Neomodernist Digital Painting

Since the beginning of the 21st century we can observe a kind of revival of specifically modernist features, characteristics, and aims in the art practice which focuses on creating images. I presume that digital painting is neomodernist in its essence, and in the present article I will try to demonstrate that it can be understood within the characteristics of modernism, as Clement Greenberg has defined them. Digital painting continues to question the medium used by the critical investigation, by focusing on the flatness and on the aesthetic features devoid of any representational sense, and by its drive to touch the untouchable and present the unpresentable – that is the absolute. As a case study, I present the works of the Polish artist Zbigniew Romanczuk and the Turkish artist Yaman Kayihan, who represent two different ways of creating digital paintings.

Od początku XXI wieku obserwujemy odrodzenie specyficznych cech modernizmu w praktyce artystycznej zorientowanej na tworzenie obrazów. Twierdzę, że cyfrowe malarstwo jest w swojej istocie neomodernistyczne i w poniższym artykule postaram się wykazać, że można je rozumieć w kontekście charakterystyki modernizmu przedstawionej przez Clementa Greenberga. Cyfrowe malarstwo nadal podchodzi w sposób krytyczny do swojego medium, koncentrując się na płaskości i cechach estetycznych pozbawonych znaczenia przedstawieniowego, starając się dotknąć niedotykalne i przedstawić nieprzedstawialne – czyli Absolut. Jako studium przypadku posłużę się pracami polskiego artysty Zbigniewa Romańczuka oraz tureckiej artystki Yaman Kayihan, którzy prezentują dwa różne podjeścia do tworzenia cyfrowych obrazów malarskich.