Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "przeciwciała monoklonalne" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-15 z 15
    Tytuł:
    Alemtuzumab – nowy lek w terapii postaci rzutowej stwardnienia rozsianego. Pierwsza czy druga linia leczenia?
    Alemtuzumab – a new drug in the therapy of relapsing-remitting multiple sclerosis. The first or second line of treatment?
    Autorzy:
    Zaborski, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030335.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    CD52
    alemtuzumab
    monoclonal antibodies
    multiple sclerosis
    przeciwciała monoklonalne
    stwardnienie rozsiane
    Opis:
    Alemtuzumab is a humanized monoclonal antibody aimed against glycoprotein CD52, which causes the depletion (elimination) of circulating T and B cells. The recovery process for the two cell populations differs, leading to disturbances in the immune system. These changes result in a reduction in the disease activity. The efficacy of alemtuzumab has been confirmed in three clinical studies: one phase II – CAMMS223 study, and two phase III – CARE-MS I and CARE-MS II studies. They have shown the clinical effectiveness of intravenous alemtuzumab in patients with the remitting form of multiple sclerosis. Interferon beta-1a was administered subcutaneously as the comparator. CAMMS223 and CARE-MS I showed the drug to have significant impact on the decrease of the relapse rate as compared to interferon, whereas CAMMS223 and CARE-MS II showed it to slow down the increase of disability in patients. Treatment with alemtuzumab, however, has not been free of significant side effects, falling essentially into three major groups: side effects directly related to the administration of the drug, severe infections, and autoimmune disorders (idiopathic thrombocytopenic purpura, impaired thyroid function, and nephropathy). Alemtuzumab therapy can be both effective and safe, provided that an appropriate programme is maintained, aimed at monitoring the adverse events.
    Alemtuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko glikoproteinie CD52, powodującym deplecję (eliminację) krążących limfocytów T i B. Proces odtwarzania obu populacji limfocytów przebiega odmiennie, co prowadzi do zaburzeń w układzie odpornościowym. Zmiany te skutkują zmniejszeniem aktywności procesu chorobowego. Skuteczność alemtuzumabu została potwierdzona w trzech badaniach klinicznych: jednym fazy drugiej – CAMMS223 oraz dwóch fazy trzeciej – CARE-MS I i CARE-MS II. W badaniach tych wykazano skuteczność kliniczną podawanego dożylnie alemtuzumabu u chorych z postacią rzutową stwardnienia rozsianego. Komparatorem był podawany podskórnie interferon beta-1a. W CAMMS223 i CARE-MS I wykazano istotny wpływ alemtuzumabu na spadek wskaźnika rzutów w porównaniu z interferonem, a w CAMMS223 i CARE-MS II – wpływ na zwolnienie narastania niesprawności. Terapia z zastosowaniem alemtuzumabu nie była wolna od istotnych działań niepożądanych, które należały do trzech zasadniczych grup: działania niepożądane bezpośrednio związane z podawaniem leku, ciężkie infekcje oraz zaburzenia autoimmunologiczne (samoistna plamica małopłytkowa, zaburzenia funkcji tarczycy i nefropatia). Terapia alemtuzumabem może być zarówno skuteczna, jak i bezpieczna, jednakże pod warunkiem zachowania właściwego programu monitorowania działań niepożądanych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 3; 144-149
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Aktualne i nowe strategie leczenia aktywnej orbitopatii tarczycowej
    Current and novel strategies for the treatment for active thyroid orbitopathy
    Autorzy:
    Wierzbowska, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1927948.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-30
    Wydawca:
    Medical Education
    Tematy:
    Graves' ophthalmopathy
    autoimmunity
    glicocorticosteroids
    hyperthyroidism
    immunosuppression
    monoclonal antibodies
    radiotherapy
    oftalmopatia Gravesa
    nadczynność tarczycy
    autoimmunogenność
    immunosupresja
    glikokortykosteroidy
    radioterapia
    przeciwciała monoklonalne
    Opis:
    Orbitopatia tarczycowa, zwana także oftalmopatią Gravesa, jest następstwem reakcji autoimmunologicznej w oczodole wywołanej przez wspólny dla tarczycy i oczodołu antygen lub antygeny. W niniejszym artykule na podstawie koncepcji patogenezy orbitopatii tarczycowej omówiono aktualną strategię oraz nowe kierunki leczenia zarówno hipertyreozy, jak i aktywnej fazy oftalmopatii. Tradycyjna strategia leczenia orbitopatii obejmuje leczenie immunosupresyjne za pomocą glikokortykosteroidów, radioterapię oczodołów i dekompresję chirurgiczną. Nowe kierunki terapii związane są z zastosowaniem leków specyficznie modulujących określone białka komórkowe zaangażowane w szlaki reakcji autoimmunologicznej w oczodole. Należą do nich przeciwciała monoklonalne, inhibitory cytokin oraz selektywne związki immunosupresyjne.
    Graves’ ophthalmopathy is a consequence of an autoimmune orbital reaction that is caused by an antigen or antigens that are common to the thyroid and orbit. This review discusses the pathogenesis of thyroid orbitopathy, current treatment strategies, and new treatment options for both hyperthyroidism and the active phase of ophthalmopathy. The traditional strategy for treating Graves’ ophtalmopathy involves immunosuppressive therapy with steroids, orbital radiation therapy, and surgical decompression. New treatment options include the use of drugs that modulate specific cellular proteins that are involved in orbital autoimmune pathways. These include monoclonal antibodies, cytokine inhibitors, and selective immunosuppressants.
    Źródło:
    OphthaTherapy; 2020, 7, 2; 108-115
    2353-7175
    2543-9987
    Pojawia się w:
    OphthaTherapy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zastosowanie monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. Część I
    Monoclonal antibodies in oncologic gynecology. Part I
    Autorzy:
    Wicherek, Łukasz
    Windorbska, Wiesława
    Wiśniewski, Michał
    Dutsch-Wicherek, Magdalena
    Drzewiecka, Marta
    Kwiatkowski, Adam
    Śpiewankiewicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/771946.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    bevacizumab
    bewacizumab
    monoclonal antibodies
    monoklonalne przeciwciała
    ovarian cancer
    rak jajnika
    targeted therapy
    terapia celowana
    volociximab
    wolocyksymab
    Opis:
    The technique for producing monoclonal antibodies is presently quite advanced. These antibodies comprise not only murine antibodies, which block a particular receptor, but also recombinant human monoclonal antibodies which are often hybrid compounds (combined with another active antitumor substance). Since we are currently able to design monoclonal antibodies that are directed against particular receptors, the practical application of the principles of “tailored therapy” (more recently known as “personalized medicine”) is now a reality. From the point of view of gynecologic-oncologic clinical practice, however, the technique of producing monoclonal antibodies is not the key issue; of more importance is the issue of how to use this still new generation of agents for the maximum benefit of patients with genital malignancies as well as the related issue of what remains to be done in order to safely improve the overall survival rate of the patient who uses these drugs. This paper reviews the current literature devoted to the use of monoclonal antibodies in oncologic gynecology. In part I, we discuss how monoclonal antibodies, particularly bevacizumab, block the molecular mechanisms that regulate neoangiogenesis. We also seek to determine whether oncologic gynecology, like modern hemato-oncology, can continue to function without monoclonal antibodies.
    Obecnie technika produkcji monoklonalnych przeciwciał jest wysoce zaawansowana – nie są to już tylko mysie przeciwciała blokujące dany receptor, ale rekombinowane ludzkie monoklonalne przeciwciała, często leki hybrydowe (sprzężone z inną aktywną substancją przeciwnowotworową). Ponieważ istnieje możliwość projektowania monoklonalnych przeciwciał przeciw konkretnym receptorom, możliwe staje się realizowanie w praktyce zasad terapii skrojonej na miarę, ostatnio określanej mianem medycyny spersonalizowanej. Z punktu widzenia praktyki ginekologiczno-onkologicznej sama technika uzyskiwania monoklonalnych przeciwciał nie jest najważniejsza, o wiele istotniejsze pozostaje pytanie, jak wykorzystać tę nadal nową generację leków z korzyścią dla chorych na nowotwory wywodzące się z narządów płciowych oraz co jeszcze należy zrobić, by za pomocą omawianej grupy leków bezpiecznie wydłużyć całkowite przeżycie pacjentów. Dokonaliśmy przeglądu aktualnego piśmiennictwa w zakresie zastosowania monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. W pierwszej części pracy zostały omówione monoklonalne przeciwciała blokujące mechanizmy molekularne regulujące neoangiogenezę, w tym przede wszystkim bewacizumab. Chodziło o uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy nadszedł już czas, w którym ginekologia onkologiczna, tak jak hematoonkologia, nie może dalej funkcjonować bez monoklonalnych przeciwciał.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 1; 38-45
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zastosowanie monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. Część II
    Monoclonal antibodies in oncologic gynecology. Part II
    Autorzy:
    Wicherek, Łukasz
    Windorbska, Wiesława
    Wiśniewski, Michał
    Koper, Krzysztof
    Dutsch-Wicherek, Magdalena
    Mazur, Aleksandra
    Franczak, Paola
    Drzewiecka, Marta
    Kwiatkowski, Adam
    Śpiewankiewicz, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031080.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    EGFR
    Treg
    monoclonal antibodies
    monoklonalne przeciwciała
    ovarian cancer
    rak jajnika
    targeted therapy
    terapia celowana
    Opis:
    Milstein and Köhler’s discovery of monoclonal antibodies has resulted in their widespread use in various fields of medicine. Monoclonal antibodies constitute a separate group of drugs that do not behave as either classic cytostatics or inhibitors of particular components of intracellular signaling pathways. Monoclonal antibodies are essentially highly specific biological agents able to block a particular receptor by showing a higher affinity for that receptor than its natural ligand. This property has been exploited in order to design monoclonal antibodies that block the receptors of the EGFR family and in order to develop drugs that block the receptors needed for the transmission of the signal controlling the activity of the host immune system. The next step in increasing the clinical use of monoclonal antibodies is the creation of hybrid drugs. The base for this kind of drug is an active substance with strong cytotoxic properties for which the monoclonal antibody serves as a carrier. While in the first part of this paper we reviewed the current literature on the use of monoclonal antibodies in oncologic gynecology, in this second part, we discuss monoclonal antibodies that block the molecular mechanisms involved in the regulation of the response of the immune system and signal the pathway associated with the EGFR receptor. We ask whether the time has not arrived when oncologic gynecology, like hemato-oncology, can no longer function without monoclonal antibodies.
    Odkrycie Milsteina i Köhlera doprowadziło do powszechnego zastosowania monoklonalnych przeciwciał w różnych dziedzinach medycyny. Monoklonalne przeciwciała stanowią odrębną grupę leków – nie są to klasyczne cytostatyki czy też leki z rodzaju inhibitorów poszczególnych składowych wewnątrzkomórkowego sygnałowania. Monoklonalne przeciwciała to przede wszystkim czynnik biologiczny o wysokiej specyficzności, który w związku z tym może zablokować konkretny receptor, wykazując większe powinowactwo do danego receptora niż jego naturalne ligandy. Właściwość tę wykorzystano, projektując monoklonalne przeciwciała blokujące receptory z rodziny EGFR, ale także leki blokujące receptory ważne dla przekazywania sygnałów regulujących aktywność układu odpornościowego gospodarza. Kolejnym krokiem w coraz szerszym zastosowaniu monoklonalnych przeciwciał jest stworzenie leków hybrydowych. Podstawę takiej terapii stanowi substancja czynna, która wykazuje silne właściwości cytotoksyczne, a jej nośnikiem jest monoklonalne przeciwciało. Dokonaliśmy przeglądu aktualnego piśmiennictwa w zakresie zastosowania monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. W drugiej części manuskryptu zostały omówione monoklonalne przeciwciała blokujące mechanizmy molekularne związane z regulacją odpowiedzi układu odpornościowego oraz szlakiem sygnałowania związanym z receptorem EGFR. Chodziło o uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy nadszedł już czas, w którym ginekologia onkologiczna, tak jak hematoonkologia, nie może dalej funkcjonować bez monoklonalnych przeciwciał.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2012, 10, 1; 46-60
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przeciwciała monoklonalne w leczeniu modyfikującym przebieg postaci remitująco-rzutowej stwardnienia rozsianego – stan obecny a perspektywy na przyszłość
    Monoclonal antibodies in disease-modifying treatment of relapsing-remitting subtype of multiple sclerosis – current status and future perspectives
    Autorzy:
    Sarnecki, Kamil
    Stadnik, Marta
    Krysiak, Robert
    Okopień, Bogusław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1057818.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    stwardnienie rozsiane
    epidemiologia
    przeciwciała monoklonalne
    natalizumab
    daklizumab
    alemtuzumab
    rytuksymab
    ustekinumab
    skuteczność leczenia
    działania niepożądane
    multiple sclerosis
    epidemiology
    monoclonal antibody
    daclizumab
    rituximab
    therapeutic efficacy
    side effects
    Opis:
    Recent studies indicate that relapsing-remitting subtype is the most common form of multiple sclerosis in Poland and that monoclonal antibodies appear to be an important option for patients not responding to first-line therapy with interferon beta or glatiramer acetate. The aim of such an immunomodulating therapy is to arrest progression of disease at its early phase, when inflammation predominates over neurodegeneration, i.e. at the time when chances for a therapeutic success are maximal, at least in theory. Currently available monoclonal antibodies, e.g. natalizumab, daclizumab, alemtuzumab and rituximab which inhibit immune cells, significantly reduce the size and number of lesions visualized by magnetic resonance imaging. Furthermore, by decreasing severity and frequency of relapses, they have a favourable effect on the patients’ clinical condition. The only exception is ustekinumab, which proved ineffective in this setting.Decision to start second-line drugs – in SM this means monoclonal antibodies – should be based on the patient’s general condition and coexisting diseases. In Poland only one antibody – natalizumab (Tysabri) has been registered in this indication, while the others are currently at the phase of clinical trials. Recently published data indicate that sometimes their use (natalizumab, rituximab) may have serious adverse effects, particularly development of progressive multifocal leukoencephalopathy. Use of alemtuzumab is associated with a high risk of autoimmune disorders, mainly of the thyroid. The aim of this article is a review of currently published clinical trials concerning the effectiveness of monoclonal antibodies in the treatment of relapsing-remitting subtype of multiple sclerosis, with a special emphasis on their adverse effects.
    W świetle badań ostatnich lat postać remitująco-rzutowa jest najczęściej rozpoznawaną odmianą stwardnienia rozsianego w Polsce, a przeciwciała monoklonalne są istotną alternatywą dla tych pacjentów, u których nieskuteczna okazuje się terapia pierwszego rzutu interferonem beta lub octanem glatirameru. Celem takiego leczenia immunomodulacyjnego jest ograniczenie postępu choroby na jej wczesnym etapie, w którym dominuje głównie komponenta zapalna nad zmianami neurodegeneracyjnymi, a więc w momencie, gdy prawdopodobieństwo osiągnięcia efektu terapeutycznego jest największe, przynajmniej teoretycznie. Obecnie przeciwciała monoklonalne, takie jak natalizumab, daklizumab, alemtuzumab i rituksymab, osłabiając na odpowiednim etapie aktywność komórek układu odpornościowego, skutecznie zmniejszają wielkość lub liczbę zmian w obrazie rezonansu magnetycznego mózgu. Ponadto ograniczając nawroty choroby, mają pozytywny wpływ na stan kliniczny pacjentów. Jedynym odstępstwem od tej reguły okazuje się ustekinumab, który nie wykazuje efektywności w terapii. Decyzje o włączeniu leków drugiego rzutu, jakimi są przeciwciała monoklonalne w stwardnieniu rozsianym, powinno się podejmować w oparciu o stan ogólny pacjenta i jego choroby towarzyszące. W Polsce jest zarejestrowany tylko jeden z wyżej wymienionych terapeutyków – natalizumab (Tysabri), pozostałe znajdują się w fazie badań klinicznych. Z ostatnich danych wynika, że niekiedy terapia tymi lekami (natalizumab, rytuksymab) pociąga za sobą groźne w skutkach działania niepożądane, zwłaszcza możliwość pojawienia się postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii mózgu. W przypadku stosowania alemtuzumabu istnieje z kolei duża skłonność do wywoływania zaburzeń autoimmunologicznych, głównie tarczycy. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie aktualnych danych z badań klinicznych nad skutecznością przeciwciał monoklonalnych w leczeniu postaci remitująco-rzutowej stwardnienia rozsianego, z jednoczesnym uwzględnieniem działań niepożądanych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2012, 12, 1; 30-39
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teraźniejszość i przyszłość leków biologicznych w terapii nowotworów głowy i szyi
    Biological agents in head and neck cancer: current and future considerations
    Autorzy:
    Pawłowska, Ewa
    Dziadziuszko, Rafał
    Narożny, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1033411.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Oficyna Wydawnicza Mediton
    Tematy:
    inhibitory kinaz
    leki biologiczne
    nowotwory głowy i szyi
    przeciwciała monoklonalne
    Opis:
    According to European Medicines Agency’s definition, biological agents are pharmaceuticals whose active substance is made by a living organism. Biologics modulate immunological response by mimicking endogenous proteins or interacting with signaling pathways. The vast majority of biologics used in oncology are monoclonal antibodies. Use of four biologics in treatment of head and neck cancers - cetuximab, afatinib, pembrolizumab, nivolumab, is supported by National Comprehensive Cancer Network (NCCN) and National Institute for Health and Care Excellence (NICE) guidelines. In Poland only cetuximab can be applied in everyday practice, with some limitations. Cetuximab should be administered concurrently with radical radiotherapy to patients with contraindications for cisplatin. Due to rapid development of immunotherapy and biologics in the last decades there are currently hundreds of clinical trials conducted, seeking for most optimal regimens of biological drugs in head and neck cancer treatment, both in radical treatment (neoadjuvant and adjuvant therapy or in combination with radiotherapy) and in paliative treatment (in monotherapy, in combination with chemotherapeutic agents or other biological agents).
    Zgodnie z definicją Europejskiej Agencji Leków leki biologiczne są farmaceutykami, których substancja aktywna wytwarzana jest przez żyjący organizm. Mechanizm ich działania polega na modulacji reakcji immunologicznych poprzez naśladowanie naturalnie występujących cząsteczek lub interakcji z ich szlakiem molekularnym. Największą grupę leków biologicznych stanowią przeciwciała monoklonalne. Cztery leki biologiczne zostały zaaprobowane przez zagraniczne towarzystwa onkologiczne (amerykańską Narodową Sieć Ośrodków Onkologicznych NCCN oraz Narodowy Instytut Zdrowia i Doskonałości Klinicznej Wielkiej Brytanii NICE) do terapii nowotworów płaskonabłonkowych głowy i szyi – cetuksymab, afatynib, pembrolizumab i niwolumab. W Polsce tylko pierwszy z nich jest dostępny w codziennej praktyce klinicznej, we wskazaniach ograniczonych ministerialnym programem lekowym. Kwalifikują się do niego chorzy poddawani radykalnej radioterapii, z przeciwwskazaniami do cisplatyny. Gwałtowny rozwój immunoterapii i leczenia celowanego w ostatnich dekadach sprawił, że obecnie toczą się setki badań klinicznych oceniających skuteczność leków biologicznych w terapii nowotworów rejonu głowy i szyi zarówno w leczeniu radykalnym (neoadjuwantowo, adjuwantowo lub w skojarzeniu z radioterapią) jak i paliatywnym (w monoterapii, skojarzeniu z chemioterapeutykami lub innymi lekami biologicznymi).
    Źródło:
    Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny; 2018, 17, 1; 1-14
    1643-658X
    Pojawia się w:
    Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Colon cancer – new strategies of treatment
    Rak jelita grubego – nowe strategie leczenia
    Autorzy:
    Międzybrodzka, Anna
    Gmyrek, Joanna
    Cieślar, Grzegorz
    Kawczyk-Krupka, Aleksandra
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1035398.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
    Tematy:
    colon cancer
    photodynamic diagnostics
    photodynamic therapy
    immunotherapy
    monoclonal antibodies
    targeted
    therapy
    rak jelita grubego
    diagnostyka fotodynamiczna
    terapia fotodynamiczna
    immunoterapia
    przeciwciała monoklonalne
    terapia celowana
    Opis:
    Colon cancer is one of the most frequent causes of death in the world. Despite the easily accessible diagnostic tools, the disease is still diagnosed at its advanced stage, when radical treatment is no longer possible and only palliative therapy can be provided. Cancer recurrence, which worsens the patient’s prognosis, is a separate problem. Currently, scientists are seeking modern, multidirectional treatment methods, which would enable the inhibition of neoplasia, elongation of patients’ lives and improvement in their quality. Immunotherapy and photodynamic therapy seem to be promising as they provide good results, also at advanced stages of cancer. Due to its cytotoxic and immunomodulating effect, photodynamic therapy exhibits an antineoplastic effect. Using monoclonal antibodies in the targeted therapy of colon cancer is a new, promising concept, which requires further studies.
    Rak jelita grubego jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Pomimo łatwo dostępnych narzędzi diagnostycznych nadal często rozpoznawany jest w stadium zaawansowanym, kiedy niejednokrotnie nie ma już możliwości leczenia radykalnego i pozostaje jedynie terapia paliatywna. Odrębnym problemem jest wznowa nowotworu, pogarszająca rokowanie pacjenta. Współcześnie poszukuje się nowoczesnych, wielokierunkowych metod leczniczych, które pozwoliłyby zahamować proces nowotworzenia, wydłużyć życie chorych i poprawić jego jakość. Obiecującym kierunkiem badań okazują się immunoterapia oraz terapia fotodynamiczna, które dają pomyślne wyniki również w zaawansowanych stadiach raka. Terapia fotodynamiczna wykazuje działanie przeciwnowotworowe poprzez efekt cytotoksyczny oraz immunomodulujący. Zastosowanie przeciwciał monoklonalnych w celowanej terapii raka jelita grubego jest nową, dobrze rokującą koncepcją wymagającą dalszych badań.
    Źródło:
    Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2019, 73; 266-273
    1734-025X
    Pojawia się w:
    Annales Academiae Medicae Silesiensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przeciwciało monoklonalne przeciw CD20 w terapii postaci rzutowej i pierwotnie postępującej stwardnienia rozsianego – wyniki badań klinicznych III fazy
    Anti-CD20 monoclonal antibody in multiple sclerosis therapy: the results of phase 3 clinical studies on relapsing and primary progressive multiple sclerosis
    Autorzy:
    Maciejowski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030339.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    B lymphocytes
    annualised relapse rate
    clinically defined progression
    kliniczna progresja
    limfocyty B
    monoclonal antibodies
    multiple sclerosis
    przeciwciała monoklonalne
    stwardnienie rozsiane
    wskaźnik rzutów
    Opis:
    Multiple sclerosis is an inflammatory and demyelinating disease of the central nervous system. Impaired cell-mediated and humoral immunity play an important role in the pathogenesis of the disease. B lymphocytes play an important role in the presentation of own antigens to T lymphocytes and in the production of pro-inflammatory cytokines and autoantibodies. In primary progressive multiple sclerosis a degenerative reaction with axonopathy and neuronal damage are predominant features. A monoclonal antibody against CD20 B lymphocytes was used in clinical studies on relapsing multiple sclerosis (OPERA I and II studies) and on primary progressive MS (ORATORIO study). A statistically significant reduction of the annualised relapse rate, clinically defined progression and contrast-enhanced T2-weighted magnetic resonance imaging lesions was demonstrated for relapsing multiple sclerosis in the group of patients treated with ocrelizumab compared to patients receiving interferon beta-1a. A statistically significant reduction of clinically defined progression, T2-weighted lesions and changes in brain volume in magnetic resonance imaging was found for primary progressive multiple sclerosis in the group of patients treated with ocrelizumab compared to placebo. The safety profile of ocrelizumab was satisfactory and was not significantly different from the profile in the control groups. It seems that ocrelizumab affects CD20 B lymphocytes in a clinically beneficial way and that phase 3 clinical study results may be the basis for its registration and common use in clinical practice.
    Stwardnienie rozsiane to zapalno-demielinizacyjna choroba ośrodkowego układu nerwowego, w której patogenezie istotną rolę odgrywają zaburzenia odpowiedzi immunologicznej komórkowej i humoralnej. Rola limfocytów B jest istotna w prezentacji własnych antygenów komórkom T, produkcji prozapalnych cytokin i autoprzeciwciał. W postaci pierwotnie postępującej stwardnienia rozsianego dominuje odczyn zwyrodnieniowy z aksonopatią i uszkodzeniem neuronalnym. Przeciwciało monoklonalne przeciw limfocytom B CD20 zostało zastosowane w badaniach klinicznych dotyczących postaci rzutowej (OPERA I, II) i pierwotnie postępującej (ORATORIO). W postaci rzutowej wykazano istotną statystycznie redukcję rocznego wskaźnika rzutów, klinicznie potwierdzonej progresji, zmian wzmacniających się po podaniu kontrastu i zmian w sekwencji T2 w obrazowaniu metodą rezonansu magnetycznego w grupie chorych leczonych okrelizumabem w porównaniu z grupą pacjentów otrzymujących interferon beta-1a. W postaci pierwotnie postępującej stwierdzono istotną statystycznie redukcję klinicznie potwierdzonej progresji, zmian w sekwencji T2 i objętości mózgu w badaniu rezonansu magnetycznego w grupie leczonych okrelizumabem w stosunku do placebo. Profil bezpieczeństwa okrelizumabu był zadowalający i nie różnił się znacząco od profilu w grupach kontrolnych. Wydaje się, że wpływ leku na limfocyty B CD20 przynosi korzyść kliniczną oraz że wyniki badań III fazy mogą być podstawą do rejestracji i szerokiego stosowania okrelizumabu w praktyce klinicznej.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 3; 150-154
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Leczenie zaawansowanego raka krtani i krtaniowej części gardła – przegląd literatury i doświadczenia własne
    Autorzy:
    Krawczyk, Przemysław
    Osuch-Wójcikiewicz, Ewa
    Majszyk, Daniel
    Bruzgielewicz, Antoni
    Niemczyk, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1399945.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    radioterapia
    badanie histopatologiczne
    duszność
    rak krtani
    przeciwciała monoklonalne
    Opis:
    Aż 70–85% nowotworów krtani i krtaniowej części gardła jest rozpoznawanych w wysokim stadium zaawansowania, stanowiąc duże wyzwanie diagnostyczno-terapeutyczne i wpływając na złe wyniki leczenia. Chorzy ze zmianami zaawansowanymi, w stadium III i IV, kwalifikowani są do pierwotnego leczenia chirurgicznego lub chemioradioterapii – w zależności od stopnia zaawansowania choroby, czynników złego rokowania i preferencji chorego. Brakuje jednak wypracowanych wiarygodnych standardów kwalifikacji do leczenia, które pozwoliłyby na ustanowienie jednolitych zaleceń terapeutycznych oraz poprawę wyników leczenia w tej grupie chorych.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2018, 7, 2; 25-30
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Immunoterapia raka płuca. Część I: immunoterapia bierna
    Immunotherapy of lung cancer. Part I: Passive immunotherapy
    Autorzy:
    Kopiński, Piotr
    Giżycka, Agata
    Macko, Magdalena
    Chorostowska-Wynimko, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/527405.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
    Tematy:
    rak płuca
    immunoterapia
    punkty kontrolne układu odpornościowego
    przeciwciała monoklonalne
    lung cancer
    immunotherapy
    immune check-points
    monoclonal antibodies
    Opis:
    Podsumowano perspektywy immunoterapii w raku płuca. Wobec dotychczasowej niskiej skuteczności leczenia konwencjonalnego, wciąż poszukiwane są nowe, obiecujące narzędzia terapeutyczne. W raku płuca stosuje się immunoterapię zarówno bierną, jak i adaptatywną. W skrócie, założeniem tej strategii jest powstrzymanie ucieczki raka spod nadzoru immunologicznego, co wiąże się z mechanizmami immunoedycji przez nowotwory. W tym miejscu szczególną uwagę zwrócono na przeciwciała monoklonalne zastosowane w raku płuca, zazwyczaj jako leczenie adiuwantowe w zaawansowanych stadiach choroby. Ich celami są w pierwszej kolejności punkty kontrolne układu odpornościowego, tj. cząsteczki CTLA-4 oraz PD-1/PD-L1. Opisano wstępne wyniki badań klinicznych z użyciem takich przeciwciał monoklonalnych jak ipilimumab, nivolumab, pembrolizumab, atezolizumab, durvalumab, avelumab, cetuximab, necitumumab i nimotuzumab.
    Perspectives of immunotherapy in lung cancer were summarized. Due to the low effi cacy of conventional treatment, there is an increasing need to introduce new, promising therapeutical tools in disease management. Adaptive and passive immunotherapy are both used in lung cancer. In brief, the rationale of this strategy is to oppose the carcinoma immune escape mechanisms associated with tumour immunoediting. Herein, the attention was focused on monoclonal antibodies currently applied in lung cancer, usually as adjuvant therapy in advanced stages of the disease. Their targets are preferentially the immune check-points, i.e. CTLA-4, as well as PD-1/PD-L1 molecules. The preliminary results of clinical trials with the use of monoclonal antibodies such as ipilimumab, nivolumab, pembrolizumab, atezolizumab, durvalumab, avelumab, cetuximab, necitumumab and nimotuzumab were described.
    Źródło:
    Państwo i Społeczeństwo; 2017, 4; 89-106
    1643-8299
    2451-0858
    Pojawia się w:
    Państwo i Społeczeństwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przeciwciała monoklonalne w regulacji transdukcji sygnału receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) w komórkach nowotworowych
    Monoclonal antibodies in regulation of signal transduction of Epidermal Growth Factor Receptor (EGFR) pathway in cancer cells
    Autorzy:
    Kampa, Rafał Paweł
    Sypniewski, Daniel
    Bednarek, Ilona
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1035845.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
    Tematy:
    kancerogeneza
    terapia przeciwnowotworowa
    transdukcja sygnału
    egfr
    przeciwciała monoklonalne
    carcinogenesis
    anticancer therapy
    signal transduction
    monoclonal antibodies
    Opis:
    In recent years intensive research has been dedicated to the Epidermal Growth Factor Receptor (EGFR) due to its significant role in the pathogenesis of malignant tumors. In many types of cancers intracellular pathways modulated by EGFR have been identified as crucial factors influencing tumor survival and development. On the other hand, EGFR has also been shown to be a promising molecular target for potential therapeutic agents. Attempts to modify the signal transduction exerted by EGF have been made either by blocking the activity of certain elements of the EGFR pathway or by direct inhibition of the EGF receptor itself. It has also been demonstrated that the use of monoclonal antibodies to block the EGF receptor increases the effectiveness of conventional anticancer agents such as cisplatin. Thus, many anticancer therapies based on inhibitors of the selected components of the EGFR signaling pathway have been established, and many of them apply monoclonal antibodies.
    Receptor naskórkowego czynnika wzrostu EGFR (Epidermal Growth Factor Receptor), ze względu na jego ważny udział w patogenezie nowotworów złośliwych, jest obiektem intensywnych badań naukowych ostatnich lat. W wielu typach nowotworów wewnątrzkomórkowe szlaki sygnalizacyjne pobudzane przez EGFR mają wręcz kluczowe znaczenie w ich rozwoju. Z drugiej strony wykazano, iż EGFR może stanowić bardzo obiecujący punkt uchwytu dla czynników terapeutycznych. Podjęto próby modyfikacji transdukcji sygnału przekazywanego przez aktywny EGFR wewnątrz komórek poprzez blokowanie aktywności elementów tego szlaku bądź samego receptora. Wykazano też, że blokowanie receptora EGFR przez przeciwciała monoklonalne podwyższa efektywność stosowanych w terapii kon-wencjonalnych czynników przeciwnowotworowych, np. cisplatyny. Dodatkowo opracowano wiele terapii przeciwno-wotworowych opierając się na zastosowaniu inhibitorów wybranych, kluczowych składowych szlaku sygnalizacyj-nego EGFR, z których wiele bazuje na zastosowaniu przeciwciał monoklonalnych.
    Źródło:
    Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2018, 72; 12-20
    1734-025X
    Pojawia się w:
    Annales Academiae Medicae Silesiensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Immunochromatografia: przegląd i charakterystyka immunosorbentów oraz metod immobilizacji
    Immunochromatography: a review and characterization of immunosorbents and methods of immobilization
    Autorzy:
    Jaszczołt, M.
    Boczkaj, G.
    Grygoryshyn, K.
    Kamiński, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/92275.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach
    Tematy:
    chromatografia immunopowinowactwa
    przeciwciała monoklonalne
    przeciwciała poliklonalne
    immobilizacja
    immunoaffinity chromatography
    IAC
    monoclonal antibodies
    polyclonal antibodies
    immobilization
    Opis:
    Chromatografia immunopowinowactwa (ang. ImmunoAffinity Chromatography, IAC) jest techniką rozdzielania stosowanń do różnorodnych klas zwiąków chemicznych, a także jako dodatkowe narzędzie w badaniach z zakresu biochemii. Kluczowym elementem odpowiedzialnym za wysoce selektywne oddziaływania w IAC jest przeciwciało (ang. antibody, Ab) produkowane przez organizmy żywe w wyniku odpowiedzi immunologicznej i wykazujące specyficzność oraz powinowactwo wobec substancji rozpoznawanych, jako obce, określanych jako antygeny. W celu przeprowadzenia procesu immunochromatograficznego przeciwciała immobilizuje się na nożnikach, które wcześniej muszą zostać zaktywowane. Jako matryce stosuje się naturalne oraz syntetyczne polimery: agarozę, celulozę, dekstran, poliakrylamidy, polimetakrylaty, a także żel krzemionkowy oraz szkło porowate. Aktywacja złóż ma za zadanie przygotować matrycę do immobilizacji poprzez wprowadzenie grup funkcyjnych oddziałujących z elementami przeciwciała. W tym celu stosuje się różnorodne aktywatory rozpuszczalne oraz sieciujące czynniki bifunkcyjne. Istnieje także szeroki wachlarz dostępnych metod ukierunkowane i nieukierunkowane (losowe). W trakcie przygotowania immunosorbentu należy uwzględnić właściwości matrycy, a także warunki prowadzenia procesu aktywacji oraz immobilizacji, co bezpośrednio wpływa na sprawność kolumny wypełnionej tego typu złożem, a w konsekwencji na efektywnoś procesu chromatograficznego.
    Immunoaffinity Chromatography (IAC) is a technique used for separation of different classes of chemical compounds, as well as an additional tool in biochemistry. The key element in the IAC is an antibody (Ab) produced by living organisms as a result of activation of the immune response, which shows the specificity and affinity with the substances recognized as foreign, known as antigens. In order to carry out the immunochromatographic process, antibodies are immobilized on the carrier, which must be firstly activated. There are carriers made of natural and synthetic polymers: agarose, cellulose, dextran, polyacrylamides, polimethacrylates, as well as silica gel and porous glass. The main task of activation is to prepare the carrierx for the immobilization by the introduction of functional groups interacting with the elements of the antibody. For this purpose, the various activators like soluble and bifunctional crosslinking agents are used. There are many methods of immobilization, which, depending on the antibody-matrix interactions, are divided into physical and chemical immobilization, and depending on the orientation - random and site-directed. During the preparation of immunosorbent one should take into account the characteristics of the matrix, as well as the conditions of the activation and immobilization, which directly affect the efficiency of the bed, and consequently the performance of the chromatographic process.
    Źródło:
    Camera Separatoria; 2011, 3, 1; 69-85
    2083-6392
    2299-6265
    Pojawia się w:
    Camera Separatoria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Leczenie przewlekłej białaczki limfocytowej (PBL) – - od przeszłości do teraźniejszości
    Therapy of chronic lymphocytic leukemia (CLL) - from past to present
    Autorzy:
    Gumieniczek, Anna
    Ciseł, Bogumiła
    Lipska, Katarzyna
    Filip, Agata A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/762589.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-15
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne
    Tematy:
    przewlekła białaczka limfocytowa (PBL)
    chemioterapia
    przeciwciała monoklonalne
    allo-HSCT
    terapia CAR-T
    chronic lymphocytic leukemia (CLL)
    chemotherapy
    monoclonal antibodies
    CAR-T therapy
    Opis:
    Chronic lymphocytic leukemia (CLL) is the most common form of leukemia in Western European countries. This disease occurs mainly in adult population at an age of over 50 years, more commonly in men. Many years of research have shown that CLL is a disease with a very diverse clinical course and variable sensitivity to treatment. Therefore, in each case of newly diagnosed CLL, the clinical stage, prognostic factors and individualized therapeutic goals should be precisely defined before the treatment initiation. Recent 50 years have been a period of significant development in the treatment of proliferative diseases of the hematopoietic and lymphatic systems. Along with dynamic development of molecular biology techniques, several new specific prognostic markers have been investigated and introduced, allowing better stratification of patients and more accurate direction of the therapy. A lot of effort has gone into searching for the next prognostic factors which allow to determine better probable life span and to implement the successful treatment. Furthermore, many preclinical and clinical studies continually extend the list of effective anticancer drugs, including these for CLL treatment. Increasingly, in addition to standard cytostatics, drugs with more selective mechanisms of action are being tested in monotherapy and new combinations. Considering the historical aspects, only a few anticancer drugs were available 50 years ago. In addition, they mainly presented the one mechanism of action directed at nucleic acids. Today, the list of effective drugs is significantly longer. In addition to typical cytostatics, it also contains drugs with selective mechanisms of action, affecting the cell life processes, their subcellular structures, signaling from outside and inside the cell, surface antigens, as well as drugs that act on the microenvironment of cancer cells and their vascularization. The aim of this paper was to show the historical background in the therapy of leukemia and summarize the current knowledge in CLL biology and treatments. The manuscript is focused on the clinical course of the disease, the main risk factors and mainly, on the available treatment strategies.
    Przewlekła białaczka limfocytowa (PBL) jest najczęściej występującą postacią białaczki w krajach Europy Zachodniej. Jest to choroba dotycząca przede wszystkim osób powyżej 50 roku życia, częściej mężczyzn niż kobiet. Wieloletnie badania wykazały, że PBL jest chorobą o bardzo zróżnicowanym przebiegu klinicznym i zmiennej wrażliwości na zastosowane leczenie. W związku z powyższym, w każdym przypadku nowo zdiagnozowanej PBL, przed rozpoczęciem leczenia, należy precyzyjnie określić stadium zaawansowania klinicznego, czynniki prognostyczne oraz cele terapeutyczne zindywidualizowane dla danego pacjenta. Ostatnie 50 lat to okres istotnego postępu w leczeniu chorób rozrostowych układu krwiotwórczego i chłonnego. Wraz z dynamicznym rozwojem technik biologii molekularnej pojawiły się nowe, specyficzne czynniki prognostyczne, umożliwiające lepszą stratyfikację chorych oraz dokładniejsze określenie dalszego kierunku terapii. W dalszym ciągu prowadzone są prace nad kolejnymi czynnikami umożliwiającymi określenie długości przeżycia pacjenta oraz szans powodzenia terapii. Jednocześnie prowadzone badania przedkliniczne i kliniczne wydłużają listę bardziej skutecznych leków przeciwnowotworowych, znajdujących swoje zastosowanie również w PBL. Coraz częściej obok standardowych cytostatyków pojawiają się leki o bardziej swoistym mechanizmie działania, zarówno w monoterapii, jak i w nowych połączeniach. Celem pracy było przedstawienie rysu historycznego w zakresie terapii białaczek i przegląd dotychczasowej wiedzy na temat charakterystyki i terapii PBL. W artykule zwrócono szczególną uwagę na przebieg choroby, czynniki ryzyka oraz stosowane obecnie strategie leczenia.
    Źródło:
    Farmacja Polska; 2020, 76, 1; 47-56
    0014-8261
    2544-8552
    Pojawia się w:
    Farmacja Polska
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przeciwciała monoklonalne nową grupą leków biologicznych
    Monoclonal antibodies - a new group of biological agents
    Autorzy:
    Glinski, Z.
    Zmuda, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/862307.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna
    Tematy:
    leki biologiczne
    przeciwciala monoklonalne
    otrzymywanie
    zastosowanie
    diagnostyka
    testy diagnostyczne
    choroby zakazne
    nowotwory
    alergie
    choroby zwyrodnieniowe
    leczenie
    Źródło:
    Życie Weterynaryjne; 2019, 94, 02
    0137-6810
    Pojawia się w:
    Życie Weterynaryjne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rozwój nowych terapii stwardnienia rozsianego
    Development of new therapies for multiple sclerosis
    Autorzy:
    Gierach, Paweł
    Juszczak, Marek
    Głąbiński, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1058902.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    clinical trials
    disease relapses
    immunomodulatory treatment
    monoclonal antibodies
    multiple sclerosis
    oral treatment
    stwardnienie rozsiane
    przeciwciała monoklonalne
    badania kliniczne
    leczenie immunomodulujące
    rzut choroby
    leki doustne
    Opis:
    New insights into the complex immunopathogenesis of multiple sclerosis (MS) have led to a development of the promising new therapeutic strategies for this disease during the last 15 years. In that time a number of the novel potential therapeutics have been identified. In this article the present state of therapy of MS is reviewed and the special attention is given to clinical trials performed on natalizumab, rituximab, alemtuzumab, cladribine, fingolimod, teriflunomide, laquinimod and fumarate. Currently available immunomodulatory therapies have been helpful for many MS patients, but for patients not improving on this treatment, the search for new drugs is necessary. Among monoclonal antibodies (MAbs) only natalizumab is approved so far for treatment of MS, but the other analysed MAbs are also very promising. The AFFIRM and SENTINEL studies showed that natalizumab is effective both in monotherapy and in combination with interferon β- 1a (IFN β- 1a) in patients with relapsing- remitting multiple sclerosis (RRMS). Long- term therapy with rituximab – another MAb – appears safe and effective in some patients with RRMS. In patients with early RRMS, alemtuzumab was more effective than IFN β- 1a. Additionally to MAbs, oral drugs gain the major attention in MS therapy recently. One of them, cladribine, may be a promising agent for refractory patients with secondary progressive MS (SPMS). New studies suggest that fingolimod (FTY720), another potential oral drug for MS, may be more effective than currently available treatments. MS patients receiving the low dose of fingolimod experienced a 52% reduction and patients on the higher dose showed a 38% reduction of the number of relapses. Treatment of RRMS with two different doses of teriflunomide was associated with reduced number of active MRI lesions, the higher dose was associated with reduced progression of disability in RRMS. The oral laquinimod was also effective in suppression of the development of active MRI lesions in RRMS. Similarly oral fumarate (BG00012) given three times daily reduced by 69% the mean number of the new Gd+ lesions and reduced the annualised relapse rate by 32% in RRMS. All this data suggest that in the nearest future several new, more effective drugs will be introduced to therapy of MS.
    Stały postęp w poznawaniu patogenezy stwardnienia rozsianego (łac. sclerosis multiplex, SM) doprowadził w ciągu ostatnich 15 lat do rozwoju nowych obiecujących terapii tej choroby. W niniejszej pracy został przedstawiony aktualny stan wiedzy na temat potencjalnych nowych leków badanych w kierunku ich przydatności do leczenia SM. Szczególną uwagę poświęcono badaniom klinicznym prowadzonym z zastosowaniem w terapii SM natalizumabu, rytuksymabu, alemtuzumabu, kladrybiny, fingolimodu, teryflunomidu, lakwinimodu oraz fumaranu. Obecnie dostępne terapie lekami immunomodulującymi są pomocne w leczeniu wielu pacjentów z SM, jednak dla tych chorych, którym nie pomogły, konieczne jest poszukiwanie nowych leków. Spośród przeciwciał monoklonalnych jak dotąd jedynie natalizumab jest lekiem zarejestrowanym do leczenia SM, jednakże pozostałe badane obecnie przeciwciała monoklonalne zapowiadają się również bardzo obiecująco. Badania kliniczne AFFIRM i SENTINEL z natalizumabem potwierdziły jego skuteczność u pacjentów z postacią rzutowo- remisyjną SM (RRMS) zarówno w monoterapii, jak i terapii złożonej z interferonem β- 1a. Długoterminowa terapia rytuksymabem, kolejnym przeciwciałem monoklonalnym, wydaje się skuteczna i bezpieczna u niektórych chorych z RRMS. Wśród pacjentów z wczesnym RRMS alemtuzumab był bardziej skuteczny od interferonu β- 1a. Oprócz przeciwciał monoklonalnych coraz większe znaczenie w leczeniu SM zyskują leki doustne. Jeden z nich – kladrybina – może w przyszłości stanowić alternatywę dla pacjentów z postacią wtórnie postępującą SM opornych na dotychczasowe leczenie. Nowe badania sugerują, że FTY 720, kolejny badany w SM lek doustny, może być bardziej skuteczny niż leki dotychczas dostępne. Wśród chorych z SM otrzymujących niską dawkę leku zaobserwowano redukcję rzutów choroby o 52%, u pacjentów z wyższą dawką o 38%. Dwie różne dawki teryflunomidu redukowały liczbę aktywnych ognisk w MRI, a wyższa dawka spowalniała postęp niesprawności u pacjentów z postacią RRMS. Lakwinimod był skuteczny w hamowaniu rozwoju aktywnych ognisk w MRI u pacjentów z postacią RRMS. Podobnie doustny fumaran (BG00012) przyjmowany 3 razy dziennie redukował liczbę ognisk wzmacniających się po podaniu gadoliny o 69% i roczny czas do wystąpienia rzutu o 32% u pacjentów z RRMS. Wszystkie przedstawione dane wskazują, że w najbliższej przyszłości do terapii SM zostanie wprowadzonych kilka nowych i bardziej skutecznych leków.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2009, 9, 2; 132-139
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-15 z 15

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies