Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "modernism" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-13 z 13
    Tytuł:
    The Art and Craft Divide – on the Exigency of Margins
    Sztuka i rzemiosło – o nieuchronności marginalizacji
    Autorzy:
    Ługowska, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593901.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    art
    craft
    modernism
    fiber
    sztuka
    rzemiosło
    modernizm
    filc
    Opis:
    The subject of the art/craft distinction continues to occupy a marginalized position in the history of modern and contemporary art and remains almost invisible as an object of critical inquiry. The marginalization of craft will be pointed out here, yet the article does not aim at a unilateral defense of craft as art, since reversing the hierarchy of art and craft or dismissing it outright seems to be a mistake. Rather, it will focus on the changing dynamics of the hierarchy of art and craft and will present the marginalization of craft as an illuminating example of power and authority at work in the art world. The article aims to show how craft – typically marginalized or even invisible as a force shaping the art scene under modernism – was implicitly central to modernism’s constitution and has explicitly become one of the most prolific spheres of artistic activity today. The article primarily aims to present the moment of the emergence and perpetuation of the historical distinction between art and craft. Then, it goes on to shed some critical light on one particular medium that was traditionally associated with craft, namely fiber and the way this material was showcased in American art in the 1960s and 1970s. The article demonstrates how three different groups of artists negotiated the boundaries between art and craft. Finally, it goes on to present how contemporary artists embrace craft and how craft continues to act as a touchstone of what is designated as art, aesthetics, their centers and margins.
    Rozważania dotyczące relacji pomiędzy sztuką a rzemiosłem nie są często podejmowane przez historyków sztuki, estetyków czy filozofów. Z tego względu nadrzędnym celem artykułu jest ukazanie historycznej marginalizacji rzemiosła. Nie ucieka się on jednak do jednostronnej obrony rzemiosła jako prawowicie należącego do dziedziny sztuk pięknych, a raczej ukazuje zmienną dynamikę konstruowanych hierarchii oraz przedstawia marginalizację rzemiosła jako przykład działania władzy i autorytetu w świecie sztuki. Artykuł, ukazując szersze tło relacji pomiędzy sztuką a rzemiosłem, opisuje związki istniejące pomiędzy sztuką a rzemiosłem w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Praca analizuje trzy odmienne grupy artystów tworzących w tym czasie prace z filcu i w efekcie trzy odmienne sposoby rozumienia relacji sztuka–rzemiosło będące rezultatem marginalizacji rze-miosła. Ostatnia część artykułu ukazuje liczne punkty przecięcia istniejące pomiędzy rzemio-słem a współczesnymi praktykami artystycznymi. Ich analiza umożliwia rewizję naszych po-glądów dotyczących tego, co uważamy za sztukę, estetykę, ich centrum oraz marginesy.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 285-296
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Garden Cities of Katowice: A Study of Cityholia
    Katowickie miasta – ogrody: Studium miastocholii
    Autorzy:
    Petri, Petri
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593893.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    garden
    city
    space
    modernism
    Silesia
    ogród
    miasto
    przestrzeń
    modernizm
    Śląsk
    Opis:
    Today we are witnessing some sudden changes concerning the perception of the urban space in Poland. The social and spatial consequences of the processes of rapid and chaotic development and transformation of the cities during the last two decades have been thoroughly investigated and criticized by the specialists from the fields of architecture, sociology and philosophy, and even covered in some recent popular bestseller books. It is thus not an exaggeration to state that the quality of the urban space is becoming an increasingly important issue for many Poles. It is striking, however, that the mentioned scholarly work offers more criticism than positive, innovative solutions for the future. It seems to be concentrated more on the defense of the modernist architectural heritage, the preservation of modernist urban developments and inventing new functions for old modernist buildings than creating ideas for the urban spaces of the future. The local Silesian context seems to fit perfectly into this pattern.
    Jesteśmy współcześnie świadkami burzliwej debaty poświęconej przestrzeni miejskiej w naszym kraju. Jej efektem jest zarówno szeroka zmiana społeczna dotycząca postrzegania roli planowania miejskiego w codziennym życiu jak i intensywny rozkwit wyspecjalizowanego dyskursu w tej kwestii. Jakkolwiek, ten ostatni zdaje się zaskakująco często rozwijać w kierunku obrony modernistycznego dziedzictwa w architekturze i planowaniu miejskim przy równoczesnej krytyce rozwiązań współczesnych. Kontekst śląski nie jest w tej mierze odosobniony. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie roli jaką pełnią pre-modernistyczne i modernistyczne modele urbanistyczne w powstaniu i realizacji idei Katowic jako miasta – ogrodów.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 127-143
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Neo/modernism – philosophical awareness in art
    Neo/modernizm - filozoficzna świadomość w sztuce
    Autorzy:
    Szyjkowska-Piotrowska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593825.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    modernism
    postmodernism
    neomodernism
    art
    philosophy
    modernizm
    postmodernizm
    neomodernizm
    sztuka
    filozofia
    Opis:
    We are confronting a major problem with naming the artistic and philosophical moment we have found ourselves in. It should be perceived as significant that the numerous names for the artistic and philosophical responses to modernity pose as their goal the end of post- modernism – as if they were to heal modernism of its disease. Therefore, there have appeared numerous names for “the now”: metamodernism, hypermodernism, remodernism, transmodernism or neomodernism – to enumerate just some of the proposed ones. They position themselves in-between challenge and extension, providing a critique – but also constructive scenarios that appropriate certain themes and methods. The interplay of resistance and perpetuation is ambiguous in all these instances. Nevertheless, the general stance is that their emergence is an attempt to transgress modernism and postmodernism. The problem with neomodernism is already based on the problem with modernism and the unanswered, open questions inherited from it. We are probably living in a trap that we invented ourselves – an interpretation ad infinitum. We may argue, however, that the most important feature of modernist art is that it is philosophical. It has the all-questioning, anaesthetic character. It could be called self-awareness of art or iconoclasm of art. The gaze (seeing) and thinking become one, thought is in the forms. Neomodernism may be a better name for what is happening than the crisis of art.
    Doświadczamy obecnie poważnego problem związanego z nazwaniem artystycznego i filozoficznego momentu, w którym się znaleźliśmy. Znaczący wydaje się fakt, że liczne nazwy artystycznych i filozoficznych odpowiedzi na nowoczesność dają sobie za cel zakończenie postmodernizmu – tak jakby miały wyleczyć modernizm z jego choroby. Nazwy, które pojawiły się, aby opisać nasze “teraz” to: metamodernizm, hypermodernizm, remodernizm, transmodernizm czy neomodernizm. Propozycje te stanowią zarazem krytykę jak i kontynuację dotychczasowych trendów. Każdorazowo dialektyczna gra pomiędzy oporem i kontynuacją jest wieloznaczna i skomplikowana. Jednakże ich pojawienie się w sposób ogólny można wiązać z przekraczaniem modernizmu i postmodernizmu. Problem z neomodernizmem oparty jest na nierozwiązanym problemie z modernizmem; odziedziczone zostają te same pytania. Wygląda na to, że żyjemy w pułapce, którą sami wymyśliliśmy, jest nią interpretacja ad infinitum. Można argumentować, że najważniejszą cechą modernistycznej sztuki jest jej filozoficzność, podający wszystko w wątpliwość anestetyczny charakter. Można nazwać ową filozoficzność samoświadomością sztuki lub jej ikonoklastycznością. Wzrok (patrzenie) i myślenie stają się jednym, myśl zawiera się w formach. Być może neomodernizm to lepsza nazwa na to co obecnie się dzieje niż “kryzys”.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 23-36
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Beyond a narrative. Functionless modernist heritage buildings and the aesthetic autonomy of the citizens
    Autorzy:
    Petri, Jakub
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593921.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    modernism
    urban planning
    architecture
    heritage
    ruins
    modernizm
    urbanistyka
    dziedzictwo architektoniczne
    ruiny
    Opis:
    The article presents the current situation of some selected modernist heritage architectural objects in the city of Katowice, or rather their ruins. The author discusses their phantom-like status, describes some local artistic interventions to highlight their plight and points out their potential to create a sphere of aesthetic autonomy in the citizens’ daily life.
    Artykuł podejmuje zagadnienie specyficznego statusu obiektów modernistycznego dziedzictwa architektonicznego w rejonie współczesnych Katowic. Autor prezentuje, skoncentrowane na tych budynkach i zespołach architektonicznych, zabiegi podejmowane przez lokalnych artystów oraz podejmuje próbę analizy ich potencjału w zakresie wytworzenia strefy estetycznej autonomii w obszarze życia codziennego mieszkańców miasta.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 339-348
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    (Neo)modernist architecture of Madrid: between form and theory
    (Neo)modernistyczna architektura Madrytu: pomiędzy formą i teorią
    Autorzy:
    Kubiak, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593812.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    contemporary architecture
    Madrid
    modernism
    neomodenism
    postmodernism
    architektura współczesna
    Madryt
    modernizm
    neomodernizm
    postmodernizm
    Opis:
    In the beginning of the 21st century, a number of buildings with neomodernist elements were erected in Madrid. Modernist theory of forms should be juxtaposed with such residential buildings as Mirador (2005) and Celosia (2009) in the district of Sanchinarro, which were designed by the renowned Dutch office MVRDV in collaboration with the Spanish architect Blanca Lleó. Equally notable are the achievements of the Madrid-based architectural office, A-Cero (Joaquín Torres and Rafael Llamazares). Its main activity focuses on designing residential buildings: both entire complexes and individual houses (Vivienda 10, Moka House). The paper will not only present some of such buildings, but also the context of their creation, both in the formal and ideological terms. It is also worth considering the theoretical reflection on architecture whose authors are the architects themselves. The most interesting of them not only design, but also seek to present their artistic philosophy, in which we can find many neomodernist threads.
    Na początku XXI wieku w Madrycie powstało wiele obiektów architektonicznych, w których można odnaleźć elementy neomodernistyczne. Warto do teorii i form modernistycznych odnieść chociażby słynne budynki mieszkalne Mirador (2005) i Celosía (2009) w dzielnicy Sanchinarro, które zostały zaprojektowany przez znaną holenderska firmę MVRDV we współpracy z hiszpańską architektką Blanką Lleó. W Madrycie działa także biuro architektoniczne A-Cero (Joaquín Torres i Rafael Llamazares). Jego główna działalność koncentruje się na projektowaniu budynków mieszkalnych – zarówno całych zespołów, jak i indywidualnych domów jednorodzinnych (Vivienda 10, Moka House). Poza zaprezentowaniem opisywanych obiektów ważny jest także kontekst ich powstania, zarówno w aspekcie formalnym jak i ideowym. Istotna wydaje się również teoretyczna refleksja na temat architektury, której autorami są sami architekci. Najsłynniejsi nie tylko projektują, ale starają się także przedstawić swoją filozofię artystyczną, w której możemy doszukać się wielu neomodernistycznych wątków.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 99-113
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The post-colonial turn and the modernist architecture in Africa
    Zwrot postkolonialny a architektura modernistyczna w Afryce
    Autorzy:
    Ciarkowski, Błażej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593833.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    Africa
    modernism
    decolonisation
    post-colonialism
    modernist architecture
    Afryka
    modernizm
    dekolonizacja
    postkolonializm
    architektura modernistyczna
    Opis:
    Modernism as a trend in architecture is rarely associated with the colonial policy of the European powers. Nevertheless it was one of the tools of the "Western" expansion in Africa, simultaneously a constructive and a destructive force. It was a reflection of the changes in the modern world and at the same time it led to an unavoidable break with the local identity and tradition. “The Year of Africa" (1960), when as many as 17 states proclaimed independence, paradoxically did not bring any radical changes in architectonic solutions. Public facilities were still constructed according to "Western" modernist convention. Political dependence of the new countries on their respective "mother states" has been to a significant degree reduced and sometimes even broken. At the same time their relations on the level of architecture have remained almost unchanged, thereby pushing the "periphery" to the role of a "province". Critical analysis of the effects of colonialism merges post-colonialism with neo-colonialism, understood as control exercised by the metropolis over the decolonised peripheries.
    Modernizm jako nurt w architekturze rzadko bywa łączony z polityką kolonialną europejskich mocarstw. Tymczasem stał się on jednym z narzędzi ekspansji „Zachodu” w krajach afrykańskich. Była siłą budującą i niszczącą zarazem. Stanowiła odzwierciedlenie przemian współczesnego świata, a jednocześnie prowadziła do nieuchronnego zerwania z lokalną tożsamością i tradycją. „Rok Afryki” (1960) kiedy to niepodległość proklamowało aż 17 państw, paradoksalnie nie przyniósł radykalnych zmian w obszarze rozwiązań architektonicznych. Obiekty publiczne nadal wznoszone były w „zachodniej”, modernistycznej konwencji. Polityczna zależność od „kraju-matki” została w znacznym stopniu zredukowana, a niekiedy całkowicie zerwana. Równocześnie związki na płaszczyźnie architektury pozostały niemal niezmienne, spychając tym samym „peryferie” do roli „prowincji”. Krytyczna analiza skutków kolonializmu łączy post-kolonializm z neokolonializmem rozumianym jako kontrola sprawowana przez metropolię nad zdekolonializowanymi peryferiami.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 239-249
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Non-modern modernity? Neomodern architecture
    Nienowoczesna nowoczesność? Neomodernizm w architekturze
    Autorzy:
    Ciarkowski, Błażej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593967.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    architecture
    modernism
    neo-modern architecture
    modernity
    eclecticism
    Jürgen Habermas
    architektura
    modernizm
    neomodernizm
    nowoczesność
    eklektyzm
    Opis:
    Neo-modernism, as both a philosophical and an architectural current, evolved as a critical response to postmodernism, the movement described by Agnes Heller as “neither conservative, nor revolutionary, nor progressive”. At the same time, neo-modernism adopted some post-modernist assumptions, resulting from the criticism of the modernist movement. Rem Koolhaas emphasized that although contemporary architecture is clearly inspired by modernist aesthetics, it has little in common with the two major attributes of the modern movement – opposition towards context and towards history. Thus, neo-modernism can be described as “unmodern modernity”. According to Jürgen Habermas, being modern is closely related to being free of external axioms. Neo-modernism appears rather to be another form of eclecticism or “a strategy without an aim”, than a new modern movement.
    Neomodernizm, zarówno jako kierunek filozoficzny, jak i nurt w architekturze, zrodził się jako krytyczna odpowiedź na postmodernizm, zdefiniowany jako ruch nadmiernie pluralistyczny, który sam w sobie nie jest „ani konserwatywny, ani rewolucyjny, ani postępowy”. Jednocześnie przyjął niektóre z postmodernistycznych założeń wynikających bezpośrednio z krytyki ruchu nowoczesnego. Rem Koolhaas słusznie zwracał uwagę, że współcześni architekci chętnie sięgają ku modernistycznym wzorcom zapominając jednocześnie o dwóch immanentnych cechach ruchu nowoczesnego w architekturze – akonstektualności i ahistoryczności. Neomodernizm może zatem być określony mianem „nienowoczesnej nowoczesności”. Zgodnie z koncepcją Jurgena Habermasa, bycie nowoczesnym jest ściśle związane z odrzuceniem zewnętrznych pewników. Neomodernizm jawi się raczej jako kolejne oblicze eklektyzmu, „strategia bez ostatecznego celu”, niż nowy ruch nowoczesny.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 87-97
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Performance art, performativity and the issue of neomodernism
    Performance art i performatywność a problem neomodernizmu
    Autorzy:
    Sztabińska, Paulina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593983.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    body art
    performance art
    performativity
    modernism
    postmodernism
    neomodernism
    Marina Abramović
    performatywność
    modernizm
    postmodernizm
    neomodernizm
    Opis:
    Body art and performance art are often discussed together, and even identified as the same thing. A careful analysis of these artistic trends and the accompanying theoretical commentary tends, however, to highlight their differences. Body art turns out to be a phenomenon manifesting significant similarity to the modernist conception of art in the spirit similar to the concept of Clement Greenberg, while performance art largely rejects these assumptions. Performative aesthetics developed by Erika Fischer-Lichte on the one hand stems from challenging modernist artistic essentialism, but on the other emphasizes the role of “the radical concept of presence” of the artist. The article presents a detailed analysis of two new creative achievements of Marina Abramović, the artist associated both with body art and performance art: Seven Easy Pieces (2005) and The Artist is Present (2010). The indicated ambiguity of performance art has been radicalized in their case. They combine the modernist emphasis on authenticity, presence, and essentialism with the postmodern penchant for citing. The phenomenon of pastiche described by Frederic Jameson has been transformed in such a way that it is no longer empty but takes over the whole of the performer’s self. The term “neomodern” is used today in a variety of meanings. The issues discussed in the article suggest the possibility of understanding it as overcoming the oppositions characteristic of modernism and postmodernism, while maintaining some of the features of these two trends regarding their respective approaches to art.
    Sztuka ciała i performance art często omawiane są łącznie, a nawet utożsamiane. Uważna analiza tych tendencji artystycznych oraz towarzyszących im komentarzy teoretycznych skłania jednak do zaznaczenia dzielących je różnic. Body art okazuje się wówczas zjawiskiem wykazującym istotne związki z modernistycznym pojmowaniem sztuki w duchu zbliżonym do koncepcji Clementa Greenberga, natomiast performance art założenia te w znacznym stopniu odrzuca. Także estetyka performatywna rozwijana przez Erikę Fischer-Lichte z jednej strony wywodzi się z zakwestionowania modernistycznego esencjalizmu artystycznego, choć jednocześnie akcentuje rolę „radykalnej koncepcji obecności” artysty. W artykule szczegółowej analizie poddane zostały dwa nowe dokonania twórcze Mariny Abramović, artystki łączonej zarówno ze sztuką ciała i performance art: Seven Easy Pieces (2005) oraz The Artist is Present (2010). Wskazana niejednoznaczność performance art została w nich zradykalizowana. Łączą one modernistyczne zaakcentowanie autentyczności, obecności, esencjalizmu z postmodernistycznym cytowaniem. Opisywane przez Frederica Jamesona zjawisko pastiszu przekształcone zostało w taki sposób, że przestaje on być pusty, a przejmuje pełnię „ja” performera. Pojęcie „neomodernizm” używane jest dziś w różnych znaczeniach. Omówiona w artykule problematyka sugeruje możliwość pojmowania go jako przekroczenia opozycji właściwych dla modernizmu i postmodernizmu, przy jednoczesnym zachowaniu pewnych cech obu tych nurtów myślenia o sztuce.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 161-176
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Veer Towers of the New Modernism: Proceduralism or Timocracy?
    Veer Towers nowego modernizmu: proceduralizm czy tymokracja?
    Autorzy:
    Piotrowski, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593774.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    anger
    new modernism
    proceduralism
    public reason
    timocracy
    gniew
    nowy modernizm
    publiczny rozum
    proceduralizm
    tymokracja
    Opis:
    Veer Towers (2010) – one of the architectural works designed by Helmut Jahn – is here only a good allegory of the healthy scepticism after 9/11, regarding the new modernism. They may be seen as being iconologically linked with the philosophical question of its founding, namely, with the reasons for its perception as new in relation to the historical modernism. To this end, it is first necessary to consider the concept of the end of modernity. We can argue that, contrary to the claims of Gianni Vattimo, postmodernism can be viewed as a necessary development or return of modernism, which is primarily the mission of the post-Kantian proceduralism of Jürgen Habermas. However, a major role in the proposed strategy for the sustainable inclusion of the Other should be again played by anger, as suggested by Peter Sloterdijk. Must then the new – contortive or loose – modernism veer into another disaster? Will this attempt to control resentiments – such as the anger of the political Islam – force a turn to some timocracy well-known from the past, if proceduralism is in fact only a tortuously delayed voluntarism or quasi-occasionalism?
    Veer Towers (2010) – jedno z architektonicznych dzieł zaprojektowanych przez Helmuta Jahna – jest tu tylko dobrą alegorią zdrowego sceptycyzmu po 11 IX 2001 roku, odnoszącym się do problemu nowego modernizmu, który musimy ikonologicznie powiązać z filozoficzną kwestią jego ugruntowania, mianowicie z uzasadnieniem możliwości tego, co w nim nowe w stosunku do modernizmu historycznego. W tym celu należy rozważyć najpierw koncept końca nowoczesności. Jeśli wykażemy, że wbrew Ganniemu Vattimo zaistniały warunki, by ponowoczesność wkomponować w konieczny rozwój czy powrót modernizmu, który byłby głównie misją postkantowskiego proceduralizmu Jürgena Habermasa, to i tak główną rolę Innego ponownie musi tu odegrać gniew, jak zasugerował Peter Sloterdijk. Czy wówczas nowy – skręcający czy poluzowany – modernizm nie zboczy ku kolejnej katastrofie? Czy jego próba zapanowania nad resentymentami – na przykład gniewem politycznego islamu – wymusi skręt ku jakiejś znanej z przeszłości tymokracji, jeśli proceduralizm to faktycznie tylko pokrętnie odwlekany woluntaryzm czy quasi-okazjonalizm?
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 67-86
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The poetics of modernism in the graphic novel. Chris Ware’s Jimmy Corrigan as a neomodernist text
    Poetyka modernizmu w powieści graficznej. Jimmy Corrigan Chrisa Ware’a jako tekst neomodernistyczny
    Autorzy:
    Olsza, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593965.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    neomodernism
    modernism
    graphic novel
    comics
    Chris Ware
    Jimmy Corrigan
    neomodernizm
    modernizm
    powieść graficzna
    komiks
    Opis:
    The present article seeks to analyze aspects of modernist poetics contributing to the unique, essentially neomodernist, aesthetics in Chris Ware’s 2000 graphic novel Jimmy Corrigan: The Smartest Kid on Earth. Particular emphasis is placed on three aspects: (i) the status of the graphic novel as mass product/work of art in the context of Walter Benjamin’s concept of “aura”; (ii) modernist architecture, and (iii) the modernist concept of time as non-linear and “subjective.” First, I will address Benjamin’s notion of “aura” and its importance for modernist aesthetics, which will allow me to analyze Chris Ware’s explorations of the tensions between the mechanic and the unique. Next, I will turn to the role of modernist architecture in Jimmy Corrigan, which functions in the story as a sign of progress and is incorporated into the graphic novel’s sequential structure. Finally, I will examine the notion of time present in the graphic novel and its links with modernist Bergsonian ideas of “duration.” Ultimately, it will be demonstrated how Chris Ware adapts modernist techniques and themes into the genre of the graphic novel and thus complicates the graphic novel’s postulated status of a postmodern text, proving that the poetics of modernism is a vital component of the contemporary poetics of the graphic novel.
    Artykuł skupia się na analizie aspektów modernistycznej poetyki w powieści graficznej Chrisa Ware’a pt. Jimmy Corrigan: The Smartest Kid on Earth (2000). Poruszone zostaną w szczególności trzy problemy: (i) status powieści graficznej jako produktu kultury masowej / dzieła sztuki w kontekście koncepcji „aury” dzieła sztuki Waltera Benjamina; (ii) modernistyczna architektura; oraz (iii) modernistyczna koncepcja subiektywnego postrzegania czasu. Punktem wyjścia dla pierwszego problemu jest omówienie pojęcia „aury” Benjamina oraz jego znaczenia dla modernistycznej estetyki, co pozwoli na analizę eksperymentów Chrisa Ware’a ze statusem powieści graficznej jako dzieła kultury popularnej i elitarnej, w szczególności pod względem formatu książki i stylu rysowania. Następnie opisana zostanie rola architektury modernistycznej w Jimmym Corriganie. Architektura w analizowanej powieści graficznej jest prezentowana jako symbol nowoczesności oraz internalizowana jako struktura organizująca sekwencyjnej sztuki opowiadania. Ostatnim z analizowanych aspektów jest pojęcie czasu i jego prezentacja w powieści graficznej, która jest ściśle związana z modernistyczną ideą durée Henri Bergsona. Analiza powyższych trzech aspektów wykaże, jak Chris Ware adaptuje techniki modernistyczne na pożytek powieści graficznej, a tym samym problematyzuje postulowany status powieści graficznej jako tekstu postmodernistycznego, dowodząc, że poetyka modernizmu jest istotnym elementem współczesnej poetyki powieści graficznej.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 199-218
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Lyotard’s Libidinal Modernism
    Modernizm libidinalny Lyotarda
    Autorzy:
    Schollenberger, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593861.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    Jean-François Lyotard
    Jacques Monory
    modernism
    postmodernism
    libidinal apparatus
    hyperreralism
    modernizm
    postmodernizm
    urządzenie libidinalne
    hiperrealizm
    Opis:
    The article discusses Jean-François Lyotard’s conception of modernist-postmodernist shift and its dynamics in the light of Lyotard’s studies concerning the energetic, libidinal potential of art and artistic structure (or apparatus, dispositive). According to Lyotard, the postmodern would constitute a continuous “quasi-analytical” process of exploration of the elements “repressed” by the modernist project in a struggle to gain freedom from the mechanism of repetition. Only in such context will we be able to draw some serious artistic consequences from his analysis of the cultural and philosophical changes. The second part of the article focuses on Lyotard’s book The Assasination of Experience by Painting, Monory devoted to the French hyperrealist painter Jacques Monory with whom Lyotard collaborated in the late 1970s. The book was described by Lyotard as the ”contribution of the paintings of Jacques Monory to the understanding of the libidinal set-up, and vice versa”.
    W artykule została przedstawiona koncepcja autorstwa Jean-Françoisa Lyotarda dotycząca przełomu modernistyczno-postmodernistycznego w kontekście studiów Lyotarda nad energetycznym, libidinalnym potencjałem sztuki i struktury artystycznej (bądź arystycznego urządzenia, dispositive). Wedle Lyotarda, postmodernism wytwarza ciągły “quasi-analityczny” proces umożliwiający badanie elementów “zrepresjonowanych” przez projekt modernistyczny w celu wyzwolenia się od mechanizmów powtórzenia. Jedynie w takim kontekście uda się wywieść poważne artystyczne konsekwencje z analizy zmian kulturowych przedstawionych przez filozofa. W drugiej części artykułu skupiam się na książce Lyotarda poświęconej francuskiemu hiperrealistycznemu malarzowi Jacques’owi Monory, z którym współpracował w latach 1970-tych. Lyotard w książce The Assasination of Experience by Painting, Monory opisał “wkład dzieł malarskich Jacques’a Monory w rozumienie urządzeń libidinalnych i vice versa”.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 55-65
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The avant-garde as a movement towards the present
    Autorzy:
    Piotrowska, Maja
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593945.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    avant-garde
    eventness
    happening
    ‘absolute present’
    shock
    liquidity
    modernism
    awangarda
    nowoczesność
    wydarzenie
    absolutna teraźniejszość
    szok
    płynność
    modernizacja
    Opis:
    This text attempts to reconsider the threads of topicality and happening as the factors defining the artistic avant-garde movement, understood as a creative formation with identifiable common assumptions that transcend disciplinary divisions and historical classifications. I have decided to assume that a large part of modern art remains faithful to the distinctive avant-garde aspirations. It seems that today, as at the beginning of the 20th century, the present appears to the artists as still difficult to grasp. This phenomenon manifests itself in both the discussion of art’s own borders in the contemporary context, and in its attempts to understand and interpret the changes in the modern life. The intensive focusing of art on the present can be viewed as a lack of reflection, but also as a response to the process of modernisation, i.e. as being unable to separate from it. Some philosophical and anthropological investigations concerning time and the idea of the present (including, above all, the concepts of the “absolute present” of Karl Heinz Bohrer, "modern Constitution" by Bruno Latour and the suspicions concerning the present of the so-called "philosophy of suspicion") will in turn allow for probative diagnoses of the potential causes for anxiety concerning the directions of the contemporary development of art, which can still be observed in its colloquial reception.
    Tekst stawia sobie za zadanie namysł nad wątkami aktualności i wydarzeniowości ujmowanymi jako definiujące artystyczny ruch awangardowy, rozumiany w związku z tym jako formacja twórcza o identyfikowalnych wspólnych założeniach przekraczających podziały dyscyplinarne i historyczno- filozoficzne klasyfikacje. Zakładam, że duża część sztuki współczesnej pozostaje w ten sposób wierna pewnym dającym się wyróżnić inicjalnym dążeniom awangardowym. Wydaje się, że także obecnie, podobnie jak na początku XX wieku, teraźniejszość jawi się artystom jako wciąż trudno uchwytna. Zjawisko to dotyczy zarówno komentarzy, które odnoszą się do własnych granic i charakteru sztuki (wypowiadającej się wciąż na nowo o sobie samej wobec zobowiązującego ją wciąż imperatywu nowości), jak i jej prób rozumienia i interpretowania przemian życia współczesnego. Natężone skupienie sztuki na tym, co obecne, może być klasyfikowane jako słabość refleksji, ale także jako reakcja na tempo modernizacji, nieodłączne od niej samej. Filozoficzne i antropologiczne ujęcia czasu i współczesności (m.in. i przede wszystkim koncepcje absolutnej teraźniejszości Karla Heinza Bohrera, nowoczesnej Konstytucji Brunona Latoura i podejrzenia odnośnie współczesności tzw. "filozofii podejrzeń") pozwolą z kolei na próbne diagnozy potencjalnych powodów zaniepokojenia kierunkami rozwoju sztuki współczesnej, które daje się wciąż obserwować w jej powszechnej recepcji.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 107-120
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Neomodernist Digital Painting
    Neomodernistyczny charakter malarstwa cyfrowego
    Autorzy:
    Łukaszewicz Alcaraz, Aleksandra
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/593810.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    digital painting
    geometric abstraction
    modernism
    postmodernism
    neomodernism
    aesthetic values
    medium
    technologies
    malarstwo cyfrowe
    abstrakcja geometryczna
    modernizm
    postmodernizm
    neomodernizm
    wartości estetyczne
    technologie
    Opis:
    Since the beginning of the 21st century we can observe a kind of revival of specifically modernist features, characteristics, and aims in the art practice which focuses on creating images. I presume that digital painting is neomodernist in its essence, and in the present article I will try to demonstrate that it can be understood within the characteristics of modernism, as Clement Greenberg has defined them. Digital painting continues to question the medium used by the critical investigation, by focusing on the flatness and on the aesthetic features devoid of any representational sense, and by its drive to touch the untouchable and present the unpresentable – that is the absolute. As a case study, I present the works of the Polish artist Zbigniew Romanczuk and the Turkish artist Yaman Kayihan, who represent two different ways of creating digital paintings.
    Od początku XXI wieku obserwujemy odrodzenie specyficznych cech modernizmu w praktyce artystycznej zorientowanej na tworzenie obrazów. Twierdzę, że cyfrowe malarstwo jest w swojej istocie neomodernistyczne i w poniższym artykule postaram się wykazać, że można je rozumieć w kontekście charakterystyki modernizmu przedstawionej przez Clementa Greenberga. Cyfrowe malarstwo nadal podchodzi w sposób krytyczny do swojego medium, koncentrując się na płaskości i cechach estetycznych pozbawonych znaczenia przedstawieniowego, starając się dotknąć niedotykalne i przedstawić nieprzedstawialne – czyli Absolut. Jako studium przypadku posłużę się pracami polskiego artysty Zbigniewa Romańczuka oraz tureckiej artystki Yaman Kayihan, którzy prezentują dwa różne podjeścia do tworzenia cyfrowych obrazów malarskich.
    Źródło:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 177-197
    1641-9278
    Pojawia się w:
    Art Inquiry. Recherches sur les arts
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-13 z 13

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies