Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Kandinsky" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
Metamorphoses of the Subject: Kandinsky Interpreted by Michel Henry and Henri Maldiney
Autorzy:
Yampolskaya, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158919.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Projekt Avant
Tematy:
aesthesis
French phenomenology
Henri Maldiney
Michel Henry
phenomenological aesthetics
Wassily Kandinsky
Opis:
In this paper I compare how Michel Henry and Henri Maldiney interpret Kandinsky’s heritage. Henry’s phenomenology is based on a distinction between two main modes of manifestation: the ordinary one, that is, the manifestation of the world, and the “manifestation of life.” For him, Kandinsky’s work provides a paradigmatic example of the second, more original mode of manifestation, which is free from all forms of self-alienation. Henry claims that this living through the work of art is transformative; it is akin to ascetic practice or mystical experience that goes beyond the distinction of the subject and the object. Maldiney acknowledges Kandinsky’s work as an attempt to provide access to an a-cosmic and ahistoric experience of one’s inner self; yet for him this is not a positive characteristic. For Maldiney, the key distinction is not between modes of phenomenalisation, but between the dimensions of meaning (sens). For him there is no radical self-transformation which is not a transformation of one’s being-in-the-world and one’s meaning of the world, and so Kandinsky’s a-cosmic paintings cannot induce a true transformation of the self. I conclude that the disagreement of Henry and Maldiney on Kandinsky does not unfold on the level of phenomenological description of concrete aesthetic experience, but on the level of metaphysics.
Źródło:
Avant; 2018, 9, 2; 157-167
2082-6710
Pojawia się w:
Avant
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The spirituality of art after Kandinsky
Autorzy:
Popczyk, Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593863.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
spiritual
modern art
epiphany
religious
Kandinsky
Rothko
Viola
duchowość
sztuka nowoczesna
epifania
religijność
Opis:
Wassily Kandinsky defined the character of the spirituality of modern art and outlined its territory, becoming, along with Duchamp, a patron of various trends in modern art. The notion of the spirituality of art has proved to be an important characteristic feature of works of art. It figures prominently in the writings of art historians, theologians, and aestheticians, and it seems to correspond to Charles Taylor’s conceptions of epiphanic art. Nevertheless, the very notion of the spirituality of art is far from clearly defined: it can refer to the spiritual nature of an artwork itself or to the creative process, or to the spirituality of a work of art that can be determined by its theological context. In this paper I have compared several distinct readings of the notion of the spirituality of art, with Kandinsky’s thought constituting the frame of reference for the interpretations of the works of Rothko and Viola.
Celem artykułu jest konfrontacja wybranych interpretacji pojęcia „duchowość sztuki” Wasyla Kandyńskiego oraz pokazanie dwóch odmiennych podejść do duchowości sztuki: abstrakcji Rothko i video instalacji Billa Violi. W świetle myśli Charlesa Taylora można przyjąć, że pojęcie duchowości zastępuje pojęcie piękna, a duchowość abstrakcji stanowi jedną z odpowiedzi artystów awangardy na instrumentalizm stechnicyzowanej rzeczywistości. W interpretacji Kojèva, idącego za Heglem, duchowość sztuki jest tożsama z pięknem, natomiast Adorno niechętny podejściom Kandyńskiego i Hegla postuluje krytyczny model duchowości sztuki. W drugiej połowie XX wieku istnieje wiele nawiązań do Kaudyńskiego. Duchowy plan dzieł sztuki, pojęty jako kosmiczny pierwiastek rzeczywistości, staje się ich uzasadnieniem, w pewnym sensie zastępuje wartości estetyczne. Równolegle pojawiają się alternatywne podejścia, duchowość zostaje utożsamiona z procesem tworzenie (Marek Rothko) lub przynależy integralnie do przedstawienia, co zbliża sztukę świecką do religijnej (Bill Viola). Dla estetyka interesujące, w tej konfrontacji, jest wydobycie przesunięć w obrębie starych kategorii estetycznych, jak również odnotowanie ich nowych manifestacji w sztuce.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 89-105
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The evolution of the undulating wall
Ewolucja ściany falującej
Autorzy:
Pabich, Marek
Piórkowska, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2064104.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
PWB MEDIA Zdziebłowski
Tematy:
ściana falująca
linia falista
teoria architektury
Kandyński
architektura XX w.
undulating wall
curved line
architecture theory
Kandinsky
20th century architecture
Opis:
Expressive buildings based on curvilinear geometry became one of many characteristic elements of contemporary architecture. A fascination with irregular, undulating forms has already been visible in the 20th century. However, the sources of the undulating motifs go back to the Baroque period, when buildings with curved façades were one of the best examples of the natural development of architectural thought. The evolution of this idea took place at the beginning of the 20th century. In the following years, the motif of the undulating lines was used by many architects who draw upon its regular or free character. The Authors using the analytical and interpretative method show the evolution of the undulating wall. The Authors use the terms of curved lines defined by Kandinsky. The analysis of selected examples shows the ideological, material, and constructional evolution of the undulating wall, as well as the way of transforming the idea of the undulating line, which returns to its baroque roots, but in a more modern version.
Ekspresyjne budynki o pofalowanej, krzywokreślnej formie stały się jednym z wielu elementów charakterystycznych dla współczesnej architektury. Już w XX wieku widoczna jest fascynacja formami o swobodnym, falującym charakterze. Jednakże źródła motywów falujących sięgają aż do czasów barokowych, w których budynki o krzywokreślnych elewacjach stanowiły naturalny rozwój myśli architektonicznej. Ewolucja tej idei nastąpiła na początku XX wieku i przez następne lata motyw linii falistej był używany przez wielu architektów, którzy korzystali z jej regularnego lub swobodnego charakteru. Za pomocą metody analityczno-interpretacyjnej autorzy opiszą ewolucję, jaką przeszła ściana falująca wykorzystująca linię krzywokreślną zdefiniowaną przez Kandyńskiego. Analiza wybranych przykładów obrazuje ideologiczną, materiałową oraz konstrukcyjną ewolucję ściany falującej, a także sposób przetransformowania idei linii falistej, który wraca do swoich barokowych korzeni, ale w bardziej nowoczesnym wydaniu.
Źródło:
Builder; 2021, 25, 10; 16--22
1896-0642
Pojawia się w:
Builder
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Sound of Yellow: Kandinsky’s yellow colour in von Hartmann’s and Schnittke’s music
Brzmienie żółtego koloru Kandinsky’ego w muzyce von Hartmanna i Schnittkego
Autorzy:
Kolić, Neda
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/514130.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
Tematy:
Wassily Kandinsky
Thomas von Hartmann
Alfred Schnittke
The Yellow Sound
Der gelbe Klang
sound and colour
synesthesia
Żołty dźwięk
dźwięk i kolor
synestezja
Opis:
The pioneer of abstraction, Wassily Kandinsky (Васи́лий Васи́льевич Канди́нский, 1866–1944), used musical terms as titles for his paintings with intention to release them from the themes, considering that music is “the art which has devoted itself not to the reproduction of natural phenomena, but rather to the expression of the artist’s soul, in musical sound”. Through his paintings Kandinsky rethought the principles of music. Not a painting, but an another artistic creation, through which we are given a chance to cognize Kandinsky’s comprehension of music, is The Yellow Sound (Der gelbe Klang, 1912), a “composition” for stage. It is the paradigm of Kandinsky’s “true stage-composition”, his totally new view of theatre that consists of three elements – musical movement, pictorial movement, and physical movement, but interwoven together in harmony that will trigger inner harmony in a spectator. Music for his scenario was provided by the composer Thomas von Hartmann (Фома́ Алекса́ндрович Га́ртман, 1886–1956), and another musical version was written by Alfred Schnittke (Альфре́д Га́рриевич Шни́тке, 1934–1998 / Der gelbe Klang, 1974). In Concerning the Spiritual in Art Kandinsky presented his theory of colour through which he explained his own (synesthetic) view of yellow colour / sound, particularly in comparison with blue colour, that was “musicalized” through The Yellow Sound. What kind of yellow and blue tone Kandinsky had in mind, and what nuances of these colours did von Hartmann / Schnittke see / hear? What musical instrument(s) can produce yellow, i.e. blue colour? Which music scale / tone / interval has yellow / blue tone(s)? Are we able to perceive all the shades of yellow / blue sound?
Pionier abstrakcji, Wassily Kandinsky (Васи́лий Васи́льевич Канди́нский, 1866–1944), wykorzystywał terminy muzyczne jako tytuły swoich obrazów, by wyzwolić je z więzów utartych motywów, zwracając tym samym uwagę na to, że muzyka jest „sztuką, która poświęciła się nie odtwarzaniu zjawisk natury, lecz wyrażaniu duszy artysty przez dźwięk”. Za pośrednictwem swoich obrazów Kandinsky na nowo interpretował podstawy muzyki. Jednak to nie dzięki dziełu malarskiemu, a innemu efektowi kreacji artystycznej mamy szansę poznania sposobu, w jaki Kandinsky postrzegał muzykę. Mowa o „kompozycji” do sztuki Żołty dźwięk (Der gelbe Klang, 1912). Stanowi ona paradygmat „prawdziwej kompozycji scenicznej” Kandinsky’ego; jego własne, nowe spojrzenie na teatr, które składa się z trzech elementów: przepływu muzyki, przemieszczania się ilustracji oraz ruchu cielesnego, harmonijnie się przeplatających, co z kolei wyzwala uczucie wewnętrznej harmonii u widza. Muzykę do scenariusza abstrakcjonisty skomponował Thomas von Hartmann (Фома́ Алекса́ндрович Га́ртман, 1886–1956); jej inną wersję stworzył także Alfred Schnittke (Альфре́д Га́рриевич Шни́тке, 1934–1998). W dziele O duchowości w sztuce (1911) Kandinsky przedstawił swoją teorię koloru, która wyjaśnia jego własne (synestezyjne) postrzeganie żółtej barwy / dźwięku, zestawiając ją zwłaszcza z kolorem niebieskim, zmienionym w brzmienie w Żołtym dźwięku. Jakiego rodzaju żółte i niebieskie tony Kandinsky miał na myśli i jakie odcienie tych barw widzieli / słyszeli von Hartmann i Schnittke? Który instrument (bądź instrumenty) może wydać z siebie żółty lub niebieski dźwięk? Jaka muzyczna skala / nuta / interwał mają żółte / niebieskie zabarwienie? Czy jesteśmy w stanie odebrać wszystkie odcienie tych kolorów?
Źródło:
Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2016, 3(30); 29-46
2956-4107
2353-7094
Pojawia się w:
Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metafizyczność obrazu
Painting metaphysics
Autorzy:
Widelski, A. A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/115245.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Wyższa Szkoła Techniczna w Katowicach
Tematy:
metafizyczność obrazu
malarstwo metafizyczne
intuicja
malarstwo duchowe
zdarzenia subtelne
Giorgio de Chirico
Piet Mondrian
Paul Cézanne
Wassily Kandinsky
metaphysics of painting
metaphysical painting
intuition
spiritual painting
Opis:
Stawiane w artykule pytania o metafizyczność obrazu często odnoszą się do mojego doświadczenia wynikającego z własnej twórczości malarskiej. Przytoczona w tekście twórczość: Paula Cézanne’a, Piet’a Mondrian’a czy Wassilego Kandinskiego mówi językiem metafizycznym, ponieważ daje możliwość dostępu do rzeczywistości absolutnej. Taki rodzaj malarstwa ma charakter transcendentny, a zatem dokonuje się w nim – czy za jego pośrednictwem – przekraczanie rzeczywistości fizycznej w kierunku tego, co duchowe i idealne. Obrazy Kandinskiego czy Mondriana, chociaż abstrahują od figury, mają cechy metafizyczności, gdyż poprzez siebie dążą do ukazania innego wymiaru rzeczywistości. Sztuka ta, w odizolowaniu od świata zewnętrznego, inspiracje swoje odnajduje we wnętrzu artysty. W odróżnieniu od abstrakcjonistów nie wykluczam postrzegania zmysłowego, które może być początkiem procesu poznania, tak jak u Cezanne’a czy Mondriana. Jest to bardzo naturalny sposób percepcji otaczającego świata w przypadku twórczego docierania do istoty malarstwa metafizycznego. Analiza twórczości Giorgio de Chirico, założyciela kierunku peinture métaphysique, wbrew przyjętej nazwie, nie odnosi się według mnie do postawionego problemu, ponieważ głębia metafizycznego poznania zostaje tu zastąpiona powierzchownym, choć poruszającym odczuciem, a metafizyczne pytania – labiryntem zagadek. Metafizyczność obrazu to podejmowanie prób przekraczania materii malarskiej w kierunku wyrażenia innego, duchowego wymiaru. Intuicja przekraczająca granice czysto racjonalnej percepcji utożsamia się z doświadczeniem metafizycznym, które prowadzi do transcendentalnego poznawania niewidzialnej rzeczywistości. Twórczość malarska m.in. Pieta Mondriana, Paula Cézanne’a, Wassilego Kandinskiego nie istnieje sama dla siebie, lecz przez siebie odsłania istotę niewyrażalnego, a swoją siłę zawdzięcza głębokiemu przeświadczeniu o przekazanej prawdzie.
The questions posed in the article, about metaphysics of painting often relate to my experience resulting from my own paintings. The works of: Paul Cézanne, Piet Mondrian, or Vasili Kandinsky, discussed in the article, speak a metaphysical language, since they provide the possibility of access to absolute reality. This type of painting possesses a transcendental character, meaning in it, or with its aid a transcendence of physical reality occurs, moving towards that which is spiritual and ideal. The paintings of Kandinsky or Mondrian, although disregarding the figure, possess metaphysical qualities, because through themselves they strive to show another dimension of reality. This art, in isolation from the outside world, finds its inspiration within the artist. As opposed to abstractionists, I do not exclude sensual perception, which can be the beginning of the cognitive process, just as with Cézanne or Mondrian. This is a very natural way of perceiving the surrounding world in the case of creatively attaining the essence of metaphysical painting. The analysis of the works of Giorgio de Chirico, the founder of the peinture métaphysique art movement, despite its name, does not in my opinion, relate to the problem posed, because the depth of metaphysical cognition is replaced with a superficial, although moving feeling, and the metaphysical question – with a labyrinth of riddles. Metaphysics of painting is an attempt to transcend the painting matter in the direction of expressing a different spiritual dimension. The intuition which often transcends the borders of purely rational perception identifies itself with metaphysical experience, which leads to transcendental cognition of the unseen reality. The paintings of Piet Mondrian, Paul Cézanne and Vasyli Kandinsky as well as others do not exist just for their own sake, but through themselves reveal the essence of the unexpressed, while drawing their strength from a deep conviction the imparted truth.
Źródło:
Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Technicznej w Katowicach; 2016, 8; 229-236
2082-7016
2450-5552
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Technicznej w Katowicach
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies