Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Bralewski, Sławomir." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 30
Tytuł:
Praktykowanie postu w świetle historiografii kościelnej IV-V wieku
The practice of fasting in the light of the ecclesiastical historiography of the IV-V centuries
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/613123.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Post
Wielki Post
historiografia kościelna
kanony kościelne
monastycyzm
historia Kościoła IV-V wiek
fasting
Lent
ecclesiastical historiography
canons of the Church
monasticism
history of the Church of the IV-V centuries
Opis:
The ecclesiastical histories of the fourth and the fifth centuries confirm the fasting as a practice popularly observed by the Christians of that time. From the account of the historians one can conclude that fasting combined with prayer was a distinctive feature of Christian piety. From the fourth century the principal practice of abstention from food included the concept of a forty-day fasting period before Easter, i.e. Lent, and additionally the fast practiced two days every week throughout the year, namely each Wednesday and Friday, while the scheme is considered to have its roots in the regulations promoted by the Church authorities of the period. Nonetheless, by the middle of the fifth century the individual churches of the West and the East had not arrived at an unanimous agreement on the length of Lent neither on its form. Moreover, the practice of fasting was also introduced as obligatory for the catechumens before baptism and for the local church communities they represented. Additionally, fasting was a must for those repenting their sins. First and foremost, however, a very strict practice of food abstention was observed by the monks of the period.
Źródło:
Vox Patrum; 2013, 59; 359-378
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy według Sokratesa z Konstantynopola i Hermiasza Sozomena kobieta heretyk mogła być piękna?
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/688993.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
-
Źródło:
Przegląd Nauk Historycznych; 2017, 16, 2
1644-857X
2450-7660
Pojawia się w:
Przegląd Nauk Historycznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Konwersja Konstantyna Wielkiego na chrześcijaństwo w świetle jego własnego świadectwa – kilka uwag
The conversion of Constantine the Great to Christianity in the light of his own testimony – some comments
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/689532.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Konstantyn Wielki
konwersja Konstantyna
wizja Konstantyna
Constantine the Grate
conversion of Constantine
Constantine’s vision
Opis:
Among the views of researchers who pronounced their opinion on the issue of Constantine’s conversion to Christianity, we have a variety of positions, which range from its total negation and attribution to the emperor mere calculation, sheer hypocrisy and instrumental treatment of religion, through discerning in his attitude a form of religious syncretism, to full recognition of the reality of his conversion. It seems that nowadays the vast majority of historians do not doubt the sincerity of Constantine’s renouncement of paganism, while differences in their opinions primarily concern the moment, when it took place. Many scholars also underscore the importance of the vision Constantine had, which, according to Lactantius and Eusebius of Caesarea, played a crucial role in the conversion of the ruler. The vision itself, however, is still controversial as a historical fact. Some see it as a supernatural phenomenon, while others either explain it as a natural one or completely depreciate its importance. Needless to say that neither party has been able to prove their case so far. On the other hand, it is irrefutable that Constantine himself, in his surviving letters and speeches, tended to put down his victories to the divine assistance of Christ, which, of course, one can interpret as an essential manifestation of his conversion to Christianity. Some scholars maintain that Constantine adopted Christianity after the year 324. It is, however, hard to prove, because over this period he addressed the god he believed in as summus deus, i.e. in the same fashion as in the first half of his reign. For instance, it was exactly the term he used in his correspondence and speeches from the break-through year 313, in which he addressed the Christian God.
Konstantyn w swoim głębokim przekonaniu został wybrany przez Boga Najwyższego, który za jego pośrednictwem dokonał przełomu w walce ze złem. To ów Bóg stał się jego boskim patronem, o czym cesarz pisał w swych listach już od roku 313. Zachowane cesarskie pisma, w których jest mowa o Bogu, na ogół kierowane były do chrześcijańskich biskupów i to ich Konstantyn powierzał opiece swego boskiego patrona, który w jego mocnym przeświadczeniu był Bogiem chrześcijan. Władca przypisywał Mu odnoszone przez siebie zwycięstwa militarne i spodziewał się, że oddając Mu cześć, zapewni cesarstwu pomyślność. W zamian, w ramach wdzięczności roztaczał opiekę nad Kościołem, wznosząc świątynie i zabiegając o jedność Jego wyznawców w kulcie. Konstantyn, wypowiadając się o Bogu chrześcijan, używał, co zrozumiałe, znanych sobie epitetów właściwych kultom pogańskim, ale należących też do ogólnego skarbca terminologii religijnej. Odwołując się do pojęć i symboli właściwych światu pogańskiemu, ale przez chrześcijan interpretowanych jako chrześcijańskie, Konstantyn dokonywał rewolucji religijnej w sposób kontrolowany i łagodny, nie dopuszczając do zaognienia nastrojów społecznych. Niektórzy badacze sądzą, że Konstantyn stał się chrześcijaninem dopiero po roku 324, jednak w tym okresie wyznawanego przez siebie Boga obdarzał tymi samymi bądź bardzo podobnymi tytułami, co w pierwszej połowie swego panowania. Ponieważ jego zachowana korespondencja i mowy adresowane były często do duchownych chrześcijańskich, to i zawarte w nich odniesienia do Boga dotyczyły Boga chrześcijańskiego i to już od roku 313.
Źródło:
Przegląd Nauk Historycznych; 2016, 15, 2
1644-857X
2450-7660
Pojawia się w:
Przegląd Nauk Historycznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Was Constantine the Great Aware of the Constantinian Shift?
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/682230.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
emperor Constantine the Great
Constantinian shift
Late Roman Empire
Opis:
In this article, I try to answer the following question: was Constantine himself aware of the revolution that he was carrying out? Did he realise that his actions were going to change the course of the history of the Empire? An analysis of sources seems to indicate that emperor Constantine the Great saw in his reign a fundamental change not only in the history of the Imperium Romanum, but also of the entire world. He believed that this change had an eschatological dimension. Constantine’s reign, at least in its propagandist framing, was to be the turning point in the fight against evil. It appears that the ruler was fully aware that by putting an end to the persecutions of Christians he was restoring universal peace. Thus, the shift with which he is associated amounted, on the one hand, to restoring the pax Christiana and the beginning of the Kingdom of God on earth, and on the other to eliminating evil from the world. Therefore, Constantine, in believing that he had become God’s tool for fighting evil, must have also been convinced that he played an incredibly important role in God’s plan of salvation; especially since the Kingdom of God, apparently realised on earth through Constantine’s military victories, was to only finally prevail when evil and death had been defeated forever.
Źródło:
Studia Ceranea; 2019, 9; 157-169
2084-140X
2449-8378
Pojawia się w:
Studia Ceranea
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Pious Life of Empress Helena, Constantine the Great’s Mother, in the Light of Socrates of Constantinople and Sozomen
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/682409.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Helena
Constantine the Great
Socrates
Sozomen
Holy Cross
Opis:
In his Ecclesiastical history, Socrates depicts Helena as a pious, strong and independent woman, the mother of the emperor, realizing her own ideas and acting as a tool in the hands of God – the ultimate inspiration of her actions. The emperor, her son, only supported her in her undertakings. According to Socrates, Helena travelled to Jerusalem to answer God’s call; there, she organized the search for the Sepulchre and the Holy Cross and found them. She was supported by Macarius, the bishop of Jerusalem, who, after God’s intervention, distinguished the True Cross from the crosses of the two villains. The empress divided the relics and sent some of them to her son to Constantinople; moreover, in the Holy Land, she built three basilicas connected with the life of Christ. Finally, Socrates mentions her piety and discusses the place of her burial. Conversely, in Sozomen’s account of the recovery of Christ’s Sepulchre and the relics, the main role is played by emperor Constantine, who wished to repay God for his blessings; he ordered the search and the construction of the basilica on Mount Golgotha. His mother only supported him in his plans, led by her devoutness, to which Sozomen pays more attention than his predecessor – he emphasizes Helena’s sensitivity to human poverty and suffering. The emperor was also involved in her generous deeds and gave her access to the imperial treasury. Thus, as indicated by Sozomen, Helena’s piety brought prosperity both to her family and to the whole Roman Empire.
Źródło:
Studia Ceranea; 2017, 7; 27-39
2084-140X
2449-8378
Pojawia się w:
Studia Ceranea
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Labarum – from Crux Dissimulata and Chi-Rho to the Open Image Cross
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032062.pdf
Data publikacji:
2020-12-23
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
labarum
Christ’s cross
Constantine’s vision
church historiography
Opis:
Based on the testimony of emperor Constantine the Great himself, Eusebius of Caesarea presented a labarum in the form of crux dissimulata crowned with the Chi-Rho. The continuers of his Church History in the next century, Rufinus of Aquileia, Philostorgius, Socrates of Constantinople, and Sozomen, only kept the cross-shape of the banner, excluding the christogram. This might have happened because in two main sources informing about the vision of Constantine – the accounts of Eusebius of Caesarea and Lactantius – it was not only the monogram of Christ that played a significant role. The motif of the cross also appears in them, in the account of Eusebius directly, and Lactantius indirectly. Furthermore, Christians interpreted the cross explicitly as a sign of victory. Eusebius wrote about the cross as a symbol of immortality, a triumphant sign of Christ overcoming death. In the account of the bishop of Caesarea, on the other hand, Constantine’s supposed vision included a triumphal sign in the form of a luminous cross, or the symbol of the trophy of salvation. Numismatic evidence also cannot be ignored. Already during the reign of Constantine the Great, the Chi-Rho appeared on the coins both on the shields and on the labarum. However, starting from the reign of Constantius II, coins that were minted included the cross instead of the Chi-Rho on the labarum. It also began to be placed on the shields, in their central part, where the monogram of Christ used to be. Over time, the cross replaced the entire labarum. The iconography present on the coins may prove that the phenomenon of identifying the labarum or Chi-Rho with the cross was not limited to church historiography and was more widespread, although it should be remembered that coins continued to also be decorated with the letters Chi-Rho. Therefore, the representation of the cross did not replace this symbol. However, it cannot be ruled out that the increasingly common image of the cross on coins also contributed to the aforementioned perception of the labarum by church historians.
Źródło:
Studia Ceranea; 2020, 10; 243-258
2084-140X
2449-8378
Pojawia się w:
Studia Ceranea
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Catalogue of Virtues in the "Ecclesiastical History" of Sozomen of Bethelia
Katalog cnót w "Historii kościelnej" Sozomena z Bethelii
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158120.pdf
Data publikacji:
2022-12-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Sozomen
Historia kościelna
cnoty kardynalne
Ecclesiastical History
cardinal virtues
Opis:
On the one hand, in his Ecclesiastical History, Sozomen presented the qualities of the ruler he held in high esteem – Theodosius II; on the other, he listed characteristics of the ascetics he admired, the new sages, living – in his view – according to the principles of the best philosophy. Interestingly, in this presentation, he applied an almost identical set of virtues that he attributed to both rulers and monks. In both cases he equated piety with wisdom and made them the most important, leading virtues. They were the ones that conditioned the subsequent qualities. Thus, in Sozomen’s account, one can trace the theory of the unity of virtues characteristic of Socrates of Athens. It claimed that one cannot possess a particle of virtue without possessing the whole, nor can one possess one specific virtue without possessing all of them. It seems that the order of virtues used by Sozomen in the catalogue of virtues ascribed to Theodosius II is not accidental, and reflects their hierarchy: εὐσέβεια-σοφία φιλανθρωπία, ἀνδρεία, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, φιλοτιμία, and μεγαλοψυχία. This hierarchy stems from the Christian values adopted by Sozomen.
W swojej Historii kościelnej Sozomen przedstawił przymioty, z jednej strony władcy, którego obdarzał wielką estymą, a więc Teodozjusza II, a z drugiej podziwianych przez siebie ascetów, nowych mędrców, żyjących w jego przekonaniu według zasad najlepszej filozofii. Interesujące, że użył do tego niemal identyczny zestaw cnót, który przypisywał i władcy i mnichom. W obydwu przypadkach pobożność utożsamiał z mądrością i czynił z nich najważniejsze, wiodące cnoty. To one warunkowały kolejne przymioty. Można zatem w przekazie Sozomena doszukiwać się teorii jedności cnót charakterystycznej już dla Sokratesa z Aten, wedle którego nie można posiadać cząstki jakiejś cnoty, nie posiadając jej całości, ani posiadać jednej konkretnej cnoty, nie posiadając wszystkich. Wydaje się, że zastosowana przez Sozomena kolejność cnót w katalogu zalet przypisanych Teodozjuszowi II nie jest przypadkowa, a oddaje ich hierarchię: εὐσέβεια-σοφία φιλανθρωπία, ἀνδρεία, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, φιλοτιμία, μεγαλοψυχία. Hierarchia ta wynika z chrześcijańskich wartości przyjętych przez Sozomena
Źródło:
Vox Patrum; 2022, 84; 31-50
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wątki polityczne w oskarżeniach kierowanych przeciwko biskupom w późnym cesarstwie rzymskim
Political motivation in charges against bishops in the Late Roman Empire
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18029945.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
The Church, which since the time of Constantine the Great had participated in the political life of the Empire, clashed continually with institutions of the state. That is why a political accusations also appeared frequently in the charges put against clergymen. It is worth noticing that such charges were levelled not only by emperors and their officials but also bishops themselves. The emperors utilised the indictments as a means of eliminating from the life of the Church and state personages that stirred up trouble. It also happened, however, that it was the political misconduct which was the main reason for imperial hostility towards certain bishops, like John Chrysostom. However, in this case the charges brought against him, with one exception only, referred to entirely different matters and were formulated - as we can infer - so as not to harm the reputation of the imperial court. In order to receive imperial support, clergymen were eager to make use of political charges to avoid any official references to the doctrine of the Church and differences that split the Christians. The most frequent charges include questioning of imperial orders which concerned ecclesiastical issues, which frequently led to an organised or spontaneous rebellion. Other accusations concern high treason and embezzlement of the funds received from the emperor to conduct charity actions. The third most frequent charges accuse the clergymen of support given to the emperor’s political enemies.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2000, 67; 7-22
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kanony kościelne w sporze między Wschodem a Zachodem na tle schizmy antiocheńskiej w IV wieku
Le conflit de droit canonique entre l’Occident et l’Orient sur le schisme ecclésiastique à Antioche au IVème siècle
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18041707.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
Les évêques de l’Occident et ceux de l’Orient se sont divisés essentiellement sur le schisme survenu dans l’Eglise d’Antioche au IV éme siècle. Or ils se sont prononcés en faveur des lideurs des camps opposés qui aspiraient au trône de l’évêque à Antioche. Us basaient leur opinion en recourant à la loi ecclésiastique. L’Occident désapprouvait Mélèce d’avoir transgressé les canons défendant à l’évèque d’échanger une Église contre une autre. En effet, ledit Mélèce avait déjà été l’évèque de la ville de Bérée syrienne. Par contre, l’Orient démontrait à Paulin d’Antioche, soutenu, lui, des évêques occidentaux que son élection et son sacre s’étaient accomplis à rencontre des règles ecclesiastiques exigeant la participation et te consentement des évêques des éparchies voisines. De pareilles remontrances étaient avancées sous l’adresse d’Evagre, son successeur. Il est donc difficile de ne pas croire que les deux parties traitaient la loi d’une façon sélective, en respectant certains canons, tout en rejettant ceux qui leur étaient incommodes. Serait-ce à dire qu’elles se servaient de cette loi d’une manière instrumentale? L’examen des sources nous autorise à refuser ce type des suggestions. Au cas du droit défendant à l’évêque de changer de siège, les évêques occidentaux soutenaient le respect de la lettre, tandis que ceux de l’Orient cherchaient à en sauvegarder l’esprit. Cette loi avait été stipulée pour venir à rencontre des ambitions excessives du clergé se transférant arbitrairement d’une Église à l’autre. C'est pourquoi, pour les autorités épiscopales de l’Orient il importait la cause réelle du transfert, ce qui se rapportait à l’examen de chacun des cas particuliers. Par contre, à l’Occident, on traitait la défense de la substitution d’un évêché par un autre, comme principe sans exclusion aucune, dans l’esprit de l’ancienne devise romaine: dura lex sed lex. Il faut néanmoins constater que l’évêque de la ville de Rome, dans les deux cas bien précis, privilégiait les autres principes à la loi ecclésiastique. Pour le premier de ces cas, il s’agirait de choisir un évêque orthodoxe sur un territoire - à ce qu’il croyait - dominé par des héterodoxes, et par là, de la défense de l’orthodoxie. Dans l’autre cas, il serait question d’une appréhension de voir s’affaiblir la position de l’évêque de la ville de Rome dans l’Église catholique.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2005, 80; 27-43
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Le choix du lieu pour la délibération des conciles convoqués par les empereurs du bas-empire romain
Wybór miejsca obrad zgromadzeń biskupów przez cesarzy późnorzymskich
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18042130.pdf
Data publikacji:
1996
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
Imperatorzy rzymscy zwołując synody, czy sobory, kierowali do biskupów listy konwokacyjne, w których wskazywali kto m a w konkretnym zgromadzeniu uczestniczyć, jakie stawiają przed nim i zadania, oraz określali term in rozpoczęcia debat i miejsce, w którym miały się one odbywać. Władający późnym Cesarstwem Rzymskim, w ciągu niespełna trzech stuleci od Konstantyna Wielkiego począwszy, a n a Justynianie skończywszy, polecali biskupom gromadzić się na obrady w przeróżnych miejscowościach. Najchętniej zwoływali zgromadzenia biskupów do miast będących ich rezydencjami, a w szczególności do tych, w których akurat przebywali, bądź też znajdowali się w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Sytuacja taka miała miejsce w przypadku zgromadzeń w Arles w 314 i 353, w Nicei w 325, w Antiochii w 327, 337/338, 338/339, 341, 342, 344, 347 i 361, w Sirmium w 351, 357, 358 i 359, w Mediolanie w 355, w Konstantynopolu w 335, 360, 381, 382, 383, 404, 532, 536, 543, 547, 551 i 553, w Nikomedii w 366, w Dębie w 403, czy w Chalcedonie w 451. Z czasem kiedy na Wschodzie Konstantynopol stał się główną rezydencją cesarską, imperatorzy uczynili z niego stałe miejsce obrad dla zgromadzeń zwoływanych przez siebie, co najpełniej widoczne było za panowania Justyniana. Wielką wagę ponadto przykładali do położenia miast wyznaczonych na przyjęcie rzesz biskupów, starając się wybierać takie, do których wszyscy zaproszeni duchowni mogliby stosunkowo łatwo dotrzeć. Toteż przede wszystkim wybierali miasta leżące nad morzem. Generalnie brali również pod uwagę zasobność wybieranych przez siebie miejscowości, tak aby wszystkie najważniejsze potrzeby bytowe zgromadzonych mogły być przez nie zaspokojone, choć byli również władcy jak Konstancjusz II i Justynian I, którzy nie przejmowali się zanadto wygodą biskupów. Za pomocą wyboru określonego miejsca obrad, cesarze usiłowali wyeliminować, a przynajmniej zminimalizować wszelakie wpływy zewnętrzne na przebieg zgromadzeń. W dwóch znanych nam przypadkach ustalono miejsce debat na zasadzie kompromisu pomiędzy władcami wschodniej i zachodniej części cesarstwa. Tak wybrano Serdykę w 343 i Akwileję w 380. Szczególny był przypadek Nicei, bowiem wybierając ją na miejsce obrad cesarze Konslancjusz II i Marcjan spodziewali się osiągnąć dodatkowe korzyści związane przede wszystkim ze zbieżnością nazw zwołanych przez nich zgromadzeń z Soborem Nicejskim z roku 325. Wszak sobory, synody i podjęte na nich uchwały przybierały nazwy od miejscowości, w których się odbywały, Konstancjusz liczył tym samym na wprowadzenie zamieszania w szeregach obrońców nicejskiego credo z 325 r., a Marcjan chciał wykorzystać wielką popularność przyjętej na pierwszym soborze definicji dogmatycznej.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 1996, 56; 49-73
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Postawa cesarza Teodozjusza II wobec biskupów
L’attitude de l’empereur Théodose II face aux évêques
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16729107.pdf
Data publikacji:
1993
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
L’empereur Théodose II suscite des jugements contradictoires. Les uns le prennent pour un souverain faible, influencé par ses courtisans; pour les autres, malgré une certaine velléité, il reste capable de prendre une décision indépendante et énergique. Par contre sa piété exceptionnelle est reconnue de tous. Le but de cet article est de constater dans quelle mesure celle-ci a déterminé l’attitude de Théodose face aux évêques, ainsi que sa conduite à l’égard de l'Eglise. La politique de l’empereur envers l’Eglise semble ne dépendre que du hasard. Il a d’abord soutenu Nestorius, ensuite Cyrille qui au départ était dans la disgrâce, pour appuyer à la fin Eutychés et Dioscore. Durant son règne il approuvait donc les opinions tout à fait opposées. De même on observe une hésitation surprenante dans son comportement face aux évêques. Tout d’abord il les a laissés diriger l’Eglise à leur gré et puis tout au contraire il les met dans la dépendance totale. De là on pourrait conclure que l’empereur agit selon les volontés de son entourage. Cependant on ne peut pas oublier que sa théologie politique d’un côté et la dévotion ardente d’un autre ne lui permettaient ni la négligence de la paix ni le manque de souci de l’unité de l’Eglise. Il ne pouvait donc pas accepter les conflits qui la tourmentaient. Tout à fait consciente, la décision de laisser les évêques résoudre les problèmes par eux-mêmes témoigne de sa piété et de son estime pour les pasteurs de l’Eglise à la fois. Pourtant la façon de régler le litige concernant le problème de Theotokos de même que la conduite des évêques qui ne répondait pas à l'attente de l’empereur l'ont forcé à changer son comportement. Déçu par les évêques, Théodose s’ingère de plus en plus dans les affaires intérieures de l’Eglise. Et cela d’autant plus que l’Empire commençait à subir défaite militaire sur défaite, ce que l’empereur, conformément à ses idées, devait prendre pour la punition infligée par Dieu, vu la situation de l’Eglise.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 1993, 48; 39-60
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
‘Terrible diseases’ Spreading Among the Romans in Res Gestae by Ammianus Marcellinus
„Okropne choroby” panoszące się wśród Rzymian w ujęciu Ammiana Marcellina
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23050690.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Ammianus Marcellinus
diseases
plagues
Late Roman Empire
Ammianus Marcellinus
choroby
zarazy
Późne Cesarstwo Rzymskie
Opis:
Opisywanie chorób nie było celem Ammiana Marcellina. Wspominał o nich wtedy, kiedy wymagała tego narracja i przedstawiane przez niego wydarzenia. Nie traktował ich instrumentalnie. Nie zamierzał za ich pomocą przekonywać czytelników do lansowanych przez siebie tez. Odwoływał się za to chętnie do ówczesnej wiedzy medycznej czy to w celu przeprowadzenia ich naukowej klasyfikacji, czy opisu. Ammian Marcellin wyraźnie rozróżniał choroby, atakujące pojedyncze osoby oraz choroby występujące masowo. Przy czym, jeśli chodzi o pierwsze z nich, trzeba podkreślić, że pisał o nich zdawkowo. Więcej miejsca poświęcał zarazom. Podchodził do nich w sposób beznamiętny, odwołując się do ówczesnej wiedzy i nie mieszając do tego sił nadprzyrodzonych. Światopogląd Ammiana Marcellina ujawnił się natomiast w jego wywodach na temat kwestii związanych z leczeniem chorób nie tylko za pomocą stosownych lekarstw, ale też amuletów, zaklęć staruszki czy uzdrawiania z licznych chorób przez herosa. Niezwykle interesujące są zarazem jego dywagacje dotyczące czynników warunkujących zdrowie, świadczące o dużym stopniu świadomości w tej materii. Historyk dysponował wiedzą o zależności zdrowia od właściwej diety, umiarkowanego stylu życia, zabiegów hartujących ciało, czystego powietrza i wody czy zdrowego, łagodnego klimatu.
Describing diseases was not the aim of Ammianus Marcellinus. He mentioned them whenever the narrative and the events he described required it. He did not treat them instrumentally. Neither he intended to use them to convince his readers of the theses he promoted. At the same time, he eagerly referred to the medical knowledge of that time, be it in order to carry out their scientific classification or description. Ammianus Marcellinus clearly distinguished between diseases suffered by individuals and mass diseases. As for the first, it must be emphasized that he wrote about them casually. He devoted more space to the plague, which he approached in a dispassionate way, invoking the knowledge of his time, without involving supernatural powers. Still, Ammianus Marcellinus’s worldview manifested itself in his remarks on issues related to the healing of diseases, not only with appropriate medicines, but also with amulets, spells of an old woman, and the healing of many diseases by a divine hero. His reflections on the factors that influence health are also of particular interest and show that he was particularly aware of this issue. The historian knew about the dependence of health on a proper diet, a moderate lifestyle, body hardening treatments, clean air and water, and a healthy mild climate.
Źródło:
Przegląd Nauk Historycznych; 2023, 22, 1; 29-48
1644-857X
2450-7660
Pojawia się w:
Przegląd Nauk Historycznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Ex Marte se procreatum” – Did the Roman Emperor Galerius Make Mars his Personal Protective Deitie?
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31234043.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Galerius
Lactantius
Mars
Tetrarchy
Opis:
Lactantius referred in his work On the Deaths of the Persecutors (De mortibus persecutorum) to a great victory which Caesar Galerius won over the Persians. From then on, he demanded for himself the title of Augustus and, we are made to believe, insisted upon being called a son of Mars as second Romulus. Did he thus deviate from the truth? Or, on the contrary, did Galerius render Mars his divine patron and does Lactantius’ account remain in agreement with other sources and reflect the true course of events. The aim in this article is to resolve this issue. It thus seems that as a result of the triumph over the Persians, which he was believed to owe to Mars, Galerius gained a new position already under the first tetrarchy, which Lactantius testifies to in his work On the Deaths of the Persecutors. It is thus clear that Lactantius’s testimony according to which Galerius recognized Mars as his divine patron is credible and remains in agreement both with a number of other sources and with the true course of events.
Źródło:
Studia Ceranea; 2023, 13; 239-253
2084-140X
2449-8378
Pojawia się w:
Studia Ceranea
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Where do these terrible diseases and pestilences come from?”. Illness in the Roman World in Light of the Ecclesiastical History of Eusebius of Caesarea
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31234077.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Eusebius of Caesarea
Ecclesiatical History
illness
Roman Empire
Opis:
Eusebius of Caesarea did not put diseases at the center of his introduction to Church History. He used them instrumentally to promote his theses. Therefore, he neither referred to the medical knowledge of that time nor did he conduct their scientific classification or description. Nevertheless, Eusebius’ account contains observations about the sick and their afflictions. The Bishop of Caesarea clearly distinguished between diseases suffered by individuals and those that plagued the masses. In addition, they can be divided into diseases of the body, diseases of the mind, and diseases of the soul. Eusebius treated disease as a tool in God’s hands, with the help of which He intervened in history for the benefit of Christians. For Eusebius, the best physician of the body and soul was Jesus Christ, who, with his miraculous power, healed all diseases, expelled unclean spirits and demons, and even raised the dead.
Źródło:
Studia Ceranea; 2022, 12; 313-337
2084-140X
2449-8378
Pojawia się w:
Studia Ceranea
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jan Prostko-Prostyński, A History of the Herules, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Poznań 2020 [= Historia, 244], pp. 196.
Autorzy:
Bralewski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31234136.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Źródło:
Studia Ceranea; 2022, 12; 791-792
2084-140X
2449-8378
Pojawia się w:
Studia Ceranea
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 30

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies