Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę ""Pocałunek"" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-19 z 19
    Tytuł:
    Pocałunek pokoju
    Autorzy:
    Szwagrzyk, Tadeusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/671149.pdf
    Data publikacji:
    1959
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Teologiczne
    Opis:
    -
    Źródło:
    Ruch Biblijny i Liturgiczny; 1959, 12, 5
    2391-8497
    0209-0872
    Pojawia się w:
    Ruch Biblijny i Liturgiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Lesbijski* pocałunek to rewolucja. Artaktywizm kobiet nieheteronormatywnych w Polsce
    Autorzy:
    Małgowska, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/972721.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-08
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Źródło:
    Jednak Książki. Gdańskie Czasopismo Humanistyczne; 2020, 11; 101-118
    2353-4699
    Pojawia się w:
    Jednak Książki. Gdańskie Czasopismo Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pocałunek pokoju w liturgii eucharystycznej i jego symbolika
    The kiss of peace in the Eucharistic liturgy and its symbolism
    Autorzy:
    Lijka, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2056675.pdf
    Data publikacji:
    2015-12-07
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Jana Pawła II Diecezji Siedleckiej
    Tematy:
    pocałunek pokoju
    znak pokoju
    pokój
    Eucharystia
    Msza Święta
    kiss of peace
    sign of peace
    peace
    Eucharist
    Holy Mass
    Opis:
    Pisma wczesnochrześcijańskich Ojców Kościoła mówią o przekazywaniu pocałunku pokoju, który stanowił element liturgii eucharystycznej. Taka praktyka była w Rzymie za czasów św. Justyna w połowie II wieku. Na początku III wieku pocałunek następował bezpo-średnio po modlitwie kończącej liturgię słowa. Na Wschodzie i Zachodzie kobiety na zgro-madzeniach były oddzielone od mężczyzn i pocałunek pokoju przekazywali mężczyźni męż-czyznom a kobiety kobietom. Papież Innocenty I nalegał w 416 r., aby pocałunek pokoju był przekazywany po Modlitwie eucharystycznej. Święty Augustyn powiada, że po Modlitwie Pańskiej chrześcijanie obejmują się i przekazują sobie święty pocałunek. Nazywa go znakiem pokoju, który polegał na całowaniu w usta. Taki pocałunek w usta był przekazywany podczas liturgii jeszcze przez wiele następnych wieków. Za czasów Grzegorza Wielkiego uchodził on za naturalne przygotowanie się do przyjęcia Komunii. W X wieku znak ten stał się gestem podkreślającym hierarchiczność zgromadzonych wiernych. Biskup przekazywał go najpierw duchownym wedle godności, a następnie ludowi. Był to symbol jedności, pojednania, pokoju, miłości, jak również hierarchicznej władzy i precedencji. Około XIII wieku zaczęto stopniowo wprowadzać przyrządy pokoju, tzw. osculatoria. Były to małe zdobione tabliczki z metalu, kamienia, kości słoniowej lub z drewna, które przynosił do ołtarza celebrans, by je ucałować i przekazać do ucałowania zgromadzonym na liturgii. W Mszale potrydenckim znak pokoju był przewidziany w Mszach uroczystych i był wymieniany między duchownymi. Celebrans kładł ręce na ramiona diakona i przybliżał lewy policzek do lewego policzka diakona. W tym czasie wypowiadał formułę: Pax tecum, a dia-kon odpowiadał: Et cum spiritu tuo. Diakon przekazywał pokój subdiakonowi, a ten duchow-nym obecnym w prezbiterium. Według Mszału rzymskiego z1970 roku znak pokoju można przekazywać podczas każ-dej Mszy. Jest przekazywany między wszystkimi obecnymi na liturgii, ale jego gest nie był określony. W trzecim wydaniu tego Mszału z 2002 r. na słowa celebransa: Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą odpowiada się: Amen. Przez ten gest wierni wyrażają sobie nawzajem eklezjalną komunię i wzajemną miłość.
    The writings of the early church fathers speak of the kiss of peace, which was already in the 2nd century part of the Eucharistic liturgy. It was a practice in Rome at the time of Justin Martyr. At the beginning of the 3rd century the kiss occurred immediately after the prayers that concluded the Liturgy of the Word. Both in the East and the West women and men were separated in the assemblies of the faithful, and the kiss of peace was given only by men to men and by women to women. Pope Innocent I insisted in 416 that the kiss of peace should take place after the Eucha-ristic prayer. St. Augustine speaks that after the Lord’s Prayer the Christians embrace one another with the holy kiss. This is a sign of peace, “when your lips draw near to those of your brother”. The kiss of peace in the Christian liturgy was exchanged for several centuries mouth-to-mouth. By the time of Gregory the Great, this gesture was being seen as a natural preparation for Communion. By the 10th century the kiss of peace has assumed a hierarchical position in the liturgy. It began with the bishop and descended through the ranks of the clergy to laity in the congregation. It was a symbol of unity, reconciliation, peace, love and also a symbol of hierarchical power and precedence. About the thirteenth century the use of the instrumentum pacis, or osculatorium, was gradually introduced. This was a little plaque of metal, stone, ivory or wood, generally deco-rated, which was first brought to the altar for the celebrant to kiss and then taken to each member of the congregation. In the Tridentine Mass form of the Roman Rite, the sign of peace was given at Solemn Masses alone and was exchanged only among the clergy. The celebrant, placing his hands upon the arms of the deacon, presented his left cheek to the deacon’s left cheek. At the same time he pronounced the words Pax tecum; to which the deacon replied, Et cum spiritu tuo. The deacon then conveyd the salute to the subdeacon, who give the sign to any other members of the clergy present in choir dress.
    Źródło:
    Teologiczne Studia Siedleckie; 2015, XII/12; 189-205
    1733-7496
    Pojawia się w:
    Teologiczne Studia Siedleckie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Śpiewny pocałunek
    Autorzy:
    Czechowicz, Józef
    Współwytwórcy:
    Trzeciak, Weronika
    Kwiatkowska, Katarzyna
    Niedziałkowska, Marta
    Data publikacji:
    2010-03-03
    Wydawca:
    Fundacja Nowoczesna Polska
    Tematy:
    Dwudziestolecie międzywojenne
    Wiersz
    Liryka
    Opis:
    Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
    Źródło:
    Józef Czechowicz, Nic więcej, Księgarnia F. Hoesick, Warszawa 1936
    Dostawca treści:
    Wolne Lektury
    Książka
    Tytuł:
    Pieśń trzynasta. Pocałunek na dobranoc
    Autorzy:
    Rolando, Bianka
    Współwytwórcy:
    Szejko, Jan
    Kopeć, Aleksandra
    Kozioł, Paweł
    Choromańska, Paulina
    Data publikacji:
    2017-07-26
    Wydawca:
    Fundacja Nowoczesna Polska
    Tematy:
    Współczesność
    Wiersz
    Liryka
    Opis:
    Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez fundację Nowoczesna Polska z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów autora. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
    Źródło:
    Bianka Rolando, Biała książka, Wydawnictwo Święty Wojciech, Poznan 2009.
    Dostawca treści:
    Wolne Lektury
    Książka
    Tytuł:
    Znak pokoju w ramach obrzędów przygotowujących do komunii świętej
    Autorzy:
    Sosnowski, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22676752.pdf
    Data publikacji:
    2021-10-15
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi
    Tematy:
    pocałunek pokoju
    znak pokoju
    przygotowanie do komunii
    ryt rzymski
    the kiss of peace
    the sign of peace
    preparation for communion
    roman rite
    Opis:
    The custom of offering the kiss of peace during the Eucharist goes back to the times of the apostles. Most often it is offered at the beginning of the Eucharistic liturgy. However, in the Roman Rite (from about the end of the 4th century) it is included in the rites of preparation for receiving Holy Communion. The sign that originally expressed the brotherhood among the participants of the assembly, over the centuries, has become a sign of paying homage to those who, for various reasons, are privileged. In addition, closeness to Holy Communion did not support the sign that caused „distraction” – a dispersion of attention focused on the presence of Christ in the Eucharistic signs. Therefore, despite attempts to cultivate the tradition of this sign, it disappeared in the Roman liturgy. The liturgical renewal after the Second Vatican Council restores this rite, but in a new form. The purpose of the prayer is changed: from the personal preparation of the celebrant for communion, it becomes prayer for peace; the kiss of peace is replaced with the „sign of peace”. The pastoral challenge is to care for the sign of peace, so that the participants of the assembly would not refuse this gesture, perceiving it as an obstacle to focus just before the personal reception of the Eucharistic Christ. On the other hand, it is important not to use the sign of peace as an occasion to express only human attitudes (brotherhood, reconciliation, kindness), forgetting that peace is a gift of the Risen One. It should be emphasized that this purely human gesture is an „opportunity” for the sharing of Christ’s gift through which He Himself prepares us for sacramental communion with Himself through the gift of peace.
    Źródło:
    Łódzkie Studia Teologiczne; 2021, 30, 2; 39-56
    1231-1634
    Pojawia się w:
    Łódzkie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Istotne składniki treści czynności liturgicznych sprawowanych według Justyna Męczennika i ich ewolucja
    Essential constituents of the content of the liturgical activitiesperformed according to Justin Martyr and their evolution
    Autorzy:
    Superson SAC, Jarosław A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/585092.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    św. Justyn
    1 Apologia
    lektura biblijna
    przepowiadanie
    oratio universalis
    pocałunek pokoju
    Saint Justin
    the First Apology
    Bible reading
    preaching
    kiss of peace
    Opis:
    In the First Apology of Justin Martyr we find information about Christians and their practice of celebrating the Eucharist. In this work, the reading of the word was also described, which consisted of: one reading, preaching, oratio universalis, and also the kiss of peace during the administration of the sacrament of initiation together with the Holy Mass. The author of the article, using sources earlier than the First Apology, as well as those dated over a dozen or several decades after it, tries to present the contemporary state of the liturgy of the word along with its elements and its development. This allowed the identification and closer approach to the essential components of the liturgical activities performed during the Eucharist celebrated in the second century
    W Apologii pierwszej św. Justyna Męczennika znajdujemy informacje o chrześcijanach i ich praktyce sprawowania Eucharystii. W dziele tym została opisana także lektura słowa, która składała się z jednej lektury, przepowiadania, oratio universalis, a także z pocałunku pokoju w czasie udzielania sakramentu inicjacji w czasie Mszy Świętej. Autor artykułu, korzystając ze źródeł wcześniejszych niż 1 Apologia, jak i tych datowanych na kilkanaście lub kilkadziesiąt lat po niej, starał się przybliżyć ówczesny stan liturgii słowa wraz z jej elementami oraz jej rozwój. Pozwoliło to na wskazanie i przybliżenie istotnych składników czynności liturgicznych sprawowanych w czasie Eucharystii celebrowanej w II wieku.
    Źródło:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2018, 51, 1; 33-52
    1234-4214
    Pojawia się w:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kłopoty z pamięcią – obraz Bośni i Hercegowiny w przekładzie opowiadania Gurbet ze zbioru Drugi pocałunek Gity Danon Miljenka Jergovicia
    The Troubles with Memory – the Image of Bosnia and Herzegovina in the Translation of Miljenko Jergović’s Story Gurbet from The Second Kiss of Gita Danon
    Autorzy:
    Maćkowiak-Kruczek, Maja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/636136.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    cultural memory
    literary translation
    Miljenko Jergović
    Bosnia and Herzegovina literature
    Opis:
    The paper discusses the issue of cultural memory in a translation of literary text. Based on material of Miljenko Jergović’s story Gurbet and its Polish translation, the article shows how elements of source cultural memory present in the original text are being “lost” when translated to other language and culture. The term of “losing memory” is used figuratively to present the consequences of a translator’s (conscious and/or unconscious) decisions on which specific features of source culture are to be preserved (foreignization) or not (domestication) in the target text. These decisions influence the image of source culture that the reader of the translation can “produce” in the wake of reading. For instance, Polish translation of the story “Gurbet” only partly preserves the memory of Christian-Islamic and Slavic-Ottoman intercultural (or even transcultural) coexistence in the region of Bosnia and Herzegovina, which is one of the main topics and motifs of Miljenko Jergović’s works. As a result, Polish reader cannot produce the same image of the source culture as the reader of the original.
    Źródło:
    Poznańskie Studia Slawistyczne; 2019, 16; 175-191
    2084-3011
    Pojawia się w:
    Poznańskie Studia Slawistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pocałunek śmierci. Przestrzeń pozakadrowa w filmach Michaela Haneke, Aleksandra Sokurowa i Andrzeja Wajdy
    A Kiss of Death: Off Screen Space in the Films of Michael Haneke, Alexander Sokurov, and Andrzej Wajda
    Autorzy:
    Falkowska, Janina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28635293.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    przestrzeń pozakadrowa
    Michael Haneke
    Andrzej Wajda
    Aleksander Sokurow
    off screen space
    Alexander Sokurov
    Opis:
    Autorka skupia się w tekście na zagadnieniu przestrzeni pozakadrowej jako odrębnej kategorii estetycznej, która pełni różne funkcje w filmach Michaela Haneke, Andrzeja Wajdy i Aleksandra Sokurowa. Wszyscy trzej filmowcy kierują uwagę widza w przestrzeń pozakadrową na odmienne sposoby i posługując się innymi kontekstami diegetycznymi. Haneke robi to przez ukrycie przed widzem scen skrajnej przemocy, Wajda – w scenach przesyconych refleksją i smutkiem, a Sokurow wtedy, gdy nie chce pokazać pewnych faktów czy stanów umysłu. Każdy z nich skutecznie i po mistrzowsku tworzy „niepomyślane” i przekonująco wykorzystuje przestrzeń „pozakadrową” jako: przestrzeń „niesamowitą” (Haneke), niewypowiedzianą i ahistoryczną (Sokurow), bądź jako reprezentującą „niewyrażalną” melancholię i smutek (Wajda). Autorka wybiera jedynie niektóre filmy wspomnianych reżyserów, by ów fenomen poddać szczegółowej analizie. Swój esej zamyka konkluzją, że prawdziwym mieszkańcem przestrzeni pozakadrowej jest śmierć obecna w filmach wszystkich trzech reżyserów.
    The essay introduces off screen space as a separate aesthetic category which performs different functions in the films of Michael Haneke, Andrzej Wajda, and Alexander Sokurov. All three film-makers direct the attention of spectators to off screen spaces in different ways and in different diegetic contexts. Haneke directs the spectators’ attention off screen when he hides scenes of extreme violence to the audience. Wajda directs the spectators off screen in the scenes of reflection and sadness while Alexander Sokurov redirects the spectators off screen when he is unwilling to show certain facts or states of mind. Each of them is effective and masterful in creating “the unthought” and convincingly using “off screen” space as “the uncanny” in Haneke, “the inexpressible” melancholia and sadness in Wajda, and the unsaid and ahistorical in Sokurov. The author chooses only some films of the above mentioned directors to analyze this phenomenon in detail. She concludes her essay with a statement that the real inhabitant of the off screen space is death present in the films of all three filmmakers.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 87-88; 217-230
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-19 z 19

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies