Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "schizoanaliza" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
Umknąć pochwyceniu. Co schizoanaliza oferuje teorii migracji?
To Escape the Capture. What Does Schizoanalysis Offer to Migration Theory?
Autorzy:
Kujawa, Dawid
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1012559.pdf
Data publikacji:
2016-09-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
migration control
schizoanalysis
mobile commons
citizenship
kontrola migracji
schizoanaliza
mobilne wspólnoty
obywatelstwo
Opis:
W artykule zaprezentowane zostało schizoanalityczne spojrzenie na teorię migracji, a przede wszystkim na kwestię napięcia pomiędzy nieprzerwanie wzrastającymi przepływami mobilnej siły roboczej i władzą współczesnego, „płynnego” kapitału. Zestawiając tezy postawione przez najbardziej wpływowych teoretyków migracji (m.in. Sassen, Mezzadrę i Neilsona, Tsianosa, Papadopoulosa, Trimikliniotisa) z trzema pojęciami Gilles’a Deleuze’a oraz Féliksa Guattariego (kolejno: aparat pochwycenia, stawanie-się, nomadyczna maszyna wojenna), staram się wypracować nowe formuły subwersji w ramach dzisiejszych ruchów pracowniczych i migracyjnych. Pomimo że ta optyka nie proponuje żadnych jednoznacznych, zweryfikowanych taktyk oporu, jasno daje do zrozumienia, jakich form walki potrzebujemy współcześnie, by przeciwstawić się globalnej sieci nadzoru i wyzysku.
The article applies the schizoanalytic approach to migration theory and focuses on the tension between the constantly growing flow of a mobile workforce and the power of the contemporary “liquid” capital. By juxtaposing the theses posed by critical migration scholars (Sassen, Mezzadra, Neilson, Tsianos, Papadopoulos, Trimikliniotis) with three concepts from Gilles Deleuze and Félix Guattari (the apparatus of capture; becoming; the nomadic war machine), the article elaborates on new modes of subversion. It claims they could be useful to labour and migration movements nowadays. Although such an approach does not provide any specific and verified means of resistance, it reveals what patterns of struggle are nowadays needed to oppose the global network of surveillance and exploitation.aimed to make free mobility possible are becoming its main source of danger.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2016, 21, 3; 118-137
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Językami mówić będę”. Détournement i sequelizacja albo język(i) poetycki(e) Tomasza Bąka
“Speaking in tongues”: Détournement and Sequelization, or Tomasz Bąk’s Poetic Language(s)
Autorzy:
Meller, Oskar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2040248.pdf
Data publikacji:
2021-07-26
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
détournement
sequel
echolalia
kolektyw
schizoanaliza
Tomasz Bąk
język poetycki
collective
schizoanalysis
poetic language
Opis:
W krytycznych syntezach dotyczących rodzimej poezji najnowszej Tomasz Bąk jest wymieniany wśród najważniejszych autorów debiutujących w ostatniej dekadzie. Badacze wpisują projekt tego twórcy we wciąż aktualizowaną dyskusję nad formami poetyckiego zaangażowania, natomiast często pomijają aspekt pracy autora Bailoutu w językach, która w jego wierszach organizowana jest na przynajmniej dwóch płaszczyznach. W niniejszym artykule podjęto próbę prześledzenia mechanizmów „mówienia językami” w kolejnych książkach Bąka. Pierwszy poziom pracy poety w językach wynika z zastosowania debordiańskiego détournement, dzięki któremu autor „przechwytuje” obce rejestry, języki mediów, dyskursów społecznych, neoliberalnej ekonomii. Drugi poziom dotyczy sequeliczności, objawiającej się czerpaniem z tradycji, blagowaniem formuł, powtarzaniem fraz innych poetów, a wreszcie własnych idiomów. Ta echolaliczność dykcji łączy się w konstrukcie podmiotu określanego „kolektywem schizofrenicznym”, co stanowi poświadczenie niezwykle konsekwentnej synchroniczności całego projektu Bąka.
In critical overviews of recent Polish poetry, Tomasz Bąk, the author of Bailout, is mentioned among the last decade’s most important debutants. Scholars include Bąk’s project in their ongoing debate over the forms of poetic involvement, but they often ignore an important aspect of his poetry, one that relates to languages. This aspect can be regarded as consisting of at least two levels. Oskar Meller examines the mechanisms of “speaking in tongues” in Bąk’s books of poetry following his debut. The first level of this poet’s work in languages stems from his use of the Debordian détournement, thanks to which the poet “captures” foreign registers, the languages of the media, of social discourses, and of neoliberal economics. The second level concerns sequelization, manifested in a number of ways: the mining of tradition, the spoofing of formulas, repeating other poets’ phrases, and finally inventing his own idioms. This echolalia of diction is present in the construction of the subject called the “schizophrenic collective”, which testifies to the extremely consistent synchronicity of Bąk’s entire project.
Źródło:
Śląskie Studia Polonistyczne; 2021, 18, 2; 1-26
2084-0772
2353-0928
Pojawia się w:
Śląskie Studia Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Félix Guattari, krytyka psychoanalizy i przypadek La Borde
Félix Guattari, Critics of Psychoanalysis and the Case of La Borde
Autorzy:
Mrówka, Adrian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1013057.pdf
Data publikacji:
2017-09-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Félix Guattari
La Borde
critics of psychoanalysis
subjectivity
schizoanalysis
krytyka psychoanalizy
podmiotowość
schizoanaliza
Opis:
Artykuł przedstawia podstawowe założenia teoretyczne Féliksa Guattariego, zawodowo związanego z kliniką La Borde, w której zostały wypracowane nowatorskie metody terapii instytucjonalnej. Krytykując psychoanalizę spod znaku Freuda i Lacana, Guattari stworzył bowiem nietradycyjne narzędzia traktowania tożsamości jednostkowej i zbiorowej, jak również alternatywne sposoby postrzegania produkcji subiektywności oraz fantazmatu grupowego. W klinice La Borde wraz z innymi pracownikami (np. Frantzem Fanonem) rozwinął metody schizoanalityczne oparte m.in. na transwersalnych relacjach i maszynowej nieświadomości, czyli terminach ściśle powiązanych z teoretycznymi i filozoficznymi założeniami Anty-Edypa.
The article explores basic theoretical approaches of Félix Guattari, who was associated with La Borde clinic where the innovative methods of institutional therapy were created. Criticizing Freud and Lacan’s psychoanalysis, Guattari established non-traditional tools for treating individual and collective identities, as well as alternative means of perception for subjectivity production and group phantasm. At La Borde, Guattari, along with collaborators such as Frantz Fanon, developed the schizoanalytical method based on transversal relations and machinic unconsciousness, terms strictly related to the theoretical and philosophical assumptions of Anti-Oedipus.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2017, 25, 3; 331-341
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Psychoanaliza jako „Martwy punkt odwiecznej iluzji symetrii”, czyli Irigaray spotyka Deleuze’a i Guattariego
Psychoanalysis as “The Blind Spot of an Old Dream of Symmetry”: Irigaray’s Encounter with Deleuze and Guattari
Autorzy:
Szopa, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1013058.pdf
Data publikacji:
2017-09-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
psychoanalysis
schizoanalysis
feminism
sexuate difference
oedipal triangle
schizoanaliza
feminizm
różnica płciowa
trójkąt edypalny
psychoanaliza
Opis:
Niniejszy tekst stanowi próbę krytycznej lektury tradycyjnej psychoanalizy w perspektywie założeń zaprezentowanych przez Gilles’a Deleuze’a i Fèlixa Guattariego oraz Luce Irigaray. Zestawiając dwie wczesne prace myślicieli, Anty-Edypa (1972) i Speculum (1974), pomimo dzielących je różnic, można zaobserwować wiele punktów wspólnych, a jednym z nich jest próba przeformułowania trójkąta edypalnego poprzez uwolnienie pragnienia z ram normalizującej edypalizacji.
The article presents a critical reading of traditional psychoanalysis from the perspective introduced by Gilles Deleuze, Fèlix Guattari and Luce Irigaray in their early works. Despite significant differences noticeable within their thought, it is interesting to compare two fundamental books, Anti-Oedipus (1972) and Speculum (1974), in order to emphasize the point of convergence, notably the reformulation of the oedipal triangle through releasing desire from the normative process of oedipalization.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2017, 25, 3; 342-353
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Anety Grzeszykowskiej schizoanalityczne sporządzanie Ciała bez Organów
Aneta Grzeszykowskas Schizoanalytic Preparing a Body without Organs
Autorzy:
Oczkowska, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340573.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
schizoanaliza
Ciało bez Organów
Aneta Grzeszykowska
Gilles Deleuze
wideo
Félix Guattari
schizoanalysis
Body without Organs
video
Opis:
Punktem wyjścia tekstu jest tryptyk wideo artystki wizualnej Anety Grzeszykowskiej Black (2007), Ból głowy (2008) i Bolimorfia (2008). Autorka omawia te prace z perspektywy schizoanalizy, której materialistyczny i transcendentalny program Gilles Deleuze i Félix Guattari wyłożyli w dwóch tomach Kapitalizmu i schizofrenii. Centralnym problemem staje się w niniejszym wywodzie kategoria Ciała bez Organów, a więc podstawowy przedmiot praktyki schizoanalitycznej, opartej na nowej koncepcji nieświadomego i produkcji pragnienia. W artykule została podjęta próba odpowiedzi na pytanie, czy ucieleśnienie w eksperymentalnych filmach artystki pozwala na sporządzenie Ciała bez Organów oraz jak odbiorca lub odbiorczyni za pomocą afektywnego odczuwania doświadcza schizoanalitycznego stawania-się, bowiem w ujęciu Deleuze’a i Guattariego afekt jest podstawowym elementem współczesnego kina.
The starting point of the text are three short films by visual artist Aneta Grzeszykowska: Black (2007), Ból głowy (Headache, 2008) and Bolimorfia (Painmorphia, 2008), analyzed from the perspective of the Gilles Deleuze and Félix Guattari’s schizoanalysis, whose materialistic and transcendental program they proposed in Capitalism and Schizophrenia. The central problem in the essay is Body without Organs, the basic object of schizoanalytic practice, which draws on a new concept of the unconscious and the production of desire. The text attempts to determine whether the embodiment of the artist’s experimental films allows her to prepare a Body without Organs, and, secondly, how the spectator experiences it affectively. In Deleuze and Guattari’s view, the affect is a basic element of modern cinema.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 111; 39-53
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Intensywna podróż: od psychoanalizy do schizoanalizy kina
Intensive Voyage: From Cinepsychoanalysis to the Schizoanalysis of Cinema
Autorzy:
Kotwasińska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1013068.pdf
Data publikacji:
2017-09-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Anti-Oedipus
schizoanalysis
cinema
film theory
psychoanalysis
sensation
horror
Psycho
zombie
representation
Anty-Edyp
schizoanaliza
kino
teoria filmu
psychoanaliza
doznanie
Psychoza
przedstawienie
Opis:
Celem artykułu jest prześledzenie wpływu krytyki psychoanalitycznej doksy, zaprezentowanej w Anty-Edypie przez Gillles’a Deleuze’a i Feliksa Guattariego, na angloamerykańską teorię filmową ostatnich dwóch dekad. W pierwszej części autorka przybliża specyficzny impas teoretyczny, w który wpadło filmoznawstwo, zbyt mocno skupiając się na psychoanalitycznych ścieżkach interpretacyjnych obracających się wokół identyfikacji, relacji widz-ekran oraz przedstawienia. W drugiej części artykułu autorka prezentuje wybrane publikacje wchodzące w kreatywny dialog zarówno z psychoanalizą kina, jak i schizoanalizą oraz przedstawia przykładowe interpretacje dwóch słynnych horrorów: Psychozy oraz Świtu żywych trupów. W obu przypadkach psychoanalityczny komentarz zostaje odsunięty na bok, a na pierwszy plan wysuwa się deleuzjańsko-guattariańska idea pragnienia oraz afektywne doświadczanie filmu.
The aim of the article is to trace how the critique of psychoanalysis, developed by Gilles Deleuze and Félix Guattari in Anti-Oedipus, has influenced Anglo-American film theory in the last two decades. In the first part of the article, the author describes a somewhat peculiar theoretical impasse that has plagued film studies; a blockage caused by an overemphasis on psychoanalytic interpretations which revolve around identification, spectatorship, and representation. In the second part, the author presents selected publications that have entered into a creative dialogue with both cinepsychoanalysis and schizoanalysis, and includes two interpretations of famous horror movies: Psycho and The Dawn of the Dead. In both cases psychoanalytic commentary is pushed aside, while the deleuzian-guattarian concept of desire and the notion of an affective film experience are moved into the foreground.
Źródło:
Praktyka Teoretyczna; 2017, 25, 3; 371-383
2081-8130
Pojawia się w:
Praktyka Teoretyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies