Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "theatre play" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 17
Tytuł:
Sceniczne adaptacje komiksów. Strategie przekładania historii obrazkowych na język teatralny
Stage adaptations of comic books. Strategies for translating graphic stories into theatrical language
Autorzy:
Dąbrowska, Zofia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/11855294.pdf
Data publikacji:
2023-06
Wydawca:
Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu
Tematy:
comic books
musical
adaptation
theatre play
pop culture
Opis:
Comic books are increasingly being used as a material for creating theatre plays. In Poland, first theatre adaptations of comics appeared in the mid-20th century, but on Broadway, comic strips have provided source material for theatre plays since its outsets in the late 1800s. In this paper I present a short history of the most important comic book adaptations for the theatre in Poland, with an emphasis on plays based on a Henryk Jerzy Chmielewski’s series Tytus, Romek i A’Tomek. I ponder upon the connotations between comic books and music, and bring into consideration many different forms that comic book adaptations can take. Above all, I analyse in details a few examples (Polish productions Staś i Zła Noga [Staś and the Bad Leg] by Bartłomiej Błaszczyński and Kajko i Kokosz by Marta Ogrodzińska, and an American production Spider-Man: Turn Off The Dark by Julie Taymor) for the purpose of discussing the strategies of putting the comic book stories onto the stage and the difficulties involved with the process.
Źródło:
Didaskalia. Gazeta Teatralna; 2023, 175-176; 277-304
2720-0043
Pojawia się w:
Didaskalia. Gazeta Teatralna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
DZIWNE LOSY SCENICZNE SAMUELA ZBOROWSKIEGO
CURIOUS THEATRE PATHS OF SAMUEL ZBOROWSKI
Autorzy:
Makaruk, Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/564481.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Akademia Pomorska w Słupsku
Tematy:
Samuel Zborowski
dramat
recenzje teatralne
sztuka inscenizacja
theatre play
theatrical reviews
play stage adaptation
Opis:
The story of Samuel Zborowski’s produce, called “the strangest poem of Polish litera-ture”, is not easy to recapture. Until today there is an opinion, that Słowacki’s drama was only released several times. Many authors give the erroneous date of the premiere, the opinions about the individual realizations differ a lot. Sources from which you can reproduce the story of the staging are exceptionally imperfect. Most of the reviews con-cerning the theatrical reading of Samuel come from press releases or compilations or memoirs, written many years after the premiere. Not all of the directors’ specimen have survived, there are only three of sixteen. The purpose of this article is therefore not an objective reconstruction of history Samuel Zborowski’s scenic, but a story about what and how was reminiscent of it.
Źródło:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2017, 15; 21-54
2083-4721
Pojawia się w:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metamorfozy „Budy jarmarcznej”: Aleksandr Błok − Wsiewołod Meyerhold – Tadeusz Kantor
“Puppet Show” metamorphoses. Alexander Blok − Vsevolod Meyerhold –Tadeusz Kantor
Autorzy:
Osińska, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2012480.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
buda jarmarczna
symbolizm
kryzys realności
iluzja-deziluzja
teatr jako gra
puppet show
symbolism
reality crisis
illusion-disillusion
theatre as play
Opis:
Puppet Show Alexander Blok’s short lyrical drama introduced new perception of the principal elements of the theatrical performance structure. These include the scene-audience, actor-scenic character and illusion-disillusion relations. The paper attempts to reconstruct how Vsevolod Meyerhold saw Puppet Show and what Tadeusz Kantor derived from his reading of the piece. Influenced by Blok, Meyerhold began the process of theatre’s theatrical restitution reaching to the beginnings which include commedia dell’arte. Puppet Show, which influenced the theatre during the entire second half of the 20th century, can be read as a meta-text commentary to the very essence of theatre. It addresses the strain between the building of the scenic illusion and its disassembly. This strain pertained to the theatre of Tadeusz Kantor, who from his early years on, was fascinated with Blok’s drama. Kantor’s presence on stage in his performances is the consequence of Blok introducing the character of the Author in his drama. Furthermore, for Kantor, the expression “puppet show” was synonymic to the theatre of “love and death”, in other words − the theatre of constructed emotions.
Źródło:
Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2013, 3(6) cz.2; 103-114
2084-6045
2658-2503
Pojawia się w:
Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Sztuczki” – współpraca Ireny Gombrowicz z wydawnictwem „Ostoja”. Analiza dokumentów zgromadzonych w Archiwum Archidiecezjalnym w Poznaniu
Autorzy:
Gąsowska, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/33333038.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Irena Gombrowicz
Ostoja publishing house
„Teatr dla Młodzieży Żeńskiej”
„Biblioteka Wieczornicowa”
Polish Youth Association
theatre play
teaching literature
Catholic press
wydawnictwo „Ostoja”
Teatr dla Młodzieży Żeńskiej
Biblioteka Wieczornicowa
Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej
sztuka teatralna
literatura dydaktyczna
prasa katolicka
Opis:
W artykule opisuję współpracę Ireny Gombrowicz z poznańskim wydawnictwem „Ostoja”. Analiza materiałów zgromadzonych w Archiwum Archidiecezjalnym w Poznaniu pozwoliła mi ustalić jeden z pseudonimów autorki „sztuczek”. Na jej prośbę opublikowane teksty podpisano skrótem utworzonym z pierwszych liter imienia i nazwiska – Irgo. W latach 1933-1935 w seriach Biblioteka Wieczornicowa oraz Teatr dla Młodzieży Żeńskiej ukazało się pięć utworów: Pierwsza nagroda, Służyć chcę, Od przeszłości do przyszłości, Dary przyjaźni i Przyjaciółka. Autorka ukazuje w nich wartość wspólnoty. Pochwala zaangażowanie i poświęcenie. Sztuki powstają na zamówienie, są dopasowane do skromnych możliwości młodzieżowych teatrów. Styl autorki charakteryzuje rodzaj dyskretnej ironii, skierowanej w stronę przeciwników, osób niewierzących oraz naiwnych i prostolinijnych dziewcząt. Gombrowiczówna znacznie wcześniej niż Witold czyni z pisania sposób na zarabianie pieniędzy. Pisze w zgodzie ze swoim sumieniem, ukształtowanym przez religijne środowisko z kręgu Cecylii Plater-Zyberkówny. Prowadzone przeze mnie badania archiwalne i zebrane w ich toku informacje pozwalają szerzej spojrzeć na rodzinę Gombrowiczów, opisać środowisko, w którym kształtował się także gust literacki Witolda Gombrowicza, znaleźć analogie pomiędzy jego infantylnym buntem a dydaktyzmem Ireny.
The article describes the cooperation of Irena Gombrowicz with the Ostoja publishing house in Poznań. An analysis of the materials collected in the Archdiocese Archives in Poznań allowed me to establish one of the pseudonyms of the author of the theatre play. At her request, the published texts were signed with the abbreviation made of the first letters of the first and last name – Irgo. In 1933-1935, five works were published in the series “Biblioteka Wieczornicowa” and the series “Theatre for Women’s Youth”: First Prize, I serve, From the past to the future, Gifts of friendship and Friend. The author shows the value of the community in them. He commends commitment and dedication. The theatre plays are made to order; they are tailored to the modest possibilities of youth theatres. The author’s style is characterized by a kind of discreet irony directed at opponents, non-believers and naive and straightforward girls. Gombrowiczówna, much earlier than Witold, makes writing a way to earn money. He writes in accordance with his conscience, shaped by the religious milieu of Cecylia Plater-Zyberkówna. The archival research findings allow us to take a broader look at the Gombrowicz family, to describe the environment in which Witold Gombrowicz’s literary taste was also shaped, and to find analogies between his infantile rebellion and Irena’s didacticism.  
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2023, 120; 197-220
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pouvoir et magie de la comédie dans L’Illusion comique de Corneille
Autorzy:
Bonolas, Philippe P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/973584.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
corneille’s theatre
baroque
comedy
a play within a play.
Opis:
Although Corneille drew fame from his tragedies, he launched his career bywriting comedies. Considered for a long time as less worthy of attention, they have been reconsidered since the end of the nineteenth century and some of them like the Illusion comique have been regularly performed and praised as a good example of French baroque theatre. In Corneille’s time, the success of a play was due to its freshness and modernity exploiting various themes favoured by the Age of Louis XIII. A play within a play was not entirely new, but mingling the intrigue of a tragedy within a more general one of a comedy was uncommon. Introducing the role of a magician, Alcandre, able to play with the dimensions of space and time when the three rules of unity began their magisterial reign, was an audacious expression of creative liberty. Besides, Corneille epitomized the baroque metaphorical vision of the world by insisting on the aspects of its instability, putting its personages in constant psychological and physical motion and metamorphosis, situations leading at times to uncertainty about moral values. But throughout the play, the theatre appears progressively as a metaphorical rationalisation of this instability through the adventurous life of the main hero, Clindor, allowing the author through Alcandre’s voice to advocate the cathartic power of comedy and assert the social importance and legitimate place of the theatre in the 17th century France. After the Illusion comique, the theatre could clearly be perceived as a school of humanism. Key words: Corneille’s theatre, baroque, comedy, a play within a play.
Although Corneille drew fame from his tragedies, he launched his career by writing comedies. Considered for a long time as less worthy of attention, they have been reconsidered since the end of the nineteenth century and some of them like the Illusion comique have been regularly performed and praised as a good example of French baroque theatre. In Corneille’s time, the success of a play was due to its freshness and modernity exploiting various themes favoured by the Age of Louis XIII. A play within a play was not entirely new, but mingling the intrigue of a tragedy within a more general one of a comedy was uncommon. Introducing the role of a magician, Alcandre, able to play with the dimensions of space and time when the three rules of unity began their magisterial reign, was an audacious expression of creative liberty. Besides, Corneille epitomized the baroque metaphorical vision of the world by insisting on the aspects of its instability, putting its personages in constant psychological and physical motion and metamorphosis, situations leading at times to uncertainty about moral values. But throughout the play, the theatre appears progressively as a metaphorical rationalisation of this instability through the adventurous life of the main hero, Clindor, allowing the author through Alcandre’s voice to advocate the cathartic power of comedy and assert the social importance and legitimate place of the theatre in the 17th century France. After the Illusion comique, the theatre could clearly be perceived as a school of humanism.
Źródło:
Romanica Silesiana; 2009, 4
1898-2433
2353-9887
Pojawia się w:
Romanica Silesiana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Reszta jest milczeniem
The Rest is Silence
Autorzy:
KOSIŃSKI, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1047490.pdf
Data publikacji:
2020-01-16
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
teatr dramatyczny, milczenie, gra niema, dramat modernistyczny, Dziady Adama Mickiewicza
drama theatre, silence, silent play, modernist drama, Forefathers’ Eve by Adam Mickiewicz
Opis:
Tematem artykułu jest milczenie omawiane przede wszystkim w kontekście zachodniego modelu teatru dramatycznego, dla którego podstawowym środkiem wyrazu jest mowa. Pierwszą sferą i formą, w jakiej w tym „teatrze mówionym” pojawia się milczenie, jest „gra niema” – przede wszystkim mimika i gest, które w trakcie ewolucji sztuki aktorskiej stawały się stopniowo dziedziną uznawaną za szczególne pole twórczej aktywności aktorów i dowód ich kreacyjnej samodzielności. „Gra niema”, rozwijana przez mistrzów aktorstwa w dziewiętnastym wieku (w Polsce na przykład przez Alojzego Żółkowskiego syna), zyskała szczególne znaczenie w dramacie modernistycznym, gdzie stosowano ją świadomie jako sposób na ukazanie wieloznacznych reakcji postaci lub sygnał znaczeń niemożliwych do jednoznacznej werbalizacji. Druga sfera teatralnego milczenia związana jest ze śmiercią i pojawiającymi się na scenie jej reprezentantami: duchami, zjawami i innymi figurami umarłych. Niektóre z tych postaci (na przykład Widmo w Dziadach Adama Mickiewicza) wprowadzają na scenę teatralną milczenie, które ją otacza i które stanowi tajemnicę ze względu na to, że jego znaczenie jest niewysławialne. Nie jest już ono „ciszą śmierci”, ale możliwą do doświadczenia dzięki teatrowi całością, obejmującą także milczenie widzów. I to właśnie dzięki wprowadzeniu takiego milczenia na scenę stać się ona może „miejscem filozoficznym”.
The article focuses on silence analyzed primarily in the context of Western drama theatre, which is mainly ‘spoken word theatre.’ The first field and the main form in which silence appears in ‘spoken word theatre’ is the so-called ‘silent play’ embracing face expression and gesture. In the course of the evolution of stage acting, they gradually became proofs of the actors’ artistry and creative originality. Developed by masters of the 19th century stage (in Poland, in particular by Alojzy Żółkowski, Jr), the ‘silent play’ became especially important in the modernist drama. Playwrights were using it as the tool to show the ambivalent reactions of their characters or to express deep symbolic meanings. Another aspect of theatrical silence is that connected with death and its figures (such as ghosts, specters, living dead etc.) appearing on the stage. Sometimes (for instance in the Forefathers’ Eve by Adam Mickiewicz) they introduce enveloping silence, a mysterious silence of the unspeakable, to the center of the stage. This silence is no longer ‘the silence of death’ though; rather, it is an entirety encompassing the silence of the audience, and as such it is accessible to human experience. The introduction of this kind of silence onto the stage opens up the possibility of making the stage a philosophical place.
Źródło:
Ethos; 2016, 29, 1 (113); 49-65
0860-8024
Pojawia się w:
Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Шекспировские римейки в современной российской драме
Shakespearean Remakes in Recent Russian Drama
Autorzy:
Шамина, Вера Б.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22446760.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
post modernism
Russian drama
theatre
play
intertextuality
remake
Shakespeare
Hamlet
Opis:
The article addresses postmodern plays by recent Russian playwrights, which use the plot of Shakespeare’s Hamlet, such as L. Petrushevskaya, B. Akunin, V. Korkiya and brothers Presnyakov. It demonstrates different techniques and approaches they use to deconstruct the original text. In the end the author comes to the conclusion that these playwrights in their games with classics to a great extent follow the path that was laid by the Bard himself.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2013, Zeszyt specjalny 2013; 115-124
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Światopoglądy młodopolskie w teatralnym lustrze XXI wieku. „Termopile polskie” Tadeusza Micińskiego i Jana Klaty
The Young Poland world-view in the theatrical mirror of the 21st century Tadeusz Miciński’s and Jan Klata’s 'The Polish Thermopylae'
Autorzy:
Brzozowska, Sabina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/967370.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
theatre
drama
history
mystery play
teatr
dramat
historia
misterium
popkultura
Opis:
The previous attempts to present Tadeusz Miciński’s The Polish Thermopylae on the stage ended in either a complete failure or at least unfulfilled expectations. The multi-dimensional text-charade, full of numerous historical and philosophical references, constitutes a true challenge for an audience and a director. The ideological potential of the text encourages risky updates and simplifications. The plot of Miciński’s play is set in the years 1787–1813, starting with the meeting of King Stanisław August with Empress Catherine II and ending with the death of Prince Józef Poniatowski in the Elster River; yet, it takes place in the head of the dying prince. The Polish Thermopylae condenses time in a mysterious way and provokes the spectator to interpret historical events from the perspective of a mystery play. Jan Klata, the director, abandons allusions to a mystery play, uses many cliches from the sphere of pop-culture, and exposes the presence of the grotesque in Miciński’s play. In his impressive post-modern show, reality is arranged like a video clip: a juxtaposition of war and sports and erotic conquest, a conventional presentation of Empress Catherine II as the insatiable Messallina, a gymnastic amploi of Patiomkin as an allusion to Putin’s muscle flexing are not an intellectual challenge for the contemporary audience. And the ideal of Miciński’s theatre is the theatre being the judgement of conscience, the theatre being the mirror, the “mouse-trap” that never becomes out of date.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica; 2016, 33, 3
1505-9057
2353-1908
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Proza moralitetem podszyta. O modalności utworów Magdaleny Tulli
Prose streaked with the morality play On the modality of works by Magdalena Tulli
Prose garnie de moralité Sur la modalité des ouvrages de Magdalena Tulli
Autorzy:
Węgiel-Wnuk, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/534751.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
allegory
morality-play seriousness
theatre
irony
actors
allégorie
esprit sérieux des moralités théâtre
ironie
acteurs
Opis:
Although lacking elements of the poetics of drama, Magdalena Tulli’s prose draws extensively from the traditional Medieval morality play. The key figure here is allegory, which is often used in accordance with the convention of the morality play. This connection is referred to by the author of the following essay as the modality of the morality play, assuming the understanding of the category of modality after Włodzimierz Bolecki. In Tulli’s prose it manifests itself in that the plot is set beyond historic time and usually beyond specified space; the boundaries of the world are ultimately set by the distances between actors and props. Tulli’s writing refers the reader to universal issues present nunc et semper. She readily uses the concept of en ronde scene as a sole place of action (for instance the municipal square in Skaza). Before the eyes of a viewer – reader, she develops a plot told by allegoric characters; she does not give up moralizing but avoids exaggerated didacticism. The morality mode in Tulli’s writing is realized through the philosophical thesis of constantly emphasized inevitability of wander from birth to death.
Malgré l’absence des éléments typiques du drame, la prose de Magdalena Tulli puise fortement dans la moralité médiévale. L’allégorie, en tant que figure clé, y fonctionne souvent selon les règles caractéristiques justement pour la convention de moralité. L’auteure de l’essai définit cette corrélation comme modalité de moralité, en adoptant la conception de modalité analysée dans le contexte des études littéraires par Włodzimierz Bolecki. La modalité de moralité dans la prose de Magdalena Tulli s’exprime par le fait que l’action de ses ouvrages se déroule en dehors du temps historique et, d’habitude, en dehors d’un espace déterminé ; les distances entre les acteurs et les accessoires constituent l’instance ultime des dimensions de l’univers. Ces oeuvres littéraires renvoient aux problèmes universels, présents nunc et semper. Elles appliquent volontiers le concept scénique en ronde comme le seul lieu de l’action (par exemple la place publique dans Skaza). Sous les yeux du spectateur-lecteur, elles content une histoire narrée par des personnages allégoriques ; elles ne renoncent pas aux fonctions moralisantes, mais elles évitent un didactisme exagéré. Par contre, c’est bel et bien la thèse philosophique qui porte les marques de la moralité dans la création littéraire de Tulli – elle souligne constamment l’inévitabilité du voyage qui se fait depuis la naissance jusqu’à la mort.
Źródło:
Śląskie Studia Polonistyczne; 2015, 6, 1; 241-254
2084-0772
2353-0928
Pojawia się w:
Śląskie Studia Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nikołaj Jewreinow – ponad czasem, ponad granicami
Nikolai Evreinov Over Time, Across Borders
Autorzy:
Gracla, Jadwiga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807139.pdf
Data publikacji:
2020-01-03
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
teatr
psychodrama
ekspresjonizm
instynkt odgrywania roli
theatre
expressionism
instincts play a role
Opis:
Nikołaj Jewreinow należy do grona najwybitniejszych artystów teatru początku XX wieku. W swoich utworach odnosił się do aktualnych pomysłów reformowania teatru, stworzył własną koncepcję jego rozumienia oraz położył podwaliny pod teorię psychodramy. Materiałem egzemplifikującym powyższe twierdzenia stały się wybrane teksty autora: W kulisach duszy (psychodrama), To, co najważniejsze (koncepcja Jewreinowa), Co nie ma imienia, albo co śniło się biednej dziewczynie (teorie drugiego etapu reformy).
Nikolai Evreinov is one of the most prominent theatre artists on the beginning of the 20th century. In his works refer to current ideas of reforming the theatre has created its own concept of understanding theatre and laid the groundwork for the theory of psychodrama. The analysis have become the chosen author’s dramas: In the backstage of the soul (psychodrama), What is the most important (self-concept of the theatre) and What has no name, or what dreamed poor girl (conceptions of the second stage of the reform of theatre). Their analysis proves the veracity made in the article postulates.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2016, 7, 4; 87-96
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Adaptacje biblijne we współczesnym chrześcijańskim teatrze amatorskim
Biblical adaptations in contemporary Christian amateur theatre
Autorzy:
Lach, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32083860.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
Tematy:
: Biblia
teatr biblijny
teatr amatorski
dramat
przepisywania
kompilacja
adaptacja
Bible
biblical theatre
amateur theatre
play
drama
rewriting
compilation
adaptation
Opis:
Teatry chrześcijańskie starają się często przenosić na scenę treści biblijne, których celem nadrzędnym jest opowiadana historia wraz z przekazem, jaki ona niesie. Podczas przygotowywania scenariuszy wykorzystywane są takie działania, jak różny stopień redukcji tekstu biblijnego, uaktualnianie wydarzeń czy różnego rodzaju kompilacje. Autorzy tych przedstawień bądź dramaturdzy zaproszeni do współpracy dokonują niejednokrotnie świadomego wyboru tekstów, dzięki którym powstają uniwersalne opowieści mające na celu głoszenie kerygmatu. Zauważa się coraz bardziej zamierzone operowanie różnymi formami stylistycznymi w celu stworzenia dojrzałych i wartościowych spektakli.
Christian theatres often try to transfer biblical content to the stage, the main goal of which is the story told along with the message it carries. During the preparation of scenarios, activities such as text simplification, updating events, and other various types of compilations are used. The authors of these performances or the playwrights invited to cooperate, often make a conscious choice of texts, thanks to which universal stories are created to proclaim the kerygma. There is an increasingly awareness in the use of various stylistic forms in order to create mature and valuable performances.
Źródło:
Język - Szkoła - Religia; 2023, 18; 205-216
2080-3400
Pojawia się w:
Język - Szkoła - Religia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teatro en el teatro y el fenómeno de desdoblamiento del espacio dramático (de la constitución del modelo espacial áureo a los intentos de destrucción del modelo espacial convencional en el drama español de los siglos XX y XXI)
Autorzy:
Aszyk, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1186478.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydział Neofilologii
Tematy:
teatro en el teatro
espacio dramático
espacio escénico
teatro español
the play within the play
dramatic space
stage space
Spanish theatre
Opis:
El estudio se centra en las manifestaciones de la forma del teatro en el teatro, una forma muy recurrente en el drama español desde la época áurea hasta el siglo XXI. Se examinan aquí una selección de obras en cuya estructura se han insertado representaciones teatrales ficticias y se plantea la cuestión de la relación entre el espacio dramático y el espacio escénico al crearse en el drama un espacio escénico ficticio. Con este propósito se someten a análisismás detallado, aparte de algunas piezas más recientes, Lo fingido verdadero y Comedia sin título, considerando la originalidad de los modelos espaciales elaborados por sus autores, Lope de Vega y Federico García Lorca, respectivamente.
Źródło:
Itinerarios; 2017, 26; 75-95
1507-7241
Pojawia się w:
Itinerarios
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tom Stoppard’s Science Plays: Metaphor and Experiment
Sztuki naukowe Toma Stopparda: Metafora i eksperyment
Autorzy:
Kačer, Tomáš
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1828301.pdf
Data publikacji:
2021-03-11
Wydawca:
Akademia Techniczno-Humanistyczna w Bielsku-Białej
Tematy:
Tom Stoppard
science play
theatre
metaphor
textuality
performativity
sztuka naukowa
teatr metafora tekstualność performatywność
Opis:
The science play is a well-established genre of dramatic writing in the Englishspeaking theatrical tradition. This paper discusses three full-length science plays by the prominent British playwright Tom Stoppard. These are Hapgood, Arcadia, and The Hard Problem. The plays are based on popular science sources and offer their audience an access to science. After providing a brief history of the science play and the science show, the paper shows that Stoppard develops the dramatic and theatrical traditions by involving science on the textual (giving popularised scientific knowledge in the form of dialogised lectures) and performative levels (demonstrating or illustrating science on stage), primarily to turn it into a metaphor of human behaviour. Hapgood and Arcadia further engage with science on the structural level, thus becoming thought experiments reflecting upon science. The most recent play, The Hard Problem, develops textual and performative strategies related to science but ceases to experiment with the form, leaving more space for the audience to draw ethical conclusions.
Sztuka naukowa to ugruntowany gatunek dramatu w anglojęzycznej tradycji teatralnej. Artykuł omawia trzy sztuki naukowe wybitnego brytyjskiego dramatopisarza Toma Stopparda. Są to Hapgood, Arkadia i The Hard Problem. Oparte są one na źródłach popularnonaukowych, dzięki czemu przystępnie przedstawiają widzom zagadnienia naukowe. Po zaprezentowaniu krótkiej historii sztuki naukowej i pokazu naukowego, artykuł pokazuje, w jaki sposób Stoppard rozwija tradycje dramatyczne i teatralne, angażując naukę na poziomie tekstowym (podając popularną wiedzę naukową w formie dialogowanych wykładów) i performatywnym (demonstrując lub ilustrując naukę na scenie), przede wszystkim po to, by uczynić z niej metaforę ludzkich zachowań. Co więcej, Hapgood i Arkadia podejmują zagadnienia naukowe na poziomie strukturalnym, stając się w ten sposób eksperymentami myślowymi odzwierciedlającymi naukę. Najnowsza sztuka The Hard Problem rozwija strategie tekstowe i performatywne związane z nauką, ale nie eksperymentuje już z formą, pozostawiając widzom więcej miejsca na samodzielne wyciąganie wniosków etycznych.
Źródło:
Świat i Słowo; 2021, 36, 1; 77-89
1731-3317
Pojawia się w:
Świat i Słowo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teatr bohatera popularnego Europy Zachodniej a polska szopka kolędnicza
The theatre of the popular Western Europe hero and the Polish nativity play
Autorzy:
Tomaszewska, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1877422.pdf
Data publikacji:
2020-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
szopka
teatr lalek
sztuka popularna
bohater ludowy
teatr dziecięcy
kabaret
szopka (a nativity play)
puppet theatre
popular art
folk hero
children’s theatre
cabaret
Opis:
Od XVIII w. zaczął zyskiwać popularność szereg postaci lalkowych, które pojawiły się na wędrownych scenkach trup teatralnych niemal w całej Europie. Były to postaci komiczne o charakterze bohaterów popularnych, przemawiające do publiczności ulic, placów, targów - ich własnym językiem. Część z nich wywodziła się z komedii dell’arte (Pulcinella, Poliszynel, Guignol, Don Cristobal, Pietruszka). Korzenie teatralne bohaterów, którzy pojawili się z państwach niemieckich (Hanswurst, Kasperle, Kašparek, Gašparko), sięgają teatru elżbietańskiego i wiążą się z obecnością wędrownych trup angielskich aktorów, które włączyły do swoich przedstawień tradycyjną postać błazna. Ponieważ dla Polski jest to czas powolnej utraty niepodległości na rzecz państw ościennych, teatr bohatera ludowego nie powstał. Rozwinęła się za to forma szopki kolędniczej. Porównanie funkcji i znaczenia tych zjawisk teatralnych jest przedmiotem tego opracowania. Jest to także próba zwrócenia uwagi pedagogów na edukacyjne walory polskiej szopki kolędniczej.
In the 18th century, a number of puppet figures began to gain popularity. They appeared on the traveling scenes of theatre troupes almost throughout Europe. They were comic figures of the character of popular heroes, presented in the streets, squares and markets and speaking to audience in their own language. One part of them came from the comedy dell’arte (Pulcinella, Poliszynel, Guignol, Don Cristobal, and Pietruszka). The theatrical roots of the heroes who appeared in German states (Hanswurst, Kasperle, Kašparek, Gašparko) reached the Elizabethan theatre and are associated with the presence of wandering theatre troups of English actors. They combined Elizabethan theatre with traditional figure of a folk jester. Because for Poland it is a time of slow loss of independence for the benefit of neighboring countries, the theatre of the popular hero was not created. Instead, the form of szopka (a nativity play) was developing. Comparison of the functions and significance of these theatrical phenomena is the subject of this study. It is also an attempt to draw the attention of educators to the educational values of the Polish nativity play.
Źródło:
Edukacja Międzykulturowa; 2020, 12, 1; 262-276
2299-4106
Pojawia się w:
Edukacja Międzykulturowa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
«Samarski smutek» Osterwy
Osterwas «Samara Sadness»
Autorzy:
Lappo, Irina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32064549.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Juliusz Osterwa
Wincenty Drabik
uchodźcy w Samarze
teatr polski 1914-1918
jasełka
teatr przemiany
nekroperformans
Samara refugees
Polish theatre 1914-1918
nativity play
theatre of transformation
necroperformance
Opis:
Artykuł jest próbą interpretacji znaczenia pobytu Juliusza Osterwy w Samarze (lipiec 1915–luty 1916) w procesie jego artystycznego rozwoju. Podstawę interpretacji stanowi literatura dokumentu osobistego: Zeszyt samarski i list do Makuszyńskiego z 1915 oraz wspomnienia artysty z lat trzydziestych. Obraz samarskiego życia Osterwy uzupełniają prace rosyjskich historyków rekonstruujących losy polskich uchodźców podczas I wojny światowej. Konfrontacja obrazu Samary wyłaniającego się z prac historycznych z obrazem nakreślonym w zapiskach Osterwy umożliwia ukazanie mechanizmu przesłaniania bolesnych doświadczeń konstrukcjami mentalnymi w autonarracjach artysty. W artykule postawiono hipotezę, że pobyt w Samarze wiązał się z poważnym kryzysem egzystencjalnym przezwyciężonym w grudniu 1915 dzięki zrealizowanemu razem z Drabikiem widowisku jasełkowemu. „Samarski smutek” pozwolił Osterwie zdobyć się na dystans wobec własnego statusu gwiazdy. Zderzenie z obcością wyostrzyło świadomość kulturową i uruchomiło nową perspektywę widzenia. Bożonarodzeniowe przedstawienie pomogło lepiej zrozumieć społeczną funkcję teatru jako miejsca przezwyciężania kryzysu tożsamościowego.
The article offers an interpretation of the significance of Juliusz Osterwa’s stay in Samara (July 1915 to February 1916) for his artistic development. This interpretation is based on a reading of personal papers: the Samara Notebook, a letter to Kornel Makuszyński, dated 1915, and Osterwa’s memoirs from the 1930s. The picture of the artist’s time in Samara emerging from these sources is complemented by the findings of Russian historians, reconstructing the fate of Polish refugees during the First World War. The juxtaposition of the image of Samara found in historical works with the image sketched in Osterwa’s notes reveals a mechanism of concealing painful experiences with mental constructs in the artist’s auto-narratives. The article puts forth the hypothesis that Osterwa’s stay in Samara engendered a serious existential crisis, which was overcome in December 1915 thanks to a nativity play produced together with Wincenty Drabik. The Samara sadness allowed Osterwa to distance himself from his star status. The clash with foreignness sharpened his cultural awareness and gave him a new perspective. The Christmas performance enhanced his understanding of the social function of the theatre as a place of overcoming an identity crisis. (Transl. Z. Ziemann)
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 2; 73-97
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 17

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies