Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "BRAMORSKI, JACEK" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 22
Tytuł:
„DAMMI DA BERE”. La spiritualità brigidina di fronte alle sfide attuali della vita consacrata
„GIVE ME A DRINK”. Brigidian spirituality in the face of the current challenges of consecrated life
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31339384.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
consecrated life
Saint Bridget of Sweden
Saint Elizabeth Hesselblad
Order of the Most Holy Savior
Opis:
Lo scopo di questo articolo è quello di presentare la spiritualità brigidina di fronte alle sfi de attuali della vita consacrata. Pertanto, un’analisi dei testi della fondatrice dell’Ordine del Santissimo Salvatore, patrona d’Europa, S. Brigida di Svezia, e la rinnovatrice dell’Ordine nel XX secolo, S. Elisabetta Hesselblad. Come punto di partenza per l’analisi è stato scelto un brano del Vangelo di san Giovanni, che racconta l’incontro tra Gesù e la Samaritana. In questo episodio evangelico troviamo uno stimolo a riscoprire il senso della vita consacrata. Un’attenta analisi dei testi di S. Brigida di Svezia e di S. Elisabetta Hesselblad mostra la loro pertinenza nel contesto dell’insegnamento contemporaneo della Chiesa sulla vita consacrata. Dopo tanti secoli, il cammino spirituale tracciato dalle fondatrici parla alla modernità. Sono vere maestre di vita cristiana e profetesse dei tempi nuovi. I loro pensieri, saldamente radicati nella Parola di Dio, ci permettono di trovare risposte ai dilemmi e alle sfide contemporanee della vita consacrata. La spiritualità delle Brigidine è sfaccettata e complessa, tutto da riscoprire nella sua attualità.
The aim of this article is to present the Brigidian spirituality in the face of the current challenges of consecrated life. Therefore, an analysis of the texts of the founder of the Order of the Most Holy Savior, the patron of Europe, St. Bridget of Sweden, and the renewal of the Order in the 20th century, St. Elizabeth Hesselblad. As a starting point for the analysis, a passage from the Gospel of Saint John was chosen, which tells of the encounter between Jesus and the Samaritan woman. In this Gospel episode we find an incentive to rediscover the meaning of consecrated life. A careful analysis of the texts of St. Bridget of Sweden and St. Elizabeth Hesselblad shows their relevance in the context of the Church’s contemporary teaching on consecrated life. After so many centuries, the spiritual path traced by the foundresses speaks to modernity. They are true teachers of Christian life and prophetesses of the new times. Their thoughts, firmly rooted in the Word of God, enable us to find answers to the dilemmas and contemporary challenges of consecrated life. Brigidian spirituality is multifaceted and complex, all to be rediscovered in its actuality.
Źródło:
Teologia i moralność; 2023, 18, 2 (34); 265-279
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Revitalizing the Sacral Complex of the Parish of the Sacred Heart of Jesus in Gdynia: A Comprehensive Restoration Project in Alignment with Monument Conservators Guidelines and Technical Prerequisites
Autorzy:
Niedostatkiewicz, Maciej
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24202363.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Centrum Rzeczoznawstwa Budowlanego Sp. z o.o.
Tematy:
renovation
modernization
sacral buildings
renowacja
modernizacja
budowle sakralne
Opis:
Religious complexes, due to their monumental character, belong to the group of facilities in which carrying out renovation works is difficult. Very often, construction works carried out as part of planned renovation work include not only modernization but also repair works, including those related to the reinforcement of structural elements. Renovation work in sacral buildings is particularly difficult when they are located in the area covered by conservation. The paper is a case study of the existing religious complex of the Parish of the Sacred Heart of Jesus located in Gdynia, consisting of a church building and a bell tower. The church building realized in the 1960s and the belfry located in its immediate vicinity built in the 1980s after many years of use showed not only signs of operational decapitalization which lowered their aesthetic value as a monument containing elements of modernist architecture, but also all were characterized by damage to construction and finishing elements, which posed a threat to the safety of the structure and use.
Źródło:
Modern Engineering; 2023, 2; 19--48
2450-5501
Pojawia się w:
Modern Engineering
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Antyczne źródła estetyki muzycznej
The Ancient Sources of Musical Aesthetics
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1532402.pdf
Data publikacji:
2021-03-06
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
musical aesthetics
musical ethos
paideia
beauty of music
estetyka muzyczna
etos muzyczny
piękno muzyki
Opis:
Począwszy od Pitagorasa, poprzez Platona i Arystotelesa, starożytna teoria estetyki muzycznej akcentowała szczególne znaczenie piękna muzyki w perspektywie etycznej, zarówno w wymiarze osobistym, jak i społecznym. Muzyka spełniała istotną funkcję w wychowaniu młodzieży według szlachetnego ideału kalokagatii. W ten sposób stanowiła ona niezbędny element antycznej paidei, formując moralny charakter człowieka oraz uzdalniając go do kontemplacji piękna. Antyczna wizja estetyki muzycznej stała się bliska chrześcijańskiemu ujęciu tego zagadnienia. Charakterystyczna dla filozofii starożytnej koncepcja etosu muzycznego wywarła wpływ nie tylko na kształtowanie się teorii muzyki w następnych wiekach, ale na rozwój całej kultury europejskiej. Myśl filozofów antycznych nie straciła swej aktualności. Wskazuje także nam, że nie można ograniczać dzieła wychowania jedynie do aspektu praktyczno-technicznego, gdyż pomijając wyższe zdolności duszy, nie osiągnie się właściwego celu edukacji, jakim jest moralna dobroć i prawość człowieka.
Starting with Pythagoras, through Plato and Aristotle, the ancient theory of the musical aesthetics stressed the particular meaning beauty of music in the ethical perspective both in the personal as well as in the social dimension. Music fulfilled the essential function in educating the youth according to the ideal of kalokagatia. This way it exemplified the indispensable element of ancient paideia, constituting the moral character of a human being and enabling him the contemplation of beauty. The ancient vision of the musical aesthetics  became close to the Christian presentation of this issue. The concept of musical ethos, characteristic of the ancient philosophy influenced shaping the theory of music influenced not only the theory of music in the centuries that followed but the development of the entire European culture as well. The ancient philosophers' thought did not lose its timeliness. It shows us that we cannot limit the work of upbringing to the practical and technical aspect only, since passing over the higher abilities of the soul, one will not achieve the proper aim of education, which is the moral goodness and integrity of a man.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2020, 46; 221-234
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Filozoficzno-teologiczne źródła muzykoterapii w starożytności i średniowieczu
Philosophical and theological sources of music therapy in antiquity and the Middle Ages
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2044475.pdf
Data publikacji:
2021-06-28
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
music therapy
philosophy of music
theology of music
king David
St. Hildegard of Bingen
muzykoterapia
filozofia muzyki
teologia muzyki
król Dawid
Hildegarda z Bingen
Opis:
Terapeutyczne znaczenie muzyki jest zagadnieniem wieloaspektowym. Aby zrozumieć jego podstawy istotna jest refleksja o charakterze filozoficznym i teologicznym. Już w starożytności istniało powszechne przekonanie o uzdrawiającym oddziaływaniu muzyki. Świadectwem tego jest spuścizna szkoły pitagorejskiej oraz wielkich myślicieli antycznych, zwłaszcza Platona i Arystotelesa. Ich badaniom zawdzięczamy pierwsze sklasyfikowanie oraz systematyczne wykorzystanie w praktyce określonych rodzajów muzyki, mogących oddziaływać na człowieka. Jednym z podstawowych założeń antycznego pojmowania muzyki było przekonanie, że może nas ona uspokajać, pocieszać, odrywać od codziennych trosk, a także pobudzać i wprowadzać w stan uniesienia, a nawet szału. W ten sposób greccy myśliciele nadali filozoficzne podstawy sięgającemu zamierzchłej starożytności przeświadczeniu o terapeutycznej mocy muzyki i jej związku z medycyną. Sformułowali oni katartyczną (gr. katharsis) koncepcję muzyki jako oczyszczającego lekarstwa dla ludzkiej duszy, nadając jej funkcję etyczną i wychowawczą. Wzmianki o uzdrawiającym charakterze muzyki można odnaleźć również w przekazach biblijnych. Najbardziej znacząca jest tu postać króla Dawida – władcy, wojownika, ale także niezwykle uzdolnionego poety, kompozytora i muzyka, który grą na cytrze uspokajał ataki szału Saula. Starożytna idea muzycznego katharsis, czyli oczyszczenia obejmującego różne aspekty ludzkiego życia, stała się źródłem średniowiecznych koncepcji teologicznych i medycznych, których najbardziej znaczącą reprezentantką jest św. Hildegarda z Bingen.
The therapeutic importance of music is a multi-faceted issue. To understand its basics, a philosophical and theological reflection is essential. Already in antiquity, there was a common belief that music had a healing effect. This is evidenced by the legacy of the Pythagorean school and great ancient thinkers, especially Plato and Aristotle. We owe their research to the first classification and systematic use in practice of certain types of music that can affect humans. One of the basic assumptions of the ancient understanding of music was the belief that it can soothe us, console us, distract us from everyday worries, as well as stimulate and lead us into a state of elation, and even madness. In this way, Greek thinkers gave a philosophical foundation to the ancient antiquity belief in the therapeutic power of music and its relationship with medicine. They formulated a cathartic (Greek katharsis) concept of music as a cleansing medicine for the human soul, giving it an ethical and educational function. Mentions about the healing nature of music can also be found in biblical accounts. The most significant figure here is King David – a ruler, warrior, but also an extremely talented poet, composer and musician, who by playing the zither soothed the attacks of Saul's frenzy. The ancient idea of musical katharsis, i.e. purification involving various aspects of human life, became the source of medieval theological and medical concepts, of which St. Hildegard of Bingen.
Źródło:
Teologia i moralność; 2021, 1, 1(29); 123-142
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La teologalitàdellavita morale alla luce del pensiero di san TommasoD’Aquino
The theologality of moral life in the light of thought of St. Thomas Aquinas
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2137660.pdf
Data publikacji:
2021-12-20
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
le virtù teologali
fede
speranza
carità
San Tommaso d’Aquino
la vita teologale
cnoty teologalne
wiara
nadzieja
miłość
św. Tomasz z Akwinu
życie teologalne
Opis:
Cnoty teologalne (wiara, nadzieja, miłość) uzdalniają władze człowieka do uczestnictwa w naturze Bożej, do życia w jedności z Trójcą Świętą. Ukierunkowują one życie chrześcijańskie do pełnej komunii z Bogiem. Ich początkiem, motywem i przedmiotem jest Bóg, poznawany przez wiarę, w którym pokładamy nadzieję i którego miłujemy dla Niego samego. Cnoty teologalne kształtują, pobudzają i charakteryzują działanie moralne chrześcijanina – życie teologalne. Są wszczepione przez Boga w dusze wiernych, by uzdolnić ich do działania jako dzieci Boże i do zasługiwania na życie wieczne. Odsłaniają cel życia ludzkiego – Bóg powołuje nas do swojego własnego szczęścia. Cnoty teologalne stanowią rękojmię obecności i działania Ducha Świętego we władzach człowieka. Życie moralne chrześcijan jest podtrzymywane przez dary Ducha Świętego. Są one trwałymi dyspozycjami, które czynią człowieka uległym, by iść za poruszeniami Ducha Świętego.
The theological virtues (faith, hope, charity) adapt man’s faculties for participation in the divine nature, to live in a relationship with the Holy Trinity. They are the driving force of the Christian life as it advances towards full communion with God. They have God for their origin, motiveand object – God known by faith, God hoped in and loved for his own sake. The theological virtues are the foundation of Christian moral activity – the theological life. They are infused by God into the souls of the faithful to make them capable of acting as his children and of meriting eternal life. They reveal the goal of human existence – God calls us to his own happiness. The theological virtues are the pledge of the presence and action of the Holy Spirit in the faculties of human beings. The moral life of Christians is sustained by the gifts of the Holy Spirit. These are permanent dispositions which make man docile in following the promptings of the Holy Spirit.
Źródło:
Teologia i moralność; 2021, 16, 2(30); 155-175
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzyka sakralna jako via pulchritudinis wyzwaniem dla kompozytorów
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/669097.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
via pulchritudinis
sacred music
the way of beauty
new evangelization
muzyka sakralna
droga piękna
nowa ewangelizacja
Opis:
If nature and cosmos are the expression of the beauty of the Creator and bring us to the threshold of a contemplative silence, artistic creation possesses its own capacity to evoke the ineffable aspects of the mystery of God. For the believer, beauty transcends the aesthetics and finds its archetype in God. The contemplation of the eternal beauty is the living source from which the Christian composers take inspiration to speak of the mystery of God. Works of sacred music inspired by the Christian faith posses an enormous potential pertinent to contemporary needs that remain unaltered by the times that pass. In an intuitive and tasteful manner, they permit participation in the great experience of faith, the meeting with God in the face of Christ in whom he uncovers the mystery of the love of God and the identity of man. With the language of beauty, Christian musicwork does not only transmit the message of the artist, but also the truth of the mystery of God meditated by a person who reads it to us, not to glorify himself but to glorify the Source. The beauty of the liturgy, an essential moment in the experience of faith and the pathway towards the adult faith, is unable to reduce itself to mere formal beauty. It is, first of all, the deep beauty of the meeting with the mystery of God. Superficiality, banality and negligence have no place in the liturgical music. They definitely do not help the believers progress on his path of faith but, above all, damage those who attend Christian celebrations. Beauty is seen as fundamental to faith and to the perception of truth. Via pulchritudinis as the way of beauty in sacred music is the finest expression of faith, hope and love.
Jeśli natura i kosmos są odblaskiem piękna Stwórcy i prowadzą nas do kontemplacji Jego wielkości, to również twórczość artystyczna ma możliwość przybliżania nas do tajemnicy Boga. Dla człowieka wierzącego piękno wykracza poza estetykę i odnajduje swój archetyp w Bogu. Kontemplacja odwiecznej piękności jest źródłem, z którego kompozytorzy chrześcijańscy czerpią natchnienie, aby ukazywać w swej twórczości misterium Boga. Inspirowane wiarą chrześcijańską dzieła muzyki sakralnej pozwalają nam w intuicyjny sposób uczestniczyć w doświadczeniu wiary, odkrywając tajemnicę miłości Boga i tożsamości człowieka. Posługując się językiem piękna, dzieła muzyczne są nie tylko nośnikami przesłania artysty, ale także prawdy o Bogu. Kompozytor, ukazując ową prawdę, nie wychwala samego siebie, ale pragnie uwielbiać Źródło Piękna. W liturgii, będącej istotnym momentem w doświadczaniu dojrzałej wiary, piękna nie można zredukować jedynie do formalnego estetyzmu. Jest to przede wszystkim głębokie piękno spotkania z tajemnicą Boga. Dlatego w muzyce liturgicznej nie ma miejsca na powierzchowność, banalność i niedbałość. Muzyka nie pomagałaby wówczas w rozwoju wiary, ale wręcz stawałaby się przeszkodą w godnym uczestniczeniu w chrześcijańskich obrzędach. Piękno stanowi zatem jedną z fundamentalnych kategorii teologicznych, pomagając wzrastać w wierze oraz dążyć do prawdy. Istotną rolę ewangelizacyjną pełni w tym kontekście muzyka sakralna, która jako via pulchritudinis stanowi wspaniały wyraz wiary, nadziei i miłości.
Źródło:
Pro Musica Sacra; 2017, 15
2083-4039
Pojawia się w:
Pro Musica Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzyka sakralna w perspektywie dialogu wiary i kultury
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Misiaszek, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/1046727.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Tematy:
muzyka sakralna
kryzys kultury
kulturowe korzenie Europy
Benedykt XVI
sztuka sakralna
Opis:
As the contemporary man experiences moral and spiritual loss, resulting first of all from the lack of the sense of God and the loss of sensitivity to beauty, as well as the influence of intellectual trends and cultural changes connected with post modernism, relativistic dictatorship and secular processes. Pope Paul VI denounced the „divorce” between art and the sacred that characterised the 20th century and observed that today many have difficulty treating Christian themes due to the lack of formation and experience of the Christian faith. The culture emerging from materialistic and atheistic worldviews, characteristic of secularised societies, causes disaffection from religion, sometimes opposition to it, particularly Christianity, with a new anti-Catholicism. Due to this, it is the role of the Church to help the human being in their again, the unity between good, truth and beauty. Pope John Paul II called for a new dialogue of faith and culture between Church and art, underlining their reciprocal needs and richness. The evangelization of culture aims at letting the Gospel penetrate the actual situation of the lives of the people of a given society. For the believer, beauty transcends the aesthetics and finds its archetype in God. The contemplation of God is the living source from which the Christian artist takes inspiration to speak of the mystery of God and the mystery of man saved in Jesus Christ. Christian-inspired works of art, which constitute an incomparable part of humanity’s artistic and cultural patrimony, are the object of a veritable infatuation for believers and nonbelievers, agnostics and those indifferent to religion. In the face of great music, the human being rises in the attitude of contemplative admiration, feeling the border of everyday life is crossed and the land of transcendental beauty entered. Benedict XVI is an experienced guide on this way – one of the greatest intellectual popes in the history of the Church.
Źródło:
TOŻSAMOŚĆ MUZYKI SAKRALNEJ W DIALOGU Z KULTURĄ WSPÓŁCZESNĄ; 11-28
9788364615276
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
TOŻSAMOŚĆ MUZYKI SAKRALNEJ W DIALOGU Z KULTURĄ WSPÓŁCZESNĄ
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Misiaszek, Antoni
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Opis:
Mija pięćdziesiąt lat od ogłoszenia posoborowej instrukcji Musicam sacram. Z tej okazji w marcu 2017 roku zostało zorganizowane w Rzymie międzynarodowe sympozjum nt. „Muzyka i Kościół: kult i kultura 50 lat po Musicam sacram”. W wygłoszonym do jego uczestników przemówieniu papież Franciszek zwrócił uwagę na potrzebę podjęcia pogłębionej refleksji nad tożsamością muzyki sakralnej w dialogu ze współczesną kulturą. Podkreślił „związek między muzyką kościelną i współczesną kulturą, między repertuarem muzycznym, z którego czerpie wspólnota chrześcijańska, a panującymi trendami muzycznymi”1. Muzyka kościelna, będąca wyrazem wiary, stanowi nieodzowny element kultury. Świadczy o tym wypracowany na przestrzeni wieków ogromny skarbiec arcydzieł muzyki sakralnej. Ta wielowiekowa tradycja nie jest zamknięta w sobie, lecz otwiera się szeroko dla nowych, twórczych wyzwań. Otwarcie nie oznacza bynajmniej rezygnacji z tożsamości. Kościół nie powinien podporządkowywać się bezkrytycznie współczesnej kulturze, gdyż niejednokrotnie odcina się ona od swoich religijnych korzeni. W tej sytuacji ważny jest dwustronny dialog, w którym poszukuje się punktów stycznych między wiarą a sztuką. Papież Franciszek dostrzega w tym kontekście podwójny wymiar misji Kościoła: „Chodzi, z jednej strony, aby chronić i waloryzować bogate i różnorodne wielowiekowe dziedzictwo; korzystając z niego współcześnie z umiarem i unikając ryzyka wizji nostalgicznej lub «archeologicznej». Z drugiej strony, koniecznym jest sprawiać, aby muzyka kościelna i śpiew liturgiczny były «inkulturowane» we współczesne języki artystyczne i muzyczne; muszą zatem potrafić ucieleśniać i tłumaczyć Słowo Boże w pieśniach, dźwiękach, harmoniach, które poruszą serca nam współczesnych, tworząc również odpowiedni nastrój emocjonalny, który otwierał będzie na wiarę oraz pobudzał do przyjęcia i pełnego uczestnictwa w odprawianych tajemnicach”. Muzyka sakralna, wyrażając wiarę, staje się istotnym elementem kultury. Zachowując ciągłość wielowiekowej tradycji, muzyka rozbrzmiewająca podczas liturgii zdolna jest nadal przemawiać do dzisiejszego człowieka. Tradycja nie jest rzeczywistością zamkniętą w sobie, lecz otwartą na kontynuację i rozwój. Nie należy jednak zapominać, że bezkrytyczne przeszczepianie do liturgii wzorców popkultury to „banalizacja wiary”, która „nie jest żadną nową inkulturacją, lecz zaprzeczeniem kultury i prostytucją uprawianą z antykulturą”. Odnosząc się do trudności, które pojawiły się w muzyce liturgicznej po Soborze Watykańskim II, papież Franciszek zauważa, że „spotkanie z nowoczesnością i wprowadzenie języków mówionych w liturgii przysporzyło sporo problemów, dotyczących: języków, form i gatunków muzyki. Czasami górę wzięła swego rodzaju przeciętność, powierzchowność i banalność, na niekorzyść piękna i głębi celebracji liturgicznych”. Dlatego Ojciec Święty zachęca, aby „różnego rodzaju specjaliści z tego zakresu, muzycy i kompozytorzy, dyrygenci i chórzyści scholae cantorum, animatorzy liturgii, wnieśli cenny wkład w odnowę, przede wszystkim jakościową, muzyki sakralnej i śpiewu liturgicznego”. Odpowiedzią na to papieskie wezwanie jest wieloaspektowa refleksja podjęta podczas zorganizowanej przez Katedrę Muzyki Kościelnej XIV Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej z cyklu „Musica sacra”, która odbyła się w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku w dniach 16-17 maja 2017 roku. Przeprowadzone wówczas analizy dotyczą zarówno tożsamości i wielowiekowej tradycji muzyki sakralnej, jak również jej inspirującej obecności w kulturze współczesnej. Owocem tych naukowo-artystycznych poszukiwań jest trzynasta monografia naukowa w cyklu Musica sacra, którą oddajemy do rąk Czytelników. Pierwsza część niniejszego tomu poświęcona została analizom filozoficzno-teologicznych podstaw liturgicznej kultury muzycznej. Wprowadzeniem do tej problematyki jest opracowanie autorstwa ks. Jacka Bramorskiego, teologa muzyki i kierownika Katedry Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Gdańsku, który snując rozważania na kanwie nauczania św. Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka, poszukuje odpowiedzi na pytanie o miejsce muzyki sakralnej we współczesnym dialogu wiary i kultury. Pogłębioną refleksję filozoficzną podejmuje w swym artykule Danuta Stankiewicz, wykładowca Akademii Muzycznej w Gdańsku, wskazując na wzajemną, ubogacającą relację pomiędzy kultem a kulturą. Ks. Piotr Wiśniewski, muzykolog i kierownik Katedry Polifonii Religijnej Instytutu Muzykologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, podejmuje natomiast próbę wytyczenia granic inkulturacji w muzyce liturgicznej. Wielkim orędownikiem dialogu pomiędzy wiarą a kulturą jest papież senior Benedykt XVI, którego nauczanie dotyczące muzyki liturgicznej w świetle hermeneutyki ciągłości przypomina Łukasz Bilski, organista i teolog z Uniwersytetu Szczecińskiego. Ks. Robert Tyrała, twórca Międzyuczelnianego Instytutu Muzyki Kościelnej w Krakowie i prezydent Międzynarodowej Federacji Pueri Cantores, nakreśla natomiast w swoim artykule chóralną perspektywę współczesnej percepcji instrukcji Musicam sacram, wskazując na perspektywy i szanse rozwoju chóralistyki w Kościele Powszechnym. Śpiew liturgiczny, ale także szeroko rozumiana muzyka wokalno-instrumentalna o charakterze religijnym, może stać się nośnikiem Słowa Bożego, przybliżając człowieka do Boga. Tej problematyce dedykowana jest druga część niniejszej monografii. Piotr Ziółkowski, muzykolog i doktorant w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, sięga w swych analizach do zabytków krzyżackiej tradycji liturgicznomuzycznej, zapraszając do współczesnej recepcji zapomnianego śpiewu rycerzy zakonników. Zagadnieniu retoryki muzycznej jako wstępu do rozumienia i interpretacji dzieł oratoryjnych epoki baroku poświęcony jest artykuł Anny Moniuszko, dyrygenta i adiunkta na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym w Białymstoku Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Maciej Babnis, organista i muzykolog, adiunkt w Instytucie Muzyki Akademii Pomorskiej w Słupsku, przybliża w swych artykułach chóralną muzykę anglikańską. Świadectwem tożsamości muzyki sakralnej jest forma Stabat Mater, w której aspekty wykonawcze w dziełach od Pergolesiego do Pendereckiego wprowadza Czytelnika Monika Fedyk-Klimaszewska, profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku oraz solistka Opery Bałtyckiej (mezzosopran). Sławomir Bronk, dyrygent i śpiewak, adiunkt w Katedrze Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Gdańsku, opisuje próbę ocalenia bogatej tradycji pieśni „pustej nocy” na Kaszubach. Dialog wiary chrześcijańskiej z kulturą współczesną obecny jest w wielu kompozycjach muzycznych powstałych w XX i XXI wieku. Przykładem tego są pieśni na sopran Augustyna Blocha, które analizuje Joanna Schiller-Rydzewska, teoretyk muzyki i wykładowca na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Michał Sławecki, dyrygent, kompozytor, organista i pedagog Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, podejmuje natomiast refleksję nad dialogiem tradycji z nowoczesnością na przykładzie Mszy legnickiej Stanisława Moryto. Nie tylko śpiew, ale także muzyka instrumentalna stanowi istotny element objawiania się sacrum w muzyce. Temu zagadnieniu poświęcona jest trzecia część niniejszej monografii. Szczególne znaczenie w muzyce sakralnej mają organy, których „brzmienie potęguje wzniosłość kościelnych obrzędów, a umysły wiernych porywa ku Bogu i rzeczywistości nadziemskiej”. Zagadnieniu historii budowy jednego z największych instrumentów organowych w Polsce, który znajduje się w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni, poświęcony jest artykuł Pawła Pasternaka, organisty i doktoranta z Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Dialog kompozytorów z muzyką sakralną dotyczy nie tylko twórców muzyki organowej, ale także wiolonczelowej. Instrumentalne „ikony pisane dźwiękiem” na przykładzie twórczości Sofii Gubaiduliny, Johna Tavenera i Wojciecha Kilara ukazała Anna Sawicka, wiolonczelistka, pedagog i koncertmistrz Orkiestry Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Najstarsze przekazy o liturgicznym zastosowaniu dzwonów pochodzą z VI wieku. Monika Kaźmierczak, teoretyk muzyki i carillonistka, adiunkt w Katedrze Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Gdańsku, prezentuje w swym artykule współczesny dialog między sacrum i profanum na przykładzie multimedialnej ekspozycji „Wodowanie Sztuk” z udziałem carillonu kościoła św. Katarzyny w Gdańsku oraz Fontanny Heweliusza. Podjęte w niniejszej monografii wieloaspektowe analizy stanowią próbę odpowiedzi na pytanie o znaczenie muzyki sakralnej w dialogu wiary z kulturą współczesną. Aby zrozumieć, czym jest muzyka sakralna, należy podjąć refleksję nad relacją pomiędzy Kościołem a kulturą. Europejska kultura, wyrastająca z korzeni antycznych i chrześcijańskich, od epoki Oświecenia zaczęła się stopniowo oddalać od swego źródła. Spowodowało to zagubienie duchowej tożsamości sztuki, która stała się wartością sama dla siebie. Także kultura liturgiczna została pozbawiona blasku ponadczasowego piękna, którego nośnikiem jest muzyka. Pilnym wezwaniem jest zatem nawiązanie na nowo dialogu wiary i kultury, z którego twórczość muzyczna czerpie swoją siłę i dzięki której może narodzić się na nowo.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Muzyczny wymiar dzieła stworzenia w perspektywie harmonia mundi
Musical Aspect of Creation in the Perspective of Harmonia Mundi
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2037935.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
teologia muzyki
harmonia mundi
stworzenie
muzyka stworzenia
theology of music
creation
Opis:
Według filozofii greckiej muzyka, która jest wyrazem porządku i harmonii, odzwierciedla harmonię natury, dla chrześcijan zaś harmonia stworzenia jest obrazem Stwórcy. Według myśli zachodniej wewnętrzne uporządkowanie muzyki uczyniło ją częścią harmonii świata, a co za tym idzie – także odzwierciedleniem Bożej mądrości. Koncepcja harmonia mundi stała się podstawowym wyznacznikiem pojmowania muzyki, w której piękno ujmowane było matematycznie i obiektywnie jako miara, proporcja i ład. Kard. Joseph Ratzinger wielokrotnie podkreślał, że ten „wymiar kosmiczny” jest zasadniczą cechą liturgii chrześcijańskiej i wskazywał na sięgającą szkoły pitagorejskiej koncepcję muzyki jako objawienia boskiego porządku stworzenia. Ta fundamentalna intuicja, chociaż różnie w późniejszych wiekach interpretowana, wywarła znaczący wpływ na całą historię myślenia zachodniego, nie tylko w aspekcie teorii muzyki, ale także filozofii i teologii.
Harmonia mundi is an ancient philosophical concept that regards proportions in the movements of celestial bodies as a form of music. In Greek philosophy, since music is an expression of order and harmony, it is analogous with the harmony of nature, and is sympathetic with it. For Christians, the harmony of creation mirrors the Creator. For St. Augustine concordance and harmony, both in music and in creation, are icons of the perfect concord realized in divine life. In the Middle Ages a special mention is reserved for St. Hildegard von Bingen, for whom the creation’s accomplishment is the resonance of the harmony of human praise in God. The connection between the order of creation, the order of numbers and that of musical composition, which is to be found throughout Western thought for centuries, was developed in the Baroque era by important theorists, among whom was Johannes Kepler. It was the form of music itself, with its internal order, which made it part of the cosmic harmony, and, therefore, a mirror of divine wisdom. Western music traditions has indeed displayed that “cosmic character” which Cardinal Joseph Ratzinger considers appropriate for celebration of the Liturgy. He expounded a cosmological vision of worship. The music of the Church is the divine praise of the Logos in the cosmos. As a recent historian of the relation between music, theology and cosmology he has shown the Pythagorean account of music, as a revelation of divine order of creation. Thus the Classical merge into the Christian world is not dismantled.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2016, 63, 13; 55-72
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzyka sakralna. Piękno ocalone i ocalające
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Misiaszek, Antoni
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Opis:
Jubileusz 1050. rocznicy Chrztu Polski przypomina, że akt wiary Mieszka I włączył naszą ojczyznę w chrześcijańskie dziedzictwo kultury łacińskiej. Dzięki temu rozpoczął się dialog pomiędzy wiarą a sztuką, który zaowocował wieloma arcydziełami architektury, malarstwa, rzeźby, poezji, a także muzyki. Już od ponad dziesięciu wieków tożsamość polskiej kultury ma profil na wskroś chrześcijański, czerpiąc z „chrzcielnego źródła” ciągle nowe inspiracje. Szczególnie wyrazistym tego świadectwem jest muzyka sakralna, której piękno kieruje nas ku rzeczywistości duchowej. Leżąca u podstaw zachodniej cywilizacji filozofia grecka, a także mądrość biblijna, wielką rolę w kształtowaniu ludzkich postaw przypisywały pięknu. To, co piękne, spontanicznie wyzwala w człowieku dążenie do prawdy i dobra. Starożytni myśliciele, stosując wzorzec aksjologiczny kalokagathia, podkreślali etyczny wymiar ścisłego złączenia piękna i dobra w osobie ludzkiej. Kiedy nasze działanie wypływa z „prawdy o dobru”, staje się jednocześnie działaniem pięknym. Już Platon i inni filozofowie starożytni uwydatniali etyczny aspekt piękna jako cnoty będącej najgłębszym i najbardziej tajemniczym pragnieniem ludzkiej duszy. Nawiązując do tych korzeni kultury europejskiej, Benedykt XVI wskazał, że obecnie „na różnych płaszczyznach uwidacznia się dramatyczny rozdźwięk, a niekiedy wręcz sprzeczność między dwoma wymiarami, tj. między dążeniem do piękna, sprowadzonego jednakże do formy zewnętrznej, czyli wyglądu, jaki trzeba za wszelką cenę osiągnąć, a dążeniem do prawdy i dobra”. Poszukiwanie piękna, które oderwane jest od dążenia do prawdy i dobra, przekształca się w czysty estetyzm. Prowadzi to nie tylko w sztuce, ale i w codziennym życiu jedynie do krótkotrwałego i banalnego efektu, naznaczonego wewnętrzną pustką. Abstrakcjonizm sztuki współczesnej jest niejednokrotnie świadectwem subiektywizmu, który cechuje zarówno kulturę, jak i moralność. Postmodernistyczna tolerancja dla wzajemnie wykluczających się prawd znajduje swoje odbicie w skrajnie indywidualistycznej twórczości artystycznej, która traktuje piękno jako „mało istotny dodatek”. Piękno skłania nas do odnalezienia prawdy i dobra. Ta starożytna triada była w minionych wiekach punktem odniesienia, bez którego człowiek nie potrafił pojmować samego siebie. Chociaż na przestrzeni historii różnie definiowano pojęcie piękna, to jednak nie ulega wątpliwości, że jest ono podstawową wartością ogólnoludzką. W muzyce sakralnej piękno jest nie tylko jednym z najważniejszych kryteriów oceny dzieła, ale także znakiem otwartości na Transcendencję. Dlatego istotnym wymiarem refleksji naukowej nad musica sacra jest wszechstronna analiza pojęcia piękna, zarówno w aspekcie filozoficznym i teologicznym, jak również muzykologicznym, kompozytorskim i wykonawczym. We współczesnej, naznaczonej relatywizmem kulturze warto powrócić do idei piękna jako wartości wymagającej ocalenia, ale także wartości ocalającej. C.K. Norwid pisał: „Bo piękno na to jest, by zachwycało / Do pracy – praca, by się zmartwychwstało”. Ten dynamizm zmartwychwstania objawia się w muzyce sakralnej jako moc piękna chroniąca człowieczeństwo. Ocala to, co w świecie jest ludzkie. Więcej – otwiera nasz świat na to, co Boskie, wieczne, nieprzemijające. Refleksji nad pięknem „ocalonym i ocalającym” muzyki sakralnej dedykowana jest dwunasta już monografia naukowa w cyklu Musica sacra, którą oddajemy do rąk Czytelników. Pierwsza część niniejszego tomu poświęcona została analizom filozoficzno-teologicznych podstaw piękna w muzyce. Wprowadzeniem do tej problematyki jest opracowanie autorstwa ks. Witolda Kaweckiego, profesora nauk teologicznych w zakresie teologii kultury, kierownika katedry „Dialogu Wiary z Kulturą” Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, który snując rozważania na kanwie teologii piękna, poszukuje odpowiedzi na pytanie: „Czy piękno może ocalić?”. Wnikliwą refleksję filozoficzną podejmuje w swym artykule Danuta Stankiewicz, wykładowca Akademii Muzycznej w Gdańsku, wskazując jak ocalić piękno – zagubioną rzeczywistość współczesnej estetyki. Wielkim orędownikiem ocalenia piękna we współczesnej kulturze był św. Jan Paweł II, którego „filozofię piękna” zawartą w Liście do artystów przypomina Kinga Kiwała, teoretyk muzyki, filozof, adiunkt w Katedrze Teorii i Interpretacji Dzieła Muzycznego Akademii Muzycznej w Krakowie. Antonina Karpowicz-Zbińkowska, doktor nauk teologicznych i muzykolog, nakreśla natomiast w swoim artykule augustyńskie podejście do piękna w ujęciu kard. Josepha Ratzingera. Na drugą część monografii składają się opracowania, których autorzy ukazują wybrane problemy dotyczące muzyki instrumentalnej obecnej w przestrzeni sakralnej. Danuta Popinigis, muzykolog i profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku, zaprasza do odkrycia piękna ukrytego w dzwonach na przykładzie najstarszego gdańskiego carillonu. Niezastąpioną rolę w muzyce sakralnej pełnią organy, których „brzmienie (…) umysły wiernych porywa ku Bogu i rzeczywistości nadziemskiej”. Piotr Matoga, krakowski organista zajmujący się badaniami nad historią budownictwa organowego, przybliża troskę o piękno liturgii na przykładzie instrumentów organowych w wybranych kościołach klasztornych Krakowa. Natomiast zagadnieniu przebudowy wielkich organów oliwskich poświęcony jest artykuł Pawła Pasternaka, organisty i pasjonata historii budownictwa organowego z Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Muzyka wokalna o charakterze sakralnym jest niezwykle istotnym i sugestywnym nośnikiem piękna, które przybliża człowieka do Boga. Tej problematyce dedykowana jest trzecia część niniejszej monografii. Na żywą, inspirującą i atrakcyjną moc chorału gregoriańskiego zwraca uwagę w swym opracowaniu Marianna Majchrzak, dyrygentka i wykładowca w Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu. Michał Sławecki, dyrygent, kompozytor, organista, gregorianista i pedagog Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, podejmuje natomiast refleksję nad kanonami piękna śpiewu gregoriańskiego. Piotr Ziółkowski, absolwent Akademii Muzycznej w Gdańsku, analizuje liturgię godzin jako skarbnicę ocalonego repertuaru gregoriańskiego na przykładzie Oficjum o Narodzeniu Najświętszej Maryi Panny. Ukazaniu retoryki chwały, cierpienia i odkupienia w wybranych kompozycjach opartych na hymnie eucharystycznym Ave verum poświęcony jest artykuł Krzysztofa Niegowskiego, dyrygenta, kompozytora i organisty, wykładowcy na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz dyrektora Diecezjalnego Studium Organistowskiego w Kaliszu. Piękno ocalone i ocalające odnaleźć można w muzycznych opracowaniach słynnego psalmu Super flumina Babylonis, na co zwraca uwagę Marek Rogalski, organista i dyrygent z Akademii Muzycznej w Gdańsku. Teresa Piech, wykładowca Akademii Muzycznej w Krakowie, dzieli się doświadczeniami wykonawczymi w ocalaniu od zapomnienia i przywracaniu do życia koncertowego piękna techniki „fraktu” starosądeckich klarysek. Świadectwem muzycznego piękna wiodącego „od modlitwy do belcanta” jest solowa liryka sakralna Stanisława Moniuszki, w którą wprowadza Czytelnika Monika Fedyk-Klimaszewska, profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku oraz solistka Opery Bałtyckiej (mezzosopran). Sławomir Bronk, dyrygent i śpiewak, adiunkt w Katedrze Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Gdańsku, ukazuje piękno ocalone w religijnej twórczości chóralnej kompozytorów polskich do tekstów w języku kaszubskim. Piękno nie ogranicza się tylko do dzieł muzyki sakralnej minionych wieków, ale obecne jest także w kompozycjach współczesnych, których analizie poświęcona jest czwarta część niniejszej monografii. Krzysztof Cyran, teoretyk muzyki z Akademii Muzycznej w Krakowie, podjął refleksję nad niektórymi aspektami piękna w III Symfonii pieśni żałosnych Henryka Mikołaja Góreckiego oraz Pasji wg św. Marka Pawła Mykietyna. Natomiast muzycznym przesłaniem piękna i prawdy, zawartym w dziele Mikołaja Góreckiego pt. Jasności promieniste. Małe misterium na sopran i orkiestrę smyczkową, zajęła się Monika Karwaszewska, teoretyk muzyki i adiunkt w Akademii Muzycznej w Gdańsku. Elżbieta Szczurko, teoretyk muzyki i adiunkt w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, prześledziła obecność wartości „zasłoniętych i zagubionych” w kompozycji Miserere mei Deus, miserere mei Szymona Godziemba-Trytka. Tradycję chrześcijańską w muzyce sakralnej Pawła Łukaszewskiego zaprezentowała Renata Borowiecka, teoretyk muzyki, adiunkt w Akademii Muzycznej w Krakowie. Podjęte w niniejszej monografii wieloaspektowe analizy stanowią próbę znalezienia przeciwwagi dla współczesnych tendencji negujących znaczenie kategorii piękna w muzyce. Jednak konsekwencją uznania piękna za wartość anachroniczną jest coraz bardziej smutne oblicze otaczającej nas rzeczywistości oraz jałowość tworzonej przez człowieka sztuki. W obliczu tego zagrożenia Benedykt XVI przypomina o konieczności przywrócenia we współczesnej kulturze harmonii pomiędzy wiarą a rozumem, prawdą a pięknem: „Wiara chrześcijańska zyskuje swoją tożsamość tylko w otwarciu na rozum, a rozum staje się sobą, kiedy przekracza swoje granice, dążąc do wiary. Równie ważny jest jednak związek wiary i sztuki, ponieważ prawda, będąca celem, punktem dojścia rozumu, wyraża się poprzez piękno i w pięknie staje się sobą, w nim mierzy się z sobą. Tam więc, gdzie jest prawda, musi narodzić się piękno, gdzie istota ludzka realizuje się we właściwy sposób, wyraża się w pięknie. Związek prawdy i piękna jest nierozerwalny, toteż potrzebujemy piękna”.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
MUZYK KOŚCIELNY JAKO ŚWIADEK PIĘKNA WIARY
THE CHURCH MUSICIAN AS THE WITNESS OF THE BEAUTY OF FAITH
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/946342.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Stowarzyszenie Polskich Muzyków Kościelnych
Opis:
Outlining the basic elements of the church musician ethos, makes his work to be seen, not only as a profession but first of all as the calling. To enable the musician to experience his artistic and personal identity in the right way, it is important for him to accept both the attitude of contemplation in the face of beauty of faith and readiness to give witness. Benedict XVI paid attention to this, naming artists “witnesses of the beauty of faith” (pulchritudinis fidei testis) and calling them to participating in the Church mission, especially then, when they create works of art directly connected with the liturgical acttivities of the Church.
Źródło:
Musica Ecclesiastica; 2015, 10; 69-78
2353-6985
Pojawia się w:
Musica Ecclesiastica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sztuka sakralna wobec wyzwań sekularyzacji
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041259.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
sakrale Kunst
Säkularisierung
Neuevangelisierung
via pulchritudinis
Sacred art
secularization
new evangelization
via pulchritudinis (the way of beauty)
Sztuka sakralna
sekularyzacja
nowa ewangelizacja
Opis:
Jedną z przyczyn współczesnego kryzysu kulturowego są procesy sekularyzacyjne. Wywierają one wpływ na wiele aspektów życia indywidualnego i społecznego, których odzwierciedleniem jest sfera sztuki. Twórczość artystyczna jest nie tylko obrazem ludzkiej egzystencji, ale także wyrazem tęsknoty i dążenia do tego, co wykracza poza doczesność. Potwierdzają to wielkie arcydzieła, które pomimo, iż powstały przed wiekami ciągle nas zachwycają, gdyż ich twórcy czerpali inspirację z piękna chrześcijańskiej wiary. Współczesne odejście od  Boga przyjmuje różne formy – od sekularyzmu, który radykalnie neguje rzeczywistość nadprzyrodzoną aż po desekularyzację z jej „nową duchowością”, będącą często nieokreślonym spirytualizmem w stylu New Age. W tej perspektywie sztuka sakralna, zamiast ulegać presji zeświecczenia, winna na nowo odnaleźć swoją tożsamość jako ważny element nowej ewangelizacji. Wobec dzisiejszego człowieka, który zagubił niejednokrotnie drogę do Boga, sztuka jako via pulchritudinis spełni wówczas misję ewangelizacyjną, stając się pełnym nadziei ukazywaniem sensu, jaki nadaje naszemu życiu tajemnica zbawczej miłości Chrystusa.
Secular processes are one of the reasons of the contemporary cultural crisis. They influence many aspects of individual and social life which is reflected in the sphere of art. Artistic activity is not only a picture of human existence, but also an expression of longing and desire for what exceeds wordliness. Great masterpieces, in spite of being created many centuries ago, confirm this, as they do not stop to delight us because their creators were inspired by the beauty of Christian faith. The contemporary departure from God takes different forms - from securalizatiom which radically denies the supernatural reality to desecularization with its "new spirituality", being quite often an indefinite spiritualism in the New Age style. In this perspective, sacred art, instead of surrendering to the secularization pressure, should find its new identity as an important element of the new evangelization. Art as via pulchritudinis is to continue to fulfill its evangelizing mission for modern man who so often loses his way to God. It will then become for us a meaning full of hope which human life receives from the mystery of Christ’s redeeming love.
Eine der Ursache der heutigen Kulturkrise sind Säkularisierungsprozesse. Sie beeinflussen viele von jenen Aspekten des individuellen und gesellschaftlichen Lebens, die ihren Wiederhall in der Kunst finden. Die künstlerische Tätigkeit ist nicht nur das Abbild der menschlichen Existenz, sondern sie spiegelt auch die Sehnsucht und Suche nach dem wider, das die diesseitige Existenz übersteigt. Dies wird an großen Meisterwerken sichtbar, welche ‒ obwohl sie vor Jahrhunderten entstanden sind ‒  immer noch beeindrucken, weil ihre Schöpfer die Inspiration aus der Schönheit des christlichen Glaubens geschöpft hatten. Das gegenwärtige Weggehen von Gott nimmt verschiedene Formen an: von einem Säkulkarismus, der die übernatürliche Wirklichkeit radikal in Frage stellt, bis hin zur Desakralisierung mit ihrer "neuen Spiritualität", die nicht selten zu einem unbestimmten New-Age-artigen Spiritualismus verkümmert. In dieser Perspektive muss die sakrale Kunst, statt dem Laizisierungsdruck nachzugeben, ihre Identität als ein wichtiges Element der Neuevangelisierung wiederfinden. Gegenüber dem heutigen Menschen, der nicht selten den Weg zu Gott verloren hat, wird die Kunst als via pulchritudinis eine Evangelisierungsmission spielen können, indem sie den hoffnugsvollen Sinn darstellt, der unserem Leben das Gehemnis der erlösenden Liebe Christi verleiht.
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2014, 9; 189-208
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologiczno-estetyczne wyznaczniki sakralności dzieła muzycznego
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/668983.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
music in liturgy
determinants of sacredness of a music piece
ars celebrandi
the aesthetics of theology
Joseph Ratzinger (Benedict XVI)
muzyka w liturgii
wyznaczniki sakralności dziela muzycznego
estetyka teologiczna
Joseph Ratzinger (Benedykt XVI)
Opis:
In the face of great music, a human being rises in the attitude of contemplative admiration, feeling the border of everyday life is crossed and the land of transcendental beauty entered. Joseph Ratzinger ‒ Benedict XVI is an experienced guide on this way. Recollecting the ancient concept harmonia mundi, he outlined with impressive momentum the cosmic character of church music, in which heaven joins the earth, and the singing of angels with the singing of people so as to admire God the Creator in one ”new song”. Referring to the ancient logos theory, card. J. Ratzinger presented it as the expression of human longing for the possibility of a dialogue with the Absolute. The eternal Logos receives the face of a human being full of love in Jesus Christ. Christ sends the Holy Spirit, to lead the christian to discover the excellence of Divine Beauty reflecting itself in music. The Holy Spirit makes this beauty express itself in the life of the Church being the Mystical Body of Christ. Participating in the beauty of Divine life becomes possible thanks to liturgy, in which ”the new song” of the Poeple of God pilgrimaging to the eternal home in heaven, resounds continually. The above aspects indicate the basic theological and esthetic determinants of the musical work as sacral.
In the face of great music, a human being rises in the attitude of contemplative admiration, feeling the border of everyday life is crossed and the land of transcendental beauty entered. Joseph Ratzinger ‒ Benedict XVI is an experienced guide on this way. Recollecting the ancient concept harmonia mundi, he outlined with impressive momentum the cosmic character of church music, in which heaven joins the earth, and the singing of angels with the singing of people so as to admire God the Creator in one ”new song”. Referring to the ancient logos theory, card. J. Ratzinger presented it as the expression of human longing for the possibility of a dialogue with the Absolute. The eternal Logos receives the face of a human being full of love in Jesus Christ. Christ sends the Holy Spirit, to lead the christian to discover the excellence of Divine Beauty reflecting itself in music. The Holy Spirit makes this beauty express itself in the life of the Church being the Mystical Body of Christ. Participating in the beauty of Divine life becomes possible thanks to liturgy, in which ”the new song” of the Poeple of God pilgrimaging to the eternal home in heaven, resounds continually. The above aspects indicate the basic theological and esthetic determinants of the musical work as sacral.
Źródło:
Pro Musica Sacra; 2013, 11
2083-4039
Pojawia się w:
Pro Musica Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kapłaństwo jako dar z siebie w życiu i myśli Jana Pawła II
Priesthood as the gift of selfgiving in the life and thought of John Paul II
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/558973.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
kapłaństwo
dar z siebie
caritas pastoralis
priesthood
gift of selfgiving
Opis:
Za pewnego rodzaju „klucz interpretacyjny” teologii kapłaństwa w ujęciu Jana Pawła II można uznać teologiczną i antropologiczną kategorię „daru z siebie”, poprzez który człowiek najpełniej może zrealizować swoje życiowe powołanie. „Dar z siebie” staje się podstawowym warunkiem uczestnictwa i budowania wspólnoty osób (communio personarum). W takiej perspektywie powołanie kapłańskie, jako spotkanie osób dokonujące się w dialogu pomiędzy Bogiem a człowiekiem, prowadzi do odkrycia dynamizmu „daru z siebie”. Według Jana Pawła II powołanie kapłańskie jest darem i tajemnicą. Otrzymany i przyjęty dar powołania wzywa bowiem do odpowiedzi nań poprzez wolny i bezinteresowny dar z samego siebie dla Boga i dla ludzi. Ta wzajemność w postawie daru odkrywa głębię tajemnicy miłości, która jako caritas pastoralis stanowi zasadę jednoczącą życie i posługę prezbitera. Kapłańska postawa Jana Pawła II jest najlepszym potwierdzeniem jego nauczania na temat kapłaństwa jako „daru z siebie”, a jednocześnie to nauczanie jest odzwierciedleniem jego osobistej świętości kapłańskiej.
The theological and anthropological category of “the gift of selfgiving”, through which a man can fully realize his life vocation, can be accepted as a certain kind of “interpretative key” of priesthood theology seen by John Paul II”. The gift of selfgiving” becomes the vital condition of participating and building community of people (communio personarum). In such a perspective, priestly vocation, as the meeting of persons done in the dialogue between God and a human being, leads to discovering dynamism of the “gift of selfgiving”. According to John Paul II, priestly vocation is a gift and a mystery. For received and accepted gift of vocation calls for accepting it by free and unbiased gift of selfgiving for God, and for people. This mutuality in the attitude of the gift, discovers the depth of the mystery of love, which as caritas pastoralis constitutes the rule, uniting the life and ministry of the presbyter. Priestly attitude of John Paul II is the best confirmation of his teaching about priesthood as “the gift of selfgiving” and at the same time this teaching is the reflection of his personal priestly holiness.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2010, 26; 43-66
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 22

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies