Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Afekt" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Rozkosze eksplozji, rozkosze przerwań
    Pleasures of Explosions, Pleasures of Disruptions
    Autorzy:
    Kmak, Aleksander
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/25806670.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    emancypacja
    afekt
    kino polskie
    eksces
    teoria afektu
    emancipation
    affect
    affect theory
    Polish cinema
    excess
    Opis:
    Artykuł jest recenzją książki Sebastiana Jagielskiego Przerwane emancypacje. Polityka ekscesu w polskim kinie 1968-1982 (2022). Publikacja dotyczy wybranych filmów powstałych między Marcem '68 a wprowadzeniem stanu wojennego, charakteryzujących się formalną i tematyczną nadmiarowością, które autor umieszcza w precyzyjnie oddanym kontekście instytucjonalnym i społeczno-politycznym. Kategorię ekscesu, odczytywaną między innymi w kluczu teorii queer, autor traktuje jako symptom niewykorzystanego potencjału progresywnych ruchów kontrkulturowych zduszonych przez konserwatywną rewolucję początku lat 80. – symptom umożliwiający jednak skonstruowanie mniejszościowej narracji o polskiej kulturze, odmiennej od hegemonicznego modelu pamięci narodowo-katolickiej.
    The article is a review of Sebastian Jagielski’s book Przerwane emancypacje. Polityka ekscesu w polskim kinie 1968-1982 [Interrupted Emancipations: Politics of Excess in Polish Cinema 1968-1982] (2022). The book presents several films that were made between the Polish March 1968 political crisis and the introduction of the martial law in 1981, depicting them within a detailed institutional and socio-political landscape. The films share the trait of formal as well as thematic excess, which is regarded by the author, e.g. through his reference to queer theory, as a symptom of the ultimate futility of the countercultural progressive agenda, suppressed by the conservative revolution of the early 1980s. This symptom, however, enables the author to weave a minoritarian narrative about the Polish culture which stands in stark contrast to the dominant nationalist-catholic memory.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2022, 120; 246-252
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Uwznioślające kino peryferii
    The Ennobling Cinema of the Peripheries
    Autorzy:
    Fiuk, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340428.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    slow cinema
    czas
    afekt
    nuda
    realizm
    time
    affect
    boredom
    realism
    Opis:
    Artykuł jest recenzją pracy Marty Stańczyk pt. Czas w kinie. Doświadczenie temporalne w „slow cinema” (2019). Jego autorka przedstawia strukturę książki i omawia dość szczegółowo jej zawartość, doceniając potencjał kreatywny Stańczyk, zarazem jednak polemizując z nią i odnosząc się krytycznie do niektórych jej założeń. Tekst otwiera odwołanie do słów Theodora W. Adorna określającego film jako drastyczne medium przemysłu kulturalnego. Autorka przyjmuje, że jednym z głównych celów publikacji jest zaprzeczenie tej tezie i wskazanie unikatowości slow cinema na tle (nie tylko) współczesnej produkcji filmowej. Dzieła reprezentujące tę konwencję są bowiem w istocie nie tyle historiami do oglądania, ile stanami do przeżycia – stanami, w których pojawiają się określone reakcje afektywne, takie jak choćby „uwznioślająca” nuda, spowodowana przede wszystkim działaniem czasu. Sam czas w ujęciu Stańczyk okazuje się jednym z najważniejszych parametrów przeżycia kinowego w przypadku slow filmów, a tym samym fundamentem towarzyszącej im koncepcji artystycznej.
    The article is a review of the book Czas w kinie. Doświadczenie temporalne w “slow cinema” [Time in Cinema: Temporal Experience in “Slow Cinema”] (2019) by Marta Stańczyk. The reviewer presents the structure of the book and discusses its content in detail. She appreciates Stańczyk’s creative potential, but also argues with some of her assumptions. The review begins with the words by Theodor W. Adorno, who once defined film as a radical medium of the culture industry. The reviewer claims that one of the main purposes of Stańczyk’s book is to contradict this view and to point out the uniqueness of slow cinema against (not only) the contemporary film production, since films representing slow cinema are in fact not so much stories to watch but states to experience. Typical for those states are some affective reactions (for example an “ennobling” boredom) induced by time. Time itself is, in Stańczyk’s view, one of the most important parameters of the cinematic experience in the case of slow cinema, and hence its fundamental artistic concept.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 112; 241-248
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przyjemność na granicy dyskomfortu
    Pleasure on the Verge of Discomfort
    Autorzy:
    Przylipiak, Mirosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340692.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    filmy gier umysłowych
    narratologia
    afekt
    mind-game films
    narratology
    affect
    Opis:
    Artykuł jest recenzją książki Barbary Szczekały pt. Mind-game films. Gry z narracją i widzem (2019). Książka kładzie nacisk na komplikacje i zawiłości narracyjne filmów gier umysłowych. Zadaniem odbiorcy byłoby te zawiłości zrozumieć, z rozsypanych puzzli ułożyć spójny obrazek, zagadki i tajemnice wyjaśnić. Odbiór ma charakter racjonalny, jego opis jest ujęty w ramę psychologii poznawczej. Przeciwstawiony jest mu drugi typ odbioru (autorka książki za nim optuje), wedle którego odbiorcy filmów gier umysłowych szukają w nich przede wszystkim ucieleśnionych emocji. Szczekała charakteryzuje bliżej trzy rodzaje takich emocji, które nazywa terrorem identyfikacji, ekscesem nagromadzenia oraz dyskomfortem poznawczym. Choć są to doznania nieprzyjemne, zdaniem autorki to właśnie one przyciągają widza do tego typu kina.
    The paper is a review of a book by Barbara Szczekała entitled Mind-game films. Gry z narracją i widzem [Mind-game Films: Games with Narrative and Spectator] (2019). The subject of the book is the current of “mind game films”, and the book is particularly concerned with the issue of the viewer’s reception of such films. Two modes of reception are confronted with each other. In the first one the emphasis is put on the complexity of mind-game films. The viewer’s task would be to straighten up this complexity, to complete a puzzle, to answer the riddles and solve mysteries. The reception is rational in nature, and the whole issue is put in the framework of cognitive psychology. This mode is juxtaposed to another one (the author opts for it), according to which the admirers of such films strive especially for embodied affects. Three such affects are described in detail: terror of identification, excess of accumulation and cognitive discomfort. Although these affects are rather unpleasant, the author insists that they attract the viewer to this kind of cinema.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 110; 213-218
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Affective Rhythms: Experience of Trauma in Alan Clarke’s Films from the 1980s
    Afektywne rytmy. Doświadczenie traumy w filmach Alana Clarke’a z lat 80.
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/24918700.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alan Clarke
    trauma
    afekt
    rytm
    kino brytyjskie
    Irlandia Północna
    affect
    rhythm
    British cinema
    Northern Ireland
    Opis:
    Alan Clarke’s films from the 1980s are usually characterized as radical tests of the boundaries of social realism and narrative minimalism. As such, they have been described as highly political, although their political potential relates primarily to form rather than content (plot or story). Clarke’s critical approach to current affairs in Britain leads not only to a stark and pessimistic diagnosis of the state of the nation and the country but also to an analysis of the national and social traumas of the 1980s. Specific formal and narrative strategies employed by the director are highly affective – he uses intersecting patterns of different, persistent, and repetitive rhythms, visual, aural, and temporal, not to convey an intellectual meaning but rather to affect the viewer, to immerse them in a kind of trance-like experience. The author uses Jill Bennett’s reflections on trauma and affect in art to analyse the rhythmic designs of two of Clarke’s films: Road (1987) and Contact (1985).
    Filmy Alana Clarke’a z lat 80. zwykle postrzega się jako radykalne testy granic realizmu społecznego i narracyjnego minimalizmu. Traktuje się je więc jako szczególnie polityczne, choć potencjał ten odnosi się przede wszystkim do formy, a nie treści (fabuły czy historii). Konsekwencją krytycznego podejścia Clarke’a do bieżących wydarzeń w Wielkiej Brytanii jest nie tylko surowa i pesymistyczna diagnoza stanu narodu i kraju, ale także analiza narodowych i społecznych traum lat 80. Specyficzne strategie formalne i narracyjne zastosowane przez reżysera są wysoce afektywne – wykorzystuje on nakładające się na siebie rozmaite natrętne i repetytywne układy rytmów, zarówno wizualnych, dźwiękowych, jak i czasowych, nie po to, by wyrazić znaczenia intelektualne, ale by działać na widza afektywnie, wciągnąć go w pewne transowe doświadczenie. Autorka wykorzystuje refleksje Jill Bennett na temat traumy i afektu w sztuce do analizy rytmicznych układów w dwóch filmach Clarke’a – Road (1987) i Contact (1985). [artykuł opublikowany w języku angielskim jako: Affective Rhythms: Experience of Trauma in Alan Clarke’s Films from the 1980s]
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2023, 123; 50-73
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    “No Time, Make, or Reason”: The Affective Forms of Portishead’s “Only You” Music Video
    „No Time, Make, or Reason”. Afektywne formy teledysku „Only You” zespołu Portishead
    Autorzy:
    Rachubińska, Klaudia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/24919973.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    żal
    melancholia
    afekt
    struktury czasowe
    radykalny formalizm
    grief
    melancholy
    affect
    temporal structures
    radical formalism
    Opis:
    Sigmund Freud famously distinguished normal mourning and pathological melancholy by the affects’ duration and persistence. This temporal perspective paves the way for reading affect beyond its expressivity and considering it a question of form. In the article, this radical formalist approach is used to examine the way depressive affect manifests itself in the structure of the music video to Portishead’s Only You (dir. Chris Cunningham, 1998), in particular concerning tempo and rhythm. Eugenie Brinkema’s remarks on grief as an affective form marked by heaviness and inertia serve as the basis for analysing tempo. The exploration of rhythm is rooted in Peter Kivy’s assertion that reading musical expression is mediated by understanding the affective properties of the human voice. This makes way for applying Julia Kristeva’s concept of the depressive discourse, understood as a set of particular speech patterns and qualities indicative of depression/melancholy.
    Zygmunt Freud rozróżnił normalną żałobę i patologiczną melancholię w oparciu o czas trwania i trwałość afektu. Spojrzenie na afekt z perspektywy czasowości pozwala odczytywać go nie przez pryzmat treści, ale formy. W artykule perspektywa radykalnego formalizmu została wykorzystana do zbadania sposobu, w jaki depresyjny afekt przejawia się w strukturze teledysku do utworu Portishead Only You (reż. Chris Cunningham, 1998), w szczególności w odniesieniu do tempa i rytmu. Teoretyczną podstawę analizy tempa stanowią uwagi Eugenie Brinkemy na temat żalu jako afektywnej formy naznaczonej ciężkością i bezwładnością. Eksploracja rytmu jest zakorzeniona w stwierdzeniu Petera Kivy’ego, że odczytywanie ekspresji muzycznej jest zapośredniczone przez rozumienie afektywnych właściwości ludzkiego głosu. Umożliwia to zastosowanie koncepcji dyskursu depresyjnego Julii Kristevej, rozumianego jako zestaw określonych wzorców i prozodycznych właściwości mowy wskazujących na depresję/melancholię. [artykuł opublikowany w języku angielskim jako: “No Time, Make, or Reason”: The Affective Forms of Portishead’s “Only You” Music Video]
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2023, 123; 75-96
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Odczuwanie obcości. Afektywność współczesnego science fiction
    Experiencing Estrangement. Affectiveness of Contemporary Science Fiction
    Autorzy:
    Szczekała, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341706.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    afekt
    melodramat
    kobiecość
    science fiction
    ucieleśnienie
    empatia
    affect
    melodrama
    womanhood
    embodiment
    empathy
    Opis:
    Artykuł jest afektywną analizą współczesnych filmów science fiction z perspektywy specyfiki kobiecego doświadczenia. Cechą charakterystyczną najnowszych produkcji fantastycznonaukowych jest afektywno-emocjonalny kontakt z pozaziemską obcością. Doświadczenie to jest ucieleśniane także przez widzów. Mimo ikonografii oraz prób popularyzacji nauki właściwych gatunkowi, trybem narracyjnym omawianych filmów (m.in. Anihilacji /2018/, Interstellara /2014/ i Nowego początku /2016/) jest melodramat, w którym bohaterki poznają i działają nie tylko dzięki wiedzy i rozumowaniu, lecz także poprzez emocje i afekty. W artykule analizowane są następujące aspekty filmów science fiction ostatniej dekady: cielesne doświadczanie obcości, afektywne sprzężenia między obcym a swoim, alternatywne doświadczanie czasu mediowanego niestandardową narracją, fokalizacja i kinodynamika kosmicznych spektakli oraz afektywne doświadczenia odbiorcze: ucieleśnienie, empatia i identyfikacja.
    The article presents an affective analysis of contemporary science-fiction films, exploring the specificity of female experience within the phenomenon. I argue that affective and emotional contact with extra-terrestrial estrangement is a significant symptom of genre modification. This experience is also embodied by viewers. Despite the iconography and attempts to popularize science specific to the genre, the narration mode of Interstellar (dir. Christopher Nolan, 2014), Arrival (dir. Denis Villeneuve, 2016) and Annihilation (dir. Alex Garland, 2018) is melodrama, and the characters think and act not only through knowledge or reasoning, but also through emotions or affects. The article analyzes the following aspects of the latest science-fiction films: corporeal notion of estrangement, affective feedback between the known and unknown, alternative experience of time mediated by achronological narration, focalization and kinodynamics of cosmic spectacles, as well as affective audience experiences: embodiment, empathy and identification.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 111; 179-198
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ucieleśniony odbiór tańca w filmie. Przypadek „Climaksu” Gaspara Noé
    Embodied Reception of Dance in Film. The Case of „Climax” by Gaspar Noé
    Autorzy:
    Kiełpiński, Łukasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340575.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Gaspar Noé
    ucieleśnienie
    taniec
    afekt
    zmysłowa teoria kina
    embodiment
    dance
    affect
    sensuous theory
    Opis:
    Taniec ukazany na ekranie kinowym może wywierać silniejsze wrażenie na odbiorcy, niż gdyby był oglądany „na żywo”. Krytycy filmowi pisali o pierwszej scenie tańca w Climaksie (2018) Gaspara Noé, używając określeń sugerujących jej wyjątkowo intensywne, fizjologicznie pobudzające oddziaływanie. Taniec wzmocniony audiowizualną oprawą filmu prowokuje szczególny rodzaj somatycznego zaangażowania, przejawiającego się przede wszystkim na poziomie wrażeń płynących z ciała odbiorcy. Zmysłowa teoria kina wydaje się więc szczególnie użyteczną metodologią do wyjaśniania zjawisk z rejestru ucieleśnionego odbioru tańca w filmie. Podczas analizy tego zjawiska na przykładzie Climaksu autor korzysta z proponowanej przez Vivian Sobchack perspektywy sensuous theory, zagadnień fenomenologii tańca, a ponadto odnosi się do teorii afektu, teorii performansu oraz odkrycia neuronów lustrzanych. W końcowej części tekstu autor przywołuje także psychoanalityczne mechanizmy zaangażowania w filmowy taniec.
    Dance shown on the cinema screen may make a stronger impression on the viewer than if it was watched live. Referring to Climax (2018) by Gaspar Noé, film critics wrote about the first dance scene using terms that suggest its highly intense, physiologically stimulating effect. The on-screen dance is intensified by the audio-visual setting of the film, which provokes a special kind of somatic engagement, manifested through sensations coming from the viewer’s body. Thus, sensuous theory seems to be a particularly adequate methodology for explaining phenomena of the embodied reception of film dance. Analyzing this phenomenon on the example of Climax, the author uses the perspective of Vivian Sobchack’s sensuous theory, referring also to dance phenomenology, affect studies, performance theory and the discovery of mirror neurons. Towards the end of the text, psychoanalytic mechanisms of affective involvement in on-screen dance are also briefly indicated.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 111; 54-70
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ścieżki Chrisa Watsona. Afekty i performatywna sprawczość nagrań terenowych w kinie doby katastrofy ekologicznej
    Chris Watsons Tracks. Affects and Performative Agency of Field Recordings in the Cinema of Climate Disaster Era
    Autorzy:
    Michnik, Antoni
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340584.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    afekt
    nagrania terenowe
    Chris Watson
    design dźwiękowy
    dźwięk
    dokumenty przyrodnicze
    katastrofa klimatyczna
    affect
    field recording
    sound
    nature documentaries
    climate disaster
    sound design
    Opis:
    Autor przygląda się afektywnym aspektom oraz związanej z nimi performatywnej sprawczości wykorzystania we współczesnym kinie nagrań terenowych. Wywód jest zogniskowany wokół twórczości i postaci Chrisa Watsona, specjalisty od nagrań terenowych przyrody, pracującego m.in. dla BBC, zwłaszcza przy produkcjach Davida Attenborough. Zestawiając dyskursy współczesnych afektywnych teorii kina i jego warstwy dźwiękowej (m.in. Michela Chiona, Barbary Flückiger, Caryl Flinn, Danijeli Kulezic-Wilson) z dyskursami wokół samego field recordingu (Francisco López) oraz różnymi narzędziami współczesnej humanistyki, autor pokazuje, w jaki sposób nagrania terenowe współtworzą afektywne narracje filmów oraz oddziałują na odbiorcę, budując przestrzeń światów przedstawionych, a także w jaki sposób nagrania terenowe przyrody wpisują się w szerszy krajobraz afektywny niepokojów doby katastrofy klimatycznej.
    The author examines affective dimensions and performative agency of field recordings used in contemporary cinema. The narrative is centred around the works of Chris Watson, a specialist in the field of nature recordings, and a long-time collaborator of David Attenborough in his BBC productions. The essay juxtaposes contemporary affective theories of cinema and its soundtrack (i.a. Michel Chion, Barbara Flückiger, Caryl Flinn, Danijela Kulezic-Wilson) with discourses of field recording itself (Francisco López) and different tools of current humanities, to show how field recordings co-create cinema’s affective narrations, as well as affecting the viewer through the creation of the space of cinematic worlds. The author also analyses the functioning of field recordings within broader affective landscape of uncertainty in the age of climate disaster.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 111; 105-122
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies