Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "(cinema)" wg kryterium: Temat


Tytuł:
„’Fragment’ bardziej nadaje się do sfilmowania niż dramat”. „Wozzeck” Georga C. Klarena
“Where a ‘Fragment’ Is More Suited to Be Filmed Than the Whole Play”: “Wozzeck” by Georg C. Klaren
Autorzy:
Burzyńska, Anna R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28631388.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
kino niemieckie
Georg C. Klaren
Georg Büchner
German cinema
Opis:
W grudniu 1947 r. na ekranach kin pojawił się pierwszy powojenny niemiecki film będący adaptacją dzieła literackiego – Wozzeck w reżyserii Georga C. Klarena, adaptacja sztuki Georga Büchnera. Nieoczywisty w tym momencie historycznym wybór XIX-wiecznego dramatu, zachowanego jedynie w postaci luźnych, niedokończonych scen, każe zastanowić się nad rozmaitymi kwestiami, począwszy od spraw związanych z samym procesem filmowej adaptacji literatury (na ile reżyser mógł być wierny autorowi, mając do czynienia z utworem niedokończonym? czy fragmentaryczna forma dramatu pomagała czy przeszkadzała w procesie adaptacji?), skończywszy na niejednoznacznej wymowie filmu Klarena (czemu służą liczne w ekranizacji anachronizmy? jaki był sens pokazywania wciąż przytłoczonemu traumą wojny społeczeństwu postromantycznego dramatu?).
In December 1947 the world saw the first postwar German film adaptation of a literary work. That was Wozzeck directed by Georg C. Klaren, a film adaptation of a play by Georg Büchner. The choice of the 19th century drama, preserved only in fragments and incomplete scenes, is far from obvious and makes one think about a number of questions, starting with the process of film adaptation of fragmentary work of literature (how far could the director be faithful to the author and the original piece of literature, given its fragmentary and unfinished nature? did the fragmentary character of the play aid or hinder the process of adaptation?), and ending with the ambiguous message of Klaren’s film (what is the purpose of the numerous anachronisms present in the film? what was the point of showing an audience, still traumatised by war, a post-romantic drama?).
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2014, 87-88; 151-159
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Burza nad Łanami”: „Jasne Łany” (1947) na łamach czasopisma „Film”
„A Storm over Fields”: Bright Fields (1947) in the light of „Film” magazine
Autorzy:
Urban, Gabriel Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1886425.pdf
Data publikacji:
2019-10-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Jasne Łany
Eugeniusz Cękalski
film
historia kina w PRL
socrealizm
Przedsiębiorstwo Państwowe „Film Polski”
Bright Fields
movie
history of cinema in PRL
socialist realism
Opis:
Niniejszy artykuł przybliża, na charakterystycznym przykładzie Jasnych Łanów (1947) Eugeniusza Cękalskiego, proces budowy socjalistycznej kultury w „Nowej Polsce” po II wojnie światowej. Wyznawane przez przedwojennych lewicowych intelektualistów hasła „upowszechnienia kultury”, przybliżenia jej do „mas pracujących miast i wsi” uzyskały w pierwszych latach pełne poparcie władz komunistycznych. Obie te grupy podjęły wysiłek ustalenia zasad i form nowej kultury: książki, poezji i filmu, który został zakończony jej „zinstytucjonalizowaniem” podczas serii zjazdów środowisk artystycznych jako „realizm socjalistyczny”. Jasne Łany starały się urzeczywistnić tę naczelną zasadę jeszcze przed tymi zjazdami. Spełniając wytyczne konstrukcyjne, zostały one jednakże prawie bez wyjątku ostro skrytykowane jako dzieło prymitywne i przejaskrawione propagandowo. Film nie mógł brać skutecznego udziału w budowie wspomnianej nowej kultury „dla mas”. Oprócz kilku osób, wyłącznie czasopismo „Film” podjęło się obrony obrazu E. Cękalskiego. Jednakże pismo, będąc wydawane przez samego producenta Jasnych Łanów, stało na z góry przegranej pozycji i stopniowo ze swojego pierwotnego, pozytywnego werdyktu zrezygnowało.
This article approximates, on a characteristic example of  Eugeniusz Cękalski’s Bright Fields (1947), the process of elevating socialistic culture in „New Poland” that took place after the World War II. Slogans of „spreading the culture”, bringing it closer to „the working masses” professed by pre-war leftist intellectuals were fully supported by communist authorities during the first years after the war. Both of these groups took up an effort to estabilish principles and forms of the new culture: literature, poetry and film, which ended in their „institutionalization” as a „socialistic realism” during series of artists’ conventions. Bright Fields tried to fulfill this prime principle before said conventions. While fulfilling constructional instructions, they were however harshly criticised for being a primitive picture and exaggerated in propaganda. The movie couldn’t effectively take part in elevating the new culture „for masses”. Except for few individuals, only the „Film” magazine tried to defend the E. Cękalski’s picture. The magazine however, published by a producer of Bright Fields, was on a hiding to nothing and gradually resigned from its first, positive verdict.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 2; 199-217
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Cadre de vie”. Jean-Luc Godard’s „Deux ou trois choses que je sais d’elle” (1967), French TV and Architectural Discourse
„Cadre de vie”. Film „Dwie lub trzy rzeczy, które o niej wiem” (1967) Jean-Luca Godarda, francuska telewizja i dyskurs architektoniczny
Autorzy:
Maurer, Jacqueline
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341122.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Jean-Luc Godard
kino francuskie
osiedle mieszkaniowe
architektura
Cité des 4000 Sud
ujęcie panoramiczne
French cinema
housing estate
architecture
panorama shot
Opis:
The article demonstrates how Jean-Luc Godard’s Deux ou trois choses que je sais d’elle (1967) contributed to the contemporary critical discourse on (social) housing estates (grands ensembles). With his work, the filmmaker aimed to show the grand ensemble, or ‘the big(ger) picture’ of what it meant to live in contemporary consumerist oriented France. The protagonist Juliette Johnson represents the French citizen and simultaneously the metaphor of the Paris Region that underwent a huge transformation. The main interest of the text lies in the use of the 360-degree pan shot and the notion of cadre (frame), as they connect film theory and the contemporary discourse about how the décor, i.e. the (built) environment, influences people’s cadre de vie (living conditions). A close reading of two film sequences and a historical contextualisation of architectural discourses and theories is completed by a comparison with documentary TV programmes. While they had fostered the critical discussion about housing estates already before, they used the panorama shot only after Deux ou trois choses…
Autorka demonstruje, w jaki sposób reżyser wpisał się swą produkcją we współczesny dyskurs krytyczny na temat społecznego projektu wielkich zespołów mieszkaniowych (grands ensembles). Godard chciał pokazać ów wielki zespół, a zarazem wielki/większy obraz tego, jak wygląda życie we współczesnej, konsumpcyjnie nastawionej Francji. Główna bohaterka Juliette Johnson jest przykładem statystycznej francuskiej obywatelki, a jednocześnie metaforą paryskiej aglomeracji, która przeszła ogromną transformację. Autorka koncentruje swą uwagę na zastosowanym w filmie 360-stopniowym ujęciu panoramującym, a także odnosi się do pojęcia kadru (cadre), co w efekcie pozwala jej połączyć teorię filmu ze współczesnym dyskursem na temat tego, jak ukształtowanie miejskiej zabudowy (décor) wpływa na jakość i warunki życia (cadre de vie). Analiza dwóch sekwencji tego filmu oraz historyczna kontekstualizacja dyskursów architektonicznych i teorii została w artykule uzupełniona porównaniem z dokumentalnymi programami telewizyjnymi. To właśnie te audycje swego czasu podsyciły dyskusję na temat budownictwa komunalnego, ale ich twórcy zdjęcia panoramiczne zastosowali dopiero po premierze Dwóch lub trzech rzeczy…
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 68-85
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Choroba tropikalna”, czyli o ludziach, zwierzętach i duchach w filmie Apichatponga Weerasethakula
„Tropical Malady”, or on Humans, Animals and Spirits in Apichatpong Weerasethakul’s film
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340690.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
kino tajlandzkie
animal studies
multinaturalistyczny perspektywizm
animizm
Gilles Deleuze
Félix Guattari
Thai cinema
multinatural perspectivism
animism
Opis:
Artykuł jest poświęcony  analizie związków między ludźmi i nie-ludźmi oraz wyjaśnieniu procesu „stawania-się-zwierzęciem” (devenir-animal) na przykładzie filmu Choroba tropikalna (Sat pralat, 2004) Apichatponga Weerasethakula. Źródłem inspiracji jest multinaturalistyczny perspektywizm wprowadzony przez Philippe’a Descolę i Eduarda Viveirosa de Castro do etnograficznych badań nad wierzeniami animistycznymi oraz filozofia Gilles’a Deleuze’a i Félixa Guattariego. Odchodząc od antropocentrycznej perspektywy, autor zwraca uwagę na kilka głównych problemów: konieczność podważenia opozycji między naturą i kulturą, zakwestionowania psychicznej nieciągłości między różnymi rodzajami bytów, wskazania na możliwość wyzwolenia człowieka z podmiotowości przez wyrwanie go z ustabilizowanych kategorii (biologicznych, społecznych, kulturowych) oraz otwarcie na relacje z Innymi (zwierzętami, duchami, roślinami).
The paper analyzes the relations between humans and non-humans and explains the process of „becoming-animal” (devenir-animal) on the basis of the film entitled Tropical Malady (Sat pralat, 2004) by Apichatpong Weerasethakul. The source of inspiration is multinatural perspectivism introduced by Philippe Descola and Eduard Viveiros de Castro to ethnographic research on animistic beliefs, and by the philosophy of Gilles Deleuze and Félix Guattari. Moving away from an anthropocentric perspective, the author draws attention to several major problems: the need to challenge the opposition between nature and culture, questioning the mental discontinuity between different types of entities, pointing to the possibility of liberating humans from subjectivity by freeing them from established categories (biological, social, cultural ones) and opening them for relations with Others (animals, ghosts, plants).
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 110; 172-186
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Ciągle żywy”. Wpływ Kieślowskiego na kino polskie w czasach postkomunistycznych
After Kieślowski. The Legacy of Krzysztof Kieślowski
Autorzy:
Haltof, Marek
Tambor, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/511590.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Krzysztof Kieślowski
Polish post-communist cinema Michał Rosa
Jerzy Stuhr
Iwona Siekierzyńska
Opis:
The influence of Krzysztof Kieślowski on Polish post-communist cinema is discussed. The author refers to all events held in 2006 (the year of the 10th anniversary of the director’s death). He stresses Kieślowski’s influence and reflects upon his cooperation with Krzysztof Piesiewicz. Also the effect Kieślowski had on such directors as Michał Rosa, Jerzy Stuhr, Iwona Siekierzyńska, to name but a few, is indicated.
Źródło:
Postscriptum Polonistyczne; 2010, 1(5); 89-104
1898-1593
2353-9844
Pojawia się w:
Postscriptum Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Close Enough”: Images of the Failure of the 1990s’ Political Transformation in Poland as Exemplified by Władysław Pasikowski’s “Psy” [Pigs] and Andrzej Żuławski’s “Szamanka” [She-Shaman]
„Close enough” – obrazy porażki transformacji ustrojowej w Polsce lat dziewięćdziesiątych XX wieku na przykładzie „Psów” Władysława Pasikowskiego i „Szamanki” Andrzeja Żuławskiego
Autorzy:
Szczepanek, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28407453.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
porażka
Polska
„close enough”
kino
Andrzej Żuławski
Władysław Pasikowski
failure
Polska
close enough
cinema
Opis:
This article problematizes the Polish cinema of the 1990s by analyzing it in terms of the aesthetic of failure. Of crucial importance for that interpretation is the postcolonial perspective. Seen from this perspective, Poland of the political transformation period appears a land of unfulfilled dreams of being-like-the-West. One of the spheres where this is visible is the Polish cinematography of that time.
Niniejszy tekst problematyzuje kwestię polskiego kina lat dziewięćdziesiątych XX wieku w kategoriach estetyki porażki. Kluczowe znaczenie dla tego rozpoznania ma perspektywa postkolonialna, w której Polska czasów transformacji jawi się jako kraina niespełnionych marzeń o byciu-jak-Zachód, co widać m.in. w kinematografii tamtego okresu.
Źródło:
Studia Litteraria et Historica; 2020, 9; 1-11 (eng); 1-11 (pol)
2299-7571
Pojawia się w:
Studia Litteraria et Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Come se fosse antani”: materiali filmici cult in formato OER per l’insegnamento degli shibboleth linguistico-culturali italiani
“Come se fosse antani”: wykorzystanie materiałów z kultowych filmów w formacie OER do uczenia włoskich szyboletów językowo-kulturowych
Autorzy:
Cacchione, Annamaria
Carboni, Giancarla
Mangoni, Flavia
Pioli, Marco
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/521158.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
italiano L2
cinema italiano
cultura italiana
włoski jako L2
włoskie kino
kultura Włoch
Opis:
L’articolo parte dalla considerazione che l’italiano contemporaneo contiene una serie di espressioni provenienti da film cult italiani degli anni ’70.’80 e ’90, comunemente usate sia nel parlato che nello scritto – ad esempio giornalistico. E’ importante che gli apprendenti intermedi e avanzati di italiano L2 ne conoscano il significato ed imparino ad usarle. Per questo, viene proposta la creazione di un’antologia online di film didattizzati per l’insegnamento/apprendimento. L’articolo propone, come base di partenza, espressioni tratte da Amici Miei, film di Verdone e Benigni, dalla saga di Fantozzi e da due film di Moretti.
Artykuł rozpoczyna się od stwierdzenia, że we współczesnym języku włoskim występują liczne wyrażenia pochodzące z kultowych filmów z lat 70., 80. i 90. Są one powszechnie używane w języku mówionym i pisanym – m.in. w mediach. Istotne jest, by osoby uczące się języka włoskiego jako L2 na poziomie średnio zaawansowanym oraz zaawansowanym poznały ich znaczenie i nauczyły się ich używać. Z tego powodu postuluje się stworzenie online antologii filmów dydaktycznych przeznaczonych do nauki/nauczania. Jako materiał wyjściowy proponuje się wyrażenia zaczerpnięte z Moich przyjaciół, filmów Verdonego i Benigniego, sagi o Fantozzim oraz dwóch filmów Morettiego.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2017, 9, 3; 180-193
2083-7275
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Cudowne dziecko”. Studium polsko-kanadyjskiej koprodukcji schyłku PRL
“The Young Magician”: A Study of a Polish-Canadian Co-production in the Decline of the Polish Peoples Republic
Autorzy:
Piepiórka, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24977637.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
koprodukcja
Waldemar Dziki
kino transnarodowe
Polska Rzeczpospolita Ludowa
co-production
transnational cinema
People’s Republic of Poland
Opis:
Artykuł stanowi studium polsko-kanadyjskiej koprodukcji – Cudownego dziecka (1987) Waldemara Dzikiego. Autor koncentruje się na rekonstrukcji przyczyn wejścia polskiej ekipy we współpracę z zachodnim kontrahentem oraz przygląda się procesowi produkcji, tropiąc, jak wpłynął on na kształt filmowego dzieła. W ten sposób opisuje specyfikę polskiej kinematografii schyłku PRL – zarówno w aspekcie ekonomicznym, jak i zmian w mentalności twórców oraz decydentów. Kulisy podpisania umowy ujawniają, jakie wartości okazały się niezbędne dla wejścia polskiej kinematografii na międzynarodowy rynek filmowy. Przypadek współpracy produkcyjnej między krajami z obu stron żelaznej kurtyny jest rozpatrywany w perspektywie krytycznej refleksji nad transnarodowością kina, przy wykorzystaniu koncepcji relacji władzy – zarówno soft, jak i hard – zaproponowanej przez Josepha Nye’a. Badany przykład wskazuje jednak przede wszystkim na rolę negocjacji w międzynarodowych koprodukcjach, która prowadzi do filmowych form hybrydycznych.
The article is a study of the Polish-Canadian co-production The Young Magician (Cudowne dziecko, 1987), directed by Waldemar Dziki. The author focuses on reconstructing the Polish filmmakers’ reasons for undertaking a collaboration with the Western contractor and reflects on the production process, tracing how it influenced the shape of the film work. In this way, he describes the specificity of Polish cinematography of the declining period of the Polish People’s Republic – both in economic terms and in terms of changes in the mentality of artists and decision-makers. The background circumstances in which the agreement was signed reveal the values that proved to be crucial for Polish cinematography to enter the international film market. The case of production cooperation between countries from both sides of the Iron Curtain is examined in the perspective of a critical reflection on transnational cinema, using the concept of power relations – both soft and hard – proposed by Joseph Nye. However, the example of The Young Magician above all points to the role of negotiation in international co-productions, which leads to hybrid film forms.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2023, 121; 144-165
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Czynić widzialnym”. Film jako poszerzone, wirtualne pole dzieła sztuki
“Making Visible”: Films as Expanded, Virtual Field of Work of Art
Autorzy:
Lipiński, Filip
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341437.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
sztuka
nieświadomość
kino polskie
art
unconsciousness
Polish cinema
Opis:
Artykuł stanowi propozycję odczytania wybranych polskich filmów o sztuce (m.in. Wielość rzeczywistości Leona Chwistka, reż. R. Waśko; Ślad, reż. H. Włodarczyk; Sen i Obraz, reż. B. Dziworski; Bykowi chwała, reż. A. Papuziński) jako specyficznie pojmowanego laboratorium dzieła sztuki. W środowisku filmowym dochodzi do interpretacyjnej wizualizacji jego poszerzonego, wirtualnego pola, czyli czynienia widzialnym i „sprawdzania” tego, co dotychczas pozostawało w sferze intuicyjnego responsu, dyskursywnie eksplikowanej interpretacyjnej projekcji ze strony widza/historyka sztuki czy też domniemanego horyzontu wyobrażeniowego twórcy. W pierwszej części artykułu autor zakreśla teoretyczne przesłanki takiego myślenia o typie „dokumentu kreacyjnego” w obszarze tego gatunku oraz wyjaśnia swoje rozumienie tytułowych pojęć „poszerzonego pola” oraz „wirtualności”. Kolejne dwie części tekstu stanowią analizę wybranych filmów ze szczególnym uwzględnieniem dwóch problemów: wizualizacji „życia” oraz „nieświadomości” dzieła sztuki.
The article provides an opportunity to reconsider selected Polish films about art (e.g. Multiple Realities of Leon Chwistek, dir. R. Waśko; A Trace, dir. H. Włodarczyk; Dream and Image, dir. B. Dziworski; Praise the Bull, dir. A. Papuziński) as a specifically conceived laboratory of the work of art. In the film environment an interpretative visualisation takes place of its expanded, virtual field - that is making visible and “testing” that, which up till now remained in the intuitive responsive sphere, the discursively explicated interpretative projection of the viewer/historian of art, or the imaginary horizon of the artist. In the first part of the article, the author outlines the theoretical basis for thinking about the type of “creative document” in the area of this genre and explains his understanding of the terms “expanded field” and “virtuality”. The next two parts of the text are analyses of selected films with particular focus on two issues: visualisation of “life” and “unconsciousness” of a work of art.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2017, 97-98; 250-262
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Die Moskauer Sonne scheint überall“. Die sowjetische Hauptstandt als Raum der Utopie in Das neue Moskau (1938) und Die Schweinepflegerin und der Hirt (1941)
“The Moscow Sun Shines Everywhere”. The Soviet Capital as a Utopian Space in New Moscow (1938) and The Swineherd and the Shepherd (1941)
Autorzy:
Chertenko, Alexander
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1837560.pdf
Data publikacji:
2021-10-14
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
utopia
Moscow
cinema
socialist realism
cinematic unconscious
terror
Opis:
Basing on Aleksandr Medvedkin’s New Moscow and Ivan Pyryev’s The Swineherd and the Shepherd, this case study analyses the way the “new” Moscow was represented as a space of realised utopia in the Soviet socialist realist films of the 1930s and at the beginning of the 1940s. Functioning as a supranational centre of the Soviet “affirmative action empire” (Terry Martin), the cinematographic Moscow casts off all constraints of ‘Russianness’ in order to become a pan-Soviet model which, both in its architecture and semantics, could epitomize the perfect city and the perfect state. The comparative analysis of both films demonstrates that, although both directors show Moscow through the lens of the so-called “spaces of celebration” (Mikhail Ryklin), ‘their’ Soviet capital does not compensate for the “traumas of the early phases of enforced urbanization”, as Ryklin supposed. Rather, it operates as a transformation machine whose impact pertains only to periphery and can be effective once the representatives of this periphery have left Moscow. The complex inclusion and exclusion mechanisms resulting from this logic turn the idealised Soviet capital into a space which only the guests from peripheral regions can perceive as utopian. The ensuing suppression ofthe inner perspectives on ‘utopian’ Moscow is interpreted here as a manifestation of the “cinematicunconscious”, which accounts for the anxieties of the inhabitants of the capital concerning both Stalinist terror and their own hegemony in a society haunted by the purges.
Źródło:
Studia Rossica Posnaniensia; 2021, 46, 2; 51-68
0081-6884
Pojawia się w:
Studia Rossica Posnaniensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Długie ujęcie naszego miasta z tamtego wzgórza”, czyli o władzy spojrzenia w brytyjskich filmach realizmu społecznego lat 60. i 80.
“That Long Shot of Our Town From That Hill”, or about the Authority of the Look in British Social Realism Films of the 1960s and 1980s
Autorzy:
Kosińska, Karolina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341424.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
filmy zlewu kuchennego
Mike Leigh
Alan Clarke
kino brytyjskie
kitchen sink cinema
British cinema
Opis:
W 1984 r. Andrew Higson opublikował artykuł poświęcony przestrzeni, pejzażowi i spektaklowi w brytyjskich „filmach zlewu kuchennego” (kitchen sink cinema) lat 60. Analizując kwestię władzy spojrzenia w kontekście klasowości, Higson wskazał na pewien bardzo wyrazisty i emblematyczny typ ujęcia, które uporczywie powraca w tych niemal wszystkich nowofalowych filmach: „długie ujęcie naszego miasta z tamtego wzgórza”. Ten rodzaj ujęcia – ukazującego postaci spoglądające na swe miasto z pobliskiego wzgórza – wydaje się dość kontrowersyjny w kategoriach klasowych, jako że problematyzuje kwestię tego, kto spogląda na kogo, a zatem – kto jest kreatorem obrazu postaci i ich świata. Czy władza spojrzenia przynależy do postaci z klasy robotniczej, czy może do twórców filmowych (i najprawdopodobniej widzów) z klasy średniej? Kosińska kwestionuje ustalenia Higsona, proponując swój własny punkt widzenia i poddając analizie paralelne „długie ujęcia naszego miasta z tamtego wzgórza” z filmów Mike’a Leigh oraz Alana Clarke’a z lat 80.
In 1984 Andrew Higson published an article concerning space, landscape and spectacle in British ‘Kitchen Sink’ cinema of the 1960s. Discussing the matter of authority of the look in the context of class, Higson singled out one very expressive and emblematic shot, insistently recurring in almost all these New Wave films: That Long Shot of Our Town from that Hill. This kind of shot - showing characters looking at their town from the nearby hill - seems to be rather controversial in class terms as it problematizes the question of who is looking at whom and, therefore, who is creating the image of the characters and their world. Does the authority of the look belong to the working class characters, or to the middle class filmmakers (and, most likely, viewers)? Kosińska questions Higson’s views by offering her own standpoint and analysing parallel Long Shots of Our Town from that Hill as expressed in 1980s films by Mike Leigh and Alan Clarke.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2017, 97-98; 181-199
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Dokumenty obrazowe” w polskiej refleksji i praktyce filmowej do roku 1927
“Visual documents” in Writings on Cinema and in Filmmaking in Poland Before 1927
Autorzy:
Radkiewicz, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340424.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
kino dokumentalne
teoria filmu
propaganda
kino narodowe
dwudziestolecie międzywojenne
documentary
film theory
national cinema
interwar period
Opis:
Pierwszą dekadę rozwoju polskiej kinematografii po odzyskaniu niepodległości cechują intensywne dyskusje na temat funkcji kina i jego roli w odrodzonym państwie. W refleksjach filmoznawczych podejmowanych przez intelektualistów i badaczy z różnych dziedzin (filozofia, polonistyka) oraz krytyków filmowych przewija się wątek dokumentalistycznej roli filmu oraz jego związku z rzeczywistością. Uwagom teoretycznym towarzyszą głosy o praktyce filmowej, której stawia się konkretne zadania utylitarne – obrazowanie kraju i dokumentowanie jego historii, tradycji oraz rozwoju. Prześledzenie tych wątków pozwala odtworzyć sposób myślenia o kinie jako medium dostarczającym „dokumentów obrazowych”, mogącym pełnić różnorodne funkcje: poznawczą, edukacyjną, propagandową. Rok 1927 niemal zamyka pierwszą dekadę niepodległości i zachodzące wówczas procesy, a równocześnie oznacza kres kina niemego, z jego poetyką i sposobami obrazowania oraz relacją między obrazami filmowymi a rzeczywistością.
The first decade of the Polish cinema following the country’s regaining of independence in 1918 is marked by intensive discussions about the roles and functions of the national film industry. Many academics (from Polish studies, philosophy) and film critics addressed the issue of documentary filmmaking and the relation between the film image and reality. Theoretical reflections were accompanied by practical comments and pieces of advice on how to use documentaries for the purposes of political propaganda, education, popularization of Polish history, heritage and present development. Tracing these motifs in the writings on films of that time makes it possible to reconstruct a way of thinking about the medium as providing “visual documents” performing cognitive, educational, or propaganda functions. The year 1927 seems to be significant for two reasons; as the end of the decade of independent Poland and as the time when the sound era of cinema was about to start, and the silent film poetics of representation was going to change.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 112; 150-160
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Happy End", czyli zaciemnianie Hanekego i rozjaśnianie Europy
Autorzy:
Wojnowski, Konrad
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1186592.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Michael Haneke
critical cinema
cultural criticism
Happy End
Opis:
The subject of this essay is the place and meaning of Michael Haneke’s latest film, Happy End (2017), in his filmography. The author, who analyses the comic strategies in the film, suggests that they express a change in the director’s attitude towards today’s Western European problems, which may be related to the point of view of the representatives of the youngest generation in the middle class – people who use different media and language than their parents.
Źródło:
Załącznik Kulturoznawczy; 2019, 6; 473-480
2392-2338
Pojawia się w:
Załącznik Kulturoznawczy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Happy Together” - chińskie kino drogi
„Happy Together” - Chinese Road Movie
Autorzy:
Kamrowska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340641.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Wong Kar-wai
kino Hongkongu
kino chińskie
kino drogi
Hongkong cinema
Chinese cinema
road movies
Opis:
Autorka podejmuje próbę analizy filmu Happy Together (1997) Wonga Kar-waia w ujęciu kina autorskiego, filmu drogi, motywów kultury chińskiej i argentyńskiej oraz sytuacji politycznej. Na pierwszy plan wysuwa się wątek podróży pary homoseksualnych bohaterów do Buenos Aires, gdzie usiłując uratować swój związek, rozstają się i próbują żyć osobno, jednak ich drogi wciąż się krzyżują. Egzotyczna z perspektywy Hongkongu przestrzeń Argentyny przytłacza pustką i wywołuje alienację, którą każdy z nich próbuje zwalczyć na swój sposób: pracując na bilet powrotny lub zatracając się w nocnym życiu. Mimo że akcja filmu rozgrywa się w Buenos Aires, obecne są liczne motywy wywodzące się z tradycji chińskiej, jak silne więzy z rodziną czy synowska nabożność. W Happy Together odczuwalna jest również atmosfera nieuchronnej klęski, która towarzyszyła mieszkańcom Hongkongu przed 1 lipca 1997 r., kiedy kolonia brytyjska stawała się na powrót częścią Chin.
The author attempts to analyse the film Happy Together (1997) by Wong Kar-wai in terms of auteur cinema, road movie, motifs of Chinese and Argentinian culture, and the political situation. The focus is on the journey of a pair of homosexual protagonists to Buenos Aires, where they try to save their relationship, but they break up and try to live separately, although their paths still cross. Argentina, that from the perspective of Hong Kong is highly exotic, overwhelms one with emptiness and gives rise to alienation, which each of the characters tries to overcome in their own way: by working and saving for the return ticket home, or by immersing and losing oneself in the night life. Although the film is set in Buenos Aires, there are many motifs derived from Chinese tradition, such as strong family ties or filial piety. Happy Together also has an atmosphere of imminent defeat that accompanied Hong Kong residents before July 1, 1997, when the British colony became once again a part of China.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2019, 107; 157-164
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Her-story”: contemporary female film directors in post-Yugoslav cinema
Autorzy:
Durić, Dejan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/923152.pdf
Data publikacji:
2018-12-22
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
post-Yugoslav cinema
female directors
her story
posttransition
female subjectivity
Opis:
The subject of this paper is a new generation of female directors in former Yugoslav (Croatia, Serbia, Bosnia and Herzegovina) cinematography. It considers the stylistic, narrative and representational strategies in the films Clip (Klip, 2012) by Maja Miloš, Sonja and the Bull (Sonja i bik, 2012) by Vlatka Vorkapić, Our Everyday Life (Naša svakodnevna priča, 2015) by Ines Tanović, Zagreb Cappuccino (2014) by Vanja Sviličić, Trampoline (Trampolin, 2016) by Zrinka Katarina Matijević, You Carry Me (Ti mene nosiš, 2015) by Ivona Juka, and Quit Staring at My Plate (Ne gledaj mi u pijat, 2016) by Hana Jušić. The movies are related through conceptual, thematic and/or stylistic features. They examine the position of female protagonists in a patriarchal society and their daily experiences, wherein they dissect gender, economic and social problems that exist in countries in the territory of former Yugoslavia.
Źródło:
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2018, 23, 32
1731-450X
Pojawia się w:
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies