Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "przetoka" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Uszkodzenia narządów układu moczowego w czasie operacji z powodu nowotworów złośliwych
Urological injury during surgery for malignant cancer
Autorzy:
Sikora-Szczęśniak, Dobrosława L.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1029486.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
przetoka pęcherzowo- -pochwowa
Opis:
Aim: This study was performed to analyze causes and types of urological injuries secondary to surgery for malignant cancer in a group of gynecological patients. Material and methods: From 1998 to 2017, 40 cases of urological injury secondary to gynecological operations were noted at the Department of Gynecology and Obstetrics of the Specialist Hospital in Radom, Poland. This group included 16 cases of injuries detected during and after surgery for malignant cancer (a total number of operations carrying a risk of urological injury: 851). Medical records of these patients were retrospectively analyzed. Results: Surgeries that led to urological injury were: hysterectomy with lymphadenectomy (4 cases, all after oncological surgery), hysterectomy (15 cases, 9 cases after oncological surgery), uterine body amputation (8 cases, 1 after oncological surgery), removal of ovarian tumor/rumors (4 cases, 2 after oncological surgery) and urogynecological surgery (9 cases). The following injuries occurred during gynecological surgery: ureteral and urinary bladder injury in 1 case (during oncological surgery), unilateral ureteral injury in 12 cases (8 during oncological surgery) and bladder injury in 18 cases (7 during oncological surgery). In urogynecological surgery, there were 8 cases of bladder wall injury and 1 case of urethral incision. In 1 case, it was required to remove the left kidney because of excision of a fragment of the ureter during hysterectomy with left salpingo-oophorectomy conducted due to ovarian cancer. In the remaining cases, the final outcomes of injury correction were favorable. Injuries that occurred in major gynecological procedures constituted the majority of urological injuries (27 cases, 67.5%). In this group, most of the surgeries (14, 51.9%) were conducted due to malignant genital cancer. Conclusions: Urological injury usually occurs during major gynecological surgery. In the group of oncological surgeries, ureteral injury with concomitant urinary bladder injury was the most common complication, observed in 1.06% of operated women. Patients at risk of urological complications, particularly those facing hysterectomy with salpingo-oophorectomy due to genital malignancy, should be adequately early referred to a reference center with resources to provide multidisciplinary medical care.
Cel pracy: Niniejsza praca powstała w celu analizy przyczyn i rodzajów uszkodzeń narządów układu moczowego stwierdzonych w związku z przebytymi operacjami z powodu nowotworów złośliwych, wyodrębnionymi z grupy operacji ginekologicznych. Materiał i metody: Od 1998 do 2017 roku w Oddziale Ginekologiczno-Położniczym Radomskiego Szpitala Specjalistycznego odnotowano 40 przypadków uszkodzenia narządów układu moczowego powstałego podczas operacji ginekologicznych, w tym 16 przypadków w czasie operacji z powodu nowotworów złośliwych lub po nich (łączna liczba tych operacji zagrożonych uszkodzeniem układu moczowego – 851). Analizie retrospektywnej poddano dokumentację medyczną pacjentek, których te przypadki dotyczyły. Wyniki: Operacje, po których odnotowano uszkodzenia narządów układu moczowego, to: histerektomia z limfadenektomią – 4 przypadki (po operacjach onkologicznych), histerektomia – 15 przypadków (9 po operacjach onkologicznych), amputacja trzonu macicy – 8 przypadków (1 po operacji onkologicznej), wycięcie guza jajnika/jajników – 4 przypadki (2 po operacjach onkologicznych), operacja uroginekologiczna – 9 przypadków. Po operacjach ginekologicznych stwierdzono uszkodzenia moczowodu i pęcherza moczowego – 1 przypadek (po operacji onkologicznej), moczowodu (jednostronne) – 12 przypadków (8 po operacjach onkologicznych), pęcherza moczowego – 18 przypadków (7 po operacjach onkologicznych). Po operacjach uroginekologicznych odnotowano 8 przypadków uszkodzenia ściany pęcherza moczowego i 1 przypadek nacięcia cewki moczowej. Usunięcie nerki lewej w 1 przypadku było konieczne z powodu wycięcia fragmentu moczowodu w czasie histerektomii z przydatkami lewymi, wykonanej z powodu raka jajnika lewego. W pozostałych przypadkach ostateczne wyniki leczenia uszkodzeń narządów układu moczowego były pomyślne. Uszkodzenia po dużych operacjach ginekologicznych stanowiły większość – 27 (67,5%) przypadków uszkodzeń narządów układu moczowego. Wśród tych operacji większość – 14 (51,9%) – stanowiły operacje wykonane u kobiet z powodu nowotworów złośliwych narządów płciowych. Wnioski: Uszkodzenia narządów układu moczowego występują najczęściej w czasie wykonywania dużych operacji ginekologicznych. Podczas operacji onkologicznych uszkodzenie moczowodu, w tym ze współwystępującym uszkodzeniem pęcherza moczowego, było najczęstszym powikłaniem, występującym w 1,06% u operowanych w tej grupie kobiet. Pacjentki z ryzykiem wystąpienia powikłań urologicznych, szczególnie w przypadkach usunięcia macicy z przydatkami z powodu nowotworów złośliwych narządów płciowych, powinny być odpowiednio wcześniej przekazywane do oddziałów referencyjnych z możliwością zapewnienia wielospecjalistycznej opieki lekarskiej.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2018, 16, 1; 11-29
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Endoskopowe zaopatrzenie przetoki dwunastnicy u chorego operowanego z powodu urazu jamy brzusznej
Autorzy:
Jędrzejczak, Bartłomiej
Bednarski, Piotr
Spychalski, Michał
Lipiński, Przemysław
Dziki, Adam
Mik, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391795.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
przetoka dwunastnicza
uraz dwunastnicy
Opis:
Biorąc pod uwagę wszystkie pourazowe uszkodzenia struktur jamy brzusznej, obrażenia dwunastnicy występują stosunkowo rzadko, ale jeżeli pojawią się, to w zdecydowanej większości sytuacji towarzyszą im uszkodzenia innych ważnych narządów. W przypadku operacyjnego zaopatrywania urazów dwunastnicy istnieje duże ryzyko wystąpienia zagrażających życiu powikłań. Jednym z najczęściej obserwowanych jest przetoka dwunastnicza. W jej leczeniu w niektórych przypadkach zarówno podstawowe, jak i zaawansowane zabiegi operacyjne w połączeniu z intensywnym leczeniem zachowawczym są niewystarczające. Postęp technik endoskopowych z wykorzystaniem nowoczesnego instrumentarium pozwolił na zastosowanie tego typu procedur w zaopatrywaniu uszkodzeń o różnej etiologii w zakresie przewodu pokarmowego. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie skutecznego endoskopowego zamknięcia pourazowej przetoki dwunastnicy.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 2; 64-67
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zastosowanie nowego modelu zatyczki z bezkomórkowej macierzy skórnej w leczeniu przetok odbytu. Opis przypadku oraz spostrzeżenia własne na podstawie pierwszego zastosowania w Polsce
Autorzy:
Bobkiewicz, Adam
Krokowicz, Łukasz
Borejsza-Wysocki, Maciej
Banasiewicz, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393082.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
przetoka odbytu
zatyczka biomateriałowa
implantacja zatyczki
Opis:
Przetoka odbytu (anal fistula, AF) jest patologicznym połączeniem odbytu i skóry okolicy odbytu. Główną przyczyną tworzenia się przetok odbytu jest infekcja bakteryjna gruczołów w obrębie krypt odbytowych. Jedną z nowoczesnych technik leczenia przetok nieingerujących w aparat zwieraczowy jest implantacja materiału kolagenowego w formie zatyczek. Poniżej przedstawiamy pierwsze polskie doświadczenia z nowym modelem zatyczki biomateriałowej stosowanym w leczeniu przetok odbytu oraz wskazujemy na kluczowe elementy postępowania przed- i śródoperacyjnego związanego z zastosowaniem tej metody. W opinii autorów metoda jest prosta, bezpieczna i powtarzalna. Nowatorska organizacja przestrzenna materiału minimalizuje ryzyko migracji i rotacji zatyczki oraz idealnie wkomponowuje się i dopasowuje do przebiegu i kształtu kanału przetoki, umożliwiając jej inkorporowanie i przerastanie przez tkanki kanału przetoki. Relatywnie krótki czas operacji, niewielkie pooperacyjne dolegliwości bólowe i szybsza rekonwalescencja są niewątpliwie dodatkowymi zaletami metody. W celu oszacowania skuteczności leczenia przetok z zastosowaniem nowego typu zatyczki kluczowa jest długoterminowa obserwacja obejmująca większą ilość pacjentów.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 4; 52-55
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ropnie i przetoki odbytu u dzieci – ocena skuteczności leczenia. Czy można uniknąć nawrotów?
Autorzy:
Bałaż, Katarzyna
Trypens, Agata
Polnik, Dariusz
Pankowska-Woźniak, Katarzyna
Kaliciński, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391794.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
fistulotomia
przetoka odbytu
ropień odbytu
Opis:
Wprowadzenie: Ropnie i przetoki odbytu są częstym schorzeniem w populacji dziecięcej. U większości pacjentów ropień odbytu stanowi manifestację obecności przetoki odbytu. Doświadczenia naszego ośrodka wskazują na powszechny brak wiedzy w tym zakresie i postępowanie ograniczone wyłącznie do nacięcia ropnia, co w większości przypadków prowadzi do wielokrotnych wznów. Cel: Celem pracy jest przedstawienie możliwych sposobów postępowania oraz ocena ich skuteczności w wyeliminowaniu nawrotów ropni i przetok odbytu. Materiał i metoda: Przeanalizowano retrospektywnie dokumentację medyczną 24 niemowląt leczonych z powodu ropni i przetok odbytu w naszym ośrodku w latach 2013–2015. Połowa pacjentów (grupa I) była pierwotnie leczona w naszym ośrodku, druga połowa (grupa II) przed przyjęciem miała wykonywane interwencje chirurgiczne w innych ośrodkach. U wszystkich pacjentów z ropniami odbytu śródoperacyjnie zidentyfikowano kanał przetoki odbytu (100%) i wykonano fistulotomię. Wyniki: U żadnego pacjenta nie obserwowano nawrotu ropnia odbytu ani nietrzymania stolca. U pacjentów z grupy II obserwowano bardziej nasilony stan zapalny. Część z nich wymagała również dodatkowych procedur chirurgicznych w postaci drenażu rozległego ropnia pośladka; wymagali oni również dłuższej antybiotykoterapii i hospitalizacji. Wnioski: Procedury małoinwazyjne (nasiadówki, antybiotykoterapia, nakłucie lub nacięcie i drenaż ropnia) są kuszące z uwagi na swoją prostotę i brak konieczności znieczulenia pacjenta, ale wiążą się z powikłaniami i dużą liczbą nawrotów. Stosowanie procedur bardziej inwazyjnych (fistulotomia, fistulektomia) wiąże się z koniecznością znieczulenia pacjenta i leczenia operacyjnego, ale pozwala znacznie zredukować częstość nawrotów i innych powikłań.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 2; 29-33
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stentowanie wewnętrzne przez pankreatojejunostomię i główny przewód trzustkowy po pankreatoduodenektomii
Autorzy:
Singh, Kamaldeep
Kaman, Lileswar
Tandup, Cherring
Raypattanaik, Niladri
Dahiya, Divya
Behera, Arunanshu
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391553.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
pancreatojejunostomia
pankreatoduodenektomia
pooperacyjna przetoka trzustkowa
stentowanie wewnętrzne
Opis:
Wprowadzenie: Pooperacyjna przetoka trzustkowa (POPF) wiąże się z wysoką zachorowalnością i śmiertelnością. Badania wykazały, że wewnętrzne stentowanie pankreatojejunostomii (PJ) może zmniejszyć POPF, ale metoda ta nadal budzi kontrowersje. Cel: W niniejszej pracy porównano wyniki zastosowania stentowania wewnętrznego przez PJ w celu zmniejszenia POPF po pankreatoduodenektomii (PD) i opisano technikę zakładania stentu wewnętrznego przez PJ do głównego przewodu trzustkowego. Materiały i metody: Do badania włączono 50 pacjentów poddanych elektywnej PD. Zrandomizowano ich do jednej z dwóch grup: Grupa A (n = 25) bez stentowania wewnętrznego przez PJ i Grupa B (n = 25) z wewnętrznym stentowaniem PJ. Pierwszorzędowym punktem końcowym było wystąpienie POPF. Wyniki: Obie grupy były porównywalne pod względem: danych demograficznych, chorób współistniejących, patologii, struktury trzustki i średnicy przewodu trzustkowego. Spośród 50 badanych pacjentów, u 23 (46,0%) rozwinęła się POPF – u 10 (40%) w grupie A i 13 (52%) w grupie B (p = 0,156). U 13 chorych (32%) rozwinęła się przetoka pooperacyjna trzustki stopnia A, a u 7 (14%) – stopnia B. W grupie A u 6 chorych rozwinęła się przetoka pooperacyjna stopnia A, a u 4 stopnia B. W grupie B u 10 chorych rozwinęła się przetoka pooperacyjna trzustki stopnia A, a u 3 stopnia B. Nie stwierdzono przetoki stopnia C. U wszystkich osób uzyskano zadowalający powrót do zdrowia po leczeniu zachowawczym. U 8 pacjentów (16%) wystąpiło opóźnienie opróżniania żołądka (5 w grupie A i 3 w grupie B; p = 0,366). U 6 pacjentów pojawiło się powierzchowne zakażenie miejsca operowanego (2 w grupie A i 4 w grupie B; p = 0,445). Długość pobytu w szpitalu była porównywalna w obu grupach. Nie odnotowano zgonów. Wnioski: Wewnętrzne stentowanie PJ nie zmniejsza częstości występowania POPF po PD.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 3; 40-47
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ciśnieniowe pęknięcie przełyku (zespół Boerhaavego) jako diagnostyczne i terapeutyczne wyzwanie wymagające szybkiej i skutecznej współpracy międzyklinicznej. Raport przypadku z regionalnego ośrodka specjalizującego się w chorobach przełyku
Autorzy:
Czopnik, Piotr
Aporowicz, Michał
Niepokój-Czopnik, Agnieszka
Szajerka, Tobiasz
Domosławski, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393167.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
zespół Boerhaavego
zapalenie śródpiersia
przetoka przełyku
Opis:
Prezentujemy opis przypadku 47-letniego mężczyzny przyjętego do naszego ośrodka z powiatowego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z objawami wstrząsu septycznego i podejrzeniem zespołu Boerhaavego. Po potwierdzeniu rozpoznania pacjenta operowano w trybie ostrego dyżuru. W przebiegu pooperacyjnym wystąpiły objawy alkoholowego zespołu abstynencyjnego oraz przetoki przełykowo-śródpiersiowej – najpoważniejszego powikłania miejscowego w tym schorzeniu. W efekcie leczenia zachowawczego uzyskano wygojenie się przetoki i powrót chorego do zdrowia. W kontrolnym badaniu po 6 miesiącach od wypisu nie stwierdzono powikłań odległych, w szczególności zwężenia przełyku.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 6; 37-39
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Możliwości leczenia popromiennych przetok odbytniczo-pochwowych
Therapeutic options in radiation-induced rectovaginal fi stula
Autorzy:
Wręczycka-Cegielny, Patrycja
Cegielny, Tomasz
Herman, Roman M.
Opławski, Marcin
Kojs, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030142.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
powikłania popromienne
przetoka odbytniczo-pochwowa
przetoka po radioterapii
radiation-induced complications
radiation-induced fistula
rectovaginal fistula
Opis:
A pathological communication between the rectum and the vagina, referred to as rectovaginal fistula, can develop as a result of a number of factors. Fistula caused by ionizing energy treatment, which belongs to the most serious late radiation-induced complications, is a special type of this abnormality. This type of fistulas are classified as complex fistulas. Their surgical treatment is very difficult and shows poor efficacy as well as high rate of recurrence. Therefore, it is still a serious and current problem of women after radiation therapy for gynecologic cancer. The quality of life in patients with this complication is dramatically poor. Despite completed cancer treatment, women with radiation-induced rectovaginal fistula are often unable to resume their previous social roles, including work. Therefore, it is important to determine the optimal management strategy in these patients. Although it may seem impossible to develop a simple diagnostic and therapeutic algorithm due to different fistula locations and sizes, the knowledge on the basic management strategies increases the chance of success. A surgery using the transabdominal approach described by Parks is the primary surgical technique. However, new reports on repair techniques, particularly less invasive ones, occasionally occur in literature. Therefore, we present a current literature review of treatment options in radiation-induced rectovaginal fistulas.
Do patologicznej komunikacji między odbytnicą a pochwą – zwanej przetoką odbytniczo-pochwową – może dojść na skutek działania wielu różnych czynników. Szczególnym rodzajem tego zaburzenia jest przetoka powstająca w wyniku leczenia energią jonizującą, czyli jedno z najcięższych późnych powikłań popromiennych. Przetoki te klasyfikuje się jako złożone, a leczenie chirurgiczne jest ekstremalnie trudne oraz wciąż cechuje się niską skutecznością i znaczącym odsetkiem nawrotów. To poważny i nadal aktualny problem kobiet po radioterapii nowotworów narządu rodnego. Jakość życia pacjentek, u których występuje to powikłanie, jest dramatycznie zła. Chore z popromienną przetoką odbytniczo-pochwową mimo zakończenia leczenia onkologicznego często nie mogą powrócić do swoich dotychczasowych ról społecznych, w tym do pracy zawodowej. Ważne jest zatem ustalenie optymalnego postępowania. Choć ze względu na różnice w lokalizacji i wielkości przetok niemożliwe wydaje się opracowanie prostego algorytmu diagnostyczno-terapeutycznego, to znajomość podstawowych zasad postępowania zwiększa szansę na powodzenie. Główną techniką zabiegową pozostaje operacja sposobem Parksa z dostępu przezbrzusznego. Co jakiś czas pojawiają się jednak w piśmiennictwie nowe doniesienia na temat technik naprawczych, szczególnie tych małoinwazyjnych, dlatego w artykule przedstawiono aktualny przegląd literatury dotyczącej leczenia popromiennych przetok odbytniczo-pochwowych.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2016, 14, 2; 121-132
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Diagnostic value of the fistula test in patients with fixation nystagmus
Wartość diagnostyczna próby przetokowej przy współistniejącym oczopląsie fiksacyjnym
Autorzy:
Kaźmierczak, Henryk
Bogacz, Artur
Kaźmierczak, Wojciech
Osiński, Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1399793.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
perylimphatic fistula
fixation nystagmus.
przetoka perylimfatyczna
oczopląs fiksacyjny
Opis:
The aim of the study was to evaluate the fistula test in patients of chronic otitis media with cholesteatoma and co-occurrence of fixation nystagmus. The results show limited diagnostic usefulness of fistula test due to the absence of a typical fistula nystagmus and prevalence of fixation instability. However, vestibular-spinal reactions and vertigo were observed in the test, which points to the usefulness of these symptoms in diagnostic procedures.
W pracy określono negatywny wpływ oczopląsu fiksacyjnego wrodzonego na oczopląs wywoływany w próbie przetokowej. Stwierdzono, że oczopląs fiksacyjny uniemożliwia wywołanie reakcji przedsionkowo-okoruchowej, dominując nad odpowiedzią oczopląsową z błędnika z przetoką na kanale poziomym. Inne odczyny przedsionkowe w postaci zawrotów i zbaczania kończyn górnych były obecne podczas przeprowadzania próby przetokowej według Lucea. Wskazuje to na konieczność ich analizy w takich przypadkach.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2018, 7, 3; 39-43
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przetoki odbytniczo-pochwowe ze szczególnym uwzględnieniem przetok powstałych po radioterapii nowotworów narządów miednicy mniejszej
Radiation-induced rectovaginal fistulas
Autorzy:
Wręczycka-Cegielny, Patrycja
Herman, Roman M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030833.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cervical cancer
radiation-induced complications
radiation-induced fistula
rectovaginal fistula
powikłania popromienne
przetoka odbytniczo-pochwowa
przetoka popromienna
rak szyjki macicy
Opis:
Background: Rectovaginal fistula (RVF) is a pathological channel lined with epithelium, located between rectum and vagina. RVFs account for about 5% of anorectal fistulas. Due to differences in etiology, location and diameter, no single algorithm of management of such conditions has been developed. Therefore, an individual approach in the diagnostic-therapeutic workup is mandatory. A particular variant of RVF are fistulas developing as a sequel of radiotherapy of intrapelvic tumors, mainly of cervical, vaginal, rectal and anal origin. They usually appear within 2 years after termination of treatment, although there are documented cases developing even 20 years after termination of radiotherapy. In the Polish literature, the incidence of radiationinduced RVF is estimated at 0.2-2.0%, while in international publications this rate varies from 0.3 to 6%. It appears, however, that the true incidence of RVF may be considerably higher. Several techniques for the management of RVF have been described, using various approaches and of varying extent and complexity. Local techniques are used mostly in small and low fistulas, rarely in the case of medium-sized fistulas. High fistulas are treated using the transabdominal route. In the case of radiation-induced fistulas, the technique of choice is the one described by Parks. Aim of paper: Our purpose is to provide a systematic review of current concepts concerning causes, diagnosis and treatment of RVF, with particular emphasis of fistulas following radiotherapy for intrapelvic tumors. Conclusions: RVF constitutes an important clinical problem, significantly influencing the patient’s everyday life and compromising her quality of life. This is a very complex condition and only a multidisciplinary approach, including surgeon, gynecologist, oncologist and radiotherapist as well as representatives of other medical specialties, provides hopes for developing an effective therapeutic algorithm. Correct diagnosis of type of fistula, selection of most appropriate therapeutic method and careful surgical technique may contribute to a favorable outcome in about 80% of the cases.
Wstęp: Przetoką odbytniczo-pochwową nazywamy patologiczny kanał wysłany nabłonkiem, zlokalizowany między odbytnicą a pochwą. Tego typu przetoki stanowią około 5% przetok anorektalnych. Ponieważ różnią się one etiologią, lokalizacją i średnicą, nie istnieje jeden algorytm postępowania w przypadku zdiagnozowania tego powikłania. Konieczna staje się indywidualizacja w procesie diagnostyczno-terapeutycznym. Szczególnym rodzajem przetoki odbytniczo-pochwowej jest przetoka powstała po leczeniu energią promienistą nowotworów narządów miednicy mniejszej, głównie szyjki macicy, pochwy, odbytnicy lub odbytu. Najczęściej pojawiają się one do 2 lat od zakończenia leczenia, choć znane są przypadki pojawienia się tego powikłania nawet w 20 lat po zakończeniu radioterapii. W piśmiennictwie polskim częstość popromiennych przetok odbytniczo-pochwowych ocenia się na 0,2-2%, w piśmiennictwie światowym – 0,3-6%. Wydaje się, iż są one jednak zjawiskiem częstszym, niż się powszechnie uważa. Opisano liczne techniki leczenia operacyjnego przetok odbytniczo-pochwowych – z różnych dostępów i o różnej rozległości i złożoności. Miejscowe techniki stosuje się w przypadku przetok małych, niskich, rzadziej średnich, przetoki wysokie leczy się chirurgicznie z dostępu przezbrzusznego. W przypadku przetok popromiennych metodą z wyboru jest operacja sposobem Parksa. Cel: Celem pracy jest usystematyzowanie aktualnego stanu wiedzy na temat przyczyn powstawania, diagnostyki i leczenia przetok odbytniczo-pochwowych, ze szczególnym uwzględnieniem przetok powstałych po radioterapii z powodu nowotworów narządów miednicy mniejszej. Wnioski: Przetoka odbytniczo-pochwowa stanowi problem istotnie modyfikujący sposób życia pacjentek i diametralnie pogarszający jego jakość. Problem RVF jest niezwykle złożony i wydaje się, że jedynie podejście multidyscyplinarne, z udziałem chirurga, ginekologa, onkologa, radioterapeuty, a nierzadko też specjalistów innych dziedzin, daje nadzieję na stworzenie właściwego algorytmu postępowania. Właściwe rozpoznanie rodzaju przetoki, wybór metody leczenia i staranna technika chirurgiczna pozwalają na osiągnięcie sukcesu terapeutycznego w 80% przypadków.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2010, 8, 4; 256-264
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przetoka z II kieszonki skrzelowej u dziecka z potwierdzonym genetycznie zespołem skrzelowo-uszno-nerkowym (BOR)
Autorzy:
Remjasz, Agnieszka
Clarós, Pedro
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1399621.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
przetoka z II kieszonki skrzelowej
zespół skrzelowo-uszno-nerkowy
zespół BOR
wady rozwojowe ucha
przetoka szyi
chirurgia szyi
zaburzenia genetyczne
Opis:
Wprowadzenie: Nieprawidłowości kieszonki skrzelowej stanowią od 32% do 45% wszystkich patologii szyi w populacji pediatrycznej. Zaburzenia te mogą być składową zespołu skrzelowo-uszno-nerkowego (BOR), charakteryzującego się: występowaniem anomalii łuku skrzelowego, obecnością dołeczków przedusznych, upośledzeniem słuchu, a także różnymi typami zaburzeń budowy i funkcji nerek. Zazwyczaj przed wdrożeniem leczenia przetoki skrzelopochodnej nie jest wymagana rozległa diagnostyka. Należy jednak pamiętać o możliwości współwystępownia przetoki kieszonki skrzelowej z innymi wrodzonymi zaburzeniami. Opis przypadku: Celem niniejszej pracy jest przedstawienie trudności diagnostycznych i terapeutycznych u 4-letniego chłopca z całkowitą przetoką z II kieszonki skrzelowej i dodatkowo wrodzonym obustronnym ubytkiem słuchu. W tekście przedstawiono przebieg choroby, jej diagnostykę oraz leczenie. W wykonanym badaniu genetycznym ostatecznie potwierdzono mutację genu EYA1 odpowiedzialnego za występowanie zespołu BOR. U dziecka wykonano radykalną resekcję przetoki bez jakichkolwiek komplikacji w okresie około- i pooperacyjnym. Podsumowanie: Prezentacja przypadku klinicznego miała na celu przede wszystkim przypomnienie o możliwości współwystępowania wrodzonych wad łuku skrzelowego z innymi nieprawidłowościami, np.: głuchotą lub zaburzeniami funkcji nerek. Podczas diagnostyki pacjentów warto zwrócić uwagę na: szczegółowe badania fizykalne, genetyczne, ocenę słuchu oraz badania obrazowe, w tym USG jamy brzusznej. Dodatkową diagnostykę obrazową należy również wykonać w przypadku nietypowego przebiegu przetoki lub bliskiego sąsiedztwa naczyń lub nerwów, co jest istotne podczas kwalifikacji do operacji. Na koniec przedstawiono alternatywne metody leczenia dla standardowej techniki chirurgicznej, które można stosować w wybranych grupach pacjentów.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2019, 8, 1; 63-70
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przetoka trzustkowo-opłucnowa manifestująca się dolegliwościami bólowymi nadbrzusza
Autorzy:
Bąk, Michał
Murawa, Dawid
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391752.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
nadużywanie alkoholu
przetoka trzustkowo-opłucnowa
zapalenie trzustki
Opis:
Przedstawiamy przypadek przetoki trzustkowo-opłucnowej objawiającej się dolegliwościami bólowymi nadbrzusza. Na zdjęciach RTG klatki piersiowej uwidoczniono płyn w prawej jamie opłucnowej, sięgający do VII żebra. Po punkcji opłucnej uzyskano 1600 ml brunatnego płynu z wysokim poziomem diastaz. Ostateczne rozpoznanie postawiono na podstawie tomografii komputerowej. Ze względu na niepowodzenie metod zachowawczych i endoskopowych, zdecydowano się na zabieg operacyjny, który zakończył się totalną resekcją trzustki.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 4; 54-57
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Superficjalizacja części żylnej przetoki łokciowej – zawsze czy tylko czasem?
Autorzy:
Borisov, Biser
Iliev, Sergey
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392009.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
część żylna przetoki
przetoka tętniczo-żylna
superficjalizacja
Opis:
Wprowadzenie: Zabieg hemodializy wymaga łatwego dostępu do części żylnej przetoki tętniczo-żylnej, która nadaje się do wielokrotnych wkłuć. Rosnąca liczba pacjentów w podeszłym wieku z nadwagą i cukrzycą spowodowała zwiększenie się częstości wykonywania pierwotnych przetok w dole łokciowym. Celem naszego badania było podjęcie próby superficjalizacji części żylnej przetoki u chorych, u których po wytworzeniu natywnej przetoki w dole łokciowym stwierdzano trudności w jej nakłuwaniu. Materiały i metody: W analizie uwzględniono 442 przetoki tętniczo-żylne wytworzone w okresie 5 lat, między 1 lipca 2011 r. i 30 czerwca 2016 r., w Klinice Nefrologii i Dializoterapii Uniwersytetu Medycznego w Plewen w Bułgarii. Pierwotne przetoki łokciowe stanowiły 311 (70%) przypadków. Superficjalizację części żylnej wykonano w 18 (6%) przypadkach. Wyniki: Nie zaobserwowaliśmy powikłań ani w trakcie operacji, ani w czasie dalszego leczenia nerkozastępczego. Po roku przetoka pozostawała drożna u 17 (94%) pacjentów. Zabieg zakończył się powodzeniem (z wytworzeniem wygodnego dostępu do nakłuć) w 17 (94%) przypadkach. Wnioski: W naszym badaniu wykazaliśmy dobrą okołooperacyjną i roczną drożność przetoki po zabiegu superficjalizacji części żylnej przetoki w dole łokciowym. Stwierdziliśmy poprawę u chorych z trudnościami w uzyskaniu dostępu żylnego. Zabieg ten powinien być częściej wykonywany w praktyce klinicznej, gdyż poprawia on jakość leczenia pacjentów hemodializowanych.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 3; 6-9
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Porównanie badania endosonograficznego i rezonansu magnetycznego w diagnostyce wysokich przetok odbytu
Endosonography and magnetic resonance imaging in the diagnosis of high anal fistulae – a comparison
Autorzy:
Sudoł-Szopińska, Iwona
Kucharczyk, Agnieszka
Kołodziejczak, Małgorzata
Warczyńska, Agnieszka
Pracoń, Grzegorz
Wiączek, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1057981.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
nietrzymanie stolca i gazów rectal fistula
przetoka odbytnicza
przetoka odbytu
rezonans magnetyczny
nietrzymanie stolca i gazów rectal fistula
Opis:
Anal fistula is a benign inflammatory disease with unclear etiology which develops in approximately 10 in 100 000 adult patients. Surgical treatment of fistulae is associated with a risk of damaging anal sphincters. This usually happens in treating high fistulae, branched fistulae, and anterior ones in females. In preoperative diagnosis of anal fistulae, endosonography and magnetic resonance imaging play a significant role in planning the surgical technique. The majority of fistulae are diagnosed in endosonography, but magnetic resonance is performed when the presence of high fistulae, particularly branched ones, and recurrent is suspected. The aim of this paper was to compare the roles of the two examinations in preoperative assessment of high anal fistulae. Material and methods: The results of endosonographic and magnetic resonance examinations performed in 2011–2012 in 14 patients (4 women and 10 men) with high anal fistulae diagnosed intraoperatively were subject to a retrospective analysis. The patients were aged from 23 to 66 (mean 47). The endosonographic examinations were performed with the use of a BK Medical Pro Focus system with endorectal 3D transducers with the frequency of 16 MHz. The magnetic resonance scans were performed using a Siemens Avanto 1.5 T scanner with a surface coil in T1, T1FS, FLAIR, T2 sequences and in T1 following contrast medium administration. The sensitivity and specificity of endosonography and magnetic resonance imaging were analyzed. A surgical treatment served as a method for verification. The agreement of each method with the surgery and the agreement of endosonography and magnetic resonance imaging were compared in terms of the assessment of the fistula type, localization of its internal opening and branches. The agreement level was determined based on the percentage of consistent assessments and Cohen’s coefficient of agreement, . The integrity of the anal sphincters was assessed in each case. Results: In determining the fistula type, magnetic resonance imaging agreed with intraoperative assessment in 79% of cases, and endosonography in 64% of cases. Endosonography agreed with magnetic resonance in 57% of cases. In the assessment of internal opening, the agreement between endosonography and intraoperative assessment was 65%, between magnetic resonance and intraoperative assessment – 41% and between endosonography and magnetic resonance – 53%. In the assessment of fistula branches, endosonography agreed with intraoperative assessment in 67% of cases, magnetic resonance in 87% of cases, and the agreement between the two methods tested was 67%. Conclusions: Magnetic resonance is a more accurate method than endosonography in determining the type of high fistulae and the presence of branches. In assessing the internal opening, endosonography proved more accurate. The agreement between the two methods ranges from 53–67%; the highest level of agreement was noted for the assessment of branching.
Przetoka odbytu jest łagodną chorobą zapalną o niejasnej etiologii, która występuje u około 10 na 100 000 osób populacji dorosłej. Leczenie operacyjne przetoki odbytu wiąże się z ryzykiem uszkodzenia zwieraczy odbytu. Najczęściej dochodzi do tego w przypadku leczenia przetok wysokich, rozgałęzionych oraz przetok przednich u kobiet. W przedoperacyjnej diagnostyce przetok odbytu ważne miejsce, pod kątem planowania techniki zabiegu operacyjnego, zajmują endosonografia oraz rezonans magnetyczny. Większość przetok diagnozowana jest w endosonografii, zaś rezonans wykonuje się w przypadku klinicznego podejrzenia przetoki wysokiej, zwłaszcza rozgałęzionej i nawrotowej. Celem pracy było porównanie obydwu badań w przedoperacyjnej ocenie wysokich przetok odbytu. Materiał i metoda: Retrospektywnie przeanalizowano wyniki badań endosonograficznych i rezonansu magnetycznego wykonanych w latach 2011–2012 u 14 pacjentów (4 kobiety, 10 mężczyzn) w wieku 23–66 lat (średnia 47) ze śródoperacyjnym rozpoznaniem wysokiej przetoki odbytu. Badania endosonograficzne wykonano aparatem BK Medical Pro Focus, głowicą endorektalną 3D o częstotliwości 16 MHz. Badania rezonansu przeprowadzono z wykorzystaniem aparatu Siemens Avanto 1,5 T z cewką powierzchniową, przed podaniem środka kontrastowego w sekwencjach T1, T1FS, FLAIR, T2 i po podaniu. Oceniono czułość i swoistość endosonografii oraz rezonansu magnetycznego. Metodą weryfikującą był zabieg operacyjny. Porównano zgodność każdej metody z operacją oraz zgodność endosonografii i rezonansu magnetycznego w zakresie oceny typu przetoki, lokalizacji ujścia wewnętrznego oraz rozgałęzień. Poziom zgodności określano na podstawie odsetka ocen zgodnych oraz współczynnika zgodności Cohena. W każdym przypadku oceniano ciągłość zwieraczy odbytu. Wyniki: W określaniu typu przetoki zgodność badania rezonansu magnetycznego z oceną śródoperacyjną stwierdzono w 79% przypadków, endosonografii z oceną śródoperacyjną w 64% przypadków, a endosonografii z rezonansem w 57%. W ocenie ujścia wewnętrznego zgodność endosonografii z oceną śródoperacyjną wyniosła 65%, rezonansu z oceną śródoperacyjną 41%, a endosonografii z rezonansem 53%. W ocenie rozgałęzień przetoki zgodność endosonografii z oceną śródoperacyjną wyniosła 67%, rezonansu z oceną śródoperacyjną 87%, a zgodność pomiędzy obiema metodami 67%. Wnioski: Rezonans magnetyczny dokładniej niż endosonografia określa typ przetoki wysokiej i obecność rozgałęzień. W ocenie ujścia wewnętrznego metodą dokładniejszą jest endosonografia. Zgodność między metodami waha się w zakresie 53–67%; najwyższa jest w ocenie rozgałęzień.
Źródło:
Journal of Ultrasonography; 2014, 14, 57; 142-151
2451-070X
Pojawia się w:
Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wytyczne leczenia przetok przewodu pokarmowego. Stanowisko Grupy Ekspertów Towarzystwa Chirurgów Polskich
Autorzy:
Sobocki, Jacek
Jackowski, Marek
Dziki, Adam
Tarnowski, Wiesław
Banasiewicz, Tomasz
Kunecki, Marek
Słodkowski, Maciej
Stanisławski, Michał
Zaczek, Zuzanna
Richer, Piotr
Matyja, Andrzej
Frączek, Mariusz
Wallner, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391629.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
leczenie
przetoka przewodu pokarmowego
terapia podciśnieniowa
żywienie pozajelitowe
Opis:
Wstęp: Nieszczelność przewodu pokarmowego należy do najtrudniejszych problemów w chirurgii przewodu pokarmowego. Związana jest ona z: wysoką chorobowością i licznymi powikłaniami, dużym ryzykiem zgonu, przedłużoną hospitalizacją oraz zwielokrotnieniem kosztów leczenia. Cel: Zadaniem zespołu było opracowanie zaleceń dotyczących leczenia przetok przewodu pokarmowego zgodnie aktualną wiedzą medyczną w celu ograniczenia śmiertelności oraz chorobowości związanej z leczeniem. Materiały i metody: Opracowanie niniejszych zaleceń oparto na przeglądzie dostępnego piśmiennictwa z baz PubMed, Medline i Cochrane Library z okresu od 1.01.2010 do 31.12.2020, ze szczególnym uwzględnieniem przeglądów systematycznych oraz zaleceń klinicznych uznanych towarzystw naukowych. Zalecenia sformułowano w formie dyrektywnej i poddano je ocenie metodą Delphi. Wyniki i wnioski: Przedstawiono 9 zaleceń wraz z omówieniem oraz uwagami ekspertów. Leczenie powinno być prowadzone w oparciu o zespół wielodyscyplinarny (chirurg, anestezjolog, specjalista żywienia klinicznego/dietetyk, pielęgniarka, farmaceuta, endoskopista).
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 4; 57-69
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy naszycie więzadła obłego wątroby może zmniejszyć częstość występowania i stopień nasilenia pooperacyjnej przetoki trzustkowej?
Autorzy:
Mech, Katarzyna
Wysocki, Łukasz
Guzel, Tomasz
Słodowski, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393969.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
przetoka trzustkowa
więzadło obłe wątroby
zabiegi resekcyjne trzustki
Opis:
Najpoważniejszym powikłaniem po zabiegach resekcyjnych trzustki wciąż pozostaje pooperacyjna przetoka trzustkowa. W praktyce klinicznej wykorzystuje się różne metody postępowania zmniejszającego stopień nasilenia i skracające czas do wygojenia pooperacyjnej przetoki trzustkowej, żadna jednak nie jest w pełni skuteczna. W ostatnim czasie podnosi się rolę naszywania więzadła obłego wątroby na trzustkę jako obiecującego sposobu leczenia. Celem pracy była wstępna ocena czy naszycie łaty z więzadła obłego na kikut trzustki lub okolicę zespolenia trzustkowego może zmniejszyć nasilenie (ewentualnie zapobiec powstawaniu przetoki trzustkowej) lub przyspieszyć gojenie się przetoki trzustkowej po zabiegach resekcyjnych trzustki. Materiał i metodyka. Badaniem retrospektywnym objęto chorych operowanych z powodu guzów trzustki w Klinice Chirurgii Ogólnej, Gastroenterologicznej i Onkologicznej WUM. Przetokę trzustkową rozpoznawano zgodnie z definicją opracowaną przez ISGPS (International Study Group of Pancreatic Surgery). Wyniki. Operowano 10 chorych z guzami trzustki o różnym umiejscowieniu. Więzadło obłe naszywano na kikut trzustki, na okolice zespolenia trzustkowo-jelitowego lub na miejsce po wyłuszczeniu miejscowym guza. Przetoka trzustkowa rozwinęła się u 9 chorych, w tym przetoka trzustkowa w stopniu A u 5 chorych, przetoka w stopniu B u 3 chorych, przetoka w stopniu C wystąpiła u jednego chorego. Żaden chory nie wymagał reoperacji i nie odnotowano zgonów. Średni czas hospitalizacji wyniósł 22,4 dnia. Czas hospitalizacji chorych z przetoką w stopniu A był krótszy niż u chorych z przetoką w stopniu B i C. Wnioski. Naszycie więzadła obłego wątroby na kikut trzustki nie zapobiegało powstawaniu przetoki trzustkowej. Najczęściej rozwijała się przetoka trzustkowa w stopniu A. U jednego chorego rozwinęła się przetoka w stopniu C, powikłana ropniami wewnątrzbrzusznymi oraz sepsą. Chory nie wymagał powtórnego leczenia operacyjnego, a jedynie leczenia zachowawczego. Chorzy z przetoką trzustkową w stopniu B wymagali przedłużonego utrzymania drenu, leczenie prowadzone było pod kontrolą Poradni Chirurgicznej.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 2; 109-116
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies