Temat: przetoka odbytu - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Ropnie i przetoki odbytu u dzieci – ocena skuteczności leczenia. Czy można uniknąć nawrotów?
Autorzy:: Bałaż, Katarzyna
Trypens, Agata
Polnik, Dariusz
Pankowska-Woźniak, Katarzyna
Kaliciński, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1391794.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: fistulotomia
przetoka odbytu
ropień odbytu
Opis:: Wprowadzenie: Ropnie i przetoki odbytu są częstym schorzeniem w populacji dziecięcej. U większości pacjentów ropień odbytu stanowi manifestację obecności przetoki odbytu. Doświadczenia naszego ośrodka wskazują na powszechny brak wiedzy w tym zakresie i postępowanie ograniczone wyłącznie do nacięcia ropnia, co w większości przypadków prowadzi do wielokrotnych wznów. Cel: Celem pracy jest przedstawienie możliwych sposobów postępowania oraz ocena ich skuteczności w wyeliminowaniu nawrotów ropni i przetok odbytu. Materiał i metoda: Przeanalizowano retrospektywnie dokumentację medyczną 24 niemowląt leczonych z powodu ropni i przetok odbytu w naszym ośrodku w latach 2013–2015. Połowa pacjentów (grupa I) była pierwotnie leczona w naszym ośrodku, druga połowa (grupa II) przed przyjęciem miała wykonywane interwencje chirurgiczne w innych ośrodkach. U wszystkich pacjentów z ropniami odbytu śródoperacyjnie zidentyfikowano kanał przetoki odbytu (100%) i wykonano fistulotomię. Wyniki: U żadnego pacjenta nie obserwowano nawrotu ropnia odbytu ani nietrzymania stolca. U pacjentów z grupy II obserwowano bardziej nasilony stan zapalny. Część z nich wymagała również dodatkowych procedur chirurgicznych w postaci drenażu rozległego ropnia pośladka; wymagali oni również dłuższej antybiotykoterapii i hospitalizacji. Wnioski: Procedury małoinwazyjne (nasiadówki, antybiotykoterapia, nakłucie lub nacięcie i drenaż ropnia) są kuszące z uwagi na swoją prostotę i brak konieczności znieczulenia pacjenta, ale wiążą się z powikłaniami i dużą liczbą nawrotów. Stosowanie procedur bardziej inwazyjnych (fistulotomia, fistulektomia) wiąże się z koniecznością znieczulenia pacjenta i leczenia operacyjnego, ale pozwala znacznie zredukować częstość nawrotów i innych powikłań.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 2; 29-33
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Zastosowanie nowego modelu zatyczki z bezkomórkowej macierzy skórnej w leczeniu przetok odbytu. Opis przypadku oraz spostrzeżenia własne na podstawie pierwszego zastosowania w Polsce
Autorzy:: Bobkiewicz, Adam
Krokowicz, Łukasz
Borejsza-Wysocki, Maciej
Banasiewicz, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1393082.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Index Copernicus International
Tematy:: przetoka odbytu
zatyczka biomateriałowa
implantacja zatyczki
Opis:: Przetoka odbytu (anal fistula, AF) jest patologicznym połączeniem odbytu i skóry okolicy odbytu. Główną przyczyną tworzenia się przetok odbytu jest infekcja bakteryjna gruczołów w obrębie krypt odbytowych. Jedną z nowoczesnych technik leczenia przetok nieingerujących w aparat zwieraczowy jest implantacja materiału kolagenowego w formie zatyczek. Poniżej przedstawiamy pierwsze polskie doświadczenia z nowym modelem zatyczki biomateriałowej stosowanym w leczeniu przetok odbytu oraz wskazujemy na kluczowe elementy postępowania przed- i śródoperacyjnego związanego z zastosowaniem tej metody. W opinii autorów metoda jest prosta, bezpieczna i powtarzalna. Nowatorska organizacja przestrzenna materiału minimalizuje ryzyko migracji i rotacji zatyczki oraz idealnie wkomponowuje się i dopasowuje do przebiegu i kształtu kanału przetoki, umożliwiając jej inkorporowanie i przerastanie przez tkanki kanału przetoki. Relatywnie krótki czas operacji, niewielkie pooperacyjne dolegliwości bólowe i szybsza rekonwalescencja są niewątpliwie dodatkowymi zaletami metody. W celu oszacowania skuteczności leczenia przetok z zastosowaniem nowego typu zatyczki kluczowa jest długoterminowa obserwacja obejmująca większą ilość pacjentów.
Źródło:: Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 4; 52-55
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:: Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Porównanie badania endosonograficznego i rezonansu magnetycznego w diagnostyce wysokich przetok odbytu
Endosonography and magnetic resonance imaging in the diagnosis of high anal fistulae – a comparison
Autorzy:: Sudoł-Szopińska, Iwona
Kucharczyk, Agnieszka
Kołodziejczak, Małgorzata
Warczyńska, Agnieszka
Pracoń, Grzegorz
Wiączek, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1057981.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: nietrzymanie stolca i gazów rectal fistula
przetoka odbytnicza
przetoka odbytu
rezonans magnetyczny
nietrzymanie stolca i gazów rectal fistula
Opis:: Anal fistula is a benign inflammatory disease with unclear etiology which develops in approximately 10 in 100 000 adult patients. Surgical treatment of fistulae is associated with a risk of damaging anal sphincters. This usually happens in treating high fistulae, branched fistulae, and anterior ones in females. In preoperative diagnosis of anal fistulae, endosonography and magnetic resonance imaging play a significant role in planning the surgical technique. The majority of fistulae are diagnosed in endosonography, but magnetic resonance is performed when the presence of high fistulae, particularly branched ones, and recurrent is suspected. The aim of this paper was to compare the roles of the two examinations in preoperative assessment of high anal fistulae. Material and methods: The results of endosonographic and magnetic resonance examinations performed in 2011–2012 in 14 patients (4 women and 10 men) with high anal fistulae diagnosed intraoperatively were subject to a retrospective analysis. The patients were aged from 23 to 66 (mean 47). The endosonographic examinations were performed with the use of a BK Medical Pro Focus system with endorectal 3D transducers with the frequency of 16 MHz. The magnetic resonance scans were performed using a Siemens Avanto 1.5 T scanner with a surface coil in T1, T1FS, FLAIR, T2 sequences and in T1 following contrast medium administration. The sensitivity and specificity of endosonography and magnetic resonance imaging were analyzed. A surgical treatment served as a method for verification. The agreement of each method with the surgery and the agreement of endosonography and magnetic resonance imaging were compared in terms of the assessment of the fistula type, localization of its internal opening and branches. The agreement level was determined based on the percentage of consistent assessments and Cohen’s coefficient of agreement, . The integrity of the anal sphincters was assessed in each case. Results: In determining the fistula type, magnetic resonance imaging agreed with intraoperative assessment in 79% of cases, and endosonography in 64% of cases. Endosonography agreed with magnetic resonance in 57% of cases. In the assessment of internal opening, the agreement between endosonography and intraoperative assessment was 65%, between magnetic resonance and intraoperative assessment – 41% and between endosonography and magnetic resonance – 53%. In the assessment of fistula branches, endosonography agreed with intraoperative assessment in 67% of cases, magnetic resonance in 87% of cases, and the agreement between the two methods tested was 67%. Conclusions: Magnetic resonance is a more accurate method than endosonography in determining the type of high fistulae and the presence of branches. In assessing the internal opening, endosonography proved more accurate. The agreement between the two methods ranges from 53–67%; the highest level of agreement was noted for the assessment of branching.
Przetoka odbytu jest łagodną chorobą zapalną o niejasnej etiologii, która występuje u około 10 na 100 000 osób populacji dorosłej. Leczenie operacyjne przetoki odbytu wiąże się z ryzykiem uszkodzenia zwieraczy odbytu. Najczęściej dochodzi do tego w przypadku leczenia przetok wysokich, rozgałęzionych oraz przetok przednich u kobiet. W przedoperacyjnej diagnostyce przetok odbytu ważne miejsce, pod kątem planowania techniki zabiegu operacyjnego, zajmują endosonografia oraz rezonans magnetyczny. Większość przetok diagnozowana jest w endosonografii, zaś rezonans wykonuje się w przypadku klinicznego podejrzenia przetoki wysokiej, zwłaszcza rozgałęzionej i nawrotowej. Celem pracy było porównanie obydwu badań w przedoperacyjnej ocenie wysokich przetok odbytu. Materiał i metoda: Retrospektywnie przeanalizowano wyniki badań endosonograficznych i rezonansu magnetycznego wykonanych w latach 2011–2012 u 14 pacjentów (4 kobiety, 10 mężczyzn) w wieku 23–66 lat (średnia 47) ze śródoperacyjnym rozpoznaniem wysokiej przetoki odbytu. Badania endosonograficzne wykonano aparatem BK Medical Pro Focus, głowicą endorektalną 3D o częstotliwości 16 MHz. Badania rezonansu przeprowadzono z wykorzystaniem aparatu Siemens Avanto 1,5 T z cewką powierzchniową, przed podaniem środka kontrastowego w sekwencjach T1, T1FS, FLAIR, T2 i po podaniu. Oceniono czułość i swoistość endosonografii oraz rezonansu magnetycznego. Metodą weryfikującą był zabieg operacyjny. Porównano zgodność każdej metody z operacją oraz zgodność endosonografii i rezonansu magnetycznego w zakresie oceny typu przetoki, lokalizacji ujścia wewnętrznego oraz rozgałęzień. Poziom zgodności określano na podstawie odsetka ocen zgodnych oraz współczynnika zgodności Cohena. W każdym przypadku oceniano ciągłość zwieraczy odbytu. Wyniki: W określaniu typu przetoki zgodność badania rezonansu magnetycznego z oceną śródoperacyjną stwierdzono w 79% przypadków, endosonografii z oceną śródoperacyjną w 64% przypadków, a endosonografii z rezonansem w 57%. W ocenie ujścia wewnętrznego zgodność endosonografii z oceną śródoperacyjną wyniosła 65%, rezonansu z oceną śródoperacyjną 41%, a endosonografii z rezonansem 53%. W ocenie rozgałęzień przetoki zgodność endosonografii z oceną śródoperacyjną wyniosła 67%, rezonansu z oceną śródoperacyjną 87%, a zgodność pomiędzy obiema metodami 67%. Wnioski: Rezonans magnetyczny dokładniej niż endosonografia określa typ przetoki wysokiej i obecność rozgałęzień. W ocenie ujścia wewnętrznego metodą dokładniejszą jest endosonografia. Zgodność między metodami waha się w zakresie 53–67%; najwyższa jest w ocenie rozgałęzień.
Źródło:: Journal of Ultrasonography; 2014, 14, 57; 142-151
2451-070X
Pojawia się w:: Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Is rectoperineal fistula in anorectal malformations an ectopic anal canal with an internal anal sphincter?
Czy przetoka odbytniczo-kroczowa w wadach odbytu i odbytnicy jest ektopowym kanałem odbytu ze zwieraczem wewnętrznym odbytu?
Autorzy:: Niedzielski, Jerzy
Kobos, Józef
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032880.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: anorectal malformations
rectoperineal fistula
internal anal
sphincter
anorectal manometry
posterior sagittal approach.
wady odbytu i odbytnicy
przetoka odbytniczo-kroczowa
zwieracz wewnętrzny odbytu
manometria odbytnicza
dostęp strzałkowy tylny
Opis:: Authors tried to determine the role of an internal anal sphincter (IAS) in patients with rectoperineal fistula undergoing PSARP, with or without IAS-saving procedure. Materials and methods: 20 girls and 6 boys with rectoperineal fistula undergoing PSARP between 1993-2008 were included in the study. An IAS-saving operation was performed in 19 children (73.1%), 17 girls and 2 boys, while 7 children underwent regular PSARP with resection of narrowed distal portion of fistula. Results: Functional postoperative result according to the „10” score was good (8-10 pts.) in all 26 children. There was no significant difference in RAP (16.3 vs. 16.9 vs. 17.2 cmH2O) and ACL (1.7 vs. 1.7 vs. 1.9 cm) values between children with and without preserved IAS and the reference group. Positive RAIR was observed in 13 of 19 children with preserved IAS, and in 2 of 7 patients after resection of IAS, but this incidence did not differ statistically (p = 0.095). The major functional disorder in the examined children was constipation, observed in 9 children after sphincter-saving procedure and in 2 patients after regular PSARP, but the difference was not significant (p = 0.658). Conclusions: An IAS is important, but not a decisive factor in fecal continence and IAS-saving procedures are associated with high incidence of constipation. Authors suggest that IAS can be spared, wherever it was possible, i.e. the fistula is wide (at least 8 mm) and it will not impair function of the neoanus.
Autorzy podjęli próbę oceny roli zwieracza wewnętrznego odbytu (ZWO) u pacjentów z przetoką odbytniczo-kroczową po operacji wady odbytu metodą PSARP, z wycięciem lub oszczędzeniem ZWO. Materiały i metody: Badaniami objęto grupę 20 dziewczynek i 6 chłopców z przetoką odbytniczo-kroczową operowanych metodą PSARP w latach 1993-2008. Operację oszczędzającą ZWO przeprowadzono u 19 dzieci (73,1%), 17 dziewczynek i 2 chłopców, natomiast u 7 pacjentów wykonano operację PSARP z wycięciem zwężonego, dystalnego odcinka przetoki. Wyniki: Pooperacyjny wynik czynnościowy wg skali „10” był dobry (8-10 pkt.) u wszystkich 26 dzieci. Nie stwierdzono istotnej różnicy w wartościach RAP (16,3 vs. 16,9 vs. 17,2 cmH2O) i ACL (1,7 vs. 1,7 vs. 1,9 cm) u dzieci z i bez ZWO oraz grupą referencyjną. RAIR wywołano u 13 spośród 19 dzieci z zachowanym ZWO oraz u 2 spośród 7 pacjentów bez ZWO, bez różnicy statystycznej (p = 0,095). Najpoważniejszym zaburzeniem czynnościowym u dzieci były zaparcia obserwowane u 9 pacjentów z zachowanym ZWO i u 2 dzieci po klasycznej operacji PSARP, bez różnicy statystycznej (p = 0,658). Wnioski: ZWO jest ważnym, ale nie decydującym czynnikiem w mechanizmie trzymania stolca, a operacjom oszczędzającym ZWO towarzyszy wysoki odsetek zaparć w okresie pooperacyjnym. Autorzy sugerują oszczędzenie ZWO, jeżeli jest to możliwe, tzn. ujście przetoki jest szerokie (co najmniej 8 mm) i nie upośledza to czynności nowego odbytu.
Źródło:: Folia Medica Lodziensia; 2011, 38, 2; 167-176
0071-6731
Pojawia się w:: Folia Medica Lodziensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "przetoka odbytu" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język