Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "nostalgie" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
Małe tęsknoty w "małej" prozie Roberta Walsera
Kleine Sehnsüchte in Robert Walsers kleiner Prosa
Small longings in the small prose works by Robert Walser
Autorzy:
Pliszka, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28088487.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie. Wydawnictwo Uczelniane
Tematy:
Sehnsucht
Nostalgie
Schweizer Prosa
Existenz
Wandern
Robert Walser
wędrówka
tęsknota
nostalgia
proza szwajcarska
egzystencja
wandering
longing
Swiss prose
existence
Opis:
Artykuł dotyczy motywu tęsknoty, jej odmian i funkcji w małych prozach Roberta Walsera opublikowanych w języku polskim w tomach Mały krajobraz ze śniegiem i Niedzielny spacer. W świetle poglądów Svetlany Boym nostalgia przyjmuje dwie formy: restoratywną (tęsknota za utraconą przeszłością) i refleksyjną (prospektywną, skoncentrowaną na tęskno-cie jako takiej). W twórczości Roberta Walsera dominuje drugi rodzaj nostalgii; motyw ten, ściśle związany z pragnieniem, pozwala usytuować tęsknotę w porządku symbolicznym prze-strzeni i ruchu; reprezentują ją metaforyzacje związane z wędrówką, włóczęgą, spacerem. Ostatecznie refleksyjna tęsknota urasta w prozie Walsera do rangi podstawowej sytuacji eg-zystencjalnej i staje się jedną z najistotniejszych determinant ludzkiej natury.
Subject of this article is the theme of longing, its varieties and functions, in the small prose works of Robert Walser, published in Polish in the volumes Mały krajobraz ze śniegiem  and Niedzielny spacer. In the light of Svetlana Boym's views, nostalgia takes two forms: restorative (longing for a lost past) and reflexive (prospective, focusing on longing as such). Robert Walser’s work is dominated by the second type of nostalgia; this theme, which is closely linked to desire, allows nostalgia to be situated in the symbolic order of space and movement; it is represented by metaphors associated with wandering, walking, stroll. Ultimately, reflexive longing rises in Walser's prose to the status of a basic existential situation and becomes one of the most essential determinants of human nature.
Der Artikel befasst sich mit dem Motiv der Sehnsucht, ihren Variationen und Funk-tionen in kleinen Prosa-Werken von Robert Walser, die auf Polnisch in den Bänden Mały krajobraz ze śniegiem [Die kleine Schneelandschaft] und Niedzielny spacer [Der Sonntagsspa-ziergang] veröffentlicht wurden. Im Lichte der Ansichten von Svetlana Boym hat die Nostalgie zwei Formen: eine »restorative« (Sehnsucht nach der verlorenen Vergangenheit) und eine »reflexive« (prospektive, die sich auf die Sehnsucht als solche konzentriert). Im Werk von Robert Walser dominiert der zweite Typus der Nostalgie; dieses Motiv, das eng mit dem Wunsch verbunden ist, ermöglicht es, die Nostalgie in der symbolischen Ordnung von Raum und Bewegung zu verorten; sie wird durch Metaphorisierungen im Zusammenhang mit dem Wandern, dem Umherschweifen, dem Gehen dargestellt. Letztlich wächst die reflexive Sehn-sucht in Walsers Prosa zur existentiellen Grundsituation und wird zu einem der wesentlichs-ten Determinanten der menschlichen Natur.
Źródło:
Transfer. Reception studies; 2022, 7; 189-200
2451-3334
Pojawia się w:
Transfer. Reception studies
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
L’absence comme condition de la présence : Albert Samain et le dessaisissement
Autorzy:
Bâcle, Benjamin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20874645.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Gdański. Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego
Tematy:
Albert Samain
utilitarianism
loss
nostalgia
twilight
utilitarisme
perte
nostalgie
crépuscule
Opis:
Our society’s utilitarian premises imply that only that which can be possessed, mastered and quantified can be said to lead to pleasure and contentment. This article contends that an alternative to this stance, which according to a number of philosophers can lead to ennui and despair, can be found in Albert Samain’s poetical and prose works. Samain’s writings suggest that things acquire more depth and aura once they are lost and poeticised through nostalgia and longing, and thus that absence can make a moment or an experience more present than it was when it was actually happening. And so, in spite of the melancholy which is almost inevitably attached to poetical reveries, the latter are more likely to lead to a certain form of quietude than the mere possession of the thing itself.
Źródło:
Cahiers ERTA; 2023, 34; 55-72
2300-4681
Pojawia się w:
Cahiers ERTA
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dalle prime attestazioni al persistere di alcuni (pre)giudizi su una lingua e una modernità incomprese
From the First Instances to the Persistence of Some (Pre)judgments on Grazia Deledda’s Misunderstood Language and Modernity
Autorzy:
Lavinio, Cristina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/34670894.pdf
Data publikacji:
2024-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
‘misunderstood’ language
translation
critical success abroad
modernity
Nostalgie
Suo marito
lingua ‘incompresa’
traduzioni
fortuna critica all’estero
modernità
da Nostalgie a Suo marito
Opis:
Some of the first reviews of and critical writings on Grazia Deledda’s works can help us realise how long prejudices about Deledda and her writing have persisted. The prejudiced dismissal of her ‘bad’ Italian generated the cliché notion that her works notably improved in translation. This was perhaps one reason why Deledda seems to have longer enjoyed greater critical acclaim and more popularity with readers abroad than in Italy. Only recently have some young Italian (and non-Sardinian) scholars begun to study Deledda, while in Sardinia there has been new, robust research on her, illuminating all her precocious modernity. This modern approach was little understood in the 20th century and above all was denounced by the gossipy, envious, and misogynistic literary world, which Deledda herself depicted in some of her novels and short stories. While Pirandello’s novel Suo marito tends to be cited as possibly responsible for spreading negative judgments about Deledda, those who have not read her Nostalgie (1905) will not grasp how much this book may have suggested or reinforced Pirandello’s own ironic and negative representation of that same mediocre and limited literary world in his novel. More generally, to appreciate Deledda, one must read all her works, rather than only those set in Sardinia.
La lettura di alcune delle prime recensioni e scritti critici sulle opere di Grazia Deledda (ad esempio quelli di Dino Mantovani) permette di capire quanto vengano da lontano vari pregiudizi circolati a lungo su di lei e sulla sua scrittura. In particolare quelli sul suo “cattivo” italiano (una lingua “spampanata”, diceva Emilio Cecchi) hanno generato il luogo comune che vedeva un notevole miglioramento nelle sue opere quando tradotte in altre lingue. Ciò è forse alla base della maggiore fortuna (in particolare di critica) di cui Deledda sembra aver goduto a lungo più all’estero che in Italia. Solo di recente alcuni giovani studiosi italiani (e non sardi) si sono avvicinati agli studi deleddiani, mentre in Sardegna (in un’isola nel passato non esente da uno sguardo molto critico verso G. Deledda) ormai da anni si è cominciato a lavorare seriamente sulla scrittrice, scoprendone tutta la precoce modernità. Una modernità a suo tempo mal compresa e soprattutto considerata inopportuna da un mondo letterario pettegolo e invidioso, oltre che misogino, come quello rappresentato dalla stessa Deledda in alcuni dei suoi romanzi e novelle. E chi si limita a citare il romanzo pirandelliano Suo marito come possibile responsabile del dilagare di giudizi negativi sulla scrittrice, se non ha letto Nostalgie di G. Deledda non si rende conto di quanto proprio Nostalgie (pubblicato nel 1905) possa avere in qualche modo suggerito o rafforzato in Pirandello l’idea di rappresentare ironicamente e negativamente quello stesso mondo letterario mediocre e limitato nel proprio romanzo. Più in generale, occorrerebbe leggere tutte le opere di questa scrittrice (e non solo quelle ambientate in Sardegna) per poterla apprezzare e comprendere meglio.
Źródło:
Italica Wratislaviensia; 2024, 15.1; 45-63
2084-4514
Pojawia się w:
Italica Wratislaviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Central European Literary Reconceptualization of Historical Memory: The Case of Ingeborg Bachmann’s Novels
Środkowoeuropejska literacka rekonceptualizacja pamięci historycznej: przypadek powieści Ingeborg Bachmann
Autorzy:
Nikiforova, Basia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31231867.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Grenze
mitteleuropäische Narrative
Gedächtnis
Nostalgie
Territorialität
Ingeborg Bachmann
border
Central European narratives
memory
nostalgia
territoriality
granica
narracje środkowoeuropejskie
pamięć
terytorialność
Opis:
The case of Central European memory and nostalgia is a key to the understanding of spiritual and artistic life in the 20th century. Special features of Central European spiritual life and narration are the feelings of nostalgia, innumerable flashbacks in time, cosmopolitism, and strong regional identity at the same time. Central Europe is the space of distinctive and specific tolerance. The figure of Ingeborg Bachmann is symbolic since it embodies the connection between the two fundamental cultural processes of the twentieth century: philosophy and literature. The article examines Ingeborg Bachmann’s literary interpretations of Wittgenstein’s philosophy of language and responses to this philosophical and geopolitical challenge. Borders of Habsburg Empire are symbols of cross-border identities and culture. The author offers to look at the Central European literary nostalgia as a possibility to situate Central European culture and spirituality geographically and territorially. Ingeborg Bachmann created her own borders: the linguistic border, border of gender, time, territory, and philosophical thinking.
Der Fall der mitteleuropäischen Toleranz ist der Schlüssel zum Verständnis des geistigen und künstlerischen Lebens im zwanzigsten Jahrhundert. Die Besonderheiten des mitteleuropäischen spirituellen Lebens und Erzählens sind Gefühle der Nostalgie, zahlreiche Rückblenden in die Vergangenheit, Kosmopolitismus und zugleich eine starke regionale Identität. Mitteleuropa ist ein Gebiet einer anderen und besonderen Toleranz. Der Beitrag analysiert Ingeborg Bachmanns literarische Interpretationen von Wittgensteins Sprachphilosophie und Antworten auf diese philosophische und geopolitische Herausforderung. Die Grenzen des Habsburgerreiches sind ein Symbol für grenzüberschreitende Identitäten und grenzüberschreitende Kultur. Die Autorin schlägt vor, die mitteleuropäische literarische Nostalgie als eine Möglichkeit der geographischen und territorialen Verortung der mitteleuropäischen Kultur und Spiritualität zu betrachten. Ingeborg Bachmann schuf ihre eigenen Grenzen: die Grenze der Sprache, die Grenze von Geschlecht, Zeit, Territorium und philosophischem Denken. 
Przypadek środkowoeuropejskiej tolerancji to klucz do zrozumienia życia duchowego i artystycznego w XX wieku. Szczególnymi cechami środkowoeuropejskiego życia duchowego i narracji są uczucia nostalgii, rozliczne retrospekcje w czasie, kosmopolityzm i jednocześnie silna tożsamość regionalna. Europa Środkowa jest przestrzenią odmiennego i szczególnego rodzaju tolerancji. Artykuł analizuje konstruowane przez Ingeborg Bachmann literackie interpretacje filozofii języka Wittgensteina oraz odpowiedzi na to filozoficzne i geopolityczne wyzwanie. Granice Cesarstwa Habsburgów to symbol transgranicznych tożsamości i transgranicznej kultury. Autorka proponuje, by na środkowoeuropejską literacką nostalgię spojrzeć jak na możliwość geograficznego i terytorialnego usytuowania środkowoeuropejskiej kultury i duchowości. Ingeborg Bachmann wykreowała własne granice: granicę językową, granicę płci, czasu, terytorium i myślenia filozoficznego.
Źródło:
Kultura i Wartości; 2022, 34; 163-182
2299-7806
Pojawia się w:
Kultura i Wartości
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
« Une impression posthume des sensations d’autrefois » : le jeu nostalgique dans La Décadence latine de Joséphin Péladan
“Une impression posthume des sensations d’autrefois”: Games of Nostalgia and Mysticism in Joséphin Péladans La Décadence latine
Autorzy:
Doherty, Ryan Atticus
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24201898.pdf
Data publikacji:
2023-12-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:
Joséphin Péladan
La Décadence latine
Donald Winnicott
psychoanalyse
décadence
nostalgie
psychoanalysis
decadence
nostalgia
Opis:
Pour le psychanalyste Donald Winnicott, le jeu constitue une « valeur positive de l’illusion » qui, pour l’adulte, ainsi que pour l’enfant, permet d’accéder à la réalité de façon graduelle et supportable. Bien que connu plutôt pour son concept de l’objet transitionnel chez les enfants, Winnicott revendique pourtant le rôle essentiel des phénomènes transitionnels à toutes les étapes de la vie, à tout le moins celui de la création artistique. Cet article vise à mettre en jeu la psychologie de Winnicott, surtout de son livre Jeu et réalité (1971) et La Décadence latine (1884 & seq.) de Joséphin Péladan, œuvre méconnue et insuffisamment étudiée de la littérature décadente. S’appropriant un regard nostalgique sur l’histoire, Péladan la transforme en fantaisie contre-culturelle qui constitue un acte de résistance au présent. Il se crée une alternative à l’histoire, une « expérience illusoire » qui, moitié jeu, moitié reformulation de la réalité, lui fournit une façon de contourner la déchéance morale. Or, Péladan oppose à ses peurs de la fin de la latinité une nouvelle trajectoire historique de son innovation propre afin de réécrire le monde à rebours.
For the psychoanalyst Donald Winnicott, playing constitutes a “positive value of illusion” which, for the adult as well as the child, allows access to reality in a way that is gradual and bearable. Although better known for his concept of the transitional object for children, Winnicott makes the claim for an essential role played by transitional phenomena at all stages of life, particularly in artistic creation. This article seeks to read together the psychology of Winnicott, especially Playing and Reality (1971) and Joséphin Péladan’s La Décadence latine (1884 & seq.), a little-known and poorly studied work of decadent literature. Through his use of a nostalgic gaze on history, Péladan transforms it into a counter-cultural fantasy, an act of resistance to the present. He creates for himself an alternative to history which acts as an “illusory experience” – a half game, half remaking of reality – allowing him to overcome the moral decadence that he laments. Thus, Péladan opposes his new arc of history to the fears he has about the end of the Latin race, effectively rewriting the world à rebours.
Źródło:
Quêtes littéraires; 2023, 13; 82-95
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:
Quêtes littéraires
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies