Superficjalizacja części żylnej przetoki łokciowej – zawsze czy tylko czasem?

Wprowadzenie: Zabieg hemodializy wymaga łatwego dostępu do części żylnej przetoki tętniczo-żylnej, która nadaje się do wielokrotnych wkłuć. Rosnąca liczba pacjentów w podeszłym wieku z nadwagą i cukrzycą spowodowała zwiększenie się częstości wykonywania pierwotnych przetok w dole łokciowym. Celem naszego badania było podjęcie próby superficjalizacji części żylnej przetoki u chorych, u których po wytworzeniu natywnej przetoki w dole łokciowym stwierdzano trudności w jej nakłuwaniu. Materiały i metody: W analizie uwzględniono 442 przetoki tętniczo-żylne wytworzone w okresie 5 lat, między 1 lipca 2011 r. i 30 czerwca 2016 r., w Klinice Nefrologii i Dializoterapii Uniwersytetu Medycznego w Plewen w Bułgarii. Pierwotne przetoki łokciowe stanowiły 311 (70%) przypadków. Superficjalizację części żylnej wykonano w 18 (6%) przypadkach. Wyniki: Nie zaobserwowaliśmy powikłań ani w trakcie operacji, ani w czasie dalszego leczenia nerkozastępczego. Po roku przetoka pozostawała drożna u 17 (94%) pacjentów. Zabieg zakończył się powodzeniem (z wytworzeniem wygodnego dostępu do nakłuć) w 17 (94%) przypadkach. Wnioski: W naszym badaniu wykazaliśmy dobrą okołooperacyjną i roczną drożność przetoki po zabiegu superficjalizacji części żylnej przetoki w dole łokciowym. Stwierdziliśmy poprawę u chorych z trudnościami w uzyskaniu dostępu żylnego. Zabieg ten powinien być częściej wykonywany w praktyce klinicznej, gdyż poprawia on jakość leczenia pacjentów hemodializowanych.