Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "narracja filmowa" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Obiektyw kamery Stefanii Zahorskiej
    Stefania Zahorska’s Camera Lens
    Autorzy:
    Hendrykowska, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1395573.pdf
    Data publikacji:
    2021-07-19
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Stefania Zahorska
    novel
    film
    film criticism
    film inspirations in novels
    spacetime
    film editing
    metapoetics
    simultaneous narration
    time and space ellipticity
    sensualism
    powieść
    krytyka filmowa
    filmowa adaptacja literatury
    filmowa inspiracja powieści
    czasoprzestrzeń
    montaż
    metapoetyka
    narracja symultaniczna
    eliptyczność czasu i przestrzeni
    sensualizm
    Opis:
    W obszernym i różnorodnym dorobku Stefanii Zahorskiej (1889–1961) obejmującym m.in. publikacje z zakresu historii i teorii sztuki, filozofii, psychologii, historii kultury, istotne miejsce zajmuje refleksja teoretyczno- i krytycznofilmowa. Stefania Zahorska była najwybitniejszym krytykiem filmowym dwudziestolecia międzywojennego. Decydował o tym nie tylko jej talent pisarski, krytyczny, ale erudycja, rozległe wykształcenie, a przede wszystkim niezależność sądów. Gdy w latach trzydziestych dość powszechnie traktowano film jako hubę żerującą na organizmie literatury, Zahorska w artykule Co powieść zawdzięcza filmowi opublikowanym w 1934 roku na łamach „Kuriera Literacko-Naukowego”, stwierdza, że także powieść powoli zaczyna być dłużnikiem widowiska filmowego. Autorka skupia swoją uwagę na polskiej powieści współczesnej i na potencjalnych zyskach, jakie dla literatury płyną ze strony filmu. Przekonująco pokazuje, w jaki sposób inspiracja filmowa wpłynęła na literacki konkret, jak pod wpływem filmu zmienił się model czasoprzestrzeni w literaturze. Analizując „zainfekowanie” powieści filmem, wskazuje na jego udział w kształtowaniu współczesnej metafory literackiej. Oryginalność jej spojrzenia polega na przełamaniu popularnego dyskursu na temat podobieństw między ekranizacją a pierwowzorem oraz wskazaniu, że relacja między obiema dziedzinami nie przebiega wyłącznie jednokierunkowo: od literatury w stronę filmu. Można ją opisać poza tradycyjną domeną samej adaptacji, w kategoriach metapoetyki oraz estetyki słowa i ruchomego obrazu. W Polsce to ważny i prekursorski głos w sposobie widzenia głębszych relacji pomiędzy filmem a literaturą.
    The vast and varied literary output of Stefania Zahorska (1889-1961) including, among others, articles on art history and theory, philosophy, psychology, history of culture, out of which reflections on film theory and criticism have the most prominent position. Zahorska was the most distinguished film critic of the Polish interwar period, due not only to her talent for writing and criticism, but also her erudition, education, and most importantly, independent judgment. While in the 1930s film was commonly seen as a parasite preying on literature, Zahorska in her essay “What literature owes film”, published in 1934 in Kurier Literacko-Naukowy, states that the novel was also slowly getting something from film. She focused on the contemporary Polish novel and the potential benefits which literature could gain from film. She convincingly demonstrated how film inspirations influenced literary concreteness, how – under film’s influence – the spatiotemporal model changed in literature. By analyzing novels “infected” with film, she pointed to its role in shaping contemporary literary metaphors. Her originality of thought stemmed from her breaking from popular discourse regarding the similarities between an adaptation and its source, and her indicating that the relation between film and literature is not simply unidirectional: from literature to film. It can be described beyond the traditional domain of adaptation, in terms of metapoetics and the aesthetics of word and moving pictures. In Poland hers was an important, pioneering voice in terms of how the relations between film and literature were seen.
    Źródło:
    Forum Poetyki; 2021, 23; 246-259
    2451-1404
    Pojawia się w:
    Forum Poetyki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Metalepsa jako strategia narracyjna w dziełach literackich i filmowych (analiza zjawiska na wybranych przykładach)
    Autorzy:
    Karkiewicz, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/555621.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    narracja literacka
    narracja filmowa,
    metalepsa
    gra z „ramą” przedstawienia
    mise en abyme
    Julio Cortázar
    Woody Allen,
    Horacio Quiroga
    „światy połączone”
    Opis:
    Przedmiot niniejszej rozprawy stanowią strategie narracyjne powiązane z metalepsją: logicznie zakazane przejścia, niemożliwe transgresje, postacie fikcyjne przemierzające granice pomiędzy poziomami (nie)rzeczywistości, gry z „ramą” artystycznej prezentacji. Pojęcie metalepsy wywodzi się z retoryki, a na pole narratologii zostało zaanektowane w latach 70. przez Gérarda Genette’a, autora Figures III. Rozprawa francuskiego teoretyka stała się punktem wyjścia dla kolejnych badań skupiających się wokół zagadnienia metalepsy, które szczególną popularność zdobyły na zachodzie Europy. Jak zauważono, metalepsa charakteryzuje się potencjałem komicznym (czego doskonały przykład stanowi film Purpurowa Róża z Kairu Woody’ego Allena), jednak jej funkcje wydają się o wiele bardziej złożone. Analizowane przykłady wykorzystania metalepsy jako strategii narracyjnej (m.in. proza Julia Cortázara) uwydatniły specyfikę oddziaływania owej figury na odbiorcę. Korespondując z takimi zjawiskami, jak „mise en abyme” czy „tekst w tekście”, metalepsa kieruje uwagę na postać samego odbiorcy, czytelnika lub widza, naznacza poniekąd i jego egzystencję ontologiczną niepewnością…
    Źródło:
    Załącznik Kulturoznawczy; 2015, 2; 384-375
    2392-2338
    Pojawia się w:
    Załącznik Kulturoznawczy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O subiektywizacji w filmie raz jeszcze
    On Subjectivisation in Film Again
    Autorzy:
    Kłys, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341134.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    narracja filmowa
    subiektywizacja
    fokalizacja
    film narrative
    subjectivization
    focalization
    Opis:
    W książce Podwójna perspektywa. O subiektywizacji zapośredniczonej w filmie (2019) Robert Birkholc omawia problematykę zastosowania w filmie fabularnym funkcjonalnego ekwiwalentu literackiego chwytu mowy pozornie zależnej. Temat ten autor rzutuje na tło zagadnienia subiektywizacji w filmie fabularnym, przywołując historię technik subiektywizacyjnych w historii kina i historyczny zarys tej problematyki w badaniach filmoznawczych. Ekwiwalent ten zostaje nazwany subiektywizacją zapośredniczoną. Opisanie tej kategorii jest możliwe na tle refleksji nad relacjami między perspektywą instancji narracyjnej a perspektywą postaci przedstawionej. Autor wykorzystuje przejęte z teorii literatury kategorie fokalizacji zewnętrznej i wewnętrznej. Decydująca jest kategoria fokalizacji wewnętrznej i jej podział na narratywizację, personifikację i subiektywizację. W drugiej części pracy autor demonstruje przydatność przywołanych i wypracowanych przez siebie narzędzi pojęciowych w drobiazgowych analizach pięciu filmów, których formalną dominantą jest subiektywizacja zapośredniczona.
    Robert Birkholc’s book Podwójna perspektywa. O subiektywizacji zapośredniczonej w filmie [The Double Perspective. On Mediated Subjectivisation in Film] (2019) is devoted to the use of a functional equivalent of the literary device of free indirect speech in narrative film. The author projects this topic onto the broader background of subjectivization in the fiction film (i.e. the different techniques of subjective narration in film history and the history of this topic in film studies). Birkholc calls this film equivalent of free indirect speech “mediated subjectivisation”. He describes this category against a reflection on the relationship between the perspective of the narrative instance and the perspective of the film character. The author uses the notions of external and internal focalization, borrowed from the theory of literature. The category of internal focalization and its differentiation into narrativisation, personification and subjectivisation is the final and decisive tool for the meticulous analyses of five films in the second part of the book; according to the author, the formal dominant of these films is the mediated subjectivisation.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 211-215
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Architektura jako fabuła. O „Parasite” Bong Joon-ho
    Architecture as Plot. „Parasite” by Bong Joon-ho
    Autorzy:
    Koschany, Rafał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341113.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    kino koreańskie
    architektura
    narracja filmowa
    przestrzeń filmowa
    Bong Joon-ho
    Korean cinema
    architecture
    film narrative
    filmic space
    Opis:
    Film Parasite Bonga to jedna z częściej nagradzanych i najlepiej ocenianych przez recenzentów premier 2019 r. Większość dziennikarzy podkreślała w swych opiniach krytyczny i satyryczny wydźwięk utworu wymierzony przeciw rozwarstwieniu ekonomicznemu społeczeństwa Korei Południowej (i nie tylko). W proponowanej interpretacji jest jednak zaakcentowany zupełnie inny wymiar filmu, zasygnalizowany w tytułowej formule „architektura jako fabuła”. Artykuł składa się z trzech części. Część pierwsza obejmuje wstępne ustalenia teoretyczne związane z kategorią przestrzeni filmowej oraz relacją miasta (architektury) i filmu. Rozdział drugi to analiza semiotyki miasta oraz architektury domu, w którym rozgrywa się większa część akcji. Część trzecia jest poświęcona rozważaniom na temat architektury jako generatora kolejnych zdarzeń, które ostatecznie można interpretować jako rodzaj udawania na scenie bądź gry planszowej. W ramach konkluzji pojawia się propozycja, by ostatecznie potraktować film Bonga jako wypowiedź autotematyczną, której precyzyjna struktura jest nie tyle celem, ile tematem.
    Bong’s Parasite is one of the most frequently awarded and best-reviewed films of 2019. Most journalists emphasized the critical and satirical tone of the work, directed against the economic stratification of South Korean society (and beyond). In this interpretation, however, a completely different dimension of the film is foregrounded, as signalled in the title formula “architecture as plot”. The article consists of three parts. The first part includes preliminary theoretical findings concerning the category of film space and the relationship between the city (architecture) and film. The second part is an analysis of the semiotics of the city and the architecture of the house in which most of the action takes place. The third is devoted to reflections on architecture as a generator of subsequent events, which ultimately can be interpreted as a kind of pretending on stage or as a board game. As a conclusion, the author proposes to treat Bong’s film as an autothematic statement, whose precise structure is not so much a goal, but a crucial topic.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 23-34
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Niekończące się korytarze. Paradoksy architektury w filmie „Zeszłego roku w Marienbadzie” Alaina Resnais’go
    Endless Corridors. The Paradoxes of Architecture in „Last Year in Marienbad” by Alain Resnais
    Autorzy:
    Kwiatkowska, Paulina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341119.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alain Resnais
    kino francuskie
    francuska nowa fala
    architektura
    przestrzeń filmowa
    narracja filmowa
    labirynt
    French cinema
    French new wave
    architecture
    filmic space
    film narrative
    labyrinth
    Opis:
    Skomplikowane przestrzenie pałacowe i parkowe, w których toczy się akcja Zeszłego roku w Marienbadzie, pełnią funkcję – jak podkreślano w licznych analizach – znaczącego tła i finezyjnej scenografii, stają się istotnym tematem filmu, sugerują ważne interpretacje i decydują o nieoczywistej konstrukcji psychologicznej głównych bohaterów. Bardziej szczegółowa analiza filmu Alaina Resnais’go pozwala wskazać kluczowe paradoksy rządzące zarówno strukturami architektonicznymi, jak i narracyjnymi, a także ich wzajemnymi relacjami. Przestrzeń wykreowana w filmie jest jednocześnie ciągła i nieciągła, zamknięta i otwarta, skończona i nieskończona, dynamiczna i statyczna; jest też płaska, a zarazem silnie akcentuje iluzję głębi perspektywicznej. Paradoksy te są charakterystyczne również dla sztuki barokowej, a fakt, że film Resnais’go został nakręcony w takich właśnie  przestrzeniach, pozwala uznać go za wypowiedź teoretyczną, odnoszącą się także do relacji między kinem i architekturą. Zeszłego roku w Marienbadzie traktuje te sztuki nie jako przeciwstawne, ale jako komplementarne, mierzące się z podobnymi pragnieniami i ograniczeniami.
    As it has been underlined in numerous analyses, complex spaces of palaces and parks, which are the setting of Last Year in Marienbad, play the role of a significant background and sophisticated scenography; they become a vital theme of the film, suggest important interpretations and are decisive for the unobvious psychological makeup of the main characters. A more detailed analysis of Resnais’s film allows to indicate the key paradoxes governing both architectural and narrative structures, as well as their mutual interrelations. The space created in the film is at the same time continuous and interrupted, closed and open, finite and infinite, dynamic and static, flat and powerfully accentuating the illusion of perspective and depth. These paradoxes are also characteristic of Baroque art, and the fact that Resnais’s film was shot in such spaces allows to perceive it as a theoretical utterance, concerning also the relations between cinema and architecture. Last Year in Marienbad treats these two branches of art not so much as opposing, but rather complementary, facing similar desires and limitations.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 35-49
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Architektonika teatru – struktura filmu – zakamarki umysłu. Nowojorskie pasaże „Birdmana”
    Architectonics of the Theatre – Structure of the Film – Nooks of the Mind. New York Passages of „Birdman”
    Autorzy:
    Nadgrodkiewicz, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341098.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Birdman
    architektonika teatru
    architektura
    Nowy Jork
    montaż
    suture
    narracja filmowa
    hipokamp
    struktura umysłu
    Alejandro González Iñárritu
    architectonics of the theatre
    architecture
    New York
    film editing
    film narrative
    hippocampus
    structure of the mind
    Opis:
    Nadgrodkiewicz prezentuje analizę filmu Birdman czyli (nieoczekiwane pożytki z niewiedzy) (2014) w reżyserii Alejandra Gonzáleza Iñárritu w perspektywie innej niż ta, którą sugerowano w popularnych recenzjach kładących nacisk na kwestie gwiazdorstwa, ironii postmodernistycznej, intertekstualności filmowej czy nawet zagadnień wiążących się z wiernością adaptacji. Wychodząc od opisu architektoniki nowojorskiego St. James Theatre, w którym zrealizowano część zdjęć, autor twierdzi, że swoista klaustrofobiczność tego teatru pozwoliła reżyserowi na ukształtowanie rysu psychologicznego głównego bohatera Riggana Thomsona jako aktora będącego na skraju rozdwojenia jaźni. Ponadto – jak dowodzi Nadgrodkiewicz – architektonikę ukazanego w Birdmanie teatru należy postrzegać jako odwrotność tego, co symbolizuje architektura Manhattanu i kojarząca się z nią otwartość przestrzeni. Istotnym kontekstem analizy są także kwestie wiążące się z montażem filmowym (m.in. zagadnienie filmu jednoujęciowego), systemem suture oraz „kinematograficznymi” funkcjami ludzkiego hipokampu.
    Nadgrodkiewicz presents an analysis of Alejandro González Iñárritu’s movie Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (2014), offering a reading different than in popular reviews which emphasize the issues of stardom, postmodern irony, film intertextuality or even questions related to the fidelity of adaptation. Starting with a description of the architectonics of New York’s St. James Theatre, which served as a film location for the movie, the author claims that the peculiar claustrophobic dimension of this theatre allowed the director to shape the psychological profile of the main character Riggan Thomson as an actor on the verge of a split personality. Furthermore, Nadgrodkiewicz argues, the architectonics of the theatre presented in Birdman should be seen as the reverse of what is symbolized by the architecture of Manhattan and the openness of the space associated with it. An important context of the analysis is also provided by issues related to film editing (including one-shot film), the system of suture and the “cinematographic” functions of the human hippocampus.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 6-22
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    “I came a long way to get here”: Narrative point of view, the trope of the journey and recontextualization in Kaye Gibbons’s Ellen Foster and its cinematic adaptation
    „Przeszłam długą drogę, aby tutaj dotrzeć”: Narracyjny punkt widzenia, trop podróży i rekontekstualizacja w Kaye Gibbons Ellen Foster i jej filmowej adaptacji
    Autorzy:
    Niewiadomska-Flis, Urszula
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1886419.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Kaye Gibbons
    Ellen Foster
    literatura amerykańskiego Południa
    biała biedota
    „Inny”
    białość
    rasizm
    narracja
    filmowa adaptacja
    rekontekstualizacja
    literature of the American South
    the poor white/white trash
    the Other
    whiteness
    racism
    narrative voice
    film adaptation
    recontextualization
    Opis:
    Przesłanką teoretyczną artykułu jest analiza procesu adaptacji dyskursu narracyjnego i rozległego spektrum tematycznego, przeprowadzona w oparciu o ekranizację powieści Kaye Gibbons Ellen Foster z 1987 r. Głównym celem artykułu jest ukazanie sposobu prezentacji narracyjnego punktu widzenia oraz zagadnień tematycznych przeniesionych z literackiego pierwowzoru do filmu o takim samym tytule z serii the Hallmark Hall of Fame. Dokładnej analizie zostały poddane słowa występujące w zakończeniu dzieł, posługujących się odmiennymi środkami przekazu, rozpatrywane w kontekście retorycznym i logicznym. Oddzielne miejsce zostało poświęcone kwestii spójności obydwu mediów z dyskursem kulturowym, w który się wpisują.
    The main theoretical aim of this article is to analyze the ways in which the narrative discourse and thematic concerns of Kaye Gibbons’s best-selling novel Ellen Foster (1987), the literary original, are creatively re-worked in a different medium—its cinematic adaptation, the Hallmark Hall of Fame film. Therefore, I seek to show how the narrative point of view of the novel Ellen Foster is transcoded to the film of the same name, and to what degree the thematic concerns of the literary precursor find their way into a different medium. I will also analyze the final words uttered by the narrator within the rhetoric and narrative logic of both media to see whether they are consistent with the cultural discourse the texts are engaged in.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 11; 259-273
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Feministyczna narratologia filmowa. Sporo pytań i kilka odpowiedzi
    A Feminist Film Narratology: Several Questions, Few Answers
    Autorzy:
    Szczekała, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/26850512.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    narracja filmowa
    narratologia
    feminizm
    kino kobiet
    gender
    narratologia feministyczna
    film narration
    narratology
    feminism
    women's cinema
    feminist narratology
    Opis:
    Artykuł stanowi wprowadzenie do feministycznej narratologii filmowej: zarysowuje jej cele i wyzwania, wymienia narzędzia, nakreśla wstępnie możliwości operacjonalizacji i mapuje użyteczność analityczną. Feministyczna narratologia filmowa rozumiana jest tutaj jako subdyscyplina narratologii badająca zarówno narracje tworzone przez kobiety, jak i narracje o kobietach. Podkreślony jest jej aspekt metakrytyczny i rewizjonistyczny jako refleksji służącej zdemaskowaniu złudnego (męskiego) uniwersalizmu w tradycyjnych i strukturalistycznych propozycjach teorii opowiadania. Narratologia feministyczna osadzona zostaje w kontekście innych narratologii, przede wszystkim korporalnej (Punday, Stańczyk), naturalnej (Fludernik), kognitywnej (Bordwell, Branigan), transmedialnej i postklasycznej (Herman). Jedną z głównych kategorii stosowanych w tekście jest pojęcie doświadczeniowości (Fludernik), zgodnie z którym narracja jest w stanie reprodukować rzeczywiste ludzkie doświadczenia.
    The article serves as an introduction to feminist film narratology, outlining its goals, challenges, analytical tools, and the initial operationalization and analytical utility. Feminist film narratology is understood as a sub-discipline of narratology which concerns both narratives created by women and narratives on women. The metacritical and revisionist aspect of feminist film narratology is emphasized as a critical reflection serving to expose the illusory (male) universalism in traditional and structuralist propositions of narrative theory. Feminist film narratology is set in the context of other variations of narratology, primarily: corporeal (Punday, Stańczyk), natural (Fludernik), cognitive (Bordwell, Branigan), transmedial, and postclassical (Herman). One of the main categories used in the text is the concept of experientiality (Fludernik), according to which the narrative is capable of reproducing actual human experiences. This includes specifically women’s experiences related to socio-cultural inequality and bodily affect.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2022, 119; 78-99
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Strategie uhistoryczniania filmowego świata przedstawionego i narracji filmowej w kinie historycznym. Analiza zjawiska na wybranych przykładach
    Autorzy:
    Witek, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2041207.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    visual history
    historical film
    film narrative
    depicted world
    staging
    historicizing
    set design
    costumes
    language
    music
    events
    characters
    makeup
    mise-en-scène
    historia wizualna
    film historyczny
    narracja filmowa
    świat przedstawiony
    inscenizacja
    uhistorycznianie
    scenografia
    kostiumy
    język
    muzyka
    wydarzenia
    postacie
    charakteryzacja
    Opis:
    The article deals with the issue of strategy of historicizing film narrative and the world presented on a screen in historical cinema. It shows with what elements the film narrative and the world presented on a screen are historicized. In the introduction of the article, the most important analytical categories such as historical film and strategies of historicizing film narrative and the world presented on a screen are conceptualized. Historical film is defined as an operational category requiring conceptualization relativized to a cultural context of its use. A historical film is described as a screening work covering various genological structures, the subject of which relates to the past. The strategies of historicizing the film narrative and the film world presented on a screen are understood as numerous ways of equipping the film with various signs of historicity that allow the viewer/researcher to get an impression of the screen effect of a time shift towards the past. In the following parts of the article, the signs of historicity that have the function of historicizing the film narrative and the world presented on a screen are analyzed on the examples of various films covering a wide spectrum of history from ancient times to the present day. The Signs of historicity include the following elements: (1) scenery, stage design, costumes; (2) language; (3) music; (4) characterization; (5) events and characters. Strategies of historicizing the world presented on a screen and film narrative, which have been analyzed in the article, play a particularly important role in the so-called classic films made in the aesthetics of zero style cinema.
    Różnorodne sposoby wyposażania filmu w różnego rodzaju oznaki historyczności w artykule są nazywane strategiami uhistoryczniania filmowej narracji oraz filmowego świata przedstawionego. W związku z faktem, że w ramach respektowanej w tekście koncepcji film historyczny jest opowieścią przedstawiającą bliższą lub dalszą przeszłość, jedną z najistotniejszych oznak historyczności filmowej opowieści jest w tym przypadku efekt ekranowego przesunięcia w czasie ku przeszłości. Polega on na tym, że oglądając film, widz ma świadomość odmienności świata prezentowanego na ekranie od tego, który znamy z codziennego współczesnego doświadczenia. Artykuł skupia się na ukazaniu roli Mise-en-scène w uhistorycznianiu filmowej narracji i świata przedstawionego.
    Źródło:
    Res Historica; 2020, 50; 573-604
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Проклинання як ритуал і феномен міфопоетики зачарованої десни олександра довженка
    Curses as a ritual and the phenomenon of the myths of enchanted desna by Olexandr Dovzhenko
    Klątwa jako rytuał i fenomen mitopoetyki zaczarowanej desny Ołeksandra Dowżenki
    Autorzy:
    Zełeneńka, Iryna
    Tkaczenko, Wiktoria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2090156.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-31
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    mythologicaly poetic
    curse
    impression
    film story
    narrative
    folklore
    mitopoetyka
    klątwa
    impresja
    powieść filmowa
    narracja liryczna
    symbol
    folklor
    Opis:
    This article deals with the problem of curses and mythologically poetic stylistics withth e example of O. Dovzhenkos’ film “The Enchanted Desna”. It is a typical lyrical story. This work is the author’s attempt to folklorize (lyricize) the genre of cinema through rich synonymy (contextual synonyms), versatile characteristics with comparisons, and occasional expressions (lyrics, curses). All aspects of linguistic colorization of the text constitute the multicultural space of the text, and the multidimensional nature of the poetics of the work. Therefore, one of the very characteristic features of Oleksandr Dovzhenko’s stylistic system is the synthesis of pre-Christian and Christian myths and pre-war reality. This is well illustrated by the rich, synonymous story of a small boy and mature artist (the concept of duality). All this brings the style of Dovzhenko’s new romance to the style of the impressionist Mikhail Kotsubinsky (in this context, we recall the “Apple Flower”).
    Artykuł został poświęcony klątwom jako elementom mitopoetyki rozpatrywanym na przykładzie powieści filmowej Ołeksandra Dowżenki z przeważającą narracją liryczną pt. Zaczarowana Desna. Autorki podejmują próbę odczytywania figur folkloryzowania (liryzowania) gatunku powieści filmowej za pomocą bogatej synonimii (synonimów kontekstowych), rozbudowanej charakterystyki bohaterów z porównaniami, a także okazjonalnych wypowiedzi w postaci przekleństw. Wszystkie aspekty koloryzacji językowej kondensują wielokulturową przestrzeń tekstu, wielowymiarowość jego poetyki. Dlatego jedną z najbardziej charakterystycznych cech systemu stylistycznego Ołeksandra Dowżenki jest synteza mitów przedchrześcijańskich i chrześcijańskich oraz przedwojennej rzeczywistości, co dobrze ilustruje bogata, wyimaginowana historia małego chłopca i dojrzałego artysty (koncept dualności).
    Źródło:
    Studia Ukrainica Posnaniensia; 2021, 9, 2; 97-105
    2300-4754
    Pojawia się w:
    Studia Ukrainica Posnaniensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Innowacja i transpozycja jako zasady ewolucji formy filmowej w twórczości Jaime’a Rosalesa
    Innovation and Transposition as the Principles of Evolution of Film Form in the Work of Jaime Rosales
    Autorzy:
    Żyto, Kamila
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/27311695.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    forma filmowa
    kino hiszpańskie
    narracja
    Jaime Rosales
    modernizm
    neomodernizm
    film form
    Spanish cinema
    narration
    modernism
    neomodernism
    Opis:
    Artykuł przedstawia twórczość reżysera Jaime’a Rosalesa, która podlega ciągłej ewolucji formalnej. Zdaniem autorki twórca ten nie goni jednak za nowością i eksperymentem charakterystycznymi dla sztuki modernistycznej, nie stosuje też zabiegów typowych dla kina neomodernistyczego. Podstawowymi zasadami, jakie rządzą rozwojem formy w kinie Rosalesa, są innowacja i transpozycja. Kategorie te pozwalają uchwycić nie tyle stały progres formy filmowej czy charakterystyczną dla narracji parametrycznych permutację zabiegów formalnych, ile specyfikę myślenia tego artysty o funkcji formy filmowej. Kino Katalończyka zostaje także wpisane w ramy narracji perturbacyjnej, bowiem forma prowadzi do zaburzeń procesu opowiadania.
    The article discusses the work of filmmaker Jaime Rosales. His subsequent films have undergone a significant formal evolution. But in that case, we are dealing neither with the pursuit of novelty and experimentation characteristic of modernist art, nor with approaches typical of neomodernist cinema. The basic principles that govern the development of form in Rosales’ cinema are innovation and transposition. These categories allow to grasp not so much constant progress or the permutation of formal procedures, characteristic of parametric narration, as the artist’s way of seeing the function of film form. The cinema of the Catalan author is also inscribed in the framework of perturbatory narration, as the form leads to a distortion of the narrative process.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2021, 115; 35-60
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Poskromienie złośnicy, czyli narracja filmowa na rozdrożach historii
    The Taming of the Shrew, or Film Narrative at the Crossroads of History
    Autorzy:
    Żyto, Kamila
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340614.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    narracja filmowa
    film narrative
    Opis:
    Artykuł ma charakter recenzyjny – jego autorka omawia książkę Jacka Ostaszewskiego Historia narracji filmowej (2018) wydaną nakładem wydawnictwa „Universitas”. Celem recenzji jest pokazanie oryginalności propozycji polskiego badacza oraz usytuowanie jej na tle innych pozycji poświęconych tej samej problematyce. Punktem referencyjnym stają się tu przede wszystkim, choć nie tylko, konsekrowane na gruncie rodzimego filmoznawstwa koncepcje teoretyków filmu: Davida Bordwella i Kristin Thompson. Ostaszewski stara się wejść w polemikę z amerykańskimi badaczami, jednocześnie rozwija ich myśl i – co najistotniejsze –  pokazuje rozwój trybów narracyjnych w perspektywie historycznej.  
    The article is a review of a book by Jacek Ostaszewski Historia narracji filmowej [The History of Film Narrative] (2018) published by the Universitas publishing house. The aim of the review is to show the originality of the Polish researcher’s ideas and position them in relation to other publications devoted to the same problem. The reference point here is primarily, but not only, the ideas of film theorists: David Bordwell and Kristin Thompson, held in high esteem within the Polish film studies. Ostaszewski tries to enter into a polemic with American researchers, at the same time develops their thought and – most importantly – shows the development of narrative modes in a historical perspective.  
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2019, 105-106; 306-309
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies