Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "odbytnicza" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Doświadczenie własne w leczeniu przetok okołodbytniczych w latach 2006-2009
    The authors own experience in treating anal fistulas in the years 2006-2009
    Autorzy:
    Waniczek, D. A.
    Zapotoczny, S.
    Rudzki, M. K.
    Kamiński, T.
    Buda, K. K.
    Adamczyk, T.
    Gawłowicz, M.
    Arendt, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/271406.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Górnośląska Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Kardynała Augusta Hlonda
    Tematy:
    przetoka około odbytnicza
    leczenie operacyjne
    diagnostyka
    obrazowanie rezonansu magnetycznego
    perianal fistula
    diagnostics
    surgery
    magnetic resonance imaging
    Opis:
    Praca poświęcona jest przedstawieniu własnych doświadczeń w leczeniu przetok okołoodbytniczych w Katedrze i Oddziale Klinicznym Chirurgii Ogólnej i Gastroenterologicznej ŚUM w Bytomiu w latach 2006-2009. Prezentowane są w niej trudności w leczeniu przetok, wielość ich postaci, stosowane zabiegi operacyjne, przyczyny niepowodzeń w leczeniu chirurgicznym przetok oraz czynniki decydujące o powodzeniu leczenia. Wyniki oparte są na analizie 56 operacji przetok okołoodbytniczych u 45 mężczyzn w wieku średnio 49,98(+/-14,5) lat i 11 kobiet średnia wieku 50,28(+/-13,51) lat. Z grupy wyłączono chorych leczonych z powodu przetok okołoodbytniczych w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna (3 osoby).
    The paper presents the author's experience in the treatment of anal fistulas at the Faculty and Clinical Department of General and Gastroenterological Surgery, Silesian University of Medicine in Bytom during the years 2006-2009. The following problems are presented: difficulties in treating fistulas, the multiplicity of their forms, the surgical procedures performed, the main causes of failures in surgical treatments and the factors determining success in treatment. The results are based on the analysis of 56 operations of anal fistulas performed on 45 men at the mean age of 49.98 (+/-14,5) years and 11 women, at the mean age of 50.28 (+/-13.51) years. Three patients were excluded from the group due to anal fistulas that resulted in the course of Crohn's disease.
    Źródło:
    Journal of Ecology and Health; 2012, R. 16, nr 1, 1; 35-39
    2082-2634
    Pojawia się w:
    Journal of Ecology and Health
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Porównanie badania endosonograficznego i rezonansu magnetycznego w diagnostyce wysokich przetok odbytu
    Endosonography and magnetic resonance imaging in the diagnosis of high anal fistulae – a comparison
    Autorzy:
    Sudoł-Szopińska, Iwona
    Kucharczyk, Agnieszka
    Kołodziejczak, Małgorzata
    Warczyńska, Agnieszka
    Pracoń, Grzegorz
    Wiączek, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1057981.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    nietrzymanie stolca i gazów rectal fistula
    przetoka odbytnicza
    przetoka odbytu
    rezonans magnetyczny
    nietrzymanie stolca i gazów rectal fistula
    Opis:
    Anal fistula is a benign inflammatory disease with unclear etiology which develops in approximately 10 in 100 000 adult patients. Surgical treatment of fistulae is associated with a risk of damaging anal sphincters. This usually happens in treating high fistulae, branched fistulae, and anterior ones in females. In preoperative diagnosis of anal fistulae, endosonography and magnetic resonance imaging play a significant role in planning the surgical technique. The majority of fistulae are diagnosed in endosonography, but magnetic resonance is performed when the presence of high fistulae, particularly branched ones, and recurrent is suspected. The aim of this paper was to compare the roles of the two examinations in preoperative assessment of high anal fistulae. Material and methods: The results of endosonographic and magnetic resonance examinations performed in 2011–2012 in 14 patients (4 women and 10 men) with high anal fistulae diagnosed intraoperatively were subject to a retrospective analysis. The patients were aged from 23 to 66 (mean 47). The endosonographic examinations were performed with the use of a BK Medical Pro Focus system with endorectal 3D transducers with the frequency of 16 MHz. The magnetic resonance scans were performed using a Siemens Avanto 1.5 T scanner with a surface coil in T1, T1FS, FLAIR, T2 sequences and in T1 following contrast medium administration. The sensitivity and specificity of endosonography and magnetic resonance imaging were analyzed. A surgical treatment served as a method for verification. The agreement of each method with the surgery and the agreement of endosonography and magnetic resonance imaging were compared in terms of the assessment of the fistula type, localization of its internal opening and branches. The agreement level was determined based on the percentage of consistent assessments and Cohen’s coefficient of agreement, . The integrity of the anal sphincters was assessed in each case. Results: In determining the fistula type, magnetic resonance imaging agreed with intraoperative assessment in 79% of cases, and endosonography in 64% of cases. Endosonography agreed with magnetic resonance in 57% of cases. In the assessment of internal opening, the agreement between endosonography and intraoperative assessment was 65%, between magnetic resonance and intraoperative assessment – 41% and between endosonography and magnetic resonance – 53%. In the assessment of fistula branches, endosonography agreed with intraoperative assessment in 67% of cases, magnetic resonance in 87% of cases, and the agreement between the two methods tested was 67%. Conclusions: Magnetic resonance is a more accurate method than endosonography in determining the type of high fistulae and the presence of branches. In assessing the internal opening, endosonography proved more accurate. The agreement between the two methods ranges from 53–67%; the highest level of agreement was noted for the assessment of branching.
    Przetoka odbytu jest łagodną chorobą zapalną o niejasnej etiologii, która występuje u około 10 na 100 000 osób populacji dorosłej. Leczenie operacyjne przetoki odbytu wiąże się z ryzykiem uszkodzenia zwieraczy odbytu. Najczęściej dochodzi do tego w przypadku leczenia przetok wysokich, rozgałęzionych oraz przetok przednich u kobiet. W przedoperacyjnej diagnostyce przetok odbytu ważne miejsce, pod kątem planowania techniki zabiegu operacyjnego, zajmują endosonografia oraz rezonans magnetyczny. Większość przetok diagnozowana jest w endosonografii, zaś rezonans wykonuje się w przypadku klinicznego podejrzenia przetoki wysokiej, zwłaszcza rozgałęzionej i nawrotowej. Celem pracy było porównanie obydwu badań w przedoperacyjnej ocenie wysokich przetok odbytu. Materiał i metoda: Retrospektywnie przeanalizowano wyniki badań endosonograficznych i rezonansu magnetycznego wykonanych w latach 2011–2012 u 14 pacjentów (4 kobiety, 10 mężczyzn) w wieku 23–66 lat (średnia 47) ze śródoperacyjnym rozpoznaniem wysokiej przetoki odbytu. Badania endosonograficzne wykonano aparatem BK Medical Pro Focus, głowicą endorektalną 3D o częstotliwości 16 MHz. Badania rezonansu przeprowadzono z wykorzystaniem aparatu Siemens Avanto 1,5 T z cewką powierzchniową, przed podaniem środka kontrastowego w sekwencjach T1, T1FS, FLAIR, T2 i po podaniu. Oceniono czułość i swoistość endosonografii oraz rezonansu magnetycznego. Metodą weryfikującą był zabieg operacyjny. Porównano zgodność każdej metody z operacją oraz zgodność endosonografii i rezonansu magnetycznego w zakresie oceny typu przetoki, lokalizacji ujścia wewnętrznego oraz rozgałęzień. Poziom zgodności określano na podstawie odsetka ocen zgodnych oraz współczynnika zgodności Cohena. W każdym przypadku oceniano ciągłość zwieraczy odbytu. Wyniki: W określaniu typu przetoki zgodność badania rezonansu magnetycznego z oceną śródoperacyjną stwierdzono w 79% przypadków, endosonografii z oceną śródoperacyjną w 64% przypadków, a endosonografii z rezonansem w 57%. W ocenie ujścia wewnętrznego zgodność endosonografii z oceną śródoperacyjną wyniosła 65%, rezonansu z oceną śródoperacyjną 41%, a endosonografii z rezonansem 53%. W ocenie rozgałęzień przetoki zgodność endosonografii z oceną śródoperacyjną wyniosła 67%, rezonansu z oceną śródoperacyjną 87%, a zgodność pomiędzy obiema metodami 67%. Wnioski: Rezonans magnetyczny dokładniej niż endosonografia określa typ przetoki wysokiej i obecność rozgałęzień. W ocenie ujścia wewnętrznego metodą dokładniejszą jest endosonografia. Zgodność między metodami waha się w zakresie 53–67%; najwyższa jest w ocenie rozgałęzień.
    Źródło:
    Journal of Ultrasonography; 2014, 14, 57; 142-151
    2451-070X
    Pojawia się w:
    Journal of Ultrasonography
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wady wrodzone odbytu i odbytnicy u dzieci - rozpoznanie, podział i postępowanie
    Anorectal malformations in children – diagnostics, classification and management
    Autorzy:
    Niedzielski, Jerzy
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032885.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    wady odbytu i odbytnicy
    wady towarzyszące
    manometria
    odbytnicza
    dostęp strzałkowy tylny
    anorectal malformations
    associated anomalies
    anorectal
    manometry
    posterior sagittal approach
    Opis:
    Author presented anorectal malformations (ARM): their incidence, diagnostics, classification and associated anomalies. Author compared operative methods used in treatment of ARM and results of treatment in regards to the type of ARM. He discussed technical considerations of the posterior sagittal approach, a new operative method of author’s preference, as well as the use of anorectal manometry in assessment of postoperative function of the anorectal canal. The first description of ARM was presented by Paulus Aegineta in VII, however functionally effective operative methods appeared in the 70’s of last century: sacroperineal operation by Stephens and sacroabdominoperineal procedure by Kiesewetter. Though postoperative results were unsatisfactory till 1982 when de Vries and Peña introduced posterior sagittal anorectoplasty. The concept of approaching the defect through a wide posterior sagittal incision with division of all muscle structures exactly in the midline was based on the assumption that such an incision cannot damage the symmetrical, bilateral nerve and blood supply. The idea of the new operation is based on some elements of importance for the postoperative function of the rectoanal canal, i.e. use of electrostimulation, traction sutures and “tapering” - tailoring of the rectum to match the size of muscle structures. All previously used classifications of ARM were prepared mostly due to the necessity of choosing the proper corrective operations different for low and different for high ARM. Posterior sagittal approach allows correction of defect independent on type of ARM. It can also be used successfully in reoperations in incontinent children after correction of ARM with use of other operative technique.
    Autor omówił w pracy wady wrodzone odbytu i odbytnicy (WWOO): ich występowanie, rozpoznawanie, typy wad oraz wady towarzyszące. Autor porównał metody leczenia chirurgicznego WWOO oraz wyniki leczenia w poszczególnych typach wad. Następnie omówił techniczne aspekty dostępu tylnego strzałkowego, metody operacyjnej preferowanej przez autora, a także sposób pooperacyjnej oceny czynności kanału odbytniczo-odbytowego przy użyciu manometrii odbytniczej. Pierwszy opis WWOO przedstawił już w VII w.n.e. grecki chirurg Paulus Aegineta, ale skuteczne, w sensie czynnościowym, metody operacyjne pojawiły się dopiero w latach 70-tych ubiegłego wieku: operacja krzyżowo-kroczowa Stephens’a i operacja krzyżowobrzuszno- kroczowa Kiesewetter’a. Wyniki leczenia WWOO były jednak niezadowalające, aż do momentu wprowadzenia w 1982 roku przez de Vries i Peña operacji z dostępu strzałkowego tylnego (ang. posterior sagittal approach). Operacja polega na dotarciu do niedrożnego jelita od strony krocza poprzez rozdzielenie wszystkich struktur mięśniowych idealnie w linii pośrodkowej, opierając się na założeniu, że takie cięcie nie uszkadza symetrycznego, bilateralnego unerwienia i unaczynienia tej okolicy. Nowa technika operacyjna zawiera kilka elementów mających znaczenie w aspekcie pooperacyjnej czynności kanału odbytniczo-odbytowego, m.in.: użycie elektrostymulacji, zastosowanie szwów trakcyjnych i „tapering” czyli dopasowanie jelita rozmiarem do istniejących struktur mięśniowych. Poprzednio obowiązujące podziały WWOO uzasadnione były przede wszystkim koniecznością doboru odpowiedniej metody operacyjnej, innej w wadach typu niskiego i innej dla wad typu wysokiego. Dostęp strzałkowy tylny umożliwia korekcję każdej wady odbytu niezależnie od jej typu. Metoda może być użyta również w reoperacjach u pacjentów z niezadowalającym wynikiem czynnościowym po operacji innymi metodami.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2011, 38, 2; 145-166
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Is rectoperineal fistula in anorectal malformations an ectopic anal canal with an internal anal sphincter?
    Czy przetoka odbytniczo-kroczowa w wadach odbytu i odbytnicy jest ektopowym kanałem odbytu ze zwieraczem wewnętrznym odbytu?
    Autorzy:
    Niedzielski, Jerzy
    Kobos, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032880.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    anorectal malformations
    rectoperineal fistula
    internal anal
    sphincter
    anorectal manometry
    posterior sagittal approach.
    wady odbytu i odbytnicy
    przetoka odbytniczo-kroczowa
    zwieracz wewnętrzny odbytu
    manometria odbytnicza
    dostęp strzałkowy tylny
    Opis:
    Authors tried to determine the role of an internal anal sphincter (IAS) in patients with rectoperineal fistula undergoing PSARP, with or without IAS-saving procedure. Materials and methods: 20 girls and 6 boys with rectoperineal fistula undergoing PSARP between 1993-2008 were included in the study. An IAS-saving operation was performed in 19 children (73.1%), 17 girls and 2 boys, while 7 children underwent regular PSARP with resection of narrowed distal portion of fistula. Results: Functional postoperative result according to the „10” score was good (8-10 pts.) in all 26 children. There was no significant difference in RAP (16.3 vs. 16.9 vs. 17.2 cmH2O) and ACL (1.7 vs. 1.7 vs. 1.9 cm) values between children with and without preserved IAS and the reference group. Positive RAIR was observed in 13 of 19 children with preserved IAS, and in 2 of 7 patients after resection of IAS, but this incidence did not differ statistically (p = 0.095). The major functional disorder in the examined children was constipation, observed in 9 children after sphincter-saving procedure and in 2 patients after regular PSARP, but the difference was not significant (p = 0.658). Conclusions: An IAS is important, but not a decisive factor in fecal continence and IAS-saving procedures are associated with high incidence of constipation. Authors suggest that IAS can be spared, wherever it was possible, i.e. the fistula is wide (at least 8 mm) and it will not impair function of the neoanus.
    Autorzy podjęli próbę oceny roli zwieracza wewnętrznego odbytu (ZWO) u pacjentów z przetoką odbytniczo-kroczową po operacji wady odbytu metodą PSARP, z wycięciem lub oszczędzeniem ZWO. Materiały i metody: Badaniami objęto grupę 20 dziewczynek i 6 chłopców z przetoką odbytniczo-kroczową operowanych metodą PSARP w latach 1993-2008. Operację oszczędzającą ZWO przeprowadzono u 19 dzieci (73,1%), 17 dziewczynek i 2 chłopców, natomiast u 7 pacjentów wykonano operację PSARP z wycięciem zwężonego, dystalnego odcinka przetoki. Wyniki: Pooperacyjny wynik czynnościowy wg skali „10” był dobry (8-10 pkt.) u wszystkich 26 dzieci. Nie stwierdzono istotnej różnicy w wartościach RAP (16,3 vs. 16,9 vs. 17,2 cmH2O) i ACL (1,7 vs. 1,7 vs. 1,9 cm) u dzieci z i bez ZWO oraz grupą referencyjną. RAIR wywołano u 13 spośród 19 dzieci z zachowanym ZWO oraz u 2 spośród 7 pacjentów bez ZWO, bez różnicy statystycznej (p = 0,095). Najpoważniejszym zaburzeniem czynnościowym u dzieci były zaparcia obserwowane u 9 pacjentów z zachowanym ZWO i u 2 dzieci po klasycznej operacji PSARP, bez różnicy statystycznej (p = 0,658). Wnioski: ZWO jest ważnym, ale nie decydującym czynnikiem w mechanizmie trzymania stolca, a operacjom oszczędzającym ZWO towarzyszy wysoki odsetek zaparć w okresie pooperacyjnym. Autorzy sugerują oszczędzenie ZWO, jeżeli jest to możliwe, tzn. ujście przetoki jest szerokie (co najmniej 8 mm) i nie upośledza to czynności nowego odbytu.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2011, 38, 2; 167-176
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies