Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "sztuka feministyczna" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Manifest sztuki opieki
    This publication has three parts. The oldest and most important is the manifesto
    Autorzy:
    Laderman Ukeles, Mierle
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1009692.pdf
    Data publikacji:
    2019-07-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    feminism
    reproductive labor
    care
    public art
    feminist art
    feminizm
    praca reprodukcyjna
    opieka
    sztuka publiczna
    sztuka feministyczna
    Opis:
    Niniejsza publikacja składa się z trzech części. Najstarsza i najważniejsza to artystyczny manifest Mierle Laderman Ukeles Sztuka opieki [Maintenance Art] z 1969 roku, w którym autorka podejmuje problem wykluczenia w jego różnych postaciach: kobiet ze świata sztuki, prac reprodukcyjnych i opiekuńczych z obszaru pracy etc. Poprzedza go „Wstęp artystki” z 2014 roku, gdzie opisuje ona przeprowadzone w latach siedemdziesiątych projekty artystyczne – swoje rezydencje w Wydziale Oczyszczania Miasta Nowy Jork. Całość otwiera „Wprowadzenie” tłumaczki, sytuujące ten manifest w szerszym, teoretyczno-politycznym kontekście.
    Maintenance Art by Mierle Laderman Ukeles from 1969, in which she discusses the problem of social exclusion in its multiple forms, i.e. exclusion of women from the art world; exclusion of reproductive and care labor etc. It is preceded by the Artist's Introduction from 2014, where she discusses her artwork from the 1970s, conducted in the New York City Department of Sanitation and the Introduction by the Translator, situating the Manifesto and subsequent artistic practice in the theoretical and political context.
    Źródło:
    Praktyka Teoretyczna; 2019, 32, 2; 37-45
    2081-8130
    Pojawia się w:
    Praktyka Teoretyczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rewolucjonistka w Gdańsku. Potencjał Radykalnej Postawy Stanisławy Przybyszewskiej Dla Współczesnych Działań Artystycznych W Kontekstach Polityczno-Społecznych
    Revolutionary Woman in Gdansk. The Potential of Radical Attitude of Stanisława Przybyszewska for Contemporary Artistic Activities in Political and Social Contexts
    Autorzy:
    Leśniak, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424304.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    Stanisława Przybyszewska,
    rewolucja,
    sztuka w przestrzeni publicznej,
    sztuka feministyczna,
    Gdańsk
    revolution,
    art in public spaces,
    feminist art,
    Gdansk
    Opis:
    Punktem wyjścia artykułu jest postać Stanisławy Przybyszewskiej, córki malarki Anieli Pająkówny i Stanisława Przybyszewskiego. Podobnie jak ojciec, pisarka, erudytka, ale też morfinistka – ostatnie 10 lat swojego życia spędza w Gdańsku, żyjąc w pogłębiającym się ubóstwie. Umiera w wieku zaledwie 34 lat, wycieńczona skrajnymi warunkami życia, staraniami o uznanie jej twórczości oraz nałogiem narkotykowym. W Gdańsku też pisze swoją najbardziej znaną dziś sztukę Sprawa Dantona. Ten utwór powraca w adaptacjach teatralnych i filmowych, a dzieje się to w momentach niepewności politycznej i przemian społeczno-obyczajowych w Polsce. W 2016 roku wykonałam instalację na opuszczonym budynku w okolicach dawnego mieszkania Przybyszewskiej, pt. Zastrzegam sobie wyłączne posiadanie swego życia!, które to zdanie jest cytatem z listu pisarki do Heleny Barlińskiej – siostry jej matki. Przybyszewska – wielka admiratorka rewolucji francuskiej i Robespierre’a, dokonuje radykalnego przewrotu w swoim życiu, całkowicie wyrzekając się komfortu w imię twórczej wolności. Mimo, iż Przybyszewska nie poświęca wiele uwagi swojej kondycji jako kobiety pisarki, to jej słowa niosą dziś potencjał emancypacyjny. Zdanie użyte w tytule mojej pracy i zakomponowane w zaślepionych wnękach okiennych opuszczonej kamienicy, przechodniom kojarzyło się z toczącą się w Polsce debatą i protestami przeciwko ustawie antyaborcyjnej. Przybyszewską umieszczam w gronie kobiet „nieumiejscowionych” w historii, wymazanych, pomijanych i zapomnianych, lecz nie z tego względu, że ich biografie nie mają dziś znaczenia, lecz dlatego, że ukazują to, co w społeczeństwie wyparte, niechciane. Są to biografie kontrowersyjne, nie wpisujące się w utarte schematy kobiecości. Instalacja inspirowana postacią Przybyszewskiej należy do mojego cyklu Invisible inVisible / Niewidzialne Widzialnego, w którym zrealizowałam serię prac przywracających „widzialność” takich właśnie kobiet. Jako artystyczne medium wybieram opuszczony budynek, ponieważ widzę w nim analogię do „niechcianej biografii” kobiet nieumiejscowionych w historii. Opuszczony budynek wywołuje negatywne emocje, budzi niechęć, odwracamy od niego wzrok, aż w końcu staje się on „niewidzialny”. Ale poprzez swoją tajemniczość, może też fascynować. Miejsce, które straciło swoją dawną funkcję, a jeszcze nie zyskało nowej, staje się dziełem sztuki. W ten sposób dokonuję symbolicznej rewitalizacji miejsca i wprowadzam w przestrzeń publiczną ślady kobiet, które miały odwagę przeciwstawić się wtłaczaniu ich w tradycyjne kobiece role, powodujące ograniczenie ich wolności.
    The starting point of the article is the figure of Stanisława Przybyszewska, the daughter of the painter, Aniela Pająkówna and Stanisław Przybyszewski. Like her father, a writer, an erudite, but also morphine addicted - she spent the last 10 years of her life in Gdańsk living in deepening poverty. She died at the age of only 34 years, exhausted by extreme living conditions, the efforts to get recognition and drug addiction. In Gdańsk, she also wrote her most well known play The Danton Case. This work was re-enacted in theatre and film adaptations, and this happened at times of political uncertainty and social change in Poland. In 2016, I made an installation on an abandoned building in the vicinity of Przybyszewska’s former apartment, under the title I reserve complete possession of my life! This sentence is a quote from the writer's letter to Helena Barlinska - her mother's sister. Przybyszewska - a great admirer of the French Revolution and Robespierre, made a radical revolution in her life, completely renouncing comfort in the name of creative freedom. Although Przybyszewska did not devote much attention to her condition as a female writer, her words today potentially carry emancipation. The sentence used in the title of my work and composed onto the blinded windows of an abandoned tenement house was associated by passers-by with the ongoing debate and protests in Poland against anti-abortion law. I placed Przybyszewska among women who are "disconnected" in history, erased, overlooked and forgotten, but not because their biographies do not matter today, but instead because they show what is repressed in society, the unwanted. These are controversial biographies that do not fit into the usual patterns of femininity. The installation inspired by the figure of Przybyszewska belongs to my cycle Invisible inVisible, in which I created a series of works that restore the "visibility" of such women. As an artistic medium, I chose an abandoned building because I saw in it an analogy with the "unwanted biography" of women disconnected in history. An abandoned building evokes negative emotions, arouses reluctance, we turn our eyes away from it and finally it becomes "invisible". But through its mystery, it can also fascinate. A place that has lost its former function and has not yet gained a new one, becomes a work of art. In this way, I made a symbolic revitalization of the place and introduced into the public space traces of women who had the courage to oppose their insertion into traditional female roles that would have limited their freedom.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2018, 19; 33-42
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dyskurs protestów kobiet w Polsce w latach 2016–2017: artystyczne wizualizacje, wokalizacje, werbalizacje
    Autorzy:
    Steciąg, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1022818.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    protesty publiczne kobiet
    dyskurs artystyczny
    analiza dyskursu
    sztuka feministyczna
    women’s public protests
    artistic discourse
    discourse analysis
    feminist art
    Opis:
    Artykuł dotyczy masowych protestów publicznych kobiet, które odbyły się w latach 2016–2017 w Polsce. Zawiera próbę zaprezentowana prac artystycznych z kręgu sztuki feministycznej nawiązujących do tych wydarzeń. Analiza dyskursywna dotyczy kooperacji dwóch oddalonych od siebie na pozór dyskursów — protestów ulicznych i artystycznego — w tworzeniu reprezentacji doświadczenia zbiorowego kobiet w pamięci kulturowej. Wybrano kilka przykładów artystycznych wizualizacji, wokalizacji i werbalizacji z lat 2017–2018.
    The paper concerns mass public protests of women that took place in 2016–2017 in Poland. Its attempt is to present the pieces of feminist art referring to those events. Discursive analysis is focused on the cooperation of two seemingly distant discourses — street protests and arts — in creating a representation of the collective experience of women in cultural memory. Several examples of artistic visualizations, vocalizations and verbalizations from 2017–2018 were selected for the presentation.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica; 2019, 53; 21-31
    0208-6077
    2450-0119
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Znaczenie Marii Pinińskiej-Bereś i Jerzego Beresia dla lokalnego dziedzictwa kulturowego. Głos w dyskusji nad koncepcją Muzeum Prądnika
    Autorzy:
    Ozaist-Zgodzińska, Zofia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/27751824.pdf
    Data publikacji:
    2022-06-20
    Wydawca:
    Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
    Tematy:
    Maria Pinińska-Bereś
    Jerzy Bereś
    nowa muzeologia
    partycypacja
    performans
    ekomuzeum
    rzeźba społeczna
    Joseph Beuys
    Yayoi Kusama
    Matsumoto
    Grupa Krakowska
    sztuka feministyczna
    sztuka ekologiczna
    Kraków
    Prądnik
    Opis:
    Studium Programowe Muzeum Prądnika z 2021 r. podsumowuje dyskusje o ukazywaniu dziedzictwa północy Krakowa. Uznani na świecie artyści Jerzy Bereś i Maria Pinińska-Bereś, którzy mieszkali i tworzyli w tej części miasta, nie są zaznaczeni w przestrzeni publicznej i zapewne z tego powodu nie zostali wyeksponowani w Studium. Jednocześnie mieszkańcy bez pośrednictwa instytucji podejmują akcje artystyczne bliskie performansom Beresiów. Protest saneczkowy przeprowadzony latem przypomina Aneksję krajobrazu i Transparent Pinińskiej-Bereś, społeczne zakładanie ogrodów – Żywy róż, przenoszenie wód rzeki Prądnik – Modlitwę o deszcz, a sąsiedzkość – Latawiec-List i Listy wysyłane siłami natury. Ze względu na te nieuświadomione podobieństwa twórczość artystki wydaje się warta wzięcia pod uwagę w postulowanym muzeum. W artykule omówiono trzy dodatkowe propozycje Muzeum Prądnika, uwzględniające twórczość Beresiów, społeczno-artystyczną działalność mieszkańców oraz postulaty nowej muzeologii (osadzenie w społeczności lokalnej oraz nastawienie na edukację i partycypację). Muzeum performansu może być odpowiedzią na problem braku kolekcji, pozwala wykorzystać twórczość społeczności i artystów żyjących współcześnie w Krakowie, w tym reenactment Bettiny Bereś. Muzeum biograficzne może służyć do snucia opowieści oraz badania tożsamości i kształtowania więzi. Inspirację może stanowić muzeum Yayoi Kusamy, której dzieło zostało wykorzystane w identyfikacji wizualnej w jej rodzinnym mieście Matsumoto. Ekomuzeum pozwala włączyć zachowaną pracownię Beresiów, rzekę Prądnik oraz dziedzictwo poprzemysłowe. Dodając ten potencjał do wniosków płynących ze Studium, w północnej części Krakowa rzeczywiście można stworzyć nową wizytówkę miasta.
    Źródło:
    Muzealnictwo; 2022, 63; 36-46
    0464-1086
    Pojawia się w:
    Muzealnictwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Niosło ją to, że stała u boku”. O genderowym modelowaniu biografii artystek
    „She was able to push through thanks to being pushed aside”. On gender modeling of female artists’ biographies
    Autorzy:
    Iwasiów, Inga
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1377749.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    biography
    criticism of feminist art
    “invisible assistant”
    canon
    biografia
    krytyka feministyczna
    sztuka
    „niewidzialne asystentki”
    kanon
    Opis:
    Tytuł szkicu nawiązuje do sformułowanej przez Marka Beylina oceny roli Niki Saint Phalle w Paryżu lat sześćdziesiątych, uprawiającej feministyczną „sztukę gniewu”. Omówione zostały książki biograficzne: Żony w cieniu mistrzów literatury rosyjskiej Alexandry Popoff, Ferwor. Życie Aliny Szapocznikow Marka Beylina i Kobro. Skok w przestrzeń Małgorzaty Czyńskiej.
    The title refers to Mark Beylin’s assessment of the position Niki Saint Phalle took in Paris sixties feminist practices the “art of anger”. The author discusses the biographical book Żony w cieniu mistrzów literatury rosyjskiej by Alexandra Popoff, Ferwor. Życie Aliny Szapocznikow by Marek Beylin and Kobro. Skok w przestrzeń by Margaret Czyński.
    Źródło:
    Autobiografia Literatura Kultura Media; 2015, 5, 2; 63-74
    2353-8694
    2719-4361
    Pojawia się w:
    Autobiografia Literatura Kultura Media
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    ESTETYKA WOBEC FEMINIZMU
    Autorzy:
    Dziamski, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/487985.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
    Tematy:
    ANDROGYNE
    FEMINIST AESTHETICS
    GENDER AESTHETICS
    FEMINISM
    WOMEN’S ART
    ESTETYKA FEMINISTYCZNA
    ESTETYKA GENDEROWA
    FEMINIZM
    SZTUKA KOBIET
    Opis:
    Aesthetics Against Feminism When we talk today about women’s art, we think about three phemonena, quite loosely related. We think about feminist art, about the way that the feminist’s statements and demands were expressed in the creativity of Judy Chicago and Nancy Spero, Carolee Scheemann and Valie Export, Miriam Schapiro and Mary Kelly, and in Poland in the creativity of Maria Pinińska-Bereś, Natalia LL or Ewa Partum. We think about female art, the forgotten, abandoned, neglected artists brought back to memory by the feminists with thousands of exhibitions and reinterpretations. Lastly, we think about the art created by women – women’s art. However, we do not know and will never know, whether the latter two phenomena would develop without the feminist movement. What is more, it is about the first wave of feminism called “the equality feminism”, as well as the dominating in the second wave – “the difference feminism”. The feminist art was in the beginning a critique of the patriarchal world of art. In a sense it remains as such (see: the Guerilla Girls), yet today we are more interested in the feminist deconstruction of thinking about art, and thus the question arises: should feminism create its own aesthetics – the feminist aesthetics, or should it develop the gender aesthetics, and as a result introduce the gender point of view to thinking about art? In this moment the androgynous feminism regains its importance, one represented by Virginia Woolf, and referring – in the theoretical layer – to Freud as read by Lucy Irigaray. Freudism, which the feminists became aware of in the 1970s, is the only philosophical movement, which assumes a dual subject, that is, in the starting point assumes the existence of two subjects – man and woman, even if the woman is defined in a purely negative way, by the deficit, as a “not a man”. Freudism replaces the Cartesian thinking subject (consciousness) by the corporeal and sexual being, and forces us to re-think the Enlightenment beginnings of the European aesthetics.
    Źródło:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2018, 25; 40-66
    1733-1528
    Pojawia się w:
    DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nursing and Reading. Affective Realism in Andrzej Wróblewski’s Painting
    Karmiąca i czytająca. Afektywny realizm w malarstwie Andrzeja Wróblewskiego
    Autorzy:
    Majewska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2057027.pdf
    Data publikacji:
    2021-09-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    teoria feministyczna
    teoria sztuki
    myślenie krytyczne
    polska sztuka i architektura
    feminist theory
    art theory
    critical thinking
    Polish art and architecture
    Opis:
    Andrzej Wróblewski’s painting has already achieved the status of a cult classic. His worksare usually interpreted as a confrontation with war, the system, or totalitarianism—thatis, as “political.” Understanding politics in this way—separating its “public,” “general,” or institutional aspects from direct, lived experience—is at odds with dialectics, whose complex trajectory the young Warsaw-based painters attempted to follow shortly after the war. Zbigniew Dłubak quoting György Lukács, the manifestos of the first exhibitions of modern art, and Wróblewski’s notes and texts all clearly indicate the necessity of moving beyond the classical (at least in liberal-conservative political thought) division between the public and the private in the analysis of avant-garde art of that period. From a feminist perspective, which I will develop here, I can only applaud the overcoming of this separation.
    Malarstwo Andrzeja Wróblewskiego osiągnęło już status kultowy. Jego prace są zwykle interpretowane jako konfrontacja z wojną, systemem lub totalitaryzmem – czyli „polityczne”. Takie rozumienie polityki – oddzielanie jej aspektów „publicznych”, „ogólnych” czy instytucjonalnych od bezpośrednio przeżywanego doświadczenia – kłóci się z dialektyką, której złożoną trajektorią młodzi warszawscy malarze próbowali podążać tuż po wojnie. Zbigniew Dłubak, cytując Györgya Lukácsa, manifesty pierwszych wystaw sztuki nowoczesnej oraz notatki i teksty Wróblewskiego, wyraźnie wskazał na konieczność wyjścia poza klasyczny (przynajmniej w liberalno-konserwatywnej myśli politycznej) podział na publiczne i prywatne w analizie ówczesnej sztuki awangardowej. Z perspektywy feministycznej, którą tutaj rozwijam, mogę tylko przyklasnąć przezwyciężeniu tego podziału.
    Źródło:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2021, 13, 3; 22-30
    2083-7275
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies