Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "niedopuszczalność" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Catholic teaching on death penalty and the practice of capital punishment
    Autorzy:
    Obeleagu, Patrick
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1927591.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Instytut Teologiczno-Pastoralny im. św. bpa Józefa Sebastiana Pelczara
    Tematy:
    kara śmierci
    Papież Franciszek
    niedopuszczalność
    katechizm
    Capital Punishment
    Pope Francis
    Inadmissibility
    Catechism
    Opis:
    Capital punishment, also known as death penalty, is a government-sanctioned practice whereby a person is killed by the state as a punishment for a crime. The sentence that someone be punished in such a manner is referred to as a death sentence, whereas the act of carrying out the sentence is known as an execution. Crimes that are punishable by death are known as capital crimes or capital offences. Death penalty can be handed down for treason, espionage, murder, large-scale drug trafficking, or attempted murder of a witness, juror, or court officer in certain cases. In the spirit of Aggiornamento, Pope Francis has revised the old stand of the Catholic Church from being permissible in extreme cases as well as to protect the common good of the society to being inadmissible since it is an attack on the inviolability and dignity of the human person. The Roman Pontiff is commended since with the new understanding of man there should be a significant distinction between a person and his actions-Being and Action- Actions do not diminish the person. A person is created in the image of God and hence draws his dignity from God. Only God can take life. The old policy has been updated in line with the reflections begun by Pope St. John Paul II pointed out in Evangelium Vitae, no. 56 that such cases that permitted it were very rare, if not practically non-existent. With the new formulation of n. 2267 of the Catechism, therefore, the Church takes a decisive step in promoting the dignity of every person, whatever crime he or she may have committed, and explicitly condemns the death penalty.
    Źródło:
    Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej; 2019, 26; 311-328
    1234-8880
    Pojawia się w:
    Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O konstrukcji niedopuszczalności czynności karnoprocesowej
    On the structure of inadmissibility of an action in criminal proceedings
    Autorzy:
    Janusz-Pohl, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/692744.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    an action in criminal proceedings
    a conventional action
    inadmissibility of action
    invalidity of action
    convalidation
    inadmissibility of evidence
    sequence of actions
    formalisation
    inadmissibility of a criminal trial
    czynność procesowa
    czynność konwencjonalna
    niedopuszczalność czynności
    nieważność czynności
    konwalidacja
    niedopuszczalność dowodów
    sekwencja czynności
    formalizacja
    konwencjonalizacja
    niedopuszczalność procesu karnego
    Opis:
    The paper deals with inadmissibility of actions in criminal proceedings analysed in the context of a theoretical concept of conventional actions in law. Attention has been drawn to the doctrinal (sensu largo) and legal (sensu stricto) approach to the inadmissibility of an action in criminal proceedings. Based on the above concept, an attempt has been made to establish whether inadmissibility sensu stricto is related to the infringement of the constitutive rules isolated for individual actions in criminal proceedings. Two basic definitions of the term inadmissibility of an action in criminal proceeding sensu stricto have been proposed. The analysis presented in the paper has been verified against inter alia, the institutions introduced by virtue of amendments to the Code of Criminal Procedure of 27 September as provided in its Articles14 § 2 and 168a.
    Artykuł poświęcony jest problematyce niedopuszczalności czynności karnoprocesowych ujmowanych w kontekście teoretycznoprawnej koncepcji czynności konwencjonalnych w prawie. Zwrócono uwagę na doktrynalne (sensu largo) oraz kodeksowe (sensu stricto) ujęcie konstrukcji niedopuszczalności czynności karnoprocesowych. W oparciu o wskazaną koncepcję podjęto próbę ustalenia, czy niedopuszczalność sensu stricto łączy się z naruszeniem tzw. reguł konstytutywnych wyodrębnianych dla poszczególnych czynności karnoprocesowych. Konsekwencją przeprowadzonych rozważań jest propozycja wyróżnienie dwóch zasadniczych znaczeń niedopuszczalności czynności karnoprocesowej sensu stricto. Przeprowadzona analiza zweryfikowana została w odniesieniu m.in. do instytucji wprowadzonych przez ustawodawcę na mocy noweli do Kodeksu postępowania karnego z 27 września 2013 r. określonych w art. 14 § 2 oraz 168a k.p.k.  
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2014, 76, 4; 161-173
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O nabyciu użytkowania wieczystego w drodze zasiedzenia. Uwagi krytyczne
    Acquisition of the perpetual usufruct right by way of prescription. Critical remarks
    Autorzy:
    Rozwadowski, Władysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693558.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    inadmissibility of the prescription of perpetual usufruct rights
    niedopuszczalność zasiedzenia użytkowania wieczystego
    Opis:
    The institution of prescription was invented and perfected in Roman law, and was later incorporated into most modern legal systems. It was introduced into the Polish legislation by a decree on property law of 11 October 1946. Following the Austrian civil code, the decree provided for an institution unknown to Roman law, which was holding of a right, as well as a possibilityof a prescription of a limited right in rem. Neither of the two rights has been included in the Civil Code currently in force in Poland. The only exception is its Article 352 which provides for an easement (servitude). As far as prescription is concerned, it may be only be applied to a thing in the autonomous possession of the owner. Again, Article 292 of the Civil Code providing for the prescription of an easement is an exception. In 1975, the Supreme Court passed a resolution on the inadmissibility of the prescription of perpetual usufruct rights. The court found that there is a legal loophole in this respect, and since perpetual usufruct is similar to ownership, an analogy can be applied to the former. Both views expressed by the Supreme Court are wrong. A perpetual usufruct lost in consequence of a long period of its non-use can be restored under several provisions of the Civil Code. However, the perpetual usufruct right and the ownership right are little similar to each other. A comparison of these rights shows similarities only in six, but differences in eighteen cases. Neither is it possible to adopt the analogy of Article 292 of the Civil Code. The provisions of this Article constitute an exception and according to the rule known under Roman law as well as Polish law: exceptiones non sunt extendendae. The above resolution of the Supreme Court had subsequently become the basis for later rulings and a number of other judgments have been delivered in which the court adopted a view of the existence under Polish law of the possibility of holding a right by prescription. However, since it is not possible to create an institution unknown in a given legal order simply by analogy, it ought to be considered that by introducing the possibility for the right to perpetual usufruct to prescribe, the Supreme Court has done what the legislator alone can do.
    Instytucja zasiedzenia, wynaleziona i udoskonalona w prawie rzymskim, przejęta została do większości współczesnych systemów prawa. Do ustawodawstwa polskiego wprowadzona została po raz pierwszy dekretem o prawie rzeczowym z 11 października 1946 r. Dekret ten przewidywał, za kodeksem austriackim, nieznaną prawu rzymskiemu instytucję posiadania prawa, a także możliwość zasiedzenia ograniczonego prawa rzeczowego. Obie możliwości zarzucone zostały w obecnym polskim Kodeksie cywilnym. Jedyny wyjątek stanowi art. 352 k.c. o posiadaniu służebności. Co się tyczy zasiedzenia, to jego przedmiotem może być tylko rzecz materialna znajdująca się w posiadaniu samoistnym dokonującego zasiedzenia. Tu znowu wyjątek stanowi art. 292 k.c. o zasiedzeniu służebności. W roku 1975 Sąd Najwyższy podjął uchwałę o możliwości zasiedzenia użytkowania wieczystego. Sąd ten wyszedł z założenia, że w tym zakresie istnieje luka prawna, a skoro użytkowanie wieczyste jest podobne do prawa własności, można z tego tytułu zastosować analogię wobec użytkowania wieczystego. Obydwa poglądy SN uznać należy za błędne. Utratę użytkowania wieczystego przez długie jego nieużytkowanie przywrócić można z mocy kilku przepisów k.c. Podobieństwa użytkowania wieczystego do prawa własności są niewielkie. Przeprowadzając porównanie tych praw, zaledwie w sześciu przypadkach znaleziono ich podobieństwo, a w osiemnastu istnieją różnice. Nie ma tu także możliwości przyjęcia analogii z art. 292 k.c. Stanowi on bowiem wyjątek, a w myśl już znanej prawu rzymskiemu, a także prawu polskiemu reguły: exceptiones non sunt extendendae. Na podstawie cytowanej uchwały SN w szeregu innych orzeczeń tego Sądu przyjęto koncepcję o istnieniu w prawie polskim możliwości posiadania prawa. Ponieważ w drodze analogii nie można kreować instytucji nieznanej w danym porządku prawnym, uznać należy, że SN wprowadzając możliwość zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego, dokonał tego, czego dokonać może wyłącznie ustawodawca.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2017, 79, 4; 73-86
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Glosa do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 maja 2019 r., sygn. Akt: III sa/łd 1089/181 (doręczenie drogą elektroniczną – art. 391 k.P.A.)
    Commentary of the judgment of the Wojewódzki Sąd Administracyjny in Łódź of 9 May 2019, ref. Act: III sa/łd 1089/18 (electronic delivery – art. 391 of the code of administrative procedure)
    Autorzy:
    Majewski, Kamil
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2052915.pdf
    Data publikacji:
    2020-10-05
    Wydawca:
    Wyższa Szkoła Humanitas
    Tematy:
    doręczenie drogą elektroniczną
    środki komunikacji elektronicznej w k.p.a.
    fikcja doręczenia
    niedopuszczalność odwołania
    electronic delivery
    electronic means of communication in the Code of Administrative Procedure
    fiction of delivery
    inadmissibility of appeal
    Opis:
    Niniejsza glosa porusza przede wszystkim problematykę doręczenia pism za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Autor wskazuje wynikające z aktualnie obowiązujących przepisów prawa wymogi niezbędne do zastosowania tej formy, skutki jej stosowania oraz wzajemną relację tej instytucji procesowej i formy tradycyjnej. Opracowanie uwzględnia również szeroko rozumiany kontekst tych regulacji, począwszy od instytucji odwołania w ogólności, przez znaczenie doręczenia i określenie skutków prawnych, jakie za sobą pociąga, aż do obowiązków organu administracji publicznej w tym zakresie i wpływ na sytuację strony postępowania. Autor podziela pogląd WSA w Łodzi, zgodnie z którym „próba doręczenia decyzji w sposób tradycyjny, tj. pocztą, w sytuacji, gdy adresat żąda doręczenia w formie elektronicznej, skutkuje tym, że wobec nieodebrania przesyłki organ nie może powołać się na fikcję doręczenia (podwójnie awizowana przesyłka) wynikającą z art. 44 § 4 KPA” oraz przedstawia argumenty na poparcie tej tezy.
    This gloss concerns primarily the issue of delivery of letters by electronic means of communication. The author indicates the requirements resulting from the currently applicable provisions of law necessary to apply this form, the effects of its application and the mutual relationship of this procedural institution and the traditional form. The study also takes into account the broadly understood context of these regulations, ranging from the institution of appeal in general, through the importance of service and determination of the legal consequences it entails, to the obligations of a public administration authority in this respect and the impact on the situation of a party to proceedings. The author shares the view of the WSA in Łódź, according to which «an attempt to deliver a decision in a traditional way, i.e. by post, when the addressee requests electronic delivery, results in the fact that the authority cannot rely on the fiction of delivery due to failure to collect the parcel (twice advised parcel) resulting from art. 44 § 4 of the Code of Administrative Procedure.» and presents arguments in support of this thesis.
    Źródło:
    Roczniki Administracji i Prawa; 2020, 3, XX; 333-347
    1644-9126
    Pojawia się w:
    Roczniki Administracji i Prawa
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Taktyka i techniki prowadzenia rozmów i przesłuchań
    Autorzy:
    Kosmaty, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1932994.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-16
    Wydawca:
    Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie
    Tematy:
    przesłuchanie podejrzanego
    przesłuchanie świadka
    dowody
    taktyka kryminalistyczna
    swoboda wypowiedzi
    pytania zadawane osobie przesłuchiwanej
    przymus
    groźba bezprawna
    biegły
    nielegalne dowody
    protokół przesłuchania
    niedozwolone metody przesłuchania
    tortury
    hipnoza
    narkoanaliza
    wariograf
    pytania sugerujące i nieistotne
    niedopuszczalność dowodu
    Opis:
    Artykuł naukowy uwzględnia praktykę stosowania prawa w zakresie metod przesłuchań oraz dopuszczalnych uprawnień przesłuchującego związanych z szeroko rozumianą swobodą wypowiedzi. W artykule odmiennie niż w części I — Taktyki i technik prowadzenia rozmów i przesłuchań — odniesiono się wyłącznie do aspektów procesowych prowadzonych przesłuchań. Jakiekolwiek odstępstwo od ściśle określonych zasad procesowych przedstawionych w artykule naukowym pozwala na zgromadzenie dowodów określanych w teorii procesu karnego „owocami z zatrutego drzewa”, co w doktrynie i w samym stosowaniu prawa wciąż sprawia wiele trudności interpretacyjnych. W tekście określono normatywne granice wykorzystania dozwolonych metod przesłuchania. Wskazano expressis verbis na czynności niedozwolone.
    Źródło:
    Przegląd Policyjny; 2019, 134(2); 141-169
    0867-5708
    Pojawia się w:
    Przegląd Policyjny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies