Temat: church tower - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: New tower of the Christ the King Church in Gliwice: formal and technical dilemmas
Nowa wieża kościoła Chrystusa Króla w Gliwicach. Dylematy formalne i techniczne
Autorzy:: Komar, Beata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2171894.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:: Christ the King Church in Gliwice
Karl Mayr
Robert Krawczyk
church tower
kościół Chrystusa Króla w Gliwicach
wieża kościelna
Opis:: The Christ the King Church in Gliwice was designed in 1934 by Austrian architect Karl Mayr. It is the only religious building of this artist in our country, which largely determines its value and uniqueness. The construction of the church took a year to complete. Unfortunately, due to lack of funds, the tower was not built, and the rectory was erected with the money allocated for its construction. The unfinished work became a field for the development of various concepts of the tower, but it was not until 2018–2019 that a tower designed by Robert Krawczyk, an architect from Gliwice, was built. The aim of this paper is to present the new tower of the Christ the King Church in Gliwice against the background of its previous concepts, history of the church, the choice of formal and technical solutions and in the light of project-related research. The study was based on the author’s research conducted since 2008, as well as in situ analyses and an interview with the Author of the design of the new tower. As a result, a cross-sectional knowledge of the implementation of the church tower over the decades of the temple was obtained.
Kościół Chrystusa Króla w Gliwicach został zaprojektowany w roku 1934 przez austriackiego architekta Karla Mayra. Jest jedynym dziełem sakralnym tego twórcy w naszym kraju, co już w dużej mierze przesądza o jego wartości i unikatowości. Wznoszenie świątyni trwało rok, niestety z braku funduszy nie wybudowano wieży, a za pieniądze przeznaczone na jej konstrukcję postawiono plebanię. Niedokończone dzieło stało się polem do opracowania różnych koncepcji wieży, jednak dopiero lata 2018–2019 przyniosły rezultat w postaci realizacji opracowanej przez gliwickiego architekta Roberta Krawczyka. Celem artykułu jest przedstawienie nowej wieży na tle jej poprzednich koncepcji, historii kościoła, wyboru rozwiązań formalnych i technicznych oraz badań okołoprojektowych. Opracowanie powstało na podstawie badań prowadzonych przez autorkę od roku 2008, a także analiz in situ oraz wywiadu z autorem projektu nowej wieży. W ich wyniku otrzymano przekrojową wiedzę na temat realizacji wieży kościelnej na przestrzeni dziesięcioleci.
Źródło:: Wiadomości Konserwatorskie; 2022, 70; 154--162
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:: Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Wieże i sygnaturki kościelne jako dominanty i akcenty krajobrazowe. Zagadnienia ich ochrony, pielęgnacji i remontów
Church towers and flèches as landscape dominants and features. Conservation, maintanance and renovation issues
Autorzy:: Mełges, M.
Mełges, H.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/107061.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Uniwersytet Rzeszowski. Wydział Biologiczno-Rolniczy
Tematy:: ekspertyza techniczna
sygnaturka
wieża kościelna
materiały konstrukcyjne
pokrycia dachowe
engineering evaluation
flèche
church tower
construction materials
roofing
Opis:: Charakterystycznymi dla miast i wsi (także zamków warownych i pałaców) osadzonych w krajobrazach, były różne dominanty wertykalne w postaci wież, wież kościelnych, dzwonnic itp. Na podstawie ich charakterystycznych kształtów przypisywano poszczególnym budowlom ich rodowody stylowe np.: romański, gotycki, renesansowy, barokowy itd. Zakończenia wież i sygnaturek stanowiły, i do dzisiaj stanowią, wyróżniki krajobrazowe, swego rodzaju „logo” danego regionu kulturowego. To właśnie na podstawie ich kształtów wyrabiamy sobie w percepcyjnym kojarzeniu wyobrażenie o danym miejscu. W zamierzeniach swych twórców wspomniane dominanty (wyróżniki) miały posiadać formy najczęściej niepowtarzalne, dlatego zazwyczaj były i są nadal dobrze rozpoznawalne w krajobrazach wsi i miast. W trakcie swoich prac naukowych i projektowo-architektonicznych autorzy mieli okazję współpracować przy odtwarzaniu oraz wznoszeniu nowych wież kościelnych i sygnaturek – począwszy od ekspertyz budowlanych, inwentaryzacji, projektów konserwatorskich aż po prace naprawcze i budowlane. Tymi zagadnieniami pragniemy się więc w tym artykule podzielić.
Different vertical dominants in the form of towers, church towers, bell towers and suchlike were typical for towns and villages embedded in landscapes (but sometimes also for castles and palaces). Origins related to styles, such as Romanesque, Gothic, Baroque or Renaissance, were attributed to particular buildings on the basis of their intrinsic shape. The coping of towers and flèches have been distinguishing features of a landscape, a kind of a “logo” of a cultural region. It is on the basis of their shapes that we develop an idea of a place in the process of perceptual association. According to with their creators’ intention, these dominants (distinguishing features) supposed to have the most unique forms, owing to which they used to be and still are well recognized in the landscapes of villages and towns. In the course of research, design and architectural work, authors had an opportunity to cooperate in the reconstruction and construction of new church towers and flèches — from engineering evaluation, surveys, through conservation design to repair and construction work. Thus, they wish to discuss these issues in the following article.
Źródło:: Topiarius. Studia krajobrazowe; 2016, specjalny; 11-22
2449-9595
2543-926X
Pojawia się w:: Topiarius. Studia krajobrazowe
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Irlandzka architektura jako wyraz wartości kulturowych
Irish Architecture as an Expression of Cultural Values
Autorzy:: Gierek, Bożena
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2013079.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Komisja Nauk Filologicznych Polskiej Akademii Nauk, Oddział we Wrocławiu
Tematy:: architecture
Celtic cross
circle
human head
round tower
sheela-na-gig
stone church
Opis:: The architecture in Ireland has been developed in various periods: from megalithic times, through antiquity, the Middle Ages, to modern times. Irish architecture has preserved elements of three significant cultures flourishing in Ireland which Seán Ó Duinn calls “three streams”: the megalithic, the Celtic and the Christian cultures. With the Celtic culture is connected the term “Celtic spirituality” which is expressed in: affirmation of life and creature, harmony of man with nature and cosmos, and above all in the divine presence in the world and in human life. The author of this article also indicates to its manifestation in Irish architecture. The author of the article characterises selected elements of Irish architecture, pointing to their meaning, like: circularity in general, circle (as a solar symbol), stone, corbel technique, round tower, Celtic cross, human head, sheela-na-gig. The author based her study on historical, archaeological and literary sources, supplemented with her own field works conducted in Ireland in 1995–2016.
Źródło:: Academic Journal of Modern Philology; 2021, 14; 153-172
2299-7164
2353-3218
Pojawia się w:: Academic Journal of Modern Philology
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Buntownicy czy niesłusznie oskarżeni? Bożogrobcy miechowscy i ich relacje z Władysławem Łokietkiem
Rebels or unjustly accused? Order of the Holy Sepulchre in Miechów and their relations with Władysław the Elbow-High
Autorzy:: Rajman, Jerzy
Grabowski, Janusz
Graczyk, Waldemar
Wajs, Hubert
Karczewski, Dariusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/chapters/26125189.pdf
Data publikacji:: 2021-12-17
Wydawca:: Archiwum Główne Akt Dawnych
Tematy:: klasztor bożogrobców
Miechów
bunt wójta Alberta
Kraków
Władysław Łokietek
konfiskaty
wieża obronna przy kościele
Monastery of the Holy Sepulcher
rebellion of mayor Albert
confiscations
defensive tower at the church
Opis:: Autor podjął temat relacji między klasztorem bożogrobców w Miechowie a księciem Władysławem Łokietkiem. Relacje te z winy księcia układały się źle. Książę odpowiada zarówno za zniszczenia miasta i klasztoru, jak i konfiskatę Chmielowa w latach 1304‒1305. Można wykazać, że książę, po objęciu tronu krakowskiego w 1306 r., zmierzał do ograniczenia autonomii Miechowa i do podporządkowania sobie klasztoru. Na podstawie analizy bull papieskich z 12 października 1311 r. autor wykazuje, że klasztor miechowski domagał się od księcia Władysława zarówno zaprzestania nakładania nań świadczeń pieniężnych, jak i zwrotu utraconych dóbr. Fakt, że książę zwrócił Chmielów (przed marcem 1313 r.) oznacza, że musiał się ugiąć przed interwencją papieską. W artykule starano się udowodnić, że klasztor miechowski nie brał udziału w buncie wójta Alberta, a dominująca w historiografii opinia nie ma uzasadnienia w źródłach. Autor analizuje następnie hipotetyczne przyczyny wybudowania w Miechowie w 1311 r. wieży obronnej, przyjmując, że stało się to z rozkazu księcia, jak i wycofania załogi wojskowej z Miechowa w 1314 r. To ostatnie wydarzenie autor wiąże z opanowaniem Wielkopolski przez księcia Władysława.
The author discusses the relations between the monastery of the Holy Sepulchre in Miechów and Duke Władysław the Elbow-High. These relations, by the fault of the duke, were very bad. The duke was responsible both for the destruction of the town and the monastery, as well as confiscation of Chmielów in 1304‒1305. It can be demonstrated that the duke, after ascending to Cracow’s throne in 1306, sought to limit Miechów’s autonomy and to bring the monastery under his control. Based on the analysis of papal bulls from 12 October 1311, the author demonstrates that Miechów monastery demanded from Duke Władysław to stop imposing monetary levies on it, and to return the lost lands. The fact that the duke returned Chmielów (before March 1313) means that he must have yielded to papal intervention. The article tries to prove that the Miechów monastery did not participate in Mayor Albert’s rebellion, and the opinion prevalent in historiography is not justified by the sources. The author then analyses hypothetical reasons for building a defensive tower in Miechów in 1311, assuming that it was done on the Duke’s order, as well as for withdrawing the military detachment from Miechów in 1314. The author attributes the latter event to Duke Władysław’s conquest of Greater Poland.
Źródło:: Władysław Łokietek ‒ odnowiciel Królestwa Polskiego. Restaurator Regni Poloniae; 179-198
9788395991950
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Дослідження пам’яток кам’яної сакральної архітектури ніез «Переяслав» (1991–2020): історіографія проблеми
Research of monuments of stone sacred architecture of the nher «Pereiaslav» (1991–2020): historiography
Autorzy:: Вовкодав (Vovkodav), Вікторія (Viktoriia)
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2177499.pdf
Data publikacji:: 2022-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: пам’ятка архітектури
сакральна споруда
собор
дзвіниця
церква
architectural monument
sacred building
cathedral
bell tower
church
Opis:: An attempt at historiographical analysis dedicated to the monuments of stone sacred architecture of the National Historical and Ethnographic Reserve «Pereiaslav» was made in this research. These monuments are listed on the State Register of Immovable Monuments of Ukraine by the Resolution of the Cabinet of Ministers of Ukraine № 929 of October 10, 2012 under security numbers: 100030/1-N, 100030/2-N, 100031/1- N, 100031/2-N. These include: Ascension Cathedral (1700), St. Michael’s Church (1750) and the bell tower with the refectory of St. Michael’s Church (1747). The bell tower of Ascension Cathedral (1770–1776), which is on the balance of Pereiaslav UTC and is an integral part of the complex of monuments of Ascension Monastery 1700–1776, was taken into account too. The results of the study of the above sacred monuments should be considered as part of the author’s research. The subject of this research is the study of scientific literature on cultural heritage sites of the National Historical and Ethnographic Reserve «Pereiaslav». Publications on this issue should be considered within two periods: the soviet (1954−1991) and modern (1991−2019). An overview of scientific works published during the modern period, characterized by an increase of scientific interest in sacred stone monuments of architecture of the National Historical and Ethnographic Reserve «Pereiaslav» was offered in this study. In order to convenience of perception, we divided these studies into two groups according to their thematic content. The first one includes publications directly devoted to the study of these objects. Among the researchers in this group are: D. A. Teteria, M. T. Tovkailo, O. V. Yurchenko, L. M. Nabok, O. V. Kolybenko, V. V. Vecherskyi, V. P. Melnyk, I. V. Bilchenko and other. Another group consists of generalized and fragmentary researches, related to the study of the history of Pereiaslav and Ukraine in general. These include studies of various thematic areas, where monastic complexes of Pereiaslav are mentioned in a certain aspect. Among the researchers in this group are: O. V. Lesyk, V. V. Nikitina, M. I. Sikorskyi, H. M. Buzian, M. V. Rodobudko, O. V. Tkachenko, N. M. Soloviova, V. M. Lialko, H. P. Tkachenko, N. H. Tkachenko, L. V. Lykhovyd, I. I. Kucherenko, S. O. Korkach, A. Kuzmenko, N. V. Kostenko, Yu. V. Avramenko, O. I. Tonkonoh, V. M. Shakula, O. M. Zham, O. A. Horbovyi, L. V. Naumenko, S. M. Zuber, S. M. Zakharchenko ta Yu. S. Fihurnyi, Yu. A. Mytsyk ta I. Yu. Tarasenko, V. Yu. Vysharovskyi, S. S. Dembitskyi, N. V. Kostiuk, I. H. Dunaina, S. A. Teteria, N. A. Boiko, M. V. Shkira, N. M. Shkira, A. O. Ivanenko, O. A. Tarapon, T. Yu. Nahaiko, S. V. Taranets, V. A. Lokha, V. P. Kotsur, O. I. Hurzhii, O. L. Lastovska and other. Our work on collecting and systematizing scientific literature on stone sacred monuments of architecture will be used in the future during the creation of a bibliographic index of works on objects under the operational management of the NHER «Pereiaslav».
У цій розвідці здійснено спробу історіографічного аналізу праць, присвячених пам’яткам кам’яної сакральної архітектури Національного історико-етнографічного заповідника «Переяслав», що внесені до Державного реєстру нерухомих пам’яток України Постановою Кабінету Міністрів України № 929 від 10 жовтня 2012 р. під охоронними номерами: 100030/1-Н, 100030/2-Н, 100031/1-Н, 100031/2-Н. До них належать: Вознесенський собор (1700 р.), Михайлівська церква (1750 р.) та дзвіниця з трапезною Михайлівської церкви 1747 р. До уваги також взято дзвіницю Вознесенського собору (1770–1776 рр.), яка знаходиться на балансі Переяславської об’єднаної територіальної громади і є невід’ємною частиною комплексу пам’яток Вознесенського монастиря (1700–1776 рр.). Результати дослідження, зазначених вище сакральних пам’яток, необхідно розглядати як частину розвідки автора, предметом якої є вивчення наукової літератури про об’єкти культурної спадщини Національного історико-етнографічного заповідника «Переяслав». Значний масив наукових публікацій з цієї проблематики варто розглядати в межах двох періодів: радянського – 1954–1991 рр. та сучасного – 1991–2019 рр. У цьому дослідженні запропоновано огляд наукових праць, що вийшли друком впродовж сучасного періоду, характерною ознакою якого є збільшенням наукового інтересу до кам’яних сакральних пам’яток архітектури Заповідника. Для зручності сприйняття ці студії ми розділили на дві групи відповідно до їх тематичного наповнення. До першої – віднесені публікації, що безпосередньо присвячені вивченню вказаних об’єктів. Серед дослідників цієї групи варто згадати: Д. А. Тетерю, М. Т. Товкайла, О. В. Юрченка, Л. М. Набок, О. В. Колибенка, В. В. Вечерського, В. П. Мельник, І. В. Більченко тощо. Іншу групу складають розвідки узагальнюючого та фрагментарного характеру, пов’язані з вивченням історії Переяславщини та України загалом. До них належать дослідження різного тематичного спрямування, де у певному аспекті згадуються монастирські комплекси м. Переяслава. До пошукчів другої групи відносяться: О. В. Лесик, В. В. Нікітіна, М. І. Сікорський, Г. М. Бузян, М. В. Родобудько, О. В. Ткаченко, Н. М. Соловйова, В. М. Лялько, Г. П. Ткаченко, Н. Г. Ткаченко, Л. В. Лиховид, І. І. Кучеренко, С. О. Коркач, А. Кузьменко, Н. В. Костенко, Ю. В. Авраменко, О. І. Тонконог, В. М. Шакула, О. М. Жам, О. А. Горбовий, Л. В. Науменко, С. М. Зубер, С. М. Захарченко та Ю. С. Фігурний, Ю. А. Мицик та І. Ю. Тарасенко, В. Ю. Вишаровський, С. С. Дембіцький, Н. В. Костюк, І. Г. Дунайна, С. А. Тетеря, Н. А. Бойко, М. В. Шкіра, Н. М. Шкіра, А. О. Іваненко, О. А. Тарапон, Т. Ю. Нагайко, С. В. Таранець, В. А. Лоха, В. П. Коцур, О. І. Гуржій, О. Л. Ластовська та ін. Пророблена нами робота зі збору та систематизації наукової літератури про кам’яні сакральні пам’ятки архітектури в подальшому буде використана під час створення бібліографічного покажчика праць, присвяченого об’єктам, що перебувають в оперативному управлінні НІЕЗ «Переяслав»
Źródło:: Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe; 2022, 7(4); 99-119
2543-9227
Pojawia się w:: Pomiędzy. Polonistyczno-Ukrainoznawcze Studia Naukowe
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Konstrukcja ciesielska wnętrza wieży hejnałowej kościoła Mariackiego w Krakowie. Zapomniane źródło do dziejów budowy
Carpentry construction inside the taller tower of St. Marys Church in Krakow. A forgotten source of the building history
Autorzy:: Węcławowicz, J.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/217643.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:: Kościół Mariacki w Krakowie
konstrukcja ciesielska
wieża hejnałowa
St. Mary's Church in Krakow
taller tower
carpentry construction
Opis:: Dominująca nad Starym Miastem charakterystyczna i wyjątkowa sylweta hełmu wieży wyższej kościoła Mariackiego zespoliła się z panoramą starego Krakowa, jest jego główną dominantą i poniekąd znakiem tożsamości miasta. Potężny, ośmioboczny ostrosłup środkowy jest otoczony ośmioma mniejszymi ostrosłupami, nadwieszonymi nad kamiennym gzymsem, wieńczącym wysmukłą wieżę. Mury obu wież, paradoksalnie, nie przyciągały uwagi badaczy w takim samym stopniu jak pozostałe partie kościoła. Nie posiadają bowiem poza hełmami żadnego wyróżniającego się stylowo detalu architektonicznego. Podstawowym motywem artykulacji ścian są ostrołukowe triady z dwudzielnym oknem z maswerkiem, ujętym po bokach płycinami z maswerkami rytowanymi i malowanymi na zaprawie tynkowej. Obie wieże kościoła - wyższa i niższa - zachowały się w całości, bez większych przemian nowożytnych. Architektura wieży wyższej wydaje się jednorodna. O jednolitym kolorycie, pozorującym jedność artystyczną i chronologiczną zdecydowało tworzywo ceglano- kamienne. W rzeczywistości budowano ją niemal trzy stulecia, od drugiej dekady wieku XIII. Nikt jeszcze nie dokonał szczegółowego datowania poszczególnych pięter, gdyż nie jest to możliwe. Na podstawie licznych, lecz lakonicznych i wieloznacznych wzmianek źródłowych wyciągano wnioski o kolejnych etapach budowy od trzynastowiecznych fundamentów do ozdobnego hełmu datowanego na rok 1478 na pode jedynego dokładnego zapisu, iż w tymże roku wykonał go cieśla Maciej Heringk. W istocie obie wieże ceglane stoją na najpewniej późnoromańskich fundamentach z białego wapienia, a dolne kondygnacje wieży hejnałowej - ceglane, z piaskowcową kamieniarką profilowanego cokołu i gotyckich, ostrołukowych obramień okiennych - pochodzą już z przełomu wieków XIII i XIV. Przez kolejne dziesięciolecia nadbudowywano sukcesywnie kondygnacje wieżowe odcinając każdą z nich kamiennym gzymsem. Maswerki zdobiące kamienne ościeża okien można datować tylko ogólnie na drugą i trzecią tercję wieku XIV, zachowane w płycinach maswerki malowane na połowę tegoż stulecia, a wieloboczna nadbudowa, o bardziej oszczędnym detalu, zapewne jest dziełem wieku XV. Czy zamiarem muratorów początku wieku XIV było doprowadzenie wieży hejnałowej do obecnej wysokości i zwieńczenie jej hełmem podobnym do obecnego oraz czy obecna, pozornie jednolita sylweta wieży powstawała przez sto kilkadziesiąt lat według jakiegoś niezachowanego, ogólnego projektu? Szczegółowa inwentaryzacja ciesielskiej konstrukcji wewnątrz wieży pozwoliła odpowiedzieć na powyższe pytania sprecyzować fazy budowy. Ornamentyka maswerkowa okien i płycin sugeruje, iż dolne kondygnacje z triadami okiennymi wzniesiono około połowy wieku XIV. Konstrukcja ciesielska podtrzymująca hełm zaczyna się jednak dopiero pomiędzy V a VI kondygnacją wieży. Podstawą konstrukcji są oparte na murach dwa masywne podciągi o wymiarach (w przekroju pionowym) 60 × 20 cm. Każdy z nich składa się z trzech bali z drewna iglastego zespolonych wzajemnie zaciosami i metalowymi ściągami. Na podciągach spoczywają poprzeczne belki. Na tym swoistym "ruszcie", przy ścianach zewnętrznych, ustawione są cztery przeguby: pary belek iglastych ułożone jedna na drugiej, lecz rozdzielone klockami z drewna liściastego. Tworzą one podstawę właściwej konstrukcji słupowej powiązanej ryglami i zastrzałami (krzyżulcami). Jest ona dzielona na cztery kondygnacje niezależne od kondygnacji murów wieży, wyznaczanych od zewnątrz rytmem gzymsów, a od wnętrza rytmem odsadzek w licu ceglanym. Dopiero zmiana rzutu ścian wieży z czworobocznego na ośmiobok powoduje równoległą zmianę konstrukcji ciesielskiej z ryglami, lecz bez zastrzałów. Konstrukcja ozdobnego hełmu jest odrębna i wystaje poza lico korony murów. Jego bryła składa się z ośmiobocznej podstawy, na której wznosi się ostrosłupowa, ośmioboczna iglica. Wokół niej są koncentrycznie ustawione czworoboczne izbice narożnikami wysunięte na zewnątrz. Izbice zwieńczone są smukłymi daszkami namiotowymi Ostrosłup środkowy tworzą monumentalne krokwie, zespolone wokół słupa zamocowanego wieszarowo. Można zatem przypuszczać, iż nie wcześniej niż na przełomie wieków XIV i XV zaplanowano podwyższenie wieży i jej ozdobne zwieńczenie, które ukończono w roku 1478.
The characteristic and unique silhouette of the cupola of the taller tower of St. Mary's Church blended with the panorama of the old Krakow and became its main dominant, and to a certain extent - its landmark. A massive, octagonal central pyramid is surrounded by eight smaller pyramids, suspended over a stone cornice topping this slender tower. Paradoxically, walls of both towers did not draw the scientists' attention to the same extent as the other parts of the church since they do not have any stylistically unique architectonic detail apart from the cupolas. The basic motifs of wall articulation are ogival triads with a twin lancet window with tracery framed by panels with tracery engraved and painted on plaster. Both church towers - the higher and the lower - were preserved intact, without major modern transformations. Architecture of the taller tower seems homogeneous. The uniform colouring feigning the artistic and chronological unity was decided by the stone and brick material. Actually the tower was built for almost three centuries, since the second decade of the 13th century. Nobody has yet accomplished precise dating of particular storeys, as it is impossible. On the basis of numerous source mentions, though laconic and ambiguous, conclusions were drawn concerning successive building stages from the 13th-century foundations to the decorative cupola dated to the year 1478 on the basis of one precise record saying that it was made that year by a carpenter Maciej Heringk. Actually both brick towers stand most probably on late - Romanesque foundations of white limestone, while the lower storeys of the watchtower which are brick with sandstone masonry of the profiled base course and ogival Gothic window frames come from the turn of the 13th and 14th century. For several decades the tower storeys were successively added, each of them separated by a stone cornice. Tracery decorating the stone window frames can be dated only generally to the last sixty years of the 14th century, the painted tracery preserved on panels to the mid-14th c., and the polygonal superstructure with more austere detail must have been built in the 15th century. Did the Gothic masons from the 14th century intend the watchtower to reach its present height and to be topped with a cupola similar to the present one, or was the present seemingly uniform silhouette of the tower built for over a hundred years according to a lost, general project? A detailed inventory of the carpentry construction inside the tower allowed us to answer the above questions and identify building phases. Tracery ornaments of windows and panels suggest that lower storeys with window triads were erected about the mid-14th century. However, carpentry construction supporting the cupola starts only between the 5th and 6th storey of the tower. Two massive binding joists measuring (in vertical section) 60 × 20 cm resting on the walls are the base of the construction. Each of them consists of three coniferous tree logs mutually joined with daps and metal bowstrings. Crosswise beams rest on the binding joists. Four joint s: pairs of coniferous beams lying one on another but separated timber blocks from deciduous trees, have been set on this 'grille' by the outside walls. They constitute the base of the proper post construction bound with spandrel beams and angle braces (cross braces). It is divided into four storeys independent of the tower wall storeys marked on the outside by the rhythm of cornices, and on the inside by the rhythm of set-offs in the brick face. Only the change of the wall plan altered from four-sided to eight-sided causes a parallel change in the carpentry construction with spandrel beams, but without angle braces. The construction of the decorative cupola is separate and overhangs the face of the wall coping. Its body consists of an octagonal base on which an octagonal pyramid spire is mounted. It is surrounded by concentrically arranged four-sided ice-aprons whose corners are projecting outside. Ice-aprons are topped with slender tent roofs. The central pyramid is made of monumental rafters, joined around a post fixed to a roof truss. Therefore it can be surmised that raising the tower and its decorative finial finished in 1478 cannot have been planned earlier than at the turn of the 14th and 15th century.
Źródło:: Wiadomości Konserwatorskie; 2010, 28; 110-115
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:: Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Architekt Abraham Würtzner (?). Przyczynek do dziejów wileńskiego baroku
Architect Abraham (Würtzner?). Contribution to the History of Vilnius Baroque
Autorzy:: Boberski, Wojciech
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/24567385.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Wilno
architektura
późny barok
wileńska odmiana architektury
Johann Christoph Glaubitz
Abraham Würtzner
Abraham Genu
dzwonnica kościoła Wszystkich Świętych w Wilnie
kościół karmelitów w Głębokiem
kościół pijarów w Łużkach
Vilnius
architecture
late Baroque
Vilnius architecture variant
bell tower of the Church of All Saints in Vilnius
Carmelite Church in Głębokie
Piarist Church at Łużki
Opis:: Artykuł jest próbą nakreślenia sylwetki architekta Abrahama, noszącego zapewne nazwisko Würtzner (przed 1700–1758). Źródła archiwalne zaświadczają, że pochodził z „Krajów Cesarskich”. Prawdopodobnie miał syna Ignacego, również architekta, a także krewnego, złotnika Johanna, który przybył do Wilna z Lidzbarka Warmińskiego. Potwierdzają one ponadto udział architekta Abrahama w powstaniu większości dzieł krzewiących idee Borrominiego i Guariniego, a wiązanych ostatnio z Glaubitzem lub z „anonimowym włoskim architektem”. Był on zatem autorem niezwykłych karmelickich budowli w Wilnie i w Głębokiem, wybudował wieże kościoła dominikanów na Łukiszkach, a także oryginalny kościół kolegium pijarów w Łużkach nieopodal Głębokiego (1742). Budował również w Mińsku oraz w Nowogródku. Jakkolwiek nie ma bezpośrednich odniesień do konkretnych realizacji, indywidualny styl architekta Abrahama pozwala rozważać jego autorstwo wobec szeregu budowli zarówno na terenie Wilna (fasady kościoła wizytek i kościoła franciszkanów, kościół augustianów), Mińska (fasady kościoła dominikanów i kościoła bernardynów, wieża przed kolegium jezuitów) i Nowogródka (cerkiew zamkowa?), jak i na prowincji, np. kościół farny w Iwieńcu czy pałac Radziwiłłów w Zdzięciole (1729–1731?).
As much as it is widely acknowledged that the Vilnius variant of late-Baroque architecture did not result as a slow development of the local tradition, but appeared suddenly after 1730, evolving stylistically for the next 40 years, two opposite views regarding its genesis have been clashing for almost a century. The first, and the still domineering one, represented in the publications by Stanisław Lorentz and Vladas Drema, saw the most important, possibly the only initiator and creator of the ‘school’ in Johann Christoph Glaubitz. Both scholars attributed to that unquestionably appreciated architect an impressive output containing over 60 pieces, including all the most outstanding works created both within his confirmed activity (1738–1767), before it, and even after his death. The sources of Glaubitz’s art have been sought after within the circle of architecture of the Imperial Countries, Bohemia, Austria, yet first and foremost in Silesia from where he most likely came. It was Marian Morelowski who promoted a contradictory view: he tried to diversify ‘Glaubitz’s’ hegemony, belittling the role of the artists with German-sounding names, and exposing that of the supposed Italians, Flemish, and native artists instead. When pointing to the Italian inspirations of Vilnius architecture of late Baroque, he emphasized the direct impact of the models by Borromini, Guarini, and Juvarra, as well as Pozzo and the Bibbienas working for the Habsburgs. Under the influence of Piotr Bohdziewicz’s suggestions at the time he seriously considered the possibility that the Vilnius style revolution may have been initiated by the architect Francesco Placidi active in Lesser Poland and his supposed disciples. The major premise for that attribution was the erroneous view which made Bohdziewicz attribute the unusual church in Kobyłka near Warsaw (1740–1746) to Placidi; in its forms essential analogies with the early works of late-Baroque Vilnius ‘school’ of architecture were spotted. The Kobyłka Church also served as the key to the explanation of the genesis of the ‘school’ by Mariusz Karpowicz: he claimed that the groundworks for late Baroque in Vilnius were laid by Guido Antonio Longhi, later confirmed to have been the author of the church near Warsaw, while the work which played the role of the model was his design of the Uniate Cathedral of St Sophia in Połock from 1738, which actually anticipated the known activity of the architect. Since Longhi left the Polish-Lithuanian Commonwealth in 1749, Karpowicz attributed the most illustrious works of the Vilnius Baroque created after the mid-18th century to his supposed disciple Antonio Paracca of Castello, an architect affiliated to the Platers’ court in Krasław in Livonia. And thus, similarly as in the case of Glaubitz, a coherent and suggestive image was created, although obviously outlined only intuitively. Despite the fact that preliminary researches into archival materials conducted by Polish and Lithuanian scholars have allowed to bring forth profiles of other architects (Joannes Valentinus Tobias de Dyderszteyn, Józef Fontana ‘of Witebsk’, Johann Wilhelm Frezer, Tomasz Żebrowski SJ), while Jerzy Kowalczyk thoroughly studied Guarini’s roots of late-Baroque architecture of Vilnius, the question of its initiators remains unclear. Still before the outbreak of WW II, Piotr Bohdziewicz and Marian Morelowski had distinguished three buildings whose dynamically undulating cornices and protruding elevations were supposed to herald stylistic changes which occurred in Vilnius following the city’s fire in June 1737. The first was the Church of the Visitation Nuns whose construction launched in 1720 lasted for at least 20 years; the second was the belfry of the Calced Carmelites of All Saints dated from 1733–1743; the third being the Głębokie church of the Discalced Carmelites located 250 km south of Vilnius whose late-Baroque extension was to be completed with its consecration in 1735. When searching for the authors of those outstanding genuine pieces of architecture, focus was put on above-mentioned Francesco Placidi and his ‘school’, while in the case of the Głębokie towers the hypothesis was accepted that even a direct participation of his master may have taken place, namely that of Gaetano Chiaveri, designer of the Dresden Hofkirche. Having moved the dating, Stanisław Lorentz finally included all the three buildings in Glaubitz’s output, while Jerzy Kowalczyk created the concept of an ‘anonymous Italian architect’ (gently suggesting that Józef Fontatna, active within the Grand Duchy of Lithuania could have played that role), and extended the above-mentioned group by incorporating the undulating façade of the Dominican Church into it. The view on the activity of the anonymous Italian who ‘shyly’ promoted the ideas of Borromini and Guarini in Vilnius was shared by Mariusz Karpowicz, although he considered the façade of the Church of the Visitation Nuns to have been the work of Guido Antonio Longhi. Amidst that vivid academic debate, although not grounded in the sources, an exceptional view had been voiced still before WW II. Namely, owing to the similarity of ornamental motifs, Piotr Bohdziewicz pointed to the two towers of the façade of the Dominican Church of SS James and Philip at the Vilnius Łukiszki, concluding, however, that their author was less courageous in his artistic imagination than the authors of the three structures mentioned earlier. When Euzebiusz Łopaciński found among the invoices of the Łukiszki Dominicans the name of the architect Abraham who raised the towers of the Church of SS James and Philip in 1743–1746, Marian Morelowski, although not avoiding a question mark, attributed to this newly-discovered ‘representative of Placidi’s school’ all the works from the above-mentioned group (and several new ones as well), but also for some incomprehensible reasons (since not grounded in the mentioned invoices) he named him ‘Genu’, suggesting his descent from the Republic of Venice. The latter was, by no means, a fictitious personage, since at least as of 1727 until his death in 1769, there lived in Vilnius Abraham Antoni Genu (Żena, Genou). Finally, he turned out to have been a Frenchman. He participated in numerous celebrations of the Brotherhood of St Martin, which grouped German artists, craftsmen, and merchants living in Vilnius around the Church of the Jesuit Novitiate. An affluent individual, he was buried in the Carmelite Church: his two tenement houses were located nearby. However, the only unknown is his profession. There are no such doubts with regard to another member of that Brotherhood Abraham Würtzner (Werthner), present in it from 1728, who died 30 years later. It is known that in 1741, an architect and a Vilnius citizen as well, he designed (unpreserved) brick stucco altars and the music gallery in the Corpus Christi Chapel in the Jesuit Church of St John. For the moment it is the only architect’s name recorded in the course of creating an impressive set of stucco altars inside the Church: a breakthrough artistic project in the art of the Vilnius of the day. Although Glaubitz, employed to renovate the Chapel of St Barbara (of the goldsmiths) and of the Annunciation of Our Lady had appeared there earlier (1739–1740), he was merely a ‘magister murarius’, working under architect’s supervision, and a stuccoist. The paper attempts at outlining the profile of the architect Abraham, possibly bearing the name of Würtzner (before 1700–1758). Archival sources testify that he came from ‘Imperial Countries’. He most likely had a son Ignacy, an architect as well, but also a relative Johann, a goldsmith, who came to Vilnius from Lidzbark Warmiński and died in 1757. Furthermore, the sources confirm the participation of the architect Abraham in the creation of the majority of works promoting the ideas of Borromini and Guarini, previously attributed to Placidi, Glaubitz, or the ‘anonymous Italian architect’. Abraham thus authored the unusual belfry of the Calced Carmelite Church of all Saints in Vilnius, the extension of the Carmelite Church in Głębokie; he raised the towers of the Łukiszki Dominican Church, and the genuine church of the Piarist College at Łużki near Głębokie (1742). Furthermore, he raised some edifices in Minsk and Nowogródek. Despite any direct references lacking with respect to definite projects, his genuine style allows to attribute to him the authorship of a number of structures in Vilnius itself (façades of the Churches of the Visitation Nuns, the Franciscans, and of the Augustines), in Minsk (façades of the Dominican and Bernardine Churches, the tower in front of the Jesuit College), and Nowogródek (Uniate Church at the Castle?), as well as in the provinces, e.g., the Iwieniec Parish Church or the Zdzięcioł Palace of the Radziwiłłs (1729–1731?). The assumed chronology of several of the above architectural works requires verification and specification, however, the collected material justifies the conclusion that next to Johann Christoph Glaubitz it was Abraham (Würtzner?) who played a leading role in the early period of the formation of ‘Vilnius Baroque’ in which the caesura was formed by the next fire in the city in 1749, and the inflow of new artists following it.
Źródło:: Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 3; 645-682
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:: Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Kolegiata w Myszyńcu w świetle nowych ustaleń i atrybucji
Myszyniec Collegiate Church in the Light of New Findings and Attributions
Autorzy:: Grygiel, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/24821176.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: kolegiata pw. Świętej Trójcy w Myszyńcu
dzwonnica
wieża bramna
neogotyk
Franciszek Przecławski
Adolf Schimmelpfennig
Antoni Pawlewski
Collegiate Church of the Holy Trinity in Myszyniec
belfry
gate tower
Gothic Revival
Opis:: Największa świątynia regionu kurpiowskiego, kolegiata pw. Świętej Trójcy w Myszyńcu, początkowo uchodziła za dzieło Adolfa Schimmelpfenniga. Ostatecznie na podstawie źródeł archiwalnych ustalono, że jej projektantem był Franciszek Przecławski i, że powstała w latach 1909–1922. Zastanawiając się nad powodem pojawienia się nazwiska Schimmelpfenniga w kontekście myszynieckiej kolegiaty, autor poddaje analizie formy jej wolnostojącej dzwonnicy, tak zwanej wieży bramnej i dochodzi do wniosku, że to ten architekt odpowiadał za przebudowę dzwonnicy w latach 1867-1868.
The largest church of the Kurpie Region: the Collegiate Church of the Holy Trinity in Myszyniec, was initially considered a work of Adolf Schimmelpfennig. However, on the grounds of archival sources it has been ascertained that it was Franciszek Przecławski who was its designer, and that the Church was raised in 1909–1922. Analysing the reasons for Schimmelpfennig’s name having been associated with the Myszyniec Collegiate Church, the forms of its free-standing belfry, so-called gate tower, are analysed; the Author concludes that it is Schimmelpfennig who was responsible for the remodelling of the belfry in 1867-1868.
Źródło:: Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 4; 923-945
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:: Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Historyczna zabudowa gospodarstwa kościelnego parafii pw. św. Anny w Lubartowie
Historical buildings of the church property of the St. Anne’s parish in Lubartów
Историческая застройка церковного хозяйства прихода Св. Анны в Любартове
Autorzy:: Filipowicz, Michał
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2051943.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie
Tematy:: Lubartów
parafia św. Anny
Piotr Firlej
Mikołaj Firlej
Elżbieta Firlejówna
Mikołaj Kazimierski
Barbara Sanguszko
Paweł Karol Sanguszko
Paolo Fontana
Lubomirscy
gospodarstwo kościelne
mansjonaria
plebania
dom plebański
dom schronienia
szpital powiatowy
parkan
dzwonnica
zespół sakrslno-parafialny
wizytacje biskupie
St. Anne’s parish
the Lubomirski family
church property
mansionaries
presbytery
presbytery house
shelter
house
district hospital
fence
bell tower
sacral-parish complex
bishop’s visitations
Любартов
приход Св. Анны
Петр Фирлей
Миколай Фирлей
Эльжбета Фирлеювна
Миколай Казимерский
Барбара Сангушко
Павел Кароль Сангушко
Паоло Фонтана
Любомирские
церковное хозяйство
особняк-мансионарий
плебания
дом плебана
приют
приходская больница
забор
колокольня
сакрально-приходской
комплекс
епископские визитации
Opis:: Nowożytne dzieje dzisiejszych „małych ojczyzn” – to w zasadzie dzieje dawnych parafii rzymskokatolickich, a więc jest to zawsze historia miejscowego kościoła i społeczności parafialnej, jednakowo w miasteczkach, jak i na wsiach. Parafia od wieków posiadała swoje terytorium, pleban miał dochody, zaś wierni mieli dostęp do posługi duszpasterskiej. Istotą parafii był i jest kult religijny. Aby go upowszechniać kościół musiał posiadać materialne podstawy swojej egzystencji. W niniejszym przekrojowym artykule, autor przedstawił dzieje parafii św. Anny w Lubartowie od jej początków do współczesności. W szczególności zaprezentowano historyczną zabudowę gospodarstwa kościelnego, tj. budynki mieszkalne i gospodarcze, z których korzystali duszpasterze i służba kościelna oraz przedstawiono zmiany jakie w niej nastąpiły na przestrzeni wieku. Wykazano rodzaj robót restauratorskich jakie przeprowadzono w ostatnich latach w celu zachowania zabytkowej mansjonarii. Kwerenda źródłowa objęła zasoby Archiwum Archidiecezjalnego w Lublinie, Archiwum Państwowego w Krakowie Oddział na Wawelu – Archiwum Sanguszków, Archiwum Państwowego w Lublinie, Archiwum Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie, archiwum parafii św. Anny w Lubartowie, archiwum Muzeum Ziemi Lubartowskiej, archiwum Starostwa Powiatowego w Lubartowie. W archiwaliach tych cenną dokumentację stanowiły np. rękopisy, protokoły powizytacyjne, starodruki, projekty architektoniczne, mapy, fotografie, które wykorzystano w artykule.
The modern history of today’s “little homelands” – are basically the stories of former Roman Catholic parishes, so it is always the history of a local church and parish community, equally in towns and villages. For centuries the parish had its own territory, the parish priest had his income and the faithful had access to pastoral services. The essence of a parish was and is religious worship. In order to propagate it, the church had to have a material basis for its existence. In this cross-sectional article, the author presents the history of St. Anne’s parish in Lubartów from its beginnings to the present day. In particular the historical buildings of the church farm are presented, i.e. the residential and farm buildings used by the priests and the church staff and the changes that have taken place in it over the century. The type of restoration works carried out in recent years to preserve the historic mansion house is described. The research on sources covered the resources of the Archdiocesan Archive in Lublin, the State Archive in Kraków, Wawel Branch – Sanguszko Archive, the State Archive in Lublin, the Archive of the Lublin Regional Heritage Conservator in Lublin, the archive of St. Anne’s parish in Lubartów, the archive of the Museum of the Lubartów Land, and the archive of the District Office in Lubartów. These archives included valuable documentation, such as manuscripts, post-inspection reports, old prints, architectural projects, maps, and photographs, used in the article.
Современная история «малых родин» – это в основном история старых римско-католических приходов, иначе говоря – это всегда история местной церкви и приходской общины, как в городах, так и в деревнях. Приход веками владел своей территорией, пастырь имел доход, а верующие имели доступ к пастырскому служению. Сущностью прихода был и остается религиозный культ. Для его популяризации церковь должна была иметь материальные основы своего существования. В данной статье автор представляет историю прихода Св. Анны в Любартове с момента основания до наших дней. В частности описаны исторические постройки церковного хозяйства, то есть жилые и хозяйственные постройки, используемые священниками и служителями, а также изменения, которые произошли в нем за последнее столетие. Был показан вид реставрационных работ, проводимых в последние годы с целью сохранения исторического особняка-мансионария. Поиск источников охватывал фонды Архидиецезиального Архива в Люблине, Государственного Архива в Кракове, Вавельского отделения – Архива Сангушков, Государственного Архива в Люблине, Архива Люблинского воеводского консерватора древностей в Люблине, Архива прихода Св. Анны в Любартове, Архива Музея Любартувской земли, Архива Повятового Староства в Любартове. Среди этих материаллов особо ценними были напр. рукописи, визитационные протоколы, старопечатные книги, архитектурные проекты, карты и фотографии, использованные в статье.
Źródło:: Bibliotekarz Lubelski; 2021, 64; 117-145
0137-9895
Pojawia się w:: Bibliotekarz Lubelski
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "church tower" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język