające ustawowe preferencje w zakresie wyboru rodzaju kary, gdy taki wybór jest przewidziany w sankcji albo możliwości zastosowania wolnościowej kary zamiennej, gdy przestępstwo jest zagrożone sankcją prostą przewidującą tylko karę pozbawienia wolności lub też możliwości orzeczenia kary mieszanej składającej się z krótkiej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności. Autorka w szczególności neguje trafność wykładni przepisu art. 37a k.k., w myśl której przekształca on wszystkie sankcje proste grożące za występki przewidujące karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat w sankcje alternatywne zawierające oprócz tej kary także karę grzywny lub karę ograniczenia wolności. Autorka wskazuje na szereg negatywnych skutków takiej wykładni i przedstawia określone propozycje de lege ferenda zarówno co do modyfikacji treści analizowanych unormowań, jak i zmiany ich usytuowania w Części ogólnej k.k..
The article is a dogmatic and legal analysis of new regulations introduced by the amendment of 20 February 2015 to Articles 58 § 1, 37a and 37b CC. The author presents the opinion that the regulations articulate special directives on judicial imposition of penalties for petty, medium and high impact misdemeanours stipulating statutory preferences with respect to the choice of a penalty provided that such choice is envisaged in the sanction or it is possible to apply a noncustodial alternative penalty when a crime carries a simple sanction of just imprisonment or a possibility of imposing a mixed penalty composed of short imprisonment and a non-custodial penalty. The author is especially against the interpretation of the provision of Article 37a CC according to which it transforms all simple sanctions for misdemeanours carrying imprisonment not exceeding eight years into alternative sanctions composed of imprisonment and a fine or a non-custodial penalty. The author points out a series of negative results of such interpretation and presents proposals de lege ferenda with regard to modification of the analysed norms as well as a change of their placement in the General Issues chapter of the Criminal Code
Źródło:
Ius Novum; 2016, 10, 2; 34-43
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Orzeczenia zbieżne (concurrent sentences) i orzeczenia konsekutywne (consecutive sentences) w angielskim prawie karnym
Autorzy:
Błachnio-Parzych, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1788176.pdf
Data publikacji:
2016-09-15
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:
orzeczenia zbieżne
orzeczenia konsekutywne
angielskie prawo karne
zbieg przepisów
kwalifikacja prawna czynu
wymiar kary
kara łączna
zbieg przestępstw
państwa obce
Wielka Brytania
concurrent sentences
consecutive sentences
English criminal law
concurrence of legal rules
legal qualification
assessment of penal sanctions
aggregate penalty
concurrence of offences
foreign country
Great Britain
Opis:
The purpose of this article is to analyze the institution of the concurrent and the consecutive sentences in the English criminal law. The differences between them are based on the way they are executed and on the premises which courts take into consideration. Generally, the concurrent sentences are imposed for offences which arose out of a single act and therefore the terms of imprisonment shall run at the same time (concurrently). However, a deeper analysis of the literature and the case law of the English courts leads to the conclusion that the differences between them are not so important, because the main role plays the totality principle. It changes the way the institution of the concurrent and the consecutive sentences shall be perceived.
Źródło:
Studia Prawnicze; 2016, 2 (206); 157-170
0039-3312
2719-4302
Pojawia się w:
Studia Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Orzekanie kar nieizolacyjnych zamiast kary pozbawienia wolności (art. 37a k.k.)
Autorzy:
Kosonoga-Zygmunt, Julia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391279.pdf
Data publikacji:
2016-12-30
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
judicial penalty administration
directive
alternative sanction
fixed-type sanction
non-custodial penalties
statutory penalty
sądowy wymiar kary
dyrektywa
sankcja alternatywna
sankcja jednorodzajowa
kary nieizolacyjne
ustawowe zagrożenie
Opis:
Przedmiotem opracowania jest wprowadzona do Kodeksu karnego nowelą z dnia 20 lutego 2015 r. regulacja umożliwiająca orzeczenie kary grzywny albo kary ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4, w przypadku, gdy przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat (art. 37a k.k.). Szczegółowe rozważania poświęcono funkcji ORZEKANIE KAR NIEIZOLACYJNYCH ZAMIAST KARY POZBAWIENIA WOLNOŚCI... 143 IUS NOVUM 4/2016 normatywnej tego przepisu. Zdaniem autorki, art. 37a k.k. dookreśla ustawowe zagrożenia za niektóre występki; nie stanowi on natomiast podstawy dla wyprowadzenia dyrektywy sądowego wymiaru kary skłaniającej sądy do orzekania zamiast kary pozbawienia wolności kar nieizolacyjnych. Zakres zastosowania art. 37a k.k. jest szeroki i nie ogranicza się wyłącznie do zagrożeń karą pozbawienia wolności umieszczonych w sankcji jednorodzajowej. Autorka podziela także pogląd Sądu Najwyższego, iż w wypadku skorzystania z rozwiązania przewidzianego w art. 37a k.k. konieczne jest – zgodnie z art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. – powołanie tego przepisu w podstawie wymiaru kary, obok przepisu części szczególnej Kodeksu karnego. Zaniechanie wskazanego postąpienia ocenić trzeba jako obrazę prawa proceduralnego. Z reguły zaniedbanie tej powinności nie sposób jednak ocenić w perspektywie rażącego i mogącego mieć istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenia prawa.
The article discusses the regulation introduced to the Criminal Code by the amendment of 20 February 2015 allowing for ruling a fine or limitation of liberty as laid down in Article 34 § 1a (1) or (4) in case a committed crime carries a penalty of imprisonment of up to eight years (Article 37a CC). Special consideration is devoted to the normative function of the provision. In the author’s opinion, Article 37a CC precisely determines statutory penalties for some misdemeanours. However, it does not constitute a basis for the introduction of a directive of a judicial penalty administration encouraging courts to issue non-custodial penalties instead of imprisonment. The scope of application of Article 37a CC is broad and is not limited only to the penalty of imprisonment within the fixed-type sanctions. The author shares the opinion of the Supreme Court that in case of application of Article 37a CC it is necessary, in accordance with Article 413 § 1 (6) CPC, to refer to this provision to indicate the basis for penalty administration, and a provision of the Special Issues Section of the Criminal Code. Omission to do that should be treated as contempt of procedural law. However, failure to fulfil this duty cannot be assessed from the perspective of flagrant law violation that can substantially affect a judgement.
Źródło:
Ius Novum; 2016, 10, 4; 133-143
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z badań nad czynnikami wpływającymi na podejmowanie decyzji o wymiarze kary
On the research into factors influencing judges decisions about punishment
Autorzy:
Leśniak, B.
Leśniak, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/322999.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Politechnika Śląska. Wydawnictwo Politechniki Śląskiej
Tematy:
podejmowanie decyzji
wymiar kary
wymiar sprawiedliwości
making decision
punishment
judiciary
Opis:
Autorka i autor podjęli się badania dotyczącego czynników wpływających na decyzje podejmowane w postępowaniu karnym o wymiarze kary. 80 studentom – 40 psychologii oraz 40 prawa – został przedłożony opis ustaleń faktycznych w sprawie zabójstwa. Zarówno studentów psychologii, jak i studentów prawa, podzielono dodatkowo na dwie grupy po 20 osób; w grupach tych zróżnicowano opis stanu faktycznego (cechy sprawcy zabójstwa). Ponadto te same stany faktyczne przedłożono grupie 6 czynnych sędziów zawodowych. Porównano indywidualnie podejmowane decyzje przez wszystkich uczestników badania. Celem badania było ustalenie, czy rodzaj wykształcenia decydenta lub szczególne cechy sprawcy czynu wpływają na decyzje o rozmiarze kary, a także, czy są w tym zakresie różnice pomiędzy prawnikami przed aplikacją a zawodowymi sędziami. Wyniki badań były następujące. Stwierdzono istotne statystycznie różnice pomiędzy studentami psychologii i prawa odnośnie do wielkości wymierzonej kary. Średnia kara wymierzona przez studentów prawa była wyższa niż średnia kara wymierzona przez studentów psychologii. Uzasadnienia decyzji o wymiarze kar studentów psychologii i prawa również nieco się różniły. Jednakże różnice odnotowane pomiędzy studentami prawa i psychologii były mniejsze niż różnice zaistniałe pomiędzy wszystkimi studentami a sędziami zawodowymi. Średni wymiar kary w grupie sędziów był najwyższy.
The authors have conducted research on factors influencing judges decision about punishment making in criminal proceedings. In the experiment 80 subjects (40 psychology students and 40 law students) were presented with police findings about a homicide. Both psychology students and law students were divided into two supplementary groups (20 on each group) with changed elements of using police findings (concerning the same homicide). Some the perpetrator’s features were changed. The sane findings were presented to 6 judges who were making decision in penal cases in real. All participants made decision about punishment individually. The authors wanted to get answers to following questions: – Does the kind of graduate study of the decision maker or particular features of the perpetrator influence decisions about punishment? The research made the following findings. There were significant differences in the average size of sentence between psychology students and law students. Declared reasons for sentences were somewhat different too. But differences between psychology students and law students are less significant than differences between all students and judges. The average sentence of judges was the most severe with the perpetrator.
Źródło:
Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska; 2016, 95; 261-273
1641-3466
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uzasadnienie niestosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary – wątpliwości na tle art. 424 § 2 k.p.k.
Autorzy:
Kmąk, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/617286.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
extraordinary mitigation of the penalty
statement of reasons
imposing of penalty
penal law
nadzwyczajne złagodzenie kary
uzasadnienie wyroku
wymiar kary
prawo karne
Opis:
The article concerns the problem of the statement of reasons, in case of non-applying an extraordinary mitigation of the penalty. According to Article 424 § 2 of the Code of Criminal Procedure, the court has to justify applying an extraordinary mitigation of the penalty. The author proves that the court also has to justify non-applying an extraordinary mitigation of the penalty, in case of “situations provided for in a statute” (Article 60 § 1 of the Penal Code) or it is possible that perpetrator fulfilled the conditions of obligatory extraordinary mitigation of the penalty (e.g. Article 60 § 3 of the Penal Code).
W opracowaniu opisano problem uzasadnienia niestosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary w wyroku skazującym. Zgodnie z art. 424 § 2 k.p.k. wyjaśnienia wymaga przede wszystkim uzasadnienie stosowania tej konstrukcji. Autor podaje argumenty na rzecz tezy, iż sąd jest zobowiązany do uzasadnienia nieskorzystania z nadzwyczajnego złagodzenia kary, gdy w sprawie wystąpił „wypadek przewidziany w ustawie” (art. 60 § 1 k.k.) lub prawdopodobne jest spełnienie przez sprawcę przesłanek podstawy obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia (np. art. 60 § 3 k.k.).
Źródło:
Studenckie Zeszyty Naukowe; 2018, 21, 39
1506-8285
Pojawia się w:
Studenckie Zeszyty Naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Judicial Punishment Decisions Referring to Offences with Identical Statutory Punishments in the Light of Statistical Data
Autorzy:
Michalska-Warias, Aneta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/618535.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
statutory punishment
judicial punishment
ustawowy wymiar kary
sędziowski wymiar kary
Opis:
The article is devoted to the analysis of court punishment practice in the case of offences which have the same statutory punishment. Three groups of such offences are selected: offences punished with imprisonment from 2 to 12 years (group I), offences punished with imprisonment from 3 months to 5 years (group II) and offences punished with imprisonment from 1 month to 3 years (group III). Most of the analysed offences belonged to the group of offences against freedom (including sexual freedom) and the other chosen offences were against other socially cherished values were those quite popular in practice (therefore, the statistical data in their cases are quite representative). The analysed year was 2016. The starting hypothesis was that offences which have identical punishments in the Criminal Code (which means that the lawmaker perceives them as socially harmful in a similar way) will not be treated in such a similar way in practice and in all groups there would be offences which would be punished with visibly more severe and lighter punishments. Detailed analysis of statistical data referring to punishments imposed for the discussed offences confirmed the initial hypothesis, showing also the already known fact that courts tend to impose punishments which are closer to the minimum than to the maximum provided by the lawmaker.
Artykuł zawiera analizę danych statystycznych odnoszących się do wymiaru kary za przestępstwa zagrożone takimi samymi sankcjami. Wybrano trzy grupy takich przestępstw: przestępstwa zagrożone karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności (grupa I), przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat (grupa II) oraz przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności od miesiąca do 3 lat (grupa III). Większość przestępstw należała do grupy czynów przeciwko wolności (w tym wolności seksualnej), a pozostałe wybrane przestępstwa przeciwko innym dobrom chronionym należały do tych najczęściej występujących w praktyce (dane statystyczne w ich przypadku były zatem wysoce reprezentatywne). Analizie poddano dane za rok 2016. Założenie wyjściowe było takie, że przestępstwa zagrożone identycznymi sankcjami w Kodeksie karnym (co oznacza, że ustawodawca przypisuje im taką samą hipotetyczną społeczną szkodliwość) nie są traktowane w zbliżony sposób w praktyce oraz że we wszystkich badanych grupach wystąpią przestępstwa karane wyraźnie łagodniej i wyraźniej surowiej. Szczegółowa analiza zebranych danych statystycznych potwierdziła tę hipotezę, jak również znany już od dawna fakt, że generalnie sądy mają tendencję do orzekania kar bliżej ich dolnego ustawowego zagrożenia.
Źródło:
Studia Iuridica Lublinensia; 2019, 28, 4
1731-6375
Pojawia się w:
Studia Iuridica Lublinensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współmierność reakcji karnej z perspektywy osób trzecich – wprowadzenie do zagadnienia
The proportionality of criminal punishment from the perspective of third parties – an introduction to the issue
Autorzy:
Hryniewicz-Lach, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/693836.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
consequences of conviction
adjudication of punishment
equality under the law
proportionality of punishment
proportionality of punitive measures
skutki
konsekwencje (następstwa) skazania
wymiar kary
równość wobec prawa
współmierność (proporcjonalność) reakcji karnej
Opis:
Conviction for a crime raises a number of legal consequences not only for the convicted person, but also for those who are in a family or professional relationship with this person, as well as for the victims of crime. However, the existing regulations applicable to adjudication in criminal matters do not require consideration of the influence of the conviction on the situation of third parties. This fact justifies an attempt to investigate whether the legal system protects these persons from the negative influence of a conviction, and from the effect of the use of instruments of criminal punishment on their family and property, and whether the consequences of a conviction for third persons should be taken into account by the court in the process of adjudication regarding the response to a crime. The author also attempts to formulate a statutory requirement for the criminal court to take into account the individual and social consequences of a conviction, including the consequences of the use of punitive measures, referring in particular to the problem of equality under the law and proportionality of the criminal punishment to the harm suffered by third parties in the event of its application.
Fakt skazania za przestępstwo rodzi szereg konsekwencji prawnych nie tylko w odniesieniu do osoby skazanej, lecz także innych osób, które pozostają z nim w relacji rodzinnej czy zawodowej, a także dla ofiary przestępstwa. Obowiązujące regulacje dotyczące orzekania w sprawach karnych nie formułują jednak wymogu uwzględniania wpływu skazania na sytuację osób trzecich. Uzasadnia to podjęcie próby zbadania, czy osoby te są w systemie prawnym w jakiś sposób chronione przed negatywnymi konsekwencjami oddziaływania skazania oraz stosowania instrumentów reakcji karnej na ich sferę rodzinną i majątkową, czy też odczuwane przez nie konsekwencje skazania powinny być uwzględniane przez sąd w procesie orzekania w przedmiocie reakcji na przestępstwo. Autorka podjęła także próbę sformułowania ustawowego wymogu uwzględniania przez sąd karny indywidualnych i społecznych konsekwencji skazania, w tym także stosowania instrumentów reakcji karnej, odnosząc się w szczególności do problematyki równości wobec prawa i współmierności reakcji karnej do dolegliwości odczuwanej przez osoby trzecie w związku z jej zastosowaniem.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2019, 81, 1; 73-86
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z problematyki ustawowych wskazań wymiaru kary dyscyplinarnej wobec policjantów. Rozważania na tle poglądów prezentowanych w orzecznictwie sądów administracyjnych
Autorzy:
Kania, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1921503.pdf
Data publikacji:
2019-11-18
Wydawca:
Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie
Tematy:
zasady
dyrektywy oraz okoliczności wpływające na wymiar kary
odpowiedzialność dyscyplinarna w policji
kara dyscyplinarna
ustawa o Policji
Opis:
W niniejszym artykule podjęto próbę omówienia reguł, rządzących dyscyplinarnym wymiarem kary wobec policjantów. Skupiając uwagę na determinantach, zawężających tzw. swobodę orzeczniczą, starano się określić ich rolę w procesie kształtowania konsekwencji prawnych, które w sposób nieuchronny wiążą się z reżimem odpowiedzialności dyscyplinarnej. Przyjmując tradycyjny podział ustawowych wskazań wymiaru kary, aprobowany na płaszczyźnie odpowiedzialności represyjnej, odrębnie przeanalizowano zasady, dyrektywy oraz okoliczności wpływające na rodzaj zastosowanej reakcji dyscyplinarnej wobec funkcjonariuszy Policji.
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2016, 4(124); 13-27
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Non-custodial penalties laid down by statute and determined by court in the light of the amendment to Criminal Code of 13 June 2019
Autorzy:
Konarska-Wrzosek, Violetta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1338616.pdf
Data publikacji:
2020-12-02
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
ustawowy wymiar kary
sądowy wymiar kary
zasada nulla poena sine lege certa
zasada indywidualizacji wymiaru kary
zasada swobodnego uznania sądu
kary wolnościowe i ich granice
dyrektywy ogólne sądowego wymiaru kary
penalty laid down by statute
penalty determined by court
nulla poena sine lege certa principle
principle of individualised sentencing
principle of a court’s discretion
noncustodial penalties and their limits
general directives on court sentencing
Opis:
The article discusses amendments to the General part of the Criminal Code passed on 13 June 2019, concerning penalties laid down by statute and determined by court. In particular, the author analyses the issue of seemingly directive-like changes concerning the imposition of a fine and the penalty of limitation of liberty in the case those penalties co-occur with the penalty of deprivation of liberty, which in fact increase the minimum limits of those penalties for many offences in the field of the whole common and military criminal law. The author examines the provisions added to Article 33 CC: §§ 1a and 2a, and to Article 34 CC: § 1aa, in the context of the nulla poena sine lege certa principle, the principle of individualised sentencing and the principle of a court’s discretion in the process of imposing a penalty or other penal measures. The author also assesses the purposefulness of the introduction of the catalogue of aggravating and extenuating circumstances to the Criminal Code (Article 53 §§ 2a and 2b CC added). She mainly draws attention to difficulties that can occur in a court’s assessment to what extent the occurrence of given extenuating circumstances justifies taking them into account within standard sentencing and when it will give grounds for the application of the institution of extraordinary extenuation of a sentence. The article also presents the amendments to the wording of Article 53 § 1 CC within the scope of general directives on a penalty determined by court, which mainly tend to direct sentencing towards revenge for an offence committed and general prevention. Taking into account individual prevention was pushed to the background, and the objective of preventing a convict from returning to crime was narrowed, while striving to achieve educational objectives in the field of a convict’s attitudes and conduct was totally ignored. The article is strongly critical of the amendments passed. That is why, it is expected they will not enter into force.
Publikacja dotyczy zmian uregulowań części ogólnej Kodeksu karnego uchwalonej ustawą z 13 czerwca 2019 r. w zakresie ustawowego i sądowego wymiaru kary. W szczególności podjęto w niej kwestię z pozoru dyrektywalnych zmian dotyczących wymiaru kary grzywny i kary ograniczenia wolności, gdy kary te współwystępują w sankcji z karą pozbawienia wolności, które w istocie podwyższają dolne granice tych kar za liczne typy przestępstw w obszarze całego prawa karnego powszechnego i wojskowego. Przeanalizowano postanowienia dodanych do art. 33 k.k.: § 1a i 2a oraz do art. 34 k.k. – § 1aa w kontekście zasady nulla poena sine lege certa, zasady indywidualizacji wymiaru kary i zasady swobodnego uznania sądu przy wymierzaniu kary i innych środków penalnych. Oceniono także celowość wprowadzenia do Kodeksu karnego katalogu okoliczności obciążających oraz łagodzących (dodany art. 53 § 2a i 2b k.k.). Zwrócono przede wszystkim uwagę na mogące pojawiać się trudności przy ocenianiu przez sąd, na ile wystąpienie danych okoliczności łagodzących uzasadnia ich uwzględnienie w ramach tzw. zwyczajnego wymiaru kary, a kiedy upoważniać będzie do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. W artykule zajęto się także zmianami przeprowadzonymi w treści art. 53 § 1 k.k. z zakresie dyrektyw ogólnych sądowego wymiaru kary, które ukierunkowują ten wymiar przede wszystkim na odpłatę za popełnione przestępstwo i prewencję ogólną. Wzgląd na prewencję indywidualną zszedł na plan dalszy, przy czym zawężono jej cele do zapobiegania powrotowi sprawcy do przestępstwa z całkowitym pominięciem starań o osiągnięcie celów wychowawczych w zakresie postaw i zachowania karanej jednostki. Artykuł ma charakter zdecydowanie krytyczny wobec uchwalonych zmian. Dlatego należy oczekiwać, że nie wejdą one w życie.
Źródło:
Ius Novum; 2020, 14, 2; 55-67
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola celów wychowawczych w procesie wymiaru kary młodocianym sprawcom przestępstw (art. 54 § 1 k.k.). Uwagi na tle poglądów orzecznictwa
Autorzy:
Kania, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393289.pdf
Data publikacji:
2020-12-06
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
juvenile
type of sentence
educational objectives
special preventive measures
młodociany
wymiar kary
cele wychowawcze
prewencja szczególna
Opis:
W niniejszym artykule przedstawiono poglądy orzecznictwa na temat roli celów wychowawczych przy wymiarze kary młodocianym sprawcom przestępstw – art. 54 § 1 k.k. Z przeprowadzonych analiz wynika, że rozwiązania przewidzianego we wspomnianym przepisie nie należy odczytywać jako dyrektywy nakazującej wymierzanie młodocianemu określonego rodzaju sankcji karnej, a zwłaszcza jako wskazania obligującego sąd do automatycznego stosowania w tych przypadkach łagodniejszych rozwiązań penalnych. Ustawowy prymat celu wychowawczego wymaga natomiast od sądu zachowania szczególnej wnikliwości przy ocenie prognozy socjalnej młodocianego, a tym samym zebrania wszelkich możliwych informacji, które pozwolą wymierzyć karę niezbędną i właściwą dla jego reedukacji oraz resocjalizacji.
The article presents the opinions of the judicature explaining, although not always in a consistent manner, the role of educational objectives in sentencing juvenile offenders – Article 54 § 1 of the Criminal Code. The analyses show that the solution provided in the above-mentioned provision should not be interpreted as a directive that requires that judges give a juvenile offender a specific sentence and, in particular, that it should not be interpreted as instructions that the court should automatically apply milder solutions in such cases than in the case of other offenders. However, statutory primacy of an educational objective requires that the court should be especially perspicacious in assessing the behaviour of such offenders, which also means it should gather all possible information that will allow for giving a sentence that is both necessary and appropriate for their re-education and social rehabilitation.
Źródło:
Ius Novum; 2016, 10, 1; 23-40
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Małoletniość” a problematyka ustawowych wskazań sądowego wymiaru kary – wybrane zagadnienia
‘Minors’ and problematic aspects of judicial sentencing – selected problems
Autorzy:
Kania-Chramęga, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1036849.pdf
Data publikacji:
2021-03-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
minor
judicial sentencing
educational objectives
małoletni
sądowy wymiar kary
cele wychowawcze
Opis:
Celem niniejszego artykułu jest ustalenia znaczenia „małoletniości” na gruncie przepisów kształtujących sądowy wymiar kary. Analizując niniejsze zagadnienie od strony teoretycznoprawnej, w opracowaniu odwołano się do regulacji wybranych rozwiązań części ogólnej Kodeksu karnego, ponieważ uznano, że przewidziane w nich unormowania oddziałują na kierunek sądowego wymiaru kary. Podjęte rozważania między innymi miały wykazać, czy młody wiek zarówno sprawcy, jak i ofiary przestępstwa mogą w sposób arbitralny przesądzać o wypracowaniu czy utrwaleniu w tym zakresie określonego kierunku linii orzeczniczej, a w konsekwencji determinować rodzaj oraz rozmiar orzekanej w tego rodzaju przypadkach sankcji karnej. Opierały się one na analizie rozwiązań przewidzianych w artykułach: 10 § 3 k.k., 53 § 2 k.k. oraz 54 k.k.
The purpose of this article is to determine the meaning of ‘minors’ in provisions shaping judicial sentencing. The theoretical and legal considerations serve primarily to assess whether the young age of both the perpetrator and the crime victim may arbitrarily determine the direction of interpretation of the statutory indications for the penalty, and consequently unconditionally determine the type and length of the criminal sanction imposed in such cases. The considerations were based on the analysis of the solutions provided for in the following articles of the Polish Penal Code: 10 § 3, 53 § 2, and 54.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2021, 83, 1; 60-72
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2019 r., IV KK 459/17
Gloss zum Urteil des Obersten Gerichtshofs vom 24. Januar 2019, IV KK 459/17
Gloss to the judgment of the Supreme Court of 24 January 2019, IV KK 459/17
Glosa a la sentencia del Tribunal Supremo de 24 de enero de 2019, IV KK 459/17
Autorzy:
Golonka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1369565.pdf
Data publikacji:
2021-06-29
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
poczytalność ograniczona
stopień winy
wymiar kary
substancje odurzające
uzależnienie
diminished sanity
guilt limitation (degree of guilt)
penalty
narcotic substances
addiction
Opis:
Przedmiotem opracowania są kwestie podniesione przez Sąd Najwyższy w tezie wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r., jak również w jego uzasadnieniu. Odnoszą się one do zagadnienia wpływu, jaki na stopień winy, a w konsekwencji także na wymiar kary może mieć stopień ograniczenia poczytalności niższy niż znaczny, czyli nieobjęty zakresem art. 31 § 2 Kodeksu karnego. W kontekście sprawy stanowiącej przedmiot rozstrzygnięcia staje się ono tym bardziej doniosłe, że dotyczy zakłóceń psychicznych spowodowanych użyciem substancji odurzającej (z grupy kanabinoli), wykazujących cechy sklasyfikowanej jednostki chorobowej. To zaś wiąże się z odstępstwem od wyjątku ustanowionego w § 3 art. 31 K.k. W powołanym wyroku została także poruszona problematyka prawnokarnej natury środka określonego w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a jego niezastosowanie, pomimo istnienia przesłanek ku temu, zarzucił sądowi pierwszej instancji prokurator. Do tej kwestii również odniesiono się w niniejszym opracowaniu.
The subject of this study are issues raised by the Supreme Court in the thesis of the judgment of 24/01/2019, as well as in its justification. They refer to impact that the diminishing of guilt limitation, and – as a consequence – on the penalty, as well, may have diminished abilities to recognise the meaning of an act or to control one’s behaviour, however in a lower than significant degree. In the context of the case under examination, it becomes all the more noteworthy as it refers to mental disturbances caused by the use of a narcotic substance (from the group of cannabinoids), resulting in the (lower than significant) diminished sanity. The judgment also raised the issue of the criminal law nature of the measure specified in Article 71 Sec. 1 of the Act of 29th of July 2005 on Counteracting Drug Addiction. Therefore, this issue has been also raised in this study.
Gegenstand der Studie sind die vom Obersten Gerichtshof in der These des Urteils vom 24.01.2019 sowie in seiner Begründung aufgeworfenen Fragen. Sie beziehen sich auf die Frage der Auswirkung des Grads der verminderte Schuldfähigkeit auf den Grad der Schuld und folglich auf die Strafe, die niedriger als signifikant ist, d. H. außer des Art. 31 § 2 Poln.StrafGesetzbuches. Im Zusammenhang mit dem Fall, der Gegenstand der Entscheidung war, wird die Problematik umso wichtiger, als es sich um psychische Störungen handelt, die durch die Verwendung eines Betäubungsmittels (aus der Gruppe der Cannabinoide) verursacht werden, das die Merkmale einer klassifizierten Krankheitseinheit trägt. Dies steht wiederum im Zusammenhang mit einer Abweichung von der in § 3 des Artikels 31 festgelegten Ausnahme. Das Urteil warf auch die Frage der strafrechtlichen Natur der in Art. 71 Sek. 1 des Betäubungsmittelgesetzes vom 29. Juli 2005 vorgesehenen Maßnahmen, deren Nichtanwendung wurde vom Staatsanwalt des erstinstanzlichen Gerichts angeklagt. Daher wird dieses Problem auch in dieser Studie behandelt.
Źródło:
Studia Prawnicze KUL; 2021, 1; 241-254
1897-7146
2719-4264
Pojawia się w:
Studia Prawnicze KUL
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polityka karna wobec cudzoziemców przebywających w Polsce
Autorzy:
Wiktorska, Paulina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1788415.pdf
Data publikacji:
2021-07-30
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Nauk Prawnych PAN
Tematy:
polityka karna
wymiar kary
cudzoziemcy
penal policy
sentencing
foreigners
Opis:
Przedmiotem rozważań artykułu jest fragment polityki karnej państwa obejmujący działalność sądów w celu przeciwdziałania i ograniczania przestępczości w drodze stosowania przepisów prawa karnego wobec cudzoziemców przebywających w Polsce. W szczególności poruszane jest zagadnienie polityki wymierzania kar i środków karnych cudzoziemcom, którzy dopuścili się czynów zabronionych przez polskie prawo karne i trafili do systemu formalnej kontroli społecznej. Celem analizy jest ustalenie, w jaki sposób na przestrzeni lat 2004-2012 kształtowała się polityka sądowego wymiaru kary cudzoziemcom, jakie kary i środki karne były wobec nich najczęściej stosowane w odpowiedzi na popełnienie poszczególnych rodzajów przestępstw oraz sprawdzenie czy, a jeśli tak, to w jakim kierunku i zakresie, polityka ta odbiega od polityki karnej stosowanej wobec polskich obywateli.
Źródło:
Biuletyn Kryminologiczny; 2015, 22; 27-37
2084-5375
Pojawia się w:
Biuletyn Kryminologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies