Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "teatr grecki" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    O kulawym bogu Hefajstosie. W antycznej pracowni Jana Dormana
    The Lame God Hephaestus. Jan Dorman and the Classical Tradition
    Autorzy:
    Biernat, Justyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/36149423.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Jan Dorman
    Anna Świrszczyńska
    teatr dziecięcy
    starozytny teatr grecki
    teatr polski
    children theatre
    ancient Greek theatre
    Polish theatre
    Opis:
    Artykułu jest próbą ujęcia działań teatralnych Jana Dormana w perspektywie antyku. Przedmiotem badań są zbiory archiwalne Instytutu Teatralnego dokumentujące współpracę Jana Dormana z Anną Świrszczyńską nad inscenizacją słuchowiska „O kulawym bogu Hefajstosie”. Zachowana korespondencja twórców oraz egzemplarze reżyserskie pozwalają odkryć i opisać inspiracje Dormana spuścizną antyku. Mimo iż reżyser nigdy nie zaadaptował na scenę żadnego tekstu antycznego, podejmowane przez niego działania wskazują na silną obecność greckiego antyku, w szczególności tradycji komediowej, w jego myśleniu teatralnym.
    The paper is an analysis of Jan Dorman’s theatre practice in the context of the classical tradition. It examines the archival collections of The Theatre Institute documenting the collaboration of Jan Dorman with Anna Świrszczyńska on the staging of O kulawym bogu Hefajstosie (“The Lame God Hephaestus”), Świrszczyńska’s radio play. The extant  correspondence between the creators of the production and the director’s copies permit us to explore and analyse the ways in which classical antiquity inspired Dorman’s work. Although Dorman never adapted any ancient Greek text to the stage, his practice indicates a strong presence of the classical tradition, in particular the Greek comedy, in his mode of theatre.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2019, 68, 3/4; 181-195
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przestrzeń i czas w tragediach Sofoklesa
    Scenic Space and Time in Sophocles’ Theatre
    Autorzy:
    Majewska, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1953797.pdf
    Data publikacji:
    2005
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    czas sceniczny
    przestrzeń sceniczna
    scenografia
    Sofokles
    teatr grecki
    tragedia
    scenic time
    scenic space
    scenery
    Sophocles
    Greek theatre
    tragedy
    Opis:
    The article presents how the Athenian dramatist created the scenery of his plays with the simple scenic furnishings of the fifth-century stage, consisting only of a skene-building, an orchestra and an altar. The scenery could not be realistic and Sophocles painted the settings verbally, with all details. The localization of his plays was usually signalled in the texts themselves. Both the theatrical space and time were modified by the poet with the word. As to the time, that could be lenghtened or compressed in the play by the odes of the chorus. The paper presents whether Sophocles complies or not with the classical convention of the unity of space and time, and cases discussed by the author of the article show that mostly he does (there is one exception, also presented).
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2005, 53, 3; 61-72
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kilka uwag o Medei Eurypidesa
    Notes on Euripides’ Medea
    Autorzy:
    Majewska, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1945186.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Eurypides
    Medea
    teatr grecki
    akcja sceniczna
    widowisko
    kobieta w teatrze klasycznym
    portretowanie postaci
    Euripides
    Greek theatre
    scenic action
    spectacle
    woman in the classical theatre
    character’s portrait
    Opis:
    This paper attempts to characterise the heroine of the Euripides’ play through her murderous plan and scenic presence. Medea organizes every stage action and spreads out the emotional control of secondary characters and scenic events with her strong and almost manly personality. The meaningful feature to observe is that she does not leave the scene since her first entrance till the exit in order to kill the children, so she can be in the centre and be the centre of the scenic situation in the major part of the spectacle. In the first part of the paper we observe, with a special attention paid to what elements of her personality help her to reach what she wants, how Medea creates her revenge plan in details and in the full view of the spectators. Step by step she builds up its points: she wins one day longer in Corinth, gets from Aigeus an asylum in Athens (this episode is the subject matter of the second part of the paper), persuades Jason to let the children give her gifts to the princess. The final point is to kill her sons. The last passage focuses on the effect of Medea’s two entrances, both significant from a theatrical and a dramatic point of view. The first entrance brings her continuous presence and her control of the whole action to the stage. The other one, at the end of the play—followed by the spectacular escape in the Helios’ chariot, with her godlike appearance when she establishes the institution of the worship and prophesies the future events—shows that her control influences not only what is present but also what is future. All that depicts Medea as a central character in the play, focusing the emotional tension and the scenic effect on herself, manipulating to a large extent stage events and directing their development into the final realization of her intentions.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2008, 56, 3; 53-75
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Widownia antycznego teatru greckiego
    The Auditorium and the Audience of the Greek Ancient Theatre
    Autorzy:
    Chodkowski, Robert R.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1954797.pdf
    Data publikacji:
    2001
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    teatr
    Grecja
    widownia
    dramat grecki
    theatre
    Greek drama
    auditorium
    audience
    Greece
    Opis:
    The author deals with the auditorium of the Greek theatre in a twofold meaning: as a part of the stage building and as its audience who took seats in the theatre during performances. The first part of the paper depicts the following issues from the historical point of view: the auditorium of the Greek theatre as instanced by the most characteristic remnants of the ancient theatrical buildings, that is the size of the audience, its division into blocks of seats, benches for the audience, seats and seats of honour. The second part deals with the theatrical audience: their number, their social composition, their behaviour during performances, relations between the stage and the audience. The latter aspect is more particularly exposed in the paper; the close relations between the spectators and actors have been discussed on the example of the texts of dramas (tragedy and ancient comedy) that have been preserved until now. As far as other particular issues are concerned, one should stress that the author is in favour of women in the theatre both during agons (dramatic contests) of tragedies, and in comedies, disputing in this matter with the opposite view presented by S. Goldhill (of 1997).
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2001, 49, 3; 61-93
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Konserwacja zapobiegawcza dziedzictwa archeologicznego : wprowadzenie do problematyki
    PREVENTIVE CONSERVATION OF ARCHAEOLOGICAL HERITAGE: INTRODUCTION TO THE SUBJECT AREA
    Autorzy:
    Kobyliński, Zbigniew
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/536557.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    dziedzictwo archeologiczne
    konserwacja zapobiegawcza
    konserwacja zapobiegawcza dziedzictwa archeologicznego
    niszczenie dziedzictwa archeologicznego
    niszczenie stanowisk i zabytków archeologicznych
    ochrona ginących zasobów archeologicznych
    filozofia konserwacji zapobiegawczej
    teoria konserwacji
    konserwacja in .situ
    zachowanie zabytków in situ
    czynniki destrukcji stanowisk archeologicznych
    konstrukcje ochronne
    stabilizacja warunków środowiskowych
    stworzenie stabilnego mikroklimatu
    europejskiej strategii konserwacji zapobiegawczej.
    błędne rozwiązania ochronne
    teatr grecki w Heraclea Minoa na Sycylii
    błędy konserwatorskie
    Villa del Casale w Piazza Armerina na Sycylii
    zagrożenia dla dziedzictwa archeologicznego
    Opis:
    ICOMOS Charter for the Protection and Management o f the Archaeological Heritage issued in 1990 can be regarded as the final moment of the long-term process of formation of the belief in the archaeological branch that it is necessary to assign priority to preventive conservation in all actions undertaken towards the authentic substance of archaeological sites and relics. \\ ith regard to archaeological heritage, the strategy of preventive conservation must cover at least (lie implementation of the following rules: 1. Creation of optimum conditions of duration and exposure for the monument (elaboration of the monument protection plan). 2. Non-disturbance of the monument substance (restriction of excavation work to a necessary minimum). 3. Monitoring of the condition of the monument (conservator’s inspections and ensuring that the monument will be cared about by social caretakers of monuments). *+. Intervention in the case of any danger (carrying- -out of minimum required repair activities and legal and administrative interventions). The elaboration of the plan of long-term protection and management of the monument must be a key element of the strateg)7. Such a plan must be based on multidisciplinary scientific research aimed at understanding the fragment of the heritage that is to be covered by the conservation. This understanding covers not only an in-depth knowledge of the monument itself, but also of the historical and contemporary context in which the monument is situated, including th<‘ conditions of natural environment and social attitudes. Only with such a knowledge at our disposal can we elaborate an action plan that will allow us to retain the monument substance of the site, at the same time giving the possibility of I lie widest and most diverse use of monument values that are carried by that site. The article deals with practical problems related to the implementation of such proactive approach to the in situ conservation of architectural relics, such as th<‘ conservation of archaeological sites by refilling them with soil, ensuring of proper humidity and other soil conditions for the given site, impact of plants on the maintenance of archaeological sites, problems arising during the construction of roofs for archaeological sites, or special problems connected with the provision of access to archaeological sites for tourists. The problems discussed in the article lead to the conclusion that preventive conservation consists mainly of planning based on scientific research and anticipation of long-term results of undertaken actions.
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 2009, 3; 77-104
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The conflict between romanticism and classicism in the Greek theatre of the 19th century
    Konflikt romantyzmu i klasycyzmu w teatrze greckim w XIX wieku
    Autorzy:
    Petrakou, Kyriaki
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1361287.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Pomorska w Słupsku
    Tematy:
    romantyzm
    klasycyzm
    teatr w XIX wieku w Grecji
    grecki modernizm
    Romanticism
    Classicism
    theatre of the 19th century in Greece
    the Modern Greek
    Opis:
    The modern Greek nation was established in 1828, after a 7-year revolutionary fight against the Ottoman yoke, which had lasted for 4 centuries (since 1453). It was the time of Romanticism in Europe, a current that supported the spirit of the Revolution. When the first dramas appeared in the small liberated nation, they had the recent Revolution (which was not over yet) as their subject one way or the other. As Lord Byron, the most heroic of the Philhellenes, had recently (1824) died in Messolonghi, having come to Greece to assist the revolution and having sacrificed life as well as his fortune to the great issue of Greek freedom, he became a legend (still holding) and his poetry and drama a model for Greek poets and playwrights. Not the only one: Victor Hugo’s preface to his Cromwell and his romantic plays, especially Hernani, were imitated by the Greek writers in prefaces and plays in versions applied to the Greek data and conditions. For two decades or so almost all newly appearing plays were romantic one way or the other. Soon objections were raised, mostly because some European scholars (the most famous or rather notorious being Jakob Philipp Fallmerayer) suggested that modern Greeks were no Greeks at all, not descendant of the worshipped ancient Greeks but rather Slavs, because of intermingling with other races for centuries. The Greek scholars almost for the rest of 19th century made every effort to prove the lineage linguistically and culturally. So they raised objections to Romanticism (with Byzantium, Frankish / Venetian domination era or the Greek Revolution as subject matter in historical poetic plays) as foreign and immoral and supported The conflict between Romanticism and Classicism in the Greek theatre of the 19th century 257 Classicism, stemming from ancient Greece, the cradle of Western civilization. There was such a contestation in the dramatic competitions run by the University of Athens, in which the Greek drama and its critique were to a great degree formulated. Some of the most important dramatists wrote prefaces in which they supported first Romanticism, then Classicism (but then they wrote Romantic plays wondering themselves how they could write against their intentions). In this paper these trends is being analyzed with an effort of interpretation from several aspects.
    Współczesny naród grecki został założony w 1828 r., po 7-letniej rewolucyjnej walce z jarzmem osmańskim, która trwała 4 stulecia (od 1453 r.). Był to czas romantyzmu w Europie, prąd, który wspierał ducha rewolucji. Kiedy pierwsze dramaty pojawiły się w małym, wyzwolonym narodzie, Grecy mieli ostatnią rewolucję (która jeszcze się nie skończyła) jako swój przedmiot. Gdy Lord Byron, najbardziej bohaterski z Philellenes, zmarł niedawno (1824) w Messolonghi, przybył do Grecji, aby pomóc rewolucji i poświęcił życie, a także fortunę dla wielkiego problemu greckiej wolności, stał się legendą (wciąż trwa), a jego poezja i dramat są wzorem dla greckich poetów i dramaturgów. Nie tylko: przedmowę Victora Hugo do Cromwella i jego romantycznych dramatów, greccy pisarze – zwłaszcza Hernani, naśladowali w wersjach dotyczących greckich danych i warunków. Przez około dwie dekady prawie wszystkie nowo pojawiające się sztuki były romantyczne. Wkrótce pojawiły się zastrzeżenia, głównie dlatego, że niektórzy europejscy uczeni (najsłynniejszy lub raczej notoryczny Jakob Philipp Fallmerayer) sugerowali, że współcześni Grecy wcale nie byli Grekami ani potomkami czczonych starożytnych Greków, ale Słowian, z powodu mieszania się z innymi rasami przez stulecia. Naukowcy greccy niemal do końca XIX wieku dokładali wszelkich starań, aby udowodnić rodowód językowy i kulturowy. Podnieśli więc sprzeciw wobec romantyzmu (z Bizancjum, epoki dominacji franko-weneckiej lub rewolucji greckiej jako przedmiotu w historycznych sztukach poetyckich) jako obcego i niemoralnego oraz wspierali klasycyzm, wywodzący się ze starożytnej Grecji, kolebki cywilizacji zachodniej. Było takie zakwestionowanie w dramatycznych konkursach prowadzonych przez Uniwersytet Ateński, w których dramat grecki i jego krytyka zostały w dużym stopniu sformułowane. Niektórzy z najważniejszych dramaturgów pisali przedmowy, w których popierali najpierw romantyzm, potem klasycyzm (ale potem pisali sztuki romantyczne, zastanawiając się, jak mogliby pisać wbrew swoim zamiarom). W tym artykule trendy te zostały przeanalizowane z próbą interpretacji kilku wybranych aspektów.
    Źródło:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2020, 18; 245-257
    2083-4721
    Pojawia się w:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies