Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "ostre zapalenie trzustki" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Przebieg ostrego zapalenia trzustki u pacjentów z otyłością
    Autorzy:
    Kebkalo, Andriy
    Tkachuk, Olha
    Reyti, Adrian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392125.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    ostre zapalenie trzustki
    otyłość
    Opis:
    el: Celem niniejszego badania jest analiza: przebiegu ostrego zapalenia trzustki u otyłych pacjentów, rozwoju miejscowych i ogólnoustrojowych powikłań oraz współczynników śmiertelności. Materiały i metody: Przeanalizowano dokumentację medyczną 482 pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki, leczonych w Regionalnym Szpitalu Klinicznym w Kijowie pomiędzy 1 stycznia 2011 r. a 2 lutego 2019 r. Dane poddano analizie statystycznej w programie Excel 2010, przy użyciu metody opisowej z uwzględnieniem: wartości bezwzględnych, średnich odchyleń standardowych i ich błędów. Analizę korelacji pomiędzy zmiennymi przeprowadzono z zastosowaniem kryterium Pearsona (R2). Różnice w poziomach istotności pomiędzy dwoma niezależnymi grupami obliczono przy zastosowaniu t-Studenta. Wyniki: Spośród 482 pacjentów grupę badaną stanowiło 260 pacjentów (54%) z otyłością. Do grupy kontrolnej włączono zaś 222 osoby (46%) z prawidłową masą ciała. Otyli byli starsi (średni wiek wynosił 55,4 ± 9,4 lat, p = 0,1) i częściej występowało u nich ostre zapalenie trzustki o ciężkim przebiegu [85 (32,7%) vs 16 (7,2%); p = 0,01*]. Zauważono, że wraz ze wzrostem masy ciała wzrasta częstość występowania ciężkiego przebiegu ostrego zapalenia trzustki (od 10,20% do 53,93%, p = 0,03*). Czas trwania hospitalizacji otyłych pacjentów był dłuższy niż tych z prawidłową masą ciała. Co więcej, zaobserwowano, że osoby otyłe dwukrotnie częściej były hospitalizowane w ramach oddziałów ratunkowych i intensywnej opieki medycznej (5,8 ± 0,8 vs 2,7 ± 0,5 dnia, p = 0,01*). Analiza współczynników śmiertelności wykazała, że głównymi przyczynami zgonów były: postępująca niewydolność narządowa [30 pacjentów (6,3%)], zatorowość płucna [15 pacjentów (3,1%)] oraz DIC [18 pacjentów (3,7%)]. Wnioski: Otyłość wiąże się z wysokim ryzykiem ciężkiego przebiegu ostrego zapalenia trzustki, a ryzyko to wzrasta wraz ze wzrostem współczynnika masy ciała (BMI). Ponadto, hospitalizacje pacjentów z otyłością oraz ich pobyty w ośrodkach leczenia stacjonarnego trwają dłużej, co zwiększa koszty ich leczenia i wymaga opracowania strategii oszczędnościowych. W związku z wysokim współczynnikiem śmiertelności otyłych pacjentów należy opracować skuteczniejsze algorytmy ich leczenia.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2019, 91, 6; 28-34
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rokowanie w najwcześniejszych stadiach ostrego zapalenia trzustki – rola parametrów biochemicznych i zmian histopatologicznych
    Autorzy:
    Baj, Jacek
    Radzikowska, Elżbieta
    Maciejewski, Marcin
    Dąbrowski, Andrzej
    Torres, Kamil
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393240.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    Ostre zapalenie trzustki
    taurocholan sodu
    skala Spormanna
    Opis:
    Od wielu lat poszukuje się zestawu parametrów biochemicznych ułatwiających jak najszybsze ustalenie ciężkości, rokowania i odpowiedniego sposobu leczenia ostrego zapalenia trzustki (OZT). Wdrożenie leczenia w pierwszych 48 godzinach od przyjęcia chorego nastręcza wiele problemów związanych z niemożnością rozróżnienia pacjentów z łagodną postacią ostrego zapalenia trzustki (OZT) od chorych z ciężką postacią ostrego zapalenia trzustki. Cel badania: Określenie zależności pomiędzy stopniem zmiany stężeń 10 wybranych wskaźników biochemicznych: amylazy, lipazy, bilirubiny całkowitej, kreatyniny, kwasu moczowego, aminotransferazy asparaginowej (AST), aminotransferazy alaninowej (ALT), glukozy, magnezu oraz żelaza a zmianami histopatologicznymi zachodzącymi w trzustce w czasie 2 i 6 godzin od indukcji OZT. Wybrane przedziały czasowe odpowiadają odpowiednio pierwszej i drugiej dobie choroby u człowieka. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono na 110 samcach szczurów rasy Wistar, ważących od 250 do 300 g. Zwierzęta doświadczalne podzielono na trzy grupy: grupę Z – służącą do wyznaczenia zakresów norm badanych parametrów i struktur histologicznych, grupę K – którą stanowiły zwierzęta operowane, którym podano 0,9% NaCl do przewodu żółciowotrzustkowego, grupę E – zwierząt operowanych, u których indukowano OZT poprzez iniekcję 5% taurocholanu sodu do przewodu żółciowo-trzustkowego. Zwierzęta z grupy E i K losowo przydzielono do jednej z pięciu podgrup, z których materiał do badań biochemicznych i histologicznych zbierano po 2 i 6 godzinach od indukcji OZT. Do badań histologicznych wypreparowywano trzustki w całości, uzyskane próbki barwiono hematoksyliną i eozyną w nasyconym roztworze alkoholowym. Stopień uszkodzenia trzustki oceniano wg skali Spormanna. Zmienne ilościowe charakteryzowano metodą średniej arytmetycznej, odchylenia standardowego, mediany, minimum i maksimum wartości oraz 95% CI. Wyniki: W preparatach histologicznych szczurów z grupy E po 2 godzinach zaczęły pojawiać się zmiany obrzękowe, a w miąższu trzustkowym nacieki neutrofilowe w wraz z pojedynczymi wylewami krwawymi. Po 6 godzinach zmiany stały się bardziej nasilone, a w obrębie tkanki tłuszczowej pojawiły się drobne ogniska martwicy skrzepowej oraz mniejsze ogniska ropnego zapalenia. W ciągu 2 godzin uzyskano statystycznie istotne różnice w poziomie czterech markerów: kreatyniny, ALT, amylazy i magnezu. Po 6 godzinach osiągnięte zostały statystycznie istotne różnice w poziomie dwóch markerów: AST i glukozy. Zbadano korelacje między oceną histologiczną wg skali Spormanna a wskaźnikami biochemicznymi. Stwierdzono, że w ciągu 2 godzin – wraz ze wzrostem poziomu AST (współczynnik korelacji 0,95; p=0138) – nasiliło się zapalenie trzustki. W grupie K – wraz ze wzrostem stężenia kreatyniny – w ciągu 6 godzin zwiększyło się natężenie nacieku zapalnego. W grupie E – wraz ze wzrostem poziomu AST (współczynnik korelacji 0,90; p=0,0063) oraz poziomu żelaza (współczynnik korelacji 0,78; p= 0,0399) – w czasie 2 godzin nasiliła się intensywność zmian chorobowych w postaci nacieku zapalnego. W tej samej grupie, oraz w tym samym czasie, wzrost poziomu AST (współczynnik korelacji 0,79; p=0,0343) wiązał się ze wzrostem nasilenia zmian chorobowych w postaci wylewów krwawych. Naciek zapalny wzrósł w ciągu 6 godzin (współczynnik korelacji 0,87; p=0,0117), natomiast poziom kreatyniny uległ zmniejszeniu. Interesujące wyniki uzyskano przy zastosowaniu analizy regresji krokowej – regresji krokowej postępującej. Jeżeli poziom stężenia kreatyniny w czasie 2 godzin wzrasta o 1, natężenie zmian w ostrym zapaleniu trzustki zmniejszy się o 9,02 w odniesieniu do skali Spormanna, podczas gdy inne zmienne pozostaną na stałym poziomie. Jednak jeżeli poziom ALT wzrasta o 1, intensywność zmian w ostrym zapaleniu trzustki wzrośnie o 0,02 w odniesieniu do skali Spormanna. Jeżeli poziom amylazy wzrasta o 1, natężenie zmian w ostrym zapaleniu trzustki wzrośnie o 0,01 w odniesieniu do skali Spormanna, podczas gdy inne zmienne pozostaną na stałym poziomie. Wnioski: Zmiany histopatologiczne poprzedzały zmiany w wynikach badań laboratoryjnych, natomiast istotne korelacje ze skalą Spormanna dotyczyły zmian w poziomach AST i kreatyniny. Przedstawione wyniki badań potwierdzają fakt, że diagnostyka ostrego zapalenia trzustki jest bardzo trudna i wymaga monitorowania wielu parametrów laboratoryjnych.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 2; 31-38
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Effectiveness of hemoperfusion in treatment of patients with non-biliary moderately severe pancreatitis
    Skuteczność zastosowania hemoperfuzji w leczeniu pacjentów z ostrym martwiczym zapaleniem trzustki
    Autorzy:
    Oliynyk, O.
    Ślifirczyk, A.
    Pereviznyk, B.
    Kushnarov, W.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2052946.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Bialska Nauk Stosowanych im. Jana Pawła II w Białej Podlaskiej
    Tematy:
    acute pancreatitis
    hemoperfusion
    amylase
    procalcitonin
    ostre zapalenie trzustki
    hemoperfuzja
    amylaza
    prokalcytonina
    Opis:
    Background. Acute pancreatitis morbidity has been rising annually all around the world. In case of acute necrotic pancreatitis, the mortality reaches 40% in the majority of hospitals. The therapy is effective if the efferent methods involve complex therapy of this disease. One such method is hemoperfusion, i.e. extracorporeal blood purification, which is widely used in toxicology. The authors of the article used hemoperfusion in a complex therapy in patients with severe acute pancreatitis. The following research presents an evaluation of the results of hemoperfusion used in a complex therapy of patients with acute pancreatitis. Material and methods. The study involved 38 patients with acute non-biliary moderately severe pancreatitis who were treated at an intensive care unit of Ternopil University Hospital in Ukraine. 18 patients were treated following the protocol for treatment of acute pancreatitis. In 20 patients, this treatment was additionally combined with hemoperfusion. We determined the levels of amylase, diastase, procalcitonin, bilirubin, malonic dialdehyde, and diene conjugates in blood serum and the level of leukocytes in the blood. Results. The levels of procalcitonin, amylase, bilirubin, leukocytes number, malonic dialdehyde, and diene conjugates were stabilised in patients of both groups, but in those who received hemoperfusion demonstrated much better results. These were manifested by significantly better levels of the amylase, bilirubin, creatinine, urea, procalcitonin, malonic dialdehyde, and diene conjugates in patients who received hemoperfusion (p< 0.005) than in the other group undergoing standard drug therapy. Conclusions. Hemoperfusion can be used as an effective method in the complex treatment of patients with acute pancreatitis.
    Wprowadzenie. Corocznie na całym świecie obserwuje się w zrost zachorowalności na ostre zapalenie trzustki. W przypadku ostrego martwiczego zapalenia trzustki śmiertelność w większości szpitali osiąga 40%. Terapia jest skuteczna, jeśli metody odprowadzające obejmują kompleksową terapię tej choroby. Jedną z takich metod jest hemoperfuzja, tj. pozaustrojowa hemodializa krwi, szeroko stosowane w toksykologii. Autorzy artykułu zastosowali hemoperfuzję w kompleksowej terapii u pacjentów z ciężkim ostrym zapaleniem trzustki. Poniższe badania przedstawiają ocenę wyników hemoperfuzji stosowanej w kompleksowej terapii pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki. Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 38 pacjentów z ostrym, niezłośliwym i umiarkowanie ciężkim zapaleniem trzustki; leczonych w oddziale intensywnej opieki medycznej szpitala uniwersyteckiego na Ukrainie. Zgodnie z protokołem leczenia ostrego zapalenia trzustki leczono18 pacjentów. U 20 pacjentów leczenie to połączono dodatkowo z hemoperfuzją. Określono poziom amylazy, diastazy, prokalcytoniny, bilirubiny, dialdehydu malonowego i koniugatów dienowych w surowicy krwi oraz poziom leukocytów we krwi. Wyniki. Poziom prokalcytoniny, amylazy, bilirubiny, liczby leukocytów, dialdehydu malonowego i koniugatów dienowych były stabilizowane u pacjentów z obu grup, ale u tych pacjentów, u których włączono hemoperfuzję, wyniki były zdecydowanie lepsze. Przejawiały się one znacznie wyższym poziomem amylazy, bilirubiny, kreatyniny, mocznika, prokalcytoniny, dialdehydu malonowego i dienowych koniugatów u pacjentów, którym włączono hemoperfuzję hemoperfuzję (p <0,005) niż w drugiej grupie poddawanej standardowej terapii lekowej. Wnioski. Hemoperfuzja może być stosowana jako skuteczna metoda w kompleksowym leczeniu pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki.
    Źródło:
    Health Problems of Civilization; 2018, 12, 3; 204-208
    2353-6942
    2354-0265
    Pojawia się w:
    Health Problems of Civilization
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Leczenie endoskopowe rozległej martwicy ograniczonej trzustki z wykorzystaniem zwielokrotnionionego dostępu przez jedną przetokę przezścienną
    Autorzy:
    Jagielski, Mateusz
    Smoczyński, Marian
    Adrych, Krystian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392884.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    ostre martwicze zapalenie trzustki
    martwica ograniczona trzustki
    drenaż endoskopowy
    endoskopowa nekrozektomia
    Opis:
    We wczesnej fazie ostrego martwiczego zapalenia trzustki powstaje ostry zbiornik martwiczy (acute necrotic collection; ANC), który ewoluuje do późnego, otoczonego dojrzałą ścianą zbiornika martwicy ograniczonej trzustki (walled-off pancreatic necrosis; WOPN), zawierającego upłynnioną martwicę oraz fragmenty tkanek martwiczych [1–3]. Martwica ograniczona trzustki jest rozpoznawana u około 15% chorych z ciężką postacią ostrego zapalenia trzustki [4]. Optymalną strategią leczenia martwicy ograniczonej trzustki jest połączenie kilku metod małoinwazyjnych, dzięki którym możliwy jest zwielokrotniony dostęp do zbiornika [4, 5, 6]. Rozszerzenie dostępu do obszarów martwiczych stwarza korzystniejsze warunki drenażowe i zwiększa skuteczność leczenia [4, 5, 6]. Wybór drogi dostępu do martwicy ograniczonej trzustki powinien zależeć od rozprzestrzenia się martwicy, ale również od doświadczenia ośrodka. W pracy przedstawiliśmy opis leczenia endoskopowego chorego z rozległą martwicą ograniczoną trzustki, bez konieczności wykorzystywania innych technik leczenia. Podstawą strategii postępowania było rozszerzenie dostępu do obszarów martwiczych z wykorzystaniem zwielokrotnionego dostępu przez jedna przetokę przezścienną (single transluminal gateway transcystic multiple drainage; SGTMD).
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 2; 54-59
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies