Funkcyjna interpretacja prawa serii a problem struktury podmiot-własności

Istnieje problem natury związku między własnościami a przedmiotem. W klasycznej, substancjalnej teorii przedmiotu twierdzi się, że przedmiot jest złożony z substancjalnego podmiotu i własności. Podmiot nie jest nagim substratem, ale jest uposażony swą własną treścią zwaną istotą. Istota jest nieredukowalna do własności. Mówi się, że własności modyfikują podmiot, są sposobami, na jakie on bytuje. Nie mamy bezpośredniego wglądu w naturę formalnego związku modyfikacji. Dlatego też twierdzę, że potrzebujemy pewnych modeli, które umożliwiają nam uchwycenie natury tego związku. Uważam, że dwa takie modele są najbardziej doniosłe: model tworzywowy i model nomologiczny. W pierwszym z nich podmiot jest rozważany przez analogię do bryły plastycznego materiału, a własności są formami czy też „kształtami” podmiotu. Zgodnie z drugim modelem, podmiot jest podobny do funkcyjnego prawa, a własności są analogonem parametrów, jakie to prawo wiąże. Staram się pokazać, że w metafizyce Leibniza możemy znaleźć podstawową ideę modelu nomologicznego. Leibniz uważał, że istota substancji (monady) jest „prawem serii” – zasadą, która koordynuje przypadłości (percepcje). J.A. Cover i J. O’Leary- Hawthorne interpretują prawo serii w kategoriach funkcji matematycznej. Prawo jest funkcyjną zależnością pomiędzy możliwymi przypadłościami. Te ostatnie są jak argumenty i wartości funkcji. Argumentuję, że taka interpretacja pomaga nam pojąć, co to znaczy, że własności inherują w podmiocie. Jeśli podmiot jest analogonem funkcyjnego prawa, to własności „nasycają” tę funkcyjną zależność, są przez nią związane.