Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "metody konserwatorskie" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Z rozważań nad miejscem konserwacji zabytków wśród innych dyscyplin
    SOME QUESTIONS AS TO THE PLACE OF CULTURAL PROPERTY CONSERVATION IN RESPECT TO THE OTHER FIELDS OF KNOWLEDGE
    Autorzy:
    Ślesiński, Władysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/537255.pdf
    Data publikacji:
    1970
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    miejsce konserwacji zabytków
    pojęcie konserwacji zabytków
    restauracja
    rekonstrukcja
    autentyzm
    metody konserwatorskie
    konserwator zabytków
    Opis:
    The question as to the place the modern knowledge of cultural property conservation occupies among the other knowledges cannot be simply answered by m e ans o f knowledge classification prepared by UNESCO nor by that of National Sciences Foundation, USA or classification used by the USSR Central Statistics Office. Through the highlighting of evolution the concept of cultural property conservation itse lf has underwent in course of time, the motives and incentives tending the people to undertake conservation, the tasks and demands, methods and means applied as well as the professional and ethical requirements and those connected with the conservator’s training level the author makes an attempt to define specific features of the conservation itself. He comes to conclusion that it cannot be considered as an entirely humanistic field of knowledge though it deals with products of the man’s mind and culture neither as art, 'though some creative elements are apparently present in it, nor as a typica lly technical discipline even at the cost of its considerable shares of experience, observation and so on. From the author’s considerations a final conclusion could be drawn that conservation of cultural property in its actual state represents one o f practical knowledges c losely related to several other disciplines but under no condition aligning with them.
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 1970, 3; 161-166
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Popiersie Rzymianki ze zbiorów antycznych Muzeum Narodowego w Poznaniu - problematyka badawcza i konserwatorska
    A Bust of a Roman Woman from the Antique Art Collections of the National Museum in Poznań — Research and Conservation
    Autorzy:
    Żegnałek, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/539160.pdf
    Data publikacji:
    2001
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    antyczne popiersie Rzymianki
    zbiory antyczne Muzeum Narodowego w Poznaniu
    Muzeum Narodowe w Poznaniu
    portrety kobiece z czasów Trajana
    portrety Trajana
    cechy starożytnych popiersi
    konserwacja marmurowej rzeźby
    niewłaściwe metody konserwatorskie
    konserwatorska analiza stanu zachowania
    rzeźba antyczna
    rekonstrukcja rzeźby
    Opis:
    The discussed bust of a Roman woman is composed of three parts: the head made of white fine-crystalline metamorphic marble, a bust made of volcanic tuff with a facing of colourful plates of limestone (breccia), imitating the folds of the gown and a base made of grey-blue fine-crystalline metamorphic marble. An iconographie analysis undermines the classical origin of the head and the bust. Formally, the head refers to female portraits from the era of Traianus. The bust has no analogy in that period and is regarded as modern. The micro- and macroscopic observation of the damage displayed by the object, observation in UV light, and the outcome of the examination of primary and secondary material cast additional light on studies on the object in question, conducted within the range of the history of art and the history of conservation. Former renovation of the head (probably chemical cleaning followed by polishing the surface) changed the sculpted form of the face. The range and type of damage of the head have no counterparts in the bust, which means that we are dealing with totally distinct and subsequently matched parts of the bust, differing as regards the time of their origin and history. Research based on iconographie analysis, studies concerning material as well as the range and type of damage mean that we should not exclude the possibility that the head is classical and could have originated in second century A. D. The bust is certainly later and, by referring to the history of the object, should be dated as eighteenth-century. The interesting and untypical conservation problem consisted of considerable gaps in the coloured facing imitating the folds of the gown. A reconstruction of the arrangement of the missing folds called for becoming acquainted with copious illustrations and devising a typology of the design of folds in the costumes of classical female busts. The emuing reconstruction was based on a multi-strata technique, based on epoxide resins; the outer layer was reconstructed with the help of HXTAL NYL-1 optically durable resin together with fillers. The appearance of the structure of the mssing facings was achieved by mixing suitable coloured putty, depending on the imitated breccia, and by using painting techniques on the surface of the putty after its binding.
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 2001, 3; 299-308
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Uwagi na temat metod i doświadczeń PKZ w zakresie konserwacji witraży
    REMARQUES SUR LES MÉTHODES ET LES EXPÉRIENCES DE L’ATELIER DE CONSERVATION DES MONUMENTS HISTORIQUES DANS LE DOMAINE DE LA CONSERVATION DES VITRAUX
    Autorzy:
    Kokocińska, Krystyna
    Soczewiński, Edward
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/537099.pdf
    Data publikacji:
    1968
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    prace konserwatorskie przy witrażach
    przyczyny niszczenia witraży
    metody konserwacji witraży
    korozja szkła
    rekonstrukcja witraży
    Opis:
    Parmi les peu nombreux vitraux anciens conservés en Pologne, les panneaux gothiques représentent la plus grande valeur. Certains ensembles de ces vitraux, comme la collection, datant du XIV-е siècle, de l ’église paroissiale de Chełmno, les vitraux de l’église dominicaine de Toruń, de la cathédrale de Włocławek ainsi que les panneaux dominicains de Cracovie, ont été soumis à des traitements de conservation à l ’Atelier des Vitraux des Ateliers de Conservation des Monuments à Toruń, où l ’on s’efforcait de choisir la méthode la plus efficace qui garantirait leur sauvegarde future. Les auteurs examinent dans l’article présent d’une manière critique les méthodes de conservation des vitraux connues jusqu’alors; ils attirent l ’attention en premier lieu sur le degré de leur efficacité de réaction contre les phénomènes de la corrosion. La méthode élaborée par W. Domasławski, E. Kwiatkowski et L. Torwirt a été reconnue entre toutes comme la méthode la plus efficace. L’article traite de la technologie de conservation appliquée, élaborée par les auteurs mentionnés ci-dessus, dont le principal processus est de préserver les verres anciens, adéquatement préparés en les imprégnant de résines synthétiques. Selon cette méthode on nettoie les verres avec un pinceau mou, de la poussière et des impuretés superficielles, puis on les trempe pendant quelques heures (5) dans l ’eau courante. Les couches épaisses d’impuretés sont enlevées mécaniquement tout en procédant avec le plus grand soin et précautions. Après le séchage des verres dans une température ambiante, afin de les dégraisser, on lave leur surface avec un dissolvant organique, par exemple avec du tétrachlorure de carbone, du trichloréthylène, du benzène ou du toluène et on les rince de nouveau avec de l’eau courante, puis de l ’eau distillée. Après ces opérations, on sèche le verre dans une température de 50° — 100°C pendant 2 heures. L’étape suivante de la méthode considérée est l ’imprégnation des verres anciens de polymétacrylène de méthyle dans une chambre à vide. On obtient une couche qui protège les verres contre l ’action des agents atmosphériques. Pour une meilleure stabilisation de la couche on la sèche dans une température de 225° à 235°C, dépendemment du degré de la décomposition du verre. Outre la sauvegarde des verres contre leur décomposition on effectue le collage des vitres fendues ainsi que le complètement des pertes ou leur échange. La restitution de l ’aspect primaire aux vitres fendues ne constitue pas actuellement un problème sérieux, à condition que les bords des cassures ne soient pas ébréchées. Il suffit d’enlever la jointure en double T reliant les parties cassées de la vitre et de les coller avec du polymétacrylène de méthyle. On applique également d’autres méthodes de collage. Dans les fentes crées par la cassure on fait pénétrer un mélange de polyacetate de vinyle et de polymétacrylène pulvérulent contenant une addition de peroxyde de benzoyle. Ce mélange est saturé de métacrylène de méthyle contenant un activateur. L’ensemble est recouvert de cellophane afin de l ’isoler de l ’air qui possède des propriétés négatives. Après plus d’une dizaine de minutes la résine se durcit constituant une masse transparente. On effectue cette opération des deux côtés; de cette manière les vitres sont prises dans deux cadres formés par la résine, qui n’efface pas la visibilité du vitrail et ne déforme pas la composition, comme cela avait lieu lors de l ’opération au plomb. On peut aussi coller les vitres fendillées avec une résine époxyde. On effectue analogiquement le complètement des petites pertes, car les résines peuvent être colorées conformément à la couleur du verre qui est employé pour le complètement. Au cas où les pertes de la composition étaient plus grandes, on effectue le complètement avec du verre coloré convenablement assorti. Selon ce principe on élimine également les complètements anciens non esthétiques en les remplaçant par des verres mieux appropriés. Les fragments manquants du dessin sont reconstitués sur la base de photographies, de fragments répétés, de modèles ornementaux ou comparatifs; on choisit le verre rapproché par la couleur aux vitres et on les patine. Les fragments des vitres avec le dessin refait, reconstruits à l ’Atelier, sont stabilisés dans une température d’environ 650 — 700°C. Afin de distinguer l ’original des complètements, chaque vitre complétée possède la signature et la date inscrites de façon discrète sur le verre. Les traitements de conservation effectués sont élaborés dans une documentation afférente qui comprend: 1. les données historiques, les archives, les bibliographies ainsi que la liste iconographique et l ’état de conservation de l ’objet, 2. les photographies (microscopiques, macroscopiques et diapositifs colorés). Sur les photographies à l ’échelle 1 : 1 on indique par des contours colorés les traits caractéristiques de l ’objet. Le processus technologique appliqué dans la conservation des vitraux est réversible.
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 1968, 3; 31-40
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Uwagi do recenzji dra Lecha Krzyżanowskiego, zamieszczonej w "Ochronie Zabytków" - nr 2, 1980, s. 185-186
    Autorzy:
    Kalicińska, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/537500.pdf
    Data publikacji:
    1982
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    uwagi do recenzji dra Lecha Krzyżanowskiego
    recenzja dra Lecha Krzyżanowskiego
    Lech Krzyżanowski
    Dysputy konserwatorskie
    Magdalena Kalicińska
    metody fotogrametrii
    fotogrametria
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 1982, 1-2; 136
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Z warsztatu okręgowych konserwatorów. O metodach pracy w krakowskim urzędzie konserwatorskim w dwudziestoleciu międzywojennym
    The atelier of district monument protection officers. About the methods of work in the Krakow Monument Protection Office in the interwar period
    Autorzy:
    Dettloff, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2104866.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    ochrona zabytków
    dwudziestolecie międzywojenne
    służby konserwatorskie
    dokumentacja
    inwentaryzacja
    konserwacja
    działania administracyjne
    narzędzia i metody
    preservation of historical monuments
    the interwar
    period
    monuments protection services
    documentation
    inventory
    conservation
    administrative activities
    tools and methods
    Opis:
    W Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym funkcjonowała służba konserwatorska w ramach administracji państwowej. Sprawowała ona nadzór nad zabytkami i ich konserwacją, prowadziła rejestr, dokumentację i inwentaryzację zabytków, udzielała fachowych opinii, uzgadniała projekty i programy robót, wydawała decyzje. Okręgowymi konserwatorami zabytków byli z reguły architekci i historycy sztuki. Posiadali oni niezbędną wiedzę merytoryczną, często także wykazywali się wielkim zaangażowaniem i pasją. Podstawową metodą i narzędziem konserwatorów były oględziny i opis zabytków, analiza wartości i ocena stanu zachowania oraz koniecznych prac. Niejednokrotnie, wobec braku publikacji i opracowań naukowych, notatki i zdjęcia sporządzane przez konserwatorów były pierwszą formą rozpoznania i dokumentacji tych obiektów. Materiały te miały służyć pomocą konserwatorom, a także naukowcom. Przy ważniejszych zadaniach konserwatorskich zwoływano komisje. Urząd konserwatora interweniował w koniecznych przypadkach. Niekiedy wskazywał konkretne rozwiązania. Efekty działań konserwatorów z okresu dwudziestolecia międzywojennego znacząco przyczyniły się do ochrony i uratowania wielu cennych obiektów zabytkowych. Na więcej nie pozwalał niski budżet urzędu oraz niskie dotacje, jakimi dysponowano. Utrudnieniem był także zbyt mały personel (zwykle 2-3 osoby na okręg – województwo). Zadania oraz metody działania okręgowych konserwatorów były niemal takie same, jak obecnie. To wówczas wypracowano podstawowe narzędzia i system pracy przy zabytkach – aktualne i niezawodne także dziś.
    In Poland in the interwar period there was a monument protection service within the state administration. It supervised the monuments and their conservation, kept a register, documentation and inventory of monuments, gave expert opinions, agreed on projects and work programmes and issued decisions. District monument protection officers were usually architects and art historians. They had the necessary knowledge and often showed great commitment and passion. The basic methods and tools of monument protection officers included visual inspections and description of monuments, analysis of their value and evaluation of the state of preservation and necessary works. Often, in the absence of publications and scientific studies, notes and photographs taken by monument protection officers were the first form of recognition and documentation of these objects. These materials were to help preservation officers, but also scientists. For more important conservation tasks, special committees were convened. The Monument Protection Office intervened where necessary. Sometimes it indicated specific solutions. The effects of monument protection officers’ activities in the interwar period significantly contributed to the protection and saving of many valuable historic buildings. The low budget of the Office and the low subsidies at its disposal did not allow for more. Insufficient staff (usually 2-3 people per district – voivodeship) was also a problem. The tasks and methods of work of district monument protection officers were similar to those applied nowadays. It was then that the basic tools and a system of work on monuments were developed – up-to-date and reliable even today.
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 2020, 1; 131-176
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Klejenie i stabilizacja rozdarć obrazów malowanych na płótnach bez użycia zaprawy
    THE GLUING AND STABILISATION OF TEARS IN PAINTINGS EXECUTED ON CANVAS WITHOUT PRIMING GROUND
    Autorzy:
    Bancerz, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/539651.pdf
    Data publikacji:
    2002
    Wydawca:
    Narodowy Instytut Dziedzictwa
    Tematy:
    konserwacja obrazów na płótnie
    klejenie i stabilizacja rozdarć obrazów
    technika obrazów malowanych bez zapraw
    malarstwo bezgruntowe
    malarstwo tüchlein
    zniszczenia obrazów bez zapraw
    tapeta z Elsaß
    niewłaściwe działania konserwatorskie
    metody klejenia rozdartych płócien
    konserwacja rozdarć i ubytków płótna
    cechy i właściwości spoiw
    rodzaje spoiw
    tkaniny dublażowe
    dublowanie
    starzenie
    ocena przydatności spoiw
    zmiany zachodzące podczas i po zakończeniu procesu starzenia
    Opis:
    The intention of this article was to bring the reader closer to the origin, construction and conservation of untypical paintings executed on unprimed canvases. The introduction discusses, i. a. historical and technological issues. The research section of the article attempts to define the usefulness of select acrylic binders for gluing tears, with particular consideration for repairs conducted in cases of paintings executed without priming ground. The author evaluated the following binders : Primal AC33, Primal AC634, Acrysol G 1 10, Acrysol WS24 (used as thickeners), Rhoplex N560, Plexisol P550, polyvinyl acetate and cellulose acetate. The last three, universally used for gluing, i. a. paper and cloth, were applied for comparative purposes. The usefulness of binders for the contact bonding of tears was defined upon the basis of accepted criteria for the penetration and permeation of the canvas, flexibility, consistence and pot life, the adhesion of water binders to the film of the binder (essential at the stage of retouching), sheen, total drying, and resilience to tearing. An ambiguous appraisal of the usefulness of the examined binders poses a difficult task in view of the individual needs of a concrete object. The conducted research, however, makes it possible to propose general rules, helpful in an initial selection of binders for repairing canvas. Bonding; the same is true, especially in the case of cloth canvases, for cellulose acetate, which can be successfully applied for gluing paper. Primal AC33 and Primal AC634 disclose properties similar to a mixture of polyvinyl acetate and osacryl. The supplement discusses the use of the above listed binders for the purposes of duplication.
    Źródło:
    Ochrona Zabytków; 2002, 3-4; 339-359
    0029-8247
    Pojawia się w:
    Ochrona Zabytków
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies