Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Sztuka, A." wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 21
Tytuł:
African contemporary art and the curatorial turn
Afrykańska sztuka współczesna a zwrot kuratorski
Autorzy:
Pawłowska, Aneta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593959.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
African art
curatorial turn
museum
exhibitions
contemporary art
sztuka afrykańska
zwrot kuratorski
muzeum
wystawy
sztuka współczesna.
Opis:
During the fifty year period of the second half of the 20th century the field of African Art History, as well as the forms of art studies and art exhibitions have changed considerably. This article considers the evolution of the idea of African identity in contemporary arts. I would like to examine the different forms of art representation and interviewing of African fine arts in the last three decades. In order to illustrate the dynamic changes in the European approach to African Art, it is simply enough to recall the famous remarks of Carl Einstein and Roy Sieber on that subject or William Rubin’s controversial exhibition Primitivism in 20th Century Art at the Museum of Modern Art in New York (1984). It seems that the visibly growing practice of engaging curators of African origin in the creation of exhibitions of modern African art, particularly as a strategy to incorporate the voices of those represented, is one of the most important aspects of the “curatorial turn” of the 21st century.
W II połowie XX wieku podejście do historii sztuki afrykańskiej jako dziedziny naukowej jak też formy studiów artystycznych oraz wystaw tejże sztuki znacznie się zmieniły. Celem artykułu jest zobrazowanie ewolucji idei tożsamości współczesnej sztuki afrykańskiej poprzez prezentację sposobów ekspozycji tej sztuki w ciągu ostatnich trzech dekad. Aby pojąć dynamikę zmian w europejskim podejściu do sztuki afrykańskiej, wystarczy przypomnieć słynne uwag Carla Einsteina i Roya Siebera z I połowy XX w. na ten temat lub kontrowersyjną wystawę Williama Rubina w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku (1984), pt. Primitivism in 20th Century Art. Wydaje się, że obecnie proces przemian w postrzeganiu i prezentowaniu współczesnej sztuki afrykańskiej pogłębia się. Jednocześnie rośnie udział kuratorów pochodzenia afrykańskiego, co pozwala na stworzenie nowej strategii kuratorskiej – prawdziwego „zwrotu kuratorskiego” z początku XXI w., który pozwala odzyskać głos uprzednio jedynie reprezentowanym Afrykanom.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 219-237
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Performance and Participatory Art
Performans a sztuka partycypacyjna
Autorzy:
Sztabińska, Paulina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593823.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
sztuka partycypacyjna
happening
Nicolas Bourriaud
performance art
Claire Bishop
Erika Fisher-Lichte
Opis:
The relationship between participatory art and performance is complex. On the one hand, their affinity is recognized, because in both cases we are dealing with emphasizing the role of action, but on the other, this action is understood differently. If the first aspect is taken into account, in museum or gallery press releases the manifestations of participatory art are referred to as “performances” – sometimes accompanied by an adjective. The aim of the article is to take a closer look at this issue. The discussion begins by highlighting the fact that happenings (especially European) from the 1960s are more often considered as a reference point for participatory art than performance art. Claire Bishop points to the conscious socio-political criticism of the consumer society that appears in happenings. The author of the article argues that the structure of these activities may also be an argument. When discussing the rules of public participation in happenings and performance art, she cites Erika Fischer-Lichte’s views that in the latter case a “feedback loop” should be created between the performer and the audience. Such a loop is not formed in the case of happenings and cannot be shaped in participatory art, where the artist is only one of the people participating in the action. The article examines examples of characteristic works based on the principle of participation: Rirkit Tiravanija, Tania Bruguera and Paweł Althamer. In none of them did the artist occupy a distinguished position, she/he did not affect the way the participants behaved, and she/he only created an opportunity for a community. In the first case, its formation was completely free, in the second – there were forms of pressure release from it, in the third – there was encouragement. Nowhere, however, did the artist define the rules of action, did not determine the stake, did not set goals. At the same time, while making the participants the creators of the course of the action, the question “What for?” remains important in participatory art, which lends it a political character.
Związki sztuki partycypacyjnej z performansem są złożone. Z jednej strony dostrzegane jest ich powinowactwo, gdyż w jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z podkreśleniem roli działania, z drugiej jednak strony akcyjność ta jest inaczej pojmowana. Wzięcie pod uwagę pierwszego aspektu powoduje, że w informacjach prasowych muzealnych lub galeryjnych przejawy sztuki partycypacyjnej określane są jako “performansy” – czasami z dodaniem jakiegoś przymiotnika. Celem artykułu jest nieco dokładniejsze przyjrzenie się temu zagadnieniu. Rozważania rozpoczyna zwrócenie uwagi na fakt, że jako punkt odniesienia dla sztuki partycypacjnej częściej bierze się pod uwagę happeningi (zwłaszcza europejskie) z lat sześćdziesiątych, niż sztukę performans. Jako powód Claire Bishop wskazuje występującą w happeningach świadomą społeczno-polityczną krytykę społeczeństwa konsumpcyjnego. Autorka artykułu dowodzi, że argumentem może być także struktura tych działań. Omawiając zasady udziału publiczności w happeningach i sztuce performance odwołuje się do poglądów Eriki Fischer-Lichte zakładającej powstawanie w drugim przypadku “pętli feedbacku” łączącej performera i widzów. Pętla taka nie powstaje w przypadku happeningów i nie może ukształtować się w sztuce partycypacyjnej, gdzie artysta jest tylko jedną z osób uczestniczących w działaniu. W artykule rozważone zostają przykłady charakterystycznych dzieł opartych na zasadzie partycypacji: Rirkita Tiravaniji, Tanii Bruguery i Pawła Althamera. W żadnym z nich artysta nie zajmował wyróżnionej pozycji, nie wpływał na sposoby zachowania się uczestników, a stwarzał tylko szansę powstania wspólnoty. W pierwszym przypadku jej kształtowanie się było całkowicie swobodne, w drugim pojawiały się formy presji, nacisku i uwalniania od niego, w trzecim występowała zachęta. Nigdzie jednak artysta nie określał zasad działania, nie podawał stawki, nie wyznaczał celów. Jednocześnie zaś, przy uczynieniu uczestników twórcami przebiegu akcji, w sztuce partycypacyjnej istotne pozostaje pytanie “po co?”, które nadaje jej charakter polityczny.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 185-201
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Art, participation and aesthetics
Sztuka, partycypacja, estetyka
Autorzy:
Sztabiński, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593827.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
estetyka relacyjna
estetyka dialogiczna
estetyka partycypacyjna
wspólczesna estetyka a refleksja nad sztuką
relational aesthetics
dialogical aesthetics
participatory aesthetics
contemporary aesthetics and reflection on art
Opis:
The authors of the principal concepts that combine art with participatory issues use the term "aesthetics" to refer to their theories. The aim of the article is to examine the aspects in which these authors refer to the traditional issues of aesthetics and how they modify them. The discussion focuses on three concepts. In Nicolas Bourriaud's relational aesthetics, the notion of "form", modified in such a way as to include human relations appearing in connection with artistic situations, plays an important role. This way viewers and their behavior become part of the works of art. In the article this issue is confronted with the theory of the Umberto Eco's concept of "open work". Selected works by Rirkrit Tiravanija, Felix Gonazalez-Torres and Liam Gillick are also discussed as examples of relational art. Grant Kester's dialogical aesthetics is presented as an example of the link between art and participation, in which experience is brought to the foreground and ethical values dominate. Claire Bishop, on the other hand, believes that participatory art makes far-reaching changes in the understanding of aesthetics necessary. Referring to Jacques Rancière's philosophical concept, she argues that the inconclusive nature of aesthetic experience entails the necessity of questioning the way in which the world is organized. Therefore, the “sensible sharing” that takes place in participatory art is at the same time a political judgment. Moreover, the English author places emphasis not the harmonization of interpersonal relations (presumed in relational aesthetics), but the antagonism that allows us to constantly redefine and make social problems the subject of debates. The article concludes with a question whether relational, dialogical and participatory aesthetics opens up a new field for aesthetic reflection built over artistic phenomena.
Autorzy głównych koncepcji łączących sztukę z problematyką partycypacji używają w odniesieniu do swych teorii nazwy „estetyka”. Celem artykułu jest rozważenie, pod jakimi względami autorzy ci nawiązują do tradycyjnej problematyki estetycznej oraz jakim modyfikacjom ją poddają. Rozważania skoncentrowane są na trzech koncepcjach. W estetyce relacyjnej Nicolasa Bourriauda istotną rolę pełni pojęcie „formy” zmodyfikowane w taki sposób, żeby objąć nim stosunki międzyludzkie pojawiające się w związku z sytuacjami artystycznymi. W ten sposób odbiorcy i ich zachowania stają się częścią dzieł sztuki. W artykule zagadnienie to skonfrontowane jest z teorią „dzieła otwartego” Umberta Eco. Omówione są też, jako przykłady sztuki relacyjnej, wybrane dokonania Rirkrita Tiravanji, Felixa Gonazaleza-Torresa i Liama Gillicka. Estetyka dialogiczna Granta Kestera przedstawiona została jako przykład powiązania sztuki z partycypacją, w którym na pierwszy plan wysuwane jest doświadczenie i dominują wartości etyczne. Natomiast Claire Bishop uważa, że sztuka partycypacyjna prowadzi do konieczności daleko idących zmian w pojmowaniu estetyki. Nawiązując do koncepcji filozoficznej Jacquesa Rancièra twierdzi, że nierozstrzygalność doświadczenia estetycznego pociąga za sobą konieczność zakwestionowania sposobu zorganizowania świata. W związku z tym następujące w sztuce partycypacyjnej „dzielenie postrzegalnego” jest jednocześnie osądem politycznym. Angielska autorka akcentuje też nie harmonizację relacji międzyludzkich (zakładaną w estetyce relacyjnej), a antagonizm pozwalający wciąż na nowo zarysowywać i czynić przedmiotem debat problemy społeczne. Artykuł zamyka pytanie o to, czy estetyka relacyjna, dialogiczna i partycypacyjna otwiera nowe pole dla uprawiania refleksji estetycznej nadbudowywanej nad zjawiskami artystycznymi.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 43-59
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Participative Art: Delegated Performance versus Communal Engaged Performance Using the Example of Artistic Activities by Krzysztof Wodiczko and Paweł Althamer
Sztuka partycypacyjna. Performans delegowany a wspólnotowy performans zaangażowany na przykładzie działań artystycznych Krzysztofa Wodiczko i Pawła Althamera
Autorzy:
Jałowik, Delfina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593977.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
sztuka partycypacyjna
performans delegowany
wspólnotowy performans zaangażowany
Claire Bishop
projekcje publiczne
Krzysztof Wodiczko
Paweł Althamer
Grupa Nowolipie
participative art
delegated performance
communal engaged performance
public projections
Nowolipie Group
Opis:
The author analyzes selected practices of two Polish world-renowned artists – Krzysztof Wodiczko and Paweł Althamer. What their activities with people have in common are their performative aspect and socio-political engagement. The artists do not put themselves in the center of attention. With regard to Krzysztof Wodiczko, the focus is on the stages of creation and presentation of the artist’s public projections on buildings and monuments in cities around the world. In turn, the emphasis of the analysis of Paweł Althamer is on his activities as a founder and co-participant of the Nowolipie Group, within the frames of which Althamer creates works with the members of Polish Society of Multiple Sclerosis. The works of Wodiczko and Althamer exemplify meaningful and popular contemporary participative practices. The latter are the topic of Claire Bishop’s book Artificial Hells: Participatory Art and the Politics of Spectatorship (2012), in which Bishop develops the term “delegated performance”. Taking as her starting point the description of specific artistic phenomena, the author of the present article considers whether Bishop’s term is applicable to the artistic practices of Wodiczko and Althamer; she analyses the process of their activities and how they differ, as well as the role of the artists themselves and the participants indispensable for the project to take shape. Last but not least, the author considers the question of authorship and attribution of the works.
Artykuł analizuje wybrane działania dwóch polskich artystów o światowej renomie – Krzysztofa Wodiczko oraz Pawła Althamera. Ich działania z ludźmi łączy aspekt performatywny oraz zaangażowanie w kwestie społeczno-polityczne. Artyści nie stawiają samych siebie w centrum zainteresowania. W przypadku Krzysztofa Wodiczko opisane są etapy powstawania i prezentacji odbywających się w miastach na całym świecie projekcji publicznych na budynkach oraz pomnikach. Z kolei w przypadku Pawła Althamera przywołane zostają przede wszystkim jego działania jako założyciela i współuczestnika Grupy Nowolipie, w ramach której Althamer tworzy prace z członkami Polskiego Towarzystwa Stwardnienia Rozsianego. Działania Wodiczko i Althamera to przykłady istotnych i jednocześnie popularnych w sztuce współczesnej praktyk partycypacyjnych. Te ostatnie są tematem wydanej w 2012 roku książki Claire Bishop Sztuczne piekła. Sztuka partycypacyjna i polityka widowni, w której został rozwinięty termin „performans delegowany”. Autorka artykułu, wychodząc od opisu konkretnych zjawisk, zastanawia się, na ile ten termin przystaje do praktyki artystycznej Wodiczko i Althamera, analizuje przebieg ich działań, różnice, które między nimi istnieją, rolę niezbędnych do ich zaistnienia uczestnika oraz artysty, a także kwestię autorstwa czy atrybucji prac.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 159-171
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Is it just a metaphysical turn?
Czy to tylko „zwrot metafizyczny”?
Autorzy:
Solewski, Rafał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593814.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
contemporary art
metaphysics
escape from metaphysics
end of art
metaphysical turn
visual turn
sztuka współczesna
metafizyka
ucieczka od metafizyki
„koniec sztuki”
zwrot metafizyczny
zwrot wizualny
Opis:
The paper introduces the phenomenological definition of metaphysics in art and out-lines the relationship between metaphysics and 20th century art, suggesting possible "escape from metaphysics," and the reactions to this suggestion within the philosophical turn announcing “the end of art" and within the so-called “metaphysical turn”. As the illustration of those “turns”, the author analyzes the installations of Miroslaw Balka, James Turrell and Bill Viola. The analysis leads to the conclusion about the possible connection of the described works with the various "turns" and to the hypothesis that the methodologies of the “turns” in fact seek to unveil the metaphysics from which art had tried to escape. The metaphysics transcends the various turns. This confirms the philosophical truth that "there is no escape from metaphysics," pointing out at the same time that metaphysics in art cannot be reduced to a "turn".
Artykuł wprowadza w fenomenologiczne definicje metafizyczności w sztuce oraz zarysowuje relacje z metafizyką w sztuce XX wieku, sugerując obserwowanie w niej „ucieczki od metafizyki” i reakcje na taką ucieczkę w obrębie filozoficznego zwrotu zwanego „końcem sztuki” oraz tzw. „zwrotu metafizycznego”. Jako ilustracja tej reakcji przeanalizowane zostają artystyczne instalacje Mirosława Bałki, Jamesa Turrella i Billa Violi. Ostatecznie analizy prowadzą do wniosku o wpisywaniu się dzieł w różne „zwroty” oraz do hipotezy, że metodologie różnych zwrotów służą w istocie odkrywaniu metafizyki, od której sztuka próbowała uciekać, a która transcenduje zwroty. Potwierdza to filozoficzną prawdę, że „nie ma ucieczki od metafizyki” wskazując zarazem, że metafizyczności w sztuce nie można sprowadzić do jednego ze „zwrotów”.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 167-179
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Why Do We Need the Term “Art”?
Dlaczego jest nam potrzebny termin „sztuka”?
Autorzy:
Sztabiński, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593845.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
niedefiniowalność pojęcia „sztuka”
„koniec sztuki” (A. Danto)
sztuka po końcu sztuki
teoretyzowanie z niepewnością
„sztuka” jako kategoria integrująca
indefinability of the term “art”
“end of art” (A. Danto)
art after the end of art
theorizing with uncertainty
“art” as an integrative category
Opis:
W artykule podjęta została refleksja nad współczesną sytuacją, w której termin „sztuka” jest szeroko stosowany, ale bez podejmowania prób uściślenia jego znaczenia lub definiowania go. Sytuacja ta dotyczy zarówno obszaru estetyki, gdzie rozważania nad pojęciem sztuki zanikły od kilku dekad, jak wypowiedzi krytyków i artystów. Punktem wyjścia prowadzonych tu rozważań jest stan, jaki miał miejsce w latach 50. i 60. XX wieku. W myśli estetycznej pojawiły się wówczas poglądy wskazujące na niedefiniowalność pojęcia „sztuka” (np. stanowisko Morrisa Weitza) oraz tendencje do wskazywania innych sposobów użycia tego terminu, niż poznawczy – uwzględnienia jego charakteru oceniającego, perswazyjnego itp. W latach 90. ważnym głosem w tej sprawie były teksty Arthura C. Danto, który ujmował zagadnienie w kontekście swojej teorii „końca sztuki”. Koniec ten nie oznaczał kresu twórczości artystycznej, a tylko zmianę polegającą na zakończeniu się ery sztuki jako problemu teoretycznego. W XX wieku zarówno w tworzonych dziełach, jak pisanych tekstach, próbowano ustalić, czym jest „sztuka prawdziwa”. Dziś natomiast wszystkie znaczenia słowa „sztuka” stają się ważne. Życie artystyczne, według Danto, układa się więc bardziej pokojowo, bez „czystek etnicznych”. Jak zatem motywuje się włączanie poszczególnych praktyk do obszaru sztuki? Uważam, że często następuje to na zasadzie podobnej do gry w domino. Ilustruję tę tezę za pomocą polskiego przykładu - koncepcji „sztuki ze społeczeństwem” realizowanej od 2011 roku w warszawskiej dzielnicy Ursus. Tekst kończą refleksje odnoszące się do współczesnego „teoretyzowania z niepewnością”. Pojawia się teza, że termin „sztuka” pełni dzisiaj przede wszystkim rolę integrującą wobec różnorodnych działań, dla których inaczej trudno byłoby znaleźć stosowną kategorię.
The article reflects on the contemporary situation in which the term “art” is broadly used, albeit without attempting to clarify its meaning or define it. This situation concerns both the area of aesthetics, where the deliberations on the concept of art have been abandoned for several decades, as well as the statements of critics and artists. The starting point of the reflections presented here is the situation that occurred in the 1950s and 1960s. In the aesthetic thought there appeared views pointing to the indefinability of the term “art”. (e.g. the stand of Morris Weitz) and the tendencies to indicate other usages of this term, than cognitive – to consider its evaluative, persuasive, etc. character, etc. In the 1990s, Arthur C. Danto's texts were an important contribution to this issue, commenting on the subject in the context of his theory of the “end of art”. That “end” did not mean the end of artistic crea-tivity, but only a change consisting in the end of the era of art as a theoretical problem. In the 20th century, both in created works and in written texts, attempts were made to establish what “true art” is. Today, however, all meanings of the word “art” become important. Artistic life, according to Danto, is therefore more peaceful, free from “ethnic cleansing”. How, then, do we motivate the inclusion of particular practices in the area of art? I believe that it often happens on a similar basis to playing dominoes. I illustrate this thesis with the use of the Polish example – the concept of “art with community” implemented since 2011 in the Warsaw district of Ursus. The text ends with reflections on contemporary “theorizing with uncertainty”. There is an assertion that the term “art” plays an integrating role in the face of various activities, for which otherwise it would be difficult to find an appropriate category.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2019, 21; 19-35
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Landscape art – a new definition and new look
Sztuka krajobrazu. Nowa definicja, nowe spojrzenie
Autorzy:
Frydryczak, Beata
Salwa, Mateusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041832.pdf
Data publikacji:
2021-11-25
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
art
art theory
landscape
krajobraz
sztuka
teoria sztuki
Opis:
The aim of this article is to propose a new definition of landscape art. By landscape art we mean all forms of art which refer to any landscape and problematize it, i.e. subject it to artistic analysis, interpretation and intervention, both in a formal and aesthetic, as well as critical sense. Landscape art understood in this way would not be a separate direction or trend in art and would not form a coherent artistic concept. In the article we indicate the current understanding of landscape functioning in the field of art and the reasons why the new definition is useful
Celem artykułu jest zaproponowanie nowej definicji sztuki krajobrazowej. Przez sztukę krajobrazową rozumiemy wszelkie formy sztuki, które odnoszą się do wszelkich krajobrazów, problematyzując je, czyli poddając je artystycznej analizie, interpretacji i interwencji, zarówno w sensie formalnym i estetycznym, jak i krytycznym. Tak rozumiana sztuka krajobrazowa nie byłaby więc wyodrębnionym kierunkiem czy nurtem w sztuce i nie tworzyłaby zwartej koncepcji artystycznej. W artykule wskazujemy dotychczasowe rozumienie krajobrazu funkcjonujące na gruncie sztuki oraz powody, dla których nowa definicja jest przydatna
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 113-123
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Art as a Message Realized Throught Various Means of Artistic Expression
Sztuka jako przekaz realizowany za pośrednictwem różnych środków wyrazu artystycznego
Autorzy:
Gryglewski, Piotr
Ivashko, Yuliа
Chernyshev, Denys
Chang, Peng
Dmytrenko, Andrii
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1366126.pdf
Data publikacji:
2020-12-25
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
art
icon
narrative
national identity
religious and secular art
Ukraine
sztuka
ikona
narracja
tożsamość narodowa
sztuka religijna i świecka
Ukraina
Opis:
From the ancient times, art has performed not only aesthetic, but primarily informational and ritual functions, since people have used artistic means to honour the divinities. In Ukraine, the instances of art have been known since the times of Trypillia culture, from the 5th century BC. Hereafter, art has used various means to deliver information. During the years of Kyivan Rus, there were mostly religious mural paintings and mosaic pictures in churches. They were not considered by the contemporaries as artworks, but only as images for worship. However, it should be noted that in St. Sophia’s Cathedral there are also some secular paintings of those times. Religious and secular murals used different art forms and means to convey information. An icon, restricted by the canon, illustrated a particular Christian dogma, whereas a secular painting gave information about everyday human life and performed some political and ideological functions. These two genres are often combined in the so-called "Ukrainian folk painting". The Mother of God, the Lord and the saints are depicted against the Ukrainian landscape, and they have Ukrainian traits. The background of folk icons depicts scenes from the everyday life of the Ukrainians, and the icons are decorated with embroidered towels and dried flowers. In the Baroque era, secular events and real people are included in canonical Christian plots. Today, we see a revival of techniques combining secular and religious painting, when icons depict the sacred participants of contemporary political events. Such icons do not meet certain requirements of the church canon, but constitute the society’s reaction to what is happening in Ukraine now. On the other hand, it is a kind of an attempt to bring Heaven closer to humans, to modernize canonical subjects and, at the same time, to promote educating the people in the spirit of patriotism. Despite the canonicity of the icon and the immutability of information conveyed through the sacred image, the methods of informative communication differed. Thus, although both the Byzantine icon and the icon of the Baroque era reported the same plot, the volume of the message that they conveyed was different. The Byzantine icon is an ascetic message-symbol, while the baroque icon is more secular and not only gives you purely religious information, but also information about the traditions, life and appearance of the people living in this period, and the political system of the state. In canonical religious art, a pictorial image is the only means of narration, whereas modern secular art often turns into a performance, with the simultaneous involvement of painting, sculpture, music and lighting effects, and avant-garde short films.
Od najdawniejszych czasów obiekty artystyczne pełniły złożone funkcje społeczne, estetyczne i religijne. Na terenach dzisiejszej Ukrainy najwcześniejsze zabytki sztuki są związane z okresem kultury trypolskiej. W czasach Rusi Kijowskiej miał miejsce rozkwit sztuki sakralnej rozwijającej się pod wpływem tradycji bizantyjskiej. Funkcjonujące we wnętrzach sakralnych malowidła, a zwłaszcza ikony zajmowały ważną rolę w ramach rozwijającego się kultu. Należy przy tym zastrzec, że już wówczas tematyka czysto religijna przeplatała się z elementami świeckimi z wykorzystaniem zróżnicowanych środków przekazu. Centralne miejsce w tradycji wschodniochrześcijańskiej zajmowała ikona. Jej forma i kompozycja była ściśle określona obowiązującym kanonem. Podporządkowane potrzebom politycznym i ideowym motywy świeckie nie były poddawane tak ścisłej kodyfikacji. Oba wątki łączą się m.in. w tak zwanym „ukraińskim malarstwie ludowym”, w którym przedstawienia świętych poddawano aktualizacji poprzez wprowadzenie motywów rodzimych (np. krajobraz, szczegóły strojów). Przemianom tym sprzyjał też proces okcydentalizacji malarstwa religijnego zapoczątkowany w XVII i XVIII w. Współcześnie można obserwować zjawisko wykorzystywania tradycyjnych form i technik pisania ikon do tworzenia kompozycji służących bieżącym potrzebom, także politycznym. Realizowane w ten sposób malowidła wyłamują się z tradycyjnego kanonu ikony. Równocześnie jednak obiekty te są odpowiedzią na aktualne zapotrzebowania społeczne, będąc świadectwem przemian współcześnie zachodzących na Ukrainie. Popularność malarstwa ikonowego i ponowne odkrywanie związanych z tym technik, służy też jego upowszechnianiu. W realiach współczesnej Ukrainy łączenie elementów tradycyjnych, w tym religijnych, z bieżącymi wyzwaniami społecznymi i politycznymi jest atrakcyjne. Ikona pozostaje ważnym elementem składowym wschodniej tradycji religijnej o czytelnych, ujętych kanonem formach artystycznych. Można przy tym zauważyć odmienne cechy obrazów tworzonych w ścisłej tradycji bizantyjskiej i obiektów wywodzących się z okresu nowożytnego. Forma tych pierwszych jest ściśle skanonizowana, zamykając się w ascetycznej narracji symbolicznej. Poddające się wpływom sztuki Zachodu religijne obrazy epoki nowożytnej ulegały stopniowym przemianom formalnym. Ich przekaz ulegał elastycznej aktualizacji dostosowanej do współczesnych potrzeb.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2020, 22; 57-88
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Types of interactivity versus performativity
Rodzaje interaktywności a performatywność
Autorzy:
Myoo, Sidey
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041835.pdf
Data publikacji:
2021-11-25
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
interactive art
performativity
dialogue
relationality
aesthetic negotiation
sztuka interaktywna
performatywność
dialog
relacyjność
negocjacja
Opis:
The aim of this paper is to show a trend in contemporary art which comes from the development of interactivity, including performativity which is related to it. Interactivity is approached in a methodological manner with a variety of features inherent in the artwork. Therefore, we talk about interactive structure. However, performativity is interpreted as a quality feature related to the progress of the aesthetic experience, e.g. due to the deciphering of the content in the work of art. The two abovementioned processes reveal the subject/object nature of the interaction between viewers and the object of art, which contributes to establishing a dialogical relation and the possibility to start a negotiation process between the recipient and the work of art. This form of dialogue is developed by the specific nature of the interactive structure which has been earlier prepared in the creative process to express the content intended by the artist. This dialogue may be intimate, but it may also refer to highly controversial political or social issues, or include a broadly understood cultural dimension, though such a debate shall always preserve cognitive values.
Celem artykułu jest pokazanie jednego z trendów w sztuce współczesnej wynikającego z rozwoju interaktywności, z uwzględnieniem idącej za tym performatywności. Interaktywność potraktowana jest tu metodologicznie, jako różnorodnie chrakteryzująca dzieła sztuki, przez co mówimy o strukturze interaktywnej, a performatywność traktowana jest jakościowo, jako dotycząca przebiegu doświadczenia estetycznego, np. ze względu na rozpoznanie treści zawartych w danym dziele sztuki. Te dwa wskazane procesy mają pokazać na czym polega podmiotowo-przedmiotowy charakter interakcji z dziełem sztuki, co stwarza sytuację dialogu i możliwość podjęcia wzajemnej negocjacji odbiorcy i dzieła. Dialog ten kształtowany jest specyfiką interaktywnej struktury, przygotowanej w procesie twórczym do ekspresji zamierzonych przez artystkę/artystę treści. Może mieć on osobisty wymiar, ale może również dotyczyć np. gorących spraw politycznych lub społecznych oraz może wiązać się z szeroko rozumianą kulturą, przy czym zawsze dialog ten będzie zachowywał walor poznawczy.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 75-88
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A performative concept of the rtist – unmatricized actions exemplified by the works of Zofia Lipecka
Performatywna koncepcja artysty – działania niezmatrycowane na przykładzie twórczości Zofii Lipeckiej
Autorzy:
Łarionow, Dominika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041814.pdf
Data publikacji:
2021-11-25
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Performatics
aesthetics of the 20th century
Zofia Lipecka
the art of Polish emigration of the 20th century
art – ecology
art – memory
Grzegorz Sztabiński
performatyka
estetyka XX wieku
sztuka emigracji polskiej XX wieku
sztuka - ekologia
sztuka – pamięć
Opis:
The article is an attempt to apply the performative concept of the artist's theory formulated by Grzegorz Sztabiński to the analysis of the work of Zofia Lipecka. The artist works in France, but is of Polish origin. She creates works in various techniques: painting, video, installations, she touches on many topics: from the archeology of signs, the identity of the symmetry of nature, to ecology and historical memory. Lipecka's actions are unmatricized and cannot be easily defined. Thanks to this, they became an excellent material for analysis according to the assumptions of Sztabiński's theory. Its fundamental point is to give the artist freedom by using the participle phrase: "creating art".
Artykuł jest próbą zastosowania teorii performatywnej koncepcji artysty sformułowanej przez Grzegorza Sztabińskiego do analizy twórczości Zofii Lipeckiej. Artystka pracuje we Francji, ale jest polskiego pochodzenia. Tworzy prace w różnych technikach: malarstwo, wideo, instalacje, porusza w nich wiele tematów: od archeologii znaków, tożsamość symetrii natury, po ekologię i pamięć historyczną. Działania Lipeckiej są niezmatrycowane i nie dają się łatwą zdefiniować. Dzięki temu stały się doskonałym materiałem do analizy według założeń teorii Sztabińskiego. Jej punktem zasadniczym jest danie artyście wolność poprzez użycie zwrotu imiesłowego: „ tworzący sztukę”
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 313-330
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Is Stage Design a Craft or Art?
Czy scenografia jest sztuką czy rzemiosłem?
Autorzy:
Łarionow, Dominika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593784.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
scenografia
plastyka teatru
dekoracje
teatr
Praskie Qudriennale Scenografii
scenography
set design
theater
Prague Quadriennale of Peformance Design and Space
Opis:
Artykuł zwraca uwagę na problem z definicją pojęcia: scenografia. W dwudziestym wieku terminologia teatralna przeszła szereg zmian. Scenograf od lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia przestał być dekoratorem, osobą techniczną czy wręcz rzemieślnikiem a stał się artystą teatru. Obecnie scenografia stała się autonomiczną dziedziną sztuki, która obecna jest także poza sferą budynku teatralnego: w filmie, w marszach społecznych, politycznych wiecach, koncertach rokowych a także muzeach. Autorka pokazuje zmianę w podejściu do powszechnego rozumienia zadań i funkcji scenografii na przykładzie terminologii obecnej w słownikach językowych i teatralnych kultury anglosaskiej.
The article draws attention to the problem with the definition of the concept: “sceno¬graphy.” In the twentieth century, theater terminology underwent a number of changes. In the 1960s, the stage designer ceased to be a decorator, member of technical staff or even a craftsman, and became a theater artist. Currently, stage design/scenography has become an autonomous field of art, present also outside the sphere of theater building: in film, at social demonstrations, political rallies, rock concerts and in museums. The author discusses a change in the approach to the common understanding of the tasks and functions of scenography on the example of the terminology present in the language and theater dictionaries of Anglo-Saxon culture.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2019, 21; 161-170
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Street Art as a New Phenomenon of Art – a Means of Gentrification of the Urban Environment
Street-art jako nowe zjawisko w sztuce – środek na gentryfikację miejskiego środowiska
Autorzy:
Dyomin, Mykola
Ivashko, Oleksandr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593897.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
nowa sztuka
street-art
wypełnienie treścią
klastery artystyczne
globalizacja
new art
street art
content
art cluster
globalization
Opis:
W artykule są rozpatrywane kwestie pochodzenia street-artu, jego transformacji ze zjawiska spontanicznie pojawiającego się w przestrzeni miejskiej na zjawisko, które zyskało uznanie wśród szerokiej publiczności i fachowców oraz przyciągnęło uwagę zawodowych artystów. Street-art stopniowo przekształcił się w specyficzną odmianę współczesnej sztuki. Można w nim zauważyć różne nurty, mające międzynarodowy bądź regionalny charakter (graffiti, muralizm). Rozpo¬wszechnieniu street-artu jako zjawiska sztuki sprzyjała dostępność technologii informacyjnych oraz aktywność producentów farb w sprayu. W trakcie rozwoju street-artu, dzięki udziałowi zawodowych malarzy, ukształtowały się artystyczne chwyty związane z różnymi kierunkami sztuki. Rozszerzenie sfery stosowania street-artu staje się zauważalnym składnikiem produkcji artystycznej i wymaga współczesnych struktur organizacyjnych i związków, takich jak ośrodki i klastery. Będzie to sprzyjało skuteczności działań i popularyzacji street-artu jako środku wycho¬wania estetycznego. Zachodzi też krystalizacja twórczych procesów i ich przemiana na kierunki i style street-artu.
The article deals with the genesis of street art, its transformation from a spontaneous phenomenon of the urban environment, to a phenomenon that has been recognized by the people and professionals and attracted the attention of expert artists. Successively, street art has transformed and is transforming into a specific type of contemporary art, in which various movements of international or regional character (graffiti, muralism) can be determined. The spread of street art as a phenomenon of art was promoted by the availability of information technologies and the activity of manufacturers of aerosol paints. In the process of development of street art, thanks to the participation of professional artists, the art techniques have emerged, which have an interconnection with the classical styles of art. Expanding the scope of applica¬tion of street art products becomes a significant component of the sphere of spiritual production and requires modern organizational structures and associations, such as art centres and art clusters. It will contribute to the effectiveness of their activities, the popularization of street art as a means of art education of the population, the synthesis of experience. Crystallization of creative processes and thanks to the globalization, their transformation into the directions and styles of street art occur.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2019, 21; 129-148
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Scene of Fighting Tigers on a Sasanian Plate from Mes ‘Aynak. Notes on the Composition
Scena walki z tygrysami na sasanidzkiej paterze z Mes ‘Aynak. Uwagi na temat kompozycji
Autorzy:
Skupniewicz, Patryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1036059.pdf
Data publikacji:
2020-11-26
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Kushano-Sasanian art., silver plates, iconography
sztuka kuszano-sasanidzka, srebrne patery, ikonografia
Opis:
The article discusses, from formal perspective, the mounted hunting scene on the Kushano-Sasanian silver plate found in Mes Aynak in Afghanistan. The scene represents the model related to other Sasanian silverware, however with significant variances. When compared the scene to other models defined by Author, conclusion is made that except for several “canonical” layouts, Sasanian toreuts, allowed themselves a dose of freedom in combining them. This phenomenon seems to be related to peripheries of the Sasanian Empire and model of a sword-wielding rider in combat with large felines while holding an object in outstretched left hand was defined as originating from Kushanshahr and combining Assyrian and Achaemenid formulae of men killing beasts with mounted archer/lancer layouts popular in Sasanian silver.
W prezentowanym studium poddano ocenie, z formalnego punktu widzenia, scenę konnego polowania z kuszano-sasanidzkiej partery znalezionej w Mes Aynak, w Afganistanie. Scena reprezentuje model pokrewny dziełom znanym z toreutyki sasanidzkiej, jednakże z wyraźnymi różnicami. Porównując scenę z modelami wyróżnionymi przez Autora, pojawił się wniosek, że sasanidzcy mistrzowie obróbki srebra, poza „kanonicznymi” figurami, pozwalali sobie na formalne eksperymenty. Jest to zjawisko znane z peryferii imperium Sasanidów, a model obejmujący jeźdźca uderzającego mieczem „kotowatego drapieżnika” a w wolnej, wyciągniętej ręce trzymającego inny obiekt, wykształcił się w Kuszanszahr i łączy w sobie asyryjskie i achemenidzkie formuły ludzi zabijających dzikie bestie z układami ukazującymi konnego łucznika czy jeźdźca operującego włócznią, znane z sasanidzkigo srebra.
Źródło:
Acta Archaeologica Lodziensia; 2020, 66; 65-84
0065-0986
2451-0300
Pojawia się w:
Acta Archaeologica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Contemporary Art and its Boundaries: Permeation or Pervasion?
Przenikanie czy przekraczanie? O granicach we współczesnej sztuce
Autorzy:
Jagnicka, Olga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593911.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
granice sztuki
sztuka współczesna
etyka
definicja sztuki
zwierzęta w sztuce
dzieło sztuki
boundaries of art
contemporary art
ethics
definition of art
animals in art
a work of art
Opis:
Artykuł omawia znaczenie warstwy etycznej oraz granic we współczesnej sztuce. W tekście przy¬wołane zostają dzieła, które powstały w wyniku torturowania bądź zabicia zwierząt. Prace te zostały uznane za przekraczające etyczne granice, wywołały oburzenie i liczne protesty publicz¬ności. Omówione zostają konsekwencje tych reakcji oraz skandalu, jaki powstał wokół przywoła¬nych prac, co zmusza do zadania pytania nie tylko o granice dzieła sztuki, znaczenie estetyki, ale również o definicję pojęcia „sztuka”, które poddawane wielu redefinicjom utrudnia, lub nawet uniemożliwia, ustanowienie czytelnych zasad. Analiza jest nie tylko próbą odpowiedzi na pytania o granice sztuki współczesnej, ale również o zasadność samego pojęcia „sztuka” wobec współcze¬snych działań artystycznych.
The article discusses the significance of the ethical aspects and limits in contemporary art. The text refers to the collection of works that were created based on torturing or killing ani¬mals. Those particular works have been considered as breaking ethical limits, evoked indignation and numerous protests of the public. The paper touches the issue of consequences resulting from such reactions, and the scandal that was born around the referred works. This forces me to pose a question not only on the reasonable limits of works of art and the importance of aesthetics, but also on the definition of the term ‘art’. The word ‘art’, having been applied to a number of redefinitions, makes it difficult or even impossible to set up clear rules. My analysis is not only attempted at answering questions on the limits of the contemporary art, but also on the justifica¬tion of the term ‘art’ itself in relation to today’s artistic creations.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2019, 21; 149-160
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Redefining the Concepts of the Avant-Garde as an Example of a Possible Return to Modernism
Redefinicja pojęć awangardy jako przykład możliwości powrotu do modernizmu
Autorzy:
Jabłońska, Karolina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593759.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
avant-garde
autonomy of art
art of the 20th century
neomodernism
awangarda
autonomia sztuki
sztuka XX wieku
neomodernizm
Opis:
The paper is an attempt to demonstrate that expanding the definition of the terms relating to 20th century art makes it possible to return it to modernism. Such an approach is possible in relation to the issues that were topical both before the avant-garde and in postmodernism. This analysis was inspired mainly by the inconsistency of the views on the avant-garde content, further expanded by postmodern theories. Pluralism, both modernist and postmodernist, does not preclude references to the modernist ideas in contemporary scholarship. I have based my reflections on the issue of autonomy in avant-garde art. The multidimensional character of this concept and the transformation of its scope in the 20th century, as well as the 20th-century pluralization of theories, directions and concepts makes it possible to analyze the problem from different perspectives, visible today from the post-postmodern perspective. Starting from the views of Immanuel Kant and Friedrich Schiller, I take into account the views of theo-reticians as well as artists. Taking into account the many meanings and contexts in which terms are used in modernism and postmodernism provides an opportunity to reexamine them. It also allows us, as I have demonstrated, to verify some of the views on the avant-garde, such as the notion of the end of art, the tendency of the avant-garde art to self-destruct, or the association of high art with hermeticism and elitism. It also validates the discussion on neomodernism.
W tekście tym staram się wykazać, że rozszerzenie definicji pojęć odnoszących się do sztuki w XX w. pozwala na powrót do modernizmu. Podejście takie jest możliwe w odniesieniu do tych zagadnień, które aktualne były zarówno przed awangardą, jak i w postmodernizmie. Do analizy takiej skłania przede wszystkim niespójność poglądów na awangardowe treści, pogłębiona teoriami postmodernistycznymi. Pluralizm, zarówno modernistyczny, jak i postmodernistyczny, nie wyklucza jednak możliwości odniesienia się we współczesnej nauce do idei modernistycznych. Swoje rozważania przeprowadzam na przykładzie zagadnienia autonomii w sztuce awangardowej. Wieloaspektowość tego pojęcia i transformacja jego zakresu w XX w., przy jednoczesnej dwudziestowiecznej pluralizacji teorii, kierunków i pojęć pozwala na przeanalizowanie tego problemu z różnych perspektyw, które dziś, z popostmodernistycznej pozycji, są widoczne. Wychodząc od poglądów Immanuela Kanta i Fryderyka Schillera, biorę pod uwagę poglądy zarówno teoretyków, jak i artystów. Uwzględnienie wielu znaczeń i kontekstów, w których pojawiają się pojęcia występujące w modernizmie i postmodernizmie daje możliwość ponownego odniesienia się do nich. Pozwala również, jak wykazuję, na weryfikację niektórych poglądów dotyczących awangardy m.in. tezy o końcu sztuki, o tendencji sztuki awangardowej do samounicestwienia, związanie sztuki wysokiej z hermetyzmem i elitaryzmem. Upoważnia także do mówienia o neomodernizmie.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 37-53
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 21

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies