Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "nałożenie" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Doświadczenie poznania unicestwiającego w myśli adwajtystycznej
    Autorzy:
    Sajdek, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/437206.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Instytut Filozofii i Socjologii
    Tematy:
    filozofia indyjska
    adwaita wedanta
    advaita
    nałożenie
    Śankara
    Indian philosophy
    advaita vedānta
    superimposition
    Opis:
    Znana anegdota o Śaṅkarze uciekającym przed szarżującym bykiem świadczy o istnieniu swego rodzaju realności i wewnętrznej logiki w świecie empirycznym. Wynika z niej także istnienie pewnej hierarchii realności, gdy myślimy o istnieniu zakorzenionym w niewiedzy (avidyā). W artykule przytoczone zostały dwie rozbieżne opinie o tej hierarchii w filozofii advaity, głoszone przez wybitnych uczonych – E. Deutcha i P. Hackera. Bezsprzecznie hierarchia dotyczy wyłącznie rzeczywistości nałożonej. Z punktu widzenia wiedzy (vidyā) wszystkie poziomy istnienia zjawiskowego nie mają znaczenia. Poznanie rzeczywistości ostatecznej (bādha) Deutch określa terminem sublation, Hacker zaś contradiction. Obecny artykuł zawiera propozycję nowego, prawdopodobnie bardziej stosownego terminu „poznanie unicestwiające”, ponieważ poznanie rzeczywistości ostatecznej pociąga za sobą w sposób nieunikniony pewność nieistnienia i iluzorycznego charakteru świata zjawiskowego.
    Źródło:
    ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal; 2012, 2, 2; 309-316
    2083-6635
    2084-1043
    Pojawia się w:
    ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Impositio manuum w liturgii sakramentu bierzmowania. Zarys historycznoliturgiczny
    Impositio Manuum in the Liturgy of the Sacrament of Confirmation: Historical-Liturgical Outline
    Autorzy:
    Megger, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035176.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-06
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    liturgia
    bierzmowanie
    nałożenie rąk (impositio manuum)
    liturgy
    Confirmation
    imposition (laying on) of hands (impositio manuum)
    Opis:
    Już od czasów apostolskich do istotnych obrzędów pochrzcielnych należy przede wszystkim włożenie rąk. Potwierdzają to świadectwa liturgii pierwszych wieków, łączące ten gest z przekazaniem daru Ducha Świętego. We wczesnym średniowieczu, kiedy bierzmowanie stało się niezależnym od chrztu obrzędem, impositio manuum ma coraz mniejsze znaczenie, a jego istotną rolę przejmuje namaszczenie olejem wraz z odpowiednią formułą. Po Soborze Trydenckim zostaje w pewnej mierze przypomniana i przywrócona praktyka apostolska w tym zakresie, lecz sam właściwy gest jest nadal antycypowany przez namaszczenie, któremu towarzyszy formuła. Odnowa liturgii bierzmowania po Vaticanum II dokonała rewaloryzacji włożenia rąk (w sensie extensio manuum), które jest związane z modlitwą o dar Ducha Świętego.
    Already from the Apostolic times, the important postbaptismal rituals include, above all, the imposition of hands (impositio manuum). This is confirmed by the liturgical testimonies of the first centuries, combining this gesture with the tradition of the gift of the Holy Spirit. In the early Middle Ages, when Confirmation became a rite independent of baptism, the impositio manuum was less and less important, and oil anointing, which was accompanied by the appropriate formula, took over its important role. After the Council of Trent, Apostolic practice in this regard is recalled and restored to some extent, but the actual gesture itself is still anticipated by anointing with formula. The renewal of the Confirmation liturgy after Vatican II revaluated the laying on of hands (in the sense of extensio manuum), which is associated with prayer for the gift of the Holy Spirit.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 8; 65-77
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nałożenie rąk w liturgii święceń w pierwszym tysiącleciu (Część II: Średniowiecze)
    Laying on Hands in the Liturgy of Ordination in the First Millennium (Part Two: Middle Ages)
    Autorzy:
    Bartocha, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035062.pdf
    Data publikacji:
    2020-08-31
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    nałożenie rąk
    święcenia
    Duch Święty
    biskup
    prezbiter
    diakon
    laying on hands
    ordination
    Holy Spirit
    bishop
    presbyter
    deacon
    Opis:
    Celem artykułu jest ukazanie genezy i sensu teologicznego gestu nałożenia rąk, jak również jego miejsca w strukturze celebracji święceń w pierwszym tysiącleciu. Sięgnięcie do historii liturgii święceń pozwala udzielić odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób doszło w średniowieczu do marginalizacji i przysłonięcia gestu nałożenia rąk nowymi elementami pochodzącymi z różnych liturgii zachodnich, takimi jak namaszczenie, przekazanie szat czy uroczyste wręczenie insygniów. Autor artykułu sięga do źródeł liturgicznych (sakramentarze i Ordines Romani) i w oparciu o nie śledzi zachodzące zmiany w strukturze liturgii święceń. W liturgii rzymskiej aż do X wieku, czyli do przyjęcia przez Rzym powstałego w Moguncji w roku 950 „Pontyfikału rzymsko-germańskiego” gest nałożenia rąk i modlitwa święceń stanowiły swoisty rdzeń całej celebracji święceń. Także analiza Ordines Romani potwierdza praktykę stosowania tego liturgicznego gestu. Jednak już rzadko mówi się tam o nałożeniu rąk w sposób wyraźny. Brak wzmianki na ten temat świadczy o osłabieniu wymowy eklezjologicznej gestu nałożenia rąk.
    The aim of this article is to show the origin and theological meaning of the gesture of laying on hands, as well as its place in the structure of ordination celebrations in the first millennium. Referring to the history of the liturgy of ordination allows us to answer the question of how, in the Middle Ages, the gesture of placing hands was marginalized and obscured with new elements coming from different Western liturgies, such as anointing, handing over of robes or the ceremonial handing in of the insignia. The author uses liturgical sources (sacramentaries and Ordines Romani) and on their basis he follows the transformations in the structure of the liturgy of ordination. In the Roman liturgy until the 10th century, i.e. until the acceptance by Rome of the “Roman-Germanic Pontificate,” created in Mainz in 950, the gesture of laying on hands and the prayer of ordination constituted a specific core of the whole celebration of ordination. The analysis of the Ordines Romani also confirms the practice of using this liturgical gesture. However, here it is rarely mentioned explicitly. The absence of reference to this is indicative of the weakening of the ecclesiological meaning of the gesture of laying on of hands.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 8; 5-24
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nałożenie rąk w liturgii święceń w pierwszym tysiącleciu (Część i: Starożytność chrześcijańska)
    Imposition of Hands in the Liturgy of Holy Orders in the First Millennium (Part One: Christian Antiquity)
    Autorzy:
    Bartocha, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035181.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-06
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    nałożenie rąk
    święcenia
    Duch Święty
    biskup
    prezbiter
    diakon
    imposition (laying on) of hands
    ordination
    Holy Spirit
    bishop
    presbyter
    deacon
    Opis:
    Nałożenie rąk należy, obok modlitwy święceń, do istoty obrzędów święceń biskupa, prezbiterów i diakonów. Gest ten występuje w ścisłej korelacji z następującą po nim modlitwą święceń. Modlitwa błogosławieństwa i prośby określa jego znaczenie. Posoborowa reforma liturgiczna obrzędów święceń na nowo wyakcentowała obrzęd nałożenia rąk, przywracając mu w ten sposób pierwotne znaczenie. Celem artykułu jest ukazanie genezy i sensu teologicznego gestu nałożenia rąk, jak również jego miejsca w strukturze celebracji święceń w pierwszym tysiącleciu. Gest nałożenia rąk ma korzenie biblijne. W Nowym Testamencie nałożenie rąk na kandydata oznaczało przekazanie mu charyzmatu właściwego dla danego urzędu. W schemacie obrzędowym zawartym w Tradycji apostolskiej gestu nałożenia rąk używa się do powierzenia urzędu biskupa, prezbitera i diakona. Odgrywa on centralną rolę w dynamice celebracji święceń.
    Imposition of hands belongs to the essence of the ordination rites of bishops, presbyters and deacons, beside the ordination prayer itself. This gesture occurs in close correlation with the ordination prayer which follows it. The prayer of blessing and petition determines its meaning. The post-conciliar liturgical reform of the rites of ordination emphasized the rite of imposition of hands, thus restoring its original meaning. The aim of this article is to show the origin and theological meaning of the gesture of imposition of hands, as well as its place in the structure of ordination celebrations in the first millennium. The gesture of imposition of hands has biblical roots. In the New Testament, placing hands on a candidate meant imparting to him the charism appropriate to the office. In the ritual schema contained in the apostolic Tradition, the gesture of laying on of hands is used to entrust the office of bishop, presbyter and deacon.  It plays a central role in the dynamics of the celebration of Holy Orders.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 8; 5-22
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nałożenie rąk w sakramencie święceń od X wieku do Vaticanum II
    The Imposition of Hands in the Sacrament of Order from the 10th Century to the Vaticanum II
    Autorzy:
    Litawa, Karol
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035177.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-06
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    nałożenie rąk (impositio manuum)
    modlitwa konsekracyjna
    sakrament święceń
    Pontyfikał
    imposition (laying on) of hands (impositio manuum)
    consecration prayer
    sacrament of Holy Orders
    Pontifical
    Opis:
    Z rytualnego i teologicznego punktu widzenia fundamentalny w sakramencie święceń gest nałożenia rąk ma bogatą i interesującą historię. Sobór Watykański II do teologicznej myśli starożytności chrześcijańskiej, traktując impositio manuum jako istotny gest wspomnianego sakramentu. Wraz z modlitwą konsekracyjną gest ten stanowi „formę” i „materię” sakramentu. W epoce feudalno-średniowiecznej, szczególnie od X wieku, rytuał był zaniedbywany i pozostawiany w cieniu w rytuale święceń. Pierwsze miejsce zajęła traditio instrumentorum, co trwało do XX wieku. Poza tymi historycznymi zmianami gest nałożenia rąk był zawsze obecny w sakramencie święceń i z tego powodu stanowi stabilny znak obecności Ducha Świętego.
    From a ritual and theological point of view, the imposition (laying on) of hands, the fundamental and essential gesture in the Sacrament of Order, has a rich and interesting history. The Second Vatican Council returned to the theological thought of Christian antiquity, treating the impositio manuum as the substantial gesture of the aforementioned sacrament. Together with the consecratory prayer this gesture constitutes the “form” and the “matter” of the sacrament. In the feudal-medieval era, especially from the 10th century, the ritual is neglected and placed in the shadow of the ordination rite. The first place took traditio instrumentorum, which lasted until the 20th century. Beyond these historical changes, the gesture of the imposition (laying on) of hands was always present within the rite of the priestly order, and for this reason, in the ordinate it is always stable sign of the presence of the Holy Spirit.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 8; 49-64
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tożsamość prezbitera w świetle wybranych homilii Benedykta XVI (2005-2011)
    Presbyter’s Identity in the Light of Selected Homilies by Benedict XVI (2005-2011)
    Autorzy:
    Nocko, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32069805.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    sakrament święceń
    prezbiter
    nałożenie rąk
    modlitwa święceń
    konsekracja
    namaszczenie
    szaty kapłańskie
    sacrament of Orders
    priest
    imposition of hands
    prayer of ordination
    consecration
    anointing
    sacerdotal garments
    Opis:
    Nauczanie Benedykta XVI podczas udzielania święceń prezbiteratu czy innych okazji potwierdza teologiczną prawdę o centralnym miejscu gestu nałożenia rąk i modlitwy w obrzędach święceń. Papież akcentuje fakt całkowitego włączenia prezbitera w Chrystusa i Jego życie. Niesie to za sobą udział w misji, jaką Jezus powierzył apostołom. Przez sakrament święceń prezbiter zostaje namaszczony, konsekrowany, czyli ofiarowany Bogu. Wyraża się to w byciu dyspozycyjnym Bogu i Kościołowi. Prezbiter powinien aktualizować tę dyspozycyjność każdego dnia swojej posługi. W refleksji nad znaczeniem obrzędów wyjaśniających święcenia (włożenie szat kapłańskich i namaszczenie dłoni), Papież wskazuje na analogię pomiędzy sakramentem chrztu i święceń. Wyraża się to w odzianiu w szaty liturgiczne, które oznacza przyobleczenie się w Chrystusa. Jest ono także aktualizacją „tak” wypowiedzianego Zbawicielowi przez święcenia. Analiza modlitw towarzyszących niegdyś przy ubieraniu szat liturgicznych pozwala określić duchową dyscyplinę prezbitera, której zachowywanie pozwoli być autentycznym świadkiem i sługą Chrystusa. Narzędziami służby prezbitera są jego dłonie, namaszczone olejem świętego krzyżma. Ich zadaniem jest przekazywanie Boskiego dotyku. Namaszczenie sprawia, że prezbiter ma udział w namaszczeniu Chrystusa.
    The teaching of Benedict XVI during the celebration of Holy Orders or during other celebrations confirms the theological truth about the central role of laying hands and prayer in the rites of Holy Orders. The pope puts emphasis on the complete submersion of the presbyter into Christ and His life. This entails participating in the mission that Christ assigned to his disciples. Through the Sacrament of Holy Orders, the presbyter is anointed and consecrated, that is sacrificed to God. This translates onto his being at full disposal to God and the Church. The presbyter should confirm this disposal each day of his service. In his reflection on the meaning of the rites of Holy Orders (vesting and anointing of hands), the pope points out an analogy between the Sacrament of Baptism and of Holy Orders. Vesting of the new clothes is vesting of Christ. These new garments also confirm the ordinand’s saying “yes” to the Saviour through his participation in the Sacrament. The analysis of prayers that formerly accompanied the rite of vesting helps assess the spiritual discipline of the presbyter, which is needed if he is to remain an authentic witness and servant of Christ. The presbyter’s instruments of service are his hands, anointed with the oil of holy chrism. These hands are responsible for passing the Divine touch to the world. The rite of anointing makes the presbyter participate in the act of anointing of Christ.
    Źródło:
    Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne; 2013, 4; 139-149
    2082-8586
    Pojawia się w:
    Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Марфаналагічныя ўласцівасці суфікса -ец пры адсубстантыўным словаўтварэнні назоўнікаў у беларускай мове
    Morphophonological properties of the suffix -ец in desubstantive word formation of nouns in Belarusian
    Właściwości morfonologiczne przyrostka -ец w trakcie słowotwórstwa odrzeczownikowego rzeczowników w języku białoruskim
    Autorzy:
    Варановіч, Валеры
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1932781.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydział Lingwistyki Stosowanej. Katedra Białorutenistyki
    Tematy:
    morphophonology
    noun
    alternation of phonemes
    truncation of the underlying stem
    interfix
    superposition of morphs
    morfonologia
    rzeczownik
    alternacja fonemów
    ucięcie podstawy słowotwórczej
    interfiks
    nałożenie morfów
    марфаналогія
    назоўнік
    чаргаванне фанем
    скарачэнне ўтва¬ральнай асновы
    інтэрфікс
    накладанне морфаў
    скарачэнне ўтваральнай асновы
    Opis:
    The article provides a close to exhaustive set of morphophonological processes that accompany noun formation derived from other nouns with the suffix -ец in the Belarusian language. Practically all possible alternations of phonemes are indicated; the most often cutting off endings of underlying stems are noted. The list of interfixes is given as a series of fragments in the structure of a derived word. Interfixes positioned between the underlying stem and the suffixal morpheme contribute to their optimal compatibility. A few cases of superposition of morphs are shown. As a result of word formation the analysis of some nouns with the suffix -ец more systemically justified (or simply correct) versions of their derivational structure are proposed than those presented in word formation dictionaries. Besides, the article proves the ability of some interfixes to promote better recognition of derivatives as representatives of certain semantic classes of words in addition to their main function in the word formation process.
    W tym artykule podano zbliżony do wyczerpującego zestaw procesów morfonologicznych, które towarzyszą tworzeniu w języku białoruskim rzeczowników od innych rzeczowników za pomocą sufiksu -ец. Przedstawiono prawie wszystkie możliwe alternacje fonemów, wymieniono najczęściej odcinane części końcowe podstaw słowotwórczych, wprowadzono wykaz interfiksów jako fragmentów w strukturze wyrazów pochodnych, które, zajmując pozycję pośrednią pomiędzy podstawą słowotwórczą a morfemem sufiksalnym, przyczyniają się do ich optymalnej łączliwości; przedstawiono nieliczne przypadki nałożenia morfów. Jednocześnie w trakcie analizy słowotwórczej dla wielu rzeczowników z sufiksem -ец oferowane są najwięcej systemowo uzasadnione (lub nawet po prostu poprawne) wersje ich struktury derywacyjnej w porównaniu z przedstawionymi w słownikach słowotwórczych. Ponadto uzasadniona została zdolność niektórych interfiksów, oprócz wykonywania swojej podstawowej funkcji w procesie tworzenia wyrazów, do nadania lepszej rozpoznawalności derywatów jako przed-stawicieli określonych grup semantycznych wyrazów.
    У артыкуле даецца блізкі да вычарпальнага набор марфаналагічных працэсаў, якімі суправаджаецца ўтварэнне ў беларускай мове назоўнікаў ад іншых назоўнікаў з дапамогай суфікса -ец. Паказваюцца практычна ўсе маг-чымыя чаргаванні фанем, адзначаюцца фіналі ўтваральных асноў, якія найчасцей падпадаюць адсячэнню, даецца пералік інтэрфіксаў як фрагмен-таў у структуры вытворнага слова, якія, займаючы прамежкавае стано¬вішча паміж утваральнай асновай і суфіксальнай марфемай, спрыяюць апты-мальнай спалучальнасці апошніх; прыводзяцца нешматлікія выпадкі накла-дання морфаў. Разам з тым у працэсе словаўтваральнага аналізу для шэрагу назоўнікаў з суфіксам -ец прапануюцца больш сістэмна ўгрунтава¬ныя (альбо нават проста карэктныя) версіі іх дэрывацыйнай структуры ў па-раўнанні з тымі, што адлюстраваны ў словаўтваральных слоўніках. Апрача таго, абгрунтоўваецца здольнасць некаторых інтэрфіксаў, апрача выка-нання сваёй асноўнай функцыі ў словаўтваральным працэсе, спрыяць леп-шай распазнавальнасці дэрыватаў як прадстаўнікоў пэўных семантыч¬ных класаў слоў.
    Źródło:
    Acta Albaruthenica; 2021, 21; 249-261
    1898-8091
    Pojawia się w:
    Acta Albaruthenica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Lo Spirito Santo nell’Unzione degli Infermi. (Studio sul rito attuale)
    Duch Święty w namaszczeniu chorych (studium na temat obecnego rytu)
    Autorzy:
    Dolhai, Lajos
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2092716.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Anointing of the Sick
    current Ritual
    Holy Spirit
    the presence of the Spirit in the anointing of the sick
    euchologia
    the laying on of hands
    anointing with oil
    Unzione degli Infermi
    Rituale attuale
    Spirito Santo
    presenza dello Spirito negli unzione degli infermi
    l’imposizione delle mani
    l’unzione con olio
    namaszczenie chorych
    aktualny Rytuał
    Duch Święty
    nałożenie rąk
    namaszczenie olejem
    obecność Ducha w namaszczeniu chorych
    Opis:
    Il rinnovamento liturgico sanzionato dal Concilio Vaticano II ha come centro la Sacra Liturgia: esso già di per sé – come dice la Costituzione Sacrosactum Concilium (SC 43) – è una grazia dello Spirito Santo. Uno dei frutti più significativi di questo rinnovamento può essere considerato il nuovo ”Ordo” dell’Unzione degli infermi. Infatti, il nuovo Rituale, con la sua articolazione e ricchezza di prospettive presenta una nuova visione di questo sacramento. La modifica più importante riguarda il suo nome che da sacramento dei moribondi (sacramentum exeuntium) diventa quello degli ammalati (unctio infirmorum). Meta della mia ricerca è l’approfondimento della presenza dello Spirito Santo nell’Unzione degli infermi attraverso uno studio del rito attuale. Analizzeremo il Rituale dal punto di vista pneumatologico per poi giungere ad una sintesi dottrinale. Il metodo da me utilizzato sarà anche comparativo, perché vorrei mettere in rilievo le differenze tra i testi dell’antico Rituale (1614) a quelli della liturgia attuale (1972). La domanda principale è questa: Come viene espressa nel nuovo Ordo la presenza e l’azione dello Spirito Santo.
    The liturgical renewal endorsed by the Second Vatican Council has the Sacred Liturgy as its center: it is already in itself – as the Constitution Sacrosanctum Concilium (SC 43) states – a grace of the Holy Spirit. The new ”Ordo” of the Anointing of the Sick can beconsidered as one of the most significant fruits of this renewal. In fact, the new Ritual, with its articulation and richness of perspectives, presents a new vision of this sacrament. The most important amendment concerns its name which from the Sacrament of the dying (sacramentum exeuntium) becomes that of the sick (unctio infirmorum). The goal of my research is the deeper understanding of the presence of the Holy Spirit in the Anointing of the Sick through a study of the current rite. We will analyze the Ritual from the pneumatological point of view and then arrive at a doctrinal synthesis. The method used is also comparative, because I would like to highlight the differences between the texts of the old Ritual (1614) to those of the current  liturgy (1972). The main question is this: How is the presence and action of the Holy Spirit expressed in the new Ordo.
    Odnowa liturgiczna zainicjowana przez Sobór Watykański II przedstawia świętą liturgię jako centrum życia Kościoła. Liturgia jest już sama w sobie – jak stwierdza konstytucja Sacrosanctum concilium (SC 43) – łaską Ducha Świętego. Za jeden z najbardziej znaczących owoców tej odnowy można uznać nowe Ordo sakramentu namaszczenia chorych. W istocie nowy Rytuał ze swoją formą wyrazu i bogactwem perspektyw przedstawia nową wizję tego sakramentu. Najważniejsza zmiana dotyczy jego nazwy – zamiast o umierających (sacramentum exeuntium) mówimy teraz o chorych (unctio infirmorum). Celem moich badań jest głębsze zrozumienie obecności Ducha Świętego w namaszczeniu chorych poprzez studium aktualnego obrzędu. Rytuał zostanie przeanalizowany z pneumatologicznego punktu widzenia, a następnie dojdziemy do syntezy doktrynalnej. Zastosowałem również metodę porównawczą, ponieważ chciałem podkreślić różnice między tekstami dawnego Rytuału (1614) a tekstami obecnej liturgii (1972). Główne pytanie brzmi: W jaki sposób w nowym Ordo wyraża się obecność i działanie Ducha Świętego?
    Źródło:
    Teologia w Polsce; 2021, 15, 2; 81-94
    1732-4572
    Pojawia się w:
    Teologia w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies