Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Burkiewicz, Łukasz." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-10 z 22
Tytuł:
The beginnings of Christianity in Cyprus. Religious and cultural aspects
Początki chrześcijaństwa na Cyprze. Religijne i kulturalne aspekty
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/560317.pdf
Data publikacji:
2017-06-30
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
St. Barnabas
St. Paul
St. Lazarus
St. Mark
Cyprus
Christianity
apostles
św. Barnaba
św. Paweł z Tarsu
św. Łazarz
św. Marek
Cypr
chrześcijaństwo
apostołowie
Opis:
The history of Christianity in Cyprus has a long and beautiful tradition, whose beginnings are connected with four important figures: Saint Lazarus and apostles Paul, Barnabas and Mark. The apostles came to Cyprus in the first half of the 1st century, when the island was under the Roman rule. According to tradition, by preaching God’s Word they became the founders of the Cypriot Church. Their mission was not an easy one, and the pressure of the indignant Jewish community led to the capture of Paul in Paphos and his consequent whipping at the whipping post. The post can still be seen today among the ruins of the church of Agia Kyriaki Chrysopolitissa. Barnabas sacrificed his life for his faith: he was captured in Salamis, and then burnt at the stake by a Jewish mob. Roman Proconsul Quintus Sergius Paulus became the first important Roman official who converted to Christianity, and Cyprus became the first Roman province which adopted Christianity. Tradition also links Saint Lazarus with the island: allegedly, after being miraculously resurrected by Jesus in Bethany, he came to Cyprus, where he became a bishop and where he preached God’s Word and converted pagans into Christianity for the next 30 years.
Historia chrześcijaństwa na Cyprze posiada długą i piękną tradycję, a jej początki są związane z czterema ważnymi dla kościoła postaciami: św. Łazarza oraz apostołów Pawła, Barnaby oraz Marka. W pierwszej połowie I wieku n.e. na Cypr, pozostający pod panowaniem rzymskim, przybyli apostołowie Paweł, Barnaba i Marek, którzy głosząc Słowo Boże stali się w myśl tradycji założycielami Kościoła cypryjskiego. Misja ta nie była łatwa, a presja oburzonej gminy żydowskiej, spowodowała, że Paweł został pojmany w Pafos i ukarany biczowaniem, przywiązany do pręgierza, który do dzisiaj można oglądać wśród ruin bazyliki Agia Kyriaki Chrysopolitissa. Barnaba poświęcił swoje życie. Został pojmany w Salamis, a następnie spalony na stosie przez żydowski tłum. Tradycja łączy również z wyspą Łazarza, który po cudownym wskrzeszeniu przez Jezusa w Betanii, przybył na Cypr głosić Słowo Boże, gdzie mieszkańcy obrali go biskupem i przez następne 30 lat nauczał i nawracał pogan na chrześcijaństwo.
Źródło:
Folia Historica Cracoviensia; 2017, 23/1; 13-36
0867-8294
Pojawia się w:
Folia Historica Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Europejczycy jako obcy. Relacje pomiędzy Zachodem a czagataidzkim imperium Tamerlana na przełomie XIV i XV w. – przyczynek do badań nad znaczeniem Embajada a Tamorlán w relacjach pomiędzy christianitas latina a Mongołami
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/607563.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Mongols
Europeans
Timur
Embajada a Tamorlán
Mongołowie
Europejczycy
Opis:
The aim the article is not to provide a holistic view of the relations between the world of the Latin civilisation, christianitas latina, and the world of the Mongols and their heritage in Central and Eastern Asia. The author’s intention is to describe the relations between representatives of Western Europe and Timur’s Chagatai empire from the period preceding a diplomatic mission of Castilian envoys to Samarkand, which played a very important role in historical and cultural studies of this period. In 1403, Henry III, King of Castile and Léon (1390–1406), sent a group of envoys led by hidalgo Ruy González de Clavijo, the Dominican friar Alonso Páez de Santa María, and the King’s guard, Gómez de Salazar, on a diplomatic mission to Timur (also known as Tamerlane) in Samarkand. The envoys travelled through the Mediterranean Sea, Rhodes, Constantinople, Trebizond, Erzincan, Erzurum, Tabriz, and next through Sultania and Tehran, before they finally arrived in Samarkand. The account of their mission, which ended in 1406, was written in a form of a narrative entitled Embajada a Tamorlán and is the oldest Castilian book of travels.
Celem niniejszego opracowania nie jest przedstawienie całościowego spojrzenia na relacje pomiędzy światem cywilizacji łacińskiej, christianitas latina, a światem Mongołów oraz ich dziedzictwa w Azji Środkowej i Wschodniej, lecz opisanie kontaktów przedstawicieli świata zachodnioeuropejskiego z imperium Czagataidów, stworzonego przez Tamerlana, które miały miejsce w przededniu bardzo ważnej dla studiów historycznych i kulturowych wyprawy kastylijskich posłów do Samarkandy. W latach 1403–1406 hidalgo Ruy González de Clavijo, poseł króla Kastylii oraz Léonu Henryka III (1390–1406), w imieniu swojego władcy odbył misję dyplomatyczną na dwór Tamerlana w Samarkandzie. Relacja z tej podróży – Embajada a Tamorlán, będąca najstarszą kastylijską narracją z podróży, została wydana w XVI w. jako jeden z elementów budujących wizerunek imperium hiszpańskiego Filipa II Habsburga. W kontekście panowania Tamerlana – znanego zarówno z okrucieństwa, jak i niesłychanych sukcesów w podboju olbrzymich obszarów Azji Środkowej, Iranu, Iraku i Zakaukazia – na baczną uwagę zasługują nieliczne świadectwa Europejczyków, którzy dotarli na tereny podbite przez tego władcę i trafili na jego dwór. Przykładem takiego świadectwa jest Embajada a Tamorlán, którego autor, będąc gościem Tamerlana, miał swobodny dostęp do życia codziennego mieszkańców imperium i samego władcy, dzięki czemu pozostawił bardzo dokładny opis timurydzkiego państwa. Jego relacja zawiera niezwykle barwny i interesujący przegląd zwyczajów oraz kultury dworskiej, politycznej i społecznej w stolicy państwa Tamerlana i na jego dworze.
Źródło:
Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia; 2018, 73
0239-4251
Pojawia się w:
Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio F – Historia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polityka wschodnia Fryderyka II Hohenstaufa ze szczególnym uwzględnieniem jego stosunku do Królestwa Cypru (w świetle kroniki Filipa z Novary)
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/640698.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Opis:
The Eastern Policy of Friedrich II Hohenstauf with Special Emphasis on His Attitude to the Kingdom of Cyprus (in the Light of the Chronicle of Philip of Novara)The present article focuses on the eastern policy of Friedrich II Hohenstauf in the years 1221–1250 with special emphasis on his attitude to the problem of the Kingdom of Cyprus. The author draws attention to the emperor’s links with the Orient in the light of his attempts to try and obtain the Jerusalem crown and to subjugate the Kingdom of Cyprus. He also presented Hohenstauf’s conflict with the influential Syrian family of Ibelins which also had a strong political position on Cyprus. The culminating point in the emperor’s plans and ambitions was the expedition to the Holy Land which he set out for in 1228 which was preceded by many years of careful preparations (1215–1228).When in the year 1215 Friedrich II made his first crusade vows, the expedition to Palestine was not yet an element of his policy, but a part of the papal plans. It was only the possibility of obtaining the Jerusalem crown which was realized in 1225 through the emperor’s marriage to the successor to the Jerusalem throne Jolanta de Brienne that induced the emperor to set out on the crusade to the Orient. What was particularly important for the success of the emperor’s plans was the support of the Palestine and Syrian magnates and the imposition of the control on the Kingdom of Cyprus.Hohenstauf’s Sicilian state also constituted an excellent starting point for the eastern policy of Friedrich II who showed an interest in making contact with the Muslim rulers of Egypt and Syria. The greatest success of the imperial expedition was the recovery of Jerusalem and the signing of the peace treaty with the sultan of Egypt al-Malik al-Kamil. On 18 March 1229 the emperor was crowned king of Jerusalem in this holy Christian city. Yet, Hohenstauf’s absolutist plans found no understanding among the Cyprian and Palestine magnates. The conflict which broke out between the supporters of Friedrich II and the Ibelin party that was opposed to him, had smouldered in the Kingdom of Jerusalem and on Cyprus for the next dozen or so years (1228–1243). Cyprus which remained in the hands of the French Lusignan dynasty had played an important role in the eastern policy of Friedrich II. The chronicle of Philip of Novara, an eye-witness and participant of those events, is the best testimony to the fierceness  of the fighting which had taken place on Cyprus. The content of the chronicle bears evidence to the emperor’s special interest in Cyprus which found its expression in the emperor’s repeated attempts to impose his rule on the island.The interference of Friedrich II into the internal affairs of the Latin states in the Middle East and the protracted fighting which had taken place on their territory, had led to huge losses, economic decline and the final disintegration of the Kingdom of Jerusalem. This exerted a direct impact on the later loss of Jerusalem and the ultimate end of the Christian presence in the Holy Land.
Źródło:
Prace Historyczne; 2006, 133
0083-4351
Pojawia się w:
Prace Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O przyszłości edukacji kulturoznawczej w kontekście zarządzania kulturą. Czy potrzebujemy menadżerów kultury po kulturoznawstwie?
The Future of Cultural Studies at Universities in the Context of Culture Management. Do We Need Culture Managers with Degrees in Cultural Studies?
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/439545.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Finansów i Biznesu Vistula
Tematy:
sektor kultury
zarządzanie kulturą
kulturoznawstwo
przemysły kreatywne
cultural sector
cultural management
cultural studies
creative industries
Opis:
Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie o miejsce kulturoznawstwa w kontekście kształcenia przyszłych menadżerów kultury. Pytanie to zostało postawione przez pryzmat „organizacyjnej strony” kulturoznawstwa, tj. „zarządzania kulturą” i innych „rynkowych” specjalizacji towarzyszących tej dziedzinie. W pierwszej części artykułu przedstawiono definicję zarządzania kulturą jako specjalizacji w ramach studiów kulturoznawczych. Dokonano przeglądu poglądów prezentowanych w literaturze przedmiotu i empirycznych własnych obserwacji. Również w tym miejscu zostały opisane tendencje rynkowe związane z rozwojem sektora kultury. W kolejnej części artykułu odniesiono się do krytyki kulturoznawstwa jako kolejnej nauki w ramach humanistyki, która z uwagi na swoją interdyscyplinarność, pojmowaną niejednokrotnie jako jej odwrotność i izolację w wąskich specjalizacjach lub też tak sformułowanych, że są niedefiniowalne, staje się przedmiotem krytyki jako dyscyplina mało konkretna.
The aim of the paper is to analyse the position of cultural studies as a field of study. The analysis will be conducted from the organisational perspective of cultural studies, i.e. culture management and educating culture managers. The first part of the article provides the definition of culture management as a specialization within cultural studies and the review of subject literature. They are followed by the author’s empirical observations and the description of market tendencies in the area of development of the culture sector. The second part of the paper addresses critical opinions referring to treating cultural studies as yet another field of study. Due to its interdisciplinary nature, defined either as its opposite, i.e. its isolation in narrow specialisations, or formulated in the terms that render its definition impossible, cultural studies have been criticised as a vague discipline. The last part of the paper offers reflection, which underlines the fact that cultural studies, especially in their applied dimension – in the context of culture management – are a useful field of study, which should not be pushed beyond the margins of science.
Źródło:
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula; 2018, 2(56); 176-185
2084-4689
Pojawia się w:
Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Inde Insulam Cyprum Inter Graecos Et Sarraticos (Sarracenos)…”
„Inde insulam Cyprum inter graecos et sarraticos (sarracenos) (…)”
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1597229.pdf
Data publikacji:
2021-07-01
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
Willibald
Hygeburga z Heidenheimu
Cypr
podróże
Bizancjum
Arabowie
pielgrzymki
Hygeburg of Heidenheim
Cyprus
travel
Byzantium
Arabs
pilgrimage
Opis:
This article takes a close look at excerpts from an account of a journey to the Holy Land made in 720s by the English monk Willibald (700–787/789), later bishop of the Bavarian city of Eichstätt, an associate of the Archbishop of Germania, St. Boniface and a saint of the Catholic Church. Willibald dictated the account of his peregrination many years after his pilgrimage to a related nun, Hygeburge of Heidenheim, who then wrote down his biography and descriptions of his travels in a work entitled Hodoeporicon Sancti Willibaldi. Fragments of the above‑mentioned travel account concerning the specific political, social, and cultural situation in Cyprus that took place between the 7th and 9th centuries are the subject of the detailed analysis contained in this paper. Willibald arrived on the island during this period: specifically in the year 724. Cyprus at that time acted as an Arab‑Byzantine quasi‑condominium, being the object of efforts of these two powers, on the one hand officially trying to preserve its neutral character, while on the other working to diminish the influence of their competitor there. This peculiar situation had its effect on the relationship between Muslims (Arabs) and Christians (Cypriots and Byzantines) living on the island.
Tekst niniejszego artykułu przybliża fragmenty relacji z podróży do Ziemi Świętej odbytej w latach 20. VII w. przez angielskiego mnicha Willibalda (700–787/789), późniejszego biskupa bawarskiego miasta Eichstätt, współpracownika arcybiskupa Germanii św. Bonifacego oraz świętego Kościoła katolickiego. Opis swojej peregrynacji Willibald podyktował wiele lat po odbytej pielgrzymce spokrewnionej z nim zakonnicy Hygeburdze z Heidenheimu, która następnie spisała jego żywot oraz opisy odbytych przez niego podróży w dziele zatytułowanym Hodoeporicon Sancti Willibaldi. Przedmiotem szczegółowej analizy stały się fragmenty wspomnianej relacji z podróży dotyczące specyficznej politycznej, społecznej i kulturowej sytuacji na Cyprze na przestrzeni VII–IX wieku. W tym okresie, a dokładnie w roku 724, na wyspę dotarł wspomniany Willibald. Ówczesny Cypr pełnił funkcję quasi‑kondominium arabsko‑bizantyńskiego, będąc przedmiotem zabiegów tych dwóch potęg, które z jednej strony oficjalnie starały się zachować jego neutralny charakter, z drugiej zaś próbowały pomniejszyć na nim wpływy swojego konkurenta. Ta swoista sytuacja miała swój wpływ na relację pomiędzy muzułmanami (Arabami) a chrześcijanami (Cypryjczykami i Bizantyńczykami) na wyspie.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2021, 33, 2; 153-174
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Od Redakcji
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/37208492.pdf
Data publikacji:
2021-12-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Opis:
Okładkowy tytuł nowego numeru Podróż orientalna przyciągnął bardzo duże zainteresowanie badaczy różnych dyscyplin. Od tego motywu nie stronili autorzy badający zarówno czasy odległe, jak i najnowsze. W dziale tematycznym znalazły się trzy teksty związane ze średniowiecznym Lewantem. Wojciech Mruk, mediewista z Uniwersytetu Jagiellońskiego, analizuje relację Lionardo Frescobaldiego, Simone Sigoliego i Giorgio Gucciego, który wspólnie odbyli peregrynację do Ziemi Świętej w latach 1384–1385. Kolejny artykuł – Christophera Schabela (Cyprus University in Nicosia) – opisuje najbardziej znaną średniowieczną wioskę cypryjską Psimolofu i jej związki z patriarchami Jerozolimy. Nicholas Coureas z Cyprus Research Center w swoim artykule daje szeroką perspektywę obecności Kościoła greckiego w trakcie panowania Lusignanów i Wenecjan na Cyprze (1191–1571). Kolejny tekst przenosi nas do XX w. i jeszcze dalej na Wschód – Magdalena Filipczuk (Akademia Ignatianum w Krakowie) w swoim artykule rekonstruuje wybrane wątki refleksji Lin Yutanga, chińskiego myśliciela, tłumacza i redaktora, na kanwie jego pracy na rzecz objaśniania i popularyzowania chińskiej kultury i filozofii na Zachodzie. Kolejna praca zatrzymuje nas na Dalekim Wschodzie, ale cofa w czasie – Małgorzata Sobczyk (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu) podejmuje się przedstawienia wizerunku Japonki w świetle szesnastowiecznych relacji europejskich. Następne trzy opracowania zapraszają nas do zapoznania się z Polakami i ich obecnością na Wschodzie. Ewa Siemieniec-Gołaś (Uniwersytet Jagielloński) podjęła się próby omówienia postaci Władysława Jabłonowskiego, nie tylko lekarza w osmańskiej służbie, ale również znawcy i badacza Wschodu. Beata Gontarz (Uniwersytet Śląski w Katowicach) omówiła kulturowe doświadczenia Jana Józefa Szczepańskiego na podstawie jego książki Do raju i z powrotem. Ostatnim tekstem w dziale tematycznym numeru jest praca turkolożki Sylwii Filipowskiej (Uniwersytet Jagielloński), która omawia okoliczności podróży Tadeusza Kowalskiego do Turcji w 1927 r.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2021, 35, 4; 5-8
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kastylijczyk Pero Tafur i jego egipska misja dyplomatyczna z 1437 r. w służbie cypryjskich Lusignanów
Castilian Pero Tafur and His 1437 Egyptian Diplomatic Mission in the Service of the Cypriot Lusignans
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/37499838.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
Pero Tafur
Kastylia
Cypr
Egipt
Mamelucy
Castile
Cyprus
Egypt
Mamluks
Opis:
Pomiędzy pozostającym pod panowaniem francuskiej dynastii Lusignanów Cyprem a sułtanatem Mameluków dochodziło do stosunkowo częstej wymiany posłów na przestrzeni XV stulecia. W 1426 r. Mamelucy, sprowokowani wspieranymi przez Lusignanów i działającymi z cypryjskich portów piratami atakującymi żeglugę muzułmańską i wybrzeże syryjsko-palestyńskie, dokonali inwazji na wyspę. W jej trakcie pokonali wojska Lusignanów w bitwie pod Chirokitią, króla Janusa pojmali w niewolę i uprowadzili do Kairu, a Królestwo Cypru znalazło się pod zwierzchnictwem Mameluków. Władcy Cypru, zarówno Janus, jak i jego następcy Szarlota i Jakub II, podejmowali próby zrzucenia tego zwierzchnictwa, na przykład wysyłając poselstwa z prośbami o pomoc finansową i militarną m.in. do Polski (1432). Opisy misji dyplomatycznych kierowanych przez królów Cypru do Egiptu pochodzą z kilku źródeł, w tym z relacji kastylijskiego szlachcica Pero Tafura, który w latach 1436–1439 odbył podróż aż po trzech kontynentach. Został on w 1437 r. wysłany przez króla Cypru Jana II do Kairu przed oblicze sułtana w celu ustalenia formy płacenia corocznego trybutu. Relacja Tafura jest również interesująca z uwagi na opisy ceremoniałów obecnych wówczas na dworze sułtana oraz specjalnych procedur, którym musieli się poddawać dyplomaci zamierzający uzyskać audiencję u władcy Mameluków.
Between Cyprus, which remained under the rule of the French Lusignan dynasty, and the Mamluk Sultanate, there were relatively frequent exchanges of deputies throughout the 15th century. In 1426, the Mamluks, provoked by actions of pirates supported by the rulers of Cyprus against Muslim shipping and the Syrian-Palestinian coast, invaded the island. In the course of it, they defeated the Lusignan army at the Battle of Khirokitia, and captured King Janus as a captive and abducted him to Cairo. As a result, the Kingdom of Cyprus came under Mamluk sovereignty. The rulers of Cyprus, Janus and his successors Charlotte and James II, made attempts to shed this sovereignty, for example, by sending envoys to Poland (1432), among others. Descriptions of the diplomatic missions maintained by the kings of Cyprus to Egypt come from several sources, including the account of the Castilian nobleman Pero Tafur, who visited three continents between 1436 and 1439. He was sent by King John II to Cairo in 1437 before the Sultan to end the onerous need for Cypriots to pay an annual tribute. Tafur’s account is also interesting for its descriptions of the ceremonies then present at the Sultan’s court and the special procedures that diplomats intending to obtain an audience with the Mamluk ruler had to undergo.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2023, 40, 1; 193-206
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cypryjska Ziemia Obiecana. Plany stworzenia żydowskiego państwa na Cyprze (XVI wiek)
The Cypriot Promised Land. Plans of Creating a Jewish State in Cyprus (16th Century)
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/26850489.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Akademia Zamojska
Tematy:
Cyprus
Jews
Joseph Nasi
Ottoman Empire
Venice
Cypr
Żydzi
Józef Nasi
Imperium Osmańskie
Wenecja
Opis:
Żydzi na Cyprze pojawili się już w okresie ptolemejskim (IV w. p.n.e.). W okresie późniejszym Rzym wspierał migracje Żydów na wyspę, którzy szczególnie w czasach cesarza Augusta stali się widoczną mniejszością na Cyprze. Żydzi do tego stopnia upodobali sobie kosmopolityczny charakter wyspy, że powstały daleko idące plany stworzenia państwa żydowskiego na Cyprze. Plany te zbiegły się z prześladowaniami wyznawców judaizmu, które przetoczyły się przez Europę Zachodnią od końca XV wieku (a zwłaszcza w Hiszpanii, Portugalii oraz w Italii). Twórcą pomysłu stworzenia na Cyprze enklawy dla społeczności żydowskiej był pochodzący z Portugalii bankier Józef Nasi lub Miques (1524–1579), powszechnie znany również jako Wielki Żyd. W celu zrealizowania swoich planów przekonał on sułtana osmańskiego Selima II do zajęcia Cypru, który od 1489 roku pozostawał w rękach Wenecjan. Równocześnie Żydzi aktywnie wspierali Imperium Osmańskie w kampanii przeciwko Wenecjanom. Osmanowie opanowali Cypr w 1571 roku i pomimo że nie powrócili do planów stworzenia na wyspie państwa żydowskiego, to byli witani przez miejscowych Żydów jako wyzwoliciele spod władzy Wenecjan. Dzieje stworzenia państwa żydowskiego na Cyprze uchodzą za niezwykle interesujący i mało znany epizod z dziejów nie tylko samych Żydów, lecz także rywalizacji pomiędzy Imperium Osmańskim a Republiką Wenecji w drugiej połowie XVI wieku.
Jews appeared in Cyprus as early as in the Ptolemaic period (4th century BC). Later, with Rome’s support of the Jewish migration to the island, they became a substantial minority in Cyprus, especially during the reign of Caesar Augustus. Jews took such a liking to the cosmopolitan nature of the island that in the 16th century they started formulating far-reaching plans to make the island a Jewish state. These plans coincided with the persecution of Jews that swept through Western Europe from the late 15th century onward (especially in Spain, Portugal, and Italy). The author of the plans to create an enclave for the Jewish community in Cyprus was a Portuguese banker Joseph Miques or Nasi (1524–1579), commonly known as the Great Jew. In order to carry out his plans, he convinced the Ottoman Sultan Selim II to seize Cyprus, which had belonged to the Republic of Venice since 1489. At that time Jews actively supported the Turks in their campaign against the Venetians. The Ottomans captured Famagusta in 1571 and were welcomed by Jews as liberators from the Venetians, even though at that time nothing remained of the plans to create a Jewish state on the island. The story of these plans is not only a fascinating, albeit little-known, episode in Jewish history but also an interesting example of the rivalry between the Turks and the Republic of Venice in the early modern period.
Źródło:
Studia Żydowskie. Almanach; 2022, 12; 11-26
2083-5574
Pojawia się w:
Studia Żydowskie. Almanach
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
An outline of Latin culture in Cyprus in the period of Franko-Venetian dominance on the island (1191-1571)
Zarys kultury łacińskiej na Cyprze w okresie frankijsko-weneckiej dominacji na wyspie (1191-1571)
Autorzy:
Burkiewicz, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1597014.pdf
Data publikacji:
2017-06-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
dynastia Lusignan
łaciński Cypr
Lewant
krucjaty
Frankowie
Lusignan dynasty
Latin Cyprus
Levant
crusades
Franks
Opis:
After the division of the Roman Empire into eastern and a western halves, Cyprus came under the rule of the Eastern Roman Empire. From the 7th century Arabs, in their strategy of encircling the Byzan- tine Empire, started invading Cyprus, until Emperor Nikephoros II Phokas reconquered Cyprus for the Byzantium (964-965). In 1191 it was conquered by Richard the Lionheart, who then sold Cyprus to the Knights Templar, who after a short time sold it to Guy de Lusignan, the ruler of the Kingdom of Jerusalem. In 1192 Lusignan established the Kingdom of Cyprus and his family reigned there till 1489 and later the island was in the Venetian hands (to 1571). Latin was to be an offi- cial language, but it was soon replaced by French, while Greek became its second language. The Latin Church established itself in the island and installed Latin Archbishops who had supremacy over the Greek orthodox bishops and built numerous monasteries and churches. De- spite several centuries of domination of Latin culture and hierarchy it was able to convert to Catholicism only a few Cypriots.
Cypr, stanowiący część Cesarstwa Bizantyńskiego, został podbity w maju 1191 r. przez udającego się z krucjatą do Ziemi Świętej króla Anglii Ryszarda Lwie Serce. Dzięki temu krzyżowcy uzyskali kontro- lę nad istotnym strategicznie punktem w lewantyńskiej części Morza Śródziemnego. Krzyżowcy, którzy dotarli na wyspę razem z władcą Anglii, przynieśli tradycje i zwyczaje łacińskie, które stanęły w obliczu ugruntowanej w poprzednich stuleciach, poprzez język grecki oraz wyznanie prawosławne, kultury greckiej. Latynizacja Cypru i jego społeczeństwa miała być elementem wspierającym legitymizację pa- nowania Łacinników, którzy zastąpili bizantyńską administrację funk- cjonującą na wyspie od kilku wieków.
Źródło:
Perspektywy Kultury; 2017, 17, 2; 137-160
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:
Perspektywy Kultury
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-10 z 22

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies