Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "struktura podmiot-własności" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Funkcyjna interpretacja prawa serii a problem struktury podmiot-własności
Autorzy:
Piwowarczyk, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2103555.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
prawo serii
struktura podmiot-własności
zależność funkcyjna
formalny związek modyfikacji
substancjalna teoria przedmiotu
Opis:
Istnieje problem natury związku między własnościami a przedmiotem. W klasycznej, substancjalnej teorii przedmiotu twierdzi się, że przedmiot jest złożony z substancjalnego podmiotu i własności. Podmiot nie jest nagim substratem, ale jest uposażony swą własną treścią zwaną istotą. Istota jest nieredukowalna do własności. Mówi się, że własności modyfikują podmiot, są sposobami, na jakie on bytuje. Nie mamy bezpośredniego wglądu w naturę formalnego związku modyfikacji. Dlatego też twierdzę, że potrzebujemy pewnych modeli, które umożliwiają nam uchwycenie natury tego związku. Uważam, że dwa takie modele są najbardziej doniosłe: model tworzywowy i model nomologiczny. W pierwszym z nich podmiot jest rozważany przez analogię do bryły plastycznego materiału, a własności są formami czy też „kształtami” podmiotu. Zgodnie z drugim modelem, podmiot jest podobny do funkcyjnego prawa, a własności są analogonem parametrów, jakie to prawo wiąże. Staram się pokazać, że w metafizyce Leibniza możemy znaleźć podstawową ideę modelu nomologicznego. Leibniz uważał, że istota substancji (monady) jest „prawem serii” – zasadą, która koordynuje przypadłości (percepcje). J.A. Cover i J. O’Leary- Hawthorne interpretują prawo serii w kategoriach funkcji matematycznej. Prawo jest funkcyjną zależnością pomiędzy możliwymi przypadłościami. Te ostatnie są jak argumenty i wartości funkcji. Argumentuję, że taka interpretacja pomaga nam pojąć, co to znaczy, że własności inherują w podmiocie. Jeśli podmiot jest analogonem funkcyjnego prawa, to własności „nasycają” tę funkcyjną zależność, są przez nią związane.
Źródło:
Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria; 2016, 4; 125-138
1230-1493
Pojawia się w:
Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Leibnizian Doctrine of vinculum substantiale and the Problem of Composite Substances
Leibnizjańska koncepcja vinculum substantiale a problem substancji złożonych
Autorzy:
Piwowarczyk, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488206.pdf
Data publikacji:
2017-06
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
composite substance
the subject–properties structure
the whole–parts structure
vinculum substantiale
Monadism
substancja złożona
struktura podmiot–własności
struktura całość–części
Monadyzm
Opis:
This paper is devoted to the late Leibnizian doctrine of vinculum substantiale. In the first section I sketch the old problem of possibility of composite substances. This possibility is refuted on the ground of Monadism (presented in section two). However Leibniz’s correspondence with Des Bosses contains new thoughts concerning composite substances. A vinculum enters the stage as a real unifier, transforming aggregates of monads into genuine substances (section three). In the last section I give a systematic interpretation of a vinculum. I start with the thesis that every composed thing, which is not a pure plurality of objects, must have two structures: the whole–parts structure and the subject–properties structure. In the case of substances the latter is ontologically prior over the former. A vinculum is a subject-of-properties (accidents) determining such a way of composition which makes a compound entity a true substance. Since Leibniz still thought a vinculum unifies independent (existentially and with regard to activity) substances he was inclined to separate a vinculum from the integrated monads and finally conceived it as an additional relatively independent monad-like substance.
Artykuł poświęcony jest późnej Leibnizjańskiej koncepcji vinculum substantiale. W paragrafie 1 zarysowuję stary problem możliwości substancji złożonych. Jest ona odrzucona na gruncie Monadyzmu, któremu poświęcam paragraf 2. Niemniej w korespondencji Leibniza z Des Bossesem pojawiają się nowe myśli dotyczące substancji złożonych. Na scenę wchodzi vinculum substantiale, czyli realna zasada jedności, przetwarzająca agregaty monad w prawdziwe substancje (paragraf 3). W ostatniej części dostarczam systematycznej interpretacji vinculum. Zaczynam od tezy, że każda rzeczy złożona, która nie jest czystą mnogością przedmiotów, musi mieć dwie struktury: strukturę całość–części i strukturę podmiot–własności. W przypadku substancji ta druga jest ontycznie nadrzędna nad pierwszą. Vinculum jest podmiotem-własności (przypadłości), wyznaczającym taki sposób kompozycji, który czyni złożoną rzecz substancją. Ponieważ Leibniz ciągle uważał, że vinculum jednoczy niezależne (egzystencjalnie i co do działania) substancje, był skłonny oddzielać vinculum od zjednoczonych monad i ostatecznie pojął vinculum jako dodatkową, względnie niezależną substancję.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2017, 65, 2; 77-92
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies