Temat: satyra - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Prace kamieniarsko-konserwatorskie przy fasadach pałacu w Łazienkach
Autorzy:: Andruszko, Józef
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/536179.pdf
Data publikacji:: 1951
Wydawca:: Narodowy Instytut Dziedzictwa
Tematy:: odbudowa pałacu Łazienkowskiego
roboty kamieniarskie w Łazienkach
ryzality
pilastry
maska satyra w Łazienkach
Źródło:: Ochrona Zabytków; 1951, 1-2; 78-86
0029-8247
Pojawia się w:: Ochrona Zabytków
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Hodża Nasreddin – antybohater w służbie kultury
Hodja Nasreddin as an Anti-Hero in the Service of Culture
Autorzy:: Ayşen-Kaim, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/509022.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:: trickster
bohater tradycyjny i kulturowy
anegdota
satyra
nomad
traditional and cultural hero
anecdote
satire
Opis:: Niniejszy artykuł ma charakter badawczy, jego celem jest przedstawienie ustnej tradycji anegdotycznej, żywej zarówno w Azji, jak i na Bliskim Wschodzie, która skupia się wokół postaci mądrego głupca. Występuje on w różnych trawestacjach o imieniu Hodża Nasreddin i łączy ludowe poczucie humoru z autoironiczną krytyką społeczną. Po rozpoznaniu specyficznych warunków społeczno-kulturowych, zmiany trybu życia z koczowniczego na osiadły i trudności adaptacyjnych tego procesu, przedstawiono zasięg ich oddziaływania i specyfikę w zależności od lokalnych tendencji. Następnie, po zarysowaniu studium postaci bliskowschodniego żartownisia pod kątem antropologicznym i turkologicznym, przywołane zostały analogiczne postacie bohaterów plebejskich i antybohaterów z kultury anatolijskiej. Jako przedstawiciel tradycji zachodnioeuropejskiej dla celów porównawczych przedstawiony został Dyl Sowizdrzał (niem. Till Eulenspiegel, ang. Owlglass). W pracy wykorzystano przykłady anegdot Hodży Nasreddina, towarzyszące po dziś dzień codziennemu życiu na Bliskim Wschodzie. W studium przypadku wykorzystano prace tureckich folklorystów i antropologów jak Ilhan Başgöz i Mary Douglas.
The article is of the research nature; its aim is to present the spoken anecdotal tradition, vivid both in Asia and in the Middle East, which focuses around the figure of a wise fool. He appears in various travesties under the name of Hodja Nasreddin and combines the folk sense of humour with a selfironic social criticism. Having recognised the specific sociocultural conditions, the change of the lifestyle from the nomadic to the settled one, and the adaptive difficulties of this process, the author presented the scope of their impact and the specificity depending on the local tendencies. Next, having outlined the study of the figure of the Middle East joker from the anthropological and turkological angle, she the referred to similar figures of plebeian heroes and anti-heroes from the Anatolian culture. As the representative of the West European tradition, for the comparative purposes, there is presented Dyl Sowizdrzał (Germ. Till Eulenspiegel, Eng. Owlglass). In her study, the author used examples of the Hodja Nasreddin’s anecdotes, accompanying to this day the everyday life in the Middle East. In the case study, there were used works of Turkish folklorists and anthropologists such as Ilhan Başgöz and Mary Douglas.
Źródło:: Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula; 2015, 39/2015 Filologia IV; 36-47
2353-2688
Pojawia się w:: Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Memy internetowe satyrą polityczną społeczeństwa sieci
Autorzy:: Bakalarski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1369748.pdf
Data publikacji:: 2018-11-20
Wydawca:: Akademia Katolicka w Warszawie
Tematy:: memy internetowe
społeczeństwo sieci
kultura uczestnictwa
satyra polityczna
internet memes
network society
culture of participation
political satire
Opis:: Internet powiększył nasz potencjał komunikacyjny. Rozbudował też możliwości kultury popularnej, która w sieci coraz bardziej nabiera cech wizualnych. Obraz w internecie znalazł dla siebie nowe formy istnienia. Jedną z nich, coraz bardziej zyskującąna popularności, są tzw. memy internetowe. W artykule zajmujemy się fenomenem memów internetowych. Wskazujemy pochodzenie terminu „mem” w sposobie rozumienia kultury jako obszaru rzeczywistości tworzonej świadomie i celowo przez człowieka, mającego zarazem umiejętność przekazu i multiplikowania efektów swojego twórczego działania. Podstawowa jednostka takiego przekazu została właśnie nazwana memem. Przedstawiamy także sposoby definiowania memów internetowych, umiejscawiając ten fenomen w ramach tzw. kultury uczestnictwa, jako składowej kultury Web 2.0.Przybliżając rozumienie kultury uczestnictwa w kontekście teorii społeczeństwa sieci, prezentujemy poziom i znaczenie zaangażowania społeczności internetowej w działania kulturotwórcze. Dokonujemy także analizy memetycznej twórczości internautów w kontekście funkcji komunikacyjnych i społecznych, jakie pełniła i pełni satyra polityczna. Przyjmujemy bowiem, że memy internetowe są właśnie współczesną formą satyry politycznej.
Internet has greatly increased our communication potential. It has also expanded the possibilities of popular culture, which in the net is becoming more and more visual and the image has found new forms. One of them, increasingly gaining popularity, areconsciously and deliberately by humans who have the ability to communicate and multiply the effects of their creative activity. The basic unit of such a message has just been named a “meme”. We also present ways to define internet memes, locating this phenomenon within the so-called “participation culture” as a component of the Web 2.0 culture. By introducing the understanding of the culture of participation in the context of the theory of the network society, we present the level and importance of the Internet community’s involvement in culture-creating activities. We also carry out a memetic analysis of Internet users’ creativity in the contextn of communication and social functions that the political satire has. We assume that internet memes are just a modern form of political satire.the so-called internet memes.In the article we discuss the phenomenon of internet memes. We indicate the originof the term “meme” in the way of understanding culture as an area of reality created
Źródło:: Studia Bobolanum; 2018, 29, 2; 163-186
1642-5650
2720-1686
Pojawia się w:: Studia Bobolanum
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Kary za humory : satyra polityczna w orzecznictwie Komisji Specjalnej do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym : (1950-1954) : komentarze historyczne
Autorzy:: Bernaciak, Mirosław.
Powiązania:: Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej 2008, nr 7, s. 59-67
Data publikacji:: 2008
Tematy:: Komisja Specjalna do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym zagadnienia Polska 1944-1956 r.
Karykatyra polityczna Polska 1944-1989 r.
Polityka wewnętrzna
Satyra
Dostawca treści:: Bibliografia CBW

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Eilhard Lubinus (1565–1621) i muza rzymska
Lubinus and the Roman Muse
Autorzy:: Borysowska, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1590994.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:: Eilhard Lubinus; Roman satire – reception; Latin occasional literature; Modern Latin poetry; Rostock Academy
Eilhard Lubinus; satyra rzymska – recepcja; łacińska twórczość okolicznościowa; poezja nowołacińska; Akademia Rostocka
Opis:: Artykuł omawia naukowe zainteresowanie antyczną poezją rzymską, które Eilhard Lubinus ujawnił już jako świeżo upieczony magister, kiedy opracował i wydał (w 1595 r.) zbiór komentarzy do Satyr Persjusza, którego poezja uchodziła za tak niejasną i zawikłaną, że owa obscuritas [niejasność] czy też aenigmata Persiana [Persjuszowe zagadki] stały się przysłowiowe. W kolejnych latach uczony wziął na warsztat dzieła innych autorów starożytnego Rzymu – Horacego i Juwenalisa. Ten dobór nazwisk nie był przypadkowy: wszyscy trzej (Horacy, Juwenalis i Persjusz) byli satyrykami, a satyra jako gatunek poetycki była wynalazkiem rzymskim. W jednym ze swoich pism Lubinus przyznał zresztą otwarcie, że spośród wszystkich poetów antycznych ceni najwyżej właśnie satyryków – określił ich mianem „nauczycieli cnót i strażników obyczajów”,. Uczony pozostawił po sobie nie tylko edycje i komentarze do rzymskiej poezji antycznej, ale próbował swoich sił także jako autor łacińskich wierszy. Jako twórca działał na niwie, na której aktywni byli także inni wykształceni przedstawiciele społeczeństwa jego czasów. Była to przede wszystkim popularna ówcześnie poezja okolicznościowa, którą tworzył z racji pełnienia określonych funkcji zawodowych oraz na skutek powiązań towarzyskich: znamy jego wiersze na pogrzeby władców i przyjaciół, na uroczystości szkolne, śluby i awanse kolegów itd. Znamiennym obyczajem było także sytuowanie wierszy w ramie literacko-wydawniczej publikacji – Lubinus dodawał poetyckie dedykacje zarówno do własnych książek, jak i do dzieł osób, z którymi pozostawał w jakichś związkach zażyłości. Jako autor utworów okolicznościowych i wierszowanych dedykacji Lubius jednak poetą raczej bywał niż był, a jego dorobek poetycki nie zdobył znaczącego miejsca w literaturze.
The article presents the academic interest in the Roman ancient poetry, which Eilhard Lubinus revealed when he obtained the title of Master and edited (in 1595) a collection of commentaries to the Satires written by (Aulus) Persius (Flaccus), whose poetry was considered to be so unclear and sophisticated that obsuritas or aenigmata Persiana hadbecome proverbial. Later Lubinus analysed other authors from ancient Rome, Horaceand Juvenal. That choice of names was not accidental: all the three (Horace, Juvenal andPersius) had been satirists, and satire had been invented in ancient Rome. In one place Lubinus wrote explicitly that he most highly valued satirists of all the ancient poets; andhe called them ‘teachers of virtues and upholders of the customs’. Lubinus left not only editions of and commentaries on the Roman ancient poetry, but he also tried his hand atwriting Latin poetry. As an author he wrote what was popular at his time; it was, first of all, occasional poetry, which he wrote because of his professional functions and his positionin the society; we know the poems he wrote to commemorate the funerals of rulers and his friends, school ceremonies, weddings and promotions of his colleagues, etc. Itwas a custom of the time to place poems in the editorial frame of publications; Lubinus added poetic dedications to his own books and to the books written by the people he was somehow related to. Yet, Lubinus wrote occasional poems and dedications only sporadically and his achievements in that area are not impressive.
Źródło:: Przegląd Zachodniopomorski; 2019, 3; 31-47
0552-4245
2353-3021
Pojawia się w:: Przegląd Zachodniopomorski
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Irish Bards in Shakespeares Richard III and As You Like it
Irlandzcy bardowie w Ryszardzie III i Jak wam się podoba Szekspira
Autorzy:: Breeze, Andrew
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1854142.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Chełmie
Tematy:: Shakespeare
Richard III
As You Like It
Ireland
Bards
Satire
Celts
Szekspir
Ryszard III
Jak wam się podoba
Irlandia
bardowie
satyra
Celtowie
Opis:: Shakespeare alludes twice to Irish bards. In Richard III, the king mentions a prophecy by one of his imminent death; in As You Like It, Rosalind jokes on how Irish bards can supposedly rhyme rats to death. Both refer to supposed bardic powers of seeing the future and of ritual cursing of enemies. A survey of the literature shows satire and prophecy as going back to ancient times. There is in addition ample material on the (sometimes deadly) eects of satire in medieval and later Ireland, where it is known from chronicles, legal tracts, handbooks of poetry, and various surviving poems. There are in addition comic tales on how bards exploited their power, including an eleventh-century one on King Guaire's Burdensome Company, wherein the poet SenchÆn rhymes to death certain mice that had spoiled an egg reserved for him. Shakespeare's references can thus be related to traditions well-known in Gaul and medieval (or early modern) Ireland and Scotland.
Źródło:: Language. Culture. Politics. International Journal; 2021, 1, 1; 129-136
2450-3576
2719-3217
Pojawia się w:: Language. Culture. Politics. International Journal
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Riflessioni sul diritto di satira e i suoi limiti
Reflections about the right of satira and its limits
Uwagi na temat prawa do satyry i jego ograniczeń
Autorzy:: Dammacco, Gaetano
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1043198.pdf
Data publikacji:: 2020-12-30
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: satira
religione
diritti umani
limiti
satire
religion
human rights
limitations
satyra
religia
prawa człowieka
ograniczenia
Opis:: La satira è un paradigma estremo della libertà di espressione, ma esistono incertezze sulla sua definizione concettuale e sulla relativa disciplina giuridica. Lo sviluppo della comunicazione ha prodotto numerose figure letterarie simili tra loro come la cronaca (una registrazione impersonale e non interpretativa di fatti accaduti), la critica (analisi soggettiva e giudizio relativi a fatti accaduti) e la satira (critica sarcastica di personaggi, comportamenti, modi di fare individuali con scopo di denuncia sociale). Gli elementi che caratterizzano la satira, sviluppatisi nel corso dei secoli, sono sostanzialmente due: attenzione alle contraddizioni (della politica, della società, della religione, della cultura) e intento moralistico per promuovere un cambiamento sociale. La satira religiosa colpisce il potere ecclesiastico e le sue contraddizioni, ma colpisce anche i simboli religiosi e i contenuti delle religioni. Ne conseguono differenti conseguenze giuridiche. Quando colpisce il patrimonio di fede dei credenti essa non è accettabile. La satira religiosa genera una specie di conflitto tra differenti valori costituzionali, e cioè tra il diritto alla libera espressione del pensiero e il diritto alla reputazione e alla tutela del sentimento religioso. Il diritto di satira in generale è riconosciuto dagli ordinamenti giuridici (sia internazionali, sia nazionali) come diritto soggettivo di rilevanza costituzionale, che deriva dalla libertà di espressione e di pensiero. Pensiero, coscienza e religione – per esempio nella Carta dei diritti fondamentali dell’Unione europea – sono omologhi (come beni giuridici o valori etici). Pertanto pensiero, coscienza e religione non possono essere in contrapposizione tra loro. Notevoli incertezze esistono sulla disciplina giuridica del diritto di satira, che non può mai offendere i diritti fondamentali della persona, la sua dignità, la sua reputazione. La Carta di Nizza ha favorito un orientamento, che considera il diritto di libera espressione nella sua forma più ampia ed espansiva. È tuttavia sempre stato affermato il valore prevalente dei diritti umani fondamentali, che non possono essere offesi dall’esercizio del diritto di satira. Negli ordinamenti giuridici nazionali, la forza del diritto di satira consiste nel riconoscimento del suo rango costituzionale, ma anche nei limiti che deve avere. La giurisprudenza ha elaborato i vincoli “formali”, tra i quali i più importanti sono il limite della continenza e della funzionalità.
Satyra jest skrajnym wyrazem wolności wyrażania opinii. Zarówno jej ujęcie konceptualne, jak i relewantny reżim prawny, nie są wolne od kontrowersji. Jedną z konsekwencji rozwoju komunikacji międzyludzkiej jest wypracowanie licznych rodzajów literackich, które przejawiają pewne podobieństwa. Do takich należą m.in. kronika (bezosobowy i pozbawiony interpretacji zapis zaistniałych zdarzeń), krytyka (subiektywna analiza i ocena odnosząca się do zaistniałych zdarzeń) i satyra (sarkastyczna krytyka osób lub indywidualnych zachowań czy sposobów postępowania, mająca na celu ich społeczne zdemaskowanie). Ukształtowane w ciągu wieków elementy charakteryzujące satyrę są zasadniczo dwa: skoncentrowanie na wewnętrznych sprzecznościach (polityki, społeczeństwa, religii, kultury) oraz intencja moralizatorska, mająca na celu pobudzenie przemian społecznych. Satyra religijna bierze na cel władze religijne i ich niekonsekwencję, odnosi się jednak również do symboli religijnych i religijnych wierzeń. Wiążą się z tym różne konsekwencje prawne. Satyra, która skierowana jest na dziedzictwo wiary, musi być uznana za nieakceptowalną. Każda satyra religijna wiąże się natomiast z konfliktem pomiędzy różnymi wartościami konstytucyjnymi, to jest pomiędzy prawem do wyrażania opinii oraz prawem do dobrego imienia i do ochrony uczuć religijnych. Generalnie rzecz ujmując, prawo do satyry jest uznawane przez systemy prawne (zarówno na poziomie międzynarodowym, jak i na poziomie krajowym) jako prawo podmiotowe o znaczeniu konstytucyjnym, które wynika z wolności wyrażania opinii i wolności myśli. Myśl, sumienie i religia – zgodnie z ujęciem przyjętym na przykład w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej – są wartościami homologicznymi (jako dobra prawne czy wartości o charakterze etycznym). Nie mogą więc być między sobą w sprzeczności. Istotne wątpliwości dotyczą natomiast przepisów odnoszących się do prawa do satyry, która nie może naruszać podstawowych praw osoby, jej godności czy jej dobrego imienia. Karta Praw Podstawowych przyczyniła się do ugruntowania tendencji polegającej na ujmowaniu prawa do wyrażania opinii w jego najszerszej, ekspansywnej formie. Konsekwentnie potwierdzane jest jednak również znaczenie praw człowieka, które nie mogą być naruszane w konsekwencji realizowania prawa do satyry. W krajowych porządkach prawnych znaczenie prawa do satyry wiąże się z uznaniem jego konstytucyjnej rangi, ale także z ograniczeniami, którym ono musi podlegać. W orzecznictwie wypracowano relewantne kryteria formalne, wśród których najważniejsze znaczenie posiadają: powściągliwość i funkcjonalność.
Satire is an extreme paradigm of freedom of expression, but uncertainties exist about its conceptual definition and related legal regime. The development of communication has produced numerous literary figures similar to each other such as the chronicle (an impersonal and non-interpretive recording of events that have occurred), criticism (subjective analysis and judgment relating to events that have occurred) and satire (sarcastic criticism of characters, behaviors and actions of individuals for the purpose of social denunciation). The elements that characterize the satire, developed over the centuries, are essentially twofold: attention to contradictions (of politics, society, religion, culture) and moralistic intent to promote social change. Religious satire affects ecclesiastical power and its contradictions, but it also affects religious symbols and the contents of religions. Different legal consequences follow. When it affects the patrimony of faith of believers it is not acceptable. Religious satire generates a kind of conflict between different constitutional values, that is, between the right to the free expression of thought and the right to the reputation and protection of religious feelings. The right to satire in general is recognized by legal systems (both international and national) as a subjective right of constitutional relevance, which derives from the freedom of expression and thought. In the Charter of Fundamental Rights of the European Union, thought, conscience and religion are homologous (as legal goods or as ethical values). Therefore, thought, conscience and religion cannot be in opposition to each other. Considerable uncertainties exist about the legal discipline of the right to satire, which can never offend the fundamental rights of the person, his dignity and his reputation. The Nice Charter has favored an orientation which considers the right of free expression in its broadest and most expansive form. However, the prevailing value of fundamental human rights has always been affirmed, which cannot be offended by the exercise of the right to satire. The strength of the right to satire consists in the recognition of its constitutional rank, but also in the limits it must have. The jurisprudence has elaborated the “formal” obligations, among which the most important are: continence and functionality.
Źródło:: Studia z Prawa Wyznaniowego; 2020, 23; 101-121
2081-8882
2544-3003
Pojawia się w:: Studia z Prawa Wyznaniowego
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Ignacy Jan Paderewski w polskim dyskursie satyrycznym z lat 1898–1936
Ignacy Jan Paderewski in Polish Satirical Discourse, 1898–1936
Autorzy:: Dziadek, Magdalena
Jaczyński, Michał
Kica, Justyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/25806566.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Ignacy Jan Paderewski
polska prasa satyryczna w początkach XX wieku i w dwudziestoleciu międzywojennym
satyra polityczna
polska kultura muzyczna I poł. XX wieku
Polish satirical press in the early twentieth century and the interwar period
political satire
Polish musical culture in the first half of the twentieth century
Opis:: Polski dyskurs satyryczny odnoszący się do osoby i działalności Ignacego Jana Paderewskiego był prowadzony w polskiej prasie humorystyczno-satyrycznej od chwili, gdy zaczął on odnosić wielkie sukcesy jako pianista, do momentu, gdy ustała jego działalność na arenie politycznej. Zgromadzone na potrzeby artykułu źródła prasowe dotyczące tematu pochodzą z lat 1898–1936. Są to dokumenty literackie (anegdoty, wiersze, mini-dialogi) oraz ikonograficzne (karykatury i rysunki satyryczne) zebrane w prasie reprezentującej trzy główne ośrodki Polski porozbiorowej: Warszawę, Lwów i Poznań. Pochodzą głównie z trzech pism warszawskich: „Muchy”, „Kuriera Świątecznego” i „Kolców”, lwowskiego „Szczutka” i poznańskiego „Bociana”. Prezentowany materiał źródłowy został poddany wieloaspektowej analizie, uwzględniającej w pierwszym rzędzie potrzebę odszyfrowania zawartych w nim treści odnoszących się do aktualnych wydarzeń historycznych. Treści te, ukazywane w poszczególnych pismach w różny, nieraz skrajnie odmienny sposób, na co wpływ miała ich barwa polityczna, w znaczący sposób uzupełniają oficjalną biografię Paderewskiego, a przy okazji charakteryzują zróżnicowane postawy polskiego społeczeństwa, którego reprezentantami są satyrycy, wobec tych wydarzeń. Dzięki czujności i bezkompromisowości autorów z pism satyrycznych poznajemy zakulisowe aspekty takich epizodów z życia Paderewskiego, jak obchód grunwaldzki, udział w konferencji paryskiej i w Lidze Narodów, rok rządów jako premiera RP, kontakty z polonią amerykańską, założenie dziennika „Rzeczpospolita” i poszczególne próby powrotu do władzy w latach 30. Drugim celem pracy jest dokonanie ogólnej charakterystyki zebranego materiału z punktu widzenia studiów wizerunkowych. Wzięty został pod uwagę sposób przedstawiania Paderewskiego w karykaturach, które stworzyli Bogdan Nowakowski, Zygmunt Kurczyński, Kazimierz Grus, Antoni Romanowicz, Bronisław Fedyszyn i kilku autorów anonimowych.
Polish satirical discourse related to the figure and activity of Ignacy Jan Paderewski was present in the Polish satirical press from the moment when he began to notch up great successes as a pianist until the time when his political activity eventually ceased. The press materials on this topic, collected for the needs of this paper, come from the years 1898–1936. They are literary texts (anecdotes, poems, and mini-dialogues) as well as iconography (caricatures and cartoons) appearing in press titles that represent three main centres in Poland under the Partitions: Warsaw, Lwów (now Lviv), and Poznań. The materials mostly come from three Warsaw magazines (Mucha, Kurier Świąteczny, Kolce), Lwów’s Szczutek, and Poznań’s Bocian. This source material has been submitted to multifaceted analyses, focusing first and foremost on deciphering allusions to current historical events. These contents, presented in sometimes radically different ways by the individual magazines, depending on their political bias, substantially complement Paderewski’s official biography, while at the same time reflecting the diverse attitudes of the Polish society (represented here by the satirists) towards these events. Thanks to the vigilance and uncompromising approach of contributors to satirical magazines, we can get behind the scenes of such episodes from Paderewski’s life as the celebrations at Grunwald (Tannenberg), participation in the Paris Peace Conference and the League of Nations, his one-year tenure as Poland’s Prime Minister, contacts with the Polish community in the US, establishment of the Rzeczpospolita daily, and successive attempts to regain political power in the 1930s. The paper’s other aim is to characterise the overall character of the collected material from the perspective of image studies, with a discussion of the manner in which Paderewski is represented in caricatures created by Bogdan Nowakowski, Zygmunt Kurczyński, Kazimierz Grus, Antoni Romanowicz, Bronisław Fedyszyn, and several anonymous authors.
Źródło:: Muzyka; 2022, 67, 3; 78-113
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:: Muzyka
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Soyinka’s use of satire to forecast the evolution of civilizations: the power drive is the supreme evil
Wykorzystanie przez Soyinkę satyry do prognozowania ewolucji cywilizacji: popęd mocy jest najwyższym złem
Autorzy:: Figueiredo, Rosa Branca
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/40570844.pdf
Data publikacji:: 2015-12-01
Wydawca:: Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi
Tematy:: Wole Soyinka
pover drive
Nobel Prize for Literature
satire
pęd ku władzy
Literacka Nagroda Nobla
satyra
Opis:: "Wole Soyinka is a playwright and poet who in a wide cultural perspective and poetic overtones fashions the drama of existence” – this is how the Swedish Academy presents Soyinka, the recipient of the Nobel Prize for Literature in 1986. The academy here reaffirms the literary and social/ethical values of Soyinka’s works which were published before he was awarded the prize, but the comment could have been made with equal truth of his works published after the award, especially his play From Zia With Love (1992) which is a work of a “graffiti” virtuoso. It is Soyinka’s post-Nobel masterpiece, still in the tradition of Soyinka’s activist humanism, altruistic defence of human rights, and the preservation of the dignity of man in a humane world of “live and let live”. This play is deliberately overloaded with apparent dramatic tautology to further emphasize the author’s consistency and irrepressible spirit of commitment. In his primarily satirical theatre Wole Soyinka’s gaze is firmly fixed on contemporary social and political life, and what he sees, before all else, is the ruthless exercise and abuse of power. Power has, in fact, an obsessive fascination for Soyinka, and a double face. In its creative, spiritual form he is its celebrant, even as he recognizes that the force of its creative energy may take into destructive excess. But in its aspect as political or social control, the power drive is the supreme evil, which he sees as being everywhere and at all times deeply corrupting and destructive. What we intend to make clear in this paper is that Soyinka has a well-deserved reputation as the most consistently trenchant satirist among African writers. As a national (and even continental) moralist, he has throughout his career written plays which directly focus on current social and political evils and heap mockery on their perpetrators. Satire is, in fact, one of the ways by which Soyinka, as it were, pounces on the various issues with which he engages. The focus of this paper will be on his pre and post-Nobel plays.
Wole Soyinka jest dramaturgiem i poetą, którego twórczość ma wydźwięk dramatu istnienia" - w ten sposób szwedzka akademia prezentuje Soyinkę - zdobywcę Nagrody Nobla w dziedzinie literatury z 1986 roku. Akademia potwierdza literacką i społeczno- etyczną wartość prac Soyinki, które zostały opublikowane, zanim jeszcze został nagrodzony, ale komentarzem do nagrody mogłoby być także dzieła wydane już po zdobyciu nagrody, zwłaszcza Zia With Love (1992), który to utwór jest wirtuozerskim "graffiti". Soyinka dostał Nobla także za działanie w obronie praw człowieka. Teatr Soyinki jest mocno osadzony na współczesnym życiu społeczno-politycznym, a to, co widzi on w nim nade wszystko, to bezwzględne nadużycia władzy. Władza jest w rzeczywistości obsesyjną fascynacją Soyinki. W artykule zamierzam wykazać, że Soyinka zasłużył na reputację najbardziej kąśliwego satyryka wśród pisarzy afrykańskich. Jako narodowy moralista, koncentruje się na złu w życiu społeczno-politycznym szydzi z jego sprawców.
Źródło:: Civitas Hominibus. Rocznik filozoficzno-społeczny; 2015, 10; 143-155
1896-1819
2391-5145
Pojawia się w:: Civitas Hominibus. Rocznik filozoficzno-społeczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: „Pamiętnik Mieczysłowasa Dławidudauskasa organisty z Koźliszek i delegata na konferencję litewską w Wilnie w Septembrze R.P. 1917 spisany 3 XI 1917”
“Diary of Mieczysłowas Dławidudauskas an Organist from Koźliszki and a Delegate to the Lithuanian Conference in Vilnius in September of AD 1917 Written Down on 3 November 1917”
Autorzy:: Gierowska-Kałłaur, Joanna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2235027.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:: satyra polska
Wilno
Litwa
Zjazd Litewski
polityka niemiecka w trakcie okupacji Ober-Ost
relacje polsko-litewskie
Polish satire
Vilnius
Lithuania
Lithuanian Congress
German policy during the Ober-Ost occupation
Polish-Lithuanian relations
Opis:: Rozpowszechniany w Wilnie w środowisku polskiej inteligencji tekst satyryczny stylizowany na pamiętnik uczestnika Zjazdu Litewskiego, Mieczysłowasa Dławidudauskasa, organisty z Koźliszek, w którym opisana została sytuacja w kontrolowanym przez Niemców Wilnie w trakcie kształtowania podwalin państwowości litewskiej.
Circulated among the Polish intellectuals in Vilnius, a satirical text styled on the diary written by a participant in the Lithuanian Congress, an organist from Koźliszki Mieczysłowas Dławidudauskas who described the situation in German-controlled Vilnius when the foundations of Lithuanian statehood were being formed.
Źródło:: Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej; 2022, 57, 2; 193-217
2353-6403
1230-5057
Pojawia się w:: Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: O obrazowaniu idei sprawiedliwości w Rzeczypospolitej połowy XVIII wieku – wokół konfliktu o ordynację ostrogską
Depictions of the Idea of Justice in Mid-18th Century Poland: On the Conflict over the Ostrogski Estate
Autorzy:: Gombin, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1787930.pdf
Data publikacji:: 2021-05-10
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: ceremoniał polityczny
archeologia prawna
ordynacja ostrogska
komisja dubieńska
satyra
grafika polska XVIII wieku
political ceremonial
legal archaeology
the Ostrogski estate
the Dubno Commission
satire
Polish illustrations of the 18th century
Opis:: Celem artykułu jest ukazanie wzajemnych relacji sztuk plastycznych, ceremoniału oraz publicystyki w propagandzie politycznej Rzeczypospolitej czasów Augusta III, na kluczowym dla ówczesnego życia publicznego przykładzie – sporze o ordynację ostrogską. W satyrycznej Scenie tragiczno-komicznej zawarcie tzw. transakcji kolbuszowskiej, sankcjonującej podział ordynacji, przedstawione zostało jako akt bezprawia – parodia sądów Rzeczypospolitej. Z przekazu zawartego w rycinach rozprawy Piotra Hadziewicza, Prawda obiaśniona… wynikało, że jedność i ład w państwie muszą być oparte na przestrzeganiu praw, czego gwarantem jest król. August III utworzył obradującą w Dubnie komisję, mającą ocenić zasadność podziału ordynacji. Jej członkowie, akcentując legalność działań, przyjęli porządek obrad wzorowany na ceremoniale Trybunału Koronnego, instytucji silnie zakorzenionej w ówczesnym polskim systemie prawnym. Główni aktorzy „Nowego w Dubnie Trybunału”, jak określił komisję prymas Adam Komorowski, dbali o jednolity dla opinii publicznej przekaz: zgodnej pracy dla odtworzenia ładu prawnego w Rzeczypospolitej, co doskonale korespondowało z treściami ówczesnej grafiki i satyry.
This article aims to show the interrelation between the visual arts, ceremonials and journalistic opinion pieces in the political propaganda of the Polish-Lithuanian Republic during the reign of King Augustus III, using an example which was of vital importance for the public life of that time – the dispute over the entail of the Ostrogski estate. In the satirical Tragic-Comic Scene, the conclusion of the so-called Kolbuszowa Transaction, sanctioning the division of the estate’s entail, was presented as a parody of the courts then operating in the Republic. The illustrations for Piotr Hadziewicz’s dissertation Prawda obiaśniona… conveyed the message that the unity and order of the state must be based upon the observance of its laws, with the King being the guarantor of the legal order. The king established a special commission, known as the Dubno Commission, which was to assess the legal and factual status related to the division of the Ostrogski estate. The committee members strongly emphasised the legality of their actions. They adopted a ceremonial which was modelled on the ceremonies of the Crown Tribunal, an institution deeply rooted in the Polish legal system of that time. The main actors of the “new Tribunal in Dubno”, as Primate Adam Ignacy Komorowski described the Commission, made sure that a uniform message was sent out to the public: that of the harmonious work by the Commission to restore the legal order in the Republic. This message perfectly corresponded with the content of the illustrations and satire of that period.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 4; 185-198
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Ochrona czci człowieka a satyra i karykatura jako element wolności sztuki – rozważania na gruncie polskiego i niemieckiego prawa karnego
Protection of human dignity in relation to a satire and a caricature as an element of the freedom of art – considerations on the basis of the Polish and German criminal law
Autorzy:: Grabarz, Paulina
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/499674.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: wolność sztuki
cześć człowieka
satyra
karykatura
artistic freedom
honor of a human
satire
caricature
Opis:: Cześć człowieka jako dobro szczególnie często naruszane bez wątpienia zasługuje na ochronę w świetle prawa karnego. Z drugiej strony, każdemu człowiekowi przysługuje wolność swobody wypowiedzi, w tym artystycznej, która może się przejawić w formie satyry i karykatury. Rodzi się zatem pytanie, gdzie należałoby postawić granicę, ażeby wolność ta mogła być realizowana bez uszczerbku dla czci człowieka. W niemieckim kodeksie karnym tę kwestię reguluje § 193 StGB, który stanowi o ,,zachowaniu uprawnionych interesów”. Przepis ten jest swoistym rodzajem kontratypu, który pozwala przy spełnieniu szeregu warunków, na nieponiesienie odpowiedzialności karnej przez osobę która wygłasza wypowiedzi, mogące naruszyć cześć człowieka. Do warunków tych doktryna niemiecka zalicza także działanie w ramach wolności artystycznej.
Human dignity as a personal interest particularly threatened with the infringement deserves the protection under the criminal law. Nevertheless, each person is given a freedom of speech, including the artistic one, which may have a form of a satire or a caricature. The question arises where the boundary should be set so that such freedom is executed without damage to human dignity. German criminal law – § 193 of StGB – stipulates “the preservation of legal interests”. When complying with several conditions, this regulation provides for a justification which allows for not bearing the criminal liability by a person voicing a statement that may breach human dignity. The above – according to the German doctrine – also concerns the actions within the artistic sphere.
Źródło:: Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM; 2016, 6
2299-2774
Pojawia się w:: Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Servants of the devil or protectors of Christianity and apostles among pagans? Shaping the image of Poland and Poles in the context of steps taken by Wladyslaw II Jagiello’s diplomacy against ‘Satira’ by John Falkenberg
Słudzy diabła, czy obrońcy chrześcijaństwa i apostołowie pogan? Kształtowanie wizerunku Polski i Polaków w świetle działań dyplomacji Władysława Jagiełły przeciw „Satyrze” Jana Falkenberga
Autorzy:: Graff, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/560466.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: Satira by John Falkenberg
the Council of Constance
Wladyslaw Jagiello
Paul Włodkowic
apostles of Europe
„Satyra” Jana Falkenberga
sobór w Konstancji
Władysław Jagiełło
Paweł Włodkowic
apostołowie Europy
Opis:: The author analyses the legal action of the Polish delegation against the Satira by Dominican friar John Falkenberg, which appeared at the Council of Constance (1414–1418). In his work, Falkenberg called for the extermination of the Polish nation as well as the king Wladyslaw Jagiello. He announced that those who would achieve this aim would attain salvation. The Polish delegation, especially Paul Włodkowic and archbishop Nicolas Trąba, made efforts aimed at the recognition of the Dominican’s work as heretical. Falkenberg was arrested and his work was condemned by the Commission of Faith, however it was not recognized as heretical. The new pope Martin V, in turn, did not want the verdict of the commission to become a resolution of the Council. In response, Poles, despite the threat of anathema, at the last session of the Council, appealed against the Satira to the next council, which undermined the authority of the pope. In the article, the author shows the factors which prevented Poles from achieving complete success in the Falkenberg case. He addresses the question whether the determination of the Polish envoys in the defence of honour of their ruler and state in the final days of the council brought positive results in the years after the council. The author gives consideration to the question whether the actions of Polish diplomacy against ‘Satira’ combined with other steps on the international forum contributed to a certain extent to creating Jagiello’s image as the last apostle of the barbarian Europe.
W trakcie obrad soboru w Konstancji (1414–1418) Władysław Jagiełło był oczerniany przez krzyżacką propagandę i jej sprzymierzeńców, co skutkowało tym, że wielu poddawało w wątpliwość autentyczność jego nawrócenia. Z drugiej strony wśród niektórych ojców soborowych władca ten był postrzegany jako król arcychrześcijański, apostoł Litwy i Żmudzi. W tym kontekście autor analizuje prawne działania polskiej delegacji przeciw „Satyrze” dominikanina Jana Falkenberga, która pojawiła się na soborze. Falkenberg wzywał w niej do eksterminacji narodu polskiego i króla Władysława Jagiełły. Ci, którzy to uczynią, mieli mieć zapewnione zbawienie. Polska delegacja, a szczególnie Paweł Włodkowic i arcybiskup Nicolas Trąba próbowali doprowadzić do uznania pisma dominikanina za heretyckie. Falkenberga co prawda aresztowano, a komisja wiary potępiła jego dzieło, ale nie uznała go za heretyckie. Natomiast nowy papież Marcin V nie chciał, aby ten wyrok komisji stał się uchwałą soborową. Dlatego Polacy, mimo groźby klątwy papieskiej, na ostatniej sesji soboru złożyli apelację w sprawie „Satyry” do kolejnego soboru, co godziło w autorytet władzy papieża. Autor w artykule pokazuje czynniki, które przeszkodziły Polakom w odniesieniu pełnego sukcesu w sprawie Falkenberga. Stara się także odpowiedzieć na pytanie, czy determinacja polskich posłów w ostatnich dniach soboru w obronie honoru swojego władcy i państwa przyniosła pozytywne efekty, również w kolejnych latach po zakończeniu concilium. Autor zastanawia się także, czy działania polskiej dyplomacji przeciw „Satyrze” w połączeniu z innymi akcjami na forum międzynarodowym przyczyniły się do budowania wizerunku Jagiełły jako ostatniego apostoła barbarzyńskiej Europy.
Źródło:: Folia Historica Cracoviensia; 2017, 23/1; 143-176
0867-8294
Pojawia się w:: Folia Historica Cracoviensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki