Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Centre and Periphery" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-18 z 18
    Tytuł:
    Józef inter gentes: On status and law between the centre and periphery
    Autorzy:
    Urbanik, Jakub
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1195432.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Fundacja im. Rafała Taubenschlaga
    Tematy:
    Constitutio Antoniania
    consuetudo
    usage
    Reichsrecht
    Volksrecht
    Menander Rhetor
    Dionysia
    provincial law
    conflict of laws
    Opis:
    Following the footsteps of Józef Mélèze Modrzejewski and reassessing his law-custom theory, the essay explores the principles of law-application under Roman law. Passages from Ps.-Menander’s Epideictic Treatises and Gregory the Miracle-Worker’s Eulogy of Origen are confronted with the selected papyrological evidence of apparent ‘conflict of laws’ faced by the Roman jurisdiction: the petition of Dionysia (P. Oxy. II 237), and a text concerning the testamentary freedom of the Egyptians (P. Oxy. XLII 3015), and finally with a fragment of a juridical work attributed to Volusius Maecianus (D. XIV 2.9 pr.). In conclusions, a new take of the problem is presented. I suggest the principle ordering the choice of competent law be lex posterior derogat legi priori. Thus, after the Roman conquest the old norms remained in force until expressively abrogated by a new Roman precept: be it in a form of a judicial decision (in line of the Roman magistrate-law making), or new imperial legislation.
    Źródło:
    The Journal of Juristic Papyrology; 2019, 49; 289-345
    0075-4277
    Pojawia się w:
    The Journal of Juristic Papyrology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Paristrion as Centre and Periphery: from Byzantine Border Province to Heartland of the Second Bulgarian Tsardom
    Autorzy:
    Dall’Aglio, Francesco
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31234038.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Byzantine history
    Medieval Bulgaria
    Ethnicity
    Peripheries
    Medieval Nomads
    Medieval Statehood
    Opis:
    In 1185, after a successful revolt against the Byzantine empire, the so-called second Bulgarian kingdom was established on the territory of the former province of Paradounavon/Paristrion, that had been the first area of settlement of the Bulgars who had crossed the Danube and established their state in 681, and had become a peripheral region of the Byzantine empire after the conquests of Tzimiskes and Basil II. Even before the 1185 revolt, however, Paristrion had already begun to develop an embryonal degree of self-consciousness, although not in a ‘national’ way, owing to its peculiar history and ethnic composition. During the course of the 9th–12th century it had experienced a constant influx of invaders from the north, many of whom had in the end settled, either forcibly or after reaching an agreement with the imperial authorities. Those mixobarbaroi, half-civilized barbarians (according to the Byzantine point of view) had gradually integrated with the local population, made of Bulgarians, Vlachs, and Byzantine soldiers, settlers and administrators coming from the various provinces of the empire. When the military presence on the Danube was strong the region prospered economically, and became integrated in a vast trade network managed by Cuman and Rus’ traders and raiders; but during the 12th century the empire gradually withdrew its troops and its interest in Paristion, and this relative prosperity began to diminish. Coupled with the remembrance, in popular traditions, of the past glory and abundance of the first Bulgarian empire, and with the increasing fiscal burden that oppressed the local traders, the Paristrians gradually became convinced that their future prosperity, much like at the time of the first Bulgarian kingdom, was in their independence from the empire. Once again, this peripheral region began the centre of an independent polity that traced its roots in the past Bulgarian kingdom, but exhibited also some radically different traits.
    Źródło:
    Studia Ceranea; 2022, 12; 29-50
    2084-140X
    2449-8378
    Pojawia się w:
    Studia Ceranea
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    BETWEEN THE CENTRE AND THE PERIPHERY OF EUROPEAN INTEGRATION? TEN YEARS OF POLISH MEMBERSHIP IN THE EUROPEAN UNION
    Autorzy:
    Niedźwiecki, Artur
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/594813.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Tematy:
    European integration
    membership
    modernization
    system of Europe
    Centre and Periphery
    Opis:
    The major propose for this article is to examine ten years of Polish membership in the European Union. This paper analyzes characteristics of the system of Europe, as well as the process of “Europeanization”. It also covers the depiction of relations between the Centre and the Periphery of European integration and investigates the Polish role in a process of diffusion of norms and procedures within our continent. The main hypothesis of this paper is that nowadays Poland remains suspended somewhere between Centre and Periphery of European integration, without a real capacity of joining the “hard-core” of the EU in the predictable future.
    Źródło:
    Polish Political Science Yearbook; 2014, 43; 122-140
    0208-7375
    Pojawia się w:
    Polish Political Science Yearbook
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Miłosz w dialogu z literackim centrum świata
    Miłosz’s Dialogue with the Literary Centre of the World
    Autorzy:
    Bill, Stanley S.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1533986.pdf
    Data publikacji:
    2012-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Czesław Miłosz
    France
    Pascale Casanova
    theory of “world republic of letters”
    centre and periphery
    Opis:
    In 1986 Bernard Pivot, a French journalist and literary critic, conducted an interview with Miłosz in the television feature called Apostrophes. The conversation was an archetypal example of an encounter between a representative of the “literary centre” and an envoy from what Pascale Casanova later called “une petite littérature”. The present article discusses Miłosz’s contradictory relations with France as a centre of “world’s republic of letters”, against the background of his difficult dialogue with Pivot, and the wider context of Casanova’s theory of inequalities in the literary world. On the one hand, Miłosz felt wiser than French litterateurs, and frequently pointed out to their political naiveness and ignorance of history and the cruel reality of the world. On the other hand, however, Miłosz’s sense of superiority over Western culture was always dialectically linked to the other side of the coin: the rage of a provincial poet at the headquarters of the cultural and economical power.
    Źródło:
    Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka; 2012, 20; 137-148
    1233-8680
    2450-4947
    Pojawia się w:
    Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ukraina, Rosja i problem peryferyjności
    Ukraine, Russia, and the Question of Peripherality
    Autorzy:
    Kizwalter, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1373545.pdf
    Data publikacji:
    2015-05-12
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    centre and periphery
    modernization theories
    postcolonial studies
    Russian slavophilism
    centrum i peryferie
    teorie modernizacji
    studia postkolonialne
    rosyjskie słowianofilstwo
    Opis:
    In this essay, the author addresses the question of Ukraine’s and Russia’s relations with the West in the modern and contemporary era. He believes that the revolution in Ukraine in 2013/2014 signifies a successive stage in Ukraine’s emancipation and modernization, which began with the emergence of a separate nation on its territory in the 19th century. The author is in favor of the further use of such conceptual categories as the ‘centre’, the ‘periphery’, and ‘modernization’. He thinks they still permit the description of the real developmental distance between different parts of the world and the analysis of strategies aimed at diminishing that distance. In his opinion, Ukraine’s present chance for modernization is unambiguously connected with its choice of the ‘western’ road of development. He interprets the Russian attempt to counteract this choice by force as an expression of the disappointment experienced by the elite of the former empire. In essence, it is a sign that Russia is remaining in a peripheral situation in regard to the West, which is ‘escaping’ it.
    Źródło:
    Kultura i Społeczeństwo; 2015, 59, 2; 239-246
    2300-195X
    Pojawia się w:
    Kultura i Społeczeństwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Lokalna Europejska Stolica Kultury Wrocław 2016 – społeczne oddziaływanie ESK w regionie Dolnego Śląska
    Local European Capital of Culture Wrocław 2016 – Social Impact of the ECC in the Lower Silesia Region
    Autorzy:
    Kajdanek, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/37500704.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    ESK Wrocław 2016
    uczestnictwo w kulturze
    relacje centrum-peryferie
    ECOC Wrocław 2016
    cultural participation
    relations between centre and periphery
    Opis:
    Europejska Stolica Kultury Wrocław 2016 była drugim, po Krakowie, przykładem organizacji tego cyklu imprez w Polsce. Liczba wydarzeń, szacowana na ponad 2000, spowodowała, że miasto i region (w nierównomiernym stopniu) podlegały oddziaływaniu impulsów kulturalnych o niespotykanej dotąd skali. Ze społecznego punktu widzenia istotne jest przyglądanie się społecznemu efektowi ESK, czyli umieszczonej w kontekście stylów życia i uwarunkowań biograficznych reakcji na te wydarzenia kulturalne oraz temu, jakie może ona mieć konsekwencje dla funkcjonowania mieszkańców regionu (w porównaniu z mieszkańcami miasta centralnego) w obszarze praktyk kulturalnych. Tekst prezentuje wybrane aspekty społecznego efektu ESK obserwowanego na peryferiach regionu Dolnego Śląska. Efekt ESK zdefiniowano jako społeczną reakcję na tę złożoną interwencję kulturalną oraz jej możliwe konsekwencje dla funkcjonowania lokalnych zbiorowości. Podstawą empiryczną analizy są wyniki badań ilościowych wykonanych w ramach projektu ewaluacji ESK. Ujawniły one ograniczenia dostępu do udziału w ESK różnych kategorii społecznych (m.in. kobiet, osób mających dzieci, osób ubogich), zakres uczestnictwa i typ imprez wybranych przez mieszkańców peryferii (ograniczony udział głównie w masowych, otwartych, darmowych, festynowych wydarzeniach rodzinnych) oraz dominujący charakter wyniesionych doświadczeń kształtujących społeczny efekt ESK (skupienie na dobrej zabawie, rekreacyjnym spędzeniu czasu wolnego, powiązaniu uczestnictwa ze spotkaniem z rodziną, znajomymi).
    The European Capital of Culture Wrocław 2016 was the second location, of this series of events in Poland after Krakow. The number of events, estimated at over 2,000, meant that the city and the region were (to an uneven degree) subject to the impact of cultural impulses of an unprecedented scale. From a social point of view, it is important to look at the social effect of the ECOC, i.e., the response to these cultural events, placed in the context of lifestyles and biographical circumstances, and the consequences it may have had for the functioning of the region’s inhabitants (as compared to the inhabitants of the central city) in terms of cultural practices. The text presents selected aspects of the ECC social effect observed on the periphery of the Lower Silesian region. The ECC effect is defined as the social response to this complex cultural intervention and its possible consequences for the functioning of local communities. The empirical basis for the analysis are the results of quantitative research carried out as part of the ECC evaluation project. These revealed the limitations on access to participation in the ECOC by different social categories (including women, people with children and the poor), the extent of participation and the type of events chosen by peripheral residents (limited participation mainly in mass, open, free, family festive events) and the dominant nature of the experience shaping the social impact of the ECOC (focus on having fun, recreational leisure activities, linking participation to meeting family and friends).
    Źródło:
    Perspektywy Kultury; 2023, 40, 1; 227-240
    2081-1446
    2719-8014
    Pojawia się w:
    Perspektywy Kultury
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dynamika negocjacji między centrum a krajami peryferyjnymi unii gospodarczej i walutowej
    The Dynamics of Debt Negotiations between the Central and Peripheral Countries of the Economic and Monetary Union
    Autorzy:
    Sawicki, Janusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/454492.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Polski Instytut Ekonomiczny
    Tematy:
    unia gospodarcza i walutowa
    kryzys zadłużeniowy
    teoria gier
    centrum i peryferia
    European Monetary Union
    sovereign debt crisis
    game theory
    centre and periphery
    Opis:
    W artykule przedstawiono dynamikę negocjacji zadłużeniowych w strefie euro jako strategiczną grę między krajami centrum i krajami peryferyjnymi. W każdej grze strategicznej, negocjatorzy wyceniają, w sposób mniej lub bardziej formalny, wartość funkcji preferencji każdej ze stron. Pierwsze decyzje ratowania gospodarki Grecji podejmowano w sytuacji niepełnej informacji zarówno o wartości wypłat (mierzonych np. szacowaną wielkością zmian PKB), jak i o przedmiocie umowy związanej z realizacją wybranej strategii - refinansowania długów sektora publicznego Grecji. Rozpoczętą grę sekwencyjną, z niedoskonałą informacją, prezentowano na rynku jako skończone negocjacje. Tymczasem w negocjacjach pojawiały się nowe strategie (np. wyjścia ze strefy euro) i coraz większego znaczenia nabierała gra prowadzona między strefą euro a rynkiem kapitałowym. Istotnym problemem w rozpatrywanych negocjacjach zadłużeniowych jest ich koalicyjna postać. W strefie euro koalicje tworzą zarówno kraje centrum, jak i kraje peryferyjne. Ich stabilność zależy od podziału korzyści z przyjmowanego rozwiązania i ma istotne znaczenie dla sposobu rozwiązywania problemu zadłużenia w UGW i losów całej Unii Europejskiej. Autor zauważa, że wyniki interakcji uzyskiwane w negocjacjach z Grecją, Irlandią i Portugalią wpłynęły na kolejne strategie, a także na późniejsze postępowanie wobec problemów Hiszpanii i Włoch. Decyzje w sprawie powołanie Europejskiego Mechanizmu Stabilności, aktywnego włączenia Europejskiego Banku Centralnego w zarządzanie długiem na rynku kapitałowym, powołanie unii bankowej itp. są istotnym „uzupełnieniem" podjętych wcześniej decyzji restrukturyzacji długu Grecji, Portugalii i Irlandii.
    The paper looks at the dynamics of debt negotiations within the euro area as a strategic game between the central and peripheral countries. In each strategic game, players assess, in a more or less formal way, the pay-offs of each party. When the first decisions to rescue Greece were taken, the strategies were created in the game of incomplete information on both the value of pay-offs (for example the estimated size of the measured changes in GDP) and the subject of the contract related to the implementation of the selected strategies - refinancing of the public debt of Greece. The players began a sequential game with imperfect information, presented to the market as finished negotiations. Meanwhile, new strategies emerged (e.g. exit from the euro area) and the game between the euro area and the capital market became also more important. In the ongoing negotiations, the cooperative nature of the game gained an increasingly important role. The stability of the coalition depends on the distribution of the benefits of the adopted solutions and is essential for the process of solving the debt problem in the EMU and the fate of the European Union. It should also be noted that the results achieved in the negotiations with Greece, Ireland and Portugal contributed to the creation of new strategies. Decisions on establishment of the ESM, the ECB's active involvement in the management of debt in the capital market, the creation of a banking union, etc., constitute an important "complement" to the decisions taken earlier - to bailout strategies of Greece, Portugal and Ireland.
    Źródło:
    Unia Europejska.pl; 2012, 4; 30-37
    2084-2694
    Pojawia się w:
    Unia Europejska.pl
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Explaining Innovation. An Empirical Analysis of Industry Data from Norway
    Autorzy:
    Lorentzen, Torbjørn
    Jakobsen, Stig-Erik
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/474880.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Fundacja Upowszechniająca Wiedzę i Naukę Cognitione
    Tematy:
    innovation
    location
    centre and periphery
    firm specific and external resources
    networking
    Norwegian industry
    logistic regression
    innowacje
    region
    lokalizacja
    centrum i peryferia
    firmowe i zewnętrzne zasoby
    przemysł norweski
    regresja logistyczna
    Opis:
    The objective of the paper is to analyse why some firms innovate while others do not. The paper combines different theories of innovation by relating innovation to internal, firm specific assets and external, regional factors. Hypotheses are derived from theories and tested empirically by using logistic regression. The empirical analysis indicates that internal funding of R&D and size of the firm are the most important firm specific attributes for successful innovation. External, regional factors are also important. The analysis shows that firms located in large urban regions have significantly higher innovation rates than firms located in the periphery, and firms involved in regional networking are more likely to innovate compared to firms not involved in networking. The analysis contributes to a theoretical and empirical understanding of factors that influence on innovation and the role innovation plays in the market economy. Innovation policy should be targeted at developing a tax system and building infrastructure which give firms incentives to invest and allocate internal resources to R&D-activities and collaborate with others in innovation. From an economic policy perspective, consideration should be given to allocating more public resources to rural areas in order to compensate for the asymmetric distribution of resources between the centre and periphery. The paper contributes to the scientific literature of innovation by combining the firm oriented perspective with weight on firm specific, internal resources and a system perspective which focuses on external resources and networking as the most important determinants of innovation in firms.
    Źródło:
    Journal of Entrepreneurship, Management and Innovation; 2016, 12, 2; 5-27
    2299-7075
    2299-7326
    Pojawia się w:
    Journal of Entrepreneurship, Management and Innovation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Toward a New Concept of Progressive Art: Art History in the Service of Modernisation in the Late Socialist Period. An Estonian Case
    Autorzy:
    Kodres, Krista
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/909522.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-20
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Socialist art history and historiography
    Soviet studies
    Thaw era and modernisation
    centre (Moscow) and periphery (Estonian SSR) relations
    art and ideology
    progressiveness in art
    Opis:
    The paper deals with renewal of socialist art history in the Post-Stalinist period in Soviet Union. The modernisation of art history is discussed based on the example of the Estonian Soviet Socialist Republic (Estonian SSR), where art historians were forced to accept the Soviets’ centrally constructed Marxist-Leninist aesthetic and approach to art and art history. In the art context, the idea of progressiveness began to be reconsidered. In previous discourse, progress was linked with the “realist” artistic method that sprang from a progressive social order. Now, however, art historians found new arguments for accepting different cultures of form, both historical and contemporary, and often these arguments were “discovered” in Marxism itself. As a result, from the middle of 1950’s Soviet art historians fell into two camps in interpreting Realism: the dogmatic and revisionist, and the latter was embraced in Estonia. In 1967, a work was published by the accomplished artist Ott Kangilaski and his nephew, the art historian Jaak Kangilaski: the Kunsti kukeaabits – Basic Art Primer – subtitled “Fundamental Knowledge of Art and Art History.” In its 200 pages, Jaak Kangilaski’s Primer laid out the art history of the world. Kangilaski also chimed in, publishing an article in 1965 entitled “Disputes in Marxist Aesthetics” in the leading Estonian SSR literary journal Looming (Creation). In this paper the Art Primer is under scrutiny and the deviations and shifts in Kangilaski’s approach from the existing socialist art history canon are introduced. For Kangilaski the defining element of art was not the economic base but the “Zeitgeist,” the spirit of the era, which, as he wrote, “does not mean anything mysterious or supernatural but is simply the sum of the social views that objectively existed and exist in each phase of the development of humankind.” Thus, he openly united the “hostile classes” of the social formations and laid a foundation for the rise of common art characteristics, denoted by the term “style.” As is evidenced by various passages in the text, art transforms pursuant to the “will-to-art” (Kunstwollen) characteristic of the entire human society. Thus, under conditions of a fragile discursive pluralism in Soviet Union, quite symbolic concepts and values from formalist Western art history were “smuggled in”: concepts and values that the professional reader certainly recognised, although no names of “bourgeois” authors were mentioned. Kangilaski relied on assistance in interpretation from two grand masters of the Vienna school of art history: Alois Riegl’s term Kunstwollen and the Zeitgeist concept from Max Dvořák (Zeitgeist, Geistesgeschichte). In particular, the declaration of art’s linear, teleological “self-development” can be considered to be inspiration from the two. But Kangilaski’s reading list obviously also included Principles of Art History by Heinrich Wölfflin, who was declared an exemplary formalist art historian in earlier official Soviet historiography. Thaw-era discursive cocktail in art historiography sometimes led Kangilaski to logical contradictions. In spite of it, the Primer was an attempt to modernise the Stalinist approach to art history. In the Primer, the litmus test of the engagement with change was the new narrative of 20th century art history and the illustrative material that depicted “formalist bourgeois” artworks; 150 of the 279 plates are reproductions of Modernist avant-garde works from the early 20th century on. Put into the wider context, one can claim that art history writing in the Estonian SSR was deeply engaged with the ambivalent aims of Late Socialist Soviet politics, politics that was feared and despised but that, beginning in the late 1950s, nevertheless had shown the desire to move on and change.
    Źródło:
    Artium Quaestiones; 2019, 30; 211-223
    0239-202X
    Pojawia się w:
    Artium Quaestiones
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teoria systemów-światów Immanuela Wallersteina i jej recepcja w archeologii: część III – okres wpływów rzymskich
    Immanuel Wallerstein’s centre-periphery theory and its reception in archaology, part III Iron Age
    Autorzy:
    Ciesielska, Adriana
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1023869.pdf
    Data publikacji:
    2019-09-16
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    goods
    production
    exchange
    power
    social system
    Opis:
    Immanuel Wallerstein’s centre-periphery model lies at the root of many archaeological studies, particularly studies of romanisation. One of them has been an article written by Peter S. Wells, but we have also studies done by Richard Higley concerning Roman Britain, Susan Frankenstein and Michael Rowland concerning the social hierarchy in Roman Germany. Actually several archaeologists tried to study these topic according to the Wallerstein’s world-systems theory. We can observe that the application of the theory into archaeology has always very important heuristic value.
    Źródło:
    Folia Praehistorica Posnaniensia; 2018, 23; 23-48
    0239-8524
    2450-5846
    Pojawia się w:
    Folia Praehistorica Posnaniensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Latin American 19th Century Economic Debate as the Predecessor of the Centre-Periphery and Dependency Theories: The Case of Argentina
    Debate económico latinoamericano en el siglo XIX como el predecesor de las teorías del centro-periferia y de la dependencia: el caso de Argentina
    Autorzy:
    Woźniak, Dominika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/486468.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    dependency
    nationalism
    capitalism
    free trade
    critique
    dependencia
    nacionalismo
    capitalismo
    comercio libre
    crítica
    Opis:
    Latin American economic thought is known for its contribution of cepalismo and dependencia. These trends were supposed to help the region achieve prosperity in an independent way by breaking off the bonds of economic dependency. Latin America had been struggling against the domination of Spain and Portugal and after gaining independence, against new colonial empires, particularly Great Britain, looking for new spheres of influence. Even though this order was profitable for many of 19th century Latin American elite’s representatives, many were searching a path to economic independence, demonstrating their nationalist and protectionist view on economy. The main objective of this paper is to study the connection between the 19th century trends in Latin American economic ideas and famous ideas of the 20th century cepalistas and dependentistas, which will be considered in the broader context of 19th century – an axial time not only for capitalist development, but also for its critique.
    El pensamiento económico de América Latina es muy conocido por su aporte de cepalismo y dependencia. Estas dos tendencias ayudaban a la región alcanzar el desarrollo y la prosperidad de manera independiente por la ruptura de los lazos de dependencia económica. América Latina ha estado luchando contra la dominación de España y de Portugal y, a continuación, después de obtener la independencia, los nuevos imperios coloniales, en particular Gran Bretaña, que buscaba nuevas esferas de influencia. A pesar de que este orden era rentable para muchos de los representantes de las élites latinoamericanas en el siglo XIX. Muchos estaban buscando un camino a la independencia económica, demostrando su visión nacionalista y proteccionista de la economía. Por tanto, el objetivo principal de este trabajo es estudiar la relación entre las tendencias del siglo XIX en las ideas económicas de América Latina y las ideas de los famosos cepalistas y dependentistas del siglo XX, que serán considerados en el contexto más amplio del siglo XIX, entendido como un momento fundamental no solo para el desarrollo capitalista, sino también por su crítica.
    Źródło:
    Revista del CESLA. International Latin American Studies Review; 2014, 17; 181-199
    1641-4713
    Pojawia się w:
    Revista del CESLA. International Latin American Studies Review
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Od centrum ku peryferii – szanse i bariery w rozwoju strefy granicznej polsko-ukraińskiej. spojrzenie ze strony polskiej
    from the centre towards the periphery – opportunities and obstacles in the development of the polish-ukrainian border zone as viewed from the polish side1
    Autorzy:
    Czerny, Mirosława
    Kałamucka, Wioletta
    Czerny, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/451953.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Wyższa Szkoła Gospodarki Euroregionalnej im. Alcide De Gasperi w Józefowie
    Tematy:
    border zone
    development
    Lubelskie Voivodeship
    peripherality
    Polish- Ukrainian border
    strefa przygraniczna
    rozwój
    województwo lubelskie
    peryferie
    granica polsko-ukraińska
    Opis:
    State borders and border zones are a subject of study in many disciplines. Where geography is concerned, the political, economic and social aspects of border regions are especially interesting, with these regions being treated as examples of a particular socioeconomic type, given that their location most often ensures a trajectory to development different from those noted in other parts of a country. The aim of this article is to present the peripherality of the Polish border region in Lubelskie Voivodeship in relation to the rest of the country, and specifically to consider what it is that ensures that this area – with a border location that ought to offer it considerable development opportunities – is still not well-prepared to play the role of motor for cross-border co-operation on a large scale, and is not serving as a nucleus from which development impulses of a transboundary nature can radiate out either.
    Granice państwowe i strefy przygraniczne stanowią przedmiot badań wielu dyscyplin naukowych. W studiach geograficznych analizy regionalne stref przygranicznych dotyczą szerokiej gamy problemów – od środowiskowych, przez społeczne i ekonomiczne po polityczne i kulturowe. Cechy te różnią najczęściej te regiony od pozostałych w kraju. Celem tego artykułu jest analiza zjawiska peryferyjności strefy przygranicznej Polski w województwie lubelskim. Zakłada się, że pomimo peryferyjnego położenia i pewnych cech niedorozwoju w stosunku do centralnych regionów kraju, obszar ten posiada potencjał rozwojowy, który, właściwie wykorzystany może przynieść korzyści całej strefie przygranicznej – zarówno po stronie polskiej, jak i ukraińskiej.
    Źródło:
    Journal of Modern Science; 2016, 28, 1; 263-290
    1734-2031
    Pojawia się w:
    Journal of Modern Science
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Translacja i dominacja. Struktura przepływu tłumaczeń w światowych i polskich naukach społecznych
    Translation and Domination. The Structure of Translation Flows in World and Polish Social Sciences
    Autorzy:
    Warczok, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/651926.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    tłumaczenie
    dominacja
    centrum
    peryferie
    półperyferie
    import-eksport
    nauki społeczne
    translation
    domination
    centre
    periphery
    semi-periphery
    import-export
    social sciences
    Opis:
    The article shows the global hierarchy of social sciences, analyzed in the frames of books’ translation flows. The author, using the UNESCO database (Index Translationum), examines the structure and evolution of the system and points out that translation exchanges are deeply involved in global power relations. Two main elements are introduced: the distinction between import and export of the translations (“from” and “into” a given language) and “the balance of the translation exchanges” which can be calculated analogously to the balance of trade. These analytical tools are used to determine countries’ position in the intellectual world-system with special emphasis on the centre-peripheral relations. Calculations presented in the article indicate the increasing gap between the centre and the periphery what led to the situation in which Western ideas become more and more popular while the ideas produced in the periphery and semi-periphery are marginalized. The position of the Polish social science remains stable (in spite of openness to the Western ideas after 1989), they are located in the semi-periphery.
    Artykuł przedstawia hierarchię światowych nauk społecznych, zarysowaną przez pryzmat struktury przepływu tłumaczeń książek. Stojąc na stanowisku, że wymiany translatorskie są uwikłane w globalne relacje władzy, autor, posługując się danymi z bazy UNESCO (Index Translationum) analizuje strukturę i ewolucję tak rozumianego systemu. Wprowadzone zostaje kluczowe rozróżnienia na „eksport” i „import” translacji (tłumaczenie „na” dany język i „z” danego języka) oraz możliwość dokonywania obliczeń „bilansu wymian translatorskich” (analogicznie do salda importu i eksportu w ekonomii wymian międzynarodowych). Wszystko to służy określaniu pozycji poszczególnych języków i krajów na znanej z teorii systemu światowego płaszczyźnie centrum– peryferie. Przedstawione w artykule obliczenia wskazują na powiększający się, silny rozdźwięk między centrum i peryferiami, prowadzący do sytuacji, w której idee zachodnie stają się coraz popularniejsze w świecie, zaś idee wytwarzane na peryferiach i półperyferiach są konsekwentnie marginalizowane. Pozycja polskich nauk społecznych w tak zarysowanym układzie, pomimo otwarcia na zachodnie idee po 1989 r., pozostaje stabilna i lokuje się półperyferiach systemu.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica; 2016, 57; 151-165
    0208-600X
    2353-4850
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Measuring Centre-periphery Relationship in North-East Hungary by Complex Index of Living and Local Retaining Capacity
    Autorzy:
    Kiraly, Zsolt
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/639712.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
    Tematy:
    globalization, regional economy, regional differences, survey, rural areas
    Opis:
    The latest transformation of industrial and agricultural areas leads to inequity implying economic and social consequences. The complex index of living is the key factor in establishment of the index of local retaining capacity. These indexes are a very useful tool in determination of the goals of revitalization.
    Źródło:
    Zarządzanie Publiczne; 2010, 1-2(9-10)
    2084-3968
    Pojawia się w:
    Zarządzanie Publiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Reform and Periphery of the Holy People of God: from Yves Congar to Pope Francis
    Reforma i peryferie Świętego Ludu Bożego. Od Yves’a Congara do papieża Franciszka
    Autorzy:
    Jagielski, Mariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1913138.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-29
    Wydawca:
    Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu
    Tematy:
    Pope Francis
    Yves Congar
    missionary option
    reform
    periphery
    centre
    Papież Franciszek
    opcja misyjna
    reforma
    peryferie
    centrum
    Opis:
    Key to Pope Francis’s reading of the Church is undoubtedly the missionary option, which entails questions about reform and about the place and importance of the periphery in the life and self-understanding of God’s people. When for the roots of Francis’s perspective, we find its Congarian references. While their different starting points at the question about possible reform in the Church mean that Pope Francis and Congar present both poles of the Church – the periphery and the centre – in different contexts, comparing both authors is valuable when attempting to answer the question about the place and the role of mission-mindedness as part of the Church’s essence.
    Kluczowa dla Franciszkowego odczytywania Kościoła jest bez wątpienia opcja misyjna, która pociąga za sobą pytanie o reformę oraz o miejsce i znaczenie peryferii w życiu i samorozumieniu się Ludu Bożego. Poszukując korzeni Franciszkowego spojrzenia, odnajdujemy jego Congarowe odniesienia. Chociaż odmienny punkt wyjścia pytania o możliwą reformę w Kościele sprawia, że oba „bieguny” Kościoła: peryferie- -centrum są przedstawiane przez nich w innym kontekście, to jednak ich porównanie okazuje się cenne w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o miejsce i rolę misyjności przynależącej do istoty Kościoła.
    Źródło:
    Wrocławski Przegląd Teologiczny; 2020, 28, 1; 155-175
    2544-6460
    Pojawia się w:
    Wrocławski Przegląd Teologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wizerunek Polski w Europie i świecie: problemy europejskich peryferii
    Image of Poland in Europe and the World: Problems of the European Periphery
    Autorzy:
    Chmielewska, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/558011.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Centrum Europejskie
    Tematy:
    Post-Colonial Studies
    Post-Dependecy Theory
    Centre-Periphery Relations
    Cultural Diplomacy
    National Brand
    World Fairs
    Second Republic of Poland
    Third Republic of Poland
    Central-Eastern Europe
    Opis:
    The article is an attempt to demonstrate opportunities for analysing the constructing of Poland’s “soft” power, especially the image of Poland in Europe and the world, arising from Polish post-colonial studies, in particular its post-dependence variation. Basing on Tomasz Zarycki’s theory, the author discusses centre-periphery relations with focus on long-term structural conditions affecting Poland and other Central-Eastern European countries. Using historical materials from the inter-war period, she characterises two basic strategies of constructing representations of Polish cultural identity aimed at the international public. One consists of emphasising peripheral specifi city, primaririly national identity and its roots. The other “occidentalises” it, demonstrating connections with the past and present of the Western civilisation, mostly European cultural traditions and modernisation. In the conclusion the author argues that contemporary Polish cultural diplomacy still relies on these two strategies, the former being associated with the concept of “ethnodesign” and the latter – a national brand.
    Źródło:
    Studia Europejskie - Studies in European Affairs; 2016, 4; 161-185
    1428-149X
    2719-3780
    Pojawia się w:
    Studia Europejskie - Studies in European Affairs
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Shifts in EU Cohesion Policy and Processes of Peripheralization: A View from Central Eastern Europe
    Autorzy:
    Faragó, László
    Varró, Krisztina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/623795.pdf
    Data publikacji:
    2016-07-07
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    EU cohesion policy
    EU integration
    centre–periphery
    Lisbonization
    place-based development
    Central Eastern Europe (CEE)
    Visegrad Group (V4)
    Opis:
    The increasing dominance of neoliberalism as the key steering mechanism of the European Union (EU) since the early 1990s has implied the competitiveness-oriented reshaping of cohesion policy. The aim of this paper is to initiate a debate from a critical political economic perspective on the implications of this shift for Central Eastern European (CEE) member states. To this end, the paper discusses the formation of EU centre-periphery relations from a CEE point of view and formulates some preliminary suggestions as to how cohesion policy would need to be rethought in order to ensure the better integration of lagging CEE regions.
    Źródło:
    European Spatial Research and Policy; 2016, 23, 1
    1231-1952
    1896-1525
    Pojawia się w:
    European Spatial Research and Policy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Lords of the Rings: Some Considerations About the Classification of Gold Scandinavian Snake Rings from the Late Roman Period and its Interpretational Implications
    Władcy pierścieni: uwagi o klasyfikacji skandynawskich złotych ozdób obręczowych z późnego okresu rzymskiego i ich implikacje interpretacyjne
    Autorzy:
    Przybyła, Marzena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2048947.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-20
    Wydawca:
    Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie
    Tematy:
    Late Roman Period
    Scandinavia
    Zealand
    Gotland
    Öland
    Scandinavian snake rings
    “centre-periphery” model
    gift-giving
    późny okres wpływów rzymskich
    Skandynawia
    Zelandia
    Gotlandia
    Olandia
    skandynawskie obręcze wężowate
    model „centrum-peryferia”
    wymiana darów
    Opis:
    The article discusses the differentiation of Scandinavian gold ring ornaments with serpentine endings from the 3rd and 4th centuries CE. The results of the phylogenetic and CAPCA analysis were used here to re-examine the previous interpretation of political ties between the various regions of Scandinavia, within the “center-periphery” and gift-giving models. The special position of the power center in Zealand was also discussed. All the large ornaments of this type in the graves of the Zealand elites are characteristic of the western part of the Central Baltic zone. Therefore, a hypothesis was put forward that the Zealand elite belonged to the network of connections created by the elites from Gotland, Öland, and the eastern part of mainland Sweden. In this context, the subject of the causes of the crystallization of the Zealand power center was once again taken up.
    Jednym z przedmiotów kultury materialnej najczęściej przywoływanych w sięgającej 2. połowy I tysiąclecia n.e. skandynawskiej tradycji literackiej są złote ozdoby obręczowe. Miarą tej popularności może być fakt, że w samych tylko tekstach „Eddy Poetyckiej” złote pierścienie i bransolety wymieniane są aż 45 razy, zawsze jako istotny element fabuły. Pojawiają się one tutaj w kontekście opisu osoby władcy – hojnego rozdawcy i łamacza złotych obręczy – jako wyraz jego zamożności, prestiżu oraz szczodrości wobec poddanych. Związek złotych obręczy z zachowaniem gift-giving w tych tekstach, a także wyrażane w nich raz po raz ogromne znaczenie samego takiego zachowania w budowaniu relacji społecznych i politycznych również nie budzi wątpliwości. Przekazom źródeł pisanych odnośnie do znaczenia złotych ozdób obręczowych odpowiada również ewidencja źródeł ikonograficznych i archeologicznych tej epoki oraz okresu wikińskiego, których jednym z ciekawszych przykładów są przedstawienia na kamieniu z Tängelgårda na Gotlandii (Ryc. 1). Niniejszy artykuł poświęcony jest jednej grupie skandynawskich złotych ozdób obręczowych z późnego okresu wpływów rzymskich, które najczęściej określane są jako bransolety, naszyjniki czy też pierścienie wężowate (ormhuvudringar). Nie jest to bynajmniej temat nowy i poświęcona jest mu dość obszerna literatura, która reprezentuje dwa poziomy analizy. Pierwszy z nich obejmuje studia klasyfikacyjne i chronologiczne, drugi – studia poświęcone interpretacji znaczenia tych ozdób. Opierając się o wyniki analiz klasyfikacyjnych, obejmujących także studia nad występowaniem omawianych obręczy, wyłonione zostały dwie dominujące obecnie hipotezy o ich pochodzeniu. Pierwsza z nich wiąże tego typu ozdoby z warsztatami działającymi na Zelandii. Druga wskazuje, że są one wytworem różnych warsztatów, bądź to z terenów dzisiejszej Danii, bądź obszarów dzisiejszej wschodniej Szwecji kontynentalnej, Gotlandii i Olandii. Drugą grupą prac dotyczących złotych wężowatych ozdób obręczowych są studia poświęcone interpretacji znaczenia tych pierścieni, a także ich miejsca w rekonstrukcji procesów geopolitycznych. Przede wszystkim wymienić należy tutaj pracę Joachima Wernera (przyp. 17), który jako pierwszy zwrócił uwagę na symboliczne znaczenie niektórych wężowatych ozdób obręczowych, wiążąc większe egzemplarze ze strojem męskim, uznając je za znak przynależności do grupy osób wpierających władcę (Gefolgschaft) i wskazując na sposób dystrybucji tych obręczy przez władcę (dar oznaczający związek z władcą). Wątek zależności pomiędzy osobami noszącymi wspomniane dwie grupy ozdób obręczowych został rozwinięty w studiach Ulli Lund Hansen (przyp. 19). Wyniki analizy rozprzestrzenienia tych przedmiotów i kontekstu ich występowania wraz z szeroką analizą rozprzestrzenienia importów rzymskich zostały przez nią wykorzystane jako przesłanki do identyfikacji centrum władzy w regionie Stevns na Zelandii. Przyjmując hipotezę Wernera, że złote wężowate ozdoby obręczowe mają stanowić wyznacznik przynależności noszących je osób do stronnictwa władcy (identyfikowanego przez inną kategorię masywnych ozdób obręczowych, jakimi są złote bransolety kolbowate) autorka ta zarysowała sieć aliansów politycznych zawieranych przez przedstawicieli zelandzkiego centrum władzy. Rekonstrukcja ta oparta została też o założenie pochodzenia większości złotych wężowatych ozdób obręczowych w typie skandynawskim właśnie z Zelandii. Schemat rekonstrukcji powiązań przedstawicieli zelandzkiego centrum władzy z regionu Stevns z późnego okresu wpływów rzymskich zaproponowane przez Ulla Lund Hansen zostały przyjęte i rozwinięte przez Pera Ethelberga (przyp. 21). Autor ten wprowadza jednak rozróżnienie między zelandzkimi wężowatymi ozdobami obręczowymi, które w jego ujęciu mają odpowiadać pierścieniom B.39 oraz bransoletom typu Hildebrand B, a bransoletami typu Hildebranda C, jego zdaniem pochodzącymi ze wschodniej Szwecji. Zwrócił on uwagę na pochodzenie ze wschodniej Szwecji obręczy z grobu A z Varpelev na Zelandii, ale nie zaproponował żadnej interpretacji tego faktu w świetle przyjętych przezeń założeń o sposobie dystrybucji tych ozdób. W podobnym kierunku idą także rozważania zawarte w pracy Helge J. Kudahl (przyp. 26). Wymienieni autorzy – Ulla Lund Hansen, Per Ethelberg i Helge J. Kudahl – starają się wyeksponować specjalną pozycję Zelandii w późnym okresie wpływów rzymskich jako silnego, dominującego centrum władzy w Europie Północnej, kreującego rozkład sił politycznych poprzez zawierane z przedstawicielami elit innych regionów. Jako środek budowania tych sojuszy wymieniana jest redystrybucja przedmiotów prestiżowych, z położeniem nacisku na uzależnienie obdarowanego od osoby obdarowującej, a także wymiana darów i egzogamia. Ozdoby obręczowe jako przedmioty, które zostały darowane przez władcę osobom należącym do popierającego go stronnictwa stanowią w tym ujęciu „marker” podległych mu przedstawicieli elit. Konfrontując jednak przytoczony tutaj pogląd z bezpośrednio ze źródłami trudno pominąć fakt, że pewna część efektownych ozdób obręczowych odkrytych w pochówkach zelandzkich elit jest obcego, a nie lokalnego pochodzenia. Powoduje on, że jeśli chcielibyśmy przyjąć założenia poczynione przez cytowanych wyżej autorów odnośnie mechanizmów redystrybucji przedmiotów symbolizujących status społeczny oraz dóbr luksusowych, to musielibyśmy to rozumieć jako ślad politycznego uzależnienia Zelandii od innego centrum władzy. Innymi słowy można postawić pytanie, czy złote obręcze wężowate typowe dla kontynentalnej Szwecji, Olandii i Gotlandii, często należące do kategorii ozdób najbardziej masywnych, nie powinny być raczej uznawane za świadectwo sieci aliansów kreowanych przez elity wymienionych obszarów – elity zelandzkie byłyby wprawdzie elementem tych sojuszy, ale nie ich głównym motorem. Zgłębienie tej kwestii jest celem prezentowanego tutaj studium. Niezbędne staje się zatem ponowne przeanalizowanie tych ozdób. Wprawdzie formalnie wpisują się one w jeden ogólny wzorzec, jednak pod względem szczegółów wykonania są mocno zindywidualizowane. Badając stopień ich podobieństwa na poziomie poszczególnych egzemplarzy, nie zaś ogólnych typów, można spróbować rekonstruować ich hipotetyczną „genealogię” i tym samym – na podstawie „zasady daru” – próbować rekonstruować czas, kierunki i intensywność przypuszczalnych powiązań politycznych pomiędzy poszczególnymi regionami z nieco większą dokładnością, niż było to możliwe na podstawie uproszczonych klasyfikacji. To „genealogiczne” podejście jest też o tyle istotne, że znacząca liczba tych obręczy nie występuje w kontekście pozwalającym na określenie ich dokładniejszego datowania. Jak już wspomniałam wyżej, raz jeszcze powrócić muszę do kwestii klasyfikacji złotych wężowatych ozdób obręczowych, ich chronologii i wzorców rozprzestrzenieni. Ponieważ pierścienie B.40 są właściwie zminiaturyzowaną wersją niektórych bransolet i naszyjników typu Hildebrand B i C, a niektóre pierścienie B.39 wydają się być wyraźnie spokrewnione z niektórymi egzemplarzami bransolet typu Hildebranda B, to wszystkie te przedmioty zostały tutaj przeanalizowane łącznie. Ogółem uwzględniono tutaj 129 ozdób obręczowych należących do wymienionych typów. Ponieważ pewne cechy pierścieni typu B.39 spotykane są również na niektórych egzemplarzach pierścieni typu B.18, również i te zabytki zostały włączone do analizy (21 egzemplarzy) (Ryc. 2). Złote obręcze wężowate są przedmiotami reprezentującymi wysoki poziom wytwórczości jubilerskiej, produkowanymi prawdopodobnie na zamówienie i w związku z tym unikatowymi. Nie ma w zasadzie dwóch identycznych ozdób należących do tej grupy, nawet jeśli niektóre z nich wykonane zostały jako para. Z tej przyczyny każda klasyfikacja operująca arbitralnymi jednostkami (typami) musi uwypuklić tylko jedną lub kilka cech tych przedmiotów, całkowicie pomijając inne cechy, być może równie istotne z punktu widzenia rozważań na temat ich ewentualnego pochodzenia z jednego warsztatu oraz ich potencjalnej bliskości chronologicznej. Analizowana tutaj grupa zabytków, jakkolwiek ściśle ze sobą powiązana, stanowi niewątpliwie zbiór politetyczny, gdzie poszczególne egzemplarze dzielą ze sobą jedynie pewną grupę cech mogących występować w różnych kombinacjach, i gdzie trudno jest postawić ostre granice pomiędzy poszczególnymi typami. Próba klasyfikacji uwzględniającej politetyczny charakter źródeł wymusza wykorzystanie wieloczynnikowych narzędzi analitycznych. Wybrana została tutaj analiza Neighbor-Joining (z zastosowaniem usuwania parami w wypadku brakujących danych) wykonana w programie MEGA 4 (K. Tamura et alii 2007). Jest to metoda pozwalająca obliczyć statystyczną odległość pomiędzy najbliższymi sobie obiektami (liczba zmian na liczbę cech w sekwencji), których bliskość określana jest metodą minimalnej zmiany. Wynikiem zastosowania tej metody jest tylko jedno drzewo filogenetyczne, które zgodnie z algorytmem uznane jest za najbardziej prawdopodobne. W matrycy uwzględniono zróżnicowanie 58 cech obejmujących takie elementy, jak liczba taśm, ukształtowanie i detale wykonania zakończenia, umiejscowienie dekoracji, a także typy zastosowanych stempli oraz dekorację filigranem i granulacją. Zróżnicowanie tych cech przedstawione zostało na Ryc. 4. Analiza pozwoliła uzyskać drzewo filogenetyczne, które rozdziela badane zabytki na dwie odrębne „tradycje”. Jest to drzewo ze statystycznie wygenerowanym korzeniem, zaproponowanym przez program. Drzewo to zostało skonfrontowane z datowaniem względnym zespołów grobowych i depozytów (Ryc. 5) zawierających obręcze omawianych typów. Zakres chronologiczny ich wstępowania w świetle tych datowań obejmuje fazy C1b–C3b. Najwcześniej datowane zespoły grobowe, które można odnosić do fazy C1b znalazły się w początkowych partiach obu głównych rozgałęzień. W wypadku jednej z nich są to inwentarze z Kirkebakkegård (Zelandia, DK), Komorowa (północna Polska), Valløby (Zelandia, DK) i z Pilipek (wschodnia Polska), w wypadku drugiej – inwentarze z grobu 73 z Ryd (Olandia, S), i z grobu 1 z Gunnerupgård (Zelandia, DK). Ponieważ zabytki z czterech pierwszych zespołów wydzielają się na wykresie w odrębną gałąź i przeważają ilościowo, dlatego drzewo zostało ukorzenione właśnie w miejscu wyodrębnienia się tej gałęzi (Ryc. 6). W efekcie ukorzenienia uzyskano trzy główne gałęzie (grupy). Poszczególne grupy rozdzielają się na dalsze gałęzie. Dla uproszczenia opisu zostały one wydzielone mechanicznie jako jednostki dalszej analizy (podgrupy), oznaczone literami alfabetu. Posłużyły one jako moduły w uproszczonym schemacie ukorzenionego drzewa (Ryc. 7). Zarówno na rysunku drzewa jak i wykonanym na jego podstawie schemacie ewolucji omawianych obręczy zaznaczono miejsca wyodrębniania się ich kolejnych „generacji”. Należy jednak podkreślić, że tempo pojawiania się modyfikacji w poszczególnych gałęziach z pewnością nie było jednakowe, mogło też być różne na poszczególnych etapach rozwoju gałęzi. Niemniej, zestawiając informacje odnośnie datowania względnego zespołów z ozdobami omawianego typu z chronologią względną obręczy wynikającą z rozwoju drzewa można zauważyć, że obie sekwencje są ze sobą w ogólnym zarysie zgodne, czyli innymi słowy – zespoły z fazy C1b występują w początkowych etapach rozwoju poszczególnych gałęzi (w dolnej partii drzewa filogenetycznego), zaś zespoły z fazy C3 znajdują się w końcowych ich etapach. Sekwencje te jednak – o czym należy pamiętać – reprezentują dwie różne kategorie. Ta zobrazowana przez drzewo filogenetyczne odnosi się do momentu powstania poszczególnych egzemplarzy, natomiast sekwencja oparta o relatywne datowanie poszczególnych inwentarzy grobowych – do momentu wyłączenia tych obręczy z obiegu kulturowego. Przeniesienie powyższej interpretacji wyników analizy filogenetycznej na mapę pokazuje zróżnicowanie regionalne omawianych obręczy, na które w ogólnym zarysie wskazywały już prace wcześniejszych badaczy. Prezentowane tutaj cztery mapy (Ryc. 28–31) uwypuklają jednak kilka dodatkowych aspektów. Ilustrują one przyjętą tutaj interpretację diagramu filogenetycznego, tj. podział analizowanego zespołu zabytków na trzy grupy i w ich ramach – na podgrupy. W wypadku grup 2 i 3 dokonano też pewnej generalizacji opartej o sekwencję pojawiania się i zanikania niektórych bardziej dystynktywnych cech. Jednocześnie też liniami zaznaczone zostały wynikające z tego diagramu najbliższe odległości statystyczne pomiędzy poszczególnymi egzemplarzami. Wielkość punktów oddaje też zróżnicowanie rozmiarów analizowanych obręczy (duża sygnatura – bransoleta/naszyjnik, mała – pierścień). Obręcze należące do grupy 1 są nieliczne i występują w dużym rozproszeniu (Ryc. 28). Odległość statystyczna pomiędzy najbliższymi sobie egzemplarzami jest tutaj też stosunkowo duża, zwłaszcza jeśli porównać ją z podobnymi danymi odnoszącymi się do obręczy grup 2 i 3. Najmniejsze odległości w grupie 1 oscylują w granicach 0,07–0,08, pozostałe zaś w granicach 0,10–0,17. Obręcze podgrupy 1A, obejmujące pierścienie mające wiele cech występujących na nieco wcześniejszych i charakterystycznych zwłaszcza dla Jutlandii pierścieniach B.41, znane są z północno-wschodniej Zelandii oraz z Olandii. Obręcze podgrupy 1B, obejmujące zarówno większe obręcze jak i pierścienie, spotykane są na Zelandii, Gotlandii oraz na południe od Bałtyku, tj. na Rugii, Powiślu oraz Podlasiu. Obręcze podgrupy 1C, obejmującej tylko bransolety i naszyjniki, znane są z Olandii i południowo-zachodniej Finlandii. Okres występowania obręczy grupy 1 w zespołach grobowych obejmuje fazę C1b. Egzemplarze odkryte w depozytach można datować jedynie w szerszych ramach faz C1b–C2. W wypadku obręczy grupy 2 pod pomarańczową sygnaturą zgeneralizowane zostało występowanie obręczy podgrup 2A–2C i pod czerwoną – obręczy 2G–2J. W pierwszym wypadku chodzi o obręcze rozwijające się od 2 do 8 generacji, w drugim – o obręcze, których rozwój obejmuje generacje 9–14 (Ryc. 29). Obręcze podgrup 2A–2C występują w fazach C1b i C2. Precyzyjniej datowane zespoły grobowe z obręczami podgrup 2G–2J każą umieszczać je w fazie C2, chociaż szersze datowanie niektórych zespołów w obrębie faz C1b–C2 nie pozwala wykluczyć ich występowania także w fazie C1b. Zielona sygnatura obejmuje obręcze podgrup 2D–2F, a więc obręcze z zaznaczonymi zoomorficznymi zakończeniami, których rozwój zaczyna się w 10 generacji i kończy najpóźniej w 13 generacji. Ich występowanie odnosić można do faz C1b–C2, ewentualnie także do fazy C3. Żółta sygnatura łączy zaś obręcze podgrup 2K–2M, których rozwój daje się prześledzić od 15 po 21 generację. Okres występowania obręczy tych podgrup zamyka się w fazach C2–C3. Odległości pomiędzy najbliższymi sobie egzemplarzami w podgrupach 2A–2C i 2G–2J są stosunkowo niewielkie i wynoszą przeciętnie 0,01–0,05, rzadziej – 0,06–0,08; jedynie sporadycznie wartości te osiągają 0,12–0,13. Obręcze tych podgrup występują najliczniej na Gotlandii, Olandii i wybrzeżu sąsiedniej Smalandii oraz w Upplandii. Pozostałe egzemplarze występują pojedynczo w południowo-zachodniej Finlandii, na Bornholmie, w południowo-zachodniej Skanii, na wschodniej Zelandii, w regionach Bohuslän, Buskerud, Aust-Agder, na północnej i środkowej Jutlandii, północno-wschodniej Fionii, w środkowych Niemczech i na Podlasiu. W wypadku obręczy podgrup 2D–2F odległości pomiędzy najbliższymi sobie egzemplarzami są znacznie większe niż w wypadku podgrup 2A–2C i 2G–2J. Oscylują one w granicach 0,09–0,14; wyjątek stanowią egzemplarze z bagna w Thorsberg, gdzie odległość ta wynosi 0,01. Obręcze te znane są z regionów Uppland, Närke i Bohuslän, Gotlandii, Olandii, wschodniej Zelandii, południowo-wschodniej Fionii i ze stanowiska bagiennego Thorsberg. Odległości pomiędzy najbliższymi sobie egzemplarzami w podgrupach 2K–2M wynoszą przeciętnie 0,05–0,07 choć skrajne wartości wynoszą odpowiednio 0,02 oraz 0,09–0,11. Obręcze te występują stosunkowo licznie na Gotlandii i Olandii. Znane są też z Västmanlandu, południowo-zachodniej Finlandii, wschodniej Skanii, wschodniej Zelandii, Rogalandu i Dolnych Łużyc. Występowanie obręczy grupy 3 przedstawione zostało (Ryc. 30, 31) za pomocą pięciu odrębnych sygnatur, obejmujących odpowiednio podgrupy 3A–3B, 3C–3D, 3E–3K, 3L oraz 3M. Obręcze grupy 3 to głównie pierścienie. Jedynie w podgrupie 3B znalazły się większe egzemplarze w postaci pary bransolet z grobu 2/1949 z Himlingøje na Zelandii. Odległości pomiędzy obręczami podgrup 3A–3B są bardzo małe i wynoszą zazwyczaj 0,00–0,02, rzadziej 0,04–0,07. Obręcze te występują licznie na środkowej i południowo-wschodniej Zelandii, pojedynczo zaś występują na północnej Jutlandii, południowej Fionii, w regionach Västmanland i Hordaland, na stanowisku bagiennym w Thorsberg oraz w Niemczech Środkowych. Ich rozwój obejmuje generacje 3–11. Występują one w kontekście zespołów grobowych z fazy C1b, a zwłaszcza – C2. Prawdopodobnie w podobnych ramach można datować obręcze podgrup 3C–3D, choć przypuszczenie to opiera się tylko na sekwencji filogentetycznej umieszczającej ich rozwój w generacjach 4–6. Odległości pomiędzy najbliższymi sobie egzemplarzami podgrup 3C–3D są znacznie większe niż w wypadku podgrup 3A–3B. Najmniejsze wynoszą 0,06–0,07, największe – 0,11–0,13. Większość tych obręczy pochodzi ze stanowisk wschodniozelandzkich, z Półwyspu Stevns nad zatoką Køge. Tylko jedna znana jest z norweskiego regionu Sogn og Fjordane. W wypadku obręczy podgrup 3E–3K odległości pomiędzy najbliższymi sobie egzemplarzami są bardzo małe i mieszczą się najczęściej w granicach 0,00–0,03, wyjątkowo wartości te wynoszą 0,06 lub 0,13. Obręcze tych podgrup znane są ze wschodniej Zelandii, Bornholmu i północnej Jutlandii. Licznej są też w Västergötlandii i Smalandii. pojedynczo występują również w regionach Madelpad, Buskerund i Rogaland. Rozwijają się one w generacjach 6–17, występując w inwentarzach z faz C2 i C3. Odległości pomiędzy trzema pierścieniami wydzielonymi w podgrupę 3L wynoszą 0,03–0,05 (Ryc. 31). Egzemplarze te pochodzą ze środkowej Zelandii, Aust-Agder oraz z Opplandii. Pojawiają się one w 6 generacji i występują w zespołach z fazy C2. Najbliższe odległości pomiędzy egzemplarzami podgrupy 3M oscylują pomiędzy 0 a 0,03. W pojedynczych wypadkach wartości te są większe wynosząc 0,05 i 0,11. Pierścienie podgrupy 3M znane są liczniej z Jutlandii oraz z regionów Rogaland i Hordaland. Ich znaleziska są rozproszone na wschodniej i południowej Zelandii, w Opplandii, Nord-Trøndelagu, Bohuslänie i Hallandii, na Christiansø i Gotlandii, Hälsingland i w Dolnej Saksonii. Pierścienie te występują często w inwentarzach datowanych stosunkowo szeroko, mieszczących się w ramach faz C1b–C2. Są jednak też i inwentarze datowane węziej, na fazę C2, a w jednym wypadku – na fazy C2b–C3a. Niewykluczone zatem, że chronologię tych pierścieni należy raczej zamknąć w fazie C2, a prawdopodobnie także w fazie C3a. Nie można przedstawić jednoznacznej interpretacji najbliższych związków pomiędzy poszczególnymi obręczami. Analiza filogenetyczna stosowana w naukach biologicznych zakłada istnienie wspólnego „przodka”. W pewnym zakresie założenie jest również adaptowalne do świata idei przekładających się na wyroby kultury materialnej, przy czym bardzo prawdopodobne jest zapożyczenie tej samej idea przez różnych ludzi i wyrażenie jej w przedmiotach wykonanych przez różnych wytwórców, reprezentujących odmienne środowiska kulturowe. W wypadku analizowanego tutaj drzewa może znajdować odzwierciedlenie w takich sytuacjach, w których w obrębie grup i podgrup różnice pomiędzy najbliższymi egzemplarzami są dość duże, co dotyczy obręczy grupy 1 i podgrup 2D–2F. Wówczas jednak należy uwzględnić również i inną interpretację – wykonanie poszczególnych egzemplarzy tych podgrup doraźnie przez tego samego rzemieślnika, ale w większych interwałach czasowych. Stosunkowo duże zróżnicowanie obręczy grupy 1 można by tłumaczyć również ich związkiem z inicjalną fazą występowania określonej idei, która nie uzyskała jeszcze bardziej sformalizowanego, zestandaryzowanego wyrazu. Duże podobieństwo statystyczne pomiędzy porównywanymi obręczami pozwala sądzić, że zostały one wykonane w krótkim czasie (seryjnie?) przez jednego rzemieślnika. Warto przy tym zaznaczyć, że na wynik statystyczny analizy filogenetycznej w obrębie poszczególnych grup, pomimo dużego ogólnego podobieństwa poszczególnych egzemplarzy, mogło mieć wpływ wystąpienie dodatkowych elementów zdobniczych co w konsekwencji plasuje konkretne obręcze w nieco większej odległości od innych, na pierwszy rzut oka bardzo podobnych. Większość obręczy zaliczonych do grupy 1 znana jest ze Skandynawii a tylko trzy egzemplarze pochodzą z obszarów położonych na południe od Bałtyku, gdzie występując w różnych środowiskach kulturowych (krąg nadłabski, kultura wielbarska). Prawdopodobnie zatem genezy tych obręczy należy poszukiwać w południowej Skandynawii, zapewne na dużych wyspach strefy środkowobałtyckiej, tj. na Olandii i Gotlandii. Na rzecz takiego przypuszczenia mogłaby przemawiać centralna pozycja tych wysp w sieci kontaktów jaka rysuje się w wyniku analizy najbliższych powiązań w obrębie grupy 1. Powiązania pomiędzy najbliższymi sobie egzemplarzami w obrębie niektórych podgrup grupy 2 i 3 są wyjątkowo wyraźne. W wypadku podgrup 2A–2C, 2G–2J, 3A–3B, 3E–3K, 3L i 3M, gdzie wartości te oscylują w granicach 0,00–0,05 można z pewnym prawdopodobieństwem przypuszczać, że obręcze te powstały w warsztacie jednego rzemieślnika, w stosunkowo niedługim czasie. Wydaje się prawdopodobne, że obręcze, które dzieli odległość rzędu 0,06–0,08 należy interpretować jako przedmioty zrobione przez tych samych rzemieślników, po dłuższym czasie od wykonania starszych, podobnych obręczy, albo też być dziełem rąk rzemieślnika kolejnej generacji, mającego styczność z wyrobami poprzednika (np. przekazanie know how na drodze relacji mistrz-uczeń?). Oczywiście czas wytworzenia przedmiotu, sugerowany przez następstwo rozgałęzień drzewa filogenetycznego, niekoniecznie musi być tożsamy z czasem wykorzystania tych obręczy w procesie dystrybucji darów i budowania aliansów politycznych. Wpływ na to ma po pierwsze czas włączenia konkretnej obręczy w taki obieg kulturowy oraz długość jego pozostawania w użytkowaniu (czas życia jednostki; przekazanie spadkobiercy). Czas zdeponowania wspomnianych obręczy w ziemi, czy to jako elementów inwentarza grobowego, czy też jako depozytów w środowisku suchym lub wodnym, rzadko jest tożsamy z czasem ich wytworzenia i zapewne także rzadko zbliżony do czasu wprowadzenia ich w obieg. W wypadku omawianych obręczy występujących w kontekście inwentarzy grobowych, które jest nam stosunkowo najłatwiej datować, należałoby zatem brać pod uwagę wiek, w jakim dana osoba otrzymała taką obręcz oraz długość jej życia od tego czasu. Te dane są jednak niemożliwe do precyzyjnego skalkulowania. Wszelkie próby rekonstrukcji tego rodzaju powiązań z natury zatem mają bardzo hipotetyczny charakter a przy tym są zniekształcone wskutek nieuniknionego „spłaszczania” chronologii badanych wydarzeń. Wyniki przedstawionej tutaj analizy skandynawskich złotych obręczy wężowatych stwarzają okazję, aby jeszcze raz powrócić do dyskusji nad koncepcją zreferowaną pokrótce we wstępie. Według tej koncepcji w późnym okresie wpływów rzymskich Zelandia miała stanowić dominujący w południowej Skandynawii ośrodek polityczny, w jakimś stopniu nadrzędny także wobec terenów położonych na południowych wybrzeżach Bałtyku, a nawet – według niektórych autorów – wobec odległych obszarów dzisiejszej zachodniej Ukrainy czy wschodniej Rumunii. Dla opisu tej relacji stosowany jest, podobnie jak dla opisu relacji Cesarstwo Rzymskie-Zelandia – ogólnie zarysowany model „centrum-peryferie”. Jednym z przejawów tej dominacji miałaby być dystrybucja dóbr prestiżowych, wśród których wymieniane są importy prowincjonalnorzymskie i okazałe ozdoby, w tym też złote ozdoby wężowate, którym przypisuje się funkcję wyznacznika rangi społecznej, czy wręcz rangi politycznej w tak rozumianym systemie osobistej zależności. Jako przykład zastosowania takiej interpretacji wspomnianych przedmiotów można przytoczyć zaproponowaną przez Ullę Lund Hansen klasyfikację statusu przedstawicieli najwyższych elit zelandzkich w późnym okresie wpływów rzymskich opartą o analizę materiałów grobowych z tej wyspy. Według tej propozycji osoby o najwyższym statusie cechowałaby obecność w inwentarzu grobowym złotej bransolety kolbowatej (do tej pory na terenie Zelandii stwierdzono je jedynie w pojedynczych inwentarzach męskich). Nieco niższy, podległy status reprezentowałyby pochówki ze złotymi bransoletami wężowatymi i współwystępującymi z nimi często złotymi pierścieniami wężowatymi. Jeszcze niższą rangę wśród elit miałby zaś osoby, których inwentarze grobowe cechuje obecność złotego pierścienia wężowatego i pięć importów rzymskich. Wspomniane złote ozdoby obręczowe występują również poza Zelandią. W takich wypadkach są one postrzegane jako dar dla przedstawicieli elit z innych obszarów i interpretowane jako ślad budowania przez elity zelandzkie aliansów politycznych. Przedstawiona tutaj analiza filogenetyczna tych przedmiotów wskazuje jednak, że wszystkie pięć dużych złotych ozdób obręczowych znalezionych na Półwyspie Stevns najliczniejsze analogie znajduje wśród ozdób obręczowych z Gotlandii, Olandii i południowo-wschodniej części Półwyspu Skandynawskiego. Należy przy tym podkreślić, że na 66 wszystkich znanych egzemplarzy bransolet wężowatych typu skandynawskiego aż 41 pochodzi z tych właśnie obszarów. W kartograficznej metodzie analizy występowania zabytków archeologicznych przyjmuje się, że koncentracja artefaktów badanego typu na jakimś obszarze wskazuje z dużym prawdopodobieństwem na ich pochodzenie z tegoż regionu. Taką interpretację można by zatem przyjąć również i w wypadku wspomnianych bransolet wężowatych, uznając je tym samym za typowe dla Gotlandii, Olandii i południowo-wschodniej części Półwyspu Skandynawskiego. Odnosząc tę obserwację do przedstawionego wyżej modelu interpretacji stosunków społeczno-politycznych bransolety te należałoby zatem postrzegać nie jako materialny ślad inicjatywy politycznej elit zelandzkich, lecz jako przejaw aktywności wyższych warstw społeczeństw zachodniej części strefy środkowobałtyckiej. Z tych obszarów znane są również podobne ozdoby obręczowe wykonane ze stopów miedzi, co tym bardziej przemawia na rzecz ich lokalności w strefie środkowobałtyckiej. I tak, złota bransoleta z datowanego na fazę C1b grobu podkurhanowego z Valløby – najbogatszego późnorzymskiego grobu męskiego na Zelandii – najlepsze analogie znajduje wśród obręczy z Olandii i Gotlandii oraz innych, nawiązujących do egzemplarzy z tych wysp. Podobnie pierścień z grobu męskiego 1/1894 z Himlingøje z faz C1b–C2a nie ma analogii na Zelandii, ale kilka w centralnej Szwecji. Do tej gałęzi drzewa, którą wiązać można z zachodnią częścią strefy środkowobałtyckiej należą również pierścień z grobu 1 z Gunnerupgård, bransoleta z grobu 3/1977 z Himlingøje oraz naszyjnik z grobu męskiego A z Varpelev, z Zelandii, datowanych odpowiednio na fazy C1b, C2, i C3a. Podobnie najbliższą analogię na Olandii ma pierścień z bogatego grobu męskiego z fazy C1b z Kirkebakkegård z północno-wschodniej Zelandii. Wszystkie duże złote obręcze z wężowatymi zakończeniami znane z grobów wschodniozelandzkich i trzy wymienione pierścienie wydają się być zatem wyrobami obcymi. Ich obecność na Zelandii obejmuje zatem cały okres od fazy C1b do fazy C3b. Jedynymi złotymi ozdobami obręczowymi, które wytwarzane były na Zelandii, są pierścienie wężowate typu Beckmann 39a–c (tutaj podgrupy 3A–3K), bowiem tylko ich znaleziska tworzą na Zelandii wyraźną koncentrację. Pod względem formalnym ich najwcześniejsze egzemplarze (podgrupy 3A i 3B) wykazują ścisły związek z dwoma złotymi bransoletami wężowatymi pochodzącego z najbogaciej wyposażonego grobu kobiecego z późnego okresu wpływów rzymskich na Zelandii, tj. z datowanego na fazę C2a grobu 2/1949 z Himlingøje. Te zaś posiadają znajdują bliskie analogie stylistyczne w bransoletach z depozytów w Tuna w Upplandii i Vestringe na Gotlandii, należących do grupy 2 (Ryc. 39). Wydaje się zatem, że również lokalny, zelandzki symbol statusu ma korzenie w ozdobach obręczowych z zachodniej części strefy środkowobałtyckiej. Należy zatem jeszcze raz podkreślić, że jeśli założymy, iż pierścienie podgrup 3A–3K stanowią wyrób zelandzki, i że były one oznaką władzy politycznej, a także że ich obraz archeologiczny jest wynikiem budowania przez elity zelandzkie systemu zależności społecznych, wówczas opierając się na tym samym modelu musimy przyjąć, że duże obręcze znalezione w grobach elit zelandzkich z późnego okresu wpływów rzymskich stanowią ślad zależności od elit zachodniej części strefy środkowobałtyckiej. Istotne znaczenie dla dotychczasowej argumentacji wskazującej na wiodącą rolę zelandzkich elit z regionu Stevns w Europie Północnej mają także złote bransolety kolbowate, interpretowane jako interregionalny znak najwyższej pozycji społecznej w społecznościach germańskich z późnego okresu wpływów rzymskich i okresu wędrówek ludów. Pod koniec okresu przedrzymskiego i we wczesnym okresie wpływów rzymskich występują one – jako wyznacznik statusu – w grobach sarmackich strefy północnopontyjskiej. Jako najwcześniejszy przykład takiej bransolety poza wspomnianym środowiskiem nomadzkim uważana była obręcz ze wspomnianego grobu męskiego 1/1894 z Himlingøje, datowanego na fazy C1b–C2a (zawierającego również typowy dla zachodniej części strefy środkowobałtyckiej pierścień podgrupy 2F). W efekcie przyjęto, że właśnie wschodnia Zelandia stanowiła pierwszy w Europie Północnej i Środkowej obszar przyswojenia tego symbolu z kręgu kultur sarmackich. Jednak depozyt z Bolarve na Gotlandii sprawia, że należałoby rozważyć tutaj inną możliwość. Zawierał on, oprócz złotej bransolety kolbowatej, także złotą bransoletę wężowatą typu pomorskiego typową dla faz B2b–C1a (typ Wójcik III). Taka kompozycja tego depozytu sprawia, że za najwcześniejszy obszar recepcji złotych bransolet kolbowatych w północnoeuropejskim Barbaricum należałoby uznać nie Zelandię, a raczej Gotlandię. W tym kontekście bardzo interesująca jest mapa występowania innych złotych bransolet typu pomorskiego, których znaczenie jako symbolu statusu może być z dużym prawdopodobieństwem postrzegane podobnie jak w wypadku późniejszych złotych wężowatych ozdób obręczowych. Na dziewięć znanych egzemplarzy żaden nie pochodzi jednak z Zelandii, natomiast wzorzec ich rozprzestrzenienia eksponuje duże znaczenie obszarów dzisiejszej Szwecji w ponadregionalnym powiązań elit już w samych początkach późnego okresu wpływów rzymskich. Podkreślić również należy, że oprócz złotych wężowatych ozdób obręczowych grupy 2 w strefie środkowobałtyckiej stosunkowo licznie występują złote naszyjniki o tordowanej obręczy i gruszkowatym zapięciu – innego, datowanego na fazy C1b i C2 przedmiotu interpretowanego jako symbolu statusu. Podobnie jak w odniesieniu do wcześniejszych złotych bransolet wężowatych typu pomorskiego, również i w tym wypadku widać wyraźne związki pomiędzy terenami dzisiejszej Szwecji (choć z inaczej rozłożonymi skupiskami ich znalezisk) a północną częścią kultury wielbarskiej fazy cecelskiej; również te przedmioty te nie występują na Zelandii. Specjalna pozycja Gotlandii, Olandii i wschodniej części kontynentalnej Szwecji widoczna jest także w ilości złota w późnym okresie wpływów rzymskich, a także w sposobie jego dystrybucji w tych regionach. Największa ilość złota, które dzięki formalnej analizie wykonanych z niego przedmiotów można wiązać z tym okresem, znana jest z Gotlandii i Olandii, następnie zaś ze wschodniej części kontynentalnej Szwecji oraz z Zelandii i Fionii (Ryc. 44A). W wypadku Fionii należy jednak podkreślić, że dużą część dystynktywnych chronologicznie form znanych z tej wyspy należy datować nie wcześniej niż na fazę C3. Co więcej, można zaobserwować różnice pomiędzy obszarami dzisiejszej Danii a zachodnią częścią strefy środkowobałtyckiej w zakresie wzorca dystrybucji złota w obrębie tych regionów jak i sposobów jego deponowania. O ile ilość złota znana z Zelandii jest porównywalna np. z tą znaną z Olandii, o tyle wyroby ze złota to zazwyczaj małe przedmioty, podczas gdy te znane z Olandii, Gotlandii i wschodniej części kontynentalnej Szwecji – duże (Ryc. 44:B.C). Na Zelandii znacznie częściej są to pierścienie, i występujące nawet w ubożej wyposażonych grobach, podczas gdy w zachodniej części strefy środkowobałtyckiej są to zazwyczaj bransolety i naszyjniki, spotykane w depozytach lub rejestrowane jako znaleziska luźne, a tylko wyjątkowo w inwentarzach grobowych (Ryc. 41). Innymi słowy – fragmentacja i rozprzestrzenienie złota na Zelandii są znacznie większe niż w zachodniej części strefy środkowobałtyckiej. Opierając się na modelu dystrybucji dóbr prestiżowych można przypuszczać, że elity zelandzkie mocno inwestowały w utrzymanie silnego, spójnego lokalnego systemu zależności poprzez rozdział darów daleko w dół drabiny społecznej na samej wyspie. Dystrybucja takich dóbr w zachodniej części strefy środkowobałtyckiej wskazywałaby zatem na ich znacznie większą kumulację w rękach najwyższych elit, aktywnych w budowaniu rozległej sieci aliansów ponadregionalnych. Niemniej jednak Zelandia nadal pozostaje tym obszarem, który na tle innych regionów Skandynawii wyróżnia się w fazach C1b–C2 bardzo dużą liczbą importów prowincjonalnorzymskich (Ryc. 44:D). Odgrywały one tutaj ogromną rolę w wyrażeniu prestiżu w obrządku pogrzebowym. W najbogatszych grobach na Zelandii w tym okresie występuje przeciętnie sześć do dziewięciu naczyń prowincjonalnorzymskich, zaś dla porównania – na Jutlandii jest to przeciętnie jedno naczynie, zaś w sąsiedniej Skanii współczynnik ten wynosi 0,3–1 (Ryc. 37). Warto też zaznaczyć, że na Zelandii importowane naczynia występują też w jednym lub dwóch egzemplarzach w grobach o niskim standardzie wyposażenia, co wskazuje na relatywną „taniość” tych przedmiotów na tej wyspie. Zgodnie z koncepcją Ulli Lund Hansen importy rzymskie miały by być redystrybuowane z ośrodka władzy na Półwyspie Stevns nie tylko w dół drabiny społecznej na Zelandii, ale też i wśród elit innych obszarów. Wyjątkowość Zelandii wyrażona w dostępności prestiżowych zasobów wyraża się wyraźnie również w rodzaju metali używanych do wykonywania nie tylko dużych, ozdobnych zapinek, ale także i ich małych, powszechniej występujących form. Ciekawe jest, że elementy konstrukcyjne zelandzkich fibul rozetkowych z faz C1b–C2 wykonane są ze srebra, co odróżnia je m.in. od typowych dla Jutlandii odmian, gdzie zarówno kabłąk jak i tarczki wykonane są z tańszego materiału, czyli ze stopów miedzi. To samo dotyczy wczesnych, datowanych na fazę C2 fibul swastykowych, których tarczki podstawowe i inne elementy konstrukcyjne zrobiono ze srebra. „Taniość” srebra na Zelandii w fazach C1b i C2 widoczna jest także w wypadku analizy surowca, z jakiego robiono „zwykłe” zapinki występujące powszechnie na tej wyspie. Dominujące tutaj w tym okresie fibule MP.II–III aż w 54% przypadków wykonane są ze srebra, pozostałe zaś ze stopów miedzi (Ryc. 45:A). Jeśli zaś spojrzeć na charakterystyczne w fazie C1b i C2a fibule MP.IIA, to aż 83% egzemplarzy wykonanych zostało ze srebra, reszta – ze stopów miedzi (Ryc. 45:B). Dla kontrastu można przywołać tutaj podobne obliczenia odnoszące się do fibul srebrnych MP.II–III z Jutlandii, gdzie w całym zbiorze stanowią one 21% (Ryc. 45:C). Wielkość ta jest taka sama w odniesieniu do najbardziej typowych dla Jutlandii fibul z faz C1b–C2, a mianowicie zapinek MP.IIIB (Ryc. 45:D). Jakkolwiek nowsze studia nad metalowymi elementami bogatego stroju kobiecego w Skandynawii wskazują, że wiele jego elementów łączonych dotychczas z Zelandią w istocie wiązać należy z innymi regionami, to i tak wydaje się, że ozdobne elementy tego stroju, takie jak fibule rozetkowe, mogły stanowić inspirację dla pojawienia się podobnych zapinek w innych regionach Skandynawii (zwłaszcza na Jutlandii i na Bornholmie). Nadal wskazywałoby to na duże znaczenie elit zelandzkich, znajdujące wyraz w adaptacji sposobu ich autoprezentacji przez elity sąsiednich regionów Europy Północnej. Jako dość prawdopodobna jawi się zatem hipoteza, iż naśladownictwo to stymulowane było przez prestiż, jakim cieszyli się członkowie wyższych warstw społecznych Zelandii. W kontekście elementów bogatego stroju kobiecego z faz C1b i C2 ciekawe jest też, że większość fibul z napisami runicznymi z tego okresu znaleziono na Zelandii. Jeśli występują one poza tą wyspą, to są to najczęściej fibule typowe dla Zelandii. Interpretacja funkcji tych napisów jest przedmiotem dyskusji, niemniej sam fakt pojawienia się pisma w połączeniu z elementami przynależnymi do świata kobiecego jest bardzo interesujący, zważywszy, że większość przykładów pisma związana jest jednak ze światem męskim. Jeśli założymy, że złote bransolety, naszyjniki i pierścienie stanowią oś rekonstrukcji sieci powiązań politycznych w Europie Północnej, to siłą rzeczy trudno nie zastanawiać się, dlaczego właśnie Zelandia wydaje się mieć najsilniejsze powiązania z Cesarstwem Rzymskim, a nie np. Gotlandia czy też Olandia? Najprostszym wyjaśnieniem mogłaby tu być odległość. W takim wypadku łatwo jednak wskazać i innych kandydatów do takiej pozycji, ciągle zresztą pozostawałoby pytanie o przyczyny wyboru. Dwa dalsze wyjaśnienia, jakie spotykamy w literaturze przedmiotu, to handel z prowincjami rzymskimi i kontakty dyplomatyczne. Pierwsze z nich zakłada, że mieszkańcy Zelandii mieli coś atrakcyjnego do zaoferowania w wymianie ze stroną rzymską. Wskazuje się tutaj na bursztyn, futra, miód, tusze zwierzęce, czy też zboże. Trudno jednak znaleźć silną argumentację dla tych propozycji, ponieważ bursztyn nie występuje obficie na Zelandii, a inne wymienione dobra były dostępne dla Rzymian w bliższych lokalizacjach. Alternatywne wyjaśnienie zwraca uwagę na możliwość, że obfitość importów rzymskich na Zelandii jest rezultatem jej klientelnej zależności od Cesarstwa Rzymskiego. Można tutaj odnieść się do przykładów podobnego rodzaju relacji wiążących elity plemion barbarzyńskich żyjących poza limesem z administracją rzymską. Pojawia się jednak pytanie, jaki rodzaj korzyści przynosiłby Rzymianom sojusz z tak odległym i słabym partnerem? Wszakże Rzym nie wybrał najsilniejszego partnera w regionie. Niewykluczone zresztą, że dopiero silniejsze powiązania z Cesarstwem wykreowały znaczenie Zelandii, która - na tle innych części Europy Północnej - we wczesnym okresie wpływów rzymskich stanowiła raczej marginalny obszar napływu importów prowincjonalnorzymskich. Szukając odpowiedzi na to pytanie można by hipotetycznie przypuścić zmianę w rzymskiej percepcji sytuacji politycznej w Barbaricum po wojnach markomańskich – to znaczy mniej więcej w czasie, kiedy wykrystalizowało się wschodniozelandzkie centrum władzy. Ponieważ wiemy, że Rzymianie dociekali, jakie były przyczyny tego konfliktu militarnego (ówcześni historycy uznali, że była to migracja Longobardów i Obiów na południe), to możemy przypuszczać, że mogli też podejmować próby kontroli równowagi sił pomiędzy plemionami Europy Północnej, tak aby w przyszłości uniknąć eskalacji lokalnych wojen. Należy wspomnieć, że także wiele danych archeologicznych wskazuje, iż wojny markomańskie stanowiły część szerszych, czasami prawdopodobnie gwałtownych procesów gospodarczych, społecznych i politycznych prowadzących do migracji grup ludzkich, które zaczęły się gdzieś w zachodniej i centralnej części Basenu Morza Bałtyckiego oraz Półwyspu Jutlandzkiego. Jednym z takich przykładów mogą być zmiany zasięgu kultury wielbarskiej, najpierw w kierunkach zachodnim i południowym, później zaś – w na tereny dzisiejszej wschodniej Polski i zachodniej Ukrainy. Należy też przypuszczać, że w procesie tych zmian jakiś udział mieli także mieszkańcy Västergötlandii, Östergötlandii, Upplandii, wschodniej Skanii i Gotlandii, co sugerują spotykane tam pojedynczo wspominane już bransolety wężowate typu pomorskiego, w tym także złote, znane również ze stanowisk położonych w pobliżu limesu środkowodunajskiego. W wypadku południowo-wschodniego kierunku powiązań zachodniej części strefy środkowobałtyckiej zastanowić się należy nad znaczeniem elit tego właśnie obszaru w przemianach osadniczych o charakterze migracyjnym związanych z kulturą wielbarską. Związki zachodniej części strefy środkowobałtyckiej ze środowiskiem kultury wielbarskiej, ale także i z innymi obszarami kulturowymi, są widoczne także w fazach C1b i C2 w obrazie rozprzestrzenienia niektórych typów złotych ozdób obręczowych. W odniesieniu do kultury wielbarskiej wskazać można raz jeszcze na obecność pojedynczych pochówków ze złotymi bransoletami lub pierścieniami wężowatymi mieszczącymi się w grupie 2, czy też złotymi naszyjnikami o gruszkowatym zapięciu i tordowanej obręczy. Znaleziska te znane są z obszaru położonego na wschód od dolnego biegu Wisły, z Pojezierza Chełmińskiego, Pojezierza Iławskiego, Podlasia i Ziemi Lubuskiej. Trudno jest jednoznacznie stwierdzić, czy stanowią one ślad fizycznej obecności na tych terenach przedstawicieli elit pochodzących z Gotlandii, Olandii lub południowo-wschodniej części Półwyspu Skandynawskiego, czy też są raczej wyrazem wymiany darów prestiżowych lub też ich rozdawnictwa. Biorąc pod uwagę migracyjny charakter przemian zachodzących w kulturze wielbarskiej na przełomie wczesnego i późnego okresu wpływów rzymskich oraz w późnym okresie wpływów rzymskich, można rozważać tę pierwszą ewentualność. Zwracając uwagę na obecność w środowisku kultury wielbarskiej złotych ozdób obręczowych typowych dla zachodniej części strefy środkowobałtyckiej podkreślić należy jednocześnie brak takich ozdób, które wiążą się z Zelandią (pierścienie B.39) czy też ze strefą jutlandzko-norweską (pierścienie B.18). Zwrócić trzeba uwagę, że są one rzadkie również w strefie środkowobałtyckiej. Należy zatem przypuszczać, pomimo iż Zelandia w połowie II wieku n.e. nie stanowiła najsilniejszej siły politycznej w Basenie Morza Bałtyckiego, że elity tej wyspy mogły stanowić właściwy cel rzymskiej polityki. Idąc tym torem myślenia powinniśmy przyjąć, że to Cesarstwo Rzymskie było źródłem specjalnej pozycji Zelandii, i że w wykreowało ją jako przeciwwagę dla dotychczasowych silnych graczy lokalnej, wokół bałtyckiej polityki. Występowanie niektórych, wspominanych wyżej złotych ozdób zdaje się sugerować, że były nimi m.in. populacje zamieszkujące Olandię, Gotlandię i wschodnią część Półwyspu Skandynawskiego. Co więcej, występowanie złotych obręczy grupy 1 i 2 w inwentarzach grobowych wschodniozelandzkiego ośrodka władzy w późnym okresie wpływów rzymskich wskazuje na drugi, zachodni kierunek oddziaływań elit zachodniej strefy środkowobałtyckiej. Są one widoczne również dalej na zachód, na Półwyspie Jutlandzkim. W wypadku północnej Jutlandii ich śladem jest złota bransoleta wężowata grupy 2 znaleziona w wyposażeniu jednego z grobów z obszaru Vendsysselu; pojedyncze pierścienie tej grupy znane są także z Himmerlandu i Søhøjlandet. Niewykluczone, że pojawienie się tutaj takich obręczy może być świadectwem zainteresowania elit zachodniej części strefy środkowobałtyckiej kontaktami dyplomatycznymi z elitami tego obszaru. Przyczyną ich nawiązania mogło być (epizodyczne?) dążenie do uzyskania okazjonalnego bądź trwalszego dostępu do prowadzącej na zachód arterii komunikacyjnej Limfjordu. Wydaje się prawdopodobne, że z wcześniejszym odcinkiem tego szlaku komunikacyjnego łączą się pojedyncze znaleziska dalszych ozdób obręczowych typowych dla zachodniej części środkowobałtyckiej, znane z południowo-wschodniej i południowo-zachodniej Skanii, z Bornholmu i północno-wschodniej Fionii (Ryc. 46). Związane z zachodnią częścią strefy środkowobałtyckiej złote bransolety wężowate grupy 2, a także złote naszyjniki z gruszkowatym zapięciem i tordowaną obręczą, występują pojedynczo również w depozytach uzbrojenia i oporządzenia jeździeckiego ze wschodniej części Półwyspu Jutlandzkiego (Thorsberg, Illerup A, Proskjær). Ich obecność w tychże depozytach mogłaby świadczyć (choć nie musi – na temat innej możliwości por. niżej), że zainteresowanie elit zachodniej części strefy środkowobałtyckiej obszarem Półwyspu Jutlandzkiego miało nie tylko pokojowy aspekt. Występujące na tych stanowiskach elementy stroju wskazują, że armie najeźdźców, których wyposażenie tutaj złożono, nie wywodziły się z jednego, określonego regionu Barbaricum, a raczej stanowiły złączone aliansami kontyngenty wojowników o różnym, w tym również jutlandzkim pochodzeniu. Stąd też wspomniane bransolety i naszyjniki z jutlandzkich stanowisk bagiennych mogą poświadczać jedynie współudział przedstawicieli elit zachodniej części strefy środkowobałtyckiej w owych zakończonych niepowodzeniem przedsięwzięciach wojennych, nie dowodzą jednak, że były one inspiratorami tych działań. Jutlandia nie musiała być zresztą docelowym terenem tych działań, a jedynie strefą przemieszczania się takich mieszanych kontyngentów. Wspomniane zdarzenia należałoby zatem postrzegać jako część szerszego zjawiska, którego owocem mogła być m.in. poświadczona w antycznych źródłach pisanych konsolidacja w III wieku n.e. dużych związków plemiennych i ich niszczycielskie najazdy na prowincje rzymskie. Z drugiej jednak strony równie dobrym wytłumaczeniem dla obecności w tych depozytach elementów wymienionych depozytach przedmiotów pochodzących z różnych części Skandynawii jest lokalny, jutlandzki konflikt o władzę w regionie, angażujący także sojuszników z sąsiednich regionów. Teza ta mogłaby wyjaśniać obecność w niektórych z tych depozytów bogato zdobionych elementów uzbrojenia i związanego z nimi oporządzenia osobistego wojowników, pod względem dekoracji znajdujących dobre odpowiedniki w zdobieniu zapinek z jutlandzkich grobów kobiecych, czy też pasów z bogato wyposażonych grobów odkrytych w sąsiedztwie Zatoki Kilońskiej, w Neudorf-Bornstein. Ostatnio wymienione cmentarzysko, datowane na fazy C1b–C3, jest istotne dla omówienia powiązań zachodniej części strefy środkowobałtyckiej w tej części Europy Północnej. Znajduje się ono na obszarze (Angeln oraz tereny przyległe doń od zachodu i południa), na którym wyróżniana jest grupa kulturowa o cechach północnonadłabskich, charakteryzująca się pewnymi elementami wskazującymi na kontakty z Fionią i południową Jutlandią. W inwentarzach dwóch grobów z tej nekropoli wystąpiły złote naszyjniki obręczowe, które interpretować można jako wyznaczniki wysokiej pozycji społecznej. Jeden z nich, pochodzący z datowanego na fazę C2 grobu 7, należy do typu z gruszkowatym zapięciem i tordowaną obręczą, który jest charakterystyczny dla centrów władzy zachodniej części strefy środkowobałtyckiej. Przypuszczalnie naszyjnik ten trafił tutaj właśnie z tamtego regionu, w ramach dystrybucji lub wymiany przedmiotów prestiżowych, na przykład jako dar dla przedstawiciela miejscowej arystokracji. Niewykluczone, że teren ten leżał na innym szlaku komunikacyjnego, mającym znaczenie dla realizacji interesów przedstawicieli elit zachodniej części strefy środkowobałtyckiej. Hipotezę tę wspierają inne znaleziska ozdób obręczowych związanych z centrami władzy strefy środkowobałtyckiej, rozlokowanymi wzdłuż tego domniemanego szlaku – na Bornholmie, na Zelandii w regionie Stevns, na Lollandii i na południowo-wschodniej Fionii. Domniemaną trasę tego szlaku można rekonstruować także na podstawie późniejszych, średniowiecznych informacji o przebiegu dróg morskich w zachodniej strefie Basenu Morza Bałtyckiego. Południowo-zachodni kierunek zainteresowań elit zachodniej części strefy środkowobałtyckiej poświadczają pojedyncze egzemplarze złotych bransolet wężowatych grupy 2 z Saksonii-Anhaltu, Turyngii i Dolnych Łużyc (Ryc. 46). Zachodni i południowo-zachodni kierunek powiązań zachodniej części strefy środkowobałtyckiej oczywiście musi prowadzić do pytania, co było powodem (lub powodami) szukania tak dalekosiężnych kontaktów? Częściową odpowiedzią na to pytanie mogłaby być przyciągająca siła głównego centrum kulturowego i gospodarczego w ówczesnej Europie, czyli Cesarstwa Rzymskiego. Istotne mogą być tutaj informacje dostarczane przez antyczne źródła pisane, które mówią o zwiększeniu się w III i IV wieku częstotliwości łupieżczych najazdów grup barbarzyńskich na prowincje Cesarstwa Rzymskiego. Ze źródeł tych wyłania się obraz mówiący o konsolidacji dużych „związków plemiennych” takich jak Alamanowie, Frankowie czy Sasi. Są one zazwyczaj postrzegane w literaturze przedmiotu jako amalgamat ludów, wymienianych wcześniej przez pisarzy antycznych na terenach uformowania się tychże „związków plemiennych”. Interpretację tę wspierają dostarczane przez archeologię dane odnośnie do charakteru kulturowego i stabilności lub destabilizacji struktur osadniczych na tych obszarach. W świetle danych archeologicznych nie można wykluczyć, że jakąś rolę we wspomnianych procesach konsolidacji owych „związków plemiennych” odegrali również przybysze z Północy. Interesującym świadectwem tych procesów jest zwłaszcza bogato wyposażony grób męski z fazy C2 z Emersleben (gr. 2), w Niemczech Środkowych, w którego inwentarzu obok typowej dla zachodniej części strefy środkowobałtyckiej bransolety grupy 2 wystąpił także aureus Postumusa, jednego z cesarzy galijskich. Pochówek ten należy zatem do grupy środkowoniemieckich bogato wyposażonych grobów z monetami władców krótkotrwałego Cesarstwa galijskiego (260–273). Przypomnieć warto, że groby te łączy się często z informacją zachowaną w żywocie Wiktorinusa (SHA, Tyranni triginta 6,3) o auxilia Germanorum: zaciężnych oddziałach germańskich, które miały być wykorzystane przez tego cesarza w walce przeciw legalnemu cesarzowi Galienowi. Inwentarz z Emersleben łączy zatem w sobie wątek skandynawski z wątkiem działań militarnych bliżej nieokreślonych zaciężnych oddziałów germańskich operujących w granicach Cesarstwa. Jednocześnie może on posłużyć jako ilustracja drugiej interpretacji odosobnionego występowania złotych ozdób obręczowych. Ponieważ są one najczęściej uznawane za przedmioty będące elementem systemu wymiany i redystrybucji darów, to mężczyznę pochowanego w grobie 2 z Emersleben należałoby traktować albo jako przedstawiciela wyższych warstw społecznych regionu, gdzie ozdoba ta powstała, albo też ich sojusznika lub klienta otrzymującego kosztowny dar. Na tę drugą możliwość wskazuje orientacja jamy grobowej na osi W-E, co odbiega od normy obowiązującej w tym czasie zarówno w dzisiejszych Niemczech Środkowych jak i w zachodniej części strefy środkowobałtyckiej. Najbliższy obszar, gdzie taka orientacja jamy grobowej na osi W-E jest typowa, to Jutlandia, gdzie również – jak wspomniano wyżej – pojawiają się złoty obręczowe typowe dla zachodniej części strefy środkowobałtyckiej. Ten kierunek powiązań strefy środkowoniemieckiej widoczny jest także w obecności pojedynczych, typowych dla Jutlandii elementów bogatego stroju kobiecego, które mogą być śladem powiązań egzogamicznych pomiędzy przedstawicielami elit obu tych szeroko zakreślonych regionów. Bardziej szczegółowa interpretacja kontekstu występowania złotych ozdób obręczowych typowych dla zachodniej części strefy środkowobałtyckiej na oddalonych od niej obszarach nie zmniejsza jednak wrażenia rozległości i wielokierunkowości powiązań elit tej strefy. Analizując statystycznie najbliższe powiązania pomiędzy obręczami charakterystycznymi dla zachodniej części strefy środkowobałtyckiej przedstawione na mapie 29 można podejmować próby uszczegóławiania wniosków odnośnie do związków pomiędzy poszczególnymi regionami. Patrząc jednak na bardziej generalny obraz trzeba stwierdzić, że wyraźnie rysują się tu dwa kierunki – jeden bardzo wczesny, sięgający przynajmniej początku późnego okresu wpływów rzymskich, południowo-wschodni, prowadzący w stronę obszarów kultury wielbarskiej, drugi zaś, zachodni i południowo-zachodni, związany ze szlakami prowadzącymi przez ważne arterie komunikacyjne na Półwyspie Jutlandzkim. Odziaływania Zelandii rekonstruowane na podstawie podobnego typu złotych ozdób obręczowych wydają się być natomiast ukierunkowane raczej na sąsiednie obszary Skandynawii, co można traktować jako pośrednią przesłankę na rzecz hipotezy widzącej w elitach tej wyspy wykreowaną przez Rzymian siłę mającą wiązać inne polityczne ugrupowania Europy Północnej, z punktu widzenia rzymskiej dyplomacji nieprzyjazne.
    Źródło:
    Wiadomości Archeologiczne; 2021, LXXII, 72; 3-91
    0043-5082
    Pojawia się w:
    Wiadomości Archeologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-18 z 18

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies