Quality of life after distal radius fractures

Introduction: Distal radius fractures (DRFs) are among the most commonly seen types of fractures worldwide. Numerous studies suggested that surgical treatment of DRFs results in better quality of life. Objectives: The aim of this study was to assess long-term quality of life after operative and nonoperative treatment of distal radius fractures among adults. Material and methods: We retrospectively studied 207 patients with isolated DRF (mean age 64 ±17.9 years, women comprised 150 (72.5%), men 57 (27.5%). There were no significant differences in sex, age, hand dominancy, energy of trauma, AO type fracture and comorbidities between patients treated operatively (n=101) and nonoperatively (n=106). After 3.9 ±1.6 years (mean ±SD) quality of life assessment was conducted using Short Form Health Survey (SF-36) and International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ). Functional outcomes were evaluated using Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) and Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE) questionnaires. Results: Quality of life in operatively treated distal radius fracture patients was better than amongst those treated nonsurgically. However, after subdivision of cohorts we observed no such differences regardless of treatment method in patients aged ≥ 50 years. SF-36 and IOF QLQ scores were correlated with DASH and PRWE results. Conclusions: Quality of life questionnaires are useful tools for determining outcomes after distal radius fractures. Operative treatment may not always be superior to nonoperative management especially in patients aged 50 years or above with distal radius fractures.

Wstęp: Złamania dalszego końca kości promieniowej (DKKP) są jednymi z najczęściej spotykanych złamań w skali świata. Liczne badania sugerują, że operacyjne leczenie złamań DKKP jest powiązane z lepszą jakością życia. Cele: Celem pracy była ocena długoterminowej jakości życia po operacyjnym i nieoperacyjnym leczeniu złamań dalszego końca kości promieniowej u osób dorosłych. Materiał imetody: W retrospektywnym badaniu oceniono 207 pacjentów z izolowanym złamaniem DKKP (średni wiek 64 ±17,9 lat, 150 kobiet (72,5%) i 57 mężczyzn (27,5%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie płci, wieku, kończyny dominującej, energii urazu, typu złamania wg AO i chorobach współistniejących między pacjentami leczonymi operacyjnie (n = 101) i nieoperacyjnie (n = 106). Po 3,9 ±1,6 roku (średnia ± odchylenie standardowe) dokonano oceny jakości życia za pomocą narzędzia Short Form Health Survey (SF-36) oraz International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ) Wyniki czynnościowe oceniano za pomocą kwestionariuszy Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) oraz Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE). Wyniki: Jakość życia pacjentów z złamaniami dalszego końca kości promieniowej leczonymi operacyjnie była lepsza niż w grupie leczonej nieoperacyjnie. Jednak u pacjentów w wieku 50 lat nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w jakości życia niezależnie od metody leczenia. Wyniki SF-36 i IOF QLQ były skorelowane z wynikami DASH i PRWE. Wnioski: Kwestionariusze jakości życia są użytecznymi narzędziami do określania wyników leczenia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej. Leczenie operacyjne nie zawsze skutkuje lepszą jakością życia niż postępowanie nieoperacyjne, zwłaszcza u pacjentów w wieku 50 lat i starszych ze złamaniami dalszego końca kości promieniowej.