Non-modern modernity? Neomodern architecture

Neo-modernism, as both a philosophical and an architectural current, evolved as a critical response to postmodernism, the movement described by Agnes Heller as “neither conservative, nor revolutionary, nor progressive”. At the same time, neo-modernism adopted some post-modernist assumptions, resulting from the criticism of the modernist movement. Rem Koolhaas emphasized that although contemporary architecture is clearly inspired by modernist aesthetics, it has little in common with the two major attributes of the modern movement – opposition towards context and towards history. Thus, neo-modernism can be described as “unmodern modernity”. According to Jürgen Habermas, being modern is closely related to being free of external axioms. Neo-modernism appears rather to be another form of eclecticism or “a strategy without an aim”, than a new modern movement.

Neomodernizm, zarówno jako kierunek filozoficzny, jak i nurt w architekturze, zrodził się jako krytyczna odpowiedź na postmodernizm, zdefiniowany jako ruch nadmiernie pluralistyczny, który sam w sobie nie jest „ani konserwatywny, ani rewolucyjny, ani postępowy”. Jednocześnie przyjął niektóre z postmodernistycznych założeń wynikających bezpośrednio z krytyki ruchu nowoczesnego. Rem Koolhaas słusznie zwracał uwagę, że współcześni architekci chętnie sięgają ku modernistycznym wzorcom zapominając jednocześnie o dwóch immanentnych cechach ruchu nowoczesnego w architekturze – akonstektualności i ahistoryczności. Neomodernizm może zatem być określony mianem „nienowoczesnej nowoczesności”. Zgodnie z koncepcją Jurgena Habermasa, bycie nowoczesnym jest ściśle związane z odrzuceniem zewnętrznych pewników. Neomodernizm jawi się raczej jako kolejne oblicze eklektyzmu, „strategia bez ostatecznego celu”, niż nowy ruch nowoczesny.