Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "pure form" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    BRUTALIZM W ARCHITEKTURZE; CIĄGŁOŚĆ TRADYCJI
    Brutalism in Architecture; the Continuity of Tradition
    Autorzy:
    Tobolczyk, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/440015.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Akademia Finansów i Biznesu Vistula
    Tematy:
    architektura
    brutalizm
    czysta forma
    forma prostopadłościenna
    szorstka faktura
    architecture
    brutalism
    pure form
    strong cubical form
    Opis:
    Brutalizm, nurt architektury modernistycznej, który rozwinął się w Europie wkrótce po II wojnie światowej, wyróżniający się surowym monumentalizmem kubicznych form i szczerą ekspresją użytych materiałów, przeżywa dziś renesans. Wzrost zainteresowania tego typu architekturą potwierdzają werdykty jurorów corocznie przyznawanej nagrody Pritzkera. Charakter budowli, autorstwa nagrodzonych w dwóch ostatnich latach laureatów- chilijskiego architekta Alejandro Aravena (Pritzker 2016) oraz zespołu RCR Arquitectes Rafael Aranda, Carme Pigem i Ramon Vilalta) z Hiszpanii (Pritzker 2017) zdaje się potwierdzać, że idee zainicjowane przez liderów brutalizmu połowy XX wieku – Le Corbusiera, Jaapa Bakemę, Alison i Petera Smithsonów, Louisa Kahna, Paula Rudolpha oraz Marcela Breuera, odkrywane są dziś ponownie. Zważywszy na nieporównywalny kontekst polityczno-ekonomiczny i technologiczny, w którym działali twórcy połowy XX wieku i współcześni, dzisiejsza fascynacja brutalizmem wydaje się szczególnym fenomenem. Celem artykułu jest analiza tego zjawiska oraz przedstawienie ciągłości tradycji brutalistycznej w odmiennych uwarunkowaniach społecznych i cywilizacyjnych. Metoda badawcza opiera się na analizie przedstawianych obiektów architektury, przeprowadzonej na podstawie literatury, dostępnej dokumentacji architektonicznej, ale przede wszystkim własnego doświadczenia znajomości kilku omawianych przykładów z autopsji. Przeprowadzone studia przypadku i badania mają wartość edukacyjną i praktyczną, stanowiąc źródło wiedzy i inspiracji dla twórczości architektonicznej.
    The brutalist movement in architecture, thriving in Europe in the years 1950–1960 following the period of World War II, introduced a new style in architecture expressing in monumental cubical forms the strength and plasticity allowed by innovative technologies, reinforced concrete, steel and glass. The character of architecture represented by the last two winners of the Pritzker Award – Chilean architect Alejandro Aravena (Pritzker 2016), and RCR Office (Rafael Aranda, Carme Pigem, and Ramon Vilalta) from Spain (Pritzker 2017) – seems to confirm that the ideas initiated by brutalist architects in the middle of the twentieth century (Le Corbusier, Alison and Peter Smithson, Louis Kahn, Paul Rudolph and Marcel Breuer) are currently being rediscovered. Considering the incomparable political-economic and technological context the modern and mid-20th century creators worked in, the current fascination with brutalism is remarkable. The aim of the article is to explain this phenomenon and to present the continuity of the brutalist tradition under different social, political and technological circumstances. The research method is an analysis of the selected architecture examples based on the literature, architectural documentation available, but above all on the author’s own experience of visiting some of the presented sites. The carried out case studies and research have an educational and practical value, acting as a source of knowledge and inspiration for architectural creativity.
    Źródło:
    Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula; 2017, 4(54); 71-81
    2084-4689
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Formy, farsze i prawa syntezy, czyli „Chemia związków jakości teatralnych” według Witkacego
    Forms, Falsehoods, and Laws of Synthesis, or “the Chemistry of Theatrical Quality Complexes” According to Witkacy
    Autorzy:
    Stacewicz-Podlipska, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29520136.pdf
    Data publikacji:
    2016-12-30
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Witkacy
    reception of Witkacy
    Theory of Pure Form
    stage design
    recepcja twórczości Witkacego
    Teoria Czystej Formy
    scenografia
    Opis:
    Problem recepcji Witkacego sprowadza się do wykrawania z wieloskładnikowego obszaru ściśle skorelowanych z sobą treści pasujących do danego zadania fragmentów. Najwięcej zamieszania wynikało z błędnego rozumienia pojęcia Forma, które, zrośnięte ze swoimi historycznymi definicjami i zastosowaniami, generowało piętrzące się nieporozumienia. Gdyby pojęcie to było analizowane w całej złożoności, jaką przewidział dla niego Witkacy, a zwłaszcza w szerszych ramach konceptualnych jego myśli, o nieporozumieniach nie mogłoby być mowy. Najbliższe terminologicznie odpowiedniki Witkacowskiej Formy należą do rodziny słów opisujących jednię: stop, amalgamat czy synteza. W Formie mieścić się miało wszystko to, co po odpowiedniej „obróbce”, a więc po przejściu procedury amalgamacji właśnie, stanowiło pierwotną materię Sztuki. To, czego chciał Witkacy dla teatru, kryło się zatem nie tyle w profuzji plastyki – w samym, jak pisał, „«umalarzeniu» teatru”, czy eliminacji treści na rzecz formy, lecz w tajemnicy konstrukcji, w procesie chemicznego, czy alchemicznego Form-owania, w magicznym akcie przyoblekania w kształt. Właśnie to misterium Formy wraz z całą kłopotliwą metafizyką Witkiewicza było z uporem pomijane przez jego samozwańczych i mianowanych spadkobierców. Tych błędów nie ustrzegli się także reprezentanci rozmaitych odmian „teatrów narracji plastycznej” (określenie Zbigniewa Taranienki), od przedwojennego Teatru Cricot po grupę, którą Konstanty Puzyna nazwał „Witkacoplastyką”. Dopóki jednak teatr narracji wizualnej zajęty był rozwiązywaniem problemów wynikających z aporii modernizmu, dopóty odwołania do Witkacego pozostawały mniej lub bardziej zasadne. W rozkochanej we fragmencie, relatywizującej wartości i anihilującej wszelkie stałe punkty odniesienia ponowoczesności ten trop gubi się, a Teoria Czystej Formy mutuje w praktykę „formy otwartej”, oddalając się coraz bardziej od dezyderatów Witkiewicza.
    The reception of Witkacy’s work can be reduced to acts of cutting pieces that happen to fit one’s purpose out of a whole that contains many other qualities and ingredients. Misconstructions of the concept of Form which, fused with its other historical definitions and uses, generated more and more misunderstandings was what added most to the confusion. Had the concept been analyzed in all of its complexity that Witkacy intended, and particularly, within the larger conceptual framework of his thought, there would have been no room for ambiguity. The closest terminological associates of Witkacy’s “Form” belong to the family of words referring to unity, namely: “alloy,” “amalgam,” or “synthesis.” Form was meant to contain all that, having been “processed,” i.e. having undergone amalgamation, constituted the primordial matter of Art. Therefore, what Witkacy wanted for the theatre was not profusion of visual qualities, not to “make theatre ‘painterly’”, not to eliminate content in favor of form. Instead, he wanted the theatrical work to be composed mysteriously, in the process of chemical, or alchemical, Formation, in a magical act of giving shape. It is precisely this mystery of Form, with all its perplexing and embarrassing metaphysics that has been persistently and pointedly ignored by Witkiewicz’s self- or otherwise appointed inheritors. And representatives of various types of “the theatre of visual narration” (term coined by Zbigniew Taranienko), from the pre-war Cricot Theatre to the group that Puzyna dubbed “Witkacoplastic theatre” (Witkacoplastyka), did err in this respect as well. Just as long, however, as the theatre of visual narration was preoccupied with resolving the problems stemming from aporias of Modernism, references to Witkacy were more or less warranted. But postmodernism that loves the fragmentary, makes values relative and annihilates all stable points of reference misses the point completely, and the Theory of Pure Form transmogrifies into the practice of “open form” that leaves Witkiewicz’s major postulates further and further behind.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2016, 65, 4; 71-90
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Freedom of self-discreditation. On Witkacy’s letters to his wife
    Autorzy:
    Kurowska, Sara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/650104.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Witkacy’s letters to his wife
    Pure Form
    carnality
    innards
    low art
    self-discreditation
    correspondence
    autobiographic
    novel pact
    Opis:
    „If these letters are to be found by someone after my death, I will be brought into disrepute (…)” – wrote Witkacy to Jadwiga and he reminded his wife of destroying all the letters she receives from him. The question what and why could put the artist in disgrace seems fundamental and not so simple as one could assume. In order to find answer to this question I analyze letters in reference to Witkacy’s theory of Pure Form. According to Marshall Berman, the elements of antimodernity in modernism, i.e. an art which strived for originality and innovation, were of utmost importance because due to them the artist keeps his identity. Witkacy, an artist from the provinces, who wished to become an artist fitting modern West European art, and who tailored his theory of Pure Form to that, did not express his anti-modernist resistance directly. His resistance is visible in creating low, carnal, trivial and autobiographic forms – brought into disrepute from the point of view of modernist art and Witkacy’s own theory. Thus in his letters to his wife, Witkacy found a peculiar area of freedom – freedom of self-discreditation. Although he constantly blamed Jadwiga for lack of interest in philosophy, he was glad to communicate with her via the low art and low carnality.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica; 2017, 45, 7
    1505-9057
    2353-1908
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Bolesław Miciński i Stanisław Ignacy Witkiewicz. Z dziejów intelektualnej i artystycznej przygody
    Bolesław Miciński and Stanisław Ignacy Witkiewicz: From the History of an Intellectual and Artistic Journey
    Autorzy:
    Zajączkowski, Ryszard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2097320.pdf
    Data publikacji:
    2022-06-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    psychoanaliza
    estetyka
    Czysta Forma
    szkoła lwowsko-warszawska
    esej filozoficzny
    psychoanalysis
    aesthetics
    Pure Form
    Lvov–Warsaw school
    philosophical essay
    Opis:
    Artykuł omawia wzajemne kontakty i wspólnotę myśli dwóch wybitnych pisarzy i filozofów Bolesława Micińskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza (Witkacego), którzy mimo dużej różnicy wieku byli blisko zaprzyjaźnieni. Podejmowane przez nich problemy odsyłają do międzywojennej atmosfery filozoficznej w Polsce i w Europie, a także do ożywionych dyskusji w gronie krytyków literackich i awangardowych pisarzy. Witkiewicz jako pierwszy Polak zapoznał się z psychoanalizą i znacznie wpłynął na jej znajomość u Micińskiego, choć ich sposoby rozumienia teorii Freuda wyraźnie się rozeszły. Miciński był też gorącym zwolennikiem teorii Czystej Formy, realizatorem jej założeń w swojej twórczości i rzecznikiem unaukowienia krytyki literackiej poprzez jej mocne osadzenie w filozofii. Witkacy patronował jego poglądom estetycznym wyłożonym najpełniej w nieopublikowanej pracy magisterskiej Rzeczywistość i jej deformacja w sztuce (1937) napisanej pod kierunkiem Władysława Tatarkiewicza. Obaj zdecydowanie opowiadali się przeciw wszelkiemu redukcjonizmowi w filozofii; byli przeciwnikami fizykalizmu Koła Wiedeńskiego oraz antymetafizycznego nastawienia szkoły lwowsko-warszawskiej. Zwłaszcza Miciński dostrzegał słabość myśli analitycznej i poszukiwał dla filozofii formy bardziej pojemnej. W końcowym okresie twórczości Micińskiego stanął w wyraźnej opozycji wobec totalitaryzmu i mechanizacji życia, co było znamienne również dla Witkacego. Dla autora Portretu Kanta Witkiewicz był z pewnością mistrzem w dziedzinie filozofii, wciąż jednak pozostaje otwarte pytanie, ile od swego młodszego przyjaciela zaczerpnął autor Szewców?
    This article describes mutual contacts and shared ideas of two outstanding writers and philosophers, Bolesław Miciński and Ignacy Witkiewicz (Witkacy), who despite a significant age difference were close friends. The philosophical problems they raised relate to the interwar intellectual atmosphere in Poland and Europe as well as lively discussions among literary critics and avantgarde writers. Witkiewicz was the first Pole to become acquainted with psychoanalysis; he made it significantly more familiar to Miciński, although their interpretations of Freud’s theory clearly diverged. Miciński was also a strong supporter of the Pure Form theory and realized its propositions in his works. He was also an advocate of a scientific approach to literary criticism through its firm grounding in philosophy. Witkacy was also a patron of his aesthetic views which were most fully set forth in an unpublished thesis, Reality and its Deformation in Art (1937), written under Władysław Tatarkiewicz’s supervision. They were both strongly opposed to any reductionism in philosophy; they were opponents of Vienna Circle physicalism and the anti-metaphysical approach of the Lvov–Warsaw school. In particular, Miciński saw the weakness of analytical thought and sought a more capacious form for philosophy. The final period of Miciński’s work shows a strong objection to totalitarianism and a mechanization of life which was also characteristic of Witkacy. For the author of A Portrait of Kant, Witkiewicz was surely a master of philosophy, but the question of how much was borrowed from the younger colleague by Witkacy, the author of The Shoemakers, remains open.
    Źródło:
    Roczniki Filozoficzne; 2022, 70, 2; 207-226
    0035-7685
    Pojawia się w:
    Roczniki Filozoficzne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Edgar Wind i oblicza sztuki nowoczesnej. Na marginesie książki Bena Thomasa
    Edgar Wind and the Faces of Modern Art. In the Margins of Ben Thomas Book
    Autorzy:
    Kasperowicz, Ryszard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32346311.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Edgar Wind
    romantic revolution
    aesthetic tautology
    aesthetic illusio
    artistic values
    cult of pure form
    history of art history
    art criticism
    Opis:
    The issue of the relationship between art history, its analytical procedures and critical judgements, and the attitude of art historians to modern art has long been a problem discussed when we refer, for example, to scholars such as Riegl, Wölfflin, and, for obvious reasons, Justi or Sedlmayr. Although many art historians reacted very negatively to their own contemporary artistic phenomena, of which Justi’s aversion to Impressionism was perhaps the most notable example, the issue is by no means clear-cut. It is important to note here that even critical remarks made against distinct phenomena in modern art need not be tantamount to a condemnation of “modernity”. Edgar Wind, an outstanding methodologist of science and an excellent art historian of the 18th century and the Renaissance, seems to be a particularly interesting example here. Criticising various manifestations of the cult of “pure form”, and associating them with the influence of Romantic “autonomy” of art creation and certain concepts from the sphere of art history as a discipline, Wind was at the same time a very insightful observer of contemporary art, valuing selected artists highly. This issue was presented in detail by Ben Thomas in his recently published book on Wind’s attitude to contemporary art, drawing on Wind’s previously unpublished and unknown materials. The present text is an attempt at a broader, problematising discussion of this issue on the basis of reading Ben Thomas’s book, the publication of which should be regarded as an important event in the field of research into the history of art, history of art history, and the influence exerted by art history as a practice and as a discipline on the problem of esteeming modern art.
    Źródło:
    Artium Quaestiones; 2022, 33; 301-317
    0239-202X
    Pojawia się w:
    Artium Quaestiones
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Metateatralne elementy dramatów Witkacego
    Metatheatrical Elements in Witkacys Dramas
    Autorzy:
    Pawlak, Przemysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29520121.pdf
    Data publikacji:
    2016-09-30
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Witkacy
    Stanisław Ignacy Witkiewicz
    dramat polski 1900-1945
    metateatr
    teoria czystej formy
    Polish drama 1900-1945
    metatheater
    theory of pure form
    Opis:
    Podążając śladem Alfa Sjöberga i Krystyny Ruty-Rutkowskiej, autor artykułu przygląda się elementom metateatralnym w sztukach Stanisława Ignacego Witkiewicza i podaje w wątpliwość twierdzenie Jana Błońskiego, jakoby nieodłączną cechą bohaterów sztuk Czystej Formy była świadomość roli. Autor analizuje autokomentarze i rozważania bohaterów Onych i Matki na temat egzystencjalnego statusu ich samych i świata, w którym żyją. Wydaje się, że próby ucieczki od nieeuklidesowych czasoprzestrzeni podejmowane przez bohaterów Kurki wodnej i Mątwy są zabiegiem metateatralnym, ale współistnienie żywych i umarłych oraz jawy i snu – nie. Za elementy metateatralne można uznać wprowadzanie postaci spoza sceny, mówione wskazówki sceniczne czy wykorzystanie jako elementów scenografii stołów lub sztandarów przywodzących na myśl średniowieczne sztandary dworskie. Witkacy wielokrotnie sięga po motywy theatrum mundi i teatru w teatrze, a w konstrukcji swoich sztuk odważnie stosuje staroświeckie partes minores. Dobrymi przykładami mogą być: Maciej Korbowa i Bellatrix, Nowe Wyzwolenie, Tumor Mózgowicz. Drugi Czeladnik w Szewcach okazuje się medium intertekstualnym, a ostrzeżenie przed bioinżynierią to centralny motyw Bezimiennego dzieła i Gyubala Wahazara. Kiedy bohaterowie Witkacego uzurpują sobie władzę nad autorem tekstu, którego są częścią, czytelnicy i widzowie stają przed poważnym dylematem hermeneutycznym.
    Following in the footsteps of Alf Sjöberg and Krystyna Ruta-Rutkowska, the author of the article finds metatheatrical elements in the plays by Stanisław Ignacy Witkiewicz and by doing so casts doubt on the assertion made by Jan Błoński that it is inherent for characters of the Pure Form plays to be aware of their role playing. The article examines auto-commentaries and musings of the characters in Oni (They) and Matka (The Mother) on the existential status of themselves and the world they inhabit. It seems that the attempts to escape their non-Euclidean spacetimes by the characters of Kurka wodna (The Water Hen) and Mątwa (The Cuttlefish) are a metatheatrical device, whereas the co-existence of the living and the dead and of reality and dream are not. Introduction of off-stage personages, spoken stage directions, or the use of tables or banners bringing to mind medieval mansion banners as parts of stage setting can be considered metatheatrical elements. Witkacy uses the motifs of theatrum mundi and a play within a play on numerous occasions, and he bravely applies the old-fashioned partes minores in the construction of his plays. The following may serve as good examples: Maciej Korbowa i Bellatrix (Maciej Korbowa and Bellatrix), Nowe Wyzwolenie (The New Deliverance), Tumor Mózgowicz (Tumor Brainiowicz). The Second Apprentice in Szewcy (The Cobblers) turns out to be an intertextual medium, and Bezimienne dzieło (The Anonymous Work) is a warning against bioengineering, being a central motif of Gyubal Wahazar as well. When Witkacy’s characters usurp the power of the author of the text whose part they are, the readers and audiences are faced with a serious hermeneutic dilemma.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2016, 65, 3; 169-178
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Znaczenie i styl tekstu poetyckiego (na przykładzie tomiku "Chwila" i innych wierszy Wisławy Szymborskiej)
    Meaning and Style of a Poetic Text on the Example of Poem Collection Chwila and Other Poems o f Wisława Szymborska
    Autorzy:
    Grzeszczuk, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/953674.pdf
    Data publikacji:
    2008-12-31
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski
    Tematy:
    alternative worlds
    temporalness
    perception
    possible worlds
    self-identity
    contrast
    pure form
    ambivalence of sense
    dynamics of meanings
    repetition
    associated terms
    rhetorical device
    paradox
    irony
    being
    consciousness
    agnosticism
    cliche
    redundancy
    case
    witticism
    Opis:
    The article deals with the problem of meaning of a poetic text of economic, lapidary form devoid of linguistic metaphors, where the construction of expression directly reaches the sense. The style of ostensible redundancy is functional in analytical sentences and repetitions, which is connected with the title Chwila. The intention of stopping the time is expressed by the excess of text form, whose function is global meaning. In the analyzed poetry, the meaning is formed by the style; there is not a subject of description in an ontological sense. The elements of the represented world are incompatible and involve a number of choices or options. The meaning lies beyond the scope of reference of text elements. In Szymborska’s poetry, the meaning is not independent. It is not that she chooses appropriate means of expression for already prepared content; for example, when a lofty style is adapted to serious content, or trivial things are spoken playfully about. In Szymborska’s poetry, it is the other way round; a joke, a witticism is the material of her poetry, but the content is serious and concerns the fundamental problems of existence. The lack of loftiness is balanced by omnipresent irony, and the genius of this poetry is underlain by the simplicity and subtlety of medium, the brilliance of expressions and amazing grammar and style as far as linguistics is concerned.
    Źródło:
    Stylistyka; 2008, 17; 77-97
    1230-2287
    2545-1669
    Pojawia się w:
    Stylistyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Miłosz w sporze z formą poetycką
    Miłosz in a Dispute against Poetical Form
    Autorzy:
    Kluba, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1534029.pdf
    Data publikacji:
    2012-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Czesław Miłosz
    poetry
    form
    convention
    world-view
    meta-reflection
    antynomy
    asystematic thinking
    subjectivity
    lyricism
    self-representation
    distance
    crisis of language
    pure poetry
    involved poetry
    reality
    truth
    Opis:
    Czesław Miłosz accompanied his poetry with an extensive body of self-reflective writings, developed over many years. It is characterised by, on the one hand, a relative constancy of recurring motifs, and on the other, an equally constant tendency to juxtapose the motifs in variously defined binary systems. The analysis of connections that occur not so much between the elements of specific antinomies, but, on a higher level, between separate antinomies (especially between values ascribed to poles of the oppositions), makes it possible to notice that many of the antinomies cannot be subjected to easy reconciliations, but rather exclude each other. This makes it possible to understand why Miłosz’s thought seems to be systematic. Above all, however, it allows us to look, in a new way, at the feats of Miłosz’s constant struggle against poetic form – immanent contradictions and inconsistencies of Miłosz’s reflection become interesting only when they are referred to the order of creation and its disturbing metamorphoses.
    Źródło:
    Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka; 2012, 20; 53-70
    1233-8680
    2450-4947
    Pojawia się w:
    Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jewgienij Bronisławowicz Paszukanis i jego marksistowska teoria prawa — kilka refleksji krytycznych
    Critical remarks on Evgeny B. Pashukanis and his Marxist theory of law
    Autorzy:
    Zmierczak, Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/782550.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    inevitability of destruction of capitalism
    historical prophesy
    law as result and
    form of regulation of conflict of interests in the process of production and exchange
    rule of law
    (Rechtsstaat) as the highest form of mystification of real social relations
    disregard of political and legal ideas as pure ideology
    Opis:
    Evgeny B. Pashukanis (1891—1937) is noted as the most influential theorist of law in Soviet Russia. In his book The General Theory of law and Marxism, issued in 1924, 1925 and 1927, he defined law as a form expressing the real relation between people in process of production and exchange of goods: the form that reaches its highest level as the rule of law (Rechtsstaat), when it becomes a mirage, concealing the real and deep conflict of interests. Pashukanis was convinced that in communism any form of law would disappear because there would be no class conflict of interests. He also repeated the prophesy of Marx that capitalism would disappear, as expressed in The Communist Manifesto. That the prophesy is false and that history is not a science in the same way as physics was showed and criticised by Karl Raimund Popper. The reduction of rule of law to the expression of class interest only is false as well, because many legal regulations are not connected to economic interests. The thesis whereby law occurs only in bourgeois society surely led people ruling in Soviet Russia to contempt of any law, taking into account the fact that Pashukanis’s book was popular and used in education. Interestingly enough, the book was printed in Polish in 1985, with the commentary that provides a very instructive and important theory of law.
    Źródło:
    Z Dziejów Prawa; 2019, 12; 587-596
    1898-6986
    2353-9879
    Pojawia się w:
    Z Dziejów Prawa
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies