Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "performatywność" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 64
Tytuł:
"Miejsce urodzenia" Pawła Łozińskiego jako mnemotopos
Place of Birth by Paweł Łoziński as a mnemotopos
Autorzy:
Roszczynialska, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/520901.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
Miejsce urodzenia
Paweł Łoziński
Henryk Grynberg
trauma
miejsce
pamięci
mnemotopos
performatywność
The Birthplace
Pawel Lozinski
Henryk Grynberg, trauma
lieux de memoire
performativity
Opis:
Autorka prezentuje film w reżyserii Pawła Łozińskiego pt. Miejsce urodzenia (1992) w kategoriach wielowymiarowego miejsca pamięci, które to, jako swego rodzaju praca dokonywana na materiale przeszłości, z definicji ma charakter obiektu w działaniu, performatywu. Omawia film wykorzystując koncepcje afektu, kultury traumy oraz autorstwa kolaboratywnego. Film jawi się jako: komparatystyczne miejsce pamięci, archiwum, katalizator doświadczenia traumatycznego, translator traumy, performatyw przekształcający nie-miejsce pamięci w mnemotopos – w zależności od perspektywy/statusu instancji autorskiej.
The author presents the film directed by Paweł Łoziński, Place of Birth (Miejsce Urodzenia, 1992), in the categories of a multidimensional memory place, which, as a sort of work done on the material of the past, can be characterized by definition as an object in action, a performative. She describes the movie using the concepts of affect, trauma culture and collaborative authorship. The movie is presented as: a comparative place of memory, an archive, trauma experience catalyst, trauma translator, a performative shaping a non-memory place into a mnemotopos – depending on the perspective/status of the author instance.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2017, 9, 2 "Film w działaniu"; 8-19
2083-7275
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
«Portretować znaczy spotykać»: Performatywność fotograficznych autoportretów Lene Marie Fossen
«To Portray Is to Meet»: The Performativity of Lene Marie Fossen’s Photographic Self-Portraits
Autorzy:
Pawlak, Jakub
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29432249.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Lene Marie Fossen
fotograficzny autoportret
performatywność indeksu
performatywność reprezentacji
podmiot autologiczny
społeczeństwo genealogiczne
photographic self-portrait
performative index
performativity of representation
autological subject
genealogical society
Opis:
Artykuł dotyczy twórczości norweskiej fotografki Lene Marie Fossen (1986–2019) i poświęconego jej filmu dokumentalnego Autoportret (2020, reż. Margareth Olin, Katja Høgset i Espen Wallin). W próbie współmyślenia z fotograficznymi autoportretami artystki, która chorowała na anoreksję o ciężkim przebiegu, autor sięga po metodologie performatyczne, przede wszystkim teorie performatywności indeksu (Margaret Olin) i reprezentacji (Peggy Phelan). Inspirację zaproponowanego w artykule opisu praktyki artystycznej Fossen stanowią kategorie imaginariów autologicznych, obejmujących dyskursy wolności indywidualnej, i genealogicznych, obejmujących dyskursy społecznych ograniczeń (Elizabeth A. Povinelli). Autor interpretuje zdjęcia norweskiej fotografki jako efekty jej eksperymentów z własną cielesnością w punkcie przecięcia i wzajemnego podważania się tych imaginariów. Fotograficzne (re)prezentacje nie odpowiadają na pytanie, kim jest bądź nie jest rzeczywista Fossen, lecz są wypróbowywaniem siły wyobraźni artystki i odbiorców jej sztuki. Autor stawia tezę, że medium fotografii dało Fossen możliwość balansowania na granicy oznaczoności i nieoznaczoności, i dostrzega w tym emancypacyjny potencjał jej fotograficznych autoportretów.
This article discusses the work of the Norwegian photographer Lene Marie Fossen (1986–2019) and a documentary film about her: Self-Portrait (2020, dir. Margareth Olin, Katja Høgset, and Espen Wallin). In an attempt to co-think with photographic self-portraits of the artist, who suffered from severe anorexia, the author draws on methodologies of performance studies, especially the theories of performative index (Margaret Olin) and representation (Peggy Phelan). The proposed description of Fossen’s artistic practice has been inspired by categories of autological imaginaries, encompassing discourses of individual freedom, and genealogical imaginaries, encompassing discourses of social constraints (Elizabeth A. Povinelli). The author interprets Fossen’s photographs as results of her experiments with her own corporeality at a point where these imaginaries intersect and undermine each other. The photographic (re)presentations do not answer the question of who the real Fossen is or is not, but rather test the power of the artist’s and her audiences’ imagination. Arguing that the medium of photography gave Fossen the ability to balance the border between the marked and the umarked, the author sees this as the source of the emancipatory potential of her photographic self-portraits.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2022, 71, 4; 51-68
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Poza granice milimetrów, ekranów i projektorów”. Zjawisko transdiegetyczności w perspektywie amerykańskiego kina transgresji
'Beyond the limits of millimetres, screens and projectors'. The Phenomenon of Transdiegeticity in the Perspective of American Transgressive Cinema
Autorzy:
Wasilewska, Weronika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28407754.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
transdiegeticity
intercorporality
reception theory
diegesis
perofmativity
self-reflexivity
transgressive cinema
kino transgresji
transdiegetyczność
interkorporalność
diegeza
teoria odbioru
autotematyzm
performatywność
Opis:
Niniejszy artykuł jest próbą scharakteryzowania przejawów filmowej transgresji oraz związanego z nią zjawiska transdiegetyczności na obszarze kina transgresji – ruchu, który pojawił się w amerykańskim kinie undergroundowym na przełomie lat 80. i 90. Wykorzystując takie koncepcje teoretyczne, jak podmiot kinestetyczny Vivian Sobchack, diegeza dynamiczna Marca Verneta oraz interkorporalność w rozumieniu Vittorio Gallesego i Valentiny Cuccio, autorka analizuje, po pierwsze, wzajemną relację między ciałami ekranowymi i zewnętrznymi (odbiorcami), po drugie – relację tych ciał ze sferą rzeczywistości filmowej i pozafilmowej. Stara się dowieść, że interkorporalność wymienionych wyżej podmiotów jest źródłem destabilizacji wyraźnego podziału na sferę symboli i rzeczywistości. Prowadzi to do powstania zjawiska transdiegetyczności, polegającego na transferze różnych elementów i podmiotów (ekstra)diegetycznych między tymi dwoma rzeczywistościami.
The paper attempts to characterise the manifestations of cinematic transgression and the related phenomenon of transdiegeticity in the field of transgressive cinema - a movement that emerged in American underground cinema in the late 1980s and early 1990s. Using theoretical concepts such as Vivian Sobchack's kinaesthetic subject, Marc Vernet's dynamic diegesis and intercorporality as understood by Vittorio Gallese and Valentina Cuccio, the author analyses, firstly, the reciprocal relationship between screen bodies and external bodies (viewers), and secondly, the relationship of these bodies with the sphere of film and non-film reality. It tries to prove that the intercorporality of the aforementioned subjects is a source of destabilisation of the clear division between the sphere of symbols and reality. This leads to the phenomenon of trans-diegeticity, involving the transfer of various (extra)diegetic elements and entities between the two realities.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Arte et Educatione; 2023, 18, 376; 147-164
2081-3325
2300-5912
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Arte et Educatione
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szczęśliwy książę Jana Dormana jako autoarchiwum
Jan Dorman’s Happy Prince as an Auto-Archive
Autorzy:
Rewerenda, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36148311.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Jan Dorman
archiwum
widmontologia
widma
performatywność
archives
hauntology
phantom
performative studies
Opis:
Artykuł stanowi propozycję analizy dokumentacji przedstawienia Szczęśliwy książę według Oskara Wilde’a jako modelu myślenia Jana Dormana o połączeniach zwrotnych między teatrem i archiwum. Spektakl stanowi jednak zaledwie impuls do szerszej refleksji na temat wielopoziomowego zainteresowania Dormana własnym archiwum oraz sposobami przechowania pamięci o swojej twórczości i życiu prywatnym. Dzięki wykorzystaniu ustaleń wypracowanych przez badaczy zwrotu archiwalnego oraz widmontologii artykuł wskazuje najważniejsze przestrzenie świadomego auto-archiwizowania realizowanego przez Dormana: od gorączkowego kolekcjonowania i katalogowania, przez budowanie kulturowego repozytorium dla siebie i swoich współpracowników oraz konfabulację i automitologizację, aż do recyklingu przedmiotów, postaci i motywów powracających w kolejnych jego spektaklach. W efekcie wyłania się obraz archiwum Dormana, które wykracza daleko poza kolekcję materialnych pamiątek z życia prywatnego i zawodowego, tworząc świadomie konstruowaną przestrzeń performatywną.
The paper proposes to study the documentation of Jan Dorman’s production based on Oscar Wilde’s Happy Prince as a model for Jan Dorman’s thinking about a connection and a feedback loop between theatre and archive. The production forms the basis for a more detailed examination of Dorman’s multi-layered interest in his own archive as well as the ways in which memories of his art and private life can be preserved. Using the findings developed in the area of archival turn and hauntology, the paper elaborates on the most important spheres of Dorman’s intentional self-archiving: his frantic collecting and cataloguing, the habit of constructing a cultural repository for himself and his co-workers, confabulating and self-mythologising, recycling of objects, characters and motifs to be used again in subsequent productions. In the resulting vision of Dorman’s archive, it appears to be a deliberately constructed performative space rather than merely a collection of material traces of his professional and private life.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2019, 68, 3/4; 196-212
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Badacz jakościowy w świątyni liczb i pieniądza – wykorzystanie metod jakościowych w badaniu rynków finansowych
Qualitative Researcher in the Temple of Numbers and Money—Using Qualitative Methods in Researching on Financial Markets
Autorzy:
Pyfel, łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/623040.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
socjologia finansów
metody jakościowe
rynki finansowe
performatywność ekonomii
socjologia organizacji
sociology of finance
qualitative methods
financial markets
performativity of economics
sociology of organization
Opis:
Celem artykułu jest pokazanie, w jaki sposób metody jakościowe mogą przyczynić się do lepszego zrozumienia mechanizmów funkcjonowania rynków finansowych. We wprowadzeniu krótko omówione zostały procesy wzrostu znaczenia sektora finansów w gospodarce i życiu społecznym oraz rozwój rynków finansowych i ilościowych metod ich badania. Jako ilustrację przydatności metod jakościowych w analizie rynków finansowych podano przykłady z trzech obszarów: 1) performatywności ekonomii finansowej, 2) badań organizacji działających na rynkach finansowych oraz 3) badań zagadnień związanych z komputeryzacją i automatyzacją rynków finansowych. Obszary te powinny stanowić temat dalszych eksploracji prowadzonych przez badaczy jakościowych. W części podsumowującej artykuł umieszczono również przykłady oraz możliwe kierunki praktycznego zastosowania wiedzy będącej wynikiem badań jakościowych. Słowa kluczowe: socjologia finansów,
This article demonstrates how qualitative research methods can contribute to better understanding of financial markets. At the beginning, the growing importance of financial sector in economy and social life, development of financial markets, and financial research methods are briefly described. Then, examples of qualitative research from three distinguished areas are presented as an illustration of usefulness of qualitative methods in researching on financial markets. These areas are: 1) performativity of economics, 2) researching on financial markets’ organizations, and 3) researching on issues connected with computerization and automation of financial markets. The areas at hand should become object of further explorations by qualitative researchers. The final section also contains examples of practical implications of qualitative research and possible directions of practical use of knowledge which is a product of qualitative studies on financial markets.
Źródło:
Przegląd Socjologii Jakościowej; 2015, 11, 1; 70-83
1733-8069
Pojawia się w:
Przegląd Socjologii Jakościowej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Badanie dziedzictwa niematerialnego w działaniu. Perspektywa krytyczna, partycypacyjna i mediacyjno-facylitacyjna
Intangible heritage research in action. Critical, participatory and mediative-facilitative perspective
Autorzy:
Dziadowiec-Greganić, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1402650.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Ludoznawcze
Tematy:
dziedzictwo niematerialne
krytyczne studia nad dziedzictwem
teoria heterodoksyjna
autoryzowany dyskurs dziedzictwa
performatywność dziedzictwa
teoria praktyk
mediacje i facylitacje dziedzictwa
partycypacyjne badania w działaniu
participatory research in action
Opis:
Artykuł przybliża nadal stosunkowo mało popularny w Polsce – tak w antropologii, jak i w innych dyscyplinach badających w różny sposób dziedzictwo kulturowe – jego nowy paradygmat oraz ukształtowane na jego bazie interdyscyplinarne krytyczne studia nad dziedzictwem. Zakładają one m.in., że dziedzictwo jako proces jest praktyką skoncentrowaną na przeszłości, realizowaną w teraźniejszości oraz w większości z myślą o przyszłości. Z natury jest niematerialne, dlatego warto postrzegać je bardziej w kategoriach czasownika niż rzeczownika. Głównym celem artykułu jest jednak – inspirowana powyższym zwrotem krytycznym – propozycja tzw. nowej metodologii w antropologicznych badaniach dziedzictwa rozumianej nie jako alternatywa a uzupełnienie i dopełnienie innych podejść. Oparta na teorii heterodoksyjnej i analizach autoryzowanych dyskursów dziedzictwa bada je według podejścia performatywnego, prakseologicznego, mediacyjno-facylitacyjnego i partycypacyjnego (w działaniu). Na bazie zaproponowanej przeze mnie synkretycznej perspektywy badawczej – na wybranych przykładach badań własnych – staram się ukazać zmieniającą się współcześnie rolę antropologa, który z „tłumacza”, interpretatora i arbitra staje się asystującym-brokerem. W konsekwencji zmienia się jednocześnie postrzeganie depozytariuszy jako jedynie badanych, edukowanych oraz aktywizowanych a następnie monitorowanych według zaleceń i dyrektyw ogólnopolskich i międzynarodowych opartych przede wszystkim na polityce UNESCO i UE, które powinni wdrażać. Heterodoksyjne, partycypacyjne i miediacyjno-facylitacyjne badania dziedzictwa w działaniu stawiają ich w roli współbadaczy i równoprawnych, aktywnych graczy mających realny wpływ na współtworzenie i rozwijanie krajowego i światowego systemu ochrony dziedzictwa niematerialnego.
The article introduces the new paradigm that is still relatively unpopular in Poland – both in anthropology and in other disciplines researching cultural heritage in different ways, and interdisciplinary critical heritage studies formed on its basis. They assume, among others, that heritage as a process is a practice centered on the past, implemented in the present and concentrated mostly on the future. It is intangible in its nature so it should be perceived more in terms of a verb than a noun. However, the main purpose of the article is a recommendation of a new methodology in anthropological heritage research inspired by the above critical turn and understood not as an alternative but as supplementing and completing other approaches. Based on heterodox theory and on authorized heritage discourses analyzes, it examines them according to performative, praxeological, mediative-facilitative, and participatory (in action) approaches. Basing on the syncretic research perspective that I suggest, which consists of the selected examples from my own research, I try to show the currently changing role of an anthropologist, who was previously perceived as a “translator”, interpreter and an arbitrator, and now becomes a broker-assistant. As a result, the perception of depositaries changes. They are no longer merely researched, educated, activated, and then monitored according to national and international recommendations and directives based primarily on UNESCO and EU policies that they should implement. Heterodox, participative and mediation-facilitative heritage research puts them in the role of coexplorers, co-researchers and equal, active players who have a real impact on the co-creation and development of the national and global system of intangible heritage safeguarding.
Źródło:
Lud; 2020, 104; 42-73
0076-1435
Pojawia się w:
Lud
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ciało performatywne
Performative body
Autorzy:
Wachowski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391731.pdf
Data publikacji:
2015-11-24
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
performative body
performance
performativity
act of cognition
ciało performatywne
performans
performatywność
akt poznawczy
Opis:
The concept of a performative body is rooted in two traditions. The first tradition concerns actions, and therefore, it is wide-ranging (because it includes diverse social acts). The second tradition is narrow – it is closely linked to the effectiveness of actions and allows one to distinguish between reversible actions (the effects of which can be reversed) and irreversible ones (the effects of which are permanent). Both of these understandings, which were popularized, or developed, by John Loxley and John Austin, have become a source of reflection for researchers such as Shaun Gallagher, Donald Davidson and Jennifer Hornsby, among others. Their works encourage deeper thought on the properties of action itself and also make it possible to overcome Austin’s reductionism and describe (based on inspiration from Karl Raimund Popper’s work) the three main levels of a body’s performativity: the physical, emotive, and cognitive level.
Źródło:
Przestrzenie Teorii; 2015, 23; 91-103
2450-5765
Pojawia się w:
Przestrzenie Teorii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Digital Data Sharing: A Genealogical and Performative Perspective
Użyczanie danych cyfrowych: perspektywa genealogiczna i performatywna
Autorzy:
Mauthner, Natasha S.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/427593.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
data sharing
data archives
qualitative research
sociological archives
genealogy
performativity
użyczanie danych/dzielenie się danymi
archiwa danych
badania jakościowe
archiwa społeczne
genealogia
performatywność
Opis:
The fate of sociological qualitative data has emerged over recent years as a ‘matter of concern’ (Latour 2004) within the UK and beyond (Thomson et al 2014), with something of a moral panic about whether, where and how historical and contemporary datasets are being preserved; and if they are, whether in a state that makes them fit for reuse by new generations of scholars. This has spawned new fields of interest and investigation, with researchers debating, and engaging in, the archiving and secondary reuse of qualitative data; and grappling with stubborn methodological, ethical, moral, political and legal challenges. One response to these problems has been to try to fix them, all the while taking the phenomenon of data sharing itself as an ontological given. My own interest is in opening up this ontology to investigation: to take data sharing practices as object of inquiry. Drawing on an emerging body of work on ‘the social life of methods’ (Savage 2010, 2013, Ruppert et al 2013), and on theoretical resources from science and technology studies, and feminist studies of science, I take a genealogical and performative approach and ask: How, and with what effects, has data sharing come into being? What concepts and norms are embedded and enacted in the multiple practices that are constituting data sharing as a phenomenon? And can data sharing be (re)made differently?
Dalsze losy socjologicznych danych jakościowych stał się w ostatnich latach w Wielkiej Brytanii i poza nią „niepokojącą kwestią”, przejawiającą symptomy moralnej paniki wokół tego, czy, gdzie i jak zbiory historycznych i współczesnych danych są przechowywane; a jeśli są – to czy w takiej formie, która umożliwiłaby ich ponowne wykorzystanie przez nowe pokolenia naukowców. Przyczyniło się to do powstania nowych obszarów zainteresowań i dociekań badaczy dyskutujących i angażujących się w archiwizowanie oraz ponowne wykorzystywanie danych jakościowych i zmagających się z uporczywymi kwestiami metodologicznymi, etycznymi, moralnymi, politycznymi i prawnymi. Dotychczasowe próby rozwiązania tych problemów oparte były na założeniu, że zjawisko dzielenia się danymi jest ontologicznym pewnikiem. Ja natomiast chciałabym zakwestionować tę ontologię, potraktować praktyki dzielenia się danymi jako coś nieoczywistego i wartego dociekań. Odwołując się do wyrastającego korpusu prac na temat „społecznego życia metod” (Savage 2010, 2013, Ruppert i in 2013) oraz do teoretycznych inspiracji ze studiów nad nauką i technologią a także feministycznych studiów nad nauką przyjmuję podejście genealogiczne i performatywne i pytam: W jaki sposób doszła do głosu idea „dzielenia się” danymi i jakie są jej konsekwencje? Jakie pojęcia i normy wpisane są i aktywizowane w rozmaitych praktykach archiwizowania i udostępniania danych? I czy „dzielenie się” danymi da się pomyśleć i praktykować inaczej niż dotąd?
Źródło:
Studia Socjologiczne; 2014, 3(214); 177-186
0039-3371
Pojawia się w:
Studia Socjologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Digital performance and avant-garde artistic distinctions
Autorzy:
Sztabińska, Paulina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593821.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
digital performance
Avant-Garde
postmodernism
cyberculture
performativity
“dialogical interaction”
digitalny performance
awangarda
cyberkultura
performatywność
“dialogiczne obcowanie”
Opis:
Digital performance is an artistic phenomenon isolated at the beginning of the 21st century. In the subsequent years, the scope of interest of the researchers analyzing this phenomenon has extended not only to new projects, but also to the works constituting its “prehistory,” dating back to the 1960s and 1970s, and to selected avant-garde projects from the first half of the 20th century. This interest has resulted in a number of theoretical studies on digital performance, which is associated on the one hand with the latest achievements in information technology, and on the other with human bodily performance, frequently contrasted with technology-based approaches in art. Digital performance seems to be a concept integrating both of those areas. Basing on this example, one can examine the various manifestations of apparent interdependence between its components, as well as the evolution of the issues that were of interest to the historical avant-garde. The present author argues that digital performance is a unique artistic phenomenon that does not fit within the usually employed theoretical categories. There are three possible perspectives from which it can be approached. Firstly, it might be considered in the context of postmodernism, as a kind of postmodern hybrid, a cross between the tendencies previously regarded as opposed (e.g. in avant-garde and neo-avant-garde art). However, as suggested by such authors as Steve Dixon, it is also possible to separate it from the postmodern strategies and see it as a manifestation of the hidden aspirations of artists from both the first and the second half of the 20th century. In the new artistic phenomenon, they have taken on an explicit form thanks to the use of the latest technological developments. The second interpretation of digital performance is to regard it as a characteristic manifestation of cyberculture, combining the biological and the technological (cf. Roy Ascott, R.W. Kluszczyński). According to this interpretation, it functions “in-between” (in interspaces and “intertimes,” revealing the multidimensional fluidity of the contemporary world. The third of the theoretical perspectives discussed here reflects the views of W.J.T. Mitchell and Mindy Fenske. Contrary to the cybercultural interpretation, which presupposes the convergence of the performative and the digital, the existence of a dialectic opposition between them is emphasized here. Overcoming it through transition from thesis to anti-thesis in order to achieve synthesis (or, using different terminology, dialogue negotiation) involves searching for a connection between biology and technology, even if the result of this search is still incomplete and not definitive. The concept of dialogue assumes that even if performativity and digitalism are converged, the original nature of the starting elements is sensed, and it is possible to consider different ways in which these elements are involved in the dialogic interaction.
Digitalny performans jest zjawiskiem artystycznym wyodrębnionym na początku XXI wieku. W następnych latach zakres zgromadzonych przykładów był powiększany nie tylko o nowopowstające realizacje, a również o prace stanowiące rodzaj „prehistorii”, pochodzące z lat 60. i 70., oraz o wybrane dokonania awangardowe z pierwszej połowy XX wieku. Jednocześnie zaczęły pojawiać się opracowania teoretyczne dotyczące tego zjawiska, które z jednej strony związane jest z najnowszymi osiągnięciami elektroniki, z drugiej zaś odnosi się do cielesności człowieka, którą często w sztuce przeciwstawiano zabiegom opartym na technologii. Dlatego na jego przykładzie można prześledzić różnorodne sposoby występowania zagadnień, które stanowiły przedmiot zainteresowania historycznej awangardy. Przedstawione w artykule rozważania wskazują, ze digitalny performans jest szczególnym zjawiskiem artystycznym, nie poddającym się konceptualizacji w ramach zwykle stosowanych kategorii teoretycznych. Po pierwsze można rozważać go w kontekście postmodernizmu, przyjmując, że jest rodzajem ponowoczesnej hybrydy stanowiącej rezultat skrzyżowania tendencji uważanych wcześniej (np. w sztuce awangardowej i neowawangardowej) za przeciwstawne lub, co sugeruje np. Steve Dixon, poprzez oddzielenie go od strategii postmodernistycznych i dostrzeżenie w nim rezultatu ujawnienia się dążeń występujących w postaci ukrytej w poszukiwaniach artystów zarówno z pierwszej jak drugiej połowy XX wieku. Przybrały one jawną postać dzięki zastosowaniu najnowszych osiągnięć technicznych. Druga wersja interpretacyjna digitalnego performansu związana jest z uznaniem go za charakterystyczny przejaw cyberkultury, łączącej w całość to, co biologiczne i technologiczne (Roy Ascott, R.W. Kluszczyński). Przy tej interpretacji funkcjonowałby on „pomiędzy” (w między-przestrzeniach i między-czasach), ujawniając wielokształtną płynność współczesnego świata. Trzecia z omówionych w artykule perspektyw teoretycznych nawiązuje do rozważań W.J.T. Mitchella i M Fenske. W przeciwieństwie do interpretacji cyberkulturowej, zakładającej zjednoczenie elementu performatywnego i digitalnego, akcentuje się tu występowanie dialektycznych opozycji między nimi. Ich przezwyciężanie na zasadzie przejścia od tezy do antytezy w celu osiągnięcia syntezy, czy też, stosując inną terminologię, dialogowe negocjowanie, zakłada poszukiwanie związku między biologią a techniką, jednak wciąż niepełnego i nie ostatecznego. Koncepcja dialogu wskazuje, że nawet wówczas, gdy dochodzi do zjednoczenia performatywnosci i digitalności wyczuwalny jest pierwotny charakter elementów wyjściowych i możliwe jest branie pod uwagę różnych sposobów ich „dialogicznego obcowania”.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2017, 19; 257-272
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Doing It Together, The Gay Way: Queer Coupling in Marilyn Hacker’s Love, Death, and the Changing of the Seasons and Carl Phillips’s Cortège
Robiąc to razem, na homo sposób: queerowe pary w Love, Death, and the Changing of the Seasons Marilyn Hacker i Cortège Carla Phillipsa
Autorzy:
Bryant, Jason
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/459036.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Ośrodek Studiów Amerykańskich
Tematy:
queer coupling
love
performativity
Marilyn Hacker
Carl Phillips
związki jednopłciowe
miłość
performatywność
Opis:
This article explores the poetry of Marilyn Hacker and Carl Phillips by drawing attention to the poems' representations of same-sex couples living in domestic space via two basic strategies. First, the article examines how Hacker's Love, Death, and the Changing of the Seasons dramatizes the performative work of "doing coupledom” as opposed to depicting same-sex lovers intent upon inclusion within the normative frame of marriage. The second approach the article takes is to examine the ways that Phillips's Cortège describes intimate, often unflattering, love narratives that reveal a queer sensitivity to the subject of joy/pain/desire, reflective of the degree to which queers are forced to meditate on such topics as why, how, and whom one can desire. Phillips seeks to describe a queer sensitivity, an alertness and aliveness to social and sexual relations implicit in many queer discourses on the subject of love. In their respective poetics, Love, Death and Cortège contemplate ordinary domestic space as a site of performative processing of partnered relationships, and they recommend queer living and loving practices sensitive to the complexities of joy/pain/desire.
Artykuł jest spojrzeniem na poezję Marilyn Hacker i Carla Phillipsa, w ramach którego autor proponuje dwie strategie analizy reprezentacji jednopłciowych par żyjących pod wspólnym dachem. Po pierwsze, artykuł bada, w jaki sposób zbiór Marilyn Hacker Love, Death, and the Changing of the Seasons ukazuje performatywność „bycia parą”, w przeciwieństwie do takich opisów jednopłciowego partnerstwa, które nastawione są na włączanie w normatywne ramy małżeństwa. Drugie podejście dotyczy zawartych w Cortege Phillipsa opisów intymnych, często nieprzyjemnych narracji miłosnych, które ukazują odmieńczą wrażliwość podmiotu radości/bólu/pożądania, przez co Phillips wskazuje, jak bardzo odmieńcy są zmuszeni zastanawiać się nad tym, dlaczego, jak i kogo można pożądać. Phillips usiłuje opisać odmieńczą wrażliwość, czujną świadomość społecznych i seksualnych relacji wpisanych w wiele kłirowych dyskursów na temat miłości. W swojej poetyce, Love, Death... i Cortège skupiają się odpowiednio na przestrzeni domowej jako miejscu performatywnego „przerabiania” związków partnerskich oraz na praktykach życiowych i miłosnych uwzględniających złożoność radości, bólu i pożądania.
Źródło:
InterAlia: Pismo poświęcone studiom queer; 2016, 11a; 106 - 121
1689-6637
Pojawia się w:
InterAlia: Pismo poświęcone studiom queer
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dramaturgia wiersza: „wiersz-płacz”. Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził
Dramaturgy poem: poem-cry. “Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził”
Autorzy:
Krajewska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391646.pdf
Data publikacji:
2016-12-20
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
poem-cry
dramaturgy
performativity
non-human reality
metaphysics
posthumanism
wiersz-płacz (poem-cry)
dramaturgia
performatywność
świat poza-ludzki
metafizyka
posthumanizm
Opis:
The article is an interpretation of the poem “Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził” (“She cried at night, but not her cries woke him”) written by Stanisław Barańczak. The author focuses on description in this poem – dramatic in shape, philosophical, and according to the narrative of the anthropocentrism crisis. The author considers this poem to be a metaphysical text defining the relationship between the world of human and non-human reality. She compares the poem with those written by Jan Kochanowski (Laments), Cyprian Kamil Norwid (In Verona), Andrew Marvell (Eyes and tears), Szymborska (Apple tree).
Źródło:
Przestrzenie Teorii; 2016, 26; 149-161
2450-5765
Pojawia się w:
Przestrzenie Teorii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dramatyczne konstruowanie twarzy w wybranych utworach Tadeusza Różewicza
Autorzy:
Woźniak, Ewelina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391060.pdf
Data publikacji:
2014-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Tadeusz Różewicz
twarz
portret
performatywność
dramatyczność
Opis:
The purpose of this article is to present Tadeusz Różewicz as a poetic portraitist. Faces very often appear in the poet’s works and they play a special role there. The methods that are used to construct them can be grouped into four main categories: 1) a face as a performing subject, 2) a face as an object, 3) a face as a static construct, and finally 4) a face as an element, or metonymy, of human existence and entanglement with reality. In Różewicz’s poetry the human face is material and a mirror, but also a universal symbol of the human condition. These faces are usually distorted, decaying, and blurred. They symbolize the disintegration of the world in which human beings have to live. For Różewicz a face is the most condensed image of humanity and an equivalent of a substance in which every external stimulus leaves its mark. The way of using faces as a material and the process of disintegration that is described in detail constitute a dramatic and performative action which implements the objectives of fluid aesthetics, thus showing the moments of transition from meaning to nothingness and the process of erasing meaning.
Źródło:
Przestrzenie Teorii; 2014, 21; 145-165
2450-5765
Pojawia się w:
Przestrzenie Teorii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dzieło jako zdarzenie – performans rekonstruowany w wyobraźni
Autorzy:
Śnieciński, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487892.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
PERFORMANCE
PERFORMATIVENESS
ARTWORK–EVENT
PROCESSUALITY
PERFORMANS
PERFORMATYWNOŚĆ
DZIEŁO-ZDARZENIE
PROCESUALNOŚĆ
Opis:
An artwork as an event – performance reconstructed in imagination An exceptionally interesting case of performance in contemporary art are artworks, in which artists do not present a performance itself but rather its effects. For these artists a performance is somehow included in the tissue of the artwork; it was indispensable for the artwork to be created, yet it is hidden so the viewer needs to make an effort to reconstruct this performative character of the artwork and understand (become aware of) the resulting consequences. The text analyses works by Akira Komoto (the Seeing series), the realization by Lech Twardowski (Generator Bez Maszyn), three series of works by Urszula Wilk (Niewysłane listy) as well as selected sculptures by Shen Shaomin (the Bonsai series). Although in these works we deal with various forms of performativeness, their joint feature is the fact that in each of them the viewer must discover and re- construct the hidden performance in his/her memory.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2018, 26; 52-71
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Egzemplarz teatralny – między repertuarem a archiwum
The Theatrical Copy: Between Repertoire and Archive
Autorzy:
Poskuta-Włodek, Diana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29519778.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
produkcja teatralna
archiwum
dokumentacja teatralna
performatywność archiwum
theatrical production
archive
theater documentation
performativity of archive
Opis:
We współczesnej refleksji humanistycznej status źródeł do historii teatru zmienia się, a one same poddawane są próbom redefinicji. Z jednej strony rozwój nowych technologii umożliwia niemal nieograniczony dostęp do dokumentów archiwalnych, z drugiej – pojawiają się wątpliwości co do sensu ich wykorzystywania, skoro i tak nie da się na ich podstawie zrekonstruować czy opisać minionego teatru. A przecież istotą metody historyka teatru jest nieustanne doświadczanie rudymentarności artefaktów i efemeryczności teatru. Dla polskich badaczy młodszego pokolenia studiowanie źródeł nie wyklucza zainteresowania spektaklem. W nowych teoriach i metodach dominuje kwestia pamięci teatralnej i pisania lub przepisywania historii. Pojawiają się kolejne propozycje jej podjęcia, np. wywiedzione z refleksji Diane Taylor teoria archiwum przeciwstawianego repertuarowi czy odwołująca się do refleksji Rebekki Schneider koncepcja przeciwstawienia ciała jako archiwum ciału jako medium pamięci. Wysuwane przez Stefanię Skwarczyńską teoretyczne propozycje klasyfikacyjne „teatru zapisanego”, wynikające z idei petryfikacji jednych i wytwarzania innych dokumentów w celu idealnej rejestracji, a potem rekonstrukcji przedstawienia, wymagają rewizji, natomiast bliższe performatyce ujęcie problemu dokumentacji proponowane przez Zbigniewa Raszewskiego okazuje się wciąż użyteczne. Potwierdza to rosnąca podaż dokumentacji papierowej i cyfrowej, która zmusza do poszukiwania nowej jej klasyfikacji i uznania, że wszelkiego rodzaju dokumentacja źródłowa do historii teatru, a egzemplarze teatralne w szczególności, mają walory performatywne. Ich różnorodność i labilny charakter pozwala uznać performatywność źródeł do historii teatru, która może stać się wspólną płaszczyzną dla klasycznej historii i nowych metodologicznych dociekań.
For contemporary scholarship, the status of sources to theatre history is changing, and they are therefore subject to attempts at redefining them. On the one hand, development of new technologies enables us to gain almost limitless access to archival documents; on the other hand, however, some doubts are raised concerning the point of their use, since it is impossible to reconstruct or recount a theatre performance from the past based on them, anyway. Yet it is the essence of the theatre historian’s method to constantly experience the rudimentariness of artefacts and ephemerality of theatre. For Polish researchers of younger generations, studying sources does not preclude interest in performance. The issue of theatre memory and the writing or rewriting of history is prevalent in new theories and methods. Ever-newer propositions of tackling it are advanced, e.g. the archive versus repertoire concepts derived from Diane Taylor’s reflexion or ideas based on Rebecca Schneider’s reflexion about the body as archive versus the body as memory medium. Theoretical classification propositions stemming from the notion that some documents become petrified and others need to be made with an ideal recording of performance in mind, which were put forward by Stefania Skwarczyńska, need to be revised, whereas Zbigniew Raszewski’s take on the documentation problem, closer to that of performance studies, turns out to be still useful, which can be confirmed by the on-growing supply of hard-copy and digital documentation that forces us to look for a new classification of it and to acknowledge that all kinds of source documentation to the history of theatre, and theatrical copies in particular, have performative qualities. Their variety and transitional character of the latter makes it possible to acknowledge the performativity of theatre history sources, which could become a common ground for the classical history and new methodological inquiries. 
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2016, 65, 1/2; 50-74
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Epidemia i choroba. "Miasto ślepców" José Saramago: od literackiej paraboli po (nowo)medialne adaptacje i rzeczywiste zachowania społeczne
Autorzy:
Ogonowska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056963.pdf
Data publikacji:
2021-12-31
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
epidemia
choroba
José Saramago
performatywność tekstu literackiego
epidemic
disease
performativity of a literary text
Opis:
Celem artykułu jest ukazanie potencjału powieści José Saramago, zgodnie z ideą „tekstu literackiego w działaniu” oraz jego mocy performatywnej. Wykorzystano do tego trzy perspektywy, zwane w artykule kręgami wtajemniczenia: literaturoznawczo-kulturową, medioznawczo-komunikologiczną oraz socjologiczną. Dla każdej z nich wyodrębniono słowa kluczowe oraz ramowe lub wiodące zagadnienia. Zaproponowana w artykule perspektywa badawcza pokazuje, iż wyjście poza tradycyjne analizy literaturoznawcze czy językoznawcze skoncentrowane na tekście pozwala zaktualizować jego potencjał w różnych działaniach, z adaptacją i edukacją humanistyczno-społeczną na czele.
The aim of the article is to show the potential of José Saramago’s novel, in line with the idea of “literary text in action” and its performative power. For this purpose, three perspectives were used, called in the article – circles of initiation: literary-cultural; media studies, communication; and sociology. For each of them, keywords and a frame or leading issues have been identified. The research perspective proposed in the article shows that going beyond traditional literary or linguistic analyses focused on the text allows to update its potential in various activities, including adaptation and humanistic and social education.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2021, 13, 4; 4-17
2083-7275
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 64

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies