Przebieg ostrego zapalenia trzustki u pacjentów z otyłością

el: Celem niniejszego badania jest analiza: przebiegu ostrego zapalenia trzustki u otyłych pacjentów, rozwoju miejscowych i ogólnoustrojowych powikłań oraz współczynników śmiertelności. Materiały i metody: Przeanalizowano dokumentację medyczną 482 pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki, leczonych w Regionalnym Szpitalu Klinicznym w Kijowie pomiędzy 1 stycznia 2011 r. a 2 lutego 2019 r. Dane poddano analizie statystycznej w programie Excel 2010, przy użyciu metody opisowej z uwzględnieniem: wartości bezwzględnych, średnich odchyleń standardowych i ich błędów. Analizę korelacji pomiędzy zmiennymi przeprowadzono z zastosowaniem kryterium Pearsona (R2). Różnice w poziomach istotności pomiędzy dwoma niezależnymi grupami obliczono przy zastosowaniu t-Studenta. Wyniki: Spośród 482 pacjentów grupę badaną stanowiło 260 pacjentów (54%) z otyłością. Do grupy kontrolnej włączono zaś 222 osoby (46%) z prawidłową masą ciała. Otyli byli starsi (średni wiek wynosił 55,4 ± 9,4 lat, p = 0,1) i częściej występowało u nich ostre zapalenie trzustki o ciężkim przebiegu [85 (32,7%) vs 16 (7,2%); p = 0,01*]. Zauważono, że wraz ze wzrostem masy ciała wzrasta częstość występowania ciężkiego przebiegu ostrego zapalenia trzustki (od 10,20% do 53,93%, p = 0,03*). Czas trwania hospitalizacji otyłych pacjentów był dłuższy niż tych z prawidłową masą ciała. Co więcej, zaobserwowano, że osoby otyłe dwukrotnie częściej były hospitalizowane w ramach oddziałów ratunkowych i intensywnej opieki medycznej (5,8 ± 0,8 vs 2,7 ± 0,5 dnia, p = 0,01*). Analiza współczynników śmiertelności wykazała, że głównymi przyczynami zgonów były: postępująca niewydolność narządowa [30 pacjentów (6,3%)], zatorowość płucna [15 pacjentów (3,1%)] oraz DIC [18 pacjentów (3,7%)]. Wnioski: Otyłość wiąże się z wysokim ryzykiem ciężkiego przebiegu ostrego zapalenia trzustki, a ryzyko to wzrasta wraz ze wzrostem współczynnika masy ciała (BMI). Ponadto, hospitalizacje pacjentów z otyłością oraz ich pobyty w ośrodkach leczenia stacjonarnego trwają dłużej, co zwiększa koszty ich leczenia i wymaga opracowania strategii oszczędnościowych. W związku z wysokim współczynnikiem śmiertelności otyłych pacjentów należy opracować skuteczniejsze algorytmy ich leczenia.