Is rectoperineal fistula in anorectal malformations an ectopic anal canal with an internal anal sphincter?

Authors tried to determine the role of an internal anal sphincter (IAS) in patients with rectoperineal fistula undergoing PSARP, with or without IAS-saving procedure. Materials and methods: 20 girls and 6 boys with rectoperineal fistula undergoing PSARP between 1993-2008 were included in the study. An IAS-saving operation was performed in 19 children (73.1%), 17 girls and 2 boys, while 7 children underwent regular PSARP with resection of narrowed distal portion of fistula. Results: Functional postoperative result according to the „10” score was good (8-10 pts.) in all 26 children. There was no significant difference in RAP (16.3 vs. 16.9 vs. 17.2 cmH2O) and ACL (1.7 vs. 1.7 vs. 1.9 cm) values between children with and without preserved IAS and the reference group. Positive RAIR was observed in 13 of 19 children with preserved IAS, and in 2 of 7 patients after resection of IAS, but this incidence did not differ statistically (p = 0.095). The major functional disorder in the examined children was constipation, observed in 9 children after sphincter-saving procedure and in 2 patients after regular PSARP, but the difference was not significant (p = 0.658). Conclusions: An IAS is important, but not a decisive factor in fecal continence and IAS-saving procedures are associated with high incidence of constipation. Authors suggest that IAS can be spared, wherever it was possible, i.e. the fistula is wide (at least 8 mm) and it will not impair function of the neoanus.

Autorzy podjęli próbę oceny roli zwieracza wewnętrznego odbytu (ZWO) u pacjentów z przetoką odbytniczo-kroczową po operacji wady odbytu metodą PSARP, z wycięciem lub oszczędzeniem ZWO. Materiały i metody: Badaniami objęto grupę 20 dziewczynek i 6 chłopców z przetoką odbytniczo-kroczową operowanych metodą PSARP w latach 1993-2008. Operację oszczędzającą ZWO przeprowadzono u 19 dzieci (73,1%), 17 dziewczynek i 2 chłopców, natomiast u 7 pacjentów wykonano operację PSARP z wycięciem zwężonego, dystalnego odcinka przetoki. Wyniki: Pooperacyjny wynik czynnościowy wg skali „10” był dobry (8-10 pkt.) u wszystkich 26 dzieci. Nie stwierdzono istotnej różnicy w wartościach RAP (16,3 vs. 16,9 vs. 17,2 cmH2O) i ACL (1,7 vs. 1,7 vs. 1,9 cm) u dzieci z i bez ZWO oraz grupą referencyjną. RAIR wywołano u 13 spośród 19 dzieci z zachowanym ZWO oraz u 2 spośród 7 pacjentów bez ZWO, bez różnicy statystycznej (p = 0,095). Najpoważniejszym zaburzeniem czynnościowym u dzieci były zaparcia obserwowane u 9 pacjentów z zachowanym ZWO i u 2 dzieci po klasycznej operacji PSARP, bez różnicy statystycznej (p = 0,658). Wnioski: ZWO jest ważnym, ale nie decydującym czynnikiem w mechanizmie trzymania stolca, a operacjom oszczędzającym ZWO towarzyszy wysoki odsetek zaparć w okresie pooperacyjnym. Autorzy sugerują oszczędzenie ZWO, jeżeli jest to możliwe, tzn. ujście przetoki jest szerokie (co najmniej 8 mm) i nie upośledza to czynności nowego odbytu.