Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "GRZEGORZ SZTABINSKI" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-13 z 13
    Tytuł:
    Stefan Morawski and Grzegorz Sztabiński: several comments on the background of neo-avant-garde art
    Stefan Morawski i Grzegorz Sztabiński: kilka uwag na marginesie sztuki neoawangardowej
    Autorzy:
    Przybysz, Piotr J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2041838.pdf
    Data publikacji:
    2021-11-25
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    Stefan Morawski
    Grzegorz Sztabiński
    neo-avant-garde art
    neo-avant-garde artist
    post-modernist artist
    sztuka neoawangardowa
    artysta neoawangardowy
    artysta postmodernistyczny
    Opis:
    In the article, the author attempts to answer the question to what extent Stefan Moraw- ski's and Grzegorz Sztabiński's views on neo-avant-garde art were convergent or identical. The first stage on the way to answering this question is the reconstruction of Grzegorz Sztabiński's standpoint on the crisis of culture and the role of neo-avant-garde art in it. The second stage is the reconstruction of Stefan Morawski's contexts of understanding the art practised by Grzegorz Szta- biński. The third one, which provides a fundamental answer to the question posed in the introduction, is the confrontation of the axiological dimension of neo-avant-garde art with postmodernist art. The author argues for axiological convergence in the decisions of Grzegorz Sztabiński and Stefan Morawski in favour of neo-avant-garde art confronted with postmodernist art
    W artykule autor podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie na ile poglądy na sztukę neoawangardową Stefana Morawskiego i Grzegorza Sztabińskiego były zbieżne lub tożsame. Pierwszym etapem na drodze do udzielenia odpowiedzi na to pytanie jest rekonstrukcja stanowiska Grzegorza Sztabińskiego wobec kryzysu kultury i roli jaką w niej pełni sztuka neoawangardowa. Drugim etapem na tej drodze jest rekonstrukcja kontekstów Stefana Morawskiego rozumienia sztuki uprawianej przez Grzegorza Sztabińskiego. Trzecim, który w sposób zasadniczy udziela odpowiedzi na postawione we wstępie pytanie to konfrontacja aksjologicznego wymiaru sztuki neoawangardowej ze sztuką postmodernistyczną. Autor argumentuje za aksjologiczną zbieżnością w rozstrzygnięciach Grzegorza Sztabińskiego i Stefana Morawskiego na rzecz sztuki neoawangardowej w konfrontacji ze sztuką postmodernistyczną
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 59-74
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    How to explain wisely “other terms”. Review of the book Inne pojęcia estetyki [Other Terms of Aesthetics] by Grzegorz Sztabiński
    Autorzy:
    Solewski, Rafał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2041810.pdf
    Data publikacji:
    2021-11-29
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 347-351
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Obraz a idea. Estetyczno-antropologiczne paradoksy sztuki konceptualnej (implikacje ikonoklastyczne)
    Image and Idea. Aesthetic and Anthropological Paradoxes of Conceptual Art (Iconoclastic Implications)
    Autorzy:
    Kazimierska–Jerzyk, Wioletta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424511.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    CONTEMPORARY ART
    CONCEPTUAL ART
    CONCEPTUALISM
    ICONOCLASM
    ICONOPHILISM
    ICONODULISM
    IDOLATRY
    JOSEPH KOSUTH
    JAN BERDYSZAK
    GRZEGORZ SZTABINSKI
    Opis:
    When taking into account the iconoclastic implications of conceptualism, we may observe its close but at the same time, warped relationship with aesthetics. I developed this thought after reflecting on Arnold Berleant. Such a view allows one to support the idea of a wider understanding of the notion of conceptual art, which accepts the presence of an art object not only in the form of art documentation, but also as an object included in an aesthetic awareness. One of its main aspects is the problem of the effect (power) of images. The problem of an aesthetic awareness was developed by Joseph Kosuth through a suggestive formula of ‘art as anthropology’. I treat this as a consequence of previous ideas developed by the artist, not as a total turn away from them. As a consequence one may consider as conceptual the attitudes and projects that keep the image in its physical sense and make the creating of images problematic in such a way that the most important seem to be reflections on the notion of art (image). In the article I consider two examples of Polish artists – Jan Berdyszak and Grzegorz Sztabinski. I underline how their activities are involved in certain iconoclastic practices (typical for conceptualism) and with which means they articulate the need to overcome them.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 47-54
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The avant-garde: art as theory
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593780.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    avant-garde
    theory
    discourse
    Paul Mann
    Peter Bürger
    Victor Burgin
    awangarda
    teoria
    dyskurs
    Opis:
    The starting point of the paper are the questions formulated in 1993 by Philip Auslander as to whether the avant-garde is possible in postmodernism, or whether postmodernism itself can be regarded as a new phase of the avant-garde. The representatives of avant-garde art considered theory to be of great importance. Therefore, an attempt to answer the questions has been made here from the point of view of three theoretical approaches to the problem. The first one has been discussed with reference to Paul Mann's book The Theory-Death of the Avant-Garde assthat art today functions within the framework of a “discursive economy”. The avant-garde theories, opposed to the artistic status quo, in fact support the functioning of this mechanism, becoming “discourse productive”. Thus, instead of renewing it, they contribute to the death of the avant-garde, which is absorbed by the cultural “exchange effect”. The second approach, referred to as “theory-life”, is developed on the basis of the reneving atbaet, by Peter Bürger. He considered that the basic aspiration of the avantgarde was an attack against the institution of art and revolutionizing life as a whole. This renewal was announced in their writings and manifested in artworks which became a way of undertaking and attempting to solve theoretical problems. I have described this phenomenon as “theorism”. The third option discussed is the “end of theory”, with reference to Victor Burgin's book of the same title. The British author believes that the concept of art shaped from the Renaissance period onwards through the Enlightenment and Romanticism, has collapsed in the 20th century. Currently art operates not in the area of theory, but in the sphere of the discourses creating “semblances of truth” and performing mobilizing and strategic, not ontological functions. The article concludes with some remarks on the change of metaphors (“death”, “life”, “end”), which are employed in connection with the avant-garde, as well as the possible consequences of this situation.
    Punktem wyjścia artykułu są pytania sformułowane w 1993 roku przez Philipa Auslendera dotyczące tego, czy awangarda jest możliwa w postmodernizmie, albo czy sam postmodernizm można uznać za nową fazę awangardy? Przedstawiciele sztuki awangardowej przypisywali istotną rolę teorii. Dlatego próba odpowiedzi na zadane pytania podjęta została w nawiązaniu do trzech możliwości, jakie łączono z awangardowym teoretyzowaniem. Pierwsza została omówiona w nawiązaniu do książki Paula Manna The Theory-Death of the Avant-Garde. Polega ona na wskazaniu, że dziś sztuka funkcjonuje w ramach „ekonomii dyskursywnej”. Teorie awangardowe, opozycyjne wobec artystycznego status quo, w istocie podtrzymują funkcjonowanie tego aparatu, stając się „ dyskursywnie produktywne”. Zatem zamiast do odnowy, przyczyniają się do śmierci awangardy, wchłonięcia jej przez kulturowy „efekt wymiany”. Druga możliwość, określona jako „teoria – życie”, zostaje rozwinięta na przykładzie tekstów Petera Bürgera. Uznał on, że podstawowym dążeniem awangardy był atak na instytucję sztuki i zrewolucjonizowanie życia jako całości. Odnowa ta była zapowiadana w tekstach i realizowana w dziełach sztuki, które stawały się sposobem podjęcia i próbą rozwiązania problemów teoretycznych. Zjawisko to określiłem jako „teoretyzm”. Trzecia omówiona możliwość to „koniec teorii”. Została ona przedstawiona w nawiązaniu do książki Victora Burgina o tym samym tytule. Angielski autor uważa, że w XX wieku nastąpił upadek koncepcji sztuki kształtowanej od okresu Renesansu, a uformowanej w czasach Oświecenia i Romantyzmu. Sztuka obecna rozgrywa się nie w obszarze teorii, a w sferze dyskursów tworzących „efekty prawdy” i pełniących funkcje mobilizującą i strategiczną”, nie ontologiczną. Artykuł kończą uwagi na temat zmiany metafor („śmierć”, „życie”, koniec”), które są stosowane w związku z awangardą i ewentualnych konsekwencji tej sytuacji.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 57-72
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tautologie konceptualistyczne
    Conceptual Tautologies
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424744.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    CONTEMPORARY ART
    CONCEPTUAL ART
    CONCEPTUALISM
    LOGICAL TAUTOLOGY
    TAUTOLOGY IN ART
    JOSEPH KOSUTH
    ROMAN OPALKA
    JAROSLAW KOZLOWSKI
    JAN CHWALCZYK
    WANDA GOLKOWSKA
    ZBIGNIEW DLUBAK
    JERZY TRELINSKI
    ZDZISLAW JURKIEWICZ
    Opis:
    The text is an attempt to consider the character of tautological activities undertaken in conceptual art. There are two ways the issue can be approached. The first refers to the texts of Joseph Kosuth, who wrote that an artwork is a tautology because it refers to the term ‘art’. The author develops the sense of Kosuth’s statement “a work of art is a definition of art” and states, that a part of the tautological system that makes a proposed definiens of ‘art” is available for direct perception, but the other part, which is the term ‘art’ must be recalled intellectually by the recipient. After taking into account the conceptual reference, the sense of a conceptual project with a meta-artistic character becomes noticeable. Polish examples of such works are projects by Roman Opalka, Jaroslaw Kozlowski, Jan Chwalczyk and Wanda Golkowska. The second part of the article considers conceptual projects, in which both parts of equal tautology are directly given. Conceptual works of this structure may either state what is “unquestionable and universally important” (as Alicja Kepińska wrote) or make a kind of sense “at the same time suggested and reversed” (Umberto Eco). The possibilities are considered in reference to tautological works of Zdzislaw Jurkiewicz, Jaroslaw Kozlowski, Zbigniew Dlubak and Jerzy Trelinski.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 89-95
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dokumentacja a horyzontalny sposób pojmowania twórczości artystycznej
    Documentation And The Horizontal Way Of Understanding Art
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424324.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    CONCEPTUAL ART
    CONTEMPORARY ART
    DOCUMENTARY TURN
    DOCUMENTATION
    ETHNOGRAPHIC TURN
    JOZEF ROBAKOWSKI
    LAND ART
    MOCK-DOCUMENTARY
    POP ART
    YVES KLEIN
    ZBIGNIEW LIBERA
    Opis:
    The 'horisontalism' of artistic activity and reflection on art is connected with current life and surrounding reality. Their elements flow into works of art. Artworks are not examined historically (according to the history of a medium, style or individual creative evolution) but as a reaction to the network of object arrangements and functioning discourses that surround artists. Such comprehension of art has made Sztabinski introduce the concept of a 'documental turn'. Moreover, it has been depicted by him that the idea of 'documentation' is getting extended. Therefore, 'transdocumentation' appears. The term allows us to notice the specifics of such contemporary phenomena in which documentation does not only perform an informative function but also gives feedback upon what is documented. It is possible to distinguish many artistic approaches and practices within transdocumentation. One of them is a 'mock-documentary' - an ironic documentation that refers to documentary stereotypes and the audience's trust in the reliability of documents. 'Transdocumentation' as a practice and theoretical scheme, possible when understanding art 'horizontally', reveals a great potential for artistic activities and the critical practice.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2011, 5; 6-15
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Konstruktywizm i re-konstruktywizm w twórczości Katarzyny Kobro
    Constructivism and re-constructivism in the artwork by Katarzyna Kobro
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1194618.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi
    Tematy:
    rzezba
    panopticon
    kobro
    Opis:
    Katarzyna Kobro's artistic and theoretical oeuvre is most often discussed within the framework of the history of Constructivism. The prefix "re" used in the second component of the title of this article is to draw attention to other interpretative possibilities. They take into account either the characteristics of the artist's works that have been ignored earlier or different, contemporary interpretative contexts. The characteristic features of Kobro's sculptures considered here are their smooth integrating into the space (instead of breaking through and conquering typical of Constructivism) and the openness of the possibility to move around in it (instead of directing and disciplining movements). The contexts taken into consideration in this respect are "female aesthetics" and Michel Foucault's critical reflections on the role of space in Jeremy Bentaham's "Panopticon" idea. Both these interpretative perspectives aim at emphasizing the need for freedom in Kobro's sculptures, instead of the previously emphasized features of economics and functionalism
    Źródło:
    Powidoki - magazyn artystyczno-naukowy; 2019, 2; 16-23
    2657-652X
    Pojawia się w:
    Powidoki - magazyn artystyczno-naukowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Piechur linii. Twórczość Wacława Szpakowskiego na tle abstrakcji geometrycznej w sztuce XX wieku
    A walker of a line. Waclav Szpakowski and geometric art of the twentieth century
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/487930.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
    Opis:
    Getulio Alviani considered drawings by Vaclav Szpakowski as ‘timeless’. Szpakowski did not follow any dominant artistic trends; he worked alone, therefore we should not ask about the sources of his art, but only about the contexts which contribute to our understanding the artist. In addition to drawing, Szpakowski was interested in photography. His self-portraits are particularly important because he preceded similar experiments by M. Duchamp and S. I. Witkiewicz. Also, he photographed architectural motifs (houses, churches, bridges, etc.). His work as photographer was not a part of his job although he studied architecture. Using photographic camera and drawing, he analyzed different types of organizing elements. In photographs and sketches, he found rhythmic patterns. He concentrated on those line-patterns and rhythms. Szpakowski’s artistic evolution was therefore fully independent. Its results are often ahead of some artistic trends emerging in the art of the twentieth century (e.g. pop-art connected with rhythmic lines from the mid-1960’s). Nonetheless, there are significant differences between Szpakowski and other artists who followed the idea. While pop-artists assumed free and unpredictable movement of an on-looker’s eye, Szpakowski wanted on-lookers to follow the lines (his daughter emphasizes that fact in her published memoir). Just like did W. Kandinski and P. Klee, Szpakowski believed that line was the trace left by a moving point, and he wanted on-lookers to follow the movement. His lines were different in different drawings, but they never led to a labyrinth. The artists always showed the exit. This problem is considered in the article in reference to the works by other artists of the twentieth century who were interested in labyrinths. Szpakowski considered the ‘marching’ by on-lookers on the trail as discovering ‘inner content’ of his artwork. Also, he believed that on-lookers could assume a holistic approach that allow them to capture the visual harmony of linear systems. This way of looking can be compared (based on the metaphor used in the title of this paper) to situations where a walker stops and looks from a distance at the distance traveled. A person then sees the order imbedded in the path. Szpakowski’s approach is analyzed in the context of the twentieth-century geometric abstraction artists who wanted to reveal the order hidden in the reality.
    Źródło:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2014, 18; 236-261
    1733-1528
    Pojawia się w:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Why Do We Need the Term “Art”?
    Dlaczego jest nam potrzebny termin „sztuka”?
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593845.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    niedefiniowalność pojęcia „sztuka”
    „koniec sztuki” (A. Danto)
    sztuka po końcu sztuki
    teoretyzowanie z niepewnością
    „sztuka” jako kategoria integrująca
    indefinability of the term “art”
    “end of art” (A. Danto)
    art after the end of art
    theorizing with uncertainty
    “art” as an integrative category
    Opis:
    W artykule podjęta została refleksja nad współczesną sytuacją, w której termin „sztuka” jest szeroko stosowany, ale bez podejmowania prób uściślenia jego znaczenia lub definiowania go. Sytuacja ta dotyczy zarówno obszaru estetyki, gdzie rozważania nad pojęciem sztuki zanikły od kilku dekad, jak wypowiedzi krytyków i artystów. Punktem wyjścia prowadzonych tu rozważań jest stan, jaki miał miejsce w latach 50. i 60. XX wieku. W myśli estetycznej pojawiły się wówczas poglądy wskazujące na niedefiniowalność pojęcia „sztuka” (np. stanowisko Morrisa Weitza) oraz tendencje do wskazywania innych sposobów użycia tego terminu, niż poznawczy – uwzględnienia jego charakteru oceniającego, perswazyjnego itp. W latach 90. ważnym głosem w tej sprawie były teksty Arthura C. Danto, który ujmował zagadnienie w kontekście swojej teorii „końca sztuki”. Koniec ten nie oznaczał kresu twórczości artystycznej, a tylko zmianę polegającą na zakończeniu się ery sztuki jako problemu teoretycznego. W XX wieku zarówno w tworzonych dziełach, jak pisanych tekstach, próbowano ustalić, czym jest „sztuka prawdziwa”. Dziś natomiast wszystkie znaczenia słowa „sztuka” stają się ważne. Życie artystyczne, według Danto, układa się więc bardziej pokojowo, bez „czystek etnicznych”. Jak zatem motywuje się włączanie poszczególnych praktyk do obszaru sztuki? Uważam, że często następuje to na zasadzie podobnej do gry w domino. Ilustruję tę tezę za pomocą polskiego przykładu - koncepcji „sztuki ze społeczeństwem” realizowanej od 2011 roku w warszawskiej dzielnicy Ursus. Tekst kończą refleksje odnoszące się do współczesnego „teoretyzowania z niepewnością”. Pojawia się teza, że termin „sztuka” pełni dzisiaj przede wszystkim rolę integrującą wobec różnorodnych działań, dla których inaczej trudno byłoby znaleźć stosowną kategorię.
    The article reflects on the contemporary situation in which the term “art” is broadly used, albeit without attempting to clarify its meaning or define it. This situation concerns both the area of aesthetics, where the deliberations on the concept of art have been abandoned for several decades, as well as the statements of critics and artists. The starting point of the reflections presented here is the situation that occurred in the 1950s and 1960s. In the aesthetic thought there appeared views pointing to the indefinability of the term “art”. (e.g. the stand of Morris Weitz) and the tendencies to indicate other usages of this term, than cognitive – to consider its evaluative, persuasive, etc. character, etc. In the 1990s, Arthur C. Danto's texts were an important contribution to this issue, commenting on the subject in the context of his theory of the “end of art”. That “end” did not mean the end of artistic crea-tivity, but only a change consisting in the end of the era of art as a theoretical problem. In the 20th century, both in created works and in written texts, attempts were made to establish what “true art” is. Today, however, all meanings of the word “art” become important. Artistic life, according to Danto, is therefore more peaceful, free from “ethnic cleansing”. How, then, do we motivate the inclusion of particular practices in the area of art? I believe that it often happens on a similar basis to playing dominoes. I illustrate this thesis with the use of the Polish example – the concept of “art with community” implemented since 2011 in the Warsaw district of Ursus. The text ends with reflections on contemporary “theorizing with uncertainty”. There is an assertion that the term “art” plays an integrating role in the face of various activities, for which otherwise it would be difficult to find an appropriate category.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2019, 21; 19-35
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Art, participation and aesthetics
    Sztuka, partycypacja, estetyka
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593827.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    estetyka relacyjna
    estetyka dialogiczna
    estetyka partycypacyjna
    wspólczesna estetyka a refleksja nad sztuką
    relational aesthetics
    dialogical aesthetics
    participatory aesthetics
    contemporary aesthetics and reflection on art
    Opis:
    The authors of the principal concepts that combine art with participatory issues use the term "aesthetics" to refer to their theories. The aim of the article is to examine the aspects in which these authors refer to the traditional issues of aesthetics and how they modify them. The discussion focuses on three concepts. In Nicolas Bourriaud's relational aesthetics, the notion of "form", modified in such a way as to include human relations appearing in connection with artistic situations, plays an important role. This way viewers and their behavior become part of the works of art. In the article this issue is confronted with the theory of the Umberto Eco's concept of "open work". Selected works by Rirkrit Tiravanija, Felix Gonazalez-Torres and Liam Gillick are also discussed as examples of relational art. Grant Kester's dialogical aesthetics is presented as an example of the link between art and participation, in which experience is brought to the foreground and ethical values dominate. Claire Bishop, on the other hand, believes that participatory art makes far-reaching changes in the understanding of aesthetics necessary. Referring to Jacques Rancière's philosophical concept, she argues that the inconclusive nature of aesthetic experience entails the necessity of questioning the way in which the world is organized. Therefore, the “sensible sharing” that takes place in participatory art is at the same time a political judgment. Moreover, the English author places emphasis not the harmonization of interpersonal relations (presumed in relational aesthetics), but the antagonism that allows us to constantly redefine and make social problems the subject of debates. The article concludes with a question whether relational, dialogical and participatory aesthetics opens up a new field for aesthetic reflection built over artistic phenomena.
    Autorzy głównych koncepcji łączących sztukę z problematyką partycypacji używają w odniesieniu do swych teorii nazwy „estetyka”. Celem artykułu jest rozważenie, pod jakimi względami autorzy ci nawiązują do tradycyjnej problematyki estetycznej oraz jakim modyfikacjom ją poddają. Rozważania skoncentrowane są na trzech koncepcjach. W estetyce relacyjnej Nicolasa Bourriauda istotną rolę pełni pojęcie „formy” zmodyfikowane w taki sposób, żeby objąć nim stosunki międzyludzkie pojawiające się w związku z sytuacjami artystycznymi. W ten sposób odbiorcy i ich zachowania stają się częścią dzieł sztuki. W artykule zagadnienie to skonfrontowane jest z teorią „dzieła otwartego” Umberta Eco. Omówione są też, jako przykłady sztuki relacyjnej, wybrane dokonania Rirkrita Tiravanji, Felixa Gonazaleza-Torresa i Liama Gillicka. Estetyka dialogiczna Granta Kestera przedstawiona została jako przykład powiązania sztuki z partycypacją, w którym na pierwszy plan wysuwane jest doświadczenie i dominują wartości etyczne. Natomiast Claire Bishop uważa, że sztuka partycypacyjna prowadzi do konieczności daleko idących zmian w pojmowaniu estetyki. Nawiązując do koncepcji filozoficznej Jacquesa Rancièra twierdzi, że nierozstrzygalność doświadczenia estetycznego pociąga za sobą konieczność zakwestionowania sposobu zorganizowania świata. W związku z tym następujące w sztuce partycypacyjnej „dzielenie postrzegalnego” jest jednocześnie osądem politycznym. Angielska autorka akcentuje też nie harmonizację relacji międzyludzkich (zakładaną w estetyce relacyjnej), a antagonizm pozwalający wciąż na nowo zarysowywać i czynić przedmiotem debat problemy społeczne. Artykuł zamyka pytanie o to, czy estetyka relacyjna, dialogiczna i partycypacyjna otwiera nowe pole dla uprawiania refleksji estetycznej nadbudowywanej nad zjawiskami artystycznymi.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 43-59
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Empathetic turn in the reflection on art
    Zwrot empatyczny w refleksji nad sztuką
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593881.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    empathy
    Robert Vischer
    Theodor Lipps
    Heinrich Wőlfflin
    Wilhelm Worringer
    David Freedberg
    Michael Fried, cultural turns
    empatia
    Michael Fried
    zwroty kulturowe
    Opis:
    At the turn of the nineteenth and twentieth centuries, scholars began to include the notion of empathy in their reflections on art, which was the hallmark of an extensive theoretical turn, whose consequences were to spread to other areas of the humanities and lead to the creation of a new research method specific to this field of knowledge. Such scholarly endeavors were characterized by psychological approach, expanded to include biophysiologica consid-erations, with an emphasis on the role of the body. Such a perspective was aimed at revaluing basic aesthetic issues, such as beauty and aesthetic experience, as well as key problems of the history of art (such as the notion of style). The article summarizes the core principles of the concept of empathy employed in the field of fine arts, and examines its use in the theories of such scholars as Robert Vischer, Theodor Lipps, Heinrich Wölfflin and Wilhelm Worringer. This will be followed by a brief consideration of the reasons why this idea was rejected by the researchers on art in the second half of the twentieth century. Against this background, my article will pose the question regarding a return to the concept of empathy (or a reemergence of the empathetic turn) in the reflection on the visual arts in this century. Its symptoms have been pointed out by some Anglophhone authors (such as Juliet Koss). One should, however, note the differences in the new approach. The former biophysiologica background has been replaced with references to contemporary research on brain functioning. Instead of concentrating on the expressive character of architecture, scholars explore e.g. an empathetic response to human images (David Freedberg) or to landscapes and still lifes (Michael Fried). The article concludes with some reflections that situate the concept of empathetic turn in the context of the theory of cultural turns proposed by Doris Bachmann-Medick.
    Uwzględnienie zagadnienia empatii w rozważaniach nad sztuką, które nastąpiło na przełomie XIX i XX wieku, miało znamiona szeroko pojętego zwrotu teoretycznego, którego konsekwencje objąć miały także inne dziedziny nauk humanistycznych i prowadzić do stworzenia nowej metody badawczej specyficznej dla tego obszaru wiedzy. Cechą charakterystyczną tych badań było podejście psychologiczne poszerzone o kwestie biofizjologiczne, z zaakcentowaniem roli ciała. Z tego punktu widzenia poddane miały być rewizji podstawowe zagadnienia estetyczne, takie jak piękno i przeżycie estetyczne, oraz kluczowe problemy historii sztuki (np. pojęcie stylu). W artykule przypomniane zostają najważniejsze założenia koncepcji empatii odnoszone do sztuk plastycznych na przykładzie teorii Roberta Vischera, Theodora Lippsa, Heinricha Wőlfflina i Wilhelma Worringera. Następnie krótko rozważone zostają powody odrzucenia tej koncepcji przez badaczy sztuki działających w drugiej połowie XX wieku. Na tym tle postawione zostaje pytanie dotyczące powrotu do koncepcji empatii (lub ponownego wystąpienia zwrotu empatycznego) w refleksji nad sztukami plastycznymi w bieżącym stuleciu. Jego objawy wskazywali badacze zajmujący się obszarem anglofonicznym (np. Juliet Koss). Należy jednak zaznaczyć, ze oprócz nawiązań występują różnice. Dawne tło biofizjologiczne zastąpione zostało odniesieniami do współczesnych badań nad funkcjonowaniem mózgu. Zamiast koncentracji na zagadnieniu ekspresyjności architektury, prowadzone są rozważania odnoszące się do empatycznej reakcji na wizerunki ludzkie (David Freedberg) i motywy pejzażowe lub martwe natury (Michael Fried). Artykuł kończą refleksje sytuujące koncepcję zwrotu empatycznego w kontekście teorii zwrotów kulturowych Doris Bachmann-Medick.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 37-58
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The margins of transcendence in contemporary art
    Marginesy transcendencji w sztuce współczesnej
    Autorzy:
    Sztabiński, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593925.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    contemporary art
    transcendence
    secularization
    modern iconoclasm
    the role of the margins in the study of art.
    sztuka współczesna
    transcendencja
    sekularyzacja
    nowoczesny ikonoklazm
    rola marginesów w badaniach nad sztuką
    Opis:
    According to the widespread opinion, contemporary art does not seek to express transcendent reality. Questioning this view, the author of the article examines two aspects of the problem. The first concerns the use of Christian iconography in contemporary works. The artists employ it a non-traditional way, usually in the contexts related to everyday life, which leads to an impression of secularization. Sometimes such actions provoke protests from viewers due to alleged blasphemy. Sztabiński sees the root of the problem in the formation of a new sensibility bent on emphasizing the “earthly” dimension of existence, and treating transcendence only as a more or less tangible prospect. This situation is defined here as an interest in the “skin of transcendence”, in reference to the title of the article by S. Brent Plate. Artistic examples enabling the author to clarify the meaning of this metaphor include the works of Robert Gober, Kiki Smith, Teresa Murak and Wolfgang Laib. The second type of references to transcendence in contemporary art will be discussed here in the context of the iconoclastic tradition. The author examines twentieth-century non-representational art in the light of the book by Alain Besançon devoted to the intellectual history of iconoclasm. Besançon described this kind of art as an expression of the desire to convey “a truly worthy image” of the divine, as it is liberated from all earthly concerns. In view of that, can postmodern artistic practice, involving the reduction of the geometric forms believed to express transcendence (such as Malevich’s “black square”) to their banal practical uses, be considered to create simulacra of transcendence? The author also reflects on the quest for an extra-metaphysical path towards transcendence in contemporary art, as the artists try to find it in “abnormal language” and private epiphanies. The article concludes with some comments on the necessity of treating what appears to be marginal in contemporary art as a valid area of research. The author argues that not only the margins of transcendence, but all other artistic margins should be subjected to broader scholarly reflection.
    Według powszechnie przyjmowanej opinii, sztuce współczesnej obce jest dążenie do wyraża-nia rzeczywistości transcendentnej. Autor artykułu, kwestionując ten pogląd, bierze pod uwagę dwa aspekty zagadnienia. Pierwszy związany jest ze stosowaniem przez współczesnych arty-stów motywów pochodzących z ikonografii chrześcijańskiej, jednak używanych w sposób od-biegający od tradycji. Różnica polega przede wszystkim na włączeniu ich w konteksty zwią-zane z życiem codziennym, co prowadzi do wrażenia ich sekularyzacji. Czasami działania ta-kie wywołują protesty odbiorców ze względu na domniemaną profanację. Autor widzi przyczynę problemu w kształtowaniu się nowej wrażliwości polegającej na zaakcentowaniu „ziemskich wymiarów”, w stosunku do których transcendencja pojawia się jedynie jako mniej lub bardziej uchwytna perspektywa. Sytuację tę, w nawiązaniu do tytułu artykułu S. Brenta Plate’a, określa jako zainteresowanie „skórą transcendencji”. Przykładami artystycznymi po-zwalającymi sprecyzować sens tej metafory są prace Roberta Gobera, Kiki Smith, Teresy Murak i Wolfganga Laiba. Drugi aspekt odniesień do transcendencji występujących w sztuce współczesnej rozwa-żany jest na tle tradycji ikonoklastycznej. Autor nawiązuje do książki Alaina Besançona doty-czącej historii intelektualnej ikonoklazmu. Z tego punktu widzenia interpretowane są przejawy dwudziestowiecznej sztuki nieprzedstawiającej. Besançon określił je jako wyraz pragnienia dania boskości „jej obrazu naprawdę godnego”, gdyż uwolnionego od tego, co ziemskie. Czy w związku z tym postmodernistyczne praktyki artystyczne, polegające na sprowadzaniu form geometrycznych uważanych za wyraz transcendencji (np. Malewiczowskiego „czarnego kwa-dratu”) do banalnego sensu praktycznego, uznać można za tworzenie symulakrów transcen-dencji? Autor rozważa też poszukiwanie poza-metafizycznej drogi ku transcendencji w sztuce współczesnej poprzez operowanie „nienormalnym językiem” i prywatne epifanie. Artykuł kończą uwagi dotyczące uwzględnienia w badaniach tego, co wydaje się margi-nalne w sztuce współczesnej. Biorąc pod uwagę swe rozważania dotyczące marginesów trans-cendencji, autor wyraża przekonanie, że także inne marginesy artystyczne powinny stać się przedmiotem szerszej refleksji badawczej.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 58-85
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A performative concept of the rtist – unmatricized actions exemplified by the works of Zofia Lipecka
    Performatywna koncepcja artysty – działania niezmatrycowane na przykładzie twórczości Zofii Lipeckiej
    Autorzy:
    Łarionow, Dominika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2041814.pdf
    Data publikacji:
    2021-11-25
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    Performatics
    aesthetics of the 20th century
    Zofia Lipecka
    the art of Polish emigration of the 20th century
    art – ecology
    art – memory
    Grzegorz Sztabiński
    performatyka
    estetyka XX wieku
    sztuka emigracji polskiej XX wieku
    sztuka - ekologia
    sztuka – pamięć
    Opis:
    The article is an attempt to apply the performative concept of the artist's theory formulated by Grzegorz Sztabiński to the analysis of the work of Zofia Lipecka. The artist works in France, but is of Polish origin. She creates works in various techniques: painting, video, installations, she touches on many topics: from the archeology of signs, the identity of the symmetry of nature, to ecology and historical memory. Lipecka's actions are unmatricized and cannot be easily defined. Thanks to this, they became an excellent material for analysis according to the assumptions of Sztabiński's theory. Its fundamental point is to give the artist freedom by using the participle phrase: "creating art".
    Artykuł jest próbą zastosowania teorii performatywnej koncepcji artysty sformułowanej przez Grzegorza Sztabińskiego do analizy twórczości Zofii Lipeckiej. Artystka pracuje we Francji, ale jest polskiego pochodzenia. Tworzy prace w różnych technikach: malarstwo, wideo, instalacje, porusza w nich wiele tematów: od archeologii znaków, tożsamość symetrii natury, po ekologię i pamięć historyczną. Działania Lipeckiej są niezmatrycowane i nie dają się łatwą zdefiniować. Dzięki temu stały się doskonałym materiałem do analizy według założeń teorii Sztabińskiego. Jej punktem zasadniczym jest danie artyście wolność poprzez użycie zwrotu imiesłowego: „ tworzący sztukę”
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 313-330
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-13 z 13

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies