Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "burzenie" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Rhetorical Aftershocks of Trump’s Ascendency: Salvation by Demolition and Deal Making
    Retoryczne trzęsienie ziemi po objęciu prezydentury przez Donalda Trumpa: zbawienie poprzez burzenie i układy
    Autorzy:
    Ivie, Robert
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/954238.pdf
    Data publikacji:
    2017-06
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Katedra Italianistyki. Polskie Towarzystwo Retoryczne
    Tematy:
    Donald Trump
    rhetoric
    demolition
    populism
    democracy
    retoryka
    burzenie
    populizm
    demokracja
    Opis:
    This essay offers an early assessment, after the fi rst 100 days, of Donald Trump’s bewildering ascendency to the US presidency. It examines his apocalyptic rhetoric as a spectacle of salvation by demolition and deal making, a polarizing and demonizing politics that trades in deception and distraction. The spectacle, whether it is a means to an end or an end in itself, functions to distort democratic politics and to displace public dissent over the negative impact of economic globalization. The question raised is whether and how dissent might be channeled more constructively through a narrative of fairness that balances interests equitably and deliberates policy options credibly.
    Esej przedstawia wczesną ocenę po pierwszych stu dniach od zdumiewającego objęcia urzędu prezydenta USA przez Donalda Trumpa. Autor analizuje apokaliptyczną retorykę Trumpa jako spektakl zbawienia przez burzenie i zawieranie układów, polaryzującą i demonizującą politykę, realizowaną przez oszustwo i rozpraszanie uwagi. Spektakl ten, niezależnie od tego, czy jest środkiem do celu, czy celem samym w sobie, zniekształca politykę demokratyczną i wypiera publiczny sprzeciw wobec negatywnego wpływu globalizacji. Powstaje pytanie, czy i w jaki sposób sprzeciw może być bardziej konstruktywny poprzez wykorzystanie narracji sprawiedliwości, która równoważy interesy i rozważa w sposób wiarygodny opcje działań politycznych.
    Źródło:
    Res Rhetorica; 2017, 4, 2; 61-79
    2392-3113
    Pojawia się w:
    Res Rhetorica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Moralność młodzieży a reklama
    Morality of the youth versus advertising.
    Autorzy:
    Prędotka, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/447820.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    morality
    advertising
    psyche
    youth
    system of values
    moralność
    reklama
    psychika
    młodzież
    burzenie systemu wartości
    Opis:
    The paper aims at researching the influence of advertising on the youth and their system of values. Young people are extremely prone to advertising messages and at the same time they are in conjunction with the world of adults and the world of advertising which dramatically influences the profits. Nevertheless, advertising destroys sometimes the system of values of a  young person. That is why the question of morality, understood as the set of norms, principles and ethical behaviour in the society, is crucial in this paper. Advertising is informative and persuasive description of a product, which should raise interest among the viewers. Still, this way of promoting a product is in contradiction with morality and this case has been discussed on a few selected examples. The conclusions support the thesis that advertising is too often against the principles of morality and destroys the system of values, which should be the basis of existence for a young person.
    Zagadnieniem poruszanym w tym artykule jest wpływ reklamy na młodzież i jej system wartości. Młodzież jest bardzo podatnym odbiorcą reklamy, a jednocześnie ogniwem między reklamą a dorosłymi, dlatego stanowi ona czynnik, który podnosi zyski z reklam. Jednocześnie jednak reklama często burzy system wartości młodego człowieka. Z tego względu ważne jest poruszone w tej pracy zagadnienie moralności, która jest zespołem norm, zasad i zachowań, uważanych w społeczeństwie za właściwe. Reklama to komunikat informacyjny i perswazyjny, który ma cechy i sposoby oddziaływania powodujące zainteresowanie produktem. Niekiedy jednak jest ona sprzeczna z moralnością, co zostało omówione na kilku przykładach. Z podsumowania rozważań wynika, że reklama często jest niezgodna z moralnością i burzy system wartości, na którym młody człowiek powinien się opierać.
    Źródło:
    Studia Socialia Cracoviensia; 2015, 1(12); 167-180
    2080-6604
    Pojawia się w:
    Studia Socialia Cracoviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Problemy Kościoła prawosławnego w Polsce w okresie międzywojennym
    Problems of the Orthodox Church in Poland in the Interwar Period
    Autorzy:
    Sawicki, Doroteusz ks.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/494576.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie
    Tematy:
    Kościół prawosławny
    cerkiew
    autokefalia
    rewindykacja mienia
    burzenie cerkwi
    Tymczasowe przepisy o stosunku rządu do Kościoła prawosławnego w Polsce
    Polska międzywojenna
    stosunki wyznaniowe
    prześladowania
    episkopat
    Orthodox Church
    church
    autocephaly
    revindication of property
    destruction of churches
    The Provisional Regulations Concerning the Government’s Relation to the Orthodox Church in Poland
    Interwar Poland
    religious relations
    persecution
    episcopate
    Opis:
    W 1918 r. po ponad 120 latach niewoli Polska powróciła na mapy Europy. Wraz z odradzaniem się państwa wielkie przemiany sięgnęły Kościoła prawosławnego w Polsce. Przed I wojną światową był on częścią Patriarchatu Moskiewskiego, który decydował o jego kadrach, statucie, życiu liturgicznym, obrzędowości, itp. Teraz cerkiew w Polsce została oderwana od rosyjskiej. Z jednej strony władze Rzeczypospolitej pragnęły jak najmocniej zerwać z przeszłością niewoli. Dążyły więc do kościelnej niezależności polskiego prawosławia. Z drugiej strony Rosja ogarnięta pożogą Rewolucji Październikowej zamknęła się w kręgu wewnętrznych problemów. Patriarchat zmuszony był walczyć o przetrwanie. Sprawy cerkwi w Polsce siłą rzeczy miały dla niego drugorzędne znaczenie. W kraju tymczasem brakowało biskupów i duchownych. Co gorsza powracający na rodzinną ziemię przedwojenni hierarchowie i kapłani posiadali rosyjskie obywatelstwo. Ukształtowani też byli w duchu rosyjskich szkół teologicznych, z których się wywodzili i w duchowości rosyjskiego Prawosławia. Nie sprzyjało to normalizacji stosunków państwo – cerkiew. Władze nieprzychylnie patrzyły na Kościół prawosławny widząc w nim relikt zaborów. Od hierarchów wymagano pełnej lojalności włącznie z podpisywaniem deklaracji lojalności. Społeczność kapłańską podzielono na uznawaną przez państwo i nieuznawaną. Ta druga nie mogła liczyć na objęcie etatowych placówek duszpasterskich, zatrudnienie jako katecheta w szkołach publicznych, czy też uzyskanie obywatelstwa (w każdej chwili mogli być – i bywali – wydaleni poza granice Ojczyzny). Wystarczyło tylko sprzeciwiać się polonizacji cerkwi, zwalczać neounię, czy też krytykować plany autokefalii Kościoła by znaleźć się w tej grupie kapłanów „drugiej kategorii”. Władze dążyły również do ograniczenia ilości czynnych placówek duszpasterskich. Czyniono to na trzy sposoby. Po pierwsze wielu dawnym parafiom nie przyznano prawa samodzielności degradując je do rangi filii nieetatowej (nawet jeśli posiadały kilka tysięcy wiernych). Po drugie od razu po zakończeniu wojny rozpoczęła się rewindykacja prawosławnego mienia. Jeśli w przeszłości jakieś prawosławne grunta lub świątynia, choć przez kilka dni należały do Kościoła rzymskokatolickiego lub unickiego, mogły teraz być odebrane czy to w ramach wyroku sadowego czy też samowolnej akcji nieprawosławnej społeczności. Cerkiew pozbawiono kilkuset świątyń i dziesiątków tysięcy hektarów ziemi uprawnej oraz lasów. Trzecim sposobem destabilizacji życia parafialnego były akcje burzenia świątyń. Propagowane, jako rozbiórka opuszczonych świątyń w bardzo złym stanie technicznym były barbarzyńskim, zaplanowanym programem zniszczenia cerkwi w Polsce. Wysadzano, palono, rozbierano profanując, bijąc i poniżając nielicznych obrońców domów bożych. Jednocześnie z tym „fizycznym niszczeniem” państwo prowadziło „wojnę prawną”. Przez długie lata posługiwało się carskim ustawodawstwem cerkiewnym pozwalającym mu penetrować wewnętrzne życie cerkwi. Konstytucja marcowa z 1921 r. potwierdziła uprzywilejowaną rolę Kościoła rzymskokatolickiego. Tymczasowe przepisy o stosunku rządu do Kościoła prawosławnego w Polsce, jako jednostronny akt rządowy nie uwzględniały specyfiki Prawosławia. Nie rozwiązywały też najważniejszych spraw. Episkopat coraz bardziej skłaniał się, wobec zaistniałej sytuacji politycznej (niezbyt przyjazne państwo i utrudniony kontakt z kanoniczną zwierzchnością w Moskwie), w stronę starań o uzyskanie statutu autokefalii z Konstantynopola, do którego należeliśmy do XVII w. Po wieloletnich zabiegach w Moskwie i Konstantynopolu ogłoszenie autokefalii nastąpiło w 1925 r. Niezależność sprzyjała reorganizacji i rozwojowi działalności edukacyjno – wydawniczej, normalizacji struktur w terenie, ujednoliceniu życia liturgiczno – obrzędowego, organizacji duszpasterstw specjalnych (w tym wojskowego ordynariatu), działalności młodzieżowej (bractwa cerkiewne), normalizacji zagadnień narodowościowych, itp. Oczywiście pozbawiała Kościół zewnętrznej opieki i patronatu. Zyski wydają się jednak dużo większe niż straty. Tych ostatnich było całkiem sporo. Państwo ograniczało rozwój prawosławnego monastycyzmu. Dążyło do narzucenia cerkwi nowego kalendarza (gregoriańskiego) i języka polskiego jako urzędowego i liturgicznego. Nie zaprzestało, a w 1938 r. nasiliło, proceder burzenia świątyń. Czteromilionowa prawosławna społeczność (11-15% obywateli) wielokrotnie zastanawiała się czym zasłużyła sobie na tak niesprawiedliwe traktowanie. Pokonała wszystkie te problemy, choć przyszło się jej złożyć daninę łez i krwi. Pamiętajmy, że wszystko to działo się w przededniu II wojny światowej. Rzeczpospolita zamiast jednoczyć się wewnętrznie wobec śmiertelnego zagrożenia prowadziła zgubną politykę szowinizmu, ksenofobii i nietolerancji.
    In 1918, after over 120 years of captivity, Poland appeared once again on the map of Europe. Great changes also affected the Orthodox Church in Poland at the time of the re-emergence of the state. Before the First World War, the Orthodox Church was a part of the Moscow Patriarchate, which made decisions about its personnel, statutes, liturgical life, rites, etc. The church in Poland now has been detached from the Russian Church. On the one hand, the Republic’s authorities wanted to sever itself from the captivity of the past as much as possible. They strived for ecclesiastical independence for Polish Orthodoxy. On the other hand, Russia was overcome by the horrors of the Russian Revolution and was therefore confined to the sphere of domestic problems. The Patriarch was forced to struggle to survive. For him, the church’s situation in Poland was inevitably of secondary importance. At the time, there was a lack of bishops and priests in Poland. What’s worse, the pre-war hierarchs and priests, who were returning to their homeland possessed Russian citizenship. They were also shaped by Russian spirit of theological schools, from which they graduated, and by Russian Orthodox spirituality. This was not favourable for normalizing church-state relations. The authorities regarded the Orthodox Church in an unfavourable way, as they saw it as a relic of the partitions. The hierarchs were required to be fully loyal and to sign a declaration of loyalty. The community of priests were divided into two groups: those who were recognized by the state and those who were not. The latter could not count on receiving full-time pastoral positions, employment as catechists in public schools or obtaining citizenship (at any time they could be, and in some cases were, deported from their homeland). It was enough to oppose the polonization of the church, to fight the neo-union or criticise the plans for an Autocephalous church to find oneself in the “second category” of priests. The authorities also strived to limit the number of operational places for pastoral care. This was done in three ways. Firstly, several former parishes were not granted the right to independence, thus degrading them to the ranks of dependant parishes (even if they were made up of several thousand faithful). Secondly, immediately after the ending of the war, the process of revindication of Orthodox property commenced. If, in the past, any Orthodox land or church, even it belonged to the Roman Catholic or Uniate Church for merely a couple days, could now be re-possessed either by court ruling or by arbitrary action on the part of the non-Orthodox community. The Orthodox church was deprived of several hundred church buildings, tens of thousands of hectares of cultivated land and forests. The third way of destabilizing parish life were campaigns to destroy churches. What was propagated as dismantling abandoned churches in very poor technical condition was in fact a barbarian and planed program of destroying the Orthodox church in Poland. These churches were exploded, burned and dismantled and the few who defended the temples were mocked, beaten and humiliated. Simultaneously with the “physical destruction”, the state also waged a “legal war.” For many years, the Tsar’s church legislation, which allowed the state to penetrate into the internal life of the church was applied. The March Constitution of 1921 reaffirmed the privileged role of the Roman Catholic Church. The Provisional Regulations Concerning the Government’s Relation to the Orthodox Church in Poland as a unilateral governmental act did not take the specific nature of Orthodoxy into consideration. It also failed to resolve the most important issues. The episcopate was more and more inclined, in the face of the existing political situation (a hostile state and difficulties in contacting the canonical leader in Moscow), to strive for obtaining autocephalous status from Constantinople, to which we belonged until the 17th century. After several years of intervention in Moscow and Constantinople, autocephaly was announced in 1925. Independence allowed for the reorganization and development of education and publishing, normalization of structures within the territory, standardization of liturgical and ceremonial life, organization of specific areas of pastoral care (including the military ordinariate), youth activities (church brotherhoods), normalization of issues of nationality, etc. This, of course, deprived the Church of external protection and patronage. The gains seem to be much greater than the losses. There was a great amount of the latter. The state limited the development of Orthodox monasticism. It strived to impose on the Church the new (Gregorian) calendar and Polish as the official and liturgical language. These efforts did not cease, and in 1938 they intensified, now taking the form of destroying churches. The Orthodox community, which was composed of four million people (11-15% of citizens), repeatedly wondered why they deserved such unfair treatment. The community overcame all of these problems, but only after paying a tribute of blood and tears. Let us remember that all of this took place just before the outbreak of the Second World War. The Republic, instead of uniting itself internally in the face of the deadly threat of war, chose to pursue a fatal policy of chauvinism, xenophobia and intolerance.
    Źródło:
    Rocznik Teologiczny; 2014, 56, 2; 75-106
    0239-2550
    Pojawia się w:
    Rocznik Teologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A.D. 966. Chrzest księcia Mieszka. Dylematy naukowe i znaczenie tego aktu dla przemian kulturowych na ziemiach polskich. Zagadnienia wybrane
    A.D. 966. The Baptism of Duke Mieszko. Research Dilemmas and the Importance of the Act for Cultural Transformations in Poland
    Autorzy:
    Wyrwa, Andrzej Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/532591.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy
    Tematy:
    chrzest księcia Mieszka I
    Bolesław Chrobry
    rok 966
    księżna Dobrawa
    biskup Jordan
    chrystianizacja ziem polskich chrystianizacja Pomorzan
    chrystianizacja Prusów
    św. Wojciech
    św. Bruno z Kwerfurtu
    św. Otton z Bambergu
    św. Wulfram z Sens
    Ethelbert władca Kentu
    św. Metody
    Włodzimierzksiążę Rusi
    Thietmar
    Gall Anonim
    Jan Długosz
    burzenie bałwanów
    baseny chrzcielne na ziemiach polskich
    Ostrów Lednicki
    Poznań
    Gniezno
    Łekno
    1050. rocznica symbolicznego chrztu Polski
    baptism of Duke Mieszko I
    Bolesław the Brave
    966
    Duchess Dobrawa,
    Bishop Jordan
    Christianization of the Polish lands
    Christianization of the Pomeranians
    Christianization of Prussia
    St Adalbert
    St Bruno of Querfurt
    St Otto of Bamberg
    St Wulfram of Sens
    king Æthelbert of Kent
    St Methodius
    Prince Vladimir of Rus
    Gall Anonymous
    demolition of idols
    baptismal fonts in Poland
    1050th
    anniversary of the symbolic baptism of Poland
    Opis:
    This paper provides a general overview of selected sources and ideas functioning in Polish historiography on the baptism of Duke Mieszko I and the early stages of the Christianization of the Polish lands. The issue has long been debated by historians specialising in different fields, and new hypotheses and interpretations are still formulated. As part of this unfinished discussion, this paper seeks to make some general comments on some of the most lively discussed questions. Understandably, the hypotheses presented in the paper do not unravel all the mysteries and issues are still pending further research. The baptism of Duke Mieszko I, and thus the symbolic baptism of Poland, coincided with a moment of an intense expansion of Christianity in Europe (Fig. 1). Regardless of its religious, political and cultural significance for the next generations of rulers, nobles, prelates, chroniclers, historians, writers, artists and many others, the baptism has always been a great inspiration for various creative undertakings. The origins of historical reflections on this act can be found, e.g., in the chronicles of Thietmar or Gallus Anonymous. The latter rendered the events of this Holy Saturday of 966 in a very colourful and symbolic way, approximately 150 years later. In his chronicle, Gallus Anonymous noted, e.g., that just as Duke Mieszko was healed from blindness as a child, so having married a Bohemian Duchess Dobrawa, Mieszko — as a prudent and foresighted ruler — accepted baptism. The baptism freed him and his subjects from the blindness and darkness of paganism, giving them in return the clarity and truthfulness of the new faith. Although the very act, its exact date and location, as well as its cultural and civilization- bearing role are still subjects of heated debate among historians specialising in various fields, there is no doubt that it marked the beginning of a new phase in the connection between the Polish lands and the European cultural circle. At first, the process of Christianization involved merely a small circle of the society. The establishment of Christianity in the whole area of Poland was a very long process, characterised by varying dynamics and completed — using a variety of means — not earlier than at the end of the thirteenth century. Nevertheless, Mieszko I’s baptism inscribed our lands into the circle of Christian Europe in perpetuity. What did the adoption of Christianity mean for Poland? Through the introduction of the Christian faith, regardless of its initial kinks (in the 1030s), the Church strengthened the position of the ruler, offered him a divine legitimacy and made him an equal partner in the family of the Christian rulers of Europe. Christianity introduced also new, previously unknown cultural elements. These were, for example: — a new concept of God, the world and the place of humans within it; — the opening of expanded international contacts in the secular and ecclesiastical sphere; — bringing religious orders, such as the Benedictines, later Cistercians, Canons Regular, mendicant orders and others. These, as in Europe, actively participated in the shaping of the new economic and cultural image of the Polish lands, irrespective of their spiritual duties; —Latin, a universal language and alphabet associated with the circle of the clergy, and the princely chancellery; — a new way of measuring time (a calendar and related holidays and liturgical celebrations); — the inclusion of Christian symbols into the native cultural space, including the symbolism of colours, signs and gestures, the symbols of the natural world, etc.; — scriptoria, book and wall painting; — various worship and liturgy-related objects, such as, e.g., frescoes, the statues of saints and patron saints, reliquary boxes, liturgical combs, signs of episcopal dignity, patens, chalices, bowls, crosses, bells, suspended canopy lighting, etc.; — new architecture, and canons of style and workshops (the mastery of stone processing, techniques of construction and the preparation of mortars and mosaics); — inhumation took over from cremation as the dominant burial rite, etc. And other things. Slowly but consequently, these elements replaced and sometimes demolished the hitherto prevailing way of perceiving and ordering the world and its evaluation. Therefore, there is no exaggeration in the statements of the ‘revolutionary’ nature of the new faith formulated by scholars. Due to the enigmatic nature of the written sources and an unsatisfactory state of knowledge of, e.g., the earliest architecture related to the Christianization of the Polish lands (especially its more precise chronology), some issues addressed in this paper remain unresolved. However, despite many shortcomings and unexplained hypotheses, there is no doubt that an area in Europe, which since c.1000 came to be called Polonia, became permanently linked to the European Christianitas in the second half of the tenth century. All this started in 966, following previous preparations, due to Duke Mieszko I of the Piast dynasty.
    Źródło:
    Studia Lednickie; 2016, 15; 19-72
    0860-7893
    2353-7906
    Pojawia się w:
    Studia Lednickie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies