Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Golec, Edward" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 19
Tytuł:
Assessing the impact of certain exercises on the spatial head posture
Autorzy:
Szczygieł, Elżbieta
Sieradzki, Bartosz
Masłoń, Agata
Golec, Joanna
Czechowska, Dorota
Węglarz, Karolina
Szczygieł, Radosław
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2161991.pdf
Data publikacji:
2019-02-27
Wydawca:
Instytut Medycyny Pracy im. prof. dra Jerzego Nofera w Łodzi
Tematy:
forward head posture
head
exercises
craniovertebral angle
job workers
prophylactic of neck pains
Opis:
Objectives The head constitutes 6% of the total body weight, which is linked to the cervical spine and all other joints through the kinematic chain by various muscles. The forward head posture is one of the most common postural disorders and seems to be especially dangerous. The goal of the work was to assess the impact of 4 weeks of training neck and nape muscles on the head posture. Material and Methods The subjects were 20 participants, who performed neck exercises for 20 days. The head posture in a sagittal and frontal plane was assessed photogrammetrically twice: before and after the exercises. The following have been used for the assessment: craniovertebral (CV) angle, head tilt angle (HT), and frontal head tilt angle (FHT). Results After a 20-day program of neck and nape exercises the values of specific angles were compared. The results indicated significant changes in the head posture. In the sagittal plane: the average value of the CV angle before the training was 47.17°, and 50.82° after the training; the average value of the HT angle before the exercises was at 20.99°, and 24.31° after. In the frontal plane the average value of the FHT angle before the exercises was at 2.71°, and after 20 days of training the average value of this angle decreased to 2°. Conclusions The results demonstrate that a short, home-based targeted exercise program can improve head posture. Int J Occup Med Environ Health. 2019;32(1):43–51
Źródło:
International Journal of Occupational Medicine and Environmental Health; 2019, 32, 1; 43-51
1232-1087
1896-494X
Pojawia się w:
International Journal of Occupational Medicine and Environmental Health
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Assessment of female joggers and non-joggers forefoot loading pattern during push-off phase
Ocena wpływu biegów rekreacyjnych na wzorzec obciążania przodostopia w fazie odbicia
Autorzy:
Masłoń, Agata
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1965325.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
running training
Gait Cycle
woman
trening biegowy
fazy chodu
kobieta
Opis:
Introduction: The distinctive modes of human locomotion are walking and its faster form running. The basic feature of gait cycle, the successive phases of swing and stance, is common for walking and running, however, they differ in the time proportions of the gait cycle phases and the characteristics of the acting forces. Research suggests, that the motor behavior of the foot can be changed as a result of long-term training of different movement patterns. Hence, it can be assumed that long-term training of running gait can induce adaptive changes in the walking pattern. The research project: Analysis of the impact of recreational jogging on female forefoot loading pattern change.Materials and methods: The research included 96 women aged between 20 and 50 years, including 50 female joggers (the Research Group) and 46 non-joggers (the Control Group). Women who met the study criteria from both groups were assembled randomly from Cracow residents and its surroundings. The research was performed on an EMED-SF force platform. The foot was divided into 10 masks according to Cavanagh, for which three parameters of their time of their loading were assessed. On the basis of these parameters the duration of each subphase of the stance phase was calculated. The magnitude and the area of maximum forces acting during the push-off phase were also found.Results: For the female runners group when compared with the Control Group the following differences were observed: extension of the left forefoot push-off phase, higher maximum forces during the push-off phase for both feet; and a more frequent greater loading of the lateral than the central forefoot for the left feet. Conclusions: Our results seem to indicate the effect of running training on a permanent change in the forefoot loading pattern manifested during free walking. The analysis suggests more dynamic changes in the forefoot loading pattern on the left side.
Wstęp: Charakterystyczne dla człowieka formy lokomocji to chód oraz jego szybsza forma czyli bieg. Podstawowa cecha chodu polegająca na cyklicznie następujących po sobie fazach wymachu i podporu jest wspólna dla chodu i biegu, jednak przebiegają one w innej proporcji czasowej i ze zmienioną wielkością oraz charakterystyką oddziałujących sił. Badania wskazują, że stopy mają możliwość zmiany zachowań motorycznych pod wpływem długotrwałego trenowania zróżnicowanych wzorców ruchowych stąd przypuszcza się, że długotrwały trening biegowy może wywołać adaptacyjne zmiany w schemacie ruchowym chodu. Projekt badań: Analiza wpływu rekreacyjnego biegania na trwałe zmiany we wzorcu obciążania przodostopia u kobiet. Materiał i metody: Materiał badań stanowiło 96 kobiet w wieku od 20 do 50 roku życia, w tym 50 uprawiających bieganie (Grupa Badana) oraz 46, które biegania nie uprawiają (Grupa Kontrolna). Grupy Badana i Kontrolna zostały zebrane losowo spośród mieszkanek Krakowa i okolic spełniających kryteria badań. Badania przeprowadzono przy użyciu platformy stykowej EMED-SF. Dokonano podziału stopy na tzw. maski Cavanagha, dla których wyznaczono 3 parametry dotyczące czasu ich obciążenia. Na podstawie powyższych parametrów wyliczono czas trwania poszczególnych podfaz fazy podporu. Ustalono również wielkość i obszar oddziaływania siły maksymalnej w fazie odbicia z przodostopia. Wyniki: Dla grupy kobiet uprawiających bieganie w porównaniu z Grupą Kontrolną zaobserwowano: wydłużenie fazy odbicia z przodostopia stopy lewej, dla obu stóp wyższe siły maksymalne działające w fazie odbicia z przodostopia; dla stóp lewych dodatkowo częstsze oddziaływanie sił maksymalnych na zewnętrzną, a rzadsze na centralną część śródstopia. Wnioski: Uzyskane wyniki wydają się wskazywać na wpływ treningu biegowego na trwałe zmiany w sposobie obciążania przodostopia przejawiające się w trakcie swobodnego chodu. Przeprowadzona analiza sugeruje większą dynamikę zmian wzorca obciążenia przodostopia po stronie lewej.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2013, 17(3); 13-22
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Changes in the contraction ratio of transversus abdominis and quality of life in patients after total hip replacement and three-compartment knee arthroplasty with implant posterior stabilization
Zmiany współczynnika aktywacji skurczu mięśnia poprzecznego brzucha oraz jakość życia u chorych po przebytej aloplastyce całkowitejstawów biodrowych i aloplastyce trójprzedziałowej stawów kolanowych ze stabilizacją tylną implantu
Autorzy:
Golec, Joanna
Nafalski, Kamil
Turzański, Damian
Masłoń, Agata
Szczygieł, Elżbieta
Czechowska, Dorota
Balicka-Bom, Joanna
Kuzaj, Artur
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790963.pdf
Data publikacji:
2018-08-03
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
Core stability
m. transversus abdominis
Rehabilitative Ultrasound Imaging (RUSI)
Stabilizacja centralna
mięsień porzeczny brzucha
fizjoterapeutyczne obrazowanie ultrasonograficzne
Opis:
Core stability is a reference term for the performance of the deep trunk muscles, which provide functional stability of the lumbopelvic area and control the human body in static and dynamic positions. The study group consisted of 30 patients between the age of 42 and 76 years (mean=61.4) after total hip arthroplasty (total hip replacement, Group I) and total knee arthroplasty (three-compartment arthroplasty with posterior stabilization of the implant - Group II). In 18 (60%) patients, hip endoprosthesis was performed, whereas in 12 (40%), three-compartment knee endoprosthesis with posterior stabilization has been implanted. In the study group, Rehabilitative Ultrasound Imaging (RUSI) of the transversus abdominis muscle thickness was conducted at rest and in contraction, the transversus abdominis activation ratio was specified, the SF-36 Life Quality Questionnaire was applied and a three-week treatment cycle was performed. The tests were carried out twice, i.e. before and after treatment. In the group of patients after total hip replacement, the transversus abdominis (TrA) contraction ratio before the beginning of the exercise programme was 0.79±0.06, and after its completion 0.9 ±0.02. The observed difference was statistically significant at p<0.001. In the group of patients after three-compartment knee arthroplasty, the TrA contraction ratio before the beginning of the exercise programme was 0.78±0.09, and after its completion0 0.91±0.02. The difference of these values was statistically significant at the level of p<0.05. The results of the SF-36 questionnaire in both groups indicate improvement in physical functioning. The observed difference was statistically significant at p<0.001. The performed three-week physiotherapy treatment in conjunction with deep muscle training increases the thickness of the TrA muscle during rest and contraction testing, and increases the transversus abdominis contraction ratio in Rehabilitative Ultrasound Imaging in the study groups. Furthermore, improvement in the level of physical functioning was observed within the studied groups.
Wstęp: „Stabilizacja centralna” (ang. core stability) jest terminem odnoszącym się do wydolności mięśni głębokich tułowia, które zapewniają stabilność funkcjonalną okolicy lędźwiowo-krzyżowo-biodrowej oraz kontrolują ciało człowieka w pozycjach statycznych i dynamicznych. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 30 chorych w przedziale wiekowym 42-76 lat (średnia 61,4 lat) po przebytej aloplastyce całkowitej stawu biodrowego (endoprotezoplastyce – Grupa I) i kolanowego (aloplastyka trójprzedziałowa ze stabilizacją tylną implantu – Grupa II). Spośród nich 18. (60%) chorych stanowiły osoby, u których implantowano endoprotezę do stawu biodrowego, 12 natomiast, (40%) endoprotezę trójprzedziałową stawu kolanowego ze stabilizacją tylną implantu. W grupie badanej wykonano fizjoterapeutyczne obrazowanie ultrasonograficzne (RUSI) grubości mięśnia poprzecznego brzucha w stanie skurczu i rozkurczu, określono współczynnik aktywacji mięśnia poprzecznego brzucha, zastosowano Kwestionariusz Jakości Życia SF-36 oraz przeprowadzono 3-tygodniowy cykl leczenia. Badania wykonano 2-krotnie tzn. przed rozpoczęciem i po zakończeniu leczenia. Wyniki: W grupie chorych po endoprotezoplastyce całkowitej stawu biodrowego współczynnik aktywacji skurczu mięśnia poprzecznego brzucha (TrA) przed rozpoczęciem programu ćwiczeń wynosił 0,79±0,06, a po jego zakończeniu 0,91±0,02. Ustalona jego różnica było istotna statystycznie na poziomie p<0,001. W grupie chorych po endoprotezoplastyce trójprzedziałowej stawu kolanowego współczynnik aktywacji skurczu TrA przed rozpoczęciem programu ćwiczeń kształtował się na poziomie 0,78±0,09, a po jego zakończeniu 0,91±0,02. Różnica tych wartości było istotna statystycznie na poziomie p<0,05. Wyniki kwestionariusza SF-36 w obu grupach świadczą o poprawie funkcjonowania w sferze fizycznej. Różnica ta była istotna statystycznie na poziomie p<0,001. Wnioski: Przeprowadzona 3-tygodniowa fizjoterapia w połączeniu z treningiem mięśni głębokich wpływa na zwiększenie grubości mięśnia TrA podczas badania w rozkurczu oraz w skurczu oraz wpływa na zwiększenie współczynnika aktywacji mięśnia poprzecznego brzucha w fizjoterapeutycznym obrazowaniu ultrasonograficznym w badanych grupach. Zaobserwowano również poprawę poziomu funkcjonowania fizycznego w badanych grupach.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2018, 22(2); 4-10
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Evaluation of transverse abdominal muscle thickness and the quality of life in patients undergoing rehabilitation due to disc-root conflict in the lumbo-sacral spine treated surgically using the spinal disc resection method
Ocena grubości mięśnia poprzecznego brzucha oraz jakości życia u usprawnianych z powodu konfl iktu korzeniowo-dyskowego kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego leczonych operacyjnie metodą resekcji krążka kręgowego
Autorzy:
Golec, Joanna
Turzański, Damian
Golec, Justyna J
Tomaszewski, Krzysztof
Szczygieł, Elżbieta
Masłoń, Agata
Czechowska, Dorota
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790794.pdf
Data publikacji:
2019-02-12
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
Quality of life
ultrasound
TrA muscle thickness
discectomy
central stability
jakość życia
USG
grubość m TrA
discektomia
stabilizacja centralna
Opis:
Purpose: The aim of the study was to determine the relationship between the changes in abdominal transverse muscle thickness (TrA) after therapy that included elements of reeducation of central stabilisation, and pain reduction as well as quality of patients’ life after intervertebral disc resection of lumbar spine. Material and methods: The study group consisted of 30 patients (17 women and 13 men) aged 28-87 (58 ± 15) participating in a rehabilitation stay. All subjects underwent intervertebral disc resection (LS level) within the years 2012-2016. All subjects included in the study underwent ultrasound evaluation of the thickness of the TrA muscle, evaluation of activation ratio, percentage change in muscle thickness, evaluation of the quality of life with SF-36, assessment of pain components on the VAS scale and level of disability using the Barthel index. All the subjects were referred to a 3-week therapy programme combined with motor control re-education including deep muscle training. The tests were performed before and after the physiotherapy on the basis of the original exercise programme. Results and conclusions: The percentage of TrA muscle thickness change in the first exam was 15.84 ±0.1%, and 16.09 ±0.13% after treatment. There were no statistically significant differences between the measurements. In the assessment of quality of life, patients in the first exam reached the score of 113.23 ±28.07 points, whereas in the second one - 85.1 ±27.05 points. The difference between the results was statistically significant (p<0.001). Pain components on the VAS scale were assessed at 4.3 ±0.83 points on average in the former exam, and 2.83 ±1.04 points in the latter one. The difference in measurements was statistically significant (p<0.001). The assessment of the level of disability using the Barthel scale with an average score of 93.66 ±8.4 points, conducted in the first exam, indicated that the studied persons were characterised by full efficiency. The original therapy, carried out among subjects operated on due to disc-root conflict of the LS spine, has a positive effect on the thickness of the TrA muscle both in contraction and at rest, and also reduces the level of pain while improving quality of life.
Wstęp: Celem pracy było określenie zależności pomiędzy zmianą grubości mięśnia poprzecznego brzucha (TrA) po przeprowadzonej terapii z elementami reedukacji stabilizacji centralnej, a zmniejszeniem dolegliwości bólowych i jakością życia u chorych po przebytej resekcji krążka międzykręgowego kręgosłupa LS. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 30 chorych (17 kobiet i 13 mężczyzn) w wieku 28-87 lat (58 ±15 lat) przebywających na turnusie rehabilitacyjnym. Wszyscy badani przebyli resekcję krążka międzykręgowego na poziomie LS w latach od 2012 do 2016 roku. U wszystkich włączonych do badania dokonano oceny ultrasonograficznej grubości mięśnia TrA, współczynnika aktywacji, procentowej zmiany grubości mięśnia, oceny jakości życia SF-36, oceny komponenty bólowej w skali VAS oraz do oceny sprawności wykorzystano skalę Barthel. Wszyscy badani zostali skierowani na 3-tygodniową terapię połączoną z reedukacją kontroli motorycznej uwzględniającą trening mięśni głębokich. Badania wykonano przed i po przeprowadzonej fizjoterapii w oparciu o autorski program ćwiczeń. Wyniki i wnioski: Procent zmiany grubości mięśnia TrA w pierwszym badaniu wynosił 15,84 ±0,1 %, natomiast po leczeniu 16,09 ±0,13 %. Między pomiarami nie odnotowano istotnie statystycznie różnic. W ocenie jakości życia pacjenci w pierwszym badaniu uzyskiwali średni wynik 113,23 ±28,07 pkt., natomiast w drugim 85,1 ±27,05 pkt. Różnica między wynikami była wysoce istotna statystycznie (p<0,001). Ocena komponenty bólowej w skali VAS wynosiła średnio w pierwszym badaniu 4,3 ±0,83 pkt., z kolei po interwencji 2,83 ±1,04 pkt. Różnica w pomiarach była wysoce istotna statystycznie (p<0,001). Ocena poziomu niepełnosprawności za pomocą skali Barthel ze średnim wynikiem 93,66 ±8,4 pkt. wykonana w badaniu pierwszym świadczyła o pełnej sprawności badanych osób. Przeprowadzona u chorych operowanych z powodu konfliktu korzeniowo-dyskowego kręgosłupa LS autorska terapia, wpływa korzystnie na zmianę grubości mięśnia TrA zarówno w skurczu jak i w spoczynku, wpływa również na obniżenie poziomu dolegliwości bólowych i poprawia jakość życia.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2019, 23(1); 4-10
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Patient rehabilitation results after total hip arthroplasty using short-stem endoprostheses
Wyniki czynnościowe usprawniania chorych po alloplastykach całkowitych stawu biodrowego endoprotezami krótkotrzpieniowymi i przynasadowymi
Autorzy:
Wrażeń, Waldemar
Tomaszewski, Krzysztof A
Golec, Piotr
Marchewka, Jakub
Dudkiewicz, Zbigniew
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1972211.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
total hip arthroplasty
Hip Joint
short-stem endoprosthesis
aloplastyka całkowita
staw biodrowy
endoprotezy krótkotrzpieniowe
Opis:
Wstęp: Aloplastyki całkowite stawu biodrowego z pewnością zajmują już trwałe miejsce w praktyce operacyjnej choroby zwyrodnieniowej, a także uszkodzeń urazowych szyjki kości udowej. Na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat coraz większą uwagę skupiają na sobie tzw. endoprotezy przynasadowe i krótkotrzpieniowe, które niosą ze sobą nowe wyzwania operacyjne i rehabilitacyjne. Celem pracy była ocena wyników czynnościowych aloplastyki całkowitej stawów biodrowych z wykorzystaniem endoprotez krótkotrzpieniowych, przynasadowych oraz niecementowanych z trzpieniem standardowym.Projekt badań: Badanie retrospektywne.Materiał badań: Materiał badań pochodzi z lat 1993-2014 i obejmuje 180 operowanych z powodu zwyrodnienia stawów biodrowych metodą aloplastyki całkowitej, w tym 96 endoprotezą niecementowaną z trzpieniem standardowym typu ABG-1, co stanowi 53,4%, 62 endoprotezą przynasadową typu Proxima, co daje 34,4%, 14 endoprotezą krótkotrzpieniową typu BTS, czyli 7,7% oraz 8 endoprotezą z krótkim trzpieniem typu TL, co stanowi 4,4%.Metoda badań: Kilkukrotnie wykonywany test czynnościowy Harrisa.Wyniki badań: Uzyskane wyniki czynnościowe w poszczególnych grupach operowanych są porównywalne i zbieżne, bez wyraźnych różnic.Wnioski: Analizowane aloplastyki całkowite stawów biodrowych u większości operowanych, zarówno w obserwacji wczesnej, jak i odległej, skutkują bardzo dobrymi i dobrymi wynikami czynnościowymi oraz są porównywalne z wynikami aloplastyk całkowitych endoprotezami z trzpieniem standardowym. Operowani analizowanymi metodami nie wymagają odmiennych programu rehabilitacji o odrębnej charakterystyce biomechanicznej i klinicznej.
Introduction: Total hip arthroplasty already has a permanent place among surgical procedures dealing with osteoarthritis, as well as traumatic injuries of the femoral neck. In recent years, there has been an increased interest in metaphyseal-fitting and short-stem endoprostheses, which bring new challenges regarding operating technique and rehabilitation care. The aim of this study was to evaluate functional results of total hip arthroplasty using the following endoprostheses: short-stem, metaphyseal-fitting, and cementless with a standard stem. Research Project: Retrospective study. Materials and methods: The research material covers the period between 1993 and 2014 and includes 180 patients operated on due to hip osteoarthritis using total hip arthroplasty. In 96 patients (53.4%) cementless endoprosthesis with a standard ABG-1 stem was used, in 62 patients (34.4%) the Proxima metaphyseal prosthesis was implanted, in 14 patients (7.7%) the BTS short-stem endoprosthesis was used, and in 8 patients (4.4%) TL short-stem endoprosthesis was used. Each patient was evaluated several times using the Harris Hip Score. Results: Functional results obtained in individual groups of patients who underwent surgery are comparable and consistent, without pronounced differences. Conclusions: Functional results obtained in analysed total hip arthroplasties were excellent and good in the majority of patients, both in the early and late observation periods. They are comparable with results of total hip arthroplasties with standard stem endoprosthesis. Patients operated on using the described methods do not require a different rehabilitation programme with different biomechanical or clinical characteristics when compared to patients with standard stem endoprostheses.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2014, 18(4); 4-13
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Phantom phenomena in limb amputees – a review article
Wrażenia fantomowe u chorych po amputacji kończyn – artykuł poglądowy
Autorzy:
Krawczyk, Paweł
Włoch, Tomasz
Pirowska, Aneta
Śliwka, Agnieszka
Piliński, Rafał
Maga, Paweł
Golec, Edward
Nowobilski, Roman
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790971.pdf
Data publikacji:
2018-07-15
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
limb amputation
amputation etiology
phantom phenomena
phantom pain
phantom pain treatment
amputacja kończyny
etiologia amputacji
wrażenia fantomowe
ból fantomowy
leczenie bólu fantomowego
Opis:
Amputation leading to the loss of a body part is associated not only with significant economic costs, but also serious consequences of medical and socio-psychological nature. It is the ultimate means to save a life or improve its quality. The most difficult challenges faced by amputees include accepting changes regarding their own physiognomy and the resulting life restrictions. The patient subjected to amputation is faced with an extremely difficult adaptation process, during which s/he should strive for a maximum degree of independence. Unfortunately, a large group of patients also struggles with various types of sensations and pain located within the lost limb − i.e., so-called phantom phenomena. This is a special group of phenomena of diverse nature, “located” within the lost limb. The occurrence of phantom limb syndrome in amputee patients is extremely common. This problem affects from 45% to even 98% of patients after amputation of one or both upper and lower limbs. The main purpose of this article is to describe phantom phenomena observed in patients after limb amputation in light of current literature. The definition, historical outline, types of phantom phenomena are presented, as well as hypothetical pathomechanisms, factors influencing the frequency and intensity of phantom phenomena and available treatment methods. The work was based on numerous text sources and the author’s own experience.
Amputacja prowadząca do utraty części ciała wiąże się nie tylko ze znacznymi kosztami ekonomicznymi, ale i poważnymi konsekwencjami natury medycznej i społeczno-psychologicznej. Jest ostatecznym środkiem mającym na celu ochronę życia lub poprawę jego jakości. Do najtrudniejszych wyzwań, z jakimi przychodzi mierzyć się osobom po amputacji należy zaliczyć zaakceptowanie zmian we własnej fizjonomii oraz wynikające z nich, ograniczenia życiowe. Pacjent po amputacji ma przed sobą niezwykle trudny okres adaptacyjny, w trakcie którego powinien dążyć do maksymalnego stopnia samodzielności. Niestety duża ich grupa zmaga się także z różnego rodzaju doznaniami i dolegliwościami bólowymi umiejscowionymi w obrębie utraconej kończyny − tak zwanymi wrażeniami fantomowymi. Jest to szczególna grupa odczuć o zróżnicowanym charakterze „umiejscowionych” w obrębie utraconej kończyny. Występowanie zespołu kończyny fantomowej u pacjentów po amputacjach jest niezwykle częste. Problem ten dotyka od 45% do nawet 98% z nich po amputacji jednej lub obu kończyn górnych i dolnych. Głównym celem artykułu było opisanie wrażeń fantomowych, obserwowanych u chorych po amputacji kończyn w świetle aktualnej literatury. Przedstawiono definicję wrażeń fantomowych i ich rodzaje, rys historyczny, hipotetyczne patomechanizmy, czynniki wpływające na częstość i intensywność wrażeń fantomowych oraz dostępne sposoby leczenia. Praca powstała w oparciu o liczne źródła tekstowe i doświadczenia własne.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2017, 21(4); 50-59
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Quality of life after distal radius fractures
Jakość życia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej
Autorzy:
Marchewka, Jakub
Marchewka, Wojciech
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790618.pdf
Data publikacji:
2021-05-02
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
distal radius fracture
SF-36
IOF QLQ
quality of life
złamanie dalszego końca kości promieniowej
jakość życia
Opis:
Introduction: Distal radius fractures (DRFs) are among the most commonly seen types of fractures worldwide. Numerous studies suggested that surgical treatment of DRFs results in better quality of life. Objectives: The aim of this study was to assess long-term quality of life after operative and nonoperative treatment of distal radius fractures among adults. Material and methods: We retrospectively studied 207 patients with isolated DRF (mean age 64 ±17.9 years, women comprised 150 (72.5%), men 57 (27.5%). There were no significant differences in sex, age, hand dominancy, energy of trauma, AO type fracture and comorbidities between patients treated operatively (n=101) and nonoperatively (n=106). After 3.9 ±1.6 years (mean ±SD) quality of life assessment was conducted using Short Form Health Survey (SF-36) and International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ). Functional outcomes were evaluated using Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) and Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE) questionnaires. Results: Quality of life in operatively treated distal radius fracture patients was better than amongst those treated nonsurgically. However, after subdivision of cohorts we observed no such differences regardless of treatment method in patients aged ≥ 50 years. SF-36 and IOF QLQ scores were correlated with DASH and PRWE results. Conclusions: Quality of life questionnaires are useful tools for determining outcomes after distal radius fractures. Operative treatment may not always be superior to nonoperative management especially in patients aged 50 years or above with distal radius fractures.
Wstęp: Złamania dalszego końca kości promieniowej (DKKP) są jednymi z najczęściej spotykanych złamań w skali świata. Liczne badania sugerują, że operacyjne leczenie złamań DKKP jest powiązane z lepszą jakością życia. Cele: Celem pracy była ocena długoterminowej jakości życia po operacyjnym i nieoperacyjnym leczeniu złamań dalszego końca kości promieniowej u osób dorosłych. Materiał imetody: W retrospektywnym badaniu oceniono 207 pacjentów z izolowanym złamaniem DKKP (średni wiek 64 ±17,9 lat, 150 kobiet (72,5%) i 57 mężczyzn (27,5%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie płci, wieku, kończyny dominującej, energii urazu, typu złamania wg AO i chorobach współistniejących między pacjentami leczonymi operacyjnie (n = 101) i nieoperacyjnie (n = 106). Po 3,9 ±1,6 roku (średnia ± odchylenie standardowe) dokonano oceny jakości życia za pomocą narzędzia Short Form Health Survey (SF-36) oraz International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ) Wyniki czynnościowe oceniano za pomocą kwestionariuszy Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) oraz Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE). Wyniki: Jakość życia pacjentów z złamaniami dalszego końca kości promieniowej leczonymi operacyjnie była lepsza niż w grupie leczonej nieoperacyjnie. Jednak u pacjentów w wieku 50 lat nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w jakości życia niezależnie od metody leczenia. Wyniki SF-36 i IOF QLQ były skorelowane z wynikami DASH i PRWE. Wnioski: Kwestionariusze jakości życia są użytecznymi narzędziami do określania wyników leczenia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej. Leczenie operacyjne nie zawsze skutkuje lepszą jakością życia niż postępowanie nieoperacyjne, zwłaszcza u pacjentów w wieku 50 lat i starszych ze złamaniami dalszego końca kości promieniowej.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2021, 25(1); 13-18
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Quality of life after distal radius fractures
Jakość życia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej
Autorzy:
Marchewka, Jakub
Marchewka, Wojciech
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790625.pdf
Data publikacji:
2021-05-02
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
złamanie dalszego końca kości promieniowej
SF-36
IOF QLQ
jakość życia
distal radius fracture
quality of life
Opis:
Wstęp: Złamania dalszego końca kości promieniowej (DKKP) są jednymi z najczęściej spotykanych złamań w skali świata. Liczne badania sugerują, że operacyjne leczenie złamań DKKP jest powiązane z lepszą jakością życia. Cele: Celem pracy była ocena długoterminowej jakości życia po operacyjnym i nieoperacyjnym leczeniu złamań dalszego końca kości promieniowej u osób dorosłych. Materiał i metody: W retrospektywnym badaniu oceniono 207 pacjentów z izolowanym złamaniem DKKP (średni wiek 64 ±17,9 lat, 150 kobiet (72,5%) i 57 mężczyzn (27,5%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie płci, wieku, kończyny dominującej, energii urazu, typu złamania wg AO i chorobach współistniejących między pacjentami leczonymi operacyjnie (n = 101) i nieoperacyjnie (n = 106). Po 3,9 ±1,6 roku (średnia ± odchylenie standardowe) dokonano oceny jakości życia za pomocą narzędzia Short Form Health Survey (SF-36) oraz International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ) Wyniki czynnościowe oceniano za pomocą kwestionariuszy Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) oraz Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE). Wyniki: Jakość życia pacjentów z złamaniami dalszego końca kości promieniowej leczonymi operacyjnie była lepsza niż w grupie leczonej nieoperacyjnie. Jednak u pacjentów w wieku ≥ 50 lat nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w jakości życia niezależnie od metody leczenia. Wyniki SF-36 i IOF QLQ były skorelowane z wynikami DASH i PRWE. Wnioski: Kwestionariusze jakości życia są użytecznymi narzędziami do określania wyników leczenia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej. Leczenie operacyjne nie zawsze skutkuje lepszą jakością życia niż postępowanie nieoperacyjne, zwłaszcza u pacjentów w wieku 50 lat i starszych ze złamaniami dalszego końca kości promieniowej.
Introduction: Distal radius fractures (DRFs) are among the most commonly seen types of fractures worldwide. Numerous studies suggested that surgical treatment of DRFs results in better quality of life. Objectives: The aim of this study was to assess long-term quality of life after operative and nonoperative treatment of distal radius fractures among adults. Material and methods: We retrospectively studied 207 patients with isolated DRF (mean age 64 ±17.9 years, women comprised 150 (72.5%), men 57 (27.5%). There were no significant differences in sex, age, hand dominancy, energy of trauma, AO type fracture and comorbidities between patients treated operatively (n=101) and nonoperatively (n=106). After 3.9 ±1.6 years (mean ±SD) quality of life assessment was conducted using Short Form Health Survey (SF-36) and International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ). Functional outcomes were evaluated using Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) and Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE) questionnaires. Results: Quality of life in operatively treated distal radius fracture patients was better than amongst those treated nonsurgically. However, after subdivision of cohorts we observed no such differences regardless of treatment method in patients aged 50 years. SF-36 and IOF QLQ scores were correlated with DASH and PRWE results. Conclusions: Quality of life questionnaires are useful tools for determining outcomes after distal radius fractures. Operative treatment may not always be superior to nonoperative management especially in patients aged 50 years or above with distal radius fractures.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2021, 25(1); 13-18
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stress and burnout syndrome among health care personnel during the COVID-19 pandemic
Stres i wypalenie zawodowe wśród pracowników ochrony zdrowia w okresie pandemii COVID-19
Autorzy:
Golec, Joanna
Nowak, Monika
Malinowski, Mateusz
Szczygieł, Elżbieta
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/8781323.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
COVID-19
SARS-CoV-2
burnout syndrome
mental health
health care workers
wypalenie zawodowe
zdrowie psychiczne
pracownicy ochrony zdrowia
Opis:
Introduction: During the COVID-19 pandemic, workload and physical and mental exhaustion became more extensive, especially among health care workers (HCWs). Material and Methods: This study involved 50 people aged 25 to 64, of whom 37 were women and 13 men. These HCWs were physiotherapists (48%), nurses (30%) and physicians (22%), all professionally active during the COVID-19 pandemic. The research was conducted between June and October 2020, using an on-line survey. The COPE, LBQ and ISI questionnaires were used. Results: Analysis of occupational burnout (LBQ) and its various aspects showed that the Deterioration of relations with clients (patients) was significantly higher among those with up to five years and between 15 and 24 years of experience than in the group with 25–35 years of experience. Sense of professional ineffectiveness and Disappointment were significantly higher (p %lt; 0.05) in the group with the most work experience. 30% of the medical workers surveyed obtained a result indicating subliminal insomnia (ISI) and 28% – clinical insomnia. Comparison of COPE and LBQ scores showed that Psychophysical exhaustion (LBQ) correlated negatively with Religious coping (p = 0.032). Deterioration of relations with clients (patients) (LBQ) correlated negatively with such strategies (COPE) as Active coping (p = 0.048), Planning (p=0.006), Positive reinterpretation and growth (p < 0.001). Sense of professional ineffectiveness (LBQ) correlated negatively with Acceptance strategies (p = 0.017) and Behavioral disengagement (p = 0.021). Disappointment correlated positively with the Positive reinterpretation and growth strategy (p = 0.024). Conclusions: The COVID-19 pandemic had an impact on the development of burnout amongst the HCWs surveyed, especially that related to psychophysical exhaustion, a sense of lack of effectiveness and a sense of disappointment. The sleep cycle was affected. Cognitive-behavioral oriented workshops are recommended when facing burnout.
Wprowadzenie: W trakcie trwania pandemii COVID-19 obciążenie pracą oraz fizyczne i psychiczne wyczerpanie były coraz większe, szczególnie wśród pracowników ochrony zdrowia (POZ). Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 50 osób w wieku od 25 do 64 lat – 37 kobiet i 13 mężczyzn. Byli to: fizjoterapeuci (48%), pielęgniarki (30%), lekarze (22%), aktywni zawodowo w czasie pandemii COVID-19. Badanie przeprowadzono w okresie od czerwca do października 2020 r. w formie ankiety on-line. Wykorzystano kwestionariusze COPE, LBQ i ISI. Wyniki: Analiza wypalenia zawodowego (LBQ) i jego poszczególnych aspektów wykazała, że Brak zaangażowania w relacje z klientem (pacjentem) był istotnie wyższy w grupie ze stażem pracy do 5 lat oraz 15–24 lat niż w grupie ze stażem 25–35 lat. Poczucie braku skuteczności zawodowej i Rozczarowanie były istotnie wyższe (p %lt; 0.05) w grupie z najwyższym stażem pracy. 30% ankietowanych pracowników medycznych uzyskało wynik ISI wskazujący na obecność bezsenności podprogowej, a 28% bezsenności klinicznej. Analiza korelacji pomiędzy wynikami COPE a LBQ wykazała ujemną korelację pomiędzy Wyczerpaniem psychofizycznym (LBQ) a Zwrotem ku religii (p = 0,032). Brak zaangażowania w relacje z klientem (LBQ) ujemnie korelował z takimi strategiami (COPE) jak: Aktywne radzenie sobie (p = 0,048), Planowanie (p = 0,006), Pozytywne przewartościowanie i rozwój (p < 0.001). Poczucie braku skuteczności zawodowej (LBQ) było ujemnie skorelowane ze strategiami Akceptacji (p = 0,017) i Brakiem zaangażowania (p = 0,021). Rozczarowanie dodatnio korelowało ze strategią Pozytywne przewartościowanie i rozwój (p = 0,024). Wnioski: Pandemia COVID-19 miała wpływ na rozwój wypalenia zawodowego badanych pracowników ochrony zdrowia, zwłaszcza wypalenia związanego z wyczerpaniem psychofizycznym, poczuciem braku skuteczności i poczuciem rozczarowania. Wpłynęło to na cykl snu. W obliczu wypalenia sugeruje się warsztaty poznawczo-behawioralne.
Źródło:
Państwo i Społeczeństwo; 2023, XXIII, 1; 25-45
1643-8299
2451-0858
Pojawia się w:
Państwo i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The impact of the position of the head on the functioning of the human body: a systematic review
Autorzy:
Szczygieł, Elżbieta
Fudacz, Natalia
Golec, Joanna
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2116542.pdf
Data publikacji:
2020-09-17
Wydawca:
Instytut Medycyny Pracy im. prof. dra Jerzego Nofera w Łodzi
Tematy:
balance disorders
forward head posture
head
respiratory system
proprioception
neck
Opis:
The head is an important element of the biokinetic chain. Under physiological conditions, it should extend along the midline of the body. Due to its location and the fact that it constitutes approx. 6% of the total body weight, many authors believe it has a significant impact on its functioning. The aim of this study was to conduct a systematic literature search and to synthesize the evidence of the impact of the head posture on the functioning of the human body. A systematic review was conducted within 3 databases: PubMed, Medline OVID, and EBSCO, using the following terms: “forward head,” “posture,” “position,” and “neck.” For the analysis, scientific articles published after 2013 were selected. A total of 16 studies matched the inclusion criteria of this systematic review. Their results have proven that the position of the head has a significant effect on the human body. Research findings show that abnormal head position changes affect muscle activity, proprioception, the pattern of breathing and neck pain. This is the first systematic review of the relationship between the head posture, and the functioning of the human body. The results of this study seem to be promising if used in therapeutic practice.
Źródło:
International Journal of Occupational Medicine and Environmental Health; 2020, 33, 5; 559-568
1232-1087
1896-494X
Pojawia się w:
International Journal of Occupational Medicine and Environmental Health
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The influence of physiotherapy on motor control re-education among patients after ischemic stroke
Wpływ fizjoterapii na reedukację kontroli motorycznej u chorych po przebytym udarze niedokrwiennym mózgu
Autorzy:
Zielonka-Pycka, Katarzyna
Szczygieł, Elżbieta
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790888.pdf
Data publikacji:
2018-03-26
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
ischemic stroke
postural control
deep muscles
udar niedokrwienny mózgu
kontrola motoryczna
mięśnie głębokie
Opis:
Introduction: The authors present the influence of two physiotherapy programmes on the re-education of motor behaviour in patients after ischemic stroke. One of them is a programme based on exercises combining PNF and NTD Bobath elements, while the other is a deep trunk muscle exercises with the use of the PUM armchair. Material and methods: The study material was a group of 60 patients of both sexes who suffered ischemic stroke resulting in hemiparesis. They were divided into two groups. Group I consisted of 18 women (60%) and 12 men (40%) who followed the author’s programme of deep muscle activation exercises using the PUM armchair. Group II consisting of 15 women (50%) and 15 men (50%) followed the exercise programme using standard methods, i.e. based on PNF and Bobath methods. Results: They indicate the effectiveness of both methods, with the predominance of the author’s programme. Conclusion: The improvement of deep muscle activity in the examined group of patients has positive influence on their muscle tone, balance and postural control, which in turn, reduces muscle tension, improves gait stereotype and load characteristics of lower limbs. ischemic stroke, postural control, deep muscles Article received: 30.01.2018; Accepted: 30.03.2018
Wstęp: Autorzy pracy prezentują wpływ dwóch programów fizjoterapii na reedukację zachowań motorycznych u chorych po przebytym udarze niedokrwiennym mózgu. Jednym z nich jest program oparty na ćwiczeniach łączących elementy PNF i NTD Bobath, drugi natomiast, to ćwiczenia mięśni głębokich tułowia z wykorzystaniem Fotela PUM. Materiał i metody: Materiał badań stanowiła grupa 60 chorych obu płci, którzy doznali udaru niedokrwiennego mózgu skutkującego niedowładem połowiczym. Podzielono ich na dwie grupy. Grupę I stanowiło 18 kobiet (60%) i 12 mężczyzn (40%), którzy realizowali autorski program ćwiczeń aktywizujących mięśnie głębokie z wykorzystaniem Fotela PUM. Grupa II to 15 kobiet (50%) i 15 mężczyzn (50%), którzy realizowali program ćwiczeń metodami standardowymi tzn. w oparciu o trening metodą PNF i Bobath. Wyniki: Wskazują na skuteczność obu metod, z przewagą programu autorskiego. Wnioski: Poprawa aktywności mięśni głębokich wpływa korzystnie na ich napięcie mięśniowe, równowagę i kontrolę posturalną. Zmniejsza napięcie mięśniowe, poprawia stereotyp chodu i charakterystykę obciążania kończyn dolnych.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2018, 22(1); 4-14
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 19

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies