Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "złamanie dalszego końca kości promieniowej" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Quality of life after distal radius fractures
Jakość życia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej
Autorzy:
Marchewka, Jakub
Marchewka, Wojciech
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790618.pdf
Data publikacji:
2021-05-02
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
distal radius fracture
SF-36
IOF QLQ
quality of life
złamanie dalszego końca kości promieniowej
jakość życia
Opis:
Introduction: Distal radius fractures (DRFs) are among the most commonly seen types of fractures worldwide. Numerous studies suggested that surgical treatment of DRFs results in better quality of life. Objectives: The aim of this study was to assess long-term quality of life after operative and nonoperative treatment of distal radius fractures among adults. Material and methods: We retrospectively studied 207 patients with isolated DRF (mean age 64 ±17.9 years, women comprised 150 (72.5%), men 57 (27.5%). There were no significant differences in sex, age, hand dominancy, energy of trauma, AO type fracture and comorbidities between patients treated operatively (n=101) and nonoperatively (n=106). After 3.9 ±1.6 years (mean ±SD) quality of life assessment was conducted using Short Form Health Survey (SF-36) and International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ). Functional outcomes were evaluated using Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) and Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE) questionnaires. Results: Quality of life in operatively treated distal radius fracture patients was better than amongst those treated nonsurgically. However, after subdivision of cohorts we observed no such differences regardless of treatment method in patients aged ≥ 50 years. SF-36 and IOF QLQ scores were correlated with DASH and PRWE results. Conclusions: Quality of life questionnaires are useful tools for determining outcomes after distal radius fractures. Operative treatment may not always be superior to nonoperative management especially in patients aged 50 years or above with distal radius fractures.
Wstęp: Złamania dalszego końca kości promieniowej (DKKP) są jednymi z najczęściej spotykanych złamań w skali świata. Liczne badania sugerują, że operacyjne leczenie złamań DKKP jest powiązane z lepszą jakością życia. Cele: Celem pracy była ocena długoterminowej jakości życia po operacyjnym i nieoperacyjnym leczeniu złamań dalszego końca kości promieniowej u osób dorosłych. Materiał imetody: W retrospektywnym badaniu oceniono 207 pacjentów z izolowanym złamaniem DKKP (średni wiek 64 ±17,9 lat, 150 kobiet (72,5%) i 57 mężczyzn (27,5%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie płci, wieku, kończyny dominującej, energii urazu, typu złamania wg AO i chorobach współistniejących między pacjentami leczonymi operacyjnie (n = 101) i nieoperacyjnie (n = 106). Po 3,9 ±1,6 roku (średnia ± odchylenie standardowe) dokonano oceny jakości życia za pomocą narzędzia Short Form Health Survey (SF-36) oraz International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ) Wyniki czynnościowe oceniano za pomocą kwestionariuszy Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) oraz Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE). Wyniki: Jakość życia pacjentów z złamaniami dalszego końca kości promieniowej leczonymi operacyjnie była lepsza niż w grupie leczonej nieoperacyjnie. Jednak u pacjentów w wieku 50 lat nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w jakości życia niezależnie od metody leczenia. Wyniki SF-36 i IOF QLQ były skorelowane z wynikami DASH i PRWE. Wnioski: Kwestionariusze jakości życia są użytecznymi narzędziami do określania wyników leczenia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej. Leczenie operacyjne nie zawsze skutkuje lepszą jakością życia niż postępowanie nieoperacyjne, zwłaszcza u pacjentów w wieku 50 lat i starszych ze złamaniami dalszego końca kości promieniowej.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2021, 25(1); 13-18
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Quality of life after distal radius fractures
Jakość życia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej
Autorzy:
Marchewka, Jakub
Marchewka, Wojciech
Golec, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790625.pdf
Data publikacji:
2021-05-02
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
złamanie dalszego końca kości promieniowej
SF-36
IOF QLQ
jakość życia
distal radius fracture
quality of life
Opis:
Wstęp: Złamania dalszego końca kości promieniowej (DKKP) są jednymi z najczęściej spotykanych złamań w skali świata. Liczne badania sugerują, że operacyjne leczenie złamań DKKP jest powiązane z lepszą jakością życia. Cele: Celem pracy była ocena długoterminowej jakości życia po operacyjnym i nieoperacyjnym leczeniu złamań dalszego końca kości promieniowej u osób dorosłych. Materiał i metody: W retrospektywnym badaniu oceniono 207 pacjentów z izolowanym złamaniem DKKP (średni wiek 64 ±17,9 lat, 150 kobiet (72,5%) i 57 mężczyzn (27,5%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie płci, wieku, kończyny dominującej, energii urazu, typu złamania wg AO i chorobach współistniejących między pacjentami leczonymi operacyjnie (n = 101) i nieoperacyjnie (n = 106). Po 3,9 ±1,6 roku (średnia ± odchylenie standardowe) dokonano oceny jakości życia za pomocą narzędzia Short Form Health Survey (SF-36) oraz International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ) Wyniki czynnościowe oceniano za pomocą kwestionariuszy Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) oraz Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE). Wyniki: Jakość życia pacjentów z złamaniami dalszego końca kości promieniowej leczonymi operacyjnie była lepsza niż w grupie leczonej nieoperacyjnie. Jednak u pacjentów w wieku ≥ 50 lat nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w jakości życia niezależnie od metody leczenia. Wyniki SF-36 i IOF QLQ były skorelowane z wynikami DASH i PRWE. Wnioski: Kwestionariusze jakości życia są użytecznymi narzędziami do określania wyników leczenia po złamaniach dalszego końca kości promieniowej. Leczenie operacyjne nie zawsze skutkuje lepszą jakością życia niż postępowanie nieoperacyjne, zwłaszcza u pacjentów w wieku 50 lat i starszych ze złamaniami dalszego końca kości promieniowej.
Introduction: Distal radius fractures (DRFs) are among the most commonly seen types of fractures worldwide. Numerous studies suggested that surgical treatment of DRFs results in better quality of life. Objectives: The aim of this study was to assess long-term quality of life after operative and nonoperative treatment of distal radius fractures among adults. Material and methods: We retrospectively studied 207 patients with isolated DRF (mean age 64 ±17.9 years, women comprised 150 (72.5%), men 57 (27.5%). There were no significant differences in sex, age, hand dominancy, energy of trauma, AO type fracture and comorbidities between patients treated operatively (n=101) and nonoperatively (n=106). After 3.9 ±1.6 years (mean ±SD) quality of life assessment was conducted using Short Form Health Survey (SF-36) and International Osteoporosis Foundation Quality of Life Questionnaire (IOF QLQ). Functional outcomes were evaluated using Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) and Patient Rated Wrist Evaluation (PRWE) questionnaires. Results: Quality of life in operatively treated distal radius fracture patients was better than amongst those treated nonsurgically. However, after subdivision of cohorts we observed no such differences regardless of treatment method in patients aged 50 years. SF-36 and IOF QLQ scores were correlated with DASH and PRWE results. Conclusions: Quality of life questionnaires are useful tools for determining outcomes after distal radius fractures. Operative treatment may not always be superior to nonoperative management especially in patients aged 50 years or above with distal radius fractures.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2021, 25(1); 13-18
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Volar spanning plate fixation for a distal radius fracture
Użycie dłoniowej płyty dystrakcyjnej w leczeniu złamań dalszego końca kości promieniowej
Autorzy:
Piotrowski, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2223240.pdf
Data publikacji:
2023-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Exemplum
Tematy:
articular comminution
distal radius fractures
distraction plates
dorsal spanning plate
bridge plate
wieloodłamowe złamanie śródstawowe
złamanie końca dalszego kości promieniowej
płyta dystrakcyjna
grzbietowa płyta dystrakcyjna
płyta mostująca
Opis:
A comminuted distal radial fracture is sometimes so fragmented that it is impossible to treat it with fixation using a plate and screws. In this case, we can perform a bridging fracture and joints with an external fixator or a dorsal spanning plate. Unfortunately, both methods completely immobilize the wrist until the implants are removed. In the article is presented an alternative method of bridge fixation. After fracture bridging with a volar spanning plate, the patient immediately has the possibility of dorsal and volar flexion of approximately 30 degrees in each direction. The study group consists of 6 patients treated surgically with a volar spanning plate after an unsuccessful attempt of stable fixation with a volar plate. 5 patients suffered from a distal radius fracture in the AO classification type C3, and one man with an inveterate dorsal dislocation of the wrist and fracture of the radial styloid process type B1. The volar spanning plate was fixed distally in the scaphoid and lunar, and proximally in the shaft of the radius. All patients achieved bone union. There was no destabilization or any damage of the implant. The average dorsal flexion was 48°, and the palmar flexion was 45°. All patients obtained a satisfactory result according to the Mayo scale, without pain. The volar spanning plate may be indicated when intraoperative fixation by a volar plate turns out to be too optimistic. Compared to the external fixator or the dorsal spanning plate, the volar spanning plate does not distract the midcarpal and carpometacarpal joints. What is more, immediately after the operation, the possibility of dorsal and palmar flexion are approximately 30 degrees in each direction, which improves the quality of life in the first weeks of treatment. After removing the implant, there is still a chance to improve the range of motion of the wrist.
Wieloodłamowe złamania dalszego końca kości promieniowej niekiedy są na tyle mocno rozfragmentowane, że zespolenie płytą staje się niemożliwe. W takim przypadku pozostaje nam zespolenie mostujące stabilizatorem zewnętrznym lub grzbietową płytą dystrakcyjną. Niestety, obie metody całkowicie unieruchamiają nadgarstek do czasu usunięcia implantu. W pracy przedstawiono alternatywną metodę zespolenia mostującego. Po zespoleniu dłoniową płytą dystrakcyjną pacjent od razu ma możliwość zgięcia grzbietowego i dłoniowego po około 30°. Badaną grupę stanowi 6 chorych leczonych operacyjnie płytą dystrakcyjną dłoniową po nieudanej próbie stabilnego zespolenia płytą dłoniową podpierającą. 5 pacjentów doznało wieloodłamowego złamania dalszego końca kości promieniowej w klasyfikacji AO typu C3. Natomiast jeden mężczyzna zgłosił się z nieleczonym 4-tygodniowym zwichnięciem grzbietowym nadgarstka i złamaniem wyrostka rylcowatego kości promieniowej typ B1. Dłoniowa płyta dystrakcyjna jest mocowana dystalnie w kości łódeczkowatej i księżycowatej, a proksymalnie w trzonie kości promieniowej. Wszyscy pacjenci osiągnęli zrost kości. Nie zaobserwowano destabilizacji czy uszkodzenia implantu. Średnie zgięcie grzbietowe wynosiło 48°, a zgięcie dłoniowe 45°. Wszyscy pacjenci uzyskali zadowalający wynik według skali Mayo, bez dolegliwości bólowych. Dłoniowa płyta dystrakcyjna może być brana pod uwagę, gdy zespolenie płytą dłoniową śródoperacyjnie okazuje się zbyt optymistycznym podejściem. W porównaniu do stabilizatora zewnętrznego czy grzbietowej płyty dystrakcyjnej nie rozciąga stawu śródnadgarstkowego i śródręcznonadgarstkowego oraz zaraz po zespoleniu pacjent ma możliwość zgięcia grzbietowego i dłoniowego po ok. 30°, co poprawia komfort życia w pierwszych tygodniach leczenia. Po usunięciu płyty jest jeszcze szansa na poprawę zakresu ruchomości nadgarstka.
Źródło:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska; 2023, 88, 2; 76-82
0009-479X
2956-4719
Pojawia się w:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies